Η μεσογειακή λογική δεν μπορεί να χωρέσει σε γερμανικές μπότες : "Και_ακαρτέρει και ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά..."

'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα, κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία  μόνη σού έμενε να λές περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Και ακαρτέρει και ακαρτέρει  φιλελεύθερη λαλιά, ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά,

Ένας λαός που έχει μάθει να ζει ζεστά ηλιόλουστα καλοκαίρια και ήπιους χειμώνες εκπαιδεύεται να φοβάται το καιρό. Ένας λαός που έχει μάθει να απολαμβάνει το φαγητό του με παρέα, κρασί , ερωτοτροπώντας και αμπελοφιλοσοφώντας εκπαιδεύεται στο πλαστικό φαστφουντάδικο και το αγχωμένο γ@μήσι.Ένας λαός που έχει μάθει να βγάζει τα παπούτσια του κάτω από το τραπέζι και να ξεκουράζει τα πόδια του στο ζεστό χώμα, εκπαιδεύεται να στριμώχνει τους κάλους του μέσα σε γερμανικές μπότες.

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή κοβόμαστε στα δύο, παλεύοντας από τη μια να μετατραπούμε σ΄ενα μόρφωμα που είναι ασύμβατο με τη γη μας, μια ευρωλιγούρα για να αποδείξουμε πως μπορούμε να γίνουμε πειθήνια ρομπότ, (αλήθεια σε ποιους πρέπει να το αποδείξουμε και γιατί?) και σε αντίδραση σ΄αυτό το αίσχος ένα οργισμένο και πλανεμένο συγχρόνως κομμάτι του πληθυσμού προσπαθεί να αποδείξει πως είναι ελληνάρας κι έτσι θα μείνει κλείνοντας τα μάτια σε όλες τις πληγές που δεν νοιάστηκε ποτέ να κλείσει κι έτσι αφόρμισαν και σαπίζουν τη ζωή του. ...


Πρόοδος όμως ταιριασμένη σ΄αυτή τη γη, θα ήταν εκείνη η χρυσή τομή που θα μπορούσε να βγάλει από μέσα μας τον Έλληνα κι όχι τον ελληναρά , αναπτύσσοντας όλα όσα ευλογηθήκαμε να έχουμε, εκτιμώντας τα επί τέλους και σχεδιάζοντας πως να τα εκμεταλλευτούμε καλύτερα, και συγχρόνως αρνούμενοι (γιατί είναι δικαίωμά μας) να δεχτούμε παπούτσια που δεν είναι στο νούμερο μας γιατί κάποιοι ψυχοπαθείς έτσι έχουν αποφασίσει ερήμην μας.

Μεσόγειος. Αν κλείσετε τα μάτια και προσπαθήσετε να ονειρευτείτε τη Μεσόγειο, τι εικόνες θα ζωγραφιστούν στο μυαλό σας ? Τι εικόνες από άλλες εποχές , κι όχι από αυτή τη συμφορά της βαρβαρότητας που όλοι αποδεχτήκαμε κι όλοι είμαστε συνένοχοι στην εξάπλωσή της στις ζωές μας. Ποιες είναι οι εικόνες των δικών μας παραμυθιών? Της δικιάς μας παράδοσης? Όσα είναι γύρω μας. Όσα αγγίζουν τα μάτια μας, ακούνε τα αυτιά μας, βλέπουν τα μάτια μας κι όσα ονειρευόμαστε που είναι κι αυτά στα ίδια τοπία, τα ίδια χρώματα, τις ίδιες γεύσεις.

Θάλασσα, ήλιος, παρέες που πίνουν κρασάκι τραγουδώντας, ελιές, πορτοκάλια, λεμόνια, χωράφια με πολύχρωμα φρούτα και λαχανικά, αμπελώνες, ψαράδες που ρίχνουν τα δίχτυα, τη γιαγιά που κρατάει σαν πολύτιμο πετράδι το φρέσκο αυγό για το εγγονάκι, τα παιδιά που πλατσουρίζουν στη θάλασσα , που παίζουν κυνηγητό στις γειτονιές, που σκαρφαλώνουν στα δέντρα και κλέβουν φρούτα, σκανταλιάρικα, ανυπάκουα, με γρατζουνισμένα γόνατα και τις φωνές να αναστατώνουν το μεσημεριάτικο ύπνο, άσπρα σπίτια με βασιλικούς στα περβάζια, κι εκκλησιές φυτρωμένες πάνω από πανάρχαια ερείπια, κοπέλες με ανάλαφρα φορέματα, και μαλλιά που ανεμίζουν στον άνεμο, παλικάρια, λεβέντες που τριγυρνάνε σαν αιώνιοι εραστές, σ΄ενα ατέλειωτο παιχνίδι κυνηγιού, τα παραμύθια τις νύχτες για τις νεράιδες και τους καλικάντζαρους, παππούδες με το δέρμα το τσακισμένο από τον ήλιο και την αλμύρα να τσακώνονται στο τάβλι και τα πολιτικά κι ένα στριφτό τσιγάρο για ξέσκασμα.

