...η ιστορία παίζεται κυρίως για εμάς, για να γίνουμε καλοί άνθρωποι..
Βρίσκομαι σε μία διαδικασία πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαιτέρως χρήσιμη. Δεν ξέρω αν μεταβιβάζεται ή μόνο νιώθεται (δεν γράφεται, με προσπάθεια ότι βγει).
Η πρώτη αναλαμπή ήταν η σκέψη ότι ο άλλος (ο κάθε άλλος) δεν κάνει κάτι για να με πληγώσει/αλλάξει/σταματήσει, είναι απλά ο εαυτός του!!
Αυτή η απλοϊκή σκέψη, σε συνδυασμό με μία άλλη διαπίστωση φοβερή, ότι δεν έχει εναποτεθεί στα χέρια μου η κυριαρχία του δικαίου, σταμάτησε τον Ρομπέν των δασών (τον πολεμώντας την αδικία) που έκρυβα μέσα μου.
Είναι για γέλια, κι εγώ αισθάνομαι τελείως ηλίθια που έπρεπε να περάσω 40 χρόνια παιδεμού για να καταφέρω να ζήσω χωρίς κόπο την απλή μου ζωή.
Με παράδειγμα. Η αδελφή μου είναι ένας πρακτικός, λογικός άνθρωπος. Όταν έμαθε για το ταξίδι μου στην Παλαιστίνη μού είπε: Και τι νομίζεις ότι είσαι ελεήμων άνθρωπος μ' αυτό που κάνεις; Αν ήθελες να βοηθήσεις κόσμο θα μπορούσες κάλλιστα να το κάνεις εδώ. Πας ένα ταξίδι ρισκάροντας τη ζωή σου. Έχεις παιδί κλπ. Αυτά που ένιωσα ήταν παράπονο, στεναχώρια, νεύρα, κι ανάγκη απόδοσης δικαιοσύνης. (Να σημειώσω εδώ ότι κάθε συναναστροφή μου με τον περίγυρό μου είχε αυτή την μορφή. Όλοι ήταν εναντίον μου κι εγώ όλη την ώρα καυγάδιζα.)
Δες τι μού έκανα. Πρώτα λιγόστευα από την απόλυτη στεναχώρια και μετά με λιγόστευα στην υπερπροσπάθειά μου να υπερασπιστώ το δίκαιο (πίστευα ότι έχω χρέος να το φωνάζω, να φαίνεται, για να εδραιωθεί).
Έτρωγα όλη αυτή την ταλαιπωρία επειδή ένας άλλος άνθρωπος είχε διαφορετική άποψη από τη δική μου!!
Προχθές τσακώθηκα με τον Νίκο επειδή ήθελε να κάνω κάτι με τον τρόπο που ήθελε εκείνος, του φώναζα ότι με πνίγει όταν δεν μ' αφήνει να είμαι ότι σκατά θέλω να είμαι. Μου απαντά:
ποιος σε σταματά, αφού δεν ακούς κανέναν, πάντα το δικό σου κάνεις.
Κι έγινε ένα κλικ. Και γύρισα πίσω κι είδα όλη τη ζωή μου. Όλοι μού την έπεφταν, ποτέ δεν άκουσα κανέναν... Γιατί τσακωνόμουν; Γιατί στεναχωριόμουν; Γιατί παιδεύτηκα;
Στο Κερατσίνι (αποκάλυψη το Κερατσίνι για μένα) η κυρία στον τρίτο έπιασε τη δασκάλα και της έκανε παράπονα γιατί τρέχουν νερά από την βρύση την ώρα που ποτίζουμε και πέφτουν στο υπόγειό της.. Αυθόρμητα ήρθαν όλα τα συναισθήματα με την ίδια (κλασική) σειρά, παράπονο, στεναχώρια, θυμός, απονομή δικαιοσύνης. Κι στο καπάκι έγινε παύση... Στεναχωριέμαι ΕΓΩ επειδή αυτή είναι κάφρος; Να νευριάσω και να ταλαιπωρηθώ ΕΓΩ, που δεν φταίω, που κάνω το σωστό; Αλλά/και (το σημαντικότερο).. αν θέλει το σύμπαν να δικαιωθεί ο κάφρος συμφωνώ! Δεν έχω κανένα πρόβλημα! Κι εδώ έρχεται το συμπερασματικό ερώτημα... Πες ότι κάποιος πράγματι θέλει να σε πληγώσει, αν εσύ δεν πληγωθείς σού έκανε κάτι;
Μου έφυγε αυτοστιγμεί το παράπονο, η στεναχώρια, ο θυμός, και η ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης. Δεν έπαθα εγώ τίποτα!! (τρομερό; πρώτη φορά στη ζωή μου η πράξη/στάση ενός άλλου δεν κάνει σε μένα τίποτα). Και όχι μόνο.....
