Μήπως μας ετοιμάζουν μια νέα Γιάλτα; [Απόρρητη έκθεση της CIA: Τα αλβανικά εδάφη θα ενωθούν το 2035]

Είναι πολύ δύσκολο να δεις γεωστρατηγικά τι μας ετοιμάζουν οι "φίλοι και σύμμαχοι" 

μετά την επικυριαρχία (πρωτεκτοράτου) που μας έχουν επιβάλλει 

με τους "προθύμους" κοινοβουλευτικούς "αντιπροσώπους μας".

 Μία περίεργη, σε χρόνο και συγκυρία, δημοσίευση από την "Αυτόνομη" πρέπει να μας βάλει σε μαύρες σκέψεις και στοχαστικό προβληματισμό.
Σε ανύποπτο χρόνο και ο δημοσιογράφος από το "ΒΗΜΑ", Μαλούχος Γεώργιος Π.
στις 10-9-2011, είχε γράψει: 

"...ο δανειστής δεν πάει να σώσει κανέναν. Αντίθετα, πάει πολύ συνειδητά, να πετύχει τρεις στόχους μαζί: 
Πρώτον, και πιο φυσικό, να πάρει τα λεφτά του πίσω και μάλιστα με καθαρά τοκογλυφικούς όρους. 
Δεύτερον, να αρπάξει ό,τι μπορεί και δεν μπορεί από τον δανειζόμενο και τον πλούτο που του απέμεινε. 
Τρίτον, να θέσει υπό απόλυτο πολιτικό και οικονομικό έλεγχο και εκείνον και όποιον άλλο μπορεί να βρίσκεται περίπου στην ίδια κατάσταση. Ούτε σωτηρίες, ούτε αλληλεγγύη, ούτε κοινά ευρωπαϊκά παραμύθια, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά: 
το Βερολίνο ασκεί ακραία εθνικιστική, ηγεμονική, αρπακτική πολιτική, όπως έκανε πάντα αυτή η χώρα όταν ένιωθε ισχυρή. Την ανάσα της δεν τη νιώθουμε μόνον εμείς. Τη νιώθει πλέον άμεσα και η Ιταλία και η Ισπανία και αυτό είναι ίσως το μόνο που μπορεί να γεννήσει κάποια ελπίδα διαφυγής για το μέλλον.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε αυτό τον μεγάλο πόλεμο, θα έρθει κάποια στιγμή η ώρα μιας νέας Γιάλτας – μπορεί ακόμα και να έχει ήδη γίνει και να μη το γνωρίζουμε, όπως ακριβώς συνέβη και με την «παλιά» Γιάλτα: 
οι Ελληνες σφάζονταν μεταξύ τους ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα κυριαρχίας στον κόσμο, τότε το Σοβιετικό και το Αμερικανικό, την ώρα που τα δύο στρατόπεδα είχαν κάνει ήδη τη συμφωνία τους. 
Ο Στάλιν πήρε την Πολωνία και έδωσε την Ελλάδα σε ένα κομματάκι χαρτί, αλλά λησμόνησε να ειδοποιήσει τους εδώ συντρόφους του ότι τα ρώσικα τανκς δεν πρόκειται τελικά να κατέβουν…
Αυτή η νέα Γιάλτα, μεταξύ άλλων στρατοπέδων αυτή τη φορά, θα είναι η κατάληξη όλου αυτού του πολέμου με τον οποίο η ηγεμονική Γερμανία επιχειρεί να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην Ευρώπη. Και, αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι ακόμα πιο πολύπλοκα, καθώς, την ίδια στιγμή, καταρρέει η Μέση Ανατολή και απειλείται να ανοίξει άλλο τεράστιο, πολύ πιο μέτωπο με την Κύπρο και την Ελλάδα στο επίκεντρό του...."

Απευθυνόμαστε σε νοήμονες αναγνώστες και δεν θα τους υποτιμήσουμε με τις δικές μας αμπελοφιλοσοφίες, εκδοχές και  πολιτικοοικονομικές και γεωστρατηγικού χαρακτήρα αναλύσεις για αυτό θα αναδημοσιευσουμε ολόκληρα τα δύο αυτά άρθρα για προβληματισμό.