Κι αν προσπαθήσει κανείς να σκεφτεί τι είναι ο κάτοικος αυτού του τόπου τι πορτραίτο θα του φτιάξει άραγε? Θα φτιάξει έναν ανδρόγυνο που είναι εξοικειωμένος με τη θάλασσα, τον ήλιο, τα βουνά, τους καρπούς που βγαίνουν από αυτή τη γη . Ένα πλάσμα εξοικειωμένο με τη μυρουδιά από τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, το θυμάρι και το δυόσμο, έναν ονειροπόλο κάτω από τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα έναν ξένυχτη της ζωής που ξαποσταίνει στο πανέμορφο ξημέρωμα. Θα δει ένα πλάσμα το ίδιο εξοικειωμένο με τους αρχαίους ναούς και τα μικρά λευκά εκκλησάκια. Ένα πλάσμα που τα όρια του φτάνουν από τη τελειότητα των καλλίγραμμων αγαλμάτων μέχρι την αρχοντιά από τις πολύχρωμες βυζαντινές εικόνες. Θα δει ένα πλάσμα εξοικειωμένο με τους θρύλους του Οδυσσέα και τις Κολοκοτρονέϊκες μάχες. Μεγαλωμένο με τα παραμύθια του Αισώπου και τα παραμύθια της γιαγιάς. Κάποιον που γνωρίζει για τα τέρατα που πάλεψε ο Ηρακλής αλλά και για τις ξωτικά που πετάνε τις νύχτες στα δάση.

Αυτοί οι κάτοικοι έχουν κοιμηθεί κάτω από τον ίδιο ουρανό που έμπνευσε τους μεγάλους του πνεύματος αλλά και τους ονειροπόλους ερωτευμένους. Έχουν μοιραστεί το φαγητό και το κρασί με τις παρέες τους σε ολονύχτιες συνάξεις, έχουν μεθύσει με το κρασί του Διονύσου, κι έχουν μεταλάβει με το νάμα της Θείας Κοινωνίας. Έχουν τριγυρίσει στ΄αρχαία θέατρα νοιώθοντας δικά τους τα χορικά δράματα ταυτόσημα με τις μαυροφορεμένες γιαγιάδες που θρηνούσαν στα μέρη τους. Είναι άνθρωποι που πάνω τους πέρασαν όλες οι σκηνές της ιστορίας κι αφήσανε κάθε μια κι από ένα στίγμα ανεξίτηλο. Οι άνθρωποι που ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούν έχουν προσαρμόσει τη χριστιανική τους πίστη με τις παγανιστικές καταβολές τους. Έχουν Προσαρμόσει τους μύθους και τους θρύλους στο κάθε αιώνα όπως κύλαγε. Ταίριαζαν τις ανάγκες των θεών να υπάρχουν με την ανάγκη τους να τους πιστεύουν. Είναι αυτοί οι απίστευτοι Έλληνες που φουσκώνουν από περηφάνια με τα αρχαία κατορθώματα και την ίδια στιγμή σταυροκοπιούνται μην αμάρτησαν και πρόσβαλαν το τωρινό θεό τους.

Είναι οι ποιητές, οι τραγουδοποιοί, οι καλλιτέχνες, που έχουν στιγματίσει τα σπίτια, τους ναούς, τα παλάτια, κάθε γωνιά αυτής της προκλητικής λεκάνης στο διάβα των αιώνων με έργα απαράμιλλα, είναι οι φιλόσοφοι που ξενύχτισαν κάτω από τον απίστευτο ουρανό κι είχαν όλο το καιρό να ψάξουν γιατί γλυκείς ερχόντουσαν οι χειμώνες, γλυκά και τα καλοκαίρια. Μέσα σε τόση αρμονία δεν μπορούσε κανείς παρά να γίνει ένα με το σύμπαν κι όλα τα μυστήρια του μαζί. Μέσα σε τόσο καλομεταχείριση γης και των ανθρώπων της μόνο θαύματα μπορούσαν να γεννηθούν...

