Όλα είναι μπρος μας μα δεν τα βλέπουμε..

Άλλαξα γνώμη, δεν έχει να κάνει με ικανά μάτια ή μη, έχει να κάνει με ματαιοδοξία.

Γράφει η Στεφάνια Λυγερού

Η σκέψη μού γεννήθηκε πάλι από τα φυτά. Δεν θα αποφανθώ το βαρύγδουπο ότι ο άνθρωπος είναι το σπουδαιότερο πλάσμα της φύσης, θα πω απλά ότι είναι ισάξιο. Από τη στιγμή που ένα φυτό μπορεί να αναπτυχθεί ακόμα και σε βάρβαρα εδάφη, σε δύσκολο χώμα, ακόμα και χωρίς τροφή, χωρίς περιποιήσεις, χωρίς βοήθεια, ένα φυτό μπορεί να αναπτυχθεί ακόμα κι αν πετάξεις τον σπόρο σε πέτρες και ποτέ δεν ασχοληθείς, σκέφτομαι ότι ίσως τελικά το να αναπτυχθεί είναι κάτι απλό…

Το φυτό αναπτύσσεται γιατί αυτός είναι ο ρόλος του. Γιατί γι' αυτό εξ αρχής δημιουργήθηκε.

Ο άνθρωπος θα μπορούσε να αναπτυχθεί ακόμα και στις πιο σύχρηστες συνθήκες, μέσα στον οχετό, στην μεγαλύτερη βρωμιά, χωρίς καμία προσπάθεια, απλά γιατί γι' αυτό ήρθε, για να αναπτυχθεί.

Οι άνθρωποι, σε όλη την ιστορία, για να προαχθούν, να προοδεύσουν, για να κάνουν μεγάλα πράγματα, χρειάζονταν μία Ιδέα... Ελευθερία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη κλπ. Όλα του τα χρόνια χρειάζεται μία ιδέα, ή να πω καλύτερα χρειάζεται την έλλειψή της, για να ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙ να αναπτυχθεί, να ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙ να κάνει το χρέος του. Χμ.. ο άνθρωπος δηλαδή θα αρχίσει να επιτελεί το έργο για το οποίο δημιουργήθηκε, μόνο ΑΦΟΥ ΧΑΣΕΙ ό,τι του δίνει ζωή. Είναι τόσο γελοίο σαν ένα φυτό να αποφάσιζε να αναπτυχθεί μόνο αν το απομάκρυναν από τη γη (αν ποτέ δεν έχανε αυτό που του δίνει ζωή θα έμενε όσο ζούσε άβλαστο, θα έμενε σπόρος).

Ο άνθρωπος θέλει να δοξαστεί (πάρει τα εύσημα) απλά και μόνο επειδή υπάρχει -και με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό, αποφασίζει ο ίδιος αν και με ποιον τρόπο θα αναπτυχθεί. Και είναι το μόνο πλάσμα της φύσης που μπορεί να στέκει άπραγος/άβλαστος, αλλά επειδή εκείνος το έχει αποφασίσει, να καμαρώνει κιόλας. ...

Φίλε που δεν υψώνεσαι, να χαίρεσαι την δόξα σου, πράγματι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να ΜΗΝ κάνεις αυτό για το οποίο δημιουργήθηκες, θέλει κόπο πολύ και αδιάλειπτο. Η δόξα όλη σού ανήκει.

Φίλε που υψώνεσαι με κόπο και βαρυγκωμάς, σκέψου ότι κάνεις το απλούστατο πράγμα, κάτι που ολάκερη η φύση καταφέρνει δίχως να καταβάλλει την δική σου προσπάθεια.

Κάτι που θα ‘πρεπε να σε κάνει να αναρωτηθείς..

Υ.Γ. Ο λόγος που κοπιάζεις τόσο για να καταφέρεις να ανυψωθείς είναι επειδή νομίζεις ότι είναι κάτι που έπρεπε να το εγκρίνεις εσύ. Επειδή δεν το βλέπεις ως φυσικό επακόλουθο της ύπαρξής σου.

φώτο

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο»
( ΑΣΚΗΤΙΚΗ )
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"