Η βουλευτής -διαμάντι- του ΓΑΠ (I’m not Greek, I’m American), πήρε τα εύσημα για την εργασία της στο Περού, όπως κι η ίδια καυχιέται…

Σχετικό: 

1 Έλενα Παναρίτη: «Δεν είμαι Ελληνίδα, είμαι Αμερικάνα.»

2. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Έλενα Παναρίτη, η «σιγανοπαπαδιά» που θα μας ξεπουλήσει! 

[Έλενα Παναρίτη, εκπρόσωπος του Έθνους στη Βουλή των Ελλήνων με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, σύμβουλος του Πρωθυπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας, στην Guardian:
When I observe how many Apple computers are in her office, she replies: “That’s because I’m not Greek, I’m American.” Her speech is American-accented and peppered with “darn” and “have a nice day”. When asked to describe how Greece needs to change its economy, her answer revolves around changing its institutions and its structures – in other words, making Greece less Greek. Castigating the bureaucracy, she says: “It’s not a kibbutz, it’s a big country!”]

Επίσης ψάξαμε, για να δούμε ποιοι μας εκπροσωπούν στο κοινοβούλιο, και βρήκαμε για την συγκεκριμένη ανακάλυψη -διαμάντι του- του GAP:
Διαβάζουμε (Peru's Urban Poor Gain Access to Property Markets
 http://web.worldbank.org/WBSITE/EXTERNAL/NEWS/0,,contentMDK:20019937~menuPK:34460~pagePK:34370~piPK:34424,00.html ), πως βοήθησε το καθεστώς στο Περού να διασωθεί…
Όταν εργαζόταν στο Περού η «σοσιαλίστρια» βουλευτής του ΓΑΠ, τι «κυβέρνηση» είχε ο λαός του Περού;
Ο Alberto Fujimori αν και έχει μια αμφιλεγόμενη «εκλογή» στις 5 Απρίλη 1992 πραγματοποιεί στρατιωτικό πραξικόπημα στο Περού και εγκαθιδρύει στρατιωτική δικτατορία (χούντα).
Διαλύει το κοινοβούλιο και θέτει τη χώρα κάτω από Στρατιωτικό Νόμο.
Στη δεκαετή χούντα, ο δικτάτορας Alberto Fujimori, με τη βοήθεια των Ενόπλων Δυνάμεων καταλύει κάθε δημοκρατικό πολιτικό δικαίωμα, παραβιάζοντας κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το 2000, ελέγχοντας όλα τα ΜΜΕ του Περού, με σκάνδαλα διαφοράς που ξεπερνούν κάθε στρατιωτική χούντα στη Λατινική Αμερική και εκλογική νοθεία, ο δικτάτορας Alberto Fujimori «εκλέγεται» πρόεδρος του Περού.
Το Νοέμβρη του 2000 ταξιδεύει στο Μπαχρέιν για να συμμετάσχει στη Σύνοδο Οικονομικής Συνεργασίας των χωρών Ασίας- Ειρηνικού (Asia-Pacific Economic Cooperation -APEC) και δεν επιστρέφει ποτέ στο Περού. ...


Εγκαθίσταται στην Ιαπωνία και παραιτείται του Προεδρικού αξιώματος με FAX!

http://web.worldbank.org/WBSITE/EXTERNAL/NEWS/0,,contentMDK:20019937~menuPK:34460~pagePK:34370~piPK:34424,00.html

http://www.devex.com/en/articles/panaritis-property-reform-key-to-fighting-poverty

http://www.peacelink.it/mediawatch/a/29266.html

http://www.laspecula.com/index.php?option=com_content&task=view&id=948

Και επειδή βρήκαμε μία πιο ολοκληρωμένη έρευνα, βλέπε σχετικό (2) το αναδημοσιεύουμε ως έχει.

Νάσος

Επειδή ακούγεται ότι η βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, Έλενα Παναρίτη, γίνεται υφυπουργός αποκρατικοποιήσεων, δηλαδή εθνικού ξεπουλήματος, ψάξαμε στο διαδίκτυο και βρήκαμε ορισμένα ενδιαφέροντα δημοσιεύματα σχετικά με το βίο και την πολιτεία της. Για διαβάστε και εσείς, ώστε να έχετε μια καθαρή εικόνα για το προσχεδιασμένο ξεπούλημα της Ελλάδας από τον Παπανδρέου και την παρέα του και να μην παραμυθιάζεστε άλλο με «μονόδρομους», «οικονομικούς πολέμους» και λοιπά παραμύθια. Στην περίπτωση της Ελλάδας το σχέδιο ήταν από την αρχή ένα: ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ.

