... την κυβέρνηση.
Όταν στην πολιτική έχεις απέναντί σου την πλέον ευτελή εκλεγμένη κυβέρνηση των τελευταίων 75 ετών και κατορθώνεις να απολογείσαι εσύ και όχι αυτοί οι οποίοι καταρρακώνουν κάθε έννοια δημοκρατίας και φέρονται στους δικούς τους βουλευτές σαν κλεφτοκοτάδες, ε, τότε κάτι λαθεμένο γίνεται.
Επιλέγοντας μερικές ειδήσεις των τελευταίων ημερών, μπορεί κανείς να έχει μια σαφή εικόνα της παράνοιας την οποία βιώνουμε.
Παραθέτω κάποιες:
- Λαθεμένη η υπέρμετρη φορολόγηση στην Ελλάδα, γράφει η «Wall Street Journal», ενώ η Κριστίν Λαγκάρντ ζητεί τώρα να παταχθεί η φοροδιαφυγή ώστε να αυξηθούν τα έσοδα. Η κυβέρνηση κάνει το ακριβώς αντίθετο, αλλά επικαλείται την τρόικα (δηλαδή και το ΔΝΤ)!
- Το τρικομματικό κυβερνητικό συνονθύλευμα «απειλεί» να φορολογήσει «σκαφάτους», αλλά αμέσως τους εξαιρεί από τον φορολογικό νόμο.
- Η εξίσωση του φόρου πετρελαίου κίνησης με αυτόν της θέρμανσης εξοντώνει κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας. Η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να βρει λύση (π.χ. να συλλάβει τους γνωστούς που ασχολούνται με τη λαθρεμπορία πετρελαίου), αλλά συλλαμβάνει τους αντιεξουσιαστές. Κάποιοι ξεχνούν πλήρως το πρώτο πρόβλημα και αναλώνονται στην υπεράσπιση των δεύτερων.
Κι έτσι, χάρη στις (αναμενόμενες) αντιδράσεις στο δόλωμα και παρά τη σοβαρή θέση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση πετυχαίνει να γυρίσει το κλίμα, να εμφανίσει για ακόμη μια φορά την αξιωματική αντιπολίτευση σαν το κόμμα της ανομίας. Έρχονται κατόπιν τα γκαζάκια και τα καλάσνικοφ και επιστρέφουμε βήμα-βήμα στο κλίμα του 2008. Προβοκάτσια ή όχι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά οι «επαναστάτες» τον χαβά τους.
Στο σφυρί όλα
Οι θλιβεροί συνεργοί του κ. Σαμαρά ψήφισαν στα μουλωχτά την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές, δηλαδή τη δυνατότητα κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας. Βενιζέλος, Κουβέλης και τιποτόφρονες έπαθαν αφωνία και λησμόνησαν τα δάχτυλα που κουνούσαν στη Βουλή όταν κατηγορήθηκαν για την υιοθέτηση του αγγλικού δικαίου στις ύποπτες συναλλαγές τους με τους δανειστές...
Όμως γιατί να μην το κάνουν όταν, αντί να είναι οι εγκαλούμενοι, πετυχαίνουν να ζητάνε και τα ρέστα; Γιατί να μη συνεχίζουν την καταλήστευση του εθνικού πλούτου προς όφελος των «αγορών» (και των οικογενειών τους), όταν την ίδια στιγμή, επίσημα και ανεπίσημα χείλη εντός του ΣΥΡΙΖΑ ή στις παρυφές της Αριστεράς καταγγέλλουν π.χ. τη συνάντηση Τσίπρα - Σόιμπλε;
Έρχονται, τέλος, κάποια γεγονότα - λακκούβες, όπως η πρόκληση των ενεργούμενων του κ. Δένδια, και ορισμένοι πέφτουν μέσα. Τα αγαπημένα της κυβέρνησης ΜΜΕ αλλάζουν τη συζήτηση και ασχολούνται με «τον ανεχόμενο την ανομία ΣΥΡΙΖΑ» και όχι με την κατάλυση του ανεξάρτητου κράτους από την ίδια την κυβέρνηση.
Επιστρέφουμε λοιπόν στη διαδικασία εκείνη που στοχεύει να επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στα κιλά του και τα υπόλοιπα κόμματα και κομματίδια της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς στα δεκαδικά ή σχεδόν ανύπαρκτα, πλην έντιμα, ποσοστά τους.
