Ο Υψών εαυτό ταπεινωθήσεται…

Γράφει ο Δευκαλίων

Πέρασε του Αγίου Νικολάου και αύριο είναι της Αγίας Άννας. Πλησιάζουν πλέον τα Χριστούγεννα. Πέρσι τα στολισμένα σπίτια, οι εορταστικές βιτρίνες και οι χαρούμενες χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις ήταν σαφώς λιγότερες από τις αντίστοιχες του 2009. Εφέτος είναι ελάχιστες. Τα πιο πολλά σπίτια είναι άδεια, τα μαγαζιά ξενοίκιαστα και στην πλατεία Συντάγματος την θέση των Άγιο-Βασίληδων και των εορταστικών εκδηλώσεων έχουν πάρει οι καθημερινές διαδηλώσεις και οι συχνές συγκρούσεις των διαδηλωτών με τα ΜΑΤ.

Η Πατρίδα μας άλλαξε. Όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Έπαψε πια να είναι η χαρούμενη καταναλωτική κοινωνία των ετών της ανάπτυξης. Τώρα είναι μία μουντή κοινωνία που ψάχνει να βρει προσανατολισμό και όραμα. Προσπαθούν μερικοί επιτυχημένα να διατηρήσουν τα περασμένα μεγαλεία. Μάταια όμως. Μπορεί η εξαθλίωση να σταματά έξω από την πόρτα τους αλλά ακόμα κι έτσι τους επηρεάζει. Προβάλουν κάποιοι άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, το πατριωτικό πρότυπο. Αλλά δεν πείθουν όσους θα ήθελαν, θα επιθυμούσαν και θα έπρεπε. Ίσως δεν είναι ακόμα ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες θα...

έλεγαν κάποιοι διαβασμένοι Μαρξιστές και Επαναστάτες.

Που βρισκόμαστε; Που Πάμε; Ποια ήταν τα λάθη μας που επέτρεψαν σε μία δράκα επίορκων ψευδό-σοσιαλιστών να πάρουν την εξουσία και χρησιμοποιώντας της ως προσωπικό φέουδο και λάφυρο νίκης να μετατρέψουν την άλλοτε χαρούμενη και ευτυχισμένη Ελλάδα σε ένα προθάλαμο ψυχιατρείου για καταθλιπτικούς;

Ο άνθρωπος φοβάται και φροντίζει να αυτό-προστατευθεί από αυτά τα κακά που γνωρίζει τα αποτελέσματα τους. Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τα δεινά μίας επώδυνης εγχείρησης, αλλά δεν φοβόμαστε να πεθάνουμε γιατί δεν γνωρίζουμε τίποτε εκτός από τη θεολογική εξ αποκαλύψεως αλήθεια για την μεταθανάτιο ζωή. Εμείς ως κοινωνία της ανάπτυξης και της κατανάλωσης υπερβήκαμε και αυτό τον κανόνα. Αρνηθήκαμε να δούμε στα πρόσωπα των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων της κατάρρευσης του σοβιετικού μοντέλου που κατέκλυσαν ρημαγμένα την πατρίδα μας, τα πρόσωπα των παππούδων μας που και αυτοί υπό κάποιες ανάλογες συνθήκες έφθαναν κάποια ημέρα στο λιμάνι της Νέας Υόρκης και στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου. Αντίθετα οι περισσότεροι από εμάς είδαν στα πρόσωπα των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων της σοβιετικής κατάρρευσης μία εύκολη ευκαιρία κοινωνικής καταξίωσης, εύκολου πλουτισμού και σεξισμού.

Κακά τα ψέματα. Σαν κοινωνία βαρυνόμαστε με το έγκλημα της απάνθρωπης συμπεριφοράς απέναντι στα θύματα μίας πολιτικοοικονομικής τραγωδίας. Η γνωστή διαφήμιση «Προσεχώς Βουλγάρες» είναι, θα παραμείνει βδέλυγμα, ιδιαίτερα για ένα λαό με κουλτούρα πανάρχαια όπως είναι ο Ελληνικός.

Αλλά το χειρότερο από όλα δεν ήταν ο τρόπος συμπεριφοράς. Ήταν το φιλοσοφικό συμπέρασμα που απέρρεε από αυτήν. Είμαστε άτρωτοι, είμαστε οι νικητές, «ευτυχώς που ηττηθήκαμε στα Δεκεμβριανά» δήλωσαν δημόσια κάποια γελοία υποκείμενα που παρίσταναν τους με αριστερό παρελθόν κόλακες πλουσίων. Κανείς δεν είπε το αυτονόητο: Να προσέξουμε μην πάθουμε και εμείς τα ίδια!

Διότι αν πρυτάνευε στην κοινωνία μας αυτή η λογική, τότε η ψευδό-σοσιαλιστές του Γιώργου Παπανδρέου θα το σκέφτονταν διπλά και τρίδιπλα να κάνουν αυτά που έκαναν. Ήξεραν όμως ότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων απευθύνονταν σε μία κοινωνία που είχε χάσει το μέτρο. Μία κοινωνία που είχε ξεχάσει την ευαγγελική ρήση: Ο Υψών εαυτό ταπεινωθήσεται…

========================== "O σιωπών δοκεί συναινείν"