Πολλοί άνθρωποι μού έχουν πει άπειρες φορές μέχρι σήμερα ότι είναι όλα σωστά αυτά που πρεσβεύω αλλά τα θέτω με λάθος τρόπο. Κάτι που φυσικά μέχρι σήμερα με έκανε έξαλλη, διότι "εγώ είμαι αυθόρμητη, κι έτσι είμαι, και σ' όποιον αρέσει".
Τώρα είμαι αυθόρμητα.. ήρεμη!!! Και δες τι έγινε στη συνέχεια. Αποφάσισα να χρησιμοποιούμε κουβάδες που θα τους γεμίζουμε μέρα παρά μέρα για να μην χρησιμοποιούμε συχνά τη βρύση της δασκάλας, για να μην δέχεται το πρήξιμο της κυρίας του 3ου (που ήξερα ότι δεν θα πάψει). Όταν πήγα και της το είπα μου απήντησε να ποτίζουμε κάθε μέρα, δεν έχει εκείνη κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα μου είπε ότι η του 3ου κακοπροαίρετα το δημιούργησε, αφού πέφτουν νερά και όταν βρέχει!! Για να μην την ξαναζαλίσει δε, της είπε ότι το παιδί μου πηγαίνει στο φροντιστήριό της και γι' αυτό μου παραχώρησε το νερό!! Δες.. δεν χρειάστηκε να αποδώσω δικαιοσύνη, αποδόθηκε μόνη της!! Φίλε μου οι πράξεις μιλάνε μόνες τους!! Η Αλήθεια είναι καταφάνερη δεν χρειάζεται υπερασπιστές!! Ο τσακωμός, η αντιπαράθεση, ελαττώνει την αλήθεια!! (όσο την υπερασπίζεσαι τόσο έχει ανάγκη να υπερασπιστεί).
Αυτά τα απλούστατα μού πήραν μία ζωή για να τα δω.
Η στάση μου αυτό που είμαι είναι το χρέος μου, μόνο. Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Γράφει η Στεφανία Λυγερού
Βρίσκομαι σε μία διαδικασία πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαιτέρως χρήσιμη. Δεν ξέρω αν μεταβιβάζεται ή μόνο νιώθεται (δεν γράφεται, με προσπάθεια ότι βγει).
Η πρώτη αναλαμπή ήταν η σκέψη ότι ο άλλος (ο κάθε άλλος) δεν κάνει κάτι για να με πληγώσει/αλλάξει/σταματήσει, είναι απλά ο εαυτός του!!
Αυτή η απλοϊκή σκέψη, σε συνδυασμό με μία άλλη διαπίστωση φοβερή, ότι δεν έχει εναποτεθεί στα χέρια μου η κυριαρχία του δικαίου, σταμάτησε τον Ρομπέν των δασών (τον πολεμώντας την αδικία) που έκρυβα μέσα μου.
Είναι για γέλια, κι εγώ αισθάνομαι τελείως ηλίθια που έπρεπε να περάσω 40 χρόνια παιδεμού για να καταφέρω να ζήσω χωρίς κόπο την απλή μου ζωή.
Με παράδειγμα. Η αδελφή μου είναι ένας πρακτικός, λογικός άνθρωπος. Όταν έμαθε για το ταξίδι μου στην Παλαιστίνη μού είπε: Και τι νομίζεις ότι είσαι ελεήμων άνθρωπος μ' αυτό που κάνεις; Αν ήθελες να βοηθήσεις κόσμο θα μπορούσες κάλλιστα να το κάνεις εδώ. Πας ένα ταξίδι ρισκάροντας τη ζωή σου. Έχεις παιδί κλπ. Αυτά που ένιωσα ήταν παράπονο, στεναχώρια, νεύρα, κι ανάγκη απόδοσης δικαιοσύνης. (Να σημειώσω εδώ ότι κάθε συναναστροφή μου με τον περίγυρό μου είχε αυτή την μορφή. Όλοι ήταν εναντίον μου κι εγώ όλη την ώρα καυγάδιζα.)
Δες τι μού έκανα. Πρώτα λιγόστευα από την απόλυτη στεναχώρια και μετά με λιγόστευα στην υπερπροσπάθειά μου να υπερασπιστώ το δίκαιο (πίστευα ότι έχω χρέος να το φωνάζω, να φαίνεται, για να εδραιωθεί).
