Πονηροί καιροί, πονηρά… προσκλητήρια!

Του Δημήτρη Τσιμούρα

Είναι γεγονός ότι για κάποια κείμενα που κυκλοφορούν στο  διαδίκτυο χρειάζεται οπωσδήποτε  μια δεύτερη, ίσως και μία τρίτη ανάγνωση, για να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί  στόχοι και οι επιδιώξεις των συντακτών τους.  Είναι κείμενα,  που έχουν γραφεί με μεγάλη προσοχή, σίγουρα όχι από τυχαίους ανθρώπους, οι οποίοι ενδεχομένως ή κατά πάσα πιθανότητα είναι σε… διατεταγμένη υπηρεσία! Το χαρακτηριστικό αυτών των κειμένων είναι η αληθοφάνεια και για να αποκαλυφθούν χρειάζεται να βρει ο αναγνώστης τα τρωτά τους σημεία.

Ένα από αυτά τα κείμενα έχει σαν τίτλο:

 «7ΗΜΕΡΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ».

Το συγκεκριμένο κείμενο, που είναι ανυπόγραφο, αρχίζει με μια σειρά διαπιστώσεις, οι οποίες αντανακλούν την πραγματικότητα. Αυτές   όμως είναι γνωστές σε όλους  τους εν δυνάμει αναγνώστες του, χωρίς βέβαια να λέει τίποτα καινούριο.  Όπως:

«Το κράτος, όχι μόνο συνηγορεί και καλύπτει αυτήν την τακτική των τραπεζών, αλλά... προσθέτει στην πλάτη μας εξοντωτική φορολογία που καθημερινά αυξάνει και τροποποιείται σύμφωνα με τις ανάγκες του τέρατος, δηλαδή του συστήματος.    Προστίθενται νέες έκτακτες - παράνομες εισφορές, τέλη, σε όλα. Στους μισθούς μας, στις συντάξεις, στην υγεία - χρέωση για επίσκεψη στα νοσοκομεία, στις περιουσίες μας που τις έχουμε ήδη χιλιοπληρώσει, παράνομα κ ακριβά διόδια, στα εισιτήρια ΜΜΜ, αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, στα καθημερινά αναγκαία αγαθά που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε»
Με την παράθεση   των παραπάνω στοιχείων ήδη ο συντάκτης  έχει πείσει τους αναγνώστες του  για τις… «αγνές» προθέσεις του και προφανώς  έχει αποκτήσει  την εμπιστοσύνη τους!   Από `δω και πέρα είναι πολύ πιο εύκολο να   περάσει το μήνυμα που θέλει! Προσπαθεί  φυσικά  να κρατήσει σε όλα τα σημεία του κειμένου το στοιχείο της αληθοφάνειας.

 Ο αναγνώστης, αφού εμπιστεύεται τον συντάκτη του εν λόγω  κειμένου,     είναι πλέον έτοιμος να δεχθεί τις διαπιστώσεις, τις προτροπές, αλλά και τις προτάσεις του κειμενογράφου, ο οποίος:
α) Ονομάζει αγώνες μόνο την κάθοδο των «Αγανακτισμένων» στους δρόμους, όπου εκεί εν πολλοίς υπάρχει το στοιχείο του αυθορμητισμού και αγνοεί(!) τις οργανωμένες απεργιακές συγκεντρώσεις, όπου κατά κύριο λόγο υπάρχει το στοιχείο  της συνειδητοποίησης.
β) Μας υπενθυμίζει τη βαρβαρότητα,  που αντιμετώπισαν αυτοί που κατέβηκαν διαμαρτυρόμενοι στους δρόμους, άρα και την επικινδυνότητα   ενός τέτοιου εγχειρήματος. Δηλαδή αξιοποιεί την κυβερνητική βαρβαρότητα, για να ενσπείρει το στοιχείο του φόβου και της τρομοκρατίας σ’ αυτούς, που είναι αποφασισμένοι να βγουν στους δρόμους και να διεκδικήσουν αγωνιστικά. Για να τους αποθαρρύνει δε ακόμη περισσότερο, τονίζει ότι και αυτοί που βγήκαν διαμαρτυρόμενοι  μέχρι τώρα στους δρόμους, δεν έφεραν  κανένα αποτέλεσμα! 