Καταλάβατε γιατί είναι σημαντικό να φύγει η χαρά από πάνω μας, ο ήλιος, η αλμύρα, οι γεύσεις κι οι αισθήσεις? Καταλάβατε γιατί όλη αυτή η μαγεία πρέπει να ξεπουληθεί και μάλιστα κοψοχρονιά για να μπουν συρματοπλέγματα στην ομορφιά της? Καταλάβατε γιατί τα παλικάρια μας τα έχουν μεταλλάξει σε ανόητους πρωταγωνιστές κάποιου αμερικάνικου ριάλιτυ, γιατί τα κορίτσια τα ντύσανε τσακλοκούδουνα όπως έλεγε κι η γιαγιά μου, γιατί οι άνθρωποι ευνουχίζονται αργά και σταθερά, μέχρι τελικής μετάλλαξης σε κάτι άμορφο, άγευστο, άοσμο, αναίσθητο, ανούσιο, άχαρο. Καταλάβατε τι ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ?

Μεθοδευμένα η ανεξέλεγκτη πρόοδος, η προώθηση του ψυχοπαθούς μοντέλου ζωής του εγκληματικού καπιταλισμού, η μετατροπή των ανθρώπων σε άβουλες μαριονέτες ήταν πρωταρχικής σημασίας για όσους αδιαφορούν αν ο πλανήτης μετατραπεί σε ένα εφιάλτη χωρίς τέλος. Ο πολιτισμός των μισανθρώπων δεν μπορεί να ανεχτεί οποιαδήποτε ελεύθερη γωνιά πάνω στη γη. Δεν μπαίνουν στο πρόγραμμά της οι άνθρωποι μαζί με τα όνειρά τους. Αυτά πρέπει να μείνουν απέξω. Τα όνειρα πρέπει να μπουν στο χρονοντούλαπο της μνήμης οριστικά. Οι λαοί μας, οι άνθρωποι πρέπει να περιφέρονται σαν tabula rasa, ένα τετράδιο εκτεθειμένο σ΄εκείνους που κρατάνε το μολύβι και θέλουν πλέον να χαράζουν τα σχέδια χωρίς περιττά εμπόδια.

Γιατί όσο η Ευρώπη πατάει πάνω στην ανυπότακτη ομορφιά άλλων εποχών, όσο μπορεί ακόμα να θυμηθεί λαμπρούς αιώνες, όπου όπως έλεγε κι ο ποιητής οι άνθρωποι μπορούσαν ακόμα να φτιάχνουν τους μύθους τους και τα σπίτια να έχουν φαντάσματα, όσο μπορεί ακόμα να θυμηθεί το κουβάρι της δόξας και της τραγωδίας της ανθρώπινης ύπαρξης , θα μοιάζει ακόμα περισσότερο αποκρουστική η άλογη βαρβαρότητα, η λαγνεία της πέτσας. Της απόλυτης κατάντιας του ανθρώπινου γένους. Μοιάζει ακόμα πιο αχυρένιος ο στείρος πολιτισμός των πλαστικών τροφών και των καλωδιωμένων ανθρώπων.
Πρέπει να μην υπάρχει σύγκριση πια, να μην υπάρχει μνήμη. Να μην μπορεί κανείς να δει την διαφορά της εμπνευσμένης δημιουργίας από την επιβεβλημένη τυφλή εκτέλεση. Να μην μπορεί κανείς να νοιώσει τη μαγεία, το δέος, την ευλάβεια που αξίζει η ζωή στην ουσίας. Τι είναι ο άνθρωπος? Η συνείδηση που παίρνει σάρκα και οστά. Η δυνατότητα να εκφραστεί το μήνυμα της δημιουργίας σε λέξεις. Ο δημιουργός του κόσμου του κι ο καταστροφέας. Πολλά μπορεί να είναι το ανθρώπινο είδος. Θαυμαστά και τραγικά μαζί. Κι όπως το βασίλειο των άλλων ζωντανών πάνω στη γη, έχει χιλιάδες τρόπους να φτιάχνει τη ταυτότητά του. Το χρώμα του, τις συνήθειες, τη πίστη του, τη πατρίδα του, τα όρια του, το προσωπικό του ταλέντο, τις καλοσύνες και τις κακίες του, τη προσωπική του μάχη για την επιβίωση και την ομαδική συνεννόηση της αγέλης του. Αυτό που όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι, είναι η πρόταση που μας προσφέρουν στο πιάτο οι απάνθρωποι. Δηλαδή ένα κενό, εκτελεστικό όργανο, εντολών μιας καθορισμένης τάξης πραγμάτων, παρόμοιων κλώνων, ξεγυμνωμένων από ιδιαιτερότητες και παραδόσεις, χωρίς παραμύθια τις νύχτες, χωρίς έρωτα κάτω από το ηλιοβασίλεμα, χωρίς γαλήνη στην ησυχία της αυγής.

