Και πολύ καλά κάνουν. Τούτος ο πόλεμος πρέπει να πλημυρίζει από τη χαρά της γιορτής. Καλλωπισμένοι πήγαν στην τελευταία μάχη οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Και, τελικά, οι Έλληνες κέρδισαν τον πόλεμο. Όμως, ήξεραν.
Νίκη στα ΤΕΙ, επειδή διασφαλίστηκε(;) η παραμονή τους. Νίκη και η προσωρινή διαμονή, στο σπίτι που έκτισαν, μιας μάνας, δυο παιδιών και δυο παππούδων, μια και η κεφαλή, ο πατέρας, έφυγε στα ξένα.
Να σημειώσουμε, εδώ, πως η πρώτη φορά που μία τράπεζα, με δικαστική απόφαση, πήρε την «προστατευόμενη» πρώτη κατοικία μιας οικογένειας δεν έγινε «θέμα» και αντικείμενο προβληματισμού από τα ελληνικά ΜΜΕ και τα πολιτικά μορφώματα, κόμματα ή κινήματα, είτε αυτά είναι «αντιδραστικά» προς το καθεστώς είτε προς το λαό. Έχουν το λόγο τους.
Η χαρά και η γιορτή, δίχως γνώση και επίγνωση για το τι μας περιμένει , είναι βαθύτατα επικίνδυνες. Από τους πανηγυρίζοντες αγνοείται συστηματικά πως οι ζωές μας, τα σχολεία μας και οι περιουσίες μας παραμένουν μετέωρες, όσο βρίσκεται στα χέρια των από πάνω το δικαίωμα να διαφεντεύουν τα πάντα. Παραμένουμε έρμαια και μόνοι στις εκάστοτε ορέξεις και σχέδια που εκπορεύονται από τους από πάνω.
Η κατάσταση αυτή αποτελεί χαρακτηριστική εικόνα αυτοϊκανοποίησης. Συνιστά οργασμό, προκληθέντα από αυνανιστική διαδικασία μπροστά σε φανταστικό είδωλο και ίνδαλμα. Τα πλήθη μετατρέπονται, μέσα από δηλώσεις και εκδηλώσεις χαρά πολιτικών μεσαζόντων και τοποτηρητών μιας εχθρικής εξουσίας, σε οπαδούς και εραστές μιας Ιδέας και μιας εικονικής πραγματικότητας, όμορφης όσο και οι εικόνες στις οποίες προστρέχουμε για την κατά μόνας ηδονή. Αντικαθιστούμε το Ον με την Ιδέα που έχουμε για αυτό. Με μια φαντασίωση που μας προσφέρει πρόσκαιρη χαρά και απόλαυση. ...
Και προσπαθώντας να υπερασπιστούμε το "κακό μας λεξιλόγιο" και τις άθλιες πολιτικοσεξουαλικές συγκρίσεις μας, θα επιστρατεύσουμε τον Παναγιώτη Κονδύλη, αυτόν τον "άγνωστο" φιλόσοφο, που σε παρεμφερές ζήτημα, τον Άνθρωπο ενάντια στην «Ιδέα του Ανθρώπου», χρησιμοποιεί τις ίδιες κακές λέξεις:
«…η έξαρση του νοήματος της ζωής και η κλίμακα αξιών μετατρέπονται εδώ, όπως και στην παλιά μεταφυσική, σε βάσεις της κυριαρχικής νέας κοσμοθεωρίας… Ο Άνθρωπος είναι η κατασκευή εκείνη που δίνει στις αποφάσεις των νέων κυριάρχων υπερπροσωπικό, ακλόνητο κύρος… Τη λειτουργία αυτή δεν βλέπουν φυσικά οι πλατωνικοί εραστές της Ιδέας του Ανθρώπου – ο Fromm ανήκει τυπικά σ’ αυτούς- που η φιλοδοξία ή η ματαιοδοξία τους ικανοποιείται μ’ ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό και την αναγνώριση στους κύκλους των ομοτέχνων ή ομοφρόνων. Την ξέρουν όμως πολύ καλά οι Λένιν, οι Στάλιν και οι Μάο, και ιστορικά μετρά το πώς αυτοί ερμηνεύουν σε κάθε περίπτωση την Ιδέα του Ανθρώπου. Ωστόσο και οι απλοί θεωρητικοί εγείρουν, έστω και με τον αυνανιστικό τρόπο των διανοουμένων, αξιώσεις κυριαρχίας: Όποιος διαμαρτύρεται εναντίον της «αλλοτρίωσης» ισχυρίζεται αυτόματα ότι ξέρει τι είναι καλό και τι κακό για τον άνθρωπο, κι αφού αυτό προφανώς δεν το ξέρουν όλοι (αλλιώς η ανακοίνωση κι η διαμαρτυρία θα περίττευαν), διεκδικεί για τον εαυτό του ρόλο παιδαγωγού και οδηγού. Άμεσα και έμμεσα διαιωνίζουν έτσι το παιγνίδι της κυριαρχίας ακριβώς εκείνοι που λένε ότι θέλουν να το καταργήσουν – το διαιωνίζουν στο όνομα της κατάργησής του. Η παλιά ιστορία συνεχίζεται με νέα μορφή. Γιατί οι ιστορικές διαδικασίες καθορίζονται από μια ανθρώπινη φύση πολύ διαφορετική από τα σχήματα του αθεϊστικού ανθρωπισμού: εκείνη, για την οποία μίλησε πριν από είκοσι τέσσερις αιώνες ο Θουκυδίδης, χωρίς στο μεταξύ να διαψευστεί πρακτικά.»