Συνεχίζει λοιπόν:
«Ήταν δυστυχώς πολύ αργά όταν αποφασίσαμε να ενωθούμε και να αντιδράσουμε σε όλους αυτούς που καπηλεύονται τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. Ωστόσο, «αγανακτήσαμε» όπως λένε οι πολλοί, βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε, με λίγα λόγια δείξαμε ότι πάμε να σηκώσουμε κεφάλι. Τα αποτελέσματα οι περισσότεροι τα  γνωρίζουμε.
Στο απόλυτα «δημοκρατικό» και «δίκαιο» κράτος που ζούμε, σαν απάντηση στις ειρηνικές διαμαρτυρίες μας εισπράξαμε βία. Και, μάλιστα, πολύ βία...
Οι «μεγάλοι» φοβούνται την αντίδραση του κόσμου και γι αυτό δεν τον θέλουν στο δρόμο, αντίθετα τον θεωρούν μεγάλο κίνδυνο.
Όπως αποδείχθηκε, αυτός ο πόλεμος ήταν, είναι και θα είναι άνισος. Εμείς πολεμάμε με το δίκιο που μας πνίγει, αυτοί απαντάνε με χημικά, βία, χούντα. Αποτέλεσμα: Όλο αυτό είναι απλά μια τσιμπιά στο παχύδερμο «τέρας».

Και αφού… αληθοφανώς κατέληξε στο «συμπέρασμα» ότι οι αγώνες είναι επικίνδυνοι και αναποτελεσματικοί - μια τσιμπιά στο παχύδερμο «τέρας»- προχωρά ακάθεκτος στην  «πρόταση», η οποία στην ουσία μας λέει να μη βγούμε διαμαρτυρόμενοι στους δρόμους, αλλά να κάνουμε κάτι… «καλύτερο»! …Για μια βδομάδα να μην ψωνίζουμε!!!
Χαρακτηρίζεται  δε ως «όπλο αγώνα» το… πορτοφόλι μας και μάλιστα ενάντια σε αυτό των πλουτοκρατών!!!
Αποσιωπά όμως  ο «άγνωστος» συντάκτης του εν λόγω κειμένου ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου ήδη δεν… διαθέτει πορτοφόλι, θύμα της κυβερνητικής ληστείας και, όσοι διαθέτουν με ελάχιστα χρήματα, δεν θα το έχουν  ακόμα για πολύ! Αλλά   και να υπήρχαν κάποια χρήματα στα πορτοφόλια μας, θα τους… πολεμούσαμε  με το να μην ψωνίσουμε για μία  εβδομάδα;
Αστείο επιχείρημα. Ο άγνωστος(!) όμως συντάκτης του κειμένου γνωρίζει ότι το… κόλπο «πιάνει» σε πολλούς! 
 Ήδη στο προσωπικό μου mail έχει φτάσει μέχρι στιγμής, απεσταλμένο από τρεις διαφορετικές ηλεκτρονικές διευθύνσεις   και προωθείται, όπως διαπίστωσα κατά συρροήν, δυστυχώς, από πολλούς αβασάνιστα!

 Και συνεχίζει: 
 «Πήγαμε στον πόλεμο άοπλοι, έχοντας ξεχάσει στο σπίτι μας το μεγαλύτερο όπλο, το πιο δυνατό, που όσο και να πυροβολεί δε χύνεται ούτε μια στάλα αίμα, δεν ανοίγει κανένα κεφάλι, δεν καίγεται κανένα κτίριο, δεν κλείνει κανένας δρόμος. Ποιο είναι αυτό; Μα τι άλλο από το πορτοφόλι μας.»

Και έχοντας λοιπόν το «όπλο»… παρά πόδας μας λέει πώς θα το…χρησιμοποιήσουμε!

  «Πως; Με αποχή από την οποιαδήποτε κατανάλωση. Θα τους πολεμήσουμε αναίμακτα, ειρηνικά και εύκολα με το πιο δυνατό όπλο.

Αν για ένα μικρό χρονικό διάστημα δεν κινηθεί ούτε ένα ευρώ στην αγορά, η φωνή μας θα ακουστεί πάνω από τις κυβερνήσεις, το ΔΝΤ, τα ΜΑΤ, τις τράπεζες, την Άγκελα, τα χρηματιστήρια..
Είναι βέβαιο πως ενώ εμείς μπορούμε να το κάνουμε χωρίς καμιά σοβαρή επίπτωση, το σύστημα θα γονατίσει.» 

Έτσι λοιπόν,  από το σπίτι μας,  ακίνδυνα και για μικρό χρονικό διάστημα αποχής από τις οικονομικές συναλλαγές, θα… γονατίσουμε το σύστημα!!!
Άρα, κατά τον κειμενογράφο, τζάμπα  οι λαοί ξεσηκώνονται, τζάμπα όλοι οι αγώνες, τζάμπα η έκθεση σε κίνδυνο, τζάμπα το χαμένο μεροκάματο!  Βέβαια αυτός που γράφει ξέρει πού απευθύνεται, όπως ξέρει και πολύ καλά ότι κανένα σύστημα δεν γονατίζει έτσι! 