Όσο η Ελλάδα κι ολόκληρη η Μεσόγειος τριγυρίζει μέσα στη τρέλα της, κακή μαθήτρια των τυράννων καθηγητών, όσο θέλει ακόμα να τριγυρίζει ξυπόλυτη πλατσουρίζοντας στη θάλασσα, κάνοντας μόνιμα σκασιαρχείο από την επιβαλλόμενη τάξη, μεθυσμένη από ρετσίνες, όσο θα ερωτεύεται, θα παθιάζεται, θα περιφρονεί τις υποδείξεις των κλώνων του ανθρώπινου γένους, το σχέδιο της μετάλλαξης σε ζόμπι θα κολλάει σε εμπόδια περιττά κι επικίνδυνα.

Έχουν μια κοινή γλώσσα – ομόλογα, επιτόκια, φόροι, χαράτσια, τάξη, τιμωρία, εξόντωση.

Έχουμε όμως κι εμείς μια κοινή γλώσσα... Λέγεται έρωτας, λεβεντιά, ομορφιά, περηφάνια, ανυπακοή, τρέλα, μεθύσι, πάθος....

Τους ενώνουν τα χρηματιστήρια, οι λέσχες της απάτης, τα παζάρια που ξεπουλάνε τις ανθρώπινες ζωές.

Μας ενώνει ο ήλιος, η θάλασσα, το καλό φαΐ, το κρασί, η παρέα, οι συζητήσεις μέχρι το ξημέρωμα, ο καφές ο πρωινός μετά από ένα τρελό ξενύχτι, η ζωή γεμάτη από μύθους, θρύλους, καλές και κακές μάγισσες, θεούς που περπατάνε ανάμεσα στους ανθρώπους, μια φύση που είναι μονίμως έγκυος στην ομορφιά, κι ο απερίσκεπτος έρωτας, η γεμάτη αφοσίωση αγάπη, οι εμμονές μας, οι ιερές τρέλες μας, η γοητεία που έχουμε για όλους τους απρόβλεπτους παράγοντες αυτής της ζωής. Η τέχνη του απρόβλεπτου. Η τέχνη του θεάτρου της ζωής και της μουσικής της ψυχής.

Γιατί συνεχίζουμε και μιλάμε σε ξένη γλώσσα? Είπαμε γεννηθήκαμε για να είμαστε τρελοί όχι ηλίθιοι....

Τυχαίο που οι «βόρειοι» που ξέρουν να ζουν και να παθιάζονται από αυτή την αρχαία μαγεία είναι οι Ιρλανδοί? Τυχαίο που στους Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιρλανδούς, προσπαθούν να τους χώσουν τα πόδια ντε και καλά μέσα στις αγγλοσαξονικές ή γερμανικές μπότες, χωρίς να έχει σημασία αν θα ματώσουν, αν θα σκοντάφτουν συνέχεια, αν θα γκρεμοτσακιστούν, αρκεί να μην συνεχίσουν να περπατάνε ξυπόλητοι πάνω στη φύση τους. Αρκεί να κατορθώσουν να τους μετατρέψουν σε κάτι που θα είναι το απόλυτο ΤΙΠΌΤΑ.
Κι αυτό φυσικά δεν άρχισε με τα μνημόνια... Έχει ξεκινήσει πάρα πολύ καιρό πριν. Χάνεται σε βάθος χρόνου η προσπάθεια....