Νάσος

Σχετικά μελέτης:

  1.

Την ένωση των υποτιθέμενων αλβανικών εδαφών παρουσιάζει ένας χάρτης που δημιούργησε μια ομάδα εμπειρογνωμόνων και αναλυτών της CIA και της ρώσικης GRU.

Στην απόρρητη έκθεση αναφέρεται πως ο χάρτης –ο οποίος διέρρευσε σε αμερικανικά και ρωσικά media- παρουσιάζει την ένωση της Αλβανίας με το Κοσσυφοπέδιο, με τμήμα της FYROM καθώς και με «αλβανικές» περιοχές της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, κλπ.

Ο χάρτης που «κατασκεύασαν» οι ξένες μυστικές υπηρεσίες προβλέπει τη διαίρεση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, της Κροατίας και της Σερβίας.

H απόρρητη έκθεση για την προετοιμασία του χάρτη έχei βασιστεί σε ειδικές αναλύσεις και ειδικές μελέτες των αμερικανικών και ρωσικών υπηρεσιών όπως η CIA και η GRU, αλλά και πληροφορίες από σημαντικές πηγές των διεθνών οργανισμών που ασχολούνται με τις γεωστρατηγικές μελέτες.

Στην έκθεση τονίζεται πως «οι νέες αλλαγές θα ταρακουνήσουν την Ευρώπη. Οι εδαφικές αλλαγές θα ξεκινήσουν από το βρετανικό νησί, όπου η Σκωτία θα κηρύξει την ανεξαρτησία της μετά από δημοψήφισμα το 2013. Αυτό θα δώσει ώθηση για την ενοποίηση της Ιρλανδίας. Ενώ η χώρα των Βάσκων και της Καταλονίας, ως νέες χώρες θα κηρύξουν την ανεξαρτησία τους από την Ισπανία, συμπεριλαμβάνοντας και ένα μέρος από το γαλλικό έδαφος».

Η κατάρρευση της πολυπολιτισμικότητας θα ξεκινήσει στη Γαλλία, καθώς «δεν είναι δυνατή η αφομοίωση των διαφόρων πρώην αποικιακών εθνοτήτων και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να λάβει μέτρα για την απέλασή τους. Η υψηλή συγκέντρωση των ισλαμικών ομάδων θα ανοίξει τον δρόμο για την δημιουργία ενός αραβικού ισλαμικού κράτους στο νότο της Γαλλίας. Η Lorraine, θα ενωθεί με την μορφή του ομοσπονδιακού κράτους με την Γερμανία, ενώ από το Βέλγιο θα αποκοπούν οι Φλαμανδοί, οι οποίοι θα ενωθούν με την Ολλανδία».

Δυστυχώς, συνεχίζει η έκθεση, αλλαγές θα υπάρξουν και στην Πολωνία.

Η Πολωνία θα αναγκαστεί να «τραβηχτεί» από την Σιλεσία, την Πομερανία και την Πρωσία, καθώς αυτές οι περιοχές θα είναι οι «στόχοι» μιας συμφωνίας ανάμεσα στο Βερολίνο και τη Μόσχα. Από την άλλη πλευρά, η Μόσχα δεν θα μπορέσει επίσης να κρατήσει την περιοχή του Καλίνινγκραντ και θα την «παραδώσει» στη Γερμανία.

Η Λευκορωσία θα εξαφανιστεί ως κράτος και θα γίνει μια επαρχία της Ρωσίας. Η Ρωσία θα καταλάβει, επίσης, τις ανατολικές περιοχές της Λετονίας, της Εσθονίας και της Ουκρανίας (συμπεριλαμβάνοντας το Νότο της Ουκρανίας και τη Κριμαία). Σημαντικές αλλαγές θα υπάρξουν και στον Καύκασο, επειδή η Ρωσία είναι πιθανό να μην είναι σε θέση να κρατήσει την Τσετσενία και το Νταγκεστάν. Τα νέα σύνορα θα συνταχτούν  με σταλινικές μεθόδους πιθανώς κατά μήκος του ποταμού Τέρεκ, αναφέρει μεταξύ άλλων η απόρρητη έκθεση των αμερικανικών και ρωσικών υπηρεσιών.

