Αιχμάλωτη κοινωνία, Κοινωνία της συνενοχής ή «Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν/με σε αυτή την λαίλαπα της εξαθλίωσης;»

Συντάκτης: Χρήστος Γιαννίμπας 

Τον τελευταίο καιρό όλο και συχνότερα  ακούω και διαβάζω ένα ερώτημα  που συνήθως ακολουθεί τις  διαδοχικές καταιγίδες των μέτρων που  λαμβάνονται. Μια συνήθης διατύπωσή του είναι: «Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν/με σε αυτή την λαίλαπα της εξαθλίωσης;»
Το περιεχόμενο της αντίδρασης που ο καθένας θα επιθυμούσε δεν προσδιορίζεται και συνήθως γενικά κι αόριστα προσδοκά σε «κάτι». «Να γίνει/κάνουμε κάτι, οτιδήποτε» κλπ. Νομίζω πως το παραπάνω ερώτημα είναι πράγματι βάσιμο και αντανακλά την κοινή πεποίθηση πως «δεν πάει άλλο». Στη συνέχεια θα αναφερθώ σε κάποιες διαπιστώσεις που προσεγγίζουν το ζήτημα αυτό και ταυτόχρονα το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Κοινωνία της συνενοχής
Μετά  τη μεταπολίτευση μας οδήγησαν σταδιακά (ως λαό) σε ένα δυσώδες τέλμα. Κυρίως τα τελευταία 20 χρόνια «πλάστηκε» ο Homo Hellenicus με χαρακτηριστικά την ασυδοσία, τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, το βόλεμα, τη μίζα, την αδιαφορία στην πνευματική καλλιέργεια, την καλοπέραση (και με δανεικά). Η πολιτεία περιέβαλε με μια γραφειοκρατική προσομοίωση νομιμότητας το όλο οικοδόμημα. Πολλοί απ’ αυτούς που θήτευσαν σε θέσεις ευθύνης (η πλειονότητα είναι εν ενεργεία), στα κόμματα, στην κρατική μηχανή αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα, συνέδεσαν τη θητεία τους και τη θέση τους με τη μίζα, την ανικανότητα, το ρουσφέτι, τη δωροληψία. Όλα αυτά μετατράπηκαν «σε κανονικές συνθήκες» (όπως λέμε στη Χημεία). Σημαντικό τμήμα του λαού μας αποδέχτηκε την κολακεία, τον ναρκισσισμό, τον εκμαυλισμό και συνακόλουθα την πλήρη αποχή στα κοινά που οδήγησε και στον εκφυλισμό του πολιτεύματος. Το τέλμα πήρε συστημικό χαρακτήρα. Η παρασιτική ελίτ 30 (άντε 50) οικογενειών και οι πολιτικοί εκφραστές της κατασκεύασαν μια πισίνα που αργά και σταθερά γέμισαν με τη διαφθορά. Σ’ αυτήν έμαθε να κολυμπά η γραφειοκρατία, η ανικανότητα, το ρουσφέτι, το βόλεμα κλπ.  
Το παρασιτικό μοντέλο που δημιούργησαν ανέπτυξε τους δικούς του μηχανισμούς αυτοεξυπηρέτησης και αυτοί έπνιξαν τον πρωταρχικό σκοπό που είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών, η δίκαια κοινωνία, η αξιοκρατία κλπ. Η Ελλάδα δεν έγινε ούτε καν μια στοιχειωδώς αξιοπρεπής καπιταλιστική χώρα. ...


Κοντολογίς  ελίτ και πολιτικοί κατάφεραν και μετακύλησαν την ανοχή και τη διαφθορά στο επίπεδο του απλού πολίτη. Σαν κοινωνία είχαμε μίασπατάλη διαφθοράς. Το «μεγάλο επίτευγμά τους» ήταν η κοινωνία της συνενοχής. Αυτή πάλι ήταν η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να κερδίζουν. Σε πολιτικό επίπεδο οι πρόθυμες πολιτικές δυνάμεις με τους εντός αυτών πρόθυμους πολιτικούς. Σε οικονομικό επίπεδο η παρασιτική ελίτ που καταλήστευε το κράτος και τους πολίτες. «Η διαφθορά είναι η προστασία μας, η ασφάλειά μας, χωρίς αυτή θα πεθαίναμε σαν τα σκυλιά στο δρόμο, είναι ο λόγος που πάντα κερδίζουμε». Αν σας θυμίζει κάτι, είναι τα λόγια των αμερικανών αξιωματούχων στην έξοχη και εξόχως πολιτική ταινία «Syriana» [1]. Μια φράση ένας ολόκληρος τόμος πολιτικής οικονομίας.
Η διαφθορά δεν είναι βέβαια ελληνικό προνόμιο. Υπάρχει και στην Ευρώπη (και βέβαια όχι μόνο) και αρκεί να θυμίσω τα «μαύρα ταμεία» στη Γερμανία και πόσο στοίχισαν στον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ. Μόνο που στην Ευρώπη δεν υπάρχει η τεράστια κοινωνική διάχυση που δυστυχώς υπάρχει στην Ελλάδα. Αυτή είναι η πολύ σημαντική διαφορά της Ελλάδας από τους άλλους λαούς της ΕΕ. Γιατί όμως ελίτ και πολιτικοί κέρδισαν το «στοίχημα» της διαφθοράς και της κοινωνικής διάχυσής της; Το ερώτημα έχει πολλές συνιστώσες απαντήσεις. Ξεχωρίζω μια, την ατιμωρησία, γιατί μέσω αυτής ελίτ και πολιτικοί εξασφάλιζαν άλλοθι αλλά και τα νώτα τους όταν κάτι στράβωνε για τους ίδιους έστω και από τυχαίο γεγονός ή την επιμονή (και υπομονή) κάποιων ανθρώπων να «σκάβουν» (αν και μόνο αρχαιολόγοι δεν ήταν). Ταυτόχρονα τους δινόταν η δυνατότητα να αντικαθιστούν τα πρόσωπα κρατώντας τα ατιμώρητα σε εφεδρεία. Η «συνταγή» άλλωστε είναι παλιά και δοκιμασμένη από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους.
Ατιμωρησία
Ξέρετε  μήπως να τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών; Γερμανοτσολιάδες, δοσίλογοι, κουκουλοφόροι κλπ.