Ακολουθεί το άρθρο «Ποια είναι η Έλενα Παναρίτη» που δημοσιεύθηκε την 1η Οκτωβρίου 2009:

«Ποια είναι η Έλενα Παναρίτη»

Η απορία μου δημιουργήθηκε μετά την ανάγνωση τριών δημοσιευμάτων που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο:

(1) Αυτό με τους προβληματισμούς του Αναγνώστη Λασκαράτου στο μπλογκ του κ. Ροΐδη, που αναπαράγει στο άρθρο του αρκετά σημεία από το (2) σχετικό άρθρο της εφημερίδας ΑΥΓΗ, με τίτλο «Η κατάρα των καλών προθέσεων» (Ημερομηνία δημοσίευσης: 23/09/2009), καθώς και (3) το σχετικό δημοσίευμα από την «ΕΠΟΧΗ» (27.09.09) με τίτλο«ΠΑΝΑΡΙΤΗ: ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΑΠΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΙ ΦΟΥΤΖΙΜΟΡΙ στην ΕΛΛΑΔΑ».

Επίσης, άρθρο σχετικό με την άλλη επιλογή του κ. Παπανδρέου, τον κ. Τρεπεκλή, υπάρχει στο Εθνος on Line με τίτλο «Πολιτικές διασυνδέσεις προσέφερε ο Τρεπεκλής».

Ομολογώ ότι είχα γνώση του θέματος αυτού, αλλά όχι σε μεγάλη έκταση και περίμενα χτες να γίνει κάποια σχετική ερώτηση στον κ. Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου την οποία παραχώρησε. Πράγματι, κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε κάτι τι σχετικό με συνεργάτες και μελλοντικούς υπουργούς, σε περίπτωση που αναλάβει να σχηματίσει κυβέρνηση και η απάντησή του ήταν κάπως «ήξεις – αφίξεις». Είπε δλδ (το γράφω όπως το θυμάμαι, στο περίπου) ότι θα χρησιμοποιήσει αξιόλογα στελέχη, καταξιωμένα, κλπ, διεθνείς προσωπικότητες και εκτός των εκλεγμένων βουλευτών του κόμματος -άρα από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα:
Πόσο ικανός είναι ο κ. Παπανδρέου στο να επιλέγει συνεργάτες;

Το ερώτημα αυτό είναι σημαντικό, επειδή δεν παύει να τονίζει ότι θα αναλάβει αυτός ο ίδιος τα ηνία, θέλοντας ίσως να αποσείσει ενδοιασμούς ψηφοφόρων που φοβούνται μην επανέλθει το αρπαχτικό «παλαιό» πασόκ και καταβροχθίσει όσα λιγοστά απέμειναν στον έρμο τον τόπο μας.

Μεταφέρω την κατακλείδα του άρθρου στο μπλογκ του κ. Ροΐδη, με την οποία -δυστυχώς- συμφωνώ και τη βρίσκω μάλιστα επιεική μετά από αυτή τη καταιγίδα αποκαλύψεων:

«Εκείνο που με εκπλήσσει είναι η ομερτά του Τύπου. Ούτε καν οι εφημερίδες της ΝΔ δεν προβάλουν το παρελθόν της κας Παναρίτη και την τεράστια επιτυχία της στο Περού. Φαίνεται σαν πρόσωπο ταμπού που εκπροσωπεί τα Ιερά και τα Όσια της Αγοράς. Άκρα του τάφου σιωπή. Μήπως πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά;»

Σημασία έχει να διαβάσετε προσεχτικά το ποστ στου κ. Ροΐδη, γιατί εκεί υπάρχουν πολλοί ενδιαφέροντες σύνδεσμοι.