Από "Αυτόνομη"

2.   
Και ακριβώς τη στιγμή που οι αγαπημένοι μας εταίροι και σωτήρες του Βερολίνου έχουν αρχίσει και πάλι να στρίβουν το σκοινί γύρω απ΄ το λαιμό μας, χθες, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, επειδή μάλλον δεν είχε με τι να ασχοληθεί για να περάσει η ώρα του, δίνει και μια συνέντευξη στο αμερικανικό δίκτυο Bloomberg και λέει ότι οι ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρέους χρειάζονται την ξεκάθαρη στήριξη των ισχυρότερων κρατών της ευρωζώνης, τις οποίες και κάλεσε «να απορροφήσουν τα κόστη»! Πώς; Αν αυτή ήταν η αμερικανική απάντηση στον Γερμανό ομόλογό του Σόιμπλε που 24 ώρες πριν μαζί με τον Ολλανδό συνάδελφό του μας έδειχναν την πόρτα της εξόδου από το ευρώ; Όχι, όχι, καμία σχέση, τυχαία το είπε ο Γκάιτνερ, έτσι, κουβέντα να γίνεται…
Αλλωστε χθες και ο καλός μας φίλος Γιούργκεν Σταρκ, το μάτι και το αυτί της Μέρκελ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο… κατάσκοπός της δίπλα στον Τρισέ, εξίσου τυχαία παραιτήθηκε από τη θέση του. Όχι επειδή δεν του αρέσει που η ΕΚΤ προσπαθεί να στηρίξει όπως όπως κάτω απ’ το τραπέζι και τη μύτη του Βερολίνου τις χώρες που κινδυνεύουν και αγοράζει στη ζούλα όσο μπορεί απ’ το χρέος τους… Όλα αυτά, γίνονται έτσι, στην τύχη, χωρίς να σημαίνουν τίποτα…
Αστειότητες. Επιτέλους, πια, δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που να μην το αντιλαμβάνεται. Η χθεσινή ημέρα ήταν μια στιγμή μάχης από τις πιο οξείες στον παγκόσμιο πόλεμο που διεξάγεται εδώ και καιρό και, δυστυχώς, διεξάγεται με επίκεντρο την Ελλάδα. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά: σε αυτά τα «νέα Δεκεμβριανά», η Ελλάδα είναι και πάλι, έστω και με διαφορετικό τρόπο, το πεδίο επί του οποίου οριοθετούνται οι σφαίρες του δυτικού κόσμου.
Οι Γερμανοί προσπαθούν λυσσαλέα να πετύχουν τον πλήρη έλεγχο της ευρωζώνης, να επιβάλλουν δια της βίας τη γερμανοποίησή της και η Ελλάδα, σε πολύ μεγάλο βαθμό με δική της ευθύνη γιατί τα έκανε μαντάρα, βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος όλου αυτού του σαρωτικού τευτονικού εγχειρήματος, αφού έδωσε απλόχερα όλες τις αιτίες και τις αφορμές. Μην λέμε τα ίδια, οι αναγνώστες αυτής της στήλης ξέρουν ότι αυτό υποστηρίζει εδώ και πάρα πολύ καιρό κι όσοι το επιθυμούν μπορούν να ανατρέξουν σε σειρά σχετικών κειμένων…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από την προσέγγιση ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι της απλοϊκής μορφής «ο κακός δανειολήπτης και οι σοβαροί δανειστές που θα τον κάνουν άνθρωπο και θα τον βάλουν σε τάξη». Ο δανειζόμενος είναι πράγματι απαράδεκτος και έχει τεράστιες ευθύνες γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει ότι έπρεπε να κάνει. Ο δανειστής (δηλαδή σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης το Βερολίνο) πράγματι μπορεί να επιβάλλει όρους ακριβώς επειδή είναι δανειστής.
Όμως, ο δανειστής δεν πάει να σώσει κανέναν. Αντίθετα, πάει πολύ συνειδητά, να πετύχει τρεις στόχους μαζί: Πρώτον, και πιο φυσικό, να πάρει τα λεφτά του πίσω και μάλιστα με καθαρά τοκογλυφικούς όρους. Δεύτερον, να αρπάξει ό,τι μπορεί και δεν μπορεί από τον δανειζόμενο και τον πλούτο που του απέμεινε. Τρίτον, να θέσει υπό απόλυτο πολιτικό και οικονομικό έλεγχο και εκείνον και όποιον άλλο μπορεί να βρίσκεται περίπου στην ίδια κατάσταση. Ούτε σωτηρίες, ούτε αλληλεγγύη, ούτε κοινά ευρωπαϊκά παραμύθια, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά: το Βερολίνο ασκεί ακραία εθνικιστική, ηγεμονική, αρπακτική πολιτική, όπως έκανε πάντα αυτή η χώρα όταν ένιωθε ισχυρή. Την ανάσα της δεν τη νιώθουμε μόνον εμείς. Τη νιώθει πλέον άμεσα και η Ιταλία και η Ισπανία και αυτό είναι ίσως το μόνο που μπορεί να γεννήσει κάποια ελπίδα διαφυγής για το μέλλον.