Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!... το τρεις;

"Όλοι μας ως αδύναμες ανθρώπινες υπάρξεις υποπίπτουμε σε λάθη. Το να κάνει κάποιος ένα λάθος, μια αμαρτία, ένα σφάλμα, είναι κάτι αποδεκτό. Η επανάληψη του λάθους, έχοντας την εμπειρία του προηγουμένου λάθους και γνωρίζοντας τα επακόλουθα υποδηλώνει έλλειψη σοφίας, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό ενός φρόνιμου και συνετού ανθρώπου", 
έγραψε ο Χάρης Μιλητός.
Και μάλλον έχει δίκαιο στην ανάλυση της αρχαιοελληνικής ρήσης:  
"Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού".

Όποιος κατηγορήσει για εμπάθεια τον νέο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης GAP, μάλλον αδικεί τα πάθη, αυτός όμως που θα τον χαρακτηρίσει βιαστικό και αιθεροβάμονα πιθανόν να έχει διαβάσει το βιογραφικό του: "...Αποφοίτησε από τη Νομική το 1978 και πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού ΙΙ.
Το 1980 αναγορεύθηκε Διδάκτωρ Νομικής στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το 1984 εκλέχθηκε υφηγητής και στη συνέχεια καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου..." Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά (βλέπε σχετικό)
Οι χρονολογίες είναι πολύ συμπιεσμένες και φαίνεται ότι κυριαρχείται από άγχος και συνεχή επιβεβαίωση για συνεχή άνοδο της καριέρας του. Άνθρωπος με πολλά χαρίσματα και ευφράδεια λόγου, πολύ καλός γνώστης του "άσπρου - μαύρου" και του πολιτικού γκρίζου. Ανυπόμονος και πείσμων θέλει να έχει το τελευταίο λόγο και να κερδίσει σε επικοινωνιακές εντυπώσεις.
Αυτό είναι που τον χαρακτηρίζει και είναι το μεγάλο του μειονέκτημα.
Το 2007 έσπασε τα μούτρα του, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Το 2011 αυτοπαγίδευτικε και έπεσε στα βαθειά νερά που μάλλον θα το πνίξουν πολιτικά.
Αυτόν τον πολιτικό δεν πρέπει να τον εμπιστεύεσαι. Αλλάζει συνεχώς χωρίς να βελτιώνεται. Θέλει να αναδεικνύεται, αλλά να ΜΗΝ έχει ποινικές ευθύνες.
Το νομοθετικό του έργο γνωστό, έχουμε αναφερθεί για την ατιμωρησία του άρθρου 86 καθώς επίσης και την τελευταία αναφορά της Αριστέας Μπουγάτσου.
ΔΕΝ μπορείς αβίαστα να τον χρεώσεις με κακές προθέσεις. Αυτό όμως που μάλλον μπορεί να ισχυριστεί κάποιος είναι η χωρίς φραγμούς πάθος για ανέλκυση και διάκριση στη πολιτική πυραμίδα της χώρας. Είναι σαν να εκτελεί την προσταγή στην "Αναφορά στον Γκρέκο":

"Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ μου μιαν προσταγή.
-Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου...
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ μου μιαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
-Φτάσε όπου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ παιδί μου !.."
Αυτή είναι η προσταγή που φορτώθηκε όταν εκείνη την κρίσιμη Τετάρτη ο GAP στην προσπάθεια για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ "παραιτήθηκε" στο Σαμαρά.
Η "τυχαία" συνάντηση Βενιζέλου πριν κάνει τον ανασχηματισμό,  "έδωσε γη και ύδωρ" σε απαιτήσεις κάποιων οξύθυμων (δήθεν ανταρτών) βουλευτών του,  ώστε να μην ρίξουν την κυβέρνηση και ματαιωθεί το σχέδιο ξεπουλήματος της χώρας με την φασιστική εξαθλίωση των ελλήνων πολιτών τόσο στα εργασιακά τους όσο και στην ποιότητα ζωής τους η οποία έχει φθάσει στα όρια της επιβίωσης. (ΔΕΝ μιλάμε πια για "όρια φτώχειας").
Το αποτέλεσμα όλου αυτού του εκτρωματικού πολιτικού γίγνεσθαι έληξε θριαμβευτικά την Παρασκευή το μεσημέρι με την ανακοίνωση του ανασχηματισμού.
Και ω!!! του θαύματος, ο Βενιζέλος πήρε τα πάντα, αντιπρόεδρος, υπουργός οικονομικών και πρωθυπουργεύων τη χώρα. (βλέπε σχετικό).
Και εγένετο από απλός συνταγματολόγος ο "λαμπρός σωτήρας" της οικονομίας μας!!!