το ερώτημα είναι σημαντικό, μετά τις επισημάνσεις του ποστ στο μπλογκ του κ. Ροΐδη:

«Ο αρχηγός έχει παράδοση επιλογής με δημοκρατικές διαδικασίες γυναικών ειδικά στις παιδικές χαρές των διορισμένων υποψηφίων στο Επικρατείας και στο Ευρωψηφοδέλτιο. Ασφαλώς με μοναδικό κριτήριο την επιστημονικήν των κατάρτισιν και την υψηλήν των νοημοσύνην, ολίγον κατωτέρα απλώς αυτής του αρχηγού. Υπενθυμίζω μερικές επίλεκτες προσωπικές του επιλογές: Άντζελα Γκερέκου (σύζυγος Τόλη), Μαίρη Ματσούκα (που χάθηκε αυτό το κορίτσι;), Υβέτ (προσεχώρησε στους αντιπάλους), Βούλα Πατουλίδου (έγινε κάποιος μικροκαυγάς), Φώφη Γεννηματά (προέκυψεν απροσδόκητον συνταγματικόν κώλυμα)»

και

«Δεν ξέρω πως προέκυψε η κα Παναρίτη. Ίσως ως γνωριμία της οικογένειας Παπανδρέου που συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτρια του ΠΑΣΟΚ προωθώντας κατά καιρούς παιδικούς φίλους. Να ας πούμε τον κ. Τρεπεκλή, (τέως φυγόστρατο Γ.Γ. του ΕΟΤ) της νόμιμης και ηθικής προμήθειας των 6,5 εκατ.ευρώ για το σάπιο C4I.»

καθώς και την εισαγωγή στο άρθρο της ΕΠΟΧΗΣ:

«Ο Γ. Παπανδρέου συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Στις εκλογές του 2000 εξέπληξε τους πάντες κατεβάζοντας στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ τους ακραίους νεοφιλελεύθερους Στ. Μάνο και Α. Ανδριανόπουλο. Τότε κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Ούτε οι λαϊκιστές, ούτε οι συνδικαλιστές. Μόνο κάποιες γκρίνιες σε ελεγχόμενες παρέες.
Αυτή τη φορά ο Γ. Παπανδρέου έστρεψε την προσοχή του από τους εγχώριους φωστήρες σε εισαγόμενους. Επέλεξε την κ. Έλενα Παναρίτη, ως δεύτερη στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ενώ διαχεόμενες φήμες τη φέρνουν να καταλαμβάνει και υπουργείο. Η υποδοχή που της έγινε από εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς σταθμούς ήταν ενθουσιώδης. Όπως σε όλους τους διαπρεπείς Έλληνες και Ελληνίδες της διασποράς. Από τον αρχηγό της CIA Tenet, έως τον ναύαρχο του ΝΑΤΟ Stavridis.»

εμένα μου κάνει εντύπωση και κάτι τι ακόμη:
Γιατί το ζήτημα της Ελενας Παναρίτη δεν χρησιμοποιήθηκε από τα αντίπαλα κόμματα; Και καλά, να υποθέσω πως ο Κώστας Καραμανλής δεν το πήρε είδηση τόσο αφοσιωμένος που είναι στην προσπάθειά του να χάσει τις εκλογές -τζιζ, καίει!- αλλά η Αλέκα Παπαρήγα; ο Αλέξης Τσίπρας; Γιατί; Είναι ασήμαντο; Τόσα σενάρια ανέπτυξε η κ. Παπαρήγα σε λόγους και συνεντεύξεις που παρεχώρησε, αυτό το ζήτημα γιατί δεν το συμπεριέλαβε;

θα μου πεις, αγαπημένε/η αναγνώστη/τρια, ότι σιγά μη φοβηθούμε μια κάποια κυρία Παναρίτη και θα συμφωνήσω. Καμμία κυρια δεν με τρομάζει. Η ιδέα όμως όλων όσων σέρνει αυτή η συγκεκριμένη κυρία, ε, όσο νά’ναι, είναι τρομαχτικά, ιδίως επειδή χαρακτηρίζουν το προσεχές μέλλον μας, επειδή δεν θέλω να γίνουμε Αργεντινή ούτε και Περού -παρόλο που με γοητεύουν αυτές οι εξωτικές χώρες!

το σύνθημα «οχι στο δικομματισμό» είναι λάθος. Θα το διατύπωνα πιο άμεσα: «όχι στους απατεώνες, όχι στους ψεύτες και τους κλέφτες», διατηρώντας μέσα στη καρδιά μου την τεράστια ελπίδα να διαψευστώ.

τέτοιες ώρες θυμάμαι την Οδύσσεια και θαυμάζω τον Οδυσσέα που κατάφερε να περάσει ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και στη δεξιά γωνία ο Δράκουλας.