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε αυτό τον μεγάλο πόλεμο, θα έρθει κάποια στιγμή η ώρα μιας νέας Γιάλτας – μπορεί ακόμα και να έχει ήδη γίνει και να μη το γνωρίζουμε, όπως ακριβώς συνέβη και με την «παλιά» Γιάλτα: οι Ελληνες σφάζονταν μεταξύ τους ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα κυριαρχίας στον κόσμο, τότε το Σοβιετικό και το Αμερικανικό, την ώρα που τα δύο στρατόπεδα είχαν κάνει ήδη τη συμφωνία τους. Ο Στάλιν πήρε την Πολωνία και έδωσε την Ελλάδα σε ένα κομματάκι χαρτί, αλλά λησμόνησε να ειδοποιήσει τους εδώ συντρόφους του ότι τα ρώσικα τανκς δεν πρόκειται τελικά να κατέβουν…
Αυτή η νέα Γιάλτα, μεταξύ άλλων στρατοπέδων αυτή τη φορά, θα είναι η κατάληξη όλου αυτού του πολέμου με τον οποίο η ηγεμονική Γερμανία επιχειρεί να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην Ευρώπη. Και, αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι ακόμα πιο πολύπλοκα, καθώς, την ίδια στιγμή, καταρρέει η Μέση Ανατολή και απειλείται να ανοίξει άλλο τεράστιο, πολύ πιο μέτωπο με την Κύπρο και την Ελλάδα στο επίκεντρό του.
Ετσι, η Αθήνα καλείται να επιλύσει μια από τις πιο πολύπλοκες, δύσκολες και επικίνδυνες εξισώσεις στην ιστορία αυτού του κράτους. Το δεδομένο όμως, μέχρι στιγμής, είναι ένα, όπως και χθες για πολλοστή φορά επιβεβαιώθηκε: ότι, από τα δύο στρατόπεδα, το ένα συνθλίβει την Ελλάδα και το άλλο παρεμβαίνει κάθε λίγο και λιγάκι για να μαζέψει την κατάσταση πριν φτάσει στην πλήρη καταστροφή: δεν είναι παράλογο, ούτε το κάνει από αγάπη. Απλώς, με τους φοβερούς τριγμούς στη μείζονα περιοχή μας, για τους Αμερικανούς έχει, αυτή τη στιγμή, σημαντικό νόημα να μην διαλυθούμε, την ίδια ώρα που, για άλλους λόγους, έχει εξίσου νόημα να μην αφήσουν τους Γερμανούς να κυριαρχήσουν ανεπιστρεπτί στην Ευρώπη.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, η Ελλάδα ζει αυτή την ώρα όχι μόνον τη σύγχρονη εκδοχή της σύγκρουσης που οδήγησε στη Γιάλτα, αλλά και της σύγκρουσης που οδήγησε στον Εθνικό Διχασμό του ’15 μαζί. Τη μία πάνω στην άλλη.
Από εκεί όμως  που έρχεται ο κίνδυνος, από εκεί πηγάζει και η δύναμη της Ελλάδας: η αξία της σήμερα, ειδικά αν την ερχόμενη εβδομάδα η Τουρκία με την Αίγυπτο αναστήσουν γεωπολιτικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία – παλιά παραδοσιακή σύμμαχο των Κεντρικών γερμανικών Αυτοκρατοριών έναντι της Δύσης - μεγιστοποιείται μέσα σε λίγες ώρες. Αν οι δύο χώρες προχωρήσουν σε ουσιαστική στρατιωτική συμφωνία με επιθετικές διαθέσεις, η γεωπολιτική ισορροπία των τελευταίων 30 ετών, οδηγείται σε ταχύτατη και πλήρη ανατροπή και εμείς είμαστε στο επίκεντρό της.
Πριν φτάσει λοιπόν αυτή η νέα Γιάλτα να γραφτεί πάνω σε μια νέα χαρτοπετσέτα που θα καθορίσει τη μοίρα μας για τα επόμενα πενήντα χρόνια, η Ελλάδα οφείλει πλέον να χαράξει και να εκτελέσει την πολιτική της λειτουργώντας σε συνθήκες τρομακτικά λεπτές και  εν πολλοίς άδηλες σε ένα νέο επίπεδο, με ένα και μοναδικό κριτήριο: αντιλαμβανόμενη σε βάθος ποιος και γιατί τη θέλει και τη χρειάζεται όρθια και ποιος και γιατί τη θέλει, επί της ουσίας, υπό κατοχή. 
 http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=418805