( «Μελαγχολία και Πολεμική», Δοκίμια και Μελετήματα, Εκδόσεις «Θεμέλιο» 2002)
Ο λόγος της εκδηλούμενης τοπικής αυτοϊκανοποίησης και η παράλληλη σιωπή των ομοφρόνων στην υπόλοιπη πατρίδα έχουν για κοινό παρανομαστή την αδιαφορία για τον άνθρωπο και την προσκόλληση σε μια κάποια Ιδέα, που έχουν αυτοί και πρέπει να έχουμε κι εμείς.
Και ο Θουκυδίδης μίλησε 24 αιώνες πριν, για την ανάγκη μιας πόλης Αυτόνομης, Αυτόδικης και Αυτοτελούς, χωρίς να έχει ακόμα διαψευστεί πραχτικά.
Ο μόνος αρμόδιος να διαχειρίζεται το σχολείο, την εκπαίδευση και την Παιδεία είναι η πόλη, οι πολίτες, το κοινό που συνθέτουν. Ο μόνος αρμόδιος να αποφασίζει για την τύχη του σπιτιού του γείτονα είναι η πόλις, η αυτόδικος, αυτόνομος και αυτοτελής και όχι κάποιος διορισμένος δικαστής και οι ξένοι νόμοι του. Αν θα του πάρουν τα κεραμίδια, γιατί χρωστά ή αν θα του δώσουν τα χρειαζούμενα που του λείπουν ήταν υπόθεση και απόφαση του μαχαλά, της γειτονιάς, του γείτονα, αναφέρει ο Θ. Φιλαδελφέως στην «Ιστορία των Αθηνών επί Τουρκοκρατίας»:
«Την σήμερον» αναφέρει έγγραφο του 1636 «έκαμαν απόχι (απογραφή) από τα δέντρα οπού έχουν… εις το να έχομε εξουσία να τα πουλούμε δια το χαράκι (χαράτσι)τους». «…και εδόσαμε και εμείς τα αποδέλοιπα και εκπληρώσαμε…».
Από την εποχή του Θουκυδίδη ως τα χρόνια της τουρκοκρατίας, αυτός ήταν ο τρόπος των ελλήνων, ως ότου ήρθαν οι «πολιτισμένοι» και μας έφεραν βασιλιάδες, νόμους, πολιτεύματα και ιδεολογίες... Kαι, τελικά, λησμονήσαμε το δικό μας τρόπο.
Κι εμείς, που δεν διστάζουμε να δηλώσουμε τον πολλάκις δικό μας «αυνανιστικό τρόπο» ικανοποίησης, συνεχίζουμε να λέμε, μια και κανείς δεν συγκινήθηκε:
- Τα σωματεία δικαστών, εισαγγελέων, αστυνομικών, δικαστικών επιμελητών και κάθε άλλη συνδικαλιστική οντότητα να πάρουν τη μεγάλη απόφαση, δηλώνοντας με σαφήνεια και εμπράκτως, με ποιον είναι: Με τον τραπεζίτη και τους υποτελείς του, υποτελείς και οι ίδιοι, ή με τον συνάνθρωπο; Είναι η ώρα της Αντίστασης σε επίδοξους πορθητές της πατρίδας και της Ανυπακοής σε εχθρικούς και βάναυσους μοναρχικούς νόμους. Είναι η ώρα της Αντιγόνης, του Λεωνίδα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Αθανάσιου Διάκου κι ότι απέμεινε από αυτούς στις ψυχές και στις σκέψεις του καθένα μας. Να πάρουν απόφαση πως δεν συναινούν και δεν συμμετέχουν στο σχέδιο απαλλοτρίωσης της πατρίδας. Δεν είναι δικαιολογία το «εκτελώ εντολές», εκτελώντας ζωές, την ώρα που η πατρίδα δέχεται κυνική επίθεση από την ολιγαρχική τάξη πραγμάτων. Είναι η ώρα του μεγάλου ΝΑΙ και του μεγάλου ΟΧΙ. Η υποτέλεια δεν είναι δικαιολογία.
