Η κυβέρνηση των εταίρων με πολιτικά επινοήματα και διασπορά ψευδολογιών περί “πτώχευσης” και καταποντισμού της χώρας, εξασφάλισε την απαιτούμενη πλειοψηφία στη Βουλή, ώστε να ψηφιστούν τα επαχθή και αντιλαϊκά μέτρα του πολυνομοσχεδίου και ο κρατικός προυπολογισμός, που θα προκαλέσει περαιτέρω “αιμορραγία” στους δεινοπαθούντες Έλληνες.
Και τώρα έχουμε την… αγωνία της εκταμίευσης της περιβόητης δόσης, για την οποία ο εν μακαριότητι και ενδεδυμένος με τον μανδύα της υποκρισίας Αντώνης Σαμαράς, αυτόχρημα νάρκισσος, με τη σπουδή της αναίδειας επέμενε ότι είναι άμεσα εξασφαλισμένη… Και μαζί του επέμεναν βουλευτές, πολιτικοί παράγοντες και παραγοντίσκοι, τα δημοσιογραφικά “παπαγαλάκια” και ανυπόκριτοι διαδρομιστές συμφερόντων. Όλοι τους με κοινό γνώρισμα την κριτική νωθρεία και τον πολιτικό κρετινισμό!
Αν κανείς παραμερίσει το “μακιγιαρισμένο” πρόσωπο της επικαιρότητας και αγρεύσει τα γεγονότα “πίσω από τα γεγονότα”, χάριν της ώριμης εποπτείας των δρώμενων, χωρίς αποκρύψεις και αποσιωπήσεις, με κριτική μεν διάθεση, αλλά χωρίς μονομέρεια και προκατάληψη, αν μάλιστα γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, είναι εύκολο να διαπιστώσει τις επαίσχυντες πολιτικές μεθοδεύσεις και την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού. ...
Θα διαπιστώσει, επίσης, ότι αν και ζούμε σε καιρούς ρευστούς,οι σκέψεις μας και τα κινήματα της ψυχής μας πειθαρχούν στα γεγονότα που έρχονται με βιαιότητα στο προσκήνιο της καθημερινότητάς μας. Και οι αντιδράσεις μας μετατρέπονται σε υπόκωφες κραυγές, που προσπαθούν να απηχηθούν μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα γεγονότα και να εναρμονιστούν με το αίτημα που η συγκυριακή στιγμή αναδίνει.
Τίποτα επί της ουσίας δεν αλλάζει στην χώρα του ήλιου. Το σημερινό “ναυάγιο” της οικονομίας και της κοινωνίας έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το “αλλήθωρο” ξύπνημα ήταν το πάγιο φαινόμενο της ελληνικής πραγματικοτητας. Αλλού κοιτάζαμε κι αλλού βλέπαμε. Όταν οι προηγμένοι λαοί περνούσαν το… καθαρτήριό τους, εμείς ανακαλύπταμε την κόλαση. Ως Δαντικοί εραστές, ρίξαμε στο κολαστήριο όλες τις προυποθέσεις της κάθαρσής μας. Ανακαλύψαμε την αμφισβήτηση και την αλλοτρίωση. Την πρώτη ως πρόσχημα διανοουμενίστικο. Τη δεύτερη ως αποτέλεσμα της διαδικασίας διάβρωσης των ριζών μας για να δικαιολογήσουμε την κατάντια μας.
Ποτέ ένας μυαλωμένος λαός ή ένας υπεύθυνος διανοητής δεν υποκαθιστά την καιρικότητα της πολιτικής με τη διιστορικότητα των ριζών του λαού. Η πολιτική και τα συστήματα μεταβάλλονται. Η αλλοίωση όμως του λαού ως εθνικού φορέα, τον αφανίζει ιστορικά.
Σε τούτη τη χώρα, που σήμερα μαστίζεται από μια πολύπλευρη κρίση αξιών και οικονομική, ακόμα και οι πιο προωθημένες ιδέες και θέσεις του πνεύματος άλλων λαών, χρησιμοποιήθηκαν ως Δούρειοι Ιπποι για την αυτοκατάλυση της Ελλάδας. Και ο μεν διανοουμενισμός εύκολα δραπέτευσε πρός άλλες περιοχές εξαγορασμένης επιβίωσης. Ο λαός όμως παραμένει ξεριζωμένος, μέσα στην ίδια του την εστία-ανέστιος!