Ξέρετε  μήπως να τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες της χούντας και όλοι αυτοί που με χουντικά δανεικά κι αγύριστα έκαναν τεράστιες περιουσίες;
Ξέρετε  μήπως να τιμωρήθηκαν οι τραπεζίτες και τα στελέχη τους που στο έγκλημα του χρηματιστηρίου βάφτιζαν τα παπάκια PORSCHE CAYENNE και τα έβαζαν στο Χρηματιστήριο για να εισπράττουν προμήθειες και τεράστια κέρδη; Έστω έναν που ως Ανάδοχος όφειλε (κατά νόμο) «να εξασφαλίσει ότι η τιμή της μετοχής αντανακλάται στην πραγματική αξία της επιχείρησης»; Πχ το «περίπτερο» που ίδρυσε κάποιος (γιατί του έκανε … ΚΛΙΚ) και με τρία περιοδικά και ένα ραδιοσταθμό, του το έβαλαν στο χρηματιστήριο (με 6.000 Δρχ. τη μετοχή σημερινά 17,61 €) και κεφαλαιοποίηση μερικών δις λες και ήταν οι Times η Washington post και η Le Mode μαζί. Ή μήπως ξέρετε κάποιον να τιμωρήθηκε γιατί στην αποκορύφωση (το Σεπτέμβρη του 1999 και με το Γενικό Δείκτη στις 6400 μονάδες) έβγαλε μετοχικό ομόλογο με το πιασάρικο όνομα «ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ»; (Θυμίζω πως η Ελλάδα έχει ήδη πάρει τους Ολυμπιακούς του 2004).
Ξέρετε  μήπως να τιμωρήθηκε κανένας επιχειρηματίας για την κομπίνα που έστησε με τις τράπεζες; Κομπίνα απλή και εξόχως αποδοτική και για τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων (εισηγμένων στο ΧΑΑ και μη) και για τις τράπεζες. Η εταιρεία έκανε κάποια εξαγορά. Ο βασικός μέτοχος (και ιδιοκτήτης) στα λογιστικά βιβλία δήλωνε αξία αγοράς πολύ μεγαλύτερη της πραγματικής και η διαφορά πήγαινε στον τραπεζικό λογαριασμό του (της γυναίκας του, των παιδιών του, στην Ελβετία κλπ). Η εξαγορά όμως δεν γινόταν με λεφτά της εταιρείας αλλά με τραπεζικά δάνεια που βέβαια βάραιναν την εταιρεία. Ουσιαστικά οι επιχειρηματίες έκλεβαν τις επιχειρήσεις τους (!!) μέσω των τραπεζών. Αυτές πάλι (οι τράπεζες) έχοντας τεράστια (μοχλευμένη βέβαια) ρευστότητα παρακαλούσαν [2] να δανείσουν. Ο επιχειρηματίας εισέπραττε τεράστια ποσά από την διαφορά του τιμήματος καθαρά κι αφορολόγητα. Οι τράπεζες έγραφαν λογιστικά κέρδη και αν η δανειοδοτούμενη εταιρεία ήταν και εισηγμένη οι μικρομέτοχοι πανηγύριζαν γιατί ανέβαινε η μετοχή. Στην τελευταία αυτή περίπτωση ο επιχειρηματίας, ξέροντας πως η όλη εξαγορά ήταν φούσκα, πουλούσε μετοχές του και κέρδιζε και από αυτό το «κανάλι».
Ξέρετε  μήπως να τιμωρήθηκε ο Δ. Μηλιάκος; (Ήταν γραμματέας αγροτικού της ΝΔ και μετά τις εκλογές του 2004 τοποθετήθηκε από τον κουμπάρο του νικητή των εκλογών Κ. Καραμανλή διοικητής της ΑΤΕ). Επί Μηλιάκου η ΑΤΕ κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου ύψους 1,25 δις ευρώ. Το ποσό είναι τεράστιο (και για την εποχή και για τα μεγέθη της ΑΤΕ). Το κράτος (δηλαδή όλοι μας) βάζει ως μεγαλομέτοχος της ΑΤΕ τα περισσότερα. Το 80% του ποσού ο Μηλιάκος το παίζει στα παράγωγα. Η ΑΤΕ βέβαια δεν είναι επενδυτική τράπεζα. Πως λέμε Goldman Sachs; Καμία σχέση. Με μηδέν εμπειρία του Μηλιάκου και των υφισταμένων του σε παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα, φυσικό ήταν να χάσει «τ’ αυγά και τα πασχάλια» [3]. Τα φράγκα πέταξαν, χάθηκαν και τη νύφη ξέρετε ποιος την πληρώνει.
Ξέρετε  μήπως να τιμωρήθηκαν κάποιοι γιατί είχαν στήσει shop in the shop σε εφορίες, πολεοδομίες κλπ; Μήπως κάποιους να τιμωρήθηκαν γιατί καταπάτησαν δημόσια έκταση; Μήπως κάποιους γιατί έχτισαν παράνομα;
Ξέρετε  μήπως να τιμωρήθηκαν κάποιοι  για Ζήμενς, Βατοπέδι, Εξοπλιστικά, …. Ατέλειωτος ο κατάλογος.
Το 2005 κάλεσαν στην Επιτροπή Θεσμών και  Διαφάνειας της Βουλής τον πρόεδρο  της Ένωσης Εισαγγελέων Σ. Μπάγια. Ο έμπειρος ανώτατος Δικαστικός πρότεινε τη δημιουργία ανεξάρτητης ελεγκτικής αρχής, κατάργηση κάθε οικονομικού απορρήτου για όλους τους λειτουργούς του κράτους και δήμευση περιουσιακών στοιχείων που δεν δηλώνονται. Η πρότασή του χάθηκε στο καιάδα. Λίγους μήνες μετά ανώτερος Δικαστής, ένας από τους πάνω από 400 που ΔΕΝ είχαν υποβάλει για το 2005 «πόθεν έσχες», δικάστηκε για απόκρυψη 400.000 ευρώ σε ρέπους. Το δικαστήριο όμως έκρινε ότι έγινε εξ αμελείας !! Ο ίδιος μάλιστα είπε ότι δεν τα δήλωσε για να μην προκαλέσει. Πέρυσι ο κ. Κούβελος (σύζυγος της κ. Μητσοτάκη) «ξέχασε» να δηλώσει 1 εκατ. Ο Παπανδρέου πριν τις εκλογές του 2009 σε δύο περιπτώσεις (σε κομματικά όργανα) δεσμεύτηκε σε αυτό που ο κ. Σ. Μπάγιας είχε προτείνει. Δηλαδή δήμευση περιουσιακών στοιχείων που δεν δηλώνονται. Λίγο πριν τις εκλογές ξανά δεσμεύτηκε σε συνέντευξη του που παραχώρησε στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» του Σαββατοκύριακου. Επτά χρόνια από την πρόταση Μπάγια και κανείς δεν τολμά να κάνει πράξη (νομοθετώντας) την δήμευση περιουσιακών στοιχείων που δεν δηλώνονται. Έρχομαι λοιπόν κι εγώ ο αφελής και ρωτάω. Αν η πρόταση Μπάγια ήταν νόμος του κράτους τι θα γινόταν; Κύριε «εξ αμελείας» δεν δήλωσες 400.000; No problem. Δημεύονται και την άλλη φορά να είστε επιμελής. Εσείς πάλι κύριε ξεχάσατε να δηλώσετε 1.000.000; Δεν πειράζει δημεύονται και να παίρνετε «Ginseng» που ενισχύει τη μνήμη.