Γνωρίζω πως στο παραπάνω κείμενο θα γελάσουν ειρωνικά οι σωστοί νοικοκυρεμένοι ελληνο-ευρωπαίοι, που σιχαίνονται να χρησιμοποιούν συγκινησιακές εκφράσεις γιατί υποδηλώνουν χαμηλού επιπέδου πνευματικό επίπεδο , θα γελάσουν οι κλώνοι των κλώνων, οι ευρωληγούρηδες, οι ανασφαλείς και ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες που μπορούν να αναλύουν διεξοδικότατα τις πληγές της φυλής μας αλλά είναι ανίκανοι να μαζέψουν ένα σακούλι χόρτα από τη γη, είναι ανίκανοι να δουν πως η ομορφιά πρέπει να είναι απλά εκφρασμένη, ανθρώπινα, για να είναι το γιατρικό στις αγωνίες μας, σαν τον απλό ανθό από το χαμομηλάκι. Θα γελάσουν όλοι εκείνοι οι πρόοδο-λάγνοι όπου πρόοδος μεταξύ άλλων είναι κι η ελευθερία των πάσης φύσεως ανώμαλων και διεστραμμένων μυαλών, να φτιάχνουν κοινότητες και να δηλητηριάζουν τα τελευταία απομεινάρια λογικής μας, θα γελάσουν όλοι εκείνοι που νομίζουν πως γνώση είναι να ξέρεις να παπαγαλίζεις ένα μάτσο βιβλία και να γυρνάς σε ακαδημαϊκές λέσχες με άλλες μορφωμένες κουραδομηχανές που περιφέρουν το σαρκίο άσκοπα, θα γελάσουν εκείνοι που κάθε φορά που μελετάνε ιστορία όχι για να ανακαλύψουν τα αληθινά διδάγματα της και να αφουγκρασθούν τους κινδύνους των καιρών, και το τρόπο να γεννηθεί η ελπίδα ξανά, αλλά για να γίνουν σταυροφόροι της απογοήτευσης και της ξινίλας!

Όλα μας σπρώχνουν στο να πιστέψουμε πως για να αποδείξουμε πως είμαστε αξιοπρεπείς πολίτες και σύγχρονα σκεπτόμενοι άνθρωποι, η λύση για εμάς είναι κατ΄αρχήν να ντρεπόμαστε γι΄αυτό που είμαστε και να φωνάξουμε απεταξάμην από πάνω μου αυτό που νοιώθω , και να προσπαθήσουμε να γίνουμε αυτό που δεν θελήσαμε μέσα μας ποτέ.

Η αλήθεια είναι πως την ισορροπία μας, τη πρόοδο, και τη χαρά της ζωής, θα μπορούσαμε να την αγγίξουμε αν αποφασίζαμε να αφουγκραστούμε αυτό που είναι μέσα μας, σκοτώνοντας ότι το σκοτώνει, και να προσπαθήσουμε να γίνουμε αυτό που στ΄αλήθεια είμαστε. ΠΡΟΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΎΤΕΡΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ, να βρούμε τρόπους να γιατρέψουμε τις παθογένειες μας, όχι να επιβληθεί με τη βία πάνω μας και πάνω στις ζωές των παιδιών μας ένα ασύμβατο μόσχευμα που ο οργανισμός μας αναγκαστικά θα το πετάξει σαν ξένο. Οι ενέσεις βίαιης προσαρμογής, με εκφοβισμούς, ψεύτικα διλήμματα, και βρώμικες μηχανορραφίες για να γίνουν ανεκτές, σ΄ενα σώμα που άλλα πράγματα χρειάζεται για να βρει την υγειά του, είναι δολοφονική λύση.

