Δημήτρης Καζάκης: Τι σημαίνει ξεπούλημα στην διάλεκτο Σαμαρά

Πόσο απατεώνας πρέπει να είσαι για να βρίσκεσαι στην διακυβέρνηση της Ελλάδας; Τουλάχιστον όσο και δωσίλογος. Περί ανάκαμψης ο λόγος, ή Grecovery, όπως ανακάλυψε προσφάτως ο successful πρωθυπουργός, ελέω δανειστών, κ. Σαμαράς. Μόλις χθες σε ομιλία του στο «προσυνέδριο» της ΝΔ στην Θεσσαλονίκη διεμήνυσε τα εξής καταπληκτικά:
 «Η Ελλάδα δεν βρίσκεται πια στον αστερισμό του περίφημου Grexit, της εξόδου από το ευρώ. Βρίσκεται στον αστερισμό του Grecovery, δηλαδή λίγο πριν αρχίσει η Ανάκαμψη. Αυτή τη μεγάλη ανατροπή, μερικοί δεν μπορούν να τη χωνέψουν. Κάθε φορά που η χώρα μας σημειώνει μιαν επιτυχία, είτε την αμφισβητούν, είτε τη λοιδορούν, είτε προσπαθούν να τη μειώσουν, υπογραμμίζοντας εκείνα που ακόμα δεν έχουν αλλάξει. Αλλά την πλήρη αντιστροφή της κατάστασης δεν τη λέμε εμείς, την ομολογεί καθημερινά ο ξένος τύπος, οι διεθνείς οργανισμοί και οι διεθνείς αγορές. Όλοι εκείνοι που μας είχαν «τελειωμένους» πριν ένα χρόνο, σήμερα προβάλλουν πρωτοσέλιδα στο πόσο αλλαγμένη χώρα είναι πια η Ελλάδα. Το πόσο πολλά και κόντρα σε όλες τις προβλέψεις - τις δικές τους τις προβλέψεις – κατάφερε τους τελευταίους ένδεκα μήνες αυτή η τρικομματική κυβέρνηση που δημιουργήσαμε.»

Πολλά φούμαρα, αλλά η ουσία μία. Ο Σαμαράς και η συμμορία του θεωρεί ως επιτυχία την επιβράβευση από τα αφεντικά, από τους κατακτητές. Τα ίδια αφεντικά που δεν δίστασαν, όπως ομολογεί και η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, να θανατώσουν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Όσο για στοιχεία, τσιμουδιά. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν έστω μια ισχνή βελτίωση της κατάστασης. Αντίθετα τα πάντα υποδηλώνουν δραματική χειροτέρευση.

Όμως ο Σαμαράς δεν απευθύνεται στον συνταξιούχο που πολύ σύντομα δεν θα έχει σύνταξη για να ζήσει, ούτε στον μισθωτό που προσπαθεί να επιβιώσει με καθυστερούμενες αμοιβές σε επίπεδο απλού επιδόματος εργασίας. Δεν απευθύνεται στον άνεργο, ούτε στον ελεύθερο επαγγελματία, ή στον μικρομεσαίο που εκμηδενίζεται κυριολεκτικά. Ούτε βέβαια στους εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν πάρει, ή ετοιμάζονται να πάρουν των οματιών τους και να ξενιτευτούν. Σ’ αυτούς δεν έχει νόημα να απευθυνθεί. Του αρκεί να τους τρομοκρατεί και να τους εκβιάζει.

Απευθύνεται όμως σ’ ένα γρήγορα αναπτυσσόμενο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, τους μαυραγορίτες, τους φιλοτομαριστές. Σ’ εκείνους, δηλαδή, που ξέρουν να επιβιώνουν σε κάθε κατάσταση παρέχοντας υπηρεσίες έναντι αντιτίμου. Σ’ εκείνα τα παράσιτα που όλα τα προηγούμενα χρόνια ζούσαν με αρπαχτές από την εξουσία, ροκανίζοντας κονδύλια και πουλώντας κάθε λογής εκδουλεύσεις. Σ’ αυτούς απευθύνεται και τους λέει: Συσπειρωθείτε γύρω μου κι έχει ψωμί για όλους. Θα πουλήσουμε την χώρα κι όλο κάτι θα βολέψουμε κι εμείς.