Κύριοι  βγάλατε στην Ελβετία 20 δις [4]; Πολύ ωραία. Για να δούμε στις φορολογικές σας δηλώσεις τα είχατε δηλώσει; Εύκολα βρίσκεται γιατί θα είχαν δηλωθεί οι αντίστοιχοι τόκοι. Δεν τα είχατε; Κανένα πρόβλημα, δημεύονται. Κύριε γιατρέ, δικηγόρε, επιχειρηματία, …, «απλέ» Έλληνα (όσο οικονομικά μικρός κι αν είσαι ή παριστάνεις ότι είσαι). Αυτό το διαμέρισμα, μαγαζί, οικόπεδο, σκάφος κλπ. το έχετε δηλώσει;. Ναι. Μπράβο και συγνώμη για την ενόχληση. Όχι; No problem. Δημεύονται και την άλλη φορά να είστε επιμελής. Τι θα έκαναν όλοι αυτοί; Θα προσφεύγανε στα δικαστήρια; Με για τους με χαρά τους. Ο Δικαστής δεν μπορούσε παρά να εφαρμόσει το νόμο και να τους στείλει από κει που ήρθαν. Και συνεχίζω αφελώς ν’ αναρωτιέμαι. Γιατί κανείς ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ; Ποιους καλύπτουν όλοι τους;
Αν  υπήρχε τέτοιος νόμος δεν θα χρειάζονταν ούτε συλλογή αποδείξεων ούτε τίποτα. Το Υπ. Οικονομικών καταρτίζει περιουσιολόγιο και με ηλεκτρονικές διασταυρώσεις, δειγματοληπτικούς ελέγχους (για όλους τους Έλληνες)  κλπ. βρίσκει τα αδήλωτα τα οποία και δημεύονται. Όποιος έχει αρχίδια ας μην δηλώνει. Θα ξέρει όμως και το κόστος της ενέργειάς του. Τι θα έκανε τα όποια κέρδη έχει ο καθένας (από μικρό μέχρι μεγάλο και μέγιστο); Ως γνωστό τα λεφτά και ο βήχας δεν κρύβονται. Γίνονται (τα λεφτά βέβαια) ακίνητα, αυτοκίνητα, σκάφη, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές (άντε και χρυσός και έργα τέχνης). Δεν δηλώθηκαν; Δημεύονται.
Πολιτική  ευθύνη
Ξέρετε  μήπως να τιμωρήθηκαν κάποιοι  πολιτικοί για λάθη τους ή και  παραλείψεις τους ή έστω γιατί  κορόιδευαν συνειδητά το λαό; Όχι βέβαια. Η δική τους ευθύνη είναι πολιτική. Την αναλαμβάνουν και καθαρίσανε. Το έκανε ο Καραμανλής, το έκανε ο Παπανδρέου, το έκανε ο Βενιζέλος το έκανε κι ο Σαμαράς. Ειδικά την τελευταία δεκαετία έχει γίνει πλέον του συρμού. Όταν αποκαλύπτονται σκάνδαλα, κομπίνες, πολιτική ανικανότητα, λάθη χειρισμών, αβλεψίες κλπ, οι πολιτικοί με τουπέ χιλίων καρδιναλίων μας λένε «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» και καθαρίσανε. Ζητάνε και μια συγνώμη (Βενιζέλος, Σαμαράς) και δεν τρέχει τίποτα. Επιπλέον αυτός που αναλαμβάνει την «ευθύνη» θεωρείται όχι μόνο εξαγνισμένος, λες και βγήκε από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, αλλά «μεγάλος», «παλικάρι» για να μην πω και «ήρωας». Κι ενώ το πολιτικό όφελος από τα θετικά πεπραγμένα του πολιτικού είναι πρόδηλο, για τα αρνητικά άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε ή αλλιώς «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Δεν είναι του παρόντος να αναλύσω την έννοια της πολιτικής ευθύνης. Άλλωστε έχουν γραφτεί βιβλία και άρθρα και μπορείτε να τα βρείτε και στο internet. Πχ. άρθρο του Β. Βενιζέλου[5] («ΝΕΑ» 15/9/2004). Φυσικά τελικός κριτής και «δικαστής» για την απόδοση της πολιτικής ευθύνης είναι ο ελληνικός λαός. Αλλά κ. Βενιζέλε, κ. Σαμαρά και λοιποί εκτός από την πολιτική ευθύνη υπάρχει και η τσίπα, το φιλότιμο και η αξιοπρέπεια. Όταν ένας πολιτικός αποδεδειγμένα τα έχει κάνει θάλασσα και το ομολογεί αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη ενώ επιπλέον ζητά συγνώμη (όπως Βενιζέλος, Σαμαράς), πάει μόνος του στο σπίτι του. Εκτός αν πιστεύει πως είναι αναντικατάστατος (τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από τέτοιους). Καλώς ζητάει συγνώμη από το λαό (όπως όντως ζήτησαν Βενιζέλος, Σαμαράς), αλλά δεν αρκείται σ’ αυτήν. Φεύγει από την πολιτική σκηνή και δεν αναθέτει στο λαό που ο ίδιος πρέπει να καθοδηγήσει (και δια του παραδείγματος) να τον «δικάσει» με την ψήφο του. Έστω κι έτσι όμως στις πρόσφατες εκλογές ο λαός σας «δίκασε» και τους δύο. Παρά το όργιο εκφοβισμού και εκβιασμού η ετυμηγορία του ήταν τα χαμηλότερα ποσοστά που έχει πάρει ποτέ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή πότε θα πηγαίνατε σπίτι σας (και οι δύο); Αν σας έδινε 5% και τέλος πάντων ποιο ποσοστό θεωρείτε ως αρνητική ετυμηγορία του ελληνικού λαού; Σκεφτείτε πόσο «λιγούρης» πρέπει να είναι κάποιος που εκλέχτηκε πρωθυπουργός και στη συνέχεια ζητά την ψήφο του λαού (που δυστυχώς του τη δίνει) για να επανεκλεγεί βουλευτής;
Για να αρκεστώ στην τελευταία δεκαετία, τι άλλο πρέπει να υποστεί η χώρα από τις πολιτικές σας για να αναγνωρίσετε έμπρακτα την πολιτική σας ευθύνη και να μας αδειάσετε τη γωνιά; Εντάξει, σας παραδέχομαι. Πείσατε όσους σας ψηφίζουν και σας στέλνουν στη Βουλή, πως εσείς είστε κι άλλοι δεν είναι. Γι αυτό φροντίσατε να μην υπάρχει Συνταγματικό όριο στις θητείες σας. Τριάντα χρόνια, 40, 50 μέχρι που να γίνεται ραμολιμέντα. Βαμπίρ της εξουσίας. Άλλωστε τι θα γινόταν η Πατρίδα χωρίς την αφεντιά σας. Θα βούλιαζε στο Αιγαίο, οι γυναίκες θα έβγαζαν γένια, οι κότες δεν θα γεννούσαν κλπ. Ε, λοιπόν κύριοι είστε ξετσίπωτοι. Εννοείται αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη του χαρακτηρισμού. Την ίδια πολιτική ευθύνη που αναλαμβάνετε κι εσείς. (Βεβαίως το μείζον είναι οι ασκούμενες πολιτικές. Εδώ σημειώνω την προσωπική πολιτική ευθύνη (συλλογικές ευθύνες δεν υπάρχουν) που έχει ο πολιτικός από τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών, από τις πράξεις του ή και παραλείψεις του).