Το προτιμούν φανερά κάποιοι εξ ευωνύμων, διότι -λένε- ο ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει στον κυβερνητισμό*. Όχι, δεν περιγράφουν την πρόσφατη διαδρομή της ΔΗΜ.ΑΡ. ή τις πάγιες πρακτικές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Η κριτική «για στροφή προς τα δεξιά» προβάλλεται από τις δυνάμεις εκείνες, τις «αμόλυντες», που ναι μεν δεν έχουν ούτε την ελάχιστη εκλογική απήχηση στον «λαό» (εν ονόματι και εν αγνοία του οποίου κακοποιούν τον σοσιαλισμό), αλλά κατορθώνουν με πρακτικές κραυγαλέες έως βίαιες να διατηρούνται στην επικαιρότητα.
Παρέχουν όμως οι δυνάμεις αυτές το ασφαλέστερο άλλοθι στην παρενδυμένη Ακροδεξιά που κυβερνά ώστε να θεσπίζει ακόμη πιο αυταρχικές πρακτικές εναντίον των εργαζόμενων; Φεύγουν από την ατζέντα, ναι ή όχι, τα σημεία και τέρατα που διαπράττει η κυβέρνηση σε βάρος μισθωτών και συνταξιούχων και προς όφελος της πελατείας της (φοροφυγάδων και λοιπών κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση μπαταξήδων); Θαρρώ πως ναι.
Τι κι αν είναι προβοκάτσια;
Διότι καλή και άγια η κατάληψη της Βίλλας Αμαλίας, αλλά όταν η άρση της οδηγεί στα γκαζάκια εναντίον άσχετων πολιτών ή έστω και παπαγάλων δημοσιογράφων, τότε η προβοκάτσια είναι γεγονός, ασχέτως αν τα γκαζάκια τοποθετήθηκαν από νοσταλγούς του Νετσάγιεφ ή από εντεταλμένες γι’ αυτό υπηρεσίες του παρακράτους, όπως δίδαξε ο συνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος με τη ζάχαρη στα τανκς του Έβρου.
Κι ας έχει πάντα η μη σταλινική Αριστερά ανοιχτό μέτωπο με την τρομοκρατία, όπως και με τις νεοφασιστικές ή σκέτα χιτλερικές ομάδες. Και ας υπερασπίζεται το δικαίωμα του κάθε πολίτη ή δημοσιογράφου στην ανοησία του ή στην παραπληροφόρηση, πολεμώντας τον μόνο με ειρηνικά και πολιτικά μέσα.
Το ιεραρχικά πρώτιστο ζητούμενο για το λαϊκό κίνημα, την Αριστερά, είναι η συντήρηση των καταλήψεων ή η αντιμετώπιση π.χ. της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, της ατιμωρησίας των όσων διέπραξαν λαθροχειρίες με τη λίστα Λαγκάρντ, της ανεργίας που καλπάζει; Ξέρω την απάντηση των καταληψιών, αλλά όταν στην ημερήσια διάταξη των πολιτικών διεργασιών τοποθετούνται πρώτα οι καταλήψεις και όχι η ανεργία, αυτό είναι αφύσικο (χρησιμοποιώ επιεική όρο).
Δεν είδα λοιπόν, δεν άκουσα να απαιτεί αυτή η γνήσια Αριστερά να δηλώσει η κυβέρνηση τι θα κάνει με τα εγκαταλελειμμένα κτήρια με συγκεκριμένο και αυστηρό χρονοδιάγραμμα, ώστε να επαναφέρει το σκηνικό στις σωστές του διαστάσεις. Οι καταληψίες και κάποιοι υπερασπιστές τους το θεωρούν συμβιβασμό. Οι ίδιοι που το 2008 οδήγησαν μιαν εξέγερση στο απόλυτο μπάχαλο.
Ο «κυβερνητισμός» τούς μάρανε!
* Κυβερνητισμός: η διαχείριση της εξουσίας με μοναδικό στόχο την παραμονή στην κυβέρνηση. Κυρίαρχη προτεραιότητα ενός κόμματος, συχνά αυτοσκοπός, προσκόλληση στην κυβερνητική εξουσία με ταυτόχρονη μερική ή πλήρη απεμπόληση των διακηρυγμένων αρχών του κόμματος.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Όταν στην πολιτική έχεις απέναντί σου την πλέον ευτελή εκλεγμένη κυβέρνηση των τελευταίων 75 ετών και κατορθώνεις να απολογείσαι εσύ και όχι αυτοί οι οποίοι καταρρακώνουν κάθε έννοια δημοκρατίας και φέρονται στους δικούς τους βουλευτές σαν κλεφτοκοτάδες, ε, τότε κάτι λαθεμένο γίνεται.