Τίμια πράγματα: Για ποιο είναι άξια να χειροκροτηθεί η σύγχρονη Ελλάδα; Για τις“επιδόσεις” των πολιτικών της στο ψέμα και στην αρπακτή ψήφων και δημοσίου χρήματος, ώστε να διάγουν βίο πολυτελή και άνετο με τους…υπηκόους τους να επαιτούν την προσοχή τους; Για τη “μαγκιά” εν γένει της αρπακτής; Για την απιστία πρός το δημόσιο αίσθημα, πρός το δημόσιο βίο, πρός τη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων; Για την καθολική ασέβεια και αγένεια, που είναι το μόνο καθεστώς; Για το γεγονός ότι ο σημερινός Ελληνας σκέφτεται όλο και λίγοτερο, αερολογεί όλο και περισσότερο, βλέπει όλο και κοντύτερα και βυθίζεται στην άγνοια και την ανάγκη όλο και περισσότερο,
όλο και κοντύτερα και βυθίζεται στην άγνοια και την ανάγκη όλο και περισσότερο;
Για ποιους είναι άξια να χειροκροτηθεί η σύγχρονη Ελλάδα; Για την πολιτική μωρία με κατακλείδα την εθνική παράλυση; Ο Αλκιβιάδης ωφελούσε την Αθήνα μόνο όταν τα συμφέροντά του συνέπλεαν. Αλλιώς την πρόδιδε και την κατέστρεφε. Πόσοι Ελληνες πολιτικοί έχουν, τουλάχιστον, συμπλέοντα συμφέροντα; Στον ελλαδικό πολιτικοκοινωνικό χώρο, τις τελευταίες δεκαετίες, κάνει “καριέρα” η μισή αλήθεια. Και ο Ελληνας γίνεται κυκλοθυμικός, πολιορκημένος και παραδομένος στον εγκαστριμυθισμό της εξουσίας, νομίζοντας μάλιστα ότι συλλογίζεται.
Παρόλα αυτά αλληλοχειροκροτούμαστε κατά καιρούς για να μην ακούγεται, όπως λέει ο Καβάφης, ο “ήχος των κτιστών”. Και η Ελλάδα βουλιάζει σταθερά στα ήρεμα νερά του Αιγαίου. Και οι Έλληνες παραμένουμε οι συλλέκτες των χειρίστων πληρώνοντας φυσικά τις χείριστες των χειρίστων συνέπειες. Και η μοιραία πορεία άρχισε από τα ιδανικά του λαού, που στη συνέχεια τα έκανε “ιδανικά” και σήμερα ζητά δανεικά “ιδανικά”, για να μπορεί να μιλά και να ακούει όσα τον κολακεύουν και φαίνεται να τον συμφέρουν. Καμιά κολακεία, άλλωστε, δεν είναι ασύμφορη στο άκουσμά της. Και, βέβαια, πρόκειται για την κολακεία της ανάγκης. Εκεί αιχμαλωτίζεται ένας λαός. Όταν μάλιστα η πολιτική εμποτίσει την ψυχή του με την εκδίκηση και την προσδοκία κάλυψης της ανάγκης του, όπως για χρόνια συνέβαινε στην ελληνική πραγματικότητα, τότε η πρώτη εξουδετερώνει τη δεύτερη. Κι εκείνο που απέμεινε είναι η θριαμβολογία του μηδενός, αν είναι μηδέν ή η παρουσίαση των απωλειών ως μεγίστων κερδών…
Οι Ελληνες ζήσαμε και ζούμε τη φάση της εκδίκησης με μανία καταστροφική. Και η πολιτική πετυχαίνει πάντα την εξουδετέρωση της αντίδρασης των ευρύτατων στρωμάτων του λαού, παίζοντας με λεπτούς χειρισμούς την πιλάτια νέμεση. Μόνο που οι “αθώοι” είναι ο λαός, όχι όμως και χωρίς καταλογισμό ενοχής.
Και η αντίδραση πρέπει να αρχίσει από τη συνειδητοποίηση της ενοχής του. Η πρώτη του ενοχή είναι η ανοχή του για ό,τι γίνεται σε βάρος του. Η δεύτερη είναι η άκριτη αποδοχή των όσων λέγονται υπέρ του και συνήθως “εν ονόματι” του. Η τρίτη είναι η ρευστοποίηση του μυαλού και των συναισθημάτων του. Όταν πέσουν αυτά τα τρία αντερείσματα, τότε περνάει στον κύκλο της κατάπτωσής του:Εκμαυλισμός, εκφαυλισμός και εκφυλισμός.