Παρένθεση. Ο Τράϊσο Τράϊκοφ ήταν υπουργός στη Κυβέρνηση Μπορίσοφ. Η Αρχή Πρόληψης και Διαπίστωσης Σύγκρουσης Συμφερόντων (CPACI) της Βουλγαρίας (ω ναι, υπάρχει και τέτοια στη γείτονα) διαπίστωσε ότι ο Υπουργός είχε εισηγηθεί στο υπουργικό συμβούλιο την παραχώρηση μεταλλευτικού χώρου σε εταιρεία (εισηγμένη στο Χρηματιστήριο) ενώ είχε 278 μετοχές της εν λόγω εταιρείας (που σημειωτέον έχει 25 εκατ. μετοχές !!). Έτσι αποφάσισε πως ο υπουργός έπρεπε να επιστρέψει όλους τους μισθούς που πήρε (ως υπουργός) και επιπλέον του επέβαλε πρόστιμο ενώ ο πρωθυπουργός Μπορίσοφ τον απέλυσε. Οποιαδήποτε ομοιότητα, πχ με το Β. Μαγγίνα [6] δεν είναι συμπτωματική.
Από την αρχαιότητα ακόμα ο Αριστοτέλης  στα «Ρητορικά» έλεγε πως ο  άνθρωπος παραβαίνει το νόμο σε τρεις  περιπτώσεις. (1). Είναι ψυχασθενής. (2). Πιστεύει ότι δεν θα τον πιάσουν ποτέ. (3). Όταν η ποινή είναι μικρότερη της ωφέλειας που έχει από την παράβαση. Πιστεύω πως αν ζούσε στην εποχή μας θα πρόσθετε άλλη μία. Τη θεσμοποίηση της παράβασης. Δεν είναι μόνο οι Συνταγματικές (και νομικές) διατάξεις περί «ευθύνης Υπουργών». Είναι και πολλά άλλα. Πχ η περαίωση, η καταπάτηση εκτάσεων, η αυθαίρετη δόμηση, τα πειθαρχικά συμβούλια (όπου «Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει») κλπ. Για παράδειγμα από το 1978 όταν ο Θ. Κανελλόπουλος (υπουργός οικονομικών της ΝΔ) εισάγει το θεσμό της περαίωσης μέχρι και τη τελευταία(;) το 2010 του Παπακωνσταντίνου, την 9^η στη σειρά (32 χρόνια, μία κάθε 3,5 χρόνια), το κράτος αναγνωρίζει τη φοροδιαφυγή, επικυρώνει το φορολογικό έγκλημα και βέβαια (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως) προτρέπει στη επανάληψη της παράβασης. Επιπλέον καταπατά την Συνταγματική αρχή ισότητας των πολιτών και εισάγει διαδικασίες αθέμιτου ανταγωνισμού ανάμεσα σ’ αυτούς (τους «μαλάκες»;) που πληρώνουν και σ’ αυτούς που φοροδιαφεύγουν. Άρα παραβαίνει και βασική ιδρυτική αρχή της ΕΕ αφού άλλος περαιώνει κι άλλος πληρώνει.
Συνεχίζεται…
Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr
[1] Κριτικές εδώ:
http://www.cine.gr/film.asp?id=707058&page=4
http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=3373
[2] Αν το «παρακαλούσαν» ξενίζει κάποιους, ας μετρήσουν πόσα γράμματα και τηλεφωνήματα είχαν πάρει από τις τράπεζες για δάνεια (στεγαστικά, επαγγελματικά, καταναλωτικά, διακοπών, σπουδών κλπ.)
[3] Θυμίζω πως η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος έλεγε τότε (επιστολή Θωμόπουλου): «Δεν διαχωρίζει από άποψη κινδύνου τις τοποθετήσεις ανάμεσα στα hedge funds και δομημένα ομόλογα», διότι τα εν λόγω προϊόντα «κρίνονται υψηλού κινδύνου εξαιτίας της θέσης την οποία λαμβάνει ο επενδυτής ως προς την εξέλιξη των επιτοκίων και άλλων παραμέτρων της αγοράς, η οποία μπορεί να έχει πολλαπλασιαστικά δυσμενή επίπτωση επί της τιμής των προϊόντων, σε σχέση με άλλα προϊόντα». Δεν θεωρεί «κατ’ ανάγκην επαρκή» την πρόσληψη ικανών στελεχών από την αγορά, με ειδικές γνώσεις και εμπειρία σε δομημένα προϊόντα και hedge funds, διότι «η δραστηριοποίηση ενός πιστωτικού ιδρύματος σε αυτά τα προϊόντα, απαιτεί την ύπαρξη κατάλληλων υποδομών, δεδομένης της σύνθετης διάρθρωσής τους, της απουσίας δευτερογενούς αγοράς με επαρκή ρευστότητα και της πολυπλοκότητας που παρουσιάζουν στη μέτρηση των κινδύνων που απορρέουν απ’ αυτά». Ο Μηλιάκος έγραψε τις συστάσεις της ΤτΕ στα … (ξέρετε που) και η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη.
[4] Ράιμουντ Μπέικερ, πρόεδρος του αμερικανικού ινστιτούτου μελετών Global Financial Integrity στο γερμανικό περιοδικό Spiegel: «Μόνο μεταξύ 2003 και 2011 βγήκαν από την Ελλάδα 261 δισ. δολάρια παράνομου χρήματος, που προερχόταν από εγκληματικές ενέργειες, διαφθορά και φοροδιαφυγή». (Όλη η συνέντευξη εδώ: http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=473047)
[4] http://evenizelos.gr/el/articlesinthepress/articles2004/203-2009-03-25-18-47-47
[6] Θυμίζω πως ο Μαγγίνας ως Υπουργός εργασίας στην κυβέρνηση Καραμανλή απασχολούσε ανασφάλιστους αλλοδαπούς ενώ είχε κτίσει παράνομα τη βίλα του στην Πεντέλη που βάφτισε «αναψυκτήριο»!!