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Δεν είναι δυνατόν να προχωρεί η κυβερνητική πλειοψηφία στη νόθευση του ελεύθερου φρονήματος των βουλευτών της με το στήσιμο των τριών καλπών (όποιος πάει σε δύο, είναι εκ προοιμίου ύποπτος) και η κοινή γνώμη να ασχολείται με τη Βίλλα Αμαλία. Και δεν ευθύνεται γι’ αυτό μόνον το Mega...Επιλέγοντας μερικές ειδήσεις των τελευταίων ημερών, μπορεί κανείς να έχει μια σαφή εικόνα της παράνοιας την οποία βιώνουμε.
Παραθέτω κάποιες:
- Λαθεμένη η υπέρμετρη φορολόγηση στην Ελλάδα, γράφει η «Wall Street Journal», ενώ η Κριστίν Λαγκάρντ ζητεί τώρα να παταχθεί η φοροδιαφυγή ώστε να αυξηθούν τα έσοδα. Η κυβέρνηση κάνει το ακριβώς αντίθετο, αλλά επικαλείται την τρόικα (δηλαδή και το ΔΝΤ)!
- Το τρικομματικό κυβερνητικό συνονθύλευμα «απειλεί» να φορολογήσει «σκαφάτους», αλλά αμέσως τους εξαιρεί από τον φορολογικό νόμο.
- Η εξίσωση του φόρου πετρελαίου κίνησης με αυτόν της θέρμανσης εξοντώνει κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας. Η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να βρει λύση (π.χ. να συλλάβει τους γνωστούς που ασχολούνται με τη λαθρεμπορία πετρελαίου), αλλά συλλαμβάνει τους αντιεξουσιαστές. Κάποιοι ξεχνούν πλήρως το πρώτο πρόβλημα και αναλώνονται στην υπεράσπιση των δεύτερων.
Κι έτσι, χάρη στις (αναμενόμενες) αντιδράσεις στο δόλωμα και παρά τη σοβαρή θέση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση πετυχαίνει να γυρίσει το κλίμα, να εμφανίσει για ακόμη μια φορά την αξιωματική αντιπολίτευση σαν το κόμμα της ανομίας. Έρχονται κατόπιν τα γκαζάκια και τα καλάσνικοφ και επιστρέφουμε βήμα-βήμα στο κλίμα του 2008. Προβοκάτσια ή όχι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά οι «επαναστάτες» τον χαβά τους.
Στο σφυρί όλα
Οι θλιβεροί συνεργοί του κ. Σαμαρά ψήφισαν στα μουλωχτά την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές, δηλαδή τη δυνατότητα κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας. Βενιζέλος, Κουβέλης και τιποτόφρονες έπαθαν αφωνία και λησμόνησαν τα δάχτυλα που κουνούσαν στη Βουλή όταν κατηγορήθηκαν για την υιοθέτηση του αγγλικού δικαίου στις ύποπτες συναλλαγές τους με τους δανειστές...
Όμως γιατί να μην το κάνουν όταν, αντί να είναι οι εγκαλούμενοι, πετυχαίνουν να ζητάνε και τα ρέστα; Γιατί να μη συνεχίζουν την καταλήστευση του εθνικού πλούτου προς όφελος των «αγορών» (και των οικογενειών τους), όταν την ίδια στιγμή, επίσημα και ανεπίσημα χείλη εντός του ΣΥΡΙΖΑ ή στις παρυφές της Αριστεράς καταγγέλλουν π.χ. τη συνάντηση Τσίπρα - Σόιμπλε;
Έρχονται, τέλος, κάποια γεγονότα - λακκούβες, όπως η πρόκληση των ενεργούμενων του κ. Δένδια, και ορισμένοι πέφτουν μέσα. Τα αγαπημένα της κυβέρνησης ΜΜΕ αλλάζουν τη συζήτηση και ασχολούνται με «τον ανεχόμενο την ανομία ΣΥΡΙΖΑ» και όχι με την κατάλυση του ανεξάρτητου κράτους από την ίδια την κυβέρνηση.