Να γιατί το όραμα του Σαμαρά είναι το εξής:


«Σας ανέφερα τρεις χαρακτηριστικές κατευθύνσεις-οράματα στη διεθνή μας πολιτική,… τρεις καίριους ρόλους που πρέπει και μπορούμε να δημιουργήσουμε ως χώρα. Στα πλαίσια της Ευρώπης βέβαια, αλλά και πέραν της Ευρώπης. Για λογαριασμό της Ευρώπης, ασφαλώς, αλλά και με υπέρτατο γνώμονα το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας. Οράματα ναι, αλλά που πατούν στέρεα στη γη.
Συνοψίζω:
--Η Ελλάδα ως «επένδυση ασφάλειας» της Ευρώπης στη ταραγμένη Νοτιανατολική Μεσόγειο.
--Η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της περιοχής μας, ως λύσεις στο πρόβλημα της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από ξένους.
--Η Ελλάδα ως «πύλη» για τις εμπορικές σχέσεις Ευρώπης-Κίνας, που είναι και γίνονται όλο και πιο σημαντικές. Και για την Ευρώπη και για την Κίνα…»

Προσέξατε κάτι. Η Ελλάδα για τον κ. Σαμαρά δεν έχει κανένα νόημα, καμμιά άλλη προοπτική, κανένα λόγο ύπαρξης παρά μόνο ως χώρα «διευκόλυνσης» ξένων ισχυρών συμφερόντων. Η απόλυτη ιδεολογία του δωσιλογισμού και της υποτέλειας.

Με άλλα λόγια η ΝΔ του Σαμαρά μετατρέπεται ανοιχτά σε κόμμα μαυραγοριτών που διεκδικεί να δουλέψει «για λογαριασμό της Ευρώπης», αλλά και «με υπέρτατο γνώμονα το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας,» δηλαδή της τσέπης των ημετέρων που ποντάρουν σε μερίδιο από το γενικό ξεπούλημα της χώρας και του λαού της. Ο Σαμαράς και η συμμορία του γυρίζει στα γεννοφάσκια της, στις ρίζες της, εκεί απ’ όπου αντλεί την κοινωνική και πολιτική καταγωγής της: στο κόμμα των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη. Δεν χρειάζονται πια τα προσχήματα. Νιώθει ότι έφτασε η ώρα να διεκδικήσει αυτό που του αξίζει, τον τίτλο του υπέρτατου δοσίλογου.

Και το ερώτημα που μπαίνει σε κάθε ψηφοφόρο της ΝΔ, σε κάθε έντιμο άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του δεξιό, αλλά δεν ξεχνά ότι πρωτίστως οφείλει να είναι πατριώτης. Αυτό είναι το όραμά σου για την Ελλάδα;
Να μετατραπεί η χώρα σου σε οικόπεδο ευκαιρίας για «επενδύσεις ασφαλείας» της Ευρώπης, όπου μόνο δωσίλογοι, προδότες, σύγχρονοι κουκουλοφόροι και μαυραγορίτες θα μπορούν να επιβιώσουν;
Να καταστραφεί μια από τις πιο όμορφες χώρες του πλανήτη, ένας ευλογημένος τόπος – όπως δίκαια τον αποκαλούσαν οι παππούδες μας – για να αντιμετωπίσει η Ευρώπη (βλέπε Γερμανία) το πρόβλημα της ενεργειακής της εξάρτησης;
Να μετατραπεί η Ελλάδα σε «πύλη» για την Ευρώπη;
Και οι Έλληνες τι θα απογίνουν;
Τελώνες, Φαρισαίοι και αχθοφόροι, κοινώς Κινέζοι κούληδες, χωρίς να τους ανήκει τίποτε;
Κι επειδή ο Σαμαράς και η συμμορία του έχουν συνηθίσει να είναι εξ επαγγέλματος τελώνες και Φαρισαίοι, θα πρέπει εσύ να δεχθείς να μεταβληθείς σε αχθοφόρο, σε Κινέζο κούλη μπας κι έρθουν επενδυτές εκ Κίνας που μόνο έτσι αισθάνονται σαν το σπίτι τους;
Αυτό είναι το δικό σου όραμα; 
Αυτό είναι το όραμα για τα παιδιά σου;

