ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ – Οι χούντες πέφτουν με εξεγέρσεις

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

Ψωμί παιδεία Ελευθερία – η χούντα δεν τελείωσε το ΄73. 

Το σύνθημα αυτό χαρακτήρισε τον ξεσηκωμό του Ιούνη, ανέδειξε το οξύτατο δημοκρατικό πρόβλημα της εποχής μας σε άμεση σύνδεση με το καθοριστικό κοινωνικό ζήτημα κι έδειξε πόσο επίκαιρο είναι το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Πως τα φέρνει η ζωή… Να είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου, αυτή η σύγχρονη «χούντα» των αγορών, που ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από το κυνοβούλιο των εξαγορασμένων, στις 16 Νοέμβρη, την ημέρα που 38 χρόνια πριν τα τανκς των συνταγματαρχών (με αμερικάνικα «καύσιμα») περικύκλωναν το κατειλημμένο Πολυτεχνείο.

Ένα αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου
Σήμερα είναι τα «τανκς» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, του ελληνικού κεφαλαίου και των τραπεζιτών, σε ένα μαύρο μέτωπο εθνικής ολιγαρχίας και ιμπεριαλισμού, που «κάνουν κατάληψη και κατοχή» πάνω στα κουρέλια αστικής δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Βάζοντας τον «φασισμό των πρωινάδικων», τους ακροδεξιούς νοσταλγούς του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη και ντελίβερι μπόις της τρόικας στα υπουργεία. Το κεφάλαιο στην εξουσία, ο ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση…