Επιστρέφουμε λοιπόν στη διαδικασία εκείνη που στοχεύει να επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στα κιλά του και τα υπόλοιπα κόμματα και κομματίδια της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς στα δεκαδικά ή σχεδόν ανύπαρκτα, πλην έντιμα, ποσοστά τους.
Το προτιμούν φανερά κάποιοι εξ ευωνύμων, διότι -λένε- ο ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει στον κυβερνητισμό*. Όχι, δεν περιγράφουν την πρόσφατη διαδρομή της ΔΗΜ.ΑΡ. ή τις πάγιες πρακτικές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Η κριτική «για στροφή προς τα δεξιά» προβάλλεται από τις δυνάμεις εκείνες, τις «αμόλυντες», που ναι μεν δεν έχουν ούτε την ελάχιστη εκλογική απήχηση στον «λαό» (εν ονόματι και εν αγνοία του οποίου κακοποιούν τον σοσιαλισμό), αλλά κατορθώνουν με πρακτικές κραυγαλέες έως βίαιες να διατηρούνται στην επικαιρότητα.
Παρέχουν όμως οι δυνάμεις αυτές το ασφαλέστερο άλλοθι στην παρενδυμένη Ακροδεξιά που κυβερνά ώστε να θεσπίζει ακόμη πιο αυταρχικές πρακτικές εναντίον των εργαζόμενων; Φεύγουν από την ατζέντα, ναι ή όχι, τα σημεία και τέρατα που διαπράττει η κυβέρνηση σε βάρος μισθωτών και συνταξιούχων και προς όφελος της πελατείας της (φοροφυγάδων και λοιπών κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση μπαταξήδων); Θαρρώ πως ναι.
Τι κι αν είναι προβοκάτσια;
Διότι καλή και άγια η κατάληψη της Βίλλας Αμαλίας, αλλά όταν η άρση της οδηγεί στα γκαζάκια εναντίον άσχετων πολιτών ή έστω και παπαγάλων δημοσιογράφων, τότε η προβοκάτσια είναι γεγονός, ασχέτως αν τα γκαζάκια τοποθετήθηκαν από νοσταλγούς του Νετσάγιεφ ή από εντεταλμένες γι’ αυτό υπηρεσίες του παρακράτους, όπως δίδαξε ο συνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος με τη ζάχαρη στα τανκς του Έβρου.
Κι ας έχει πάντα η μη σταλινική Αριστερά ανοιχτό μέτωπο με την τρομοκρατία, όπως και με τις νεοφασιστικές ή σκέτα χιτλερικές ομάδες. Και ας υπερασπίζεται το δικαίωμα του κάθε πολίτη ή δημοσιογράφου στην ανοησία του ή στην παραπληροφόρηση, πολεμώντας τον μόνο με ειρηνικά και πολιτικά μέσα.
Το ιεραρχικά πρώτιστο ζητούμενο για το λαϊκό κίνημα, την Αριστερά, είναι η συντήρηση των καταλήψεων ή η αντιμετώπιση π.χ. της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, της ατιμωρησίας των όσων διέπραξαν λαθροχειρίες με τη λίστα Λαγκάρντ, της ανεργίας που καλπάζει; Ξέρω την απάντηση των καταληψιών, αλλά όταν στην ημερήσια διάταξη των πολιτικών διεργασιών τοποθετούνται πρώτα οι καταλήψεις και όχι η ανεργία, αυτό είναι αφύσικο (χρησιμοποιώ επιεική όρο).
Δεν είδα λοιπόν, δεν άκουσα να απαιτεί αυτή η γνήσια Αριστερά να δηλώσει η κυβέρνηση τι θα κάνει με τα εγκαταλελειμμένα κτήρια με συγκεκριμένο και αυστηρό χρονοδιάγραμμα, ώστε να επαναφέρει το σκηνικό στις σωστές του διαστάσεις. Οι καταληψίες και κάποιοι υπερασπιστές τους το θεωρούν συμβιβασμό. Οι ίδιοι που το 2008 οδήγησαν μιαν εξέγερση στο απόλυτο μπάχαλο.
Ο «κυβερνητισμός» τούς μάρανε!
* Κυβερνητισμός: η διαχείριση της εξουσίας με μοναδικό στόχο την παραμονή στην κυβέρνηση. Κυρίαρχη προτεραιότητα ενός κόμματος, συχνά αυτοσκοπός, προσκόλληση στην κυβερνητική εξουσία με ταυτόχρονη μερική ή πλήρη απεμπόληση των διακηρυγμένων αρχών του κόμματος.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.