2. 2 
Στις 2-10-2012 ο ίδιος αρθρογράφος έγραψε για:
 Η ανάπηρη «νέα Γιάλτα»

Λίγα 24ωρα πριν ο Spiegel μας πληροφορήσει (λες και δεν το ξέραμε…) ότι η «εθνοσωτήριος» τρόικα «παίζει πολιτικά παιγνίδια», οι γερμανικοί Financial Times έγραφαν: «Η Ανγκελα Μέρκελ, ο Μπάρακ Ομπάμα και ο Βεν Τζιαμπάο είναι υπεύθυνοι για την παραμονή της Ελλάδας ως τώρα στην ευρωζώνη»[…] «Πριν από το καλοκαίρι του 2012 σε εμπιστευτικές συναντήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο συζητείτο πώς η Ελλάδα θα αποβαλλόταν από την Ευρωζώνη. Τότε, όμως, υπήρξε μία εξωτερική παρέμβαση: η αμερικανική κυβέρνηση με μία υψηλού συμβολισμού επίσκεψη του υπουργού οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ στον γερμανό υπουργό οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε..».
Η γερμανική εφημερίδα περιέγραψε ουσιαστικά μία «νέα Γιάλτα» στην οποία η Γερμανία κυριολεκτικά σύρθηκε παρά τη θέλησή της από τους Αμερικανούς αλλά και, όπως αναφέρει σε άλλο σημείο, από τους Κινέζους, που επιθυμούν το ευρώ ανέπαφο. Επί της ουσίας λοιπόν, παραδέχεται πλήρως, έστω και άρρητα εκείνα που επί πολύ καιρό τώρα πολλοί αρνούνται να συνειδητοποιήσουν:
Πρώτον, ότι αυτό που ζούμε δεν είναι μια κρίση χρέους, αλλά μία διαδικασία γεωπολιτικής αναδιάταξης του μεταψυχροπολεμικού κόσμου μέσα από τη διαχείριση της κρίσης χρέους. Επιτέλους, ας μην κοροιδευόμαστε άλλο…
Δεύτερον, ότι η Γερμανία υποχρεώθηκε, υποτίθεται, να κάνει πίσω, ενώ σίγουρα, δεν το επιθυμούσε.
Τρίτον, ότι όταν η συζήτηση επικεντρώνεται στην «κακή» Ελλάδα που επί δύο χρόνια κατηγορείται ως αιτία όλων των δεινών, είναι απλώς εκτός θέματος.
Όμως, όσο κι αν είναι μία πρόοδος ότι επιτέλους τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και μάλιστα από ένα κεντρικής σημασίας γερμανικό έντυπο που απηχεί σε ένα μεγάλο βαθμό την ηγέτιδα τάξη της χώρας, υπάρχουν και τρία σημαντικά κενά που καθιστούν αυτή τη «νέα Γιάλτα» ανεπαρκή:
Πρώτον, ότι αυτή γίνεται με όρους του προ-προηγούμενου αιώνα: δεν λογαριάζει τους λαούς που βρίσκονται κάτω από την απίστευτη πίεση αυτής της, αποτυχημένης έστω, προσπάθειας του Βερολίνου να ελέγξει πλήρως την Ευρώπη. Αργησαν να «ξυπνήσουν» οι Γερμανοί, άργησαν να καταλάβουν ότι δεν είναι στο χέρι τους να διευθύνουν τα πάντα. Στο μεσοδιάστημα, μια σειρά από χώρες της ευρωζώνης έχουν ήδη βρεθεί μέσα ή δίπλα στη φωτιά και οι λαοί τους έχουν συμπιεστεί τόσο που η αντίδρασή τους πολύ δύσκολα θα μαζευτεί πια.
