Η αλλαγή στάσης της “Αυγής” στην ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας, αποτελεί θετική προοπτική για τον απεγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ από τις φιλοΝΑΤΟϊκές θέσεις…

 "sibilla"

Ο μεγαλύτερος «επικοινωνιακός» πόλεμος στη σύγχρονή ιστορία εφαρμόστηκε στην επίθεση που δέχεται σήμερα η Συρία. Όλη η «εμπειρία», με τα «θετικά» και «αρνητικά» που απεκόμισε η CIA -το καλύτερο αμερικάνικο όπλο προπαγάνδας, αλλά και δολοφονικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ- στις τελευταίες και όχι μόνον επεμβάσεις στον πλανήτη (ας θυμηθούμε τα δήθεν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία κ.α.π.), μπήκαν σε εφαρμογή στην πρόσφατη και σε εξέλιξη ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας.

- Η σφαγή στον «Στόλο της Ελευθερίας» προς τη Γάζα, με την «νομιμοποίηση» της Τουρκίας ως πρωταγωνιστή στην αραβική υπόθεση

- Η καθοδήγηση της επονομαζόμενης «Αραβικής Άνοιξης» από τη CIA, εκμεταλλευόμενη την καταπίεση των αραβικών λαών από στυγνά δικτατορικά καθεστώτα

- Η «νομιμοποίηση» των ΗΠΑ -μέσω της Χ. Κλίντον- ως προστάτιδας των εξεγερμένων λαών, αλλά και της «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς, ώστε να αποτελέσουν το σημείο αναφοράς προοδευτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων και χάραξη μιας συμμαχίας μεταξύ του Ισραήλ και των δικτατορικών αραβικών καθεστώτων

Ας δούμε συνοπτικά το σημερινό παγκόσμιο στάτους ώστε να... κατανοήσουμε καλύτερα το φαινόμενο του «παγκόσμιου πολέμου προπαγάνδας»:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη από καιρό προσχωρήσει ολοκληρωτικά στο στρατόπεδο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, τόσο σε επίπεδο κυβερνήσεων όσο και σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων διακυβέρνησης. Τα πάντα στο όνομα των αγορών…

Στη Λατινική Αμερική έχουμε τη «γάγγραινα» των ΗΠΑ. Τις χώρες εκείνες που αποτίναξαν τα αμερικανοκίνητα δικτατορικά καθεστώτα και απεγκλωβίστηκαν από τον οικονομικό στραγγαλισμό του ΔΝΤ. Η παραδοσιακή Κούβα, ο Τσάβες στην Βενεζουέλα, η Αργεντινή με την Κριστίνα Κίρσνερ, ο Μοράλες στη Βολιβία, ο Κορρέα στον Ισημερινό… αποτελούν τον άξονα αμφισβήτησης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Η Κίνα και η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, αποτελούν δυνάμεις με τεράστια οικονομική δύναμη και συνεπώς με περιορισμένα μεν, αλλά σημαντικά οικονομικά γεωστρατηγικά συμφέροντα.

Το Παλαιστινιακό, ο αραβικός κόσμος με τις όποιες διαφοροποιήσεις, ο βασικός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, το Ισραήλ, παρέμεναν το «αγκάθι» στην αμερικάνικη επικυριαρχία.

Η Τουρκία και το Ισραήλ, ως των βασικοί χωροφύλακες των ΗΠΑ στην περιοχή, στρατεύτηκαν στην αμερικάνικη υπόθεση με την επιχείρηση «Στόλος της Ελευθερίας» για τη Γάζα. Η προπαγανδιστική ανάδειξη της Τουρκίας ως προστάτιδα δύναμη των αραβικών λαών ήταν ένας στόχος και επιτεύχθηκε με την δήθεν «σύγκρουση» της με το Ισραήλ. Δύσκολη υπόθεση και διότι οι Άραβες έχουν υποστεί κι αυτοί όπως η Ελλάδα την Οθωμανική κατοχή για περισσότερα από 500 χρόνια, με συνέπεια τα πολιτιστικά και ιστορικά γεγονότα να τους έχουν διαμορφώσει σε μια «αντιτουρκική» διάθεση ανάλογη μ’ αυτή την επικρατούσα στην Ελλάδα, στη Σερβία… Εδώ χρησιμοποιήθηκε κατάλληλα ένα άλλο όπλο των ΗΠΑ. Ο «Μουσουλμανισμός» και η Αλ Κάιντα: πρώτα ανέθρεψαν ένα αντιμουσουλμανικό ρεύμα παγκοσμίως, ανέδειξαν ως κύριο εκπρόσωπο της «τρομοκρατίας» την Αλ Κάιντα (οργάνωση που δημιούργησε, εκπαίδευσε η CIA για να αντιμετωπιστεί η τότε Σοβιετική-"κομμουνιστική" εισβολή στο Αφγανιστάν), και κατόπιν εμφανίζονται οι ΗΠΑ ως προστάτιδα δύναμη του Μουσουλμανισμού (οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι της Αιγύπτου, σήμερα κυβέρνηση στη χώρα τους, ήταν ο υπ’ αριθμόν ένα τρομοκρατική οργάνωση στην περιοχή και σήμερα σύμμαχος των ΗΠΑ) και η Αλ Κάιντα ως απελευθερώτρια δύναμη που εξάγει δημοκρατία στη Λιβύη και τώρα στη Συρία.

