Παραφρόνησαν αυτοί που πάντα είχαν το κεφάλι στη θέση της κοιλιάς και την κοιλιά στη θέση του κεφαλιού, ενώ την καρδιά πάντα να φτερουγίζει μακριά απ’ την πραγματικότητα.
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *
Η κρίση των Μνημονίων οδηγεί τους Έλληνες σε σοβαρούς προβληματισμούς, απολύτως κρίσιμους για το μέλλον τους!!! Υπήρξε πράγματι αδελφή ο Κολοκοτρώνης και τί σχέση είχε με τον Καραϊσκάκη, ο οποίος θεωρείται άκρως ύποπτος σεξουαλικώς; Μήπως η κρυφή αυτή σχέση αποτελεί το βυζί της ιστορίας του ελληνισμού; Και αν είναι έτσι, πώς δικαιολογείται η Μικρασιατική Καταστροφή; Φταίει ο συνωστισμός στην προκυμαία για το όργιο που επακολούθησε της μικρασιατικής εκστρατείας εις βάρος του ελληνισμού, ή μήπως ο χορός του Ζαλόγγου που δημιούργησε το πρότυπο της ομαδικής βρεφοκτονίας και αυτοκτονίας γυναικών, οι οποίες νόμιζαν πως επειδή βύζαξαν ορεσίβιες γύφτισσες είχαν βγάλει φτερά; Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα παρέμειναν στο πεδίο της ένοπλης αναμέτρησης επειδή δεν άντεχαν να υπογράψουν το Μνημόνιο, ή μήπως επειδή έπασχαν από σοβαρή διπολική διαταραχή, όπως στην περίπτωση των γυναικών της Νάουσας, πάρα πολλά χρόνια αργότερα, όταν κάμποσες Ναουσαίες (ωραίες γυναίκες, αλλά όχι σαν τις Σερραίες) μιμούμενες τις Σουλιώτισσες, τις οποίες είχαν βάλει στην καρδιά τους ενώ στο μυαλό τους πάντα κατοικοέδρευαν οι «300», πήδηξαν μια-μια στα αφρισμένα νερά του ποταμού Αράπιτσα από τον γκρεμό…
και πήγαν να συναντήσουν τις Σουλιώτισσες, οι οποίες ήδη είχαν συναντηθεί με τους 300 του Λεωνίδα, βρίσκοντας ηρωικό θάνατο; Οι γυναίκες αυτές απλώς γκρεμοτσακίστηκαν για να μην υπογράψουν Μνημόνιο, ή επέλεξαν ηρωικό θάνατο για να γλιτώσουν από την σκλαβιά και την ατίμωση;
Αν απαντήσουμε σε αυτά τα κρίσιμα για την μοίρα του τόπου ερωτήματα και ανοίξουμε τα μάτια μας για να καταλάβουμε πως ο κίνδυνος για το έθνος και τον λαό είναι ο Μουσουλμάνος- Άπιστος, ή η άποψη της κ. Μαρίας Ρεπούση, η οποία μέχρι σήμερα μάλλον κοινοτοπίες εκφράζει από την πλευρά της ιστορικής επιστήμης, τότε ίσως αντιληφθούμε βαθύτερα το ζήτημα της Ελληνικής Κρίσης της εποχής! Είναι εθνικός μύθος όλα αυτά, ιστορία, ή τρικυμία εν κρανίω σύγχρονων ελλήνων οι οποίοι προσπαθώντας να την «κοπανίσουν» από την ιστορία, συγκρούονται στο επίπεδο του μύθου;
Αν κάποιος παρακολουθούσε σήμερα ποια είναι τα ζητήματα στα οποία φαίνεται να επικεντρώνει το ενδιαφέρον της η ελληνική κοινή γνώμη, θα καταλάβαινε απολύτως την δραματική σύγχυση ενός σοκαρισμένου από τα μέτρα φτωχοποίησης λαού, ο οποίος όπως δεν κατάλαβε την μορφή ευημερίας που δόμησε τις προηγούμενες δεκαετίες, έτσι και σήμερα δεν αντιλαμβάνεται την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα που τον ορίζει. Προφανώς δεν είναι όλοι οι έλληνες ανώριμοι. Ίσως οι περισσότεροι να χαρακτηρίζονται μάλιστα από υψηλή ωριμότητα, η οποία απλώς κάνει χάζι όλες αυτές τις ανοησίες που αποτελούν στοιχεία του ελληνικού μύθου, ο οποίος (προσοχή) δεν είναι καθόλου μα καθόλου ανοησία αυτός καθ’ εαυτός. Ανοησία είναι να προσπαθείς να ορίσεις κοινωνικοπολιτικά το παρόν, αντλώντας από συγκεκριμένα στοιχεία της ιστορικής παράδοσης και παρανοϊκό να μπλέκεις αυτά τα στοιχεία μεταξύ τους για να θεμελιώσεις σήμερα μία πολιτική ταυτότητα την οποία ορίζεις ως εθνική ταυτότητα, σε αντιδιαστολή με την ταυτότητα που διαμορφώνεται από τις διεθνείς και ευρωπαϊκές σχέσεις της χώρας μας στην συγκυρία.
