Ποιο είναι το μέλλον του πλανήτη. Ε.Ε, ο Νο.2 ύποπτος εμπρησμού της Παγκόσμιας Οικονομίας

Γράφει ο Δευκαλίων

Σχετικά ήσυχα σήμερα τα πράγματα. Άρα μπορούμε να συνεχίσουμε την αναφορά μας στην διεθνή οικονομία και την εξέλιξη της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Σήμερα σειρά έχει η Ε.Ε και το ευρωπαϊκό νόμισμα το ευρώ.

Οι περισσότερες από τις Ευρωπαϊκές χώρες που ήδη άνηκαν στο ΝΑΤΟ και είχαν ιδρύσει την ΕΟΚ αποδέχθηκαν τελικά την άποψη του Προέδρου της Γαλλίας François Mitterrand και των καγκελαρίων της Γερμανίας Helmut Schmidt και Helmut Kohl. Η συγκεκριμένη πολιτική άποψη είχε ως κύριο άξονα της πολιτικής τους την νομισματική και πολιτική ενοποίηση της ΕΟΚ. Για να προχωρήσει η νομισματική και πολιτική ενοποίηση της ΕΟΚ οι χώρες που αποδέχθηκαν να αφήσουν τον δικό τους νόμισμα και να υιοθετήσουν το ευρώ ήταν υποχρεωμένες να εφαρμόσουν την συνθήκη του Μάαστριχτ. Ουσιαστική εξαίρεση ευρωπαϊκής χώρας που αρνήθηκε να ενταχθεί στην νομισματική ενοποίηση ήταν η Μ.Βρετανία. Πόσο προφητική αποδείχθηκε η τότε Πρωθυπουργός της Μ.Βρετανίας Λαίδη Margaret Thatcher όταν δήλωνε «Αυτοί σε δέκα χρόνια θα έχουν διαλυθεί»

Τι ήταν η περιβόητη λοιπόν συνθήκη του Μάαστριχτ. Μία ιδιαίτερα αυστηρή δημοσιονομική συμφωνία την οποία οι χώρες που θα συμμετείχαν στο ευρώ ήταν υποχρεωμένες να την εφαρμόζουν απαρέγκλιτα. Έλλειμμα μικρότερο του 3% του ΑΕΠ και Χρέος μικρότερο του 60% ΑΕΠ ήταν οι κυριότεροι όροι. Τα χρόνια που ακολούθησαν της ανακοίνωσης της συμφωνίας του Μάαστριχτ και πριν την ένταξη των χωρών στο ευρώ το γνωστό μεταβατικό στάδιο έγιναν θεωρητικά όλες εκείνες οι δημοσιονομικής προσπάθειες από κάθε χώρα για να εφαρμοσθούν οι όροι της συνθήκης του Μάαστριχτ. Για το θέμα του ελλείμματος δεν υπήρξαν σημαντικές εξαιρέσεις όπως έγινε για τον άπιαστο στόχο του χρέους. ...

 Ήταν πολύ σημαντικό για τους σχεδιαστές της ευρωπαϊκής νομισματικής και πολιτικής ενοποίησης η πιστή με θρησκευτική ευλάβεια τήρηση του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας του Μάαστριχτ. Πίσω από το ευρώ δεν υπήρχε ενιαίο ευρωπαϊκό σύνταγμα, ενιαίο ευρωπαϊκό υπουργείο οικονομικών, ενιαίος ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, κοινές ευρωπαϊκές  ένοπλες δυνάμεις. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από το κοινά αποδεκτό σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας του Μάαστριχτ.

Δίνουμε μεγάλη σημασία στην συμφωνία του Μάαστριχτ γιατί έγκειται και το κυρίαρχο πρόβλημα του ευρώ. Οι γέω-πολιτικές και γέω-οικονομικές εξελίξεις των επόμενων ετών είχαν ένα αποτέλεσμα. Η Ευρώπη έχασε το προβάδισμα γέω-πολιτικό και γέω-οικονομικό προβάδισμα. Οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία ξεπέρασαν κατά πολύ την ΕΕ στον οικονομικό, βιομηχανικό, τεχνολογικό και στρατιωτικό τομέα.

Άρα μία ένωση πού έπασχε από την ίδρυση της διότι ήταν μία ένωση πλουσίων βιομηχανικών και φτωχών γεωργικών κρατών έχανε και το πλεονέκτημα του ανταγωνισμού. Όσο η παγκόσμια οικονομική φούσκα μεγάλωνε δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Οι φτωχοί νότιοι ευρωπαίοι δανείζονταν από τον πλούσιο Βορρά και όπως και οι φτωχοί αμερικάνοι και αγόραζαν σπίτια και καταναλωτικά αγαθά. Όταν έσκασε η φούσκα του real estate στις ΗΠΑ ήταν περίπου βέβαιο ότι θα έρχονταν και η σειρά των φτωχών νότιο-ευρωπαίων. Το οικονομικό πρόβλημα ήταν προ των πυλών. Η οικονομική κρίση απλά επισημοποίησε αυτό το πρόβλημα.

Η Βόρεια βιομηχανική Ευρώπη πέρα και μακριά από κάθε πνεύμα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης αφού πρώτα εκμεταλλεύθηκε την ανάγκη των φτωχών νότιο-ευρωπαϊων για καταναλωτικά αγαθά μόλις ξέσπασε η οικονομική κρίση είδε μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για επέκταση και νέα κέρδη. Θα δάνειζε τους φτωχούς νότιο-ευρωπαίους για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους προς τις βόρειο-ευρωπαϊκές τράπεζες. Με αυτό τον τρόπο η Βόρεια βιομηχανική Ευρώπη θα εξασφάλιζε πολλά κέρδη από την νομισματική αναταραχή, από την διαφορά των επιτοκίων κλπ.

Για ακόμα μία φορά οι Ευρωπαίοι λειτούργησαν όπως οι πρόγονοι τους αποικιοκράτες. Μπροστά σε μία παγκόσμια οικονομική κρίση που απειλεί τα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού επέλεξαν την αναζωπύρωση της κρίσης μέσω του φτωχού ευρωπαϊκού νότου προκειμένου να κερδίσουν ακόμα περισσότερα αντί της κοινής δράσης για να αντιμετωπισθεί η κρίση.

Όμως αυτά τα λάθη είναι ασυγχώρητα. Όταν οι οικονομικές πολιτικές και στρατιωτικές υπέρ-δυνάμεις κάθονται σε ένα τραπέζι για να βρουν λύση στην παγκόσμια οικονομική κρίση οι Ευρωπαίοι ουσιαστικά απουσιάζουν η αρνούνται να λύσουν τουλάχιστον το ευρωπαϊκό πρόβλημα. Πιέζουν αφόρητα τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου δημιουργώντας έτσι μία εστία που αν κάποια στιγμή εκτιναχθεί θα δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα στην παγκόσμια οικονομία.  

Ε.Ε, ο Νο.2 ύποπτος εμπρησμού της Παγκόσμιας Οικονομίας

                                                                                                                                                     

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"