Στον διαφανή ιστότοπο του ΠΑΣΟΚ υπάρχει το βιογραφικό της (οι υπογραμμίσεις δικές μου)

Όνομα: ΕΛΕΝΑ
Eπίθετο: ΠΑΝΑΡΙΤΗ
Διεύθυνση:

Υποψήφιος Βουλευτής 2009

Το συνολικό έργο της Έλενας Παναρίτη αναγνωρίζεται διεθνώς σαν καλή πρακτική εφαρμογή «θεσμικών οικονομικών». Είναι ειδική στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και στην αντίστοιχη διαχείριση του δημόσιου τομέα. Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφαλής του Panel Group, ένας ειδικός συμβουλευτικός όμιλος που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποίηση, της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας.

Στη σχολή Wharton, του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια και στο πλαίσιο της διερεύνησης της αγοράς της ακίνητης περιουσίας ασχολείται ιδιαιτέρως και διδάσκει χρηματοδότηση του οικιστικού τομέα. Επίσης έχει διδάξει και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στο τμήμα Ανωτέρων Διεθνών Σπουδών, (SAIS) και Insead.

Κατά την διάρκεια της εργασίας της στην Διεθνή Τράπεζα ως οικονομολόγος, πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως τη μεταρρύθμιση Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της καλύτερης πρακτικής πρότασης και καινοτομίας.

Η Panel Group, ασχολείται με ρυθμίσεις αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και που αποδίδουν σημαντικά οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντολογικά αποτελέσματα.

Έχει πτυχία από τα Πανεπιστήμια Johns Hopkins School of Advanced International Studies (SAIS), Insead, Harvard.

Έχει πολύ καλές γνώσεις Ισπανικής, Αγγλικής, Γαλλικής, Ιταλικής γλώσσας και τη βασική γνώση της Γερμανικής.

Ωραίο και πλήρες, αν και σύντομο, το βιογραφικό αυτό. Ελλιπές όμως, γιατί λέει μισές αλήθειες. Δεν γράφει π.χ. ποιος τη βράβευσε, ούτε και τι συνέβη στους φουκαράδες περουβιανούς που χάσαν τα αυγά και τα πασχάλια. Τον δολοφόνο Φουτζιμόρι τον έκανε γαργάρα. Θα μας φέρει εδώ την Panel Group μήπως; Τέτοια δεν λέγονται όμως, έτσι δεν είναι; Ούτε γράφονται, φυσικά, σε βιογραφικά.
Αντιγράφω από σχόλιο που έγινε στο ποστ στου κ. Ροΐδη:

«Τα πιο ενδιαφέρονται στοιχεία της δουλειάς της είναι η συνεργασία της μέσω της γνωστής νεοφιλελεύθερης Παγκόσμιας Τράπεζας, με το καθεστώς Φουτζιμόρι στο Περού, αφού πρώτα εργάστηκε στη δεκαετία του ’80 με τα καθεστώτα των Φιλιππίνων, της Βραζιλίας και της Βενεζουέλας.
Το 1991 εγκαταστάθηκε στο Περού. Το 1992 ο Φουτζιμόρι έκανε πραξικόπημα για να παραμείνει στην εξουσία. Εγκατάλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκισης για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρήματος και διαφθορά. Την ίδια εποχή η κ. Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατίας» (1955).
«Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύμα του Περού» (1999). «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης» με παράδειγμα, επίσης, το Περού. Για την προσφορά της έτυχε μεγάλης αναγνώρισης και παρασήμων απ’ όλα τα στελέχη της κυβέρνησης Φουτζιμόρι.
Δεν γνωρίζουμε πόσο συνέβαλε στο οικονομικό θαύμα του Περού, όπως γράφει η ίδια, πάντως το θαύμα, που χειροκροτήθηκε θερμότατα από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και όλους τους στυλοβάτες του συστήματος (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.τ.λ.), αποδείχθηκε τεράστιο σκάνδαλο που οδήγησε στην εξαθλίωση των εργαζομένων του Περού και τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας, που περίφημου «Fujishock». Μέχρι την ανακήρυξή της ως υποψήφιας του ΠΑΣΟΚ ήταν επικεφαλής της «Panel Group», εταιρείας real estate.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο Γ. Παπανδρέου θα βρει ισχυρές θεωρητικές βάσεις και πολιτικά εργαλεία για τις εναπομείνασες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας»

Η νεοφιλελεύθερη κα Παναρίτη (ΠΑΣΟΚ) και ο νεωτεριστής φονιάς του Περού
(Η πράσινη ανάπτυξις) Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

[ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στις 30 Σεπτεμβρίου 2009)