Είναι μια τομή. Αλλά το μαχαίρι είναι δίκοπο. Ο στόχος είναι η συγκέντρωση όλων των αστικών δυνάμεων για να παγώσουν οι αντιδράσεις, να ανακοπεί η ορμή του κινήματος και μετά να το κτυπήσουν. Να ομαλοποιήσουν το κοινωνικό, να περάσουν τα μέτρα, να αποσυρθεί ο λαός από τους δρόμους και ύστερα, σε ένα πολύ πιο ευνοϊκό γι αυτούς πεδίο να προχωρήσουν σε εκλογές, αντιδραστικής αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος.
Προς το παρόν φαίνεται να έχουν μια επιτυχία, καθώς οι εργαζόμενοι, καθηλωμένοι από το μπαράζ του προπαγανδιστικού πυροβολικού των ΜΜΕ, καθηλώθηκαν και λούφαξαν. Προσωρινά όμως. Γιατί ο κόσμος βράζει και όλες οι κοινωνικές πληγές είναι ανοικτές. Το νέο κυβερνητικό συνονθύλευμα παρά την κοινοβουλευτική ή μιντιακή δύναμη που συσπειρώνει μπορεί να γίνει μια αδύναμη κυβέρνηση, πνιγμένη στους εσωτερικούς της ανταγωνισμούς και με πολλαπλασιασμό των αντιδράσεων: για τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ – υπουργούς κοινωνικού πολέμου που έμειναν στη θέση τους. Για τη συμμετοχή της ΝΔ, που έχει προκαλέσει μεγάλες εσωτερικές αντιδράσεις. Για τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ, που για πολύ μεγάλο τμήμα του λαού αποτελεί πρόκληση. Εξάλλου η απόσυρση Παπανδρέου, έστω και με αυτόν τον ελεγχόμενο τρόπο, αποτελεί μια ένδειξη της δύναμης του κινήματος, αλλά και της αδυναμίας του να ανατρέψει την επίθεση. Το σύστημα για να αντιμετωπίσει την πίεση «ανέβηκε πίστα». Τώρα είναι η ώρα του κινήματος. Και της Αριστεράς.
Αλλά που είναι η Αριστερά; Πολλοί ρωτούν: Το αστικό στρατόπεδο ενοποιήθηκε, η Αριστερά; Ο κόσμος της εργασίας και του αγώνα; Στην ανάγκη συντονισμού και κοινής δράσης της Αριστεράς και των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος πρέπει να απαντήσουμε άμεσα, τολμηρά και θετικά, αλλά όχι απλοϊκά και δημαγωγικά. Η Αριστερά δεν είναι ένα πράγμα, υπάρχουν διαφορετικά ρεύματα, διαφορετικές στρατηγικές απαντήσεις. Αυτές όχι μόνο δεν μπορούν να καταργηθούν, αλλά δεν πρέπει κιόλας. Ειδικά σε μια εποχή ιστορικής καπιταλιστικής κρίσης και ισοπεδωτικής επίθεσης στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, όπου η ανάγκη για στρατηγικό πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής επανάστασης και κομμουνιστικής προοπτικής γίνεται πιο επιτακτική, ο στόχος για μια ισχυρή μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά, που θα συμβάλλει αποφασιστικά στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και στην κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς, είναι εξαιρετικά επίκαιρος.
Αλλά η ύπαρξη διαφορετικών πολιτικών ρευμάτων δεν καταργεί τη δυνατότητα να δράσουν από κοινού, όπως δεν χρειάστηκε να γίνει κάποια βιαστική αριστερή ενότητα, ούτε να καταργηθεί η ΚΝΕ, ο Ρήγας Φεραίος, τα μαοϊκά ρεύματα, οι τροτσκιστές και οι άλλες αριστερές κινήσεις για να γίνει το Πολυτεχνείο. Αυτό που έπρεπε να «καταργηθεί» και να «λιώσει» μέσα στο καμίνι της εξέγερσης του Νοέμβρη ήταν η λογική της κομματικής επιβεβαίωσης και επικράτησης σε βάρος του συναγωνιστή και πάνω στο κίνημα. Ήταν η λογική ότι την ιστορία θα την γράψουν οι προσωπικότητες, ο πολιτικός κόσμος (ο παλιός ξεπερασμένος, αλλά και ο νέος εκκολαπτόμενος), τα μέτωπα των σαλονιών, η φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη που θα έφερνε εκλογές, η αρχαία σκουριά του ρεφορμισμού και του σημειωτόν όταν η ταξική πάλη πάει με χίλια.
Στο καμίνι του Νοέμβρη έλιωσε η περιχαράκωση και ο ρεφορμισμός
Καμιά χούντα δεν έπεσε με εκλογές, ούτε η σημερινή «χούντα» του κεφαλαίου. Οι χούντες πέφτουν με εξεγέρσεις, με Πολυτεχνεία. Μια Αριστερά άξια του ονόματός της πρέπει να φτύσει την καραμέλα των εκλογών, να πάψει να σχεδιάζει εκλογικούς συνδυασμούς και συμμαχίες, να σταματήσει να ονειρεύεται εκλογικά ποσοστά και εναλλακτική διέξοδο εντός των θεσμών (εντός του συστήματος, του ευρώ και της ΕΕ ή σε μια «λαϊκή εξουσία» διακυβέρνηση χωρίς επανάσταση). Όταν έρθει η ώρα των εκλογών θα παλέψει για το πρόγραμμά της. Τώρα, πρέπει να συμβάλλει αποφασιστικά στο υπερεπείγον εργατικό – λαϊκό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου, της νέας κυβέρνησης και των επόμενων αντιδραστικών σχεδίων. Στηριγμένο σε ένα μαζικό πολιτικοποιημένο κίνημα, που θα συγκροτεί τα δικά του όργανα έκφρασης και επιβολής της λαϊκής θέλησης, πρόπλασμα μιας πραγματικής, μιας άλλης δημοκρατίας, ανταγωνιστικής του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.
Υπάρχει δυνατότητα σήμερα το κίνημα να ξαναπάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων και πάνω στο έδαφος των καυτών κοινωνικών προβλημάτων να στριμώξει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Η επόμενη εβδομάδα είναι κρίσιμη, καθώς οι εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου πρέπει να γίνουν σε όλη την Ελλάδα αφετηρία νέων αγώνων, με τις πιο μαζικές και πολιτικοποιημένες πορείες των τελευταίων δεκαετιών. Ο λαός και η ανυπότακτη νεολαία πρέπει να βγουν μαζικά στο δρόμο, καταπολεμώντας το κλίμα εκφοβισμού των κυρίαρχων, αποφασισμένοι να υψώσουν τείχος του μαζικού κινήματος σε οποιαδήποτε κρατική ή «παρακρατική» επίθεση εκδηλωθεί.
Αλλά και ο επόμενος μήνας είναι κρίσιμος, καθώς θα κριθεί εάν θα προχωρήσει η συναινετική προσπάθεια εξομάλυνσης του κοινωνικού πεδίου ή ο Τιτανικός της αστικής πολιτικής θα βουλιάξει στα αφρισμένα κύματα της εργατικής πάλης και της λαϊκής οργής. Ο άγριος προϋπολογισμός του 2012, οι εφεδρείες – απολύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις, η ανεργία και η σφαγή στον ιδιωτικό τομέα, η άρνηση των χαρατσιών είναι επείγοντα μέτωπα, όπου πρέπει ο χρόνος να κυλήσει αντίστροφα για την κυβέρνηση και την πολιτική των τραπεζών και του κεφαλαίου.

aristeroblog

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"