Αν δεν υπήρχε η αρχική εισαγωγή στο  κείμενο  η φαιδρότητα της… «πρότασης» θα ήταν ορατή με  μία πρώτη ματιά. Επειδή όμως κατάφερε και κέρδισε τον αναγνώστη από την αρχή, τώρα αυτός δεν «φιλτράρει»   πλέον κανένα σημείο του κειμένου ούτε ακόμη και αυτά που δεν αντέχουν  τη στοιχειώδη κριτική. Αυτά από τον αναγνώστη γίνονται δεκτά χωρίς καμία δεύτερη σκέψη! 
 Ποιος λοιπόν καλόπιστος, ύστερα από όλα τα παραπάνω,  θα σκεφτεί στη συνέχεια ότι η προτεινομένη –από ποιους άραγε(;)-  εβδομάδα «αποχής των  ωνίων»,  εντελώς… συμπτωματικά συμπίπτει με την εβδομάδα   των μεγαλύτερων,  από εποχής μνημονίου, οργανωμένων απεργιακών κινητοποιήσεων!!! Τυχαίο;

Βέβαια σε κανένα σημείο δεν μας προτρέπει να μην πληρώσουμε ούτε καν αυτά τα παράνομα χαράτσια τους, ενώ μας θυμίζει ότι το «κίνημα του πορτοφολιού» είναι καθ’ όλα νόμιμο! Και εμμέσως πλην σαφώς μας καλεί, μπροστά σε μία κυβέρνηση που εδώ και πολύ καιρό έχει ξεπεράσει ακόμη και τα δικά της πλαίσια νομιμότητας, εμείς να κινηθούμε αποκλειστικά μέσα σε αυτά και να υλοποιούμε κατά γράμμα τις αποφάσεις της, που μας οδηγούν στη εξουθένωση και την καταστροφή! Δεν παύει δε να μας θυμίζει το «επικίνδυνον» του εγχειρήματος, της καθόδου μας  στους δρόμους, καθώς και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να τα παίξει όλα για όλα Συνεπώς μπροστά σε μια άνομη κυβέρνηση, που εξοντώνει κυριολεκτικά τον λαό της,  σε μας προτάσσεται η  τήρηση της… νομιμότητας με ό,τι αυτό φυσικά συνεπάγεται! Σφάξε με αγά μου να αγιάσω!  «Δεν θα πεινάσουμε, δεν θα κινδυνέψουμε, και το κυριότερο δεν θα παρανομήσουμε πουθενά.» γράφει σε μία από τις «ατάκες» του κειμένου! 

 Μάλιστα σε καμιά περίπτωση το εν λόγω   κείμενο δεν  αποκαλύπτει  τους στόχους των κυβερνητικών επιλογών, που είναι η οικονομική  και  κοινωνική μας εξαθλίωση. Αν το έκανε,  θα έχανε την «αξία» του. Δεν αποκαλύπτει την αναγκαστική εκποίηση και του τελευταίου περιουσιακού στοιχείου, που  έχουμε στην κατοχή μας, την παράδοση του πλούτου της χώρας μας σε έναν ολιγάριθμο αριθμό Κροίσων και εταιριών  -τα μελλοντικά αφεντικά μας-  όπου θα παρέχουμε τις… υπηρεσίες μας,   σε καθεστώς… εργασιακού Μεσαίωνα! Και φυσικά  το… «σεργιάνι μας στον κόσμο», όπως λέει ο Μύρης και τραγουδάει ο Νταλάρας σε μουσική  Μαρκόπουλου, θα περιορίζεται «στα δέκα μέτρα γης»!!!

 Όμως, όσο  φιλότιμη προσπάθεια  και να γίνεται εκ μέρους τους  στον τομέα της καθημερινής προπαγάνδας, από τους εντεταλμένους κονδυλοφόρους τους,      θα πέσουν έξω, αν νομίζουν ότι θα μας οδηγήσουν σαν πρόβατα στη σφαγή! Ας το ξέρουν και ας το περιμένουν, ότι η μάχη θα δοθεί στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, θα δοθεί στους χώρους δουλειάς, θα είναι μεγάλη και η νίκη θα είναι με το μέρος  των μυριάδων!  

«Δεκάδες φορές ως τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα...»
Έτσι καταλήγει ο γνωστός  σκιτσογράφος  Στάθης σε κειμενό του στην «Ελευθεροτυπία» (8/9/11) με τίτλο: «όταν θα πάρουν φωτιά οι  ασπίδες».

Αυτό φοβάται και τρέμει η εξουσία, μην πάρουν φωτιά οι ασπίδες και προσπαθεί με κάθε μέσο να ανακόψει αυτήν την πορεία, χρησιμοποιώντας όλους τους μηχανισμούς, που το ίδιο το σύστημα διαθέτει! 

Ο τελευταίος λόγος μας ανήκει!   


==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"