Τέλειωσε μια περιπέτεια, ανοίγει ένας δρόμος

Του Κώστα Βαξεβάνη

Θέλω να γράψω πολλά. Θέλω να πω και «ευχαριστώ». Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Και δεν ξέρω αν το «ευχαριστώ» που αποτυπώνεται στο χαρτί, μπορεί να βγάλει όλη τη θέρμη που έχω μέσα μου και την ικανοποίηση για όλους εσάς και κυρίως για τους συνεργάτες μου.
Έγιναν όλα γρήγορα, αλλά ήταν όλα αληθινά. Ναι, δημοσιεύσαμε την Λίστα Λαγκάρντ, ξέραμε τι κάναμε, αλλά για μας ήταν ένα ακόμη θέμα. Πολλά από τα θέματα που έχουμε δημοσιεύσει στο HOT DOC και την «Πανδώρα» είναι επίσης σημαντικά. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων, βρέθηκε απέναντι σε ένα σύστημα που άρχισε να τρεκλίζει, να μας παραβλέπει αρχικά, στη συνέχεια να μας απαξιώνει και στο τέλος να αναγκάζεται ακόμη και να μας αναφέρει. ...

Πριν προλάβει να μοιραστεί το περιοδικό, η Εισαγγελία Αθηνών, άσκησε αυταπάγγελτη δίωξη για παράβαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων. Δεν υπήρξε καμιά μήνυση εναντίον του περιοδικού. Ούτε δημόσια διαμαρτυρία. Η Εισαγγελία δεν διέταξε καν προκαταρκτική εξέταση, αλλά κίνησε την αυτόφωρη διαδικασία και διέταξε τη σύλληψη. Πενήντα αστυνομικοί, όχι της Ασφάλειας αλλά της Κρατικής Ασφάλειας, της Ασφάλειας δηλαδή για την υπεράσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος, με βρήκαν σε φιλικό σπίτι προφανώς από παρακολούθηση τηλεφώνου.
Μια δικογραφία σχηματίστηκε πρόχειρα για παραβίαση προσωπικών δεδομένων, χωρίς αιτιολόγηση κατηγορίας, χωρίς περιεχόμενο, ούτε καν αυτό το δημοσίευμα. Ήταν τέτοια η βιασύνη και η προχειρότητα που στην εισαγγελική εντολή ξέχασαν να βάλουν την σφραγίδα της Εισαγγελίας.
Με συνέλαβαν φέρνοντας εισαγγελέα σε φιλικό σπίτι, την ημέρα της εθνικής γιορτής. Η επαφή με την Αστυνομία ήταν συγκλονιστική. Η πλειοψηφία των Αστυνομικών με τους οποίους αναγκάστηκα να έρθω σε επαφή δήλωναν την συμπαράστασή τους. Δεν είχα καταλάβει πως αυτό ήταν ένας πρόλογος από όσα θα ακολουθούσαν.
Η ελληνική Δικαιοσύνη η οποία όπως χαρακτηριστικά έγραφαν οι New York Times στο Editorial τους που ξάφνιασε την υφήλιο, είναι αργή στην απονομή του δικαίου, έγινε γρήγορη για να συλλάβει τον δημοσιογράφο Βαξεβάνη, ασκώντας «εκδικητική και επιλεκτική δίωξη». Αποκαλύψαμε αυτό που έκρυβαν 2 υπουργοί και 3 κυβερνήσεις αλλά η Εισαγγελία δεν δίωξε κανέναν από αυτούς που το απέκρυψαν και το καταχράστηκαν. Αντί να ασκήσει δίωξη στον δολοφόνο άσκησε σε αυτόν που βρήκε το όπλο και το παρέδωσε στην Αστυνομία. Λεπτομέρειες για το πώς έγιναν όλα αυτά αλλά κυρίως γιατί έγιναν, θα σας έχουμε εν καιρώ.
Οι δύο επόμενες μέρες ήταν ένας τυφώνας. Τα ελληνικά ΜΜΕ, τα μέσα των λίσταρχων δεν γνωστοποίησαν τίποτα από όλα αυτά. Προσπάθησαν να απαξιώσουν την αποκάλυψη, ακόμα και την αυθεντικότητα της λίστας αλλά τα στοιχεία δεν άφηναν περιθώριο. Έτσι περιορίστηκαν να αποσιωπήσουν ότι συνέβαινε. Μέσα σε λίγες ώρες οι Έλληνες άρχισαν να θυμούνται την εποχή της χούντας, όταν ενημερώνονταν ακούγοντας κρυφά Deutsche Welle και BBC. Οι εξελίξεις για την λίστα Λαγκαρντ γίνονταν γνωστές στη χώρα από τα ρεπορτάζ των ξένων πρακτορείων. Η σιωπή των ελληνικών ΜΜΕ, έγινε σε μερικές ώρες η ίδια ρεπορτάζ από τα ξένα πρακτορεία.
Μερικές δεκάδες δημοσιογράφοι, οι πιο γνωστοί στον κόσμο, άρχισαν να καταλαβαίνουν και να γνωστοποιούν αυτό που συνέβαινε. Ένα διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας και διαφθοράς αποφάσιζε να τιμωρήσει την αλήθεια, υποβοηθούμενο από τα εθνικά Μέσα Ενημέρωσης που στην ουσία ήταν κομμάτι αυτού του διεφθαρμένου συστήματος.