Οι αραβικές χώρες του μαύρου χρυσού ήταν εύκολη υπόθεση για τις ΗΠΑ. Πάντα οι μoνάρχες αυτών των στυγνών δικτατορικών καθεστώτων ήταν υποκείμενα των αμερικανών, αλλά διατηρούσαν για λόγους τακτικής και ασφάλειας της εξουσίας τους μια «θετική» στάση απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό -αν και ενίοτε έσφαξαν τους Παλαιστίνιους- (ο μαρτυρικός Παλαιστινιακός λαός ζει στη διασπορά από το 1948 και διατηρεί σε επίπεδο οικονομικής δύναμης, αλλά και στους κρατικούς μηχανισμούς των αραβικών χωρών κυρίαρχη θέση). Έτσι σήμερα οι σείχηδες και βασιλιάδες αυτών των χωρών έχουν μετατραπεί σε σταθερούς συμμάχους του Ισραήλ και της Τουρκίας, για ν’ αντιμετωπιστεί ο «κοινός εχθρός».

Για την ολοκληρωτική κυριαρχία των ΗΠΑ στην περιοχή υπάρχουν τρία σημεία που προκαλούν «αναταραχή», δηλαδή παραμένουν ο «κοινός εχθρός»:

- Ο Λίβανος, όπου η Χεζμπολάχ με τη βοήθεια της Συρίας και του Ιράν, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που επέφεραν μια συντριπτική ήττα (το 2006) στην επονομαζόμενη χώρα πολεμικός αστακός.

- Το Ιράν, που παρά τις μεγάλες επιχειρήσεις των ΗΠΑ (αντίστοιχες μ’ αυτές που πραγματοποιεί στη Λατινική Αμερική), δεν μπορεί να διεισδύσει και να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνησή του. Γιατί νόμιμη κυβέρνηση; Διότι στο Ιράν, όπως και στη Συρία, που εμφανίζουν ως μια δικτατορία, η βουλή εκλέγεται, υπάρχει νόμιμη αντιπολίτευση, σε αντίθεση με τα ψευδο-κοινοβούλια του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας όπου οι «βουλευτές» διορίζονται από τους μονάρχες… Όπως στη Συμβουλευτική του δικού μας δικτάτορα Παπαδόπουλο.

- Τέλος, η Συρία! Η μοναδική Αραβική χώρα όπου συμβιώνουν ειρηνικά ΟΛΕΣ οι θρησκείες. Η χώρα που ΠΟΤΕ δεν διαφοροποιήθηκε από την Παλαιστινιακή υπόθεση (ΟΛΕΣ οι οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης είχαν πάντα ένα ασφαλές καταφύγιο στη Δαμασκό, σε αντίθεση με τις άλλες αραβικές χώρες που κατά περιόδους εξαπέλυαν πογκρόμ εναντίον των Παλαιστινίων προσφύγων. Αρκεί να σκεφτούμε ότι στη Συρία οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, σε αντίθεση με τους πολλούς ή λίγους περιορισμούς που τους επιβάλουν όλες οι αραβικές χώρες που τους φιλοξενούν, έχουν πλήρη δικαιώματα, ίδια και ίσια με αυτά των Συρίων).

Έτσι, μετά την εγκατάσταση της δυτικής δημοκρατίας στη Λιβύη (αλλά και ταυτόχρονα τον ακραίο ισλαμισμό), ήρθε η ώρα της Συρίας και αύριο του Ιράν. Η Τουρκία, το Ισραήλ και τα αραβικά δικτατορικά καθεστώτα ανέλαβαν έργο… με πλήρη υποστήριξη (οικονομική και στρατιωτική) από τις ΗΠΑ.

Τα εμπόδια;

Η διεθνής κοινή γνώμη και κυρίως ευρωπαϊκή και αραβική.

Η λύση;

Ένας πρωτοφανής παγκόσμιος πόλεμος προπαγάνδας με δισεκατομμύρια δολάρια!