Όταν ο πατέρας, ή ο παππού σου πήραν το όπλο και πολέμησαν τον επιδρομέα στα βουνά της Ηπείρου, γιατί το έκαναν;
Γιατί πήγαν κι έχυσαν το αίμα τους;
Τι ζήταγε τότε η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας;
Τίποτε το ιδιαίτερο: «Όθεν, η Ιταλική Κυβέρνησις κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν -ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας- το δικαίωμα να καταλάβη δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων, δια την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ωρισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως μη εναντιωθή εις την κατάληψιν ταύτην και όπως μη παρεμποδίση την ελευθέραν διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσωσι. Τα στρατεύματα ταύτα δεν παρουσιάζονται ως εχθροί του ελληνικού λαού και η Ιταλική Κυβέρνησις δεν προτίθεται ποσώς, δια της προσωρινής κατοχής στρατηγικών τινών σημείων, επιβαλλομένης υπό της ανάγκης των περιστάσεων και εχούσης καθαρώς αμυντικόν χαρακτήρα, να θίξη οπωσδήποτε την κυριαρχίαν και την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.»

Σε τι διαφέρει αυτή η απαίτηση από το όραμα του Σαμαρά και της συμμορίας του; 
Τι ζητούσε η φασιστική Ιταλία;
Να γίνει η Ελλάδα «πύλη» και «επένδυση ασφαλείας» για την ίδια. Ποια η διαφορά;
Το ότι η φασιστική Ιταλία το ζητούσε «δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων», ενώ σήμερα επιβάλλεται δια οικονομικών μέσων; Το ότι το ζητούσε μια χώρα, ενώ τώρα μας το επιβάλλει η Ευρώπη που αποτελεί την βιτρίνα των ίδιων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που έσυραν τους λαούς της στον πόλεμο και στην κατοχή το 1940-45;
Ή μήπως γιατί ο Σαμαράς και η συμμορία του ενώ δουλεύει – όπως ομολογεί ο ίδιος – «για λογαριασμό της Ευρώπης», μας διαβεβαιώνει ότι έχει «υπέρτατο γνώμονα το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας»;

Το ίδιο δεν διαβεβαίωνε και η φασιστική Ιταλία;
Ότι δεν θα έθιγε «οπωσδήποτε την κυριαρχίαν και την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.»
Υπήρχε τότε έστω κι ένας Έλληνας που να πίστευε στ’ αλήθεια ότι το τελεσίγραφο της φασιστικής Ιταλίας δεν σήμαινε πόλεμο και κατοχή της Ελλάδας;
Τότε γιατί σήμερα θα πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτοί που δουλεύουν «για λογαριασμό της Ευρώπης», έχουν σαν «υπέρτατο γνώμονα το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας»;

Γιατί η κατάληψη «ορισμένων στρατηγικών σημείων του ελληνικού εδάφους», που ζητούσε τότε η φασιστική Ιταλία, σήμαινε αυτονόητα πόλεμο, ενώ η εκχώρηση σε ξένες δυνάμεις σήμερα όλων των στρατηγικών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας σημαίνει ανάπτυξη και επένδυση;
Τι έχει αλλάξει;
 Η μεθοδολογία σίγουρα. Αντί στρατιωτικών τελεσιγράφων που αναγκάζουν ακόμη και έναν δικτάτορα σαν τον Μεταξά να αρνηθεί, σήμερα έχουμε την εξαγορά ολόκληρου του εγχώριου πολιτικού προσωπικού στο παρασκήνιο προκειμένου να εμφανίσουν ότι είναι υπέρ του «εθνικού συμφέροντος» ακόμη και το πιο πρόστυχο ξεπούλημα της χώρας.

Κι ας μην αυταπατάται κανείς. Δεν είχαμε τότε διαφορετικούς ηγέτες. Το ίδιο προδότες και δοσίλογοι ήταν πάντα. Διαφορετικό λαό είχαμε που έτρεμαν την αντίδρασή του ακόμη και οι πιο αδίστακτοι δικτάτορες σαν τον Μεταξά. Έναν λαό που θεωρούσε αυτονόητο ότι θα υπερασπιστεί την πατρίδα του απέναντι σε κάθε ξένη επιδρομή. Έναν λαό που δεν ήταν τόσο ακαμάτης και ψόφιος που ψάχνει πρώτα να βρει τον ηγέτη και ύστερα να επιτελέσει το καθήκον του. Είχαμε έναν λαό που έδινε ο ίδιος το παράδειγμα, ακόμη και χωρίς ηγεσία. Έναν λαό που ήξερε να ενώνεται απέναντι στον κίνδυνο ακόμη και υπό συνθήκες της πιο βίαιης και τραυματικής του διαίρεσης σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα».