Αιχμάλωτη Κοινωνία Β’ Μέρος
 Ενοχοποίηση της κοινωνίας
Ο Καπελέρης έγινε τηλεοπτικός «αστέρας» γιατί μέρα παρά μέρα έβαζε τηλεοπτικό «χέρι» σε γιατρούς καλλιτέχνες κλπ. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχει περάσει μέρα που να μην ακούσουμε για στραβούς που βλέπουν, για μαϊμού ανάπηρους, για μαϊμού συντάξεις, για καταθέσεις εκατομμυρίων με εισοδήματα της πλάκας κλπ. Αναρωτιέμαι. Όλα αυτά τώρα τα έμαθαν; Δεν τα ήξεραν; Μήπως ήρθαν από άλλο πλανήτη και τους έπνιξε η μπόχα; Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν 5 ή 10 χρόνια; Οι ίδιοι δεν ήταν και πριν 5, 10 και 20 χρόνια; Μήπως ήμουν εγώ που σας υποσχέθηκα «μηδενική ανοχή στη διαφθορά»; [1] Γιατί τέτοιος τηλεοπτικός βομβαρδισμός τώρα;Η απάντηση είναι απελπιστικά απλή. Τώρα πρέπει να περάσουν μέτρα που κανονικά θα ξεσήκωναν και τις πέτρες. Ως εκ τούτου ένα μέρος από την κοινωνία της συνενοχής που οι ίδιοι (ελίτ και πολιτικοί) δημιούργησαν πρέπει να αναδειχτεί. Να έρθει στο προσκήνιο. Ο λόγος προφανής. Η ενοχοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας (πχ «όλοι μαζί τα φάγαμε»). Διάβαζα σε σχόλιο συμπολίτη μας (3/9/12): «Εμείς δημιουργήσαμε το τέρας εμείς θα το σκοτώσουμε» [2]. Σε αυτήν ακριβώς την ενοχή («Εμείς δημιουργήσαμε το τέρας») αναφέρομαι. Θα έχετε βέβαια παρατηρήσει ότι απ’ όλες τις σχετικές ειδήσεις απουσιάζουν παρασιτική ελίτ και πολιτικοί. Δηλαδή όλοι αυτοί που δημιούργησαν την κοινωνία της συνενοχής. Αυτοί που την στήριξαν και την στηρίζουν με την ατιμωρησία. Λέτε όλοι αυτοί να έχουν «αξιολόγηση» ΑΑΑ (Άφθαρτοι, Άσπιλοι, Αμόλυντοι); Κοντολογίς η επιχείρηση αποβλέπει στο να δηλητηριάσουν το σύνολο του δημόσιου βίου, να αφοπλίσουν καινα ταπεινώσουν την κοινωνία. Η επιχείρηση αυτή ταυτόχρονα συσκοτίζει και την ουσία.
Ο κάθε ένας ξεχωριστά υπάλληλος, επιχειρηματίας κλπ, μπορεί να έχει μια ηθική στάση και συμπεριφορά στη ζωή που να είναι υποδειγματική. Βεβαίως μπορεί και να μην έχει. Η διαφθορά δεν προσωποποιείται. Το πρόβλημά μας δηλαδή δεν είναι πέντε, δέκα ή πενήντα χιλιάδες κακοί. Μακάρι να ήταν αυτοί το πρόβλημα. Δείχνουν λοιπόν το θερμόμετρο και τάχα έκπληκτοι μας λένε: 39 ο πυρετός, 38,5 αύριο, 40 μεθαύριο κλπ. Δείχνουν το σύμπτωμα και κουβέντα για την αρρώστια. Κοντολογίς το πρόβλημα δεν είναι οι κακοί αλλά το κακό με το οποίο έχουν μολύνει την ελληνική κοινωνία και πίσω από το οποίο είναι οχυρωμένοι παρασιτική ελίτ και πολιτικοί.
Την ίδια στιγμή που οι τηλεοπτικοί κανονιοβολισμοί διαφθοράς δίνουν και παίρνουν αποκρύπτεται πως η διαφθορά είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει αιμοδότη τις απαρχαιωμένες κρατικές δομές, το απολιθωμένο πολιτικό μας σύστημα και το σπουδαιότερο την παρασιτική οικονομική ελίτ τραπεζιτών και επιχειρηματιών. «Ξεχνούν» πως τα κόμματά τους είναι αυτά που παρεμβαίνουν σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής; Αυτά είναι που συνδέονται με το κράτος σε ένα σφιχταγκάλιασμα μ’ αυτό και έχουν το αποκλειστικό μονοπώλιο της διαμεσολάβησης του κράτους με την κοινωνία. «Ξεχνούν» πως η παρασιτικήελίτ απομυζά τους κρατικούς πόρους, την κρατική περιουσία και τους κόπους των Ελλήνων. Ακόμα και σήμερα τρώνε το αγλέορα. Απόδειξη. Το ΑΕΠ μειώθηκε 17%. Μισθοί και συντάξεις (που είναι το 95% του ΑΕΠ) μειώθηκαν 40%. Η διαφορά τι έγινε; Σε ποιες τσέπες πήγε; Στην περίπτωσή τους ισχύει μια «παροιμία» που μου είχε πει πριν αρκετά χρόνια ένας λατινοαμερικάνος ποδοσφαιριστής. «A los amigos todo, a los enemigos nada, al extrano la ley» (Για τους φίλους όλα, για τους εχθρούς τίποτα και για τους αγνώστους οι νόμοι).
Βία και Φόβος
Τα τελευταία δύο (τουλάχιστον) χρόνια έχουν συμβεί πάρα πολλά που επηρέασαν το σύνολο των Ελλήνων. Κάποιους λιγότερο, κάποιους περισσότερο και πάρα πολλούς με δραματικό τρόπο. Στην ελληνική κοινωνία ασκείται μια πρωτοφανής βία. Γιατί η φτώχεια και η ανεργία είναι βία και μάλιστα εξελιγμένη μορφή βίας αλλά και αποτελεσματική. Ταυτόχρονα ο φόβος για το σήμερα και το αύριο είναι διάχυτος. Οι προπαγανδιστές του φόβου φροντίζουν να φωλιάσει σε όλους. Το γενικό πλαίσιο είναι η ανάδειξη του χειρότερου. Ο εργαζόμενος με τον πετσοκομμένο μισθό είναι καλύτερα από τον άνεργο που παίρνει επίδομα ανεργίας. Αυτός πάλι είναι καλύτερα από το άνεργο που δεν παίρνει επίδομα (μακροχρόνια άνεργοι, νέοι που αναζητούν την πρώτη τους εργασία κλπ). Κι αυτός όμως είναι καλύτερα από τον άστεγο και πάει λέγοντας.