Έτρωγα όλη αυτή την ταλαιπωρία επειδή ένας άλλος άνθρωπος είχε διαφορετική άποψη από τη δική μου!!
Προχθές τσακώθηκα με τον Νίκο επειδή ήθελε να κάνω κάτι με τον τρόπο που ήθελε εκείνος, του φώναζα ότι με πνίγει όταν δεν μ' αφήνει να είμαι ότι σκατά θέλω να είμαι. Μου απαντά:
ποιος σε σταματά, αφού δεν ακούς κανέναν, πάντα το δικό σου κάνεις.
Κι έγινε ένα κλικ. Και γύρισα πίσω κι είδα όλη τη ζωή μου. Όλοι μού την έπεφταν, ποτέ δεν άκουσα κανέναν... Γιατί τσακωνόμουν; Γιατί στεναχωριόμουν; Γιατί παιδεύτηκα;
Στο Κερατσίνι (αποκάλυψη το Κερατσίνι για μένα) η κυρία στον τρίτο έπιασε τη δασκάλα και της έκανε παράπονα γιατί τρέχουν νερά από την βρύση την ώρα που ποτίζουμε και πέφτουν στο υπόγειό της.. Αυθόρμητα ήρθαν όλα τα συναισθήματα με την ίδια (κλασική) σειρά, παράπονο, στεναχώρια, θυμός, απονομή δικαιοσύνης. Κι στο καπάκι έγινε παύση... Στεναχωριέμαι ΕΓΩ επειδή αυτή είναι κάφρος; Να νευριάσω και να ταλαιπωρηθώ ΕΓΩ, που δεν φταίω, που κάνω το σωστό; Αλλά/και (το σημαντικότερο).. αν θέλει το σύμπαν να δικαιωθεί ο κάφρος συμφωνώ! Δεν έχω κανένα πρόβλημα! Κι εδώ έρχεται το συμπερασματικό ερώτημα... Πες ότι κάποιος πράγματι θέλει να σε πληγώσει, αν εσύ δεν πληγωθείς σού έκανε κάτι;
Μου έφυγε αυτοστιγμεί το παράπονο, η στεναχώρια, ο θυμός, και η ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης. Δεν έπαθα εγώ τίποτα!! (τρομερό; πρώτη φορά στη ζωή μου η πράξη/στάση ενός άλλου δεν κάνει σε μένα τίποτα). Και όχι μόνο.....
Πολλοί άνθρωποι μού έχουν πει άπειρες φορές μέχρι σήμερα ότι είναι όλα σωστά αυτά που πρεσβεύω αλλά τα θέτω με λάθος τρόπο. Κάτι που φυσικά μέχρι σήμερα με έκανε έξαλλη, διότι "εγώ είμαι αυθόρμητη, κι έτσι είμαι, και σ' όποιον αρέσει".
Τώρα είμαι αυθόρμητα.. ήρεμη!!! Και δες τι έγινε στη συνέχεια. Αποφάσισα να χρησιμοποιούμε κουβάδες που θα τους γεμίζουμε μέρα παρά μέρα για να μην χρησιμοποιούμε συχνά τη βρύση της δασκάλας, για να μην δέχεται το πρήξιμο της κυρίας του 3ου (που ήξερα ότι δεν θα πάψει). Όταν πήγα και της το είπα μου απήντησε να ποτίζουμε κάθε μέρα, δεν έχει εκείνη κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα μου είπε ότι η του 3ου κακοπροαίρετα το δημιούργησε, αφού πέφτουν νερά και όταν βρέχει!! Για να μην την ξαναζαλίσει δε, της είπε ότι το παιδί μου πηγαίνει στο φροντιστήριό της και γι' αυτό μου παραχώρησε το νερό!! Δες.. δεν χρειάστηκε να αποδώσω δικαιοσύνη, αποδόθηκε μόνη της!! Φίλε μου οι πράξεις μιλάνε μόνες τους!! Η Αλήθεια είναι καταφάνερη δεν χρειάζεται υπερασπιστές!! Ο τσακωμός, η αντιπαράθεση, ελαττώνει την αλήθεια!! (όσο την υπερασπίζεσαι τόσο έχει ανάγκη να υπερασπιστεί).
Αυτά τα απλούστατα μού πήραν μία ζωή για να τα δω.
Η στάση μου αυτό που είμαι είναι το χρέος μου, μόνο. Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.