Είμαστε κάτοικοι μιας πανέμορφης χώρας, με πανάρχαια ιστορία, που μπορούμε να βρούμε το νήμα ξανά ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε, για να δώσουμε το δικό μας στίγμα στη νεώτερη ιστορία. Είμαστε ήλιος, είμαστε θάλασσα, είμαστε παντός καιρού, είμαστε περήφανοι για τη τρέλα μας αλλά πρέπει να υποτάξουμε τη μιζέρια που μας μετάλλαξε, το φόβο του ραγιά που φυτεύτηκε μέσα μας , την προσποίηση να γίνουμε κάτι ξένο γιατί είμαστε ανίκανοι να φροντίσουμε και να νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας. Επίμονα, μας διαχωρίζουν με κάθε τρόπο από την ιστορία μας. Μεθοδευμένα προσπαθούν να αποδείξουν πως ο μίτος της Αριάδνης δεν υπάρχει τελείωσε, κόπηκε, και πως η πραγματική ιστορία είναι πως τελικά ο Μινώταυρος έφαγε την «ελληνικότητα». Με επιστήμονες ακριβοπληρωμένους, με ηγέτες ξενόφερτους, με ένα πνευματικό κόσμο περιορισμένο στο ναρκισσισμό του, με ένα λαό που συστηματικά κρατήθηκε αμόρφωτος ,προσκολλημένος σε ψεύτικες αξίες, υποχείριο των πλέον ύπουλων πολιτικών μηχανορραφιών, διαχέεται παντού στο εξωτερικό η ιδέα πως δεν υπάρχουν Έλληνες πλέον, πως η ελληνική κοσμοαντίληψη ήταν όπως οι δεινόσαυροι. Ένα είδος που εξαφανίστηκε και που ίσως κάποιοι κάποτε να αμφισβητήσουν και την ύπαρξή του....

Και κυρίως αυτό το μείγμα ανθρώπων που πατάει στο ελληνικό χώμα είναι χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία, χωρίς τίποτα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι σ΄αυτό το τόπο που να έχουν περάσει στη μνήμη τους πληροφορίες από άλλους καιρούς. Πως είναι εντελώς συμπτωματικές μερικές «ενδείξεις» στη συνέχεια της ιστορίας μας που άφησαν να εννοηθεί πως το θαύμα μπορεί να γίνει και πάλι ξανά.

Και για τους ιθαγενείς, στο εσωτερικό προωθείται ύπουλα η αλλοιωμένη εικόνα του τι εστί Έλληνας κι ελληνισμός. Επιμένουν οι πονηροί να ταυτίζουν τον πατριωτισμό, με τις Τεξανες συμμορίες του Μισισιπή, τις ομάδες εκκαθάρισης στη ναζιστική Γερμανία, ή τα τάγματα ασφαλείας της εποχής του εμφυλίου. Το ελληνικό πνεύμα βιάζεται συνέχεια και μετατρέπεται σε άλλοθι πράξεων και αντιλήψεων που δεν έχουν καμιά σχέση με ότι δίδαξαν στην ανθρωπότητα οι πρόγονοί μας στους θαυμαστούς αιώνες που χρωματίστηκαν από μια μοναδική κοσμοθεωρία, μια μοναδική αντίληψη των πραγμάτων.

Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν πρέπει οι άνθρωποι να κατανοήσουν πως αυτή η κοσμοαντίληψη δεν είχε σύνορα, δεν είχε τάξεις, δεν είχε όριο κανένα. Ήταν οι άπειροι κόσμοι του ελληνικού πνεύματος, αυτούς τους κόσμους που λάτρεψαν εκατοντάδες χιλιάδες πνευματικοί άνθρωποι στη μετέπειτα Δύση, που προσπάθησαν να χτίσουν πάνω σ΄αυτές , που κάηκαν γι΄αυτές στη πυρά. Όλο το σπουδαίο κομμάτι της ανθρωπότητας είχε και έχει τα θεμέλιά του στους θαυμαστούς αρχαίους κόσμους. Κι η γνώση πρέπει να μείνει καλά φυλαγμένη σε ελιτίστικους κύκλους, και να φαίνεται απρόσιτη στον απλό καθημερινό άνθρωπο κι ακόμα σημαντικότερο, στον απλό καθημερινό Έλληνα. Ο οποίος πρέπει να μάθει μόνο να παπαγαλίζει για το Λεωνίδα αλλά να αγνοεί ΑΠΟΛΥΤΑ, τα μηνύματα που έκαναν τους τριακόσιους να θυσιαστούν. Να αγνοεί τις προειδοποιήσεις ενός Σωκράτη πριν πιει το κώνειο, να αγνοεί τις αλληγορίες του Πλάτωνα, τις διδασκαλίες του Ηράκλειτου, τα έπη του Ομήρου, τις κοσμογονίες του Ησίοδου, τα ιατρικά θαύματα του Ιπποκράτη, την εικόνα που είχαν στα μάτια τους ο Ικτίνος, ο Φειδίας, ο Πραξιτέλης για να δημιουργήσουν τα θαύματα της τέχνης, τις αρετές και τις παθογένειες που ζωγράφιζαν οι μύθοι του Αισώπου, το θαύμα της ελληνικής τραγωδίας ή της ελληνικής σάτιρας, την ταύτιση του ανθρώπου με τη φύση του, το σύμπαν, και τη θεϊκή φλόγα μέσα του....