Κύριε Ροΐδη,
Αμέσως μετά τον τ. δήμαρχο της Πάρου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί μια νεαρά κυρία και εξαίρετη Επιστήμων. Η κα Elena Panariti.
(φωτ. με τον ψυχοθεραπευτήν κ. Gurucharan Khalsa)

Ο κ. Σταύρος Λυγερός στην «Καθημερινή» σε ένα κακοπροαίρετο άρθρο του με τίτλο «Πριγκηπικό σύνδρομο και αρχηγική στάμπα» ισχυρίζεται πως ο νέος πρωθυπουργός θα διορίσει πιθανόν άτομα που έχουν όχι κομματική θητεία αλλά την προσωπική του εύνοια.

Συγκεκριμένα:
«Όλα δείχνουν ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι περισσότερο κυβέρνηση Παπανδρέου παρά κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. …αναμένεται να διορίσει στα κυβερνητικά αξιώματα νέα πρόσωπα, τα οποία κατά κανόνα θα οφείλουν την ανέλιξή τους … στη δική του εύνοια. Η πρόθεσή του αυτή τροφοδοτείται και από τη μεταμοντέρνα απολίτικη ιδεολογική λαγνεία του για το “νέο”, καθώς και από τη ροπή του προς την εντυπωσιοθηρία. Λόγω των ανωτέρω και βεβαίως λόγω του πριγκιπικού συνδρόμου του, ο Γιώργος Παπανδρέου … Ποιος πολιτικός αρχηγός θα τοποθετούσε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου μια νεαρή και άγνωστη συνδικαλίστρια, όπως είχε κάνει αυτός το 2004 με τηΜαρία Ματσούκα; Η ρητορική του Γιώργου Παπανδρέου για “συμμετοχική δημοκρατία” και όλα τα συναφή είναι το ιδεολογικό κέλυφος ενός μάλλον μοναρχικού τρόπου άσκησης της εξουσίας. Απεχθάνεται να δεσμεύεται πολιτικά από συλλογικά όργανα και γι’ αυτό δεν πρόκειται να υπάρξει πραγματική πολιτική λειτουργία του Υπουργικού Συμβουλίου».

Αποκρούω τον ισχυρισμό. Ο αρχηγός έχει παράδοση επιλογής με δημοκρατικές διαδικασίες γυναικών ειδικά στις παιδικές χαρές των διορισμένων υποψηφίων στο Επικρατείας και στο Ευρωψηφοδέλτιο. Ασφαλώς με μοναδικό κριτήριο την επιστημονικήν των κατάρτισιν και την υψηλήν των νοημοσύνην, ολίγον κατωτέρα απλώς αυτής του αρχηγού. Υπενθυμίζω μερικές επίλεκτες προσωπικές του επιλογές: Άντζελα Γκερέκου (σύζυγος Τόλη), Μαίρη Ματσούκα (που χάθηκε αυτό το κορίτσι;), Υβέτ (προσεχώρησε στους αντιπάλους), Βούλα Πατουλίδου (έγινε κάποιος μικροκαυγάς), Φώφη Γεννηματά (προέκυψεν απροσδόκητον συνταγματικόν κώλυμα).

Δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στον φίλο του κ. Τσουκάτου, αλλά δεν παύει η κα Παναρίτη να έχει εκτοπίσει έναν τ. πρωθυπουργό, καθηγητή Πανεπιστημίου, ιστορικό στέλεχος και αντιστασιακό. Προφανώς διαθέτει όλα τα προσόντα που χρειάζονται για να πάρει τη θέση ενός έμπειρου πολιτικού που πεισματικά αρνιόταν να είναι υποψήφιος της Α΄ Πειραιώς. Για την κα Παναρίτη δημοσιεύτηκαν δυο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα. Ένα στην «Εποχή» και ένα στην «Αυγή» (23/09). Μεταφέρω εδώ το δεύτερο, επειδή το πρώτο δεν έχει ακόμη κατεβεί στο Διαδίκτυο:
«Η κατάρα των καλών προθέσεων»
Όταν ο κ. Παπαδήμος αρνήθηκε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ, η αγορά άρχισε να ανησυχεί. Γι’ αυτό και γρήγορα κυκλοφόρησε το όνομα της Έλενας Παναρίτη, που είχε δουλέψει για τη Διεθνή Τράπεζα και κατέχει τη 2η θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα είναι οι δύο θεσμοί που, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θεωρούνται ελαφρώς πιο ευπρόσδεκτοι από το τέρας της αποκαλύψεως. Οι πολιτικές που πρότειναν και επέβαλαν οδήγησαν αποδεδειγμένα την Αργεντινή στην απόλυτη οικονομική καταστροφή και τη ΝΑ Ασία στη μεγάλη κρίση του 1997. Δεν είναι τυχαίο πως, μετά το 2000, οι περισσότερες χώρες φρόντισαν να απεμπλακούν και από τους δύο. Μέχρι το 2007 οι μοναδικοί μεγάλοι οφειλέτες του ΔΝΤ ήταν η Τουρκία και το Πακιστάν, χώρες στρατηγικά συνδεδεμένες με τις ΗΠΑ.