Αλλά ας αφήσουμε να συνεχίσει ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος 

Νάσος

ΔΕΙΧΝΕΙ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΙ ΦΟΒAΤΑΙ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ Ομολογία σοκ στη Βουλή: «Βρίσκομαι σε μια θέση χωρίς να το έχω θελήσει»! Στον αέρα η συμφωνία των Βρυξελλών Τζάμπα οι θριαμβολογίες

Σελίδες: 1 2    Επόμενη σελίδα

Ανήσυχος, στριμωγμένος, έως και πελαγωμένος αισθάνεται τις τελευταίες μέρες ο νέος ισχυρός άνδρας της κυβέρνησης Β. Βενιζέλος. Αντιλαμβάνεται ότι μετά την πρόσκαιρη –όπως αποδείχτηκε– ευφορία λόγω της απόφασης για την Ελλάδα του πρόσφατου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών, τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενε. Ότι δεν εξαρτώνται απ’ την επικοινωνιακή του δεινότητα, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολα και πολυσύνθετα. Η κατάσταση άλλωστε της ελληνικής οικονομίας είναι έτσι κι αλλιώς τραγική και οι προσπάθειες εξόδου απ’ το βαθύ τούνελ δεν εξαρτώνται απ’ τις καλές προθέσεις ή τις ικανότητες ενός πολιτικού, όσο δυνατός κι αν είναι αυτός κι όσο κι αν τον στηρίζει η πλειοψηφία των ΜΜΕ...