Δεύτερον, ότι η ίδια η Γερμανία έχει επενδύσει πολλά στον αγώνα της για τη γερμανική Ευρώπη και δεν είναι τόσο απλό να κάνει πίσω και να τον εγκαταλείψει άτακτα χάρη μιας παγκόσμιας τριμερούς συνεννόησης κορυφής. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα τέτοιων «οπισθοχωρήσεων» που κράτησαν λίγο…
Και, τρίτον, ότι η ζημιά που έχει γίνει ήδη με την ύφεση σε μια σειρά από χώρες είναι πια τόσο προχωρημένη που η ανάταξη των οικονομιών τους και η εναρμόνισή τους με το γερμανικό κανόνα είναι πλέον εξ αντικειμένου σχεδόν αδύνατη - εκτός κι αν οι Γερμανοί «παραδοθούν» πλήρως και προχωρήσουν σε αυτό που με πάθος αρνούνται: στην ουσία, στο τύπωμα νομίσματος, αποκαλώντας το με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, που το αποτέλεσμά του θα είναι να πάρουν αληθινά πάνω τους μεγάλο κομμάτι του ευρωπαικού χρέους, για τη δημιουργία του οποίου έχουν άλλωστε πολύ μεγάλη ευθύνη ακριβώς μέσα από την πολιτική τους στο κοινό νόμισμα. Κι αυτό, είναι κάτι που δεν πρόκειται να κάνουν.
Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η ανάλυση χάνει το δάσος για το δέντρο: και το δάσος δεν είναι αν θα μείνει ή όχι η Ελλάδα στο ευρώ – αυτό είναι ίσως για εμάς το δάσος, αλλά δεν είναι για την Ευρώπη και φυσικά για τη Γερμανία.
Το δάσος είναι το ποιες χώρες αντέχουν το νόμισμα όπως το έχουν αναδιαμορφώσει οι Γερμανοί μέσα από τα δύο «σύμφωνα της κρίσης», το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, από τα οποία δεν πρόκειται να υποχωρήσουν έπειτα από χρόνια συστηματικής προσπάθειας να οδηγήσουν τα πράγματα εκεί.
Αν κάνουν πίσω, όχι μόνον χάνουν το παιγνίδι του ελέγχου της Ευρώπης, άρα και της δημιουργίας της «Πολιτικής Ευρώπης» όπως την επιθυμούν, αλλά κινδυνεύουν να απολέσουν και σημαντικό μέρος από τα πλεονεκτήματα της πλεονασματικότητάς τους, του «υπερόπλου» τους στο νέο ευρωπαικό πλαίσιο που επιχειρούν με νύχια και με δόντια να δημιουργήσουν.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η «νέα Γιάλτα» δεν πρόκειται να πετύχει – μάλλον, έχει ήδη αποτύχει: αγνοώντας την ουσία του προβλήματος και τη δυναμική που οδηγεί τις εξελίξεις, ακόμα κι αν υπάρχει, είναι θνησιγενής. 
 http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=477441

Σχόλιο: Ίδωμεν...

 
==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"