του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη[1]
Ο κ.Χ.Αθανασίου (ούτε λίγο-ούτε πολύ), δεν τοποθετήθηκε καν σε επίπεδο οριακής συνταγματικότητας, αλλά σε ευθεία αντίθεση προς τον συνταγματικό κανόνα και τη μορφή ακόμη του πολιτεύματος. Και τούτο γιατί τα όσα διατύπωσε για την κατάργηση της παρ. 1 του άρθρου 60 του Συντάγματος που αφορά στην κατά συνείδηση ψήφο και γνώμη του Βουλευτή, προσκρούουν στο σκληρό πυρήνα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και επιδιώκουν να τη μετατρέψουν σε Προεδρευόμενη «Κομματική» Δημοκρατία.
1) Ανώτατο Όργανο της Πολιτείας κατά το Σύνταγμα δεν είναι καν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (όπως μπορούν να υποθέσουν οι μη νομικοί). Το Ανώτατο Όργανο της Πολιτείας είναι συλλογικό και είναι το Εκλογικό Σώμα. Τούτο σημαίνει ότι σε κάθε πολίτη ανήκει το αυτό ποσοστό κυριαρχίας.
2) Το ισχύον Σύνταγμα καθιερώνει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Τούτο συνεπάγεται ότι ο Εκλογικό Σώμα, ο Λαός δηλαδή, δεν ασκεί ο ίδιος την εξουσία του, αλλά την αναθέτει με τις Βουλευτικές εκλογές στα Μέλη της Βουλής, του Οργάνου δηλαδή από το οποίο αναδεικνύονται και άλλα δύο βασικά Όργανα της Πολιτείας, ήτοι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η ίδια η Κυβέρνηση.
Τη σχέση εκλογέα (ως φορέα του ποσοστού κυριαρχίας που του αναλογεί) και του Βουλευτή που τον αντιπροσωπεύει, καθορίζουν βασικοί συνταγματικοί κανόνες. Οι κανόνες αυτοί έχουν νομικοπολιτική υπεροχή. Ενταύθα (λόγω στενότητας του χώρου), παρατίθενται δύο:
α) Ο ένας κανόνας αφορά την παρ. 2 του άρθρου 51 του Συντάγματος που θεσπίζει ότι οι Βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος. Τούτο σημαίνει ότι ούτε ο εκλογέας, αλλά ούτε και η εκλογική περιφέρεια δεσμεύουν τον Βουλευτή στη άσκηση του έργου του. Ενταύθα κατά το Ελληνικό Συνταγματικό Δίκαιο, ισχύει η Αρχή της Ελεύθερης Εντολής.
β) Ο άλλος κανόνας αφορά την παρ. 1 του άρθρου 60 του Συντάγματος, που θεσπίζει ότι οι Βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της κατά συνείδηση γνώμης και ψήφου. Η διάταξη αυτή ευρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με την προαναφερόμενη Αρχή της Ελεύθερης Εντολής και κατοχυρώνει το λειτούργημα του Βουλευτή τόσο απέναντι στην εκτελεστική όσο και απέναντι στη νομοθετική λειτουργία.
Πέραν των προαναφερομένων θα πρέπει να λεχθούν και δύο (2) κρίσιμα ζητήματα:
Α) Η έννοια του πολιτικού κόμματος που τυποποιήθηκε στο συνταγματικό κείμενο της μεταπολίτευσης του 1974, έχει αφεθεί στον Κοινό Νομοθέτη για τον προσδιορισμό της δράσης του. Την υποχρέωση αυτή όμως η πολιτική ελίτ σκοπίμως έχει παραλείψει. Έτσι, η εσωτερική οργάνωση των κομμάτων χωρίς έλεγχο νομιμότητας, επαφίεται στην εκάστοτε ηγεσία και στον τρόπο που αυτή πολιτεύεται.
Β) Το πολιτικό κόμμα δεν είναι καν νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, παρά την ευθεία χρηματοδότηση του από το Κράτος. Τούτο ακριβώς έχει αναγνωρίσει και το Ανώτατο Ακυρωτικό. (Βλ. την ιστορική απόφαση 2145/1979 του Συμβουλίου της Επικρατείας).
Η πρόταση του κ.Χ.Αθανασίου μας «προϊδεάζει» ότι το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που επιχειρείται να αποτελεί τη βάση της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης δεν απαιτεί ψήφο κατά συνείδηση του Έλληνα Βουλευτή. Επίσης η πρόταση αυτή δεν μας απαντά εάν πρέπει ο Βουλευτής να λειτουργεί κατά συνείδηση στην περίπτωση όπου το κόμμα με το οποίο έχει εκλεγεί παραβιάζει τις αρχές, τις αξίες και τις δεσμεύσεις του εξ αιτίας των οποίων νομιμοποιήθηκε να υπάρχει στη Βουλή.
Τέλος μια τέτοια πρόταση παραπέμπει σε καθεστώς σταλινικής κομματικής γραφειοκρατίας -στο καθεστώς του λεγόμενου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.
[1] Ο κ.Πέτρος Μηλιαράκης (www.miliarakispetros.gr) δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδος και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου.
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.