Την ίδια στιγμή ο φόβος του νομίσματος καλλιεργείται για όλους. Με την απειλή της δραχμής περνάνε μέτρα και διαλύουν την κοινωνία. Το νόμισμα γίνεται το πρωτεύον και όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα, τριτεύοντα και τελικά παρακολουθήματα του νομίσματος. Αν τώρα αυτό δεν είναι φετιχισμός τότε τι είναι; Κι αν τα προηγούμενα έχουν βάση, ο φόβος για το νόμισμα είναι μια τεράστια μπαρούφα όσο τουλάχιστον θα υπάρχει το ευρώ. Για λόγους οικονομικούς, γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς που η ανάλυσή τους ξεφεύγει απ’ αυτό το άρθρο. Σημειώνω μόνο πως κι αν ακόμα υπάρχει μία πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή αυτή ενισχύεται από τις ασκούμενες μνημονιακές πολιτικές. Θα μου επιτρέψετε όμως μια παρένθεση αφού θυμίσω πως δεν υπάρχει καμία διαδικασία αποπομπής μια χώρας από την ΕΕ.
Η ΕΕ δεν χτίστηκε σε ένα βράδυ. Τα τελευταία 20 χρόνια υπήρξαν συνθήκες επί συνθηκών. Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων. Για μια εικοσαετία «παρέλασαν»αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι και λοιποί που διαμόρφωσαν την σημερινή ΕΕ. Αναρωτιέμαι λοιπόν. Όλοι αυτοί πως και δεν πρόβλεψαν την πιθανότητα αποπομπής μιας χώρας για τους x, y λόγους; Πχ. για την Ελλάδα που «είναι μπήξε, δήξε και όλο το κακό συναπάντημα».
Λέτε να πίστεψαν πως με το ευρώ «εισερχόμαστε σε μια περίοδο διαρκούς προόδου και ανάπτυξης χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας»; Άρα ο Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ ήταν κουτός όταν έλεγε: «Κάθε φορά που ακούτε να λένε» τα παραπάνω «πουλήστε τα όλα και κρυφτείτε κάτω από το τραπέζι».
Λέτε να ήταν μια αβλεψία, ένα λάθος που όλοι μαζί έκαναν;
Λέτε να πίστεψαν πως με το «μαγικό» ευρώ καμία χώρα της ΕΕ δεν θα είχε ελλείμματα ή μικρότερη ανταγωνιστικότητα (σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ).Δηλαδή όλες οι χώρες θα ήταν πλεονασματικές. Έναντι ποιων άραγε; Μήπως σε σχέση με τους Φόυφουτους της Φουφουτίας; Υποθέστε οτιδήποτε άλλο θέλετε.
Οι ηγέτες που «παρέλασαν» και τα πολυάριθμα (και χρυσοπληρωμένα από τους λαούς) επιτελεία τους δεν ήταν και δεν είναι ούτε ηλίθιοι ούτε αφήνουν τίποτα στην τύχη. Δεν προβλέπεται στις συνθήκες αποπομπή γιατί δεν ήθελαν και δεν θέλουν να υπάρχει αποπομπή. Τόσο απλό είναι. Η νεοφιλελεύθερη τραπεζοκρατία της ΕΕ και το παρασιτικό κεφάλαιο που διαφεντεύει σ’ αυτήν, ενδιαφέρεται για τον όποιο πλούτο έχει η κάθε χώρα, πρωτίστως όμως ενδιαφέρεται για τον «ζωντανό πλούτο» της. Δηλαδή τους κατοίκους της και πως θα επιβάλλουν εξελιγμένες μορφές φεουδαρχικών σχέσεων. Θα παραλλήλιζα τη σχέση αυτή με την φεουδαρχική εξάρτηση ενός δανειολήπτη από μια τράπεζα. Η τράπεζα ναι μεν βάζει υποθήκη το ακίνητο (ρίχνει και μια ματιά στον «ισολογισμό» του δανειολήπτη), πρωτίστως όμως την ενδιαφέρει ο ίδιος ο δανειολήπτης και αυτόν δένει χειροπόδαρα μέχρι δευτέρας παρουσίας. Κι αν ακόμα πεθάνει τα βάρη μεταφέρονται στα παιδιά του (κληρονόμους του). Ανάλογηφεουδαρχική εξάρτηση έχουν οι χώρες και οι κάτοικοί τους από τη νεοφιλελεύθερη τραπεζοκρατία της ΕΕ στην οποία έχουν παραχωρηθεί σχεδόν τα πάντα. Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν πως αποφασίζουν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί τους στη Βουλή (ή έστω στο ευρωκοινοβούλιο). Ίσως πάλι να πιστεύουν πως η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ή συμβαίνουν σε κάποια άλλη μακρινή χώρα, ή είναι αριστερές ιδεοληψίες ή τέλος πάντων δεν τους αφορούν. Κοντολογίς το ζήτημα σήμερα δεν είναι το ευρώ ή δραχμή. Τέτοιο δίλημμα δεν υφίσταται. Το ζήτημα είναι ποια ΕΕ; Οι λαοί θα έχουν λόγο ή θα ψηφίζουμε για χαβαλέ αφού οι αποφάσεις που μας αφορούν θα παίρνονται στα κλειστά κονκλάβια της τραπεζοκρατίας και θα μας έρχονται πακεταρισμένες; (Και κάμποσα άλλα τέτοια «χαζά»).
Αποπροσανατολισμός Διαστρέβλωση Κατασυκοφάντηση.
Είναι η αιχμή του δόρατος της παρασιτικής ελίτ και των πολιτικών. Τη δουλειά έχουν αναλάβει εργολαβικά τα ΜΜΕ που ελέγχονται απ’ αυτήν. Μέσω αυτώνπροωθεί όχι μόνο τους εκλεκτούς της αλλά διαμορφώνει απόψεις και συνειδήσεις. Για παράδειγμα ένα γεγονός που πήρε διαστάσεις ενώ είναι της πλάκας.
Π. Ρουμελιώτης (στους New York Times): «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί, επειδή δεν είχαμε κανένα, μα κανένα, επιτυχημένο παράδειγμα.» Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή αφού το θέμα όχι μόνο πήρε μεγάλες διαστάσεις, αλλά απασχολεί και τη δικαιοσύνη. (Ασχολούνται οι οικονομικοί εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης). Στις 22/8 κατάθεσε ο Π. Ρουμελιώτης, στις 3/9 η Λ. Κατσέλη, στις 4/9 ο Γ. Αρσένης και η Β. Παπανδρέου και ίσωςκληθεί και ο Γ. Παπανδρέου. Εννοείται στα ΜΜΕ το θέμα «πουλάει». Επειδή όμως εγώ είμαι αφελής (ή και βλάξ) δεν έχω καταλάβει ποιο ακριβώς είναι το ζήτημα.