Ακόμη και ως καλαμπούρι να δει κανείς την διένεξη μεταξύ διαφόρων πολιτικών παραγόντων και των οπαδών τους επί ιστορικών συμβάντων ή συνηθέστερα, επί του μύθου που αυτά τα γεγονότα δόμησαν για να συντεθεί ο γενικός εθνικός μύθος πάνω στον οποίο με συμβολικό τρόπο κατασκευάστηκε η φαντασιακή κοινότητα του ελληνισμού ως σαφής πολιτική κοινότητα, θα πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά. Αν όλα αυτά που εμφανίζονται σήμερα να δημιουργούν ρήγμα μεταξύ εθνικοφρόνων και μετανεωτεριστών δεν εξεταστούν ως πολιτικό φαινόμενο που έρχεται να διασκεδάσει και όχι να προσεγγίσει την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα, τότε ακόμα και οι ώριμοι έλληνες που διασκεδάζουν από τις απίθανες σαχλαμάρες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους ως επιχειρήματα κρυφοναζιστές και δήθεν απελευθερωμένοι από τον εθνικό μύθο προβοκάτορες, θα εγκλωβιστούν σε μια μορφή παράνοιας, χαρακτηριστική του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού αδιεξόδου της χώρας αυτήν την περίοδο.
Το χειρότερο είναι πως αυτήν την παρανοϊκή διένεξη μεταξύ ρατσιστών – εθνικιστών και δήθεν απελευθερωμένων από τον εθνικό μύθο μετανεωτεριστών αναπαράγουν μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά σίγουρα με ιδιαίτερη ζέση, τα παλαιά και νέα ΜΜΕ. Να με συμπαθάτε, αλλά αυτό εκφράζει τον σύγχρονο «αυριανισμό». Αποτελεί αισχρό λαϊκισμό το συνολικό φαινόμενο της σύγκρουσης ρατσιστών – εθνικιστών με νεοναζιστικό ταμπεραμέντο από την μια πλευρά και προβοκατόρων από την πλευρά της μετανεωτερικής ιντελιγκέντσιας. Όλα αυτά αποσκοπούν στο να λάβουν τα Μνημόνια και η σχέση μας με τους εταίρους της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η σχέση μας με όλους τους άλλους παράγοντες που αποτελούν φορείς ισχύος διεθνώς, μία μυθική διάσταση, απομακρυσμένη από την εφαρμοσμένη πολιτική. Η διένεξη εθνικοφρόνων και των υβριστών του εθνικού μύθου της Ελλάδας αποτελεί μία κατ’ εξοχήν πολιτική διαδικασία, η οποία, όμως, στο επίπεδο της κοινής γνώμης έρχεται να διασκεδάσει την ένταση και τα κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν στην διαχείριση της κρίσης που πλήττει σήμερα την Ελλάδα. Πρόκειται για πολιτικές συμπεριφορές που επιχειρούν να αποπολιτικοποιήσουν το διακύβευμα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για φτηνιάρικα πολιτικά καμώματα στα οποία είναι εθισμένη η ακροδεξιά, τουλάχιστον στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, ενώ μοιάζει να ηδονίζονται συμμετέχοντες σε αυτά κάποιοι διανοουμενίζοντες μετανεωτεριστές, οι οποίοι θεωρούν ότι έτσι επιβεβαιώνεται η προοδευτική κοινωνική τους ταυτότητα. Στο τέλος τα μόνα που