Τα ΜΜΕ, οι δημοσιογράφοι (στον αραβικό κόσμο πρωταρχικό ρόλο το AlJazeera, για την αραβική κοινή γνώμη) σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Σύμμαχοι σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο προπαγάνδας τα πολιτικά κόμματα και κινήματα. Η δεξιά σταθερά προσανατολισμένη στο αμερικάνικο άρμα. Η λεγόμενη κεντροαριστερά έχει ήδη ενταχθεί στον ανταγωνισμό με την κεντροδεξιά, ώστε να λάβει το χρίσμα του καλύτερου διαχειριστή των υποθέσεων των αγορών. Ένα τμήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς και εξωκοινοβουλευτικών κινημάτων, που σε εξάρτηση από τα μαύρα δολάρια των ΗΠΑ (δες την Κύπρο και το Σχέδιο Ανάν) ή παγίδευση από δήθεν ανθρωπιστικές αντιλήψεις «δικαιωμάτων» συνδράμουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Στην Ελλάδα, τον πατρογονικό σύμμαχο του Παλαιστινιακού λαού (η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε επίσημα το Παλαιστινιακό κράτος, στην έκφρασή του από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, όταν όλος ο πλανήτης χαρακτήριζε την ΟΑΠ ως τρομοκρατική οργάνωση), η ιμπεριαλιστική επίθεση βρήκε πρόθυμους συμπαραστάτες.

Στην Ελλάδα, συνειδητά ή ασυνείδητα, όλα τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι αναπαράγουν τα δελτία που παράγει η CIA (με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως οι εφημερίδες Ριζοσπάστης και Λαϊκός Δρόμος, και λίγα, ελάχιστα, ανεξάρτητα blogs).

Μία μεγάλη εισαγωγή για να φτάσουμε στο θέμα της ανάρτησής μας.

Η εφημερίδα «Αυγή» που εκφράζει τον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα διεκδικεί με αντιμνημονιακές θέσεις τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, πριν ένα χρόνο (21 Αυγούστου 2011) σηματοδότησε με ανυπόγραφο άρθρο (κι αυτό είναι σημαντικό γιατί το ανυπόγραφο εκφράζει πλήρως τη διεύθυνση του μέσου για την πολιτική που εκφράζει) τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ: Συρία: Πέντε μήνες εξέγερσης και αιματηρής καταστολής.

Ένα άρθρο που ήταν copy paste των ανακοινώσεων που συντάσσουν στην τουρκική βάση στα σύνορα Τουρκίας – Συρίας, τα επιτελεία της CIA-Μοσάντ και εντάσσεται στον παγκόσμιο πρόλεμο προπαγάνδας και παραπληροφόρησης.

Πέρασε έτσι ένας χρόνος…

Μέχρι προχθές, όταν η «Αυγή» με άρθρο του Δημήτρη Σταύρου (Συρία: Το τελευταίο οχυρό πριν το κάστρο του Ιράν…) αρχίζει να παίρνει αποστάσεις από την αμερικάνικη πολιτική και ευχόμαστε να μην είναι ένα προσωπικό άρθρο του δημοσιογράφου, αλλά να σηματοδοτεί την κατανόηση από την εφημερίδα και το ΣΥΡΙΖΑ πως πρέπει να σταθεί στο πλευρό των αγωνιζόμενων λαών, ως πολιτικός χώρος που εκφράζει την αλλαγή και διαθέτει ιστορική παράδοση και εμπειρία διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Τα ίδια και με την εφημερίδα «Το Ποντίκι», που επιτέλους είδαμε ένα άρθρο του Δημήτρη Μυ (Δημοκράτες και… απελευθερωτές), το οποίο «ξέφευγε» από τον κλοιό της προπαγάνδας που έχει εξαπολυθεί.

Ίσως αυτά τα δύο άρθρα να σηματοδοτούν μια δημοσιογραφία που μπορεί να κρατήσει ανοιχτά μάτια. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι σε κάποιο pay role της αμερικάνικης πρεσβείας. Κατανοούμε όλοι μας ότι ο δημοσιογράφος που κάνει διεθνή θέματα, πολλές φορές του είναι ευκολότερο να ανατρέξει στα λεγόμενα «έγκυρα» δημοσιογραφικά διεθνή πρακτορεία ειδήσεων και να αντιγράψει ένα άρθρο για να βγάλει το ψωμί του… Και που θα προστρέξει στην περίπτωση της Συρίας; Στο CNN, το BBC… και το αραβικό AlJazeera… Τι θα βρει; Την επιχείρηση παγκόσμιας προπαγάνδας για να πέσει η Συρία. Όμως, οι εφημερίδες που είναι πολιτικά στρατευμένες, τουλάχιστον αυτές, ας κάνουν έντιμη δημοσιογραφική δουλειά, τα στοιχεία και τα ντοκουμέντα υπάρχουν!

* Kάτω τα χέρια από τη Συρία! ‘Oτι κρύβουν τα ΜΜΕ & οι δημοσιογράφοι Υπηρεσίας για την ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας!

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"