Το ερώτημα, «τι φοβάται ο Βενιζέλος και πού θα το πάει», αναδεικνύεται όλο και περισσότερο την τελευταία περίοδο, ακόμα και από κυβερνητικά και κομματικά στελέχη. Όσοι τον γνωρίζουν καλά διατείνονται πως έχει αρχίσει να χάνει την παροιμιώδη ψυχραιμία του. Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις του μάλιστα, όπως τόνιζαν στο «ΠΑΡΟΝ» συνεργάτες και συνομιλητές του, δείχνει φοβισμένος για τις εξελίξεις και μάλιστα τις εξελίξεις του κοντινού μέλλοντος. Βέβαια ο ίδιος ισχυρίζεται ότι αυτός ο φόβος του δεν αφορά το προσωπικό του μέλλον, αλλά το μέλλον της κυβέρνησης και της χώρας. Ωστόσο συνεργάτες του επισημαίνουν πως ο φόβος του είναι συνολικός. Έτσι κι αλλιώς γνωρίζει καλά ότι αν πετύχει θα βγει κερδισμένος ο Γ. Παπανδρέου αλλά και ο ίδιος, που θα έχει έτσι εγγράψει μια σημαντικότατη υποθήκη για την «μετά τον Γιώργο» εποχή. Αν όμως αποτύχει, αυτήν την αποτυχία θα τη χρεωθεί αποκλειστικά ο ίδιος. Ήδη ο πρωθυπουργός εμφανίζεται αποστασιοποιημένος έως και... εξαφανισμένος απ’ τους χειρισμούς στην οικονομία (κι όχι μόνο...), αφήνοντας στον νέο «αντ’ αυτού» το «κουπί» των χειρισμών. «Μπήκαμε στο κόλπο και πρέπει να τραβήξουμε εμείς την όλη υπόθεση», υπογραμμίζουν στελέχη του περιβάλλοντός του, αναφερόμενα σε αυτό το ιδιότυπο μπρα ντε φερ μεταξύ του ισχυρού αντιπροέδρου και του πρωθυπουργού. Είναι γεγονός ότι ήδη ο Βενιζέλος αισθάνεται ότι έχει «πέσει στα βαθιά». Και όσο... δεινός κολυμβητής κι αν είναι, όσο «πολυμηχάνημα» κι αν αισθάνεται (έτσι χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του...), τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Και κυρίως δεν εξαρτώνται απ’ τον ίδιο. Για παράδειγμα, τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, με την ευρωπαϊκή κρίση να εξαπλώνεται σε χώρες ισχυρές της Ευρωζώνης (Ιταλία, Ισπανία, ακόμα και Γαλλία), απομυθοποίησαν εν πολλοίς και την ευφορία και τη θριαμβολογία για τα αποτελέσματα του πρόσφατου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, πάνω στα οποία είχαν επενδύσει πολλά, πάρα πολλά, και ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος και η κυβέρνηση συνολικά. Στην ουσία όλη η συμφωνία των Βρυξελλών είναι στον αέρα αυτήν τη στιγμή. Και είναι αμφίβολο, αν Ιταλία και Ισπανία θα είναι σε θέση να συμμετάσχουν στην εκταμίευση της 6ης δόσης του δανείου προς την Ελλάδα, σε ό,τι αφορά τη δική τους συμμετοχή! Αν οι ρυθμοί, όπως τονίζουν συνεργάτες του, δεν γίνουν ταχύτεροι, τότε ο Βενιζέλος θα βρεθεί στο επίκεντρο έντονης κριτικής και το στοίχημά του για την «επόμενη μέρα», όπως το έχει περιγράψει στους συνεργάτες του, για άλλη μια φορά θα παραμείνει όνειρο θερινής νύχτας... Ήδη οι πρώτες βολές κριτικής απ’ το εσωτερικό της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ έχουν αρχίσει. Προς το παρόν είναι «ήπιες», αλλά στο –κοντινό– μέλλον και αν τα πράγματα επιδεινωθούν, τότε ίσως λάβουν μορφή χιονοστιβάδας... Και αυτό το φοβάται. Πολύ. Διότι γνωρίζει καλά ότι αν δεν διαθέτει επαρκή εσωκομματικό «στρατό», τότε πράγματι θα κινδυνέψει να χάσει το τρένο για άλλη μια φορά. Πολύ περισσότερο, αν «τσαλακωθεί» από μια πιθανή ροή αρνητικών εξελίξεων στην οικονομία. Εξελίξεων που, επειδή θα εξαρτώνται και απ’ τη γενικότερη κρίση στην Ευρωζώνη, δεν θα μπορούν να αποφευχθούν. «Επίθεση»... άμυνας! Τα όσα συνέβησαν στη Βουλή, κατά την ταραχώδη συζήτηση για τις εξελίξεις στην Proton Bank, είναι ενδεικτικά των εκτιμήσεων ότι ο Βενιζέλος έχει κουραστεί αλλά και μετανιώσει για την ανάληψη αυτού του εξαιρετικά βαρέος φορτίου. Το σοβαρότερο, κάτι που λίγοι επεσήμαναν και δεν προβλήθηκε απ’ τα ΜΜΕ, ήταν αυτό που τόνισε απαντώντας στον Αλ. Τσίπρα και θύμισε το περιβόητο «αγγαρεία εκτελώ, ποινήν εκτίω», που είχε πει ο Β. Πολύδωρας όταν ήταν υπουργός και είχε τόσο συζητηθεί! Είπε συγκεκριμένα, αφήνοντας έκπληκτους όσους ήταν εκείνη την ώρα στη Βουλή: – Ξέρει, φαντάζομαι, ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ότι βρίσκομαι στη θέση αυτή χωρίς να το έχω επιδιώξει και χωρίς να το έχω θελήσει. Δεν θεωρώ ότι διαχειρίζομαι εξουσία. Διαχειρίζομαι ευθύνη. Δεν νιώθω ότι έχω καμιά εξουσία. Ούτε με συγκίνησε ποτέ η εξουσία. Πράγματι, καθαρότερη ομολογία αποστασιοποίησης, ακόμα και άρνησης, έναντι των όσων έχει αναλάβει, αλλά και φόβου για τα μελλούμενα, θα ήταν δύσκολο να υπάρξει! Αυτά τα είπε απαντώντας στον Αλ. Τσίπρα, ο οποίος προηγουμένως τον είχε «προκαλέσει» με τη φράση «είστε μια κυβέρνηση μειοψηφίας, έκπτωτη στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Αν λοιπόν αυτό έχετε επιχειρήματα να το αντικρούσετε, αντικρούστε το, αν όμως δεν έχετε, οφείλετε να οδηγήσετε γρήγορα τη χώρα στη λαϊκή ετυμηγορία». Όλα τα παραπάνω δείχνουν να επιβεβαιώνουν τους αρχικούς φόβους, ακόμα και την άρνηση του Β. Βενιζέλου να αναλάβει το κρίσιμο πόστο του υπουργού Οικονομικών, κατά τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Επιβεβαιώνουν επίσης τις πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες αρχικά αρνούνταν με ένταση να πάει στο συγκεκριμένο υπουργείο και τελικά το δέχτηκε στις τέσσερις παρά τέταρτο τα ξημερώματα της Παρασκευής εκείνης... Και η αρχική του άρνηση είχε να κάνει με το επιχείρημα που χρησιμοποιούσε έναντι του Γ. Παπανδρέου ο οποίος τον πίεζε, ότι δηλαδή δεν είναι οικονομολόγος και δεν έχει σχέση με τα οικονομικά, ενώ ο πρωθυπουργός τού αντέτασσε ότι θέλει σ’ αυτήν τη θέση έναν ικανό πολιτικό διαχειριστή.

 
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"