δοξάζονται από αυτήν την αλληλόδραση είναι το σύμπλεγμα, η φοβία, η εμμονή, το δόγμα, αν όχι η παράνοια και η ανάγκη να δραπετεύσει κανείς από μια πραγματικότητα που δεν πιστεύει ότι είναι ικανός να αντιμετωπίσει με πολιτικά μέσα, επειδή δεν πιστεύει στην πολιτική και τα πολιτικά μέσα, μια κι αυτά θα απαιτούσαν σοβαρή κοινωνικοοικονομική ανάλυση και προσέγγιση με όρους ηγεμονίας. Σε αυτά τα ζητήματα οι ακροδεξιοί είναι πολύ αδύνατοι, καθώς αν έμπαιναν στον κόπο να τα αναπτύξουν θα εξέθεταν το νεοναζισμό τους, ενώ οι προβοκάτορες μετανεωτεριστές τον μηδενισμό τους.
Έτσι είναι εύκολο για να διασκεδάσουμε την δεινή θέση κράτους και κοινωνίας εν μέσω Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, αποβιομηχάνισης και ταυτόχρονης κρίσης του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου, να μιλούμε για τον ισλαμικό κίνδυνο, για διεθνείς συνομωσίες εναντίον του ελληνικού εθνικού μύθου, για υπανθρώπους εισβολείς που σχεδιάζουν να καταλάβουν την Ελλάδα, ή να ανασκαλεύουμε παιδαριωδώς και με περιπαικτικό ύφος διάφορα ιστορικά περιστατικά που ανήχθησαν σε οργανικά στοιχεία του ελληνικού μύθου, για να πούμε τί; Το αυτονόητο: Η ιστορία δεν συμπίπτει με την ιστορική παράδοση, αλλά είναι η δεύτερη πάνω στην οποία δομείται ο εθνικός μύθος επί του οποίου εδράζεται συμβολικά ο κάθε εθνικισμός, πηγή του εθνικού κράτους και πως αυτός ο εθνικός μύθος ελάχιστη ή καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την εθνική ταυτότητα, η οποία είναι αποτέλεσμα της συγκυριακής πολιτικής αλληλεπίδρασης του εθνικού συμφέροντος και της εθνικής εικόνας με άλλα εθνικά και υπερεθνικά συμφέροντα και άλλες εθνικές εικόνες. Αυτό αν καταλαβαίνατε, θα παύατε να ασχολείστε με την σεξουαλικότητα του Κολοκοτρώνη και τον ηρωισμό ή αυτοκτονικό αλτρουισμό των Σουλιωτισσών, όπως αντίστοιχα και με συνομωσίες που έχουν αποκτήσει μόνιμη θέση στο μυαλό ακροδεξιών, οι οποίοι ακόμη δεν μπορούν να χωνέψουν πώς χάσαμε (ποιοι;) την Πόλη.
Ας πάψουμε λοιπόν μέσα στην σύγχρονη ελληνική τραγωδία, αυτήν την άνοστη κωμωδία. Το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας της Ελλάδας και των ελλήνων αφορά στην διαχείριση της συγκυρίας και στον τρόπο με τον οποίο η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πολιτικό σύστημα απαντά καθημερινά στην κοινωνικοοικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα. Το ζήτημα της εθνικής μας ταυτότητας είναι πρόβλημα της συγκυρίας, που θα καθορίσει το μέλλον αρκετών μάλιστα γενεών ελλήνων και όχι ζήτημα αφηγηματικής κυριαρχίας επί ιστορικών συμβάντων που ανήχθησαν σε γεγονότα μέσω του εθνικού μύθου.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.