Η Ελλάδα για την οποία ο κ Σαμαράς ανησυχεί μήπως δημιουργήσει κακή εικόνα στο εξωτερικό, έγινε η χώρα με προβλήματα ελευθερίας του Τύπου. Από τις γνωστές αμερικανικές εφημερίδες ως τις άγνωστες κινέζικες η κάλυψη των γεγονότων είχε τον ίδιο τίτλο «Φιμώνουν τους δημοσιογράφους, καλύπτουν τους ένοχους».
Τώρα που έχουν περάσει ώρες από την απόφαση και συνεχίζουν να χτυπάνε τα τηλέφωνα για συνεντεύξεις από ξένα Μέσα (όχι βέβαια από τα ελληνικά) προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλο ήταν αυτό που έγινε. Οι ξένοι δημοσιογράφοι ομολογούν 5 μέρες τώρα, πως η εικόνα της Ελλάδας προς τα έξω είναι αυτό που προωθούν τα κυβερνητικά στελέχη. Αυτή η ψευδής εικόνα έσπασε σαν γυαλί σε μερικές ώρες βγαίνοντας στο γυαλί της τηλεόρασης.
Οι ξένοι δημοσιογράφοι βάζουν πλέον το ερώτημα «πώς θα επιλύσει το πρόβλημα της διαφθοράς μια διεφθαρμένη εξουσία». Ο ρόλος του ξένου Τύπου ήταν καταλυτικός όπως την περίοδο που η Δημοκρατία δοκιμαζόταν στην Ελλάδα. Συγκλονιστική ήταν και η συμπεριφορά του κόσμου. Με εξαίρεση τους άμεσα σχετιζόμενους με λίσταρχους και λήσταρχους και αυτούς που ανησυχούν για την φοροδιαφυγή του ταξιτζή αλλά καθόλου για του εκδότη τους, η Ελλάδα απέκτησε κοινό τόπο σε μια υπόθεση που έμοιαζε νομική αλλά ήταν πολιτική.
Αυτοί οι δύο παράγοντες, η θέση της κοινωνίας και των ξένων μέσων ενημέρωσης ακύρωσαν τις μεθοδεύσεις αλλά έδωσαν και ελπίδα. Όχι για τη δίωξη αλλά για το πώς εξελίσσονται πλέον τα πράγματα.
Τα ελληνικά ΜΜΕ, βούλιαξαν στη σιωπή τους. Το Mega έφτασε στο σημείο να ανεβάσει στο site του, βίντεό με δηλώσεις μου ενάντια στους εκδότες του για να «αποδείξει» ετεροχρονισμένη αντικειμενικότητα.
Σε όλα αυτά καθοριστική ήταν η στάση της προέδρου του δικαστηρίου Μαρίας Βολίκα. Στάθηκε απέναντι στο σαθρό κατηγορητήριο της Εισαγγελίας και τους πιθανούς ισχυρούς υποβολείς του και με θάρρος επέλεξε να υποστηρίξει την αλήθεια. Η κυρία Βολίκα έσωσε την τιμή της Δικαιοσύνης αλλά και της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Σε αυτή την περιπέτεια που από την αρχή τοποθετήθηκε από την πλευρά μου σε μια πολιτική διάσταση, το βασικό μου στήριγμα ήταν οι συνεργάτες μου. Ξάγρυπνοι από την έρευνα για τη Λίστα Λαγκάρντ συνέχιζαν να μένουν άγρυπνοι για να βγάλουμε το νέο τεύχος αλλά και για να οργανώσουμε την άμυνά μας. Είμαι περήφανος γι αυτούς και οι ίδιοι είναι νομίζω περήφανοι που αν και μικρή ομάδα, καταφέραμε να τα βάλουμε με το σύστημα, τις μεθοδεύσεις του και να αντιστρέψουμε εντελώς τους όρους. Τώρα το σύστημα είναι υπόλογο για την Ελλάδα και τη δημοσιογραφία που θέλει να έχει.
Εκτός από την οικογένειά μου και τους συνεργάτες μου, στήριγμα ήταν και πολλοί συνάδελφοι. Κάποιοι βγήκαν ανοιχτά και με υποστήριξαν και κάποιοι άλλοι με έπαιρναν τηλέφωνο για να δηλώσουν πως είναι μαζί μου. Οι άνθρωποι που έπρεπε να έχουν τη δυνατότητα και το θάρρος να γράφουν δημόσια γι αυτό που συνέβη, επειδή αυτή είναι η δουλειά τους, ψιθύριζαν στα τηλέφωνα σχεδόν σαν παράνομοι. Δεν περάζει, άνοιξε για όλους μας ένας μεγάλος δρόμος μπροστά. Αρκεί να αποφασίσουμε να τον περπατήσουμε.
Σας ευχαριστώ όλους. Κρίμα που αυτό το ηλεκτρονικά γραμμένο «ευχαριστώ» δεν μπορεί να αποδώσει τη ζεστασιά και την αλήθεια που έχει μέσα μου.
==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"