Και ξεκομμένος από κάθε εσωτερικό “κράτημα” αφήνεται έρμαιος στον “αγοραίο πολιτικό έρωτα”, που αιτιολογεί τα πάντα χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα. Έτσι, απομακρυσμένος από την πραγματικότητα, το ρεαλισμό των καιρών, διαπιστώνει ότι φταίει. Του λένε ότι φταίει… Δέχεται μαζοχιστικά το ρόλο του θύματος κι αυτή η ροπή οδηγεί αναπόφευκτα στη φελλαχοποίηση του Ελληνισμού και σε “μνημόνια” για τη…σωτηρία του, γραμμένα με το δικό του αίμα!
Free Pen
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Tου Στέλιου Συρμόγλου
Αν κανείς παραμερίσει το “μακιγιαρισμένο” πρόσωπο της επικαιρότητας και αγρεύσει τα γεγονότα “πίσω από τα γεγονότα”, χάριν της ώριμης εποπτείας των δρώμενων, χωρίς αποκρύψεις και αποσιωπήσεις, με κριτική μεν διάθεση, αλλά χωρίς μονομέρεια και προκατάληψη, αν μάλιστα γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, είναι εύκολο να διαπιστώσει τις επαίσχυντες πολιτικές μεθοδεύσεις και την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού. ...
Θα διαπιστώσει, επίσης, ότι αν και ζούμε σε καιρούς ρευστούς,οι σκέψεις μας και τα κινήματα της ψυχής μας πειθαρχούν στα γεγονότα που έρχονται με βιαιότητα στο προσκήνιο της καθημερινότητάς μας. Και οι αντιδράσεις μας μετατρέπονται σε υπόκωφες κραυγές, που προσπαθούν να απηχηθούν μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα γεγονότα και να εναρμονιστούν με το αίτημα που η συγκυριακή στιγμή αναδίνει.
Τίποτα επί της ουσίας δεν αλλάζει στην χώρα του ήλιου. Το σημερινό “ναυάγιο” της οικονομίας και της κοινωνίας έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το “αλλήθωρο” ξύπνημα ήταν το πάγιο φαινόμενο της ελληνικής πραγματικοτητας. Αλλού κοιτάζαμε κι αλλού βλέπαμε. Όταν οι προηγμένοι λαοί περνούσαν το… καθαρτήριό τους, εμείς ανακαλύπταμε την κόλαση. Ως Δαντικοί εραστές, ρίξαμε στο κολαστήριο όλες τις προυποθέσεις της κάθαρσής μας. Ανακαλύψαμε την αμφισβήτηση και την αλλοτρίωση. Την πρώτη ως πρόσχημα διανοουμενίστικο. Τη δεύτερη ως αποτέλεσμα της διαδικασίας διάβρωσης των ριζών μας για να δικαιολογήσουμε την κατάντια μας.
Ποτέ ένας μυαλωμένος λαός ή ένας υπεύθυνος διανοητής δεν υποκαθιστά την καιρικότητα της πολιτικής με τη διιστορικότητα των ριζών του λαού. Η πολιτική και τα συστήματα μεταβάλλονται. Η αλλοίωση όμως του λαού ως εθνικού φορέα, τον αφανίζει ιστορικά.
Σε τούτη τη χώρα, που σήμερα μαστίζεται από μια πολύπλευρη κρίση αξιών και οικονομική, ακόμα και οι πιο προωθημένες ιδέες και θέσεις του πνεύματος άλλων λαών, χρησιμοποιήθηκαν ως Δούρειοι Ιπποι για την αυτοκατάλυση της Ελλάδας. Και ο μεν διανοουμενισμός εύκολα δραπέτευσε πρός άλλες περιοχές εξαγορασμένης επιβίωσης. Ο λαός όμως παραμένει ξεριζωμένος, μέσα στην ίδια του την εστία-ανέστιος!