Το παράδειγμα του Περού
Αλλά, για να μην είμαστε άδικοι με την κ. Παναρίτη, ακολουθήσαμε το σημείο εκείνο του βιογραφικού της που η ίδια δείχνει να προτιμά. Τη δημιουργία κτηματολογίου και επίσημων τίτλων ιδιοκτησίας στο Περού επί προεδρίας Φουτζιμόρι, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η ιδέα προτάθηκε κυρίως από τον οικονομολόγο Ντε Σότο και έλεγε ότι οι φτωχοί που δεν διέθεταν τίτλους ιδιοκτησίας στη γη τους δεν μπορούσαν να αποκτήσουν πρόσβαση σε πιστώσεις από τις τράπεζες και αναγκάζονταν να δανείζονται με υπέρογκα επιτόκια από μη τραπεζικούς τοκογλύφους. Με το να δημιουργήσεις τίτλους ιδιοκτησίας, έλεγε ο Ντε Σότο, θα μετατρέψεις την περιουσία των φτωχών σε εμπορευματικό αγαθό το οποίο θα αξιοποιήσουν.

Και σε αυτό το κομβικό σημείο θα πρέπει να κάνουμε δύο υποθέσεις. Η μία λέει πως η κ. Παναρίτη πιστεύει ειλικρινά πως το μέτρο αυτό βοηθά στην καταπολέμηση της φτώχειας, όπως ισχυρίζεται και ο τίτλος της στην παγκόσμια τράπεζα. Η άλλη λέει πως γνωρίζει ότι η υπόθεση Ντε Σότο ήταν μια όμορφα διατυπωμένη πρόταση, προκειμένου οι τράπεζες να βάλουν χέρι σε μια τεράστια περιούσια που δεν μπορούσαν να αποτιμήσουν με εμπορευματικούς όρους.

Γνωρίζουμε από τον 19ο αιώνα πως η εισαγωγή εμπορευματικών πρακτικών σε κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν τον κατάλληλο εμπορικό πνεύμα οδηγεί με σιγουριά στην καταστροφή αυτών των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας πρακτικής ήταν η εξαθλίωση των εργατών/πρώην χωρικών στην Αγγλία του 1850, εξαθλίωση που έκανε εντύπωση ακόμη και στους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Το ίδιο συνέβη και στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα και μάλιστα έχουμε από τότε νόμους που προστατεύουν τους δανειολήπτες από αρπακτικές τραπεζικές τακτικές. Ας μην επεκταθούμε παρακάτω, για όποιον έχει αμφιβολίες η βιβλιογραφία είναι βαριά και γεμάτη παρόμοια παραδείγματα.

Όταν δίνεις ενέχυρα δάνεια σε φτωχούς και όχι ιδιαίτερα μορφωμένους ανθρώπους που δεν μπορούν να τα διαχειριστούν, το αποτέλεσμα είναι πρακτικά ντετερμινιστικό. Οι τράπεζες θα αρπάξουν τις ιδιοκτησίες των φτωχών και οι φτωχοί θα γίνουν ακόμη φτωχότεροι, δημιουργώντας αυτή την ιδιότυπη νέα φεουδαρχία που μας οδηγεί ο νεο-φιλελευθερισμός, των ελάχιστων υπερ-πλούσιων, ανάμεσα σε μια θάλασσα φτωχών.

Θα αναρωτηθήκατε τι έγινε στο Περού μετά τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες επιμελήθηκε η κ. Παναρίτη; Παρά, λοιπόν, την καλή πρόθεση του κ. Ντε Σότο, η δημιουργία τίτλων ιδιοκτησίας δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας προκειμένου οι φτωχοί να πάρουν δάνεια. Η πρόσβαση των φτωχών σε πιστώσεις αυξήθηκε μεν από το 17% το 1994 στο 37% το 1997, αλλά έπεσε ξανά στο 19% μέχρι το 2000».

