Άννα Βαγενά: "Ξέρετε τι ζωή παίζεται έξω, τι ζει ο κόσμος;"

Ακούει ο κόσμος έκπληκτος, εκατομμύρια να φεύγουν, να έρχονται, να πάνε σε λογαριασμούς. Από πού έφυγαν αυτά τα εκατομμύρια; Ποιος θα μας πει; Πού είναι αυτά τα εκατομμύρια που φύγανε; 
Δεν φύγανε πάντως από τους ανθρώπους που δούλεψαν έντιμα, καθαρά και σκληρά αυτά τα χρόνια και έφτασαν εξήντα πέντε χρονών και δεν μπορούν να ζήσουν

Έξι λεπτά ήταν αρκετά για την "πρώτο-ομιλία" της Αννας Βαγενά στη βουλή, να αποδώσει πλήρως
την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο πολίτης στην καθημερινότητά του.

 Η ομιλία της ανεξάρτητης βουλευτού:

«Δεν θα σας απασχολήσω πολύ. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε το λόγο. Θέλω να σας πω ότι είμαι συγκινημένη και έχω και πολύ τρακ. Για μένα είναι πολύ σημαντικό. ...

Ήθελα να πω στα παιδιά αυτά, που ήταν εδώ πριν και έφυγαν, από την ιδιαίτερη πατρίδα μου από τον Τύρναβο, είμαι από τη Λάρισα, πως το ότι είμαι αυτή τη στιγμή εγώ εδώ είναι ένα μήνυμα και μια ελπίδα για τα νέα παιδιά.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρισα, σε μια οικογένεια που πέρασα φτωχά, δύσκολα. Και θέλω να σας πω ότι έφτασα εδώ με τις δικές μου δυνάμεις έντιμα και καθαρά. Είναι μεγάλη τιμή για εμένα. Και απευθύνομαι σε όλους τους νέους – και σε αυτούς που μας ακούν ίσως – να ξέρουν ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα όταν είσαι έντιμος, καθαρός και δουλεύεις σκληρά.

Βέβαια, όταν βλέπεις τη δουλειά αυτή, δουλειά χρόνων – πάλι θα το ξαναπώ, έντιμα – να έρχεται μια στιγμή που φτάνεις να είσαι συνταξιούχος και δεν μπορείς να ζήσεις από αυτή τη σύνταξη, εδώ είναι η πικρή στιγμή.

Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες, έτσι προσεκτικά όσο βρέθηκα για να ακούω τι γίνεται, κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα να προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες το ένα στο άλλο, λες και αυτό είναι το θέμα. Το τι έγινε το 2008, ή το 2009 ή τι έγινε.

Ξέρετε τι γίνεται; Είναι σαν να παίζεται ένα έργο εδώ μέσα, άλλο, παράλληλο και άσχετο με το έργο που παίζεται έξω. Στην κοινωνία, στον κόσμο παίζεται ένα έργο, που είναι σαν να μην αφορά τα κόμματα. Μιλάω έτσι γιατί είμαι πολύ φρέσκια και μπορώ να μιλάω με τον τρόπο που θα μιλούσα στη γειτονιά μου και στο δρόμο. Σαν να μην το αφορά, σαν να είναι μια άλλη ζωή αυτή. Ξέρετε τι ζωή παίζεται έξω, τι ζει ο κόσμος;

Εδώ γίνεται ένα άλλο πράγμα. Ακούει ο κόσμος έκπληκτος, εκατομμύρια να φεύγουν, να έρχονται, να πάνε σε λογαριασμούς. Από πού έφυγαν αυτά τα εκατομμύρια; Ποιος θα μας πει; Πού είναι αυτά τα εκατομμύρια που φύγανε; Δεν φύγανε πάντως από τους ανθρώπους που δούλεψαν έντιμα, καθαρά και σκληρά αυτά τα χρόνια και έφτασαν σε μια ηλικία εξήντα πέντε χρονών και δεν μπορούν να ζήσουν. Που είναι αυτά τα εκατομμύρια; Ας έρθουν λίγα από αυτά πίσω. Αυτό θέλει ο κόσμος αυτή τη στιγμή, έστω και ένα, από αυτούς τους ανθρώπους. Πείτε μας! Όχι, ότι "ο ένας τα έβγαλε έντιμα, νόμιμα γιατί ήταν επιχείρηση" ή ό άλλος τα έβγαλε, δεν ξέρω γιατί.