Τίμια πράγματα: Για ποιο είναι άξια να χειροκροτηθεί η σύγχρονη Ελλάδα; Για τις“επιδόσεις” των πολιτικών της στο ψέμα και στην αρπακτή ψήφων και δημοσίου χρήματος, ώστε να διάγουν βίο πολυτελή και άνετο με τους…υπηκόους τους να επαιτούν την προσοχή τους; Για τη “μαγκιά” εν γένει της αρπακτής; Για την απιστία πρός το δημόσιο αίσθημα, πρός το δημόσιο βίο, πρός τη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων; Για την καθολική ασέβεια και αγένεια, που είναι το μόνο καθεστώς; Για το γεγονός ότι ο σημερινός Ελληνας σκέφτεται όλο και λίγοτερο, αερολογεί όλο και περισσότερο, βλέπει όλο και κοντύτερα και βυθίζεται στην άγνοια και την ανάγκη όλο και περισσότερο,
όλο και κοντύτερα και βυθίζεται στην άγνοια και την ανάγκη όλο και περισσότερο;
Για ποιους είναι άξια να χειροκροτηθεί η σύγχρονη Ελλάδα; Για την πολιτική μωρία με κατακλείδα την εθνική παράλυση; Ο Αλκιβιάδης ωφελούσε την Αθήνα μόνο όταν τα συμφέροντά του συνέπλεαν. Αλλιώς την πρόδιδε και την κατέστρεφε. Πόσοι Ελληνες πολιτικοί έχουν, τουλάχιστον, συμπλέοντα συμφέροντα; Στον ελλαδικό πολιτικοκοινωνικό χώρο, τις τελευταίες δεκαετίες, κάνει “καριέρα” η μισή αλήθεια. Και ο Ελληνας γίνεται κυκλοθυμικός, πολιορκημένος και παραδομένος στον εγκαστριμυθισμό της εξουσίας, νομίζοντας μάλιστα ότι συλλογίζεται.
Παρόλα αυτά αλληλοχειροκροτούμαστε κατά καιρούς για να μην ακούγεται, όπως λέει ο Καβάφης, ο “ήχος των κτιστών”. Και η Ελλάδα βουλιάζει σταθερά στα ήρεμα νερά του Αιγαίου. Και οι Έλληνες παραμένουμε οι συλλέκτες των χειρίστων πληρώνοντας φυσικά τις χείριστες των χειρίστων συνέπειες. Και η μοιραία πορεία άρχισε από τα ιδανικά του λαού, που στη συνέχεια τα έκανε “ιδανικά” και σήμερα ζητά δανεικά “ιδανικά”, για να μπορεί να μιλά και να ακούει όσα τον κολακεύουν και φαίνεται να τον συμφέρουν. Καμιά κολακεία, άλλωστε, δεν είναι ασύμφορη στο άκουσμά της. Και, βέβαια, πρόκειται για την κολακεία της ανάγκης. Εκεί αιχμαλωτίζεται ένας λαός. Όταν μάλιστα η πολιτική εμποτίσει την ψυχή του με την εκδίκηση και την προσδοκία κάλυψης της ανάγκης του, όπως για χρόνια συνέβαινε στην ελληνική πραγματικότητα, τότε η πρώτη εξουδετερώνει τη δεύτερη. Κι εκείνο που απέμεινε είναι η θριαμβολογία του μηδενός, αν είναι μηδέν ή η παρουσίαση των απωλειών ως μεγίστων κερδών…
Οι Ελληνες ζήσαμε και ζούμε τη φάση της εκδίκησης με μανία καταστροφική. Και η πολιτική πετυχαίνει πάντα την εξουδετέρωση της αντίδρασης των ευρύτατων στρωμάτων του λαού, παίζοντας με λεπτούς χειρισμούς την πιλάτια νέμεση. Μόνο που οι “αθώοι” είναι ο λαός, όχι όμως και χωρίς καταλογισμό ενοχής.
Και η αντίδραση πρέπει να αρχίσει από τη συνειδητοποίηση της ενοχής του. Η πρώτη του ενοχή είναι η ανοχή του για ό,τι γίνεται σε βάρος του. Η δεύτερη είναι η άκριτη αποδοχή των όσων λέγονται υπέρ του και συνήθως “εν ονόματι” του. Η τρίτη είναι η ρευστοποίηση του μυαλού και των συναισθημάτων του. Όταν πέσουν αυτά τα τρία αντερείσματα, τότε περνάει στον κύκλο της κατάπτωσής του:Εκμαυλισμός, εκφαυλισμός και εκφυλισμός.
Και ξεκομμένος από κάθε εσωτερικό “κράτημα” αφήνεται έρμαιος στον “αγοραίο πολιτικό έρωτα”, που αιτιολογεί τα πάντα χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα. Έτσι, απομακρυσμένος από την πραγματικότητα, το ρεαλισμό των καιρών, διαπιστώνει ότι φταίει. Του λένε ότι φταίει… Δέχεται μαζοχιστικά το ρόλο του θύματος κι αυτή η ροπή οδηγεί αναπόφευκτα στη φελλαχοποίηση του Ελληνισμού και σε “μνημόνια” για τη…σωτηρία του, γραμμένα με το δικό του αίμα!
Free Pen
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.