Το άρθρο της «Αυγής» είναι πολύ ευγενικό. Ο τ.πρόεδρος του Περού κ.Φουτζιμόρι έχει καταδικαστεί σε 25 χρόνια κάθειρξη για την εμπλοκή του στη δολοφονία 25 ανθρώπων ενώ βρισκόταν στην εξουσία (1990-2000). Κατηγορήθηκε ότι έδωσε εντολή σε τάγματα θανάτου του στρατού να προχωρήσουν σε δυο ομαδικές σφαγές.

Το άρθρο του κ. Μάκη Μπαλαούρα στην «Εποχή» όμως είναι πιο επιθετικό στην κυρία:«Παπανδρέου: Από τους Μάνο-Ανδριανόπουλο στην Έλενα Παναρίτη» Εισαγόμενο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ από Παγκόσμια Τράπεζα και Φουτζιμόρι». Εκεί αποκαλύπτεται πως η κα Παναρίτη εργάστηκε στη 10ετία του ΄80 με τα καθεστώτα Φιλιππίνων, Βραζιλίας και Βενεζουέλας. Ο παλιός συνδικαλιστής τραπεζικός αποκαλύπτει και κάποιους εύγλωττους τίτλους βιβλίων της κα Παναρίτη:«Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι. Κυβερνητική μεταρρύθμιση μέσω της άμεσης Δημοκρατίας». «Το θαύμα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα το Περού. Η ηθική αμοιβή της κας Παναρίτη υπήρξε η παρασημοφορία της από πολλούς υπουργούς του Φουτζιμόρι. Το θαύμα της κας Παναρίτη πάντως οδήγησε στην εξαθλίωση των εργαζομένων, στο περιβόητο Fuji shock:

Peru’s Poor Feel Hardship of ‘Fuji Shock’ Austerity
By JAMES BROOKE, Special to The New York Times
August 12, 1990
” As an armed soldier stood guard, Carlos Gomez struggled to keep up with spinning numbers on a gas-pump meter. A gallon of premium had jumped from 41,800 intis to 1,200,000 intis.
In dollar terms, the overnight price jump was from 13 cents to $4.
”It’s disastrous,” Mr. Gomez muttered.
The huge price rise was not the result of an international oil crisis, since this country is self-sufficient in petroleum. It was instead the result of what Peruvians call ”Fuji shock.” All over Peru, people are reeling from an economic shock program decreed Wednesday night by the new Government of President Alberto Fujimori. Mr. Fujimori was elected in June largely by playing on Peruvians’ fears of a radical, anti-inflation shock program proposed by his opponent, Mario Vargas Llosa, the novelist.“

Η «Εποχή» μας παραπέμπει και στην εντυπωσιακή παρουσίαση της βουλευτίνας μας από το έγκριτον «Πρώτον Θέμα» και σε τίτλους άλλων βιβλίων της: «Ανάλυση Ελέγχου πραγματικότητας», το οποίο η πρώην κυριακάτικη του κ. Θέμου το ερμηνεύει ως θεσμικό ταρακούνημα της γραφειοκρατίας και υποστηρικτικό της ευελιξίας». Αυτή η ευελιξία με πανικοβάλει αλλά με παρηγορεί ένα άλλο εγχειρίδιόν της: «Ευημερία δίχως όρια-Δημιουργώντας αγορές ακινήτων με εμπιστοσύνη». Με επιπλέον δεδομένο πως η υποψήφια του ΠΑΣΟΚ ως τα σήμερα ήταν επικεφαλής της “Panel group”, εταιρείας real estate, θεωρώ πως ανοίγεται ευρύτατον πεδίον δράσεως της βουλευτού και με την Εκκλησίαν, που είναι η μεγαλύτερη ιδιοκτήτρια ακινήτων στη χώρα μας και απολαμβάνει της τυφλής εμπιστοσύνης σοσιαλιστών υπουργών όπως των κ.κ. Δρυ, Φωτιάδη και Βενιζέλου.