Οι νέοι Έλληνες από την πανάρχαια ιστορία τους έμαθαν μόνο τις επικεφαλίδες. Μετά χτύπαγε διάλειμμα. Αν γνωρίζαμε την ιστορία μας και αντιλαμβανόμαστε το πόσο πλούτο έχει το σπίτι μας δεν θα χρειαζόταν να αντιγράφουμε κανέναν δεξιό, αριστερό, φασίστα, κομουνιστή ή οτιδήποτε άλλο. Η Ελλάδα είχε δικούς της θησαυρούς γνώσης. Δικά της συστήματα στο πως να κυβερνάται μια πολιτεία αν ήθελε να λέγεται δημοκρατία. Και στη τυραννία είχαμε μοντέλα, και για την ολιγαρχία, και για τις φιλοδοξίες ιμπεριαλιστικού τύπου, και για οτιδήποτε κατεβάσει η κούτρα είχαμε τα μοντέλα έτοιμα στο συρτάρι. Ήταν ανάγκη να ζητιανεύουμε συνέχεια τι κυκλοφορεί στη παγκόσμια αγορά και να το λιγουρευόμαστε λες κι ανακαλύπταμε κάθε φορά το τροχό?

Και ποιος είναι αυτός που κατάλαβε ποτέ το νόημα ενός βιβλίου αν περιορίστηκε μόνο στη πρώτη σελίδα που αναφέρει τα περιεχόμενα? Δυστυχώς οι άνθρωποι, στη πλειοψηφία τους, σε παγκόσμιο επίπεδο, σε όλες τις ιδεολογίες τους, θρησκείες τους, στα ινδάλματά τους και τους σοφούς τους, στους θεούς τους και τους δαίμονες, περιορίστηκαν πάντα στην ανάγνωση των επικεφαλίδων και άφηνα μόνιμα κάποιον άλλον να διαβάζει το υπόλοιπο στη θέση τους....
Και να το αποτέλεσμα.

Ξυπνάτε. Δεν έχει κανένας πρόβλημα με τον ελληναρά, το λαμόγιο, τον μαζί τα έφαγαν, τον πελάτη των βουλευτικών αρχηγείων, τον απατεωνίσκο, το ραγιά, εκείνον που έχει ανάγει σε ιδεολογία τη κοιλιά του, το πουλί του και το χρήμα. Δεν έχει κανένας με τον έλληναρά που μιζάρεται χωρίς καμιά ενοχή, τον ελληναρά που προσπερνάει στις ουρές, που φέρεται σαν κάφρος στους γύρω του, που έχει μηδέν πνευματικό επίπεδο και μηδέν επιθυμία να βγάλει έξω το μυαλό του από το κουβά με τις μπύρες. Αυτόν τον ελληναρά τον θέλουν να υπάρχει, να τον καλοπιάνουν, να τον προωθούν να γίνει ο καλύτερος καταναλωτής, το καλύτερο πειραματόζωο, τον θέλουν για να κάνουν τις λαμογιές μαζί του και μετά να του τραβάνε το χαλί και να τον εξευτελίζουν. Κι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να τονίζουν πως είναι «έλληνας» να το δείχνουν και να υπονοούν πως αυτό είναι ο Έλληνας πλέον.

Με τους άλλους έχουν πρόβλημα. Τους εναπομείναντες. Εκείνους που έχουν καταλάβει ή εκείνους που έχουν φτάσει σε πολύ καλό σημείο ώστε να καταλάβουν στο άμεσο μέλλον. Έχουν πρόβλημα με το μοντέλο του Έλληνα που μπορεί να γεννηθεί από κάπου πάλι και να συνθλίψει τον ελληναρά καταναλωτή των προϊόντων τους. Όλο το στρίμωγμα δεν θα γίνει για να διορθωθούν τα βλήματα, αλλά για να μην μπορέσουν να πάρουν ανάσα οι ελεύθεροι Έλληνες, οι φέροντες ακόμα μέσα τους τη μυρουδιά της θάλασσας και του ήλιου...Γιατί αυτοί οι Έλληνες μπορεί άλλη μια φορά να χαλάσουν τη «διεθνή πιάτσα».