- Αυτόνομες Σχολές, Σχολές των Ιονίων Νήσων, σημαίνει σχολές που την αποκλειστική ευθύνη για τη λειτουργία, τη διαχείριση και το περιεχόμενο έχουν τα Ιόνια Νησιά, οι πολίτες, οι κάτοικοι. Στην Κεφαλονιά, στα Ιόνια και σε όλη την υπόλοιπη πατρίδα. Ούτε το Κράτος, ούτε οι διορισμένες «Διοικούσες Επιτροπές».
Όσο αυτά δεν συναποτελούν μέρος του δικού μας οπλοστασίου ιδεών, των δικών μας αιτημάτων και του δικού μας τρόπου αντίστασης και επίθεσης, στο δρόμο προς μια πόλη και μια Συμπολιτεία, Αυτόνομες, Αυτόδικες και Αυτοτελείς, ο Θουκυδίδης δεν θα διαψεύδεται, αλλά αυτός και τα άλλα αδέρφια μας στους αιώνες των αιώνων δεν θα δικαιώνονται. Και μαζί με αυτούς, σε ενεστώτα και μέλλοντα χρόνο, εμείς, οι πολλοί και από κάτω, δεν θα βρίσκουμε πουθενά το δίκιο μας. Δεν θα είμαστε ίσοι έναντι του νόμου και ελεύθεροι.
Ο τρόπος των Ελλήνων είναι ο τρόπος των πολλών ανθρώπων του Κόσμου. Των «από κάτω» που δεν επιθυμούν να γίνουν «οι από πάνω», αλλά ίσοι ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Παραμένουμε ανικανοποίητοι.
ΥΓ. Και για όσους αμφιβάλλουν, ακόμα, για το πού μας πάνε, ας διαβάσουν τα λόγια ενός από τους εξυμνηθέντες «γκουρού» της «παγκοσμιοποίησης»:
«…Ο ανοιχτός χαρακτήρας των σύγχρονων επιστημών της φύσης μας επιτρέπει να υπολογίσουμε ότι μέσα στις επόμενες δύο γενιές η βιοτεχνολογία θα μας δώσει τα εργαλεία που θα μας επιτρέουν να πραγματοποιήσουμε αυτό που οι σπεσιαλίστες της κοινωνικής μηχανικής δεν πέτυχαν να κάνουν. Στο στάδιο αυτό θα έχουμε οριστικά τελειώσει με την ανθρώπινη ιστορία γιατί θα έχουμε καταργήσει τα ανθρώπινα όντα ως τέτοια. Τότε, λοιπόν, θα αρχίσει μια ιστορία πέραν του ανθρώπινου…η επιστήμη είναι αυτή που οδηγεί την ιστορική διαδικασία… δεν είμαστε παρά στις παρυφές μιας νέας έκρηξης των τεχνολογικών επινοήσεων στις επιστήμες της ζωής και της ωιοτεχνολογίας, και τότε οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο φιλελευθερισμός αποτελεί το λυμένο αίνιγμα της Ιστορίας και ότι είναι πλέον σε θέση να προσφέρει στους ανθρώπους(ή τουλάχιστον στα όντα που θα ζήσουν μετά απ΄αυτούς) τις συνθήκες μιας απρόσμενης σύνθεσης μεταξύ του ακτινοβόλου Μέλλοντος και τους παγωμένους υπολογισμούς «του πολιτικού ρεαλισμού». Σ΄ αυτό το συγκεκριμένο σημείο η Ιστορία φθάνει στο τέλος της και η ανθρωπότητα οφείλει να κατέβει από το τρένο…».
FrancisFukuyama, από το βιβλίο «Το Τέλος της Ιστορίας»
(οι υπογραμμίσεις δικές μας)
Κι αν ο Καμύ, πολλά χρόνια πριν, διείδε αυτά που φαίνονται στην εικόνα, το δικό μας χρέος είναι να αντικαταστήσουμε το κράτος , με δημοκρατία.
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.