Σκέφτομαι δύο «σενάρια».
Πρώτο. Το ΔΝΤ είναι μια φιλανθρωπική οργάνωση που όταν μια χώρα έχει πρόβλημα δανεισμού, σπεύδει μετά από αίτημα της χώρας να την βοηθήσει. Μιας και οι αγορές δεν τη δανείζουν (ή τη δανείζουν με ληστρικά επιτόκια) της δίνει το ΔΝΤ δάνεια με χαμηλά επιτόκια (πχ 3,5%). Ταυτόχρονα το ΔΝΤ που έχει ικανό επιστημονικό δυναμικό, στέλνει μια ομάδα (3 ή 4 ατόμων) στη αιτούσα χώρα. Αυτοί πάλι κάνουν μια δική τους (αυθεντική) επιστημονική έρευνα (εργασία) παίρνοντας υπόψη ΟΛΑ τα δεδομένα της χώρας. Εννοείται βέβαια πως οι θέσεις του ΔΝΤ είναι de facto σωστές. Αφού δηλαδή το είπε το ΔΝΤ είναι εξ ορισμού μια επιστημονικά σωστή ανάλυση. Ως εκ τούτου η ηγεσία της χώρας την αποδέχεται και σώζει την χώρα. Οι κάτοικοί της καθιερώνουν ημέρα (που είναι αργία)εορτασμού του ΔΝΤ. Σε κάποιες κάνουν και παρελάσεις ενώ σε κάποιες άλλες έχει καθιερωθεί Άγιος Δουνουτού. Εντάξει, υπάρχει και μία χώρα (ίσως δύο) που οι οικονομικές προβλέψεις του ΔΝΤ επιβεβαίωσαν το «μαλάκα» τον Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ που έλεγε πως: «Η μόνη λειτουργία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιοπρεπής». Όμως είναι η εξαίρεση του κανόνα αφού όλες οι χώρες ευγνωμονούν το ΔΝΤ για τις φιλανθρωπικές του υπηρεσίες. Κατ’ αποκλειστικότητα μάλιστα σας πληροφορώ πως έχει προταθεί ο/η Διευθυντής του να είναι ισόβια Πρέσβης Καλής Θέλησης της UNESCO.
Δεύτερο. Κάποιοι ηλίθιοι, άσχετοι και κατά βάση απάτριδες και ριψάσπιδες, διαδίδουν πως το ΔΝΤ ναι μεν δίνει δάνεια με χαμηλά επιτόκια αλλά ο σκοπός του είναι αποκλειστικά η διασφάλιση των δανειστών της χώρας. Να πάρουν αυτοί (οι δανειστές) τα νόμιμα και παράνομα, υπαρκτά κι ανύπαρκτα δάνειά τους. Γι’ αυτό και το πρόγραμμα του ΔΝΤ περιελάμβανε παντού εκποίηση δημόσιας περιουσίας με ιδιωτικοποιήσεις [3] κερδοφόρων κοινωφελών και μη επιχειρήσεων, εκτάσεων γης, αδειών εκμετάλλευσης υπηρεσιών, δικαιωμάτων σε ορυκτό πλούτο και σε νερά κλπ.
Ας ξανά διαβάσουμε τη δήλωση Ρουμελιώτη. «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί…». Δηλαδή υπήρχε περίπτωση το πρόγραμμα να μπορούσε να εφαρμοστεί και εν ολίγοις ισχύει το πρώτο «σενάριο». Δεν θα αναφερθώ στα ΜΜΕ και το ντόρο που ξεσήκωσαν (δεν περίμενα κάτι άλλο). Απευθύνομαι όμως στους οικονομικούς εισαγγελείς. Κύριοι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Σοβαρά τώρα τρώτε το χρόνο σας ασχολούμενοι με όσα αυτονόητα σε όλο τον πλανήτη είπε ο Ρουμελιώτης; Άλλα σοβαρά πράγματα δεν έχετε να ασχοληθείτε; Ασχολείστε με το ανέκδοτο περί ΔΝΤ κι αν ήξερε ή δεν ήξερε η τότε πολιτική ηγεσία ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει; Εκτός αν τους θεωρείτε βλάκες οπότε και πάλι απαλλάσσονται λόγω βλακείας.
Μονόδρομος.
Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, σχέδιο ή δρόμος. Περιττό να θυμίσω πόσες φορές μόνο τα τελευταία δύο χρόνια ακούσαμε πως αυτά που κάνουν είναι μονόδρομος. Τύφλα να ‘χει η ηγεσία του ΚΚΕ που ως γνωστό εξ αποκαλύψεως γνωρίζει τις νομοτέλειες. Το ίδιο και ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά (με «ολίγη» από Κουβέλη). Ξέρουν το δρόμο που μάλιστα είναι μονόδρομος. Έτσι δεν υπάρχει λόγος να διδαχθούν από την κοινωνία που διαλύεται ή έστω να συνομιλήσουν μ’ αυτήν. Το αντίθετο μάλιστα. Τους έχει ανατεθεί ο ρόλος να καθοδηγήσουν την κοινωνία στο μονόδρομο αυτό. Κάτι δηλαδή σαν τον Μωυσή. Βέβαια δεν υπάρχει η φλεγόμενη βάτος και η εντολή δεν είναι «Βγάλε το λαό μου, τους γιους του Ισραήλ, από την Αίγυπτο» αλλά η παρεμφερής «καθοδήγησε το λαό στην έξοδο από την κρίση». Βέβαια δεν υπάρχει Θεός αλλά Τρόικα (όμως κι αυτοί «θεοί» είναι). Τώρα αν οι εντολές που τους δόθηκαν είναι δέκα ή άλλος αριθμός. Αν τους δόθηκαν σε πέτρινες πλάκες, σε CD ή DVD. Στο όρος Αιγάλεω ή στις Βρυξέλες, είναι λεπτομέρειες. Αν πάλι η κοινωνία δεν δέχεται να καθοδηγηθεί (και προφανώς δεν δέχεται και τους το έδειξε και στις εκλογές), της περιγράφουν τη μοίρα της που είναι η εξαθλίωσή της. Δηλαδή Δραχμή, άδεια ράφια κλπ. Ένα είδος τιμωρίας για την παραβίαση των νομοτελειών της τρόικας.