Εγώ, λοιπόν, έχω μια μικρή θεατρική επιχείρηση. Χρόνια τα καταφέρνω. Θα έπρεπε να χαίρομαι σήμερα που μπορώ να πληρώσω τους εργαζόμενους σε εμένα με τόσο χαμηλό μισθό και μεροκάματο. Δεν χαίρομαι όμως. Εγώ δεν ξέρω πολλά οικονομικά, ξέρω όμως αυτό, γιατί αυτό είναι απλή οικονομία, ότι ο κόσμος που έρχεται να με δει, το κοινό μου, το απλό κοινό, δεν θα έχει να πληρώσει εισιτήριο. Θα ωφεληθώ, λοιπόν, διακόσια ευρώ το μήνα, ας πούμε από ένα μισθό, όταν δεν θα μπορεί να έρχεται κανείς να με βλέπει; Εγώ, νομίζω ότι αυτή είναι η οικονομία, τα απλά οικονομικά, που πρέπει να σκεφτούν όλοι.

Ύστερα ακούω συνέχεια για "ανάπτυξη" και "ανάπτυξη", όπως έλεγε προηγουμένως, ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας συνεχώς και όλοι οι άλλοι. Ποια ανάπτυξη, σε ποια πόλη, σε ποια ρημαγμένη Ελλάδα και σε ποια ρημαγμένη Αθήνα;

Εγώ κατοικώ και εργάζομαι στο Μεταξουργείο. Έρχομαι με τα πόδια σχεδόν κάθε μέρα εδώ από το Μεταξουργείο. Περπατήστε, σας παρακαλώ, μια μέρα. Κατεβείτε από τη μέση της Πανεπιστημίου και της Σταδίου προς τα κάτω με τα πόδια. Αφήστε τα αυτοκίνητα. Και ελάτε μια μέρα με τα πόδια να δείτε την Αθήνα που ντρεπόμαστε. Βλέπουμε τους τουρίστες στις ιστορικές γειτονιές της Αθήνας, στο Μεταξουργείο, στον Κεραμεικό, στα Πατήσια, στην Κυψέλη, σε όλες τις γειτονιές. Και ντρέπομαι όταν βλέπω τουρίστες.

Πού τους καλούμε να έρθουν; Σε ποια ρημαγμένη πόλη; Ποιος την κατάντησε αυτή την πόλη έτσι;

Έλεγε η κ. Διαμαντοπούλου – που είναι Βουλευτής Α' Αθηνών – όταν ήταν αντιπολίτευση ότι ο κ. Καραμανλής είναι ο Πρωθυπουργός που γκετοποίησε το κέντρο της Αθήνας. Το γκετοποίησε, ναι, συμφωνώ. Τι έγινε στη συνέχεια; Χειρότερο γκέτο! Γκέτο πώλησης και διακίνησης ναρκωτικών και κάθε είδους παρανομίας. Και το θέμα δεν είναι μόνο οι μετανάστες. Και μην προσπαθήσετε να πείτε ότι εγώ – όπως μου είπαν και άλλη φορά – είμαι ρατσίστρια ή δεν ξέρω και εγώ τι. Δεν είναι αυτό! Η έλλειψη οποιασδήποτε μεταναστευτικής πολιτικής, η έλλειψη οποιασδήποτε κοινωνικής πολιτική έφεραν τη χώρα και την Αθήνα σε αυτή την κατάντια!

Ο τουρισμός πώς θα αναπτυχθεί; Ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία, αυτό λέτε συνέχεια. Πού να έρθουν οι τουρίστες; Σκύβω το κεφάλι κάθε φορά που βλέπω τουρίστες στο Θησείο και στον Κεραμεικό. Περπατήστε μια μέρα!

Αυτά, λοιπόν, έχουν σχέση με τα οικονομικά μέτρα, διότι αυτή η κατάσταση θα φέρει – τη φέρνει ήδη – κοινωνική έκρηξη. Και προσέξτε! Εγώ μπορεί να μην είμαι εδώ, μπορεί να είναι και η τελευταία φορά – το πιθανότερο – που ανεβαίνω σε αυτό το Βήμα. Όμως, όσοι έχετε λίγη ευαισθησία προσέξτε τι θα συμβεί, όταν θα γίνει αυτή η έκρηξη. Βέβαια, κάποιοι θα πάνε να κρυφτούν πίσω από τα υψηλά τείχη των επαύλεων που έχουν κτίσει σε όλα τα προάστια και νομίζουν ότι εκεί θα είναι ασφαλείς. Δεν θα είναι.

Σας ευχαριστώ πολύ». 

 imerisia

 ==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"