Δεν ξέρω πως προέκυψε η κα Παναρίτη. Ίσως ως γνωριμία της οικογένειας Παπανδρέου που συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτρια του ΠΑΣΟΚ προωθώντας κατά καιρούς παιδικούς φίλους. Να ας πούμε τον κ. Τρεπεκλή, (τέως φυγόστρατο Γ.Γ. του ΕΟΤ) της νόμιμης και ηθικής προμήθειας των 6,5 εκατ.ευρώ για το σάπιο C4I. Το «Έθνος» του κ. Μπόμπολα που σήμερα ανυπομονεί να δει τον ΓΑΠ πρωθυπουργό, μας τα έλεγε κάπως διαφορετικά, αλλά φαίνεται πως διαπίστωσε το λάθος του: «Πολιτικές διασυνδέσεις προσέφερε ο Τρεπεκλής Σε 2 επισκέψεις στο υπ. Εξωτερικών επί Γ. Παπανδρέου του εκπροσώπου της SAIC αναφέρθηκε ο Π. Πέζας που εκπροσωπούσε την αντίπαλη εταιρεία. Χ. Τρικούπη: Δεν έγιναν ποτέ……».

«Ιλλιγιώδη» έλεγε τότε το «Έθνος» την προμήθεια του υπουργικού φίλου.

Ίσως η κα Παναρίτη να επιστρατεύτηκε ως εγγύηση υποταγής της χώρας στη νεοφιλελεύθερη Λερναία Ύδρα στην οποία ομνύει ο ΓΑΠ, οπαδός της ανασφάλιστης εργασίας των νέων, που και παλιότερα είχε μπολιάσει το ίδιο ψηφοδέλτιο με φιλελεύθερες ενέσεις. Να πως «ΤΟ ΒΗΜΑ» πρόβαλε το 1997 το περίεργο πρόγραμμα Φουτζιμόρι για τους συνταξιούχους. Οι λογικές ΓΑΠ-ΝΔ η αντικατάσταση της κρατικής πρόνοιας με ιδιωτικά κόλπα, η λογική του χρηματιστηρίου που τίναξε και στη χώρα μας στον αέρα τα ασφαλιστικά ταμεία: «ΙΔΟΥ πώς ο πρόεδρος του Περού Φουτζιμόρι σκοπεύει να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμα πρόνοιας υπέρ των συνταξιούχων καθώς και των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Ενα ταμείο γι’ αυτόν τον σκοπό θα είναι έτοιμο τον προσεχή Μάρτιο, με αρχικό κεφάλαιο που θα προέρχεται από τις μετοχές ιδιωτικοποιημένων εταιρειών που παρέμειναν στο κράτος και που εκτιμώνται σε 500 εκατ. δολάρια… Θα επιλεγούν τρία αμοιβαία κεφάλαια, που θα χειρίζονται τα «πιστοποιητικά συμμετοχής» στο εν λόγω ταμείο, τα οποία θα λάβουν οι συμμετέχοντες σε αυτό. Θα απαιτηθεί η προκαταβολή ενός ποσού ίσου με το 5% της ονομαστικής αξίας του κάθε πιστοποιητικού και που εκτιμάται ότι θα είναι περίπου 1.100 δολάρια. Προβλέπεται και έκπτωση 30% επί της αξίας του επιλεγόμενου πακέτου. Αργότερα, το πρόγραμμα αναμένεται να επεκταθεί και σε περίπου 600.000 δημοσίους υπαλλήλους. Η συνολική αξία των μετοχών στο πρόγραμμα ενδέχεται να φθάσει το 1,3 δισ. δολάρια.Ο Φουτζιμόρι προέβλεψε ότι η πιθανή τοποθέτηση των μετοχών στο χρηματιστήριο θα ενισχύσει την κεφαλαιαγορά του Περού».

Εκείνο που με εκπλήσσει είναι η ομερτά του Τύπου. Ούτε καν οι εφημερίδες της ΝΔ δεν προβάλουν το παρελθόν της κας Παναρίτη και την τεράστια επιτυχία της στο Περού. Φαίνεται σαν πρόσωπο ταμπού που εκπροσωπεί τα Ιερά και τα Όσια της Αγοράς. Άκρα του τάφου σιωπή.

Μήπως πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά;

…

ΥΓ
Ο νέος πρωθυπουργός:
Μη χάσετε


1. Γιωργάκης υπέρ δυναστειών της πολιτικής

2. Γιωργάκης: Πάση θεώ, να αναπτύξουμε την ανάπτυξη, ο ελληνικός εργαζόμενος.

3. Ποιος πολιτικός ηγέτης δεν ντρέπεται να ξεφουρνίζει όλες αυτές τις μπαρούφες;

tsantiri.gr

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"