Πρώτο μνημόνιο, ενδιάμεση συμφωνία, δεύτερο μνημόνιο, PSI, PSI plus κλπ. Μα δεν είναι προφανές πως κάθε μονόδρομος αυτοαναιρείται από τον επόμενο που κι αυτός ήταν μονόδρομος, και τον επόμενο, και το μεθεπόμενο κλπ. Και κάθε φορά πανηγύρια και γιορτές που σωθήκαμε. Γι’ αυτό κι οι κολοτούμπες. Πανηγύρι χωρίς κολοτούμπες γίνεται; Δεν γίνεται.
Συμπεράσματα.
Επαναφέρω το αρχικό ερώτημα. «Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν/με σε αυτή την λαίλαπα της εξαθλίωσης;». Νομίζω πως οι προαναφερθείσες προσεγγίσεις απαντούν με αρκετή σαφήνεια στο ερώτημα αυτό.
Η παρασιτική ελίτ και οι πολιτικοί εκφραστές τους όπως ανέλυσα έχουν πολλά όπλα στη φαρέτρα που ειδικά στην παρούσα φάση τα χρησιμοποιούν ταυτόχρονα. Με την κοινωνία της συνενοχής που δημιούργησαν επιχειρούν την ενοχοποίηση της κοινωνία και τον αφοπλισμό της. Με την συνεχιζόμενη ατιμωρησία στηρίζουν τις επιλογές τους και ουσιαστικά προτρέπουν στην διαφθορά.
Ο αποπροσανατολισμός και η κατασυκοφάντηση διαφορετικών πολιτικών επιλογών, η απόκρυψη και διαστρέβλωση θέσεων είναι στη ημερήσια διάταξη. Όλα αυτά χρησιμοποιούνται όχι μόνο έναντι των άλλων πολιτικών επιλογών αλλά και για ομάδες, τάξεις και φορείς της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα καλλιεργείται μια απίστευτη ανθρωποφαγία.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε την απίστευτη βία και το γενικευμένο φόβο που καλλιεργείται, τότε νομίζω το ερώτημα έχει απαντηθεί επαρκώς.
Μένει όμως κάτι ακόμα. Κι αυτό το έχει θέσει προ πολλού και με άριστο τρόπο ο ποιητής οπότε περιττεύει οτιδήποτε άλλο.
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
Χάιντε Σύμβολον αιώνιον!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
Θα ‘ρτη ανάποδα ο ντουνιάς
Κώστας Βάρναλης (Η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου)
Προς ποια κατεύθυνση
Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση και με την εξαθλίωση να απλώνεται σαν πανούκλα, το κυριότερο πλέον ερώτημα δεν είναι αν θα «γίνει κάτι» αλλά προς ποια κατεύθυνση θα γίνει αυτό το «κάτι» που γεννοβολά η κοινωνία. Οι πολλοί καλούνται να αντιληφθούν πως ήδη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» (Ποίημα του Γιώργου Σκούρτη). Και όχι μόνο οι εξ Εσπερίας και ο νοών νοείτω. Όσο συνεχίζεται το αυτομαστίγωμα. Όσο ο φόβος απλώνεται. Όσο καταπίνεται αμάσητη η διαστρέβλωση και η κατασυκοφάντηση και επιπλέον αναπαράγεται. Τόσο ποιο δύσκολη θα γίνεται η κατάσταση. Η κοινωνία σπαταλά πόρους και δυνάμεις και το σπουδαιότερο χάνει χρόνο. Και βέβαια τίποτε από αυτά δεν μας περισσεύει. Καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως στην πολιτική τα θέματα (αυτά καθ’ αυτά) δεν είναι ούτε προοδευτικά ούτε αντιδραστικά ούτε έχουν χρώμα. Προοδευτικό ή αντιδραστικό είναι το περιεχόμενο, οι προτεινόμενες λύσεις αλλά και η ιεράρχηση των θεμάτων.
Οι διεργασίες στην κοινωνία έχουν ήδη ξεκινήσει. Στις διεργασίες αυτές απαιτείται η συμμετοχή του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού αξιωματούχων πολιτών. Μόνο τότε οι απαιτούμενες αλλαγές θα γίνουν με «λαϊκή νομιμοποίηση». Ειδάλλως θα γίνουν σε αντίθετη κατεύθυνση με κρίσεις, ρήξεις και καταρρεύσεις και συνακόλουθα μεγάλο υλικό και ανθρώπινο κόστος.
Οι «μέρες της αθωότητας» παρήλθαν. Το καινούργιο προσπαθεί να ανδρωθεί. Φυσικά εμπεριέχει και κάτι από το παλιό αλλιώς θα ήταν παρθενογένεση. Αντί για μουρμούρα Give Them A Chance και το σπουδαιότερο συνδιαμορφώστε το. Κάτι που απαιτεί να συνειδητοποιηθεί πως η συμμετοχική μας δημοκρατία δεν είναι μια αξία που βρίσκεται στη φύση. Προϋποθέτει το πρώτο της συνθετικό. Δηλαδή την συμμετοχή που είναι μια αξία καθαυτή και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κάτι άλλο γιατί τότε και η ίδια η δημοκρατία θα είναι ήδη ένα άλλο πράγμα. Να θυμίσω πως στην Αθήνα του Περικλή όποιος δεν μετείχε στα κοινά δεν ήταν απράγμων, αλλά αχρείος. Δηλαδή άχρηστος και ανάξιος να ζει με τους Αθηναίους στην ίδια κοινωνία.
It’s up to you. Η μπάλα είναι στο γήπεδο του καθενός. Αν θέλει ας κάνει παιχνίδι ή ας την πετάξει στην εξέδρα. Αλλά τότε ας μην μυξοκλαίει.
Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr
[1] Λέτε να υπάρχει περίπτωση ο οποιοσδήποτε πολιτικός να διακηρύξει κάτι άλλο εκτός της «μηδενικής ανοχής»; Ο διάδοχός του όμως τον ξεπέρασε. «Πάνω απ’ όλα και όλους βάζουμε την Ελλάδα». Ουουαααου, μπράβο μεγάλε, είσαι ο πρώτος, είσαι άπαιχτος.
[2] Βογιαντζάκης Γιώργος. Σχόλιο εδώ: http://www.koutipandoras.gr/?p=24752
[3] Κάποιοι τις λένε ποιο εύηχα αποκρατικοποιήσεις. Άλλωστε οι κρατικές δημόσιες επιχειρήσεις και αρχές είναι de facto ανήθικες, αδιαφανείς, δυσλειτουργικές και όλο το κακό συναπάντημα. Αντίθετα οι ιδιωτικές οτιδήποτε κάνουν είναι καλώς καμωμένο. Οι ιδιωτικές εταιρείες είναι a priori ηθικές, διαφανείς, αποδοτικές κλπ.

========================== "O σιωπών δοκεί συναινείν"