Και πιστέψτε με αυτοί είναι τρανοί κατασκευαστές πλυντηρίων, λέτε να μην ξέρουν πόσο ανώτερο ήταν το λουλάκι από τα σύγχρονα καθαριστικά τους?

Το «εθνικό συμπέρασμα» από όλη αυτή τη πολυλογία είναι απλό. Είναι λογικό ότι πάνω μας βαραίνει η Βαβέλ της ιστορίας. Μέσα στους αιώνες έχουμε λατρέψει και δημοκράτες και τυράννους. Έχουμε ακολουθήσει ήρωες κι εφιάλτες. Έχουμε πιστέψει σε πολλούς θεούς και σε έναν. Έχουμε επιβιώσει είτε πολεμώντας σαν ήρωες είτε υπακούοντας σαν πονηροί ραγιάδες. Η αριστερά στην Ελλάδα έχει σπάσει σε ένα σωρό κομμάτια. Το ίδιο και η δεξιά. Και το κέντρο. Και όλες οι μικρότερες ομάδες. Ήρθαν κι έφυγαν βασιλιάδες, Ήρθαν κι έφυγαν στρατηγοί κι επαναστάτες. Μεγάλοι κατακτητές και τιποτένιοι ηγετίσκοι. Πόλεμοι που μας δόξασαν και πολιτικές που μας ντρόπιασαν. Χωριστήκαμε σε κάθε είδους στρατόπεδα, ίσως κατά βάθος χωρίς ποτέ να πάρουμε στα σοβαρά κανένα από αυτά.

Κάθε σπίτι κι ένας πρόεδρος, κάθε παρέα και δέκα απόψεις. Δεν θα μπορούσε ποτέ ένας Έλληνας αριστερός να είναι μια ομοφωνία. Δεν θα μπορούσε ποτέ ένας Έλληνας δεξιός να είναι μια ομοφωνία. Ούτε καν ένας θρησκευόμενος. Ούτε καν ένας ποδοσφαιρόφιλος. Σ΄αυτό το πανάρχαιο τόπο υπάρχουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ότι έχει επινοήσει το ανθρώπινο μυαλό εδώ γίνονται πράξη. Κι όσοι κάτοικοι υπάρχουν σ΄αυτό το τόπο τόσες είναι κι «οι γνώμες» τους. Όσο και να μας περιορίσουν σε μπότες, να μας δέσουν τα χέρια, να μας ψεκάσουν και να μας κολλήσουν μια τηλεόραση στη μούρη, όσο και να μας βομβαρδίσουν με απειλές θεών ή δαιμόνων, παντοδύναμων ηγετών ή απειλητικών προδοτών, ο Έλληνας είναι ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΑΖΙ.

Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα που πρέπει όλοι μαζί να συγκεντρωθούμε και να κάνουμε μια ανατροπή της προκοπής και παραφράζοντας τη γνωστή διαφήμιση αν έλεγα όποιος είναι Έλληνας να σηκωθεί επάνω θα σηκωνόντουσαν όλοι, κι αν έλεγα όποιος έχει κάνει τη βρωμιά του πάλι όλοι θα σηκωνόντουσαν, κι αν έλεγα όποιος μπορεί να γίνει Πρωθυπουργός πάλι όλοι θα σηκωνόντουσαν, κι αν έλεγα κι όποιος θέλει να πάμε για μπύρες όλοι παρόντες θα ήταν.

Πρέπει να αλλάξουμε πολλά, πρέπει να βρούμε τρόπους να σταθούμε πάνω στα πόδια μας. Πρώτα όμως πρέπει να ξεβρομίσει ο τόπος από ότι μας έχει κάτσει στο σβέρκο, για να μπορέσουμε αν θέλουμε μετά να βγάλουμε τα μάτια μας. Πάντα βγάζουμε τα μάτια μας μετά, αλλά πριν αδειάζουμε το σπίτι μας από τους επισκέπτες. Κι όταν κλείνουμε τις πόρτες μαλλιοτραβιόμαστε.

Αλλά πριν, πετάμε έξω με τις κλωτσιές τους ανεπιθύμητους. Πάντα.

 vasiliskos2

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"