Ας θυμηθούμε λίγα γι’ αυτόν τον λαό από τα πρακτικά της δίκης των δοσιλόγων του 1945. Αξίζει να τα θυμηθούμε ειδικά τώρα που ξεπουλιέται και διαλύεται ολόκληρη η Ελλάδα.

«Ένας Λαός ηνωμένος, χωρίς αρχηγόν, εστάθη αντίθετος προς την ηγεσίαν του και χωρίς να υπολογίση θυσίας, ηγωνίσθη, δια την νίκην.» Από την κατάθεση στη δίκη των δοσιλόγων του Αλ. Μυλωνά, ο οποίος διετέλεσε διαδοχικά υφυπουργός (1922) και υπουργός Γεωργίας (1924), υφυπουργός Οικονομικών (1928), υπουργός Παιδείας (1933), υπουργός Ναυτικών (1944) και υπουργός Οικονομικών (1945-46).

«Τον Μάιον του 1940, όταν ο ίδιος ήμην διοικητής του 3ου Σώματος Στρατού, ο τότε Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Μεταξάς εκάλεσεν όλους τους αντιστρατήγους και μας ανεκοίνωσεν ότι δεν βλέπει προσεχή την σύρραξιν, ότι όμως εάν δεχθή επίθεσιν η Ελλάς θ’ αμυνθή. Επειδή, όμως, προσέθεσεν, δεν έχομεν αεροπλάνα, επαρκεί εφόδια, μηχανοκινήτους μονάδας, φορτηγά αυτοκίνητα και πλοία, δια τούτο η σύρραξις η οποία τυχόν μας επιβληθή θα είναι βραχυχρόνιος και θα τελειώση εντός ολίγων ημερών. Το πολύ εντός 15 ή 20… Μετά τας δηλώσεις αυτάς του Μεταξά, επηρεάσθησαν εις μεγάλον βαθμόν και ο Αρχιστράτηγος και το Επιτλείον και πολλοί αξιωματικοί, και όλοι επίστεψαν ότι ένας τοιούτος πόλεμος δεν θα εκράτη επί πολλάς ημέρας.» Από την απολογία του Τσολάκογλου.

«Αι ευθύναι δια την εθνικήν συμφοράν βαρύνουν την Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου, η οποία αφήκεν απροετοίμαστον την χώραςν δια τον επερχόμενον πόλεμον…» Από την απολογία του Λιβιεράτου.

«Πάντες αναμένομεν ότι θα πολεμήση ο Ελληνικός Στρατός επί τινας ημέρας και θα παραδώση τα όπλα. Διότι δεν ημπορούσε να νικήση την Ιταλίαν. Αυτή ήτο και η γνώμη του Μεταξά άλλως τε…» Από την κατάθεση του στρατηγού Πετρίτη.

«Μετά την κήρυξιν όμως της επιστρατεύσεως τα πράγματα ήλλαξαν και άλλος αέρας εφύσησεν εις το μέτωπον. Τα στρατευμένα παιδιά του Ελληνικού Λαού, με την πίστιν των, τον ενθουσιασμόν των, ενίσχυσαν παραπολύ τους αξιωματικούς. Ήλλαξεν η ψυχολογία του μετώπου, εδημιουργήθη μία ατμόσφαιρα ενθουσιασμού, αντίθετος προς το κυβερνητικόν πνεύμα και αυτή η ατμόσφαιρα εβοήθησεν εις την διεξαγωγήν του αγώνος… Η ψυχολογία των μαχητών δεν υπήρξεν απλώς αμυντική, αλλά μετεβλήθη εις επιθετικήν… Όταν ήρχισαν αι επιχειρήσεις και η Ιταλική μεραρχία Τζούλια απώθει την ΥΙΙΙην ο στρατηγός Πιτσίκας μου ετηλεφώνησεν: ‘Άστα, μουτζωσέ τα!’ και όμως ολίγας ημέρας αργότερον, με τους εφέδρους και τους νεοσύλλεκτους της περιφερείας, κατορθώθη ν’ αποθηθή η Τζούλια, να προχωρήσουν τα Ελληνικά στρατεύματα και να φθάσωμεν εις το Πόγραδετς. Οι δικοί μας είχον μίαν πίστιν και μίαν αποφασιστικότητα, την οποίαν δεν είχον οι Ιταλοί.» Από την απολογία Τσολάκογλου.

Ο ίδιος αυτός λαός, ο απλός κόσμος, πέρασε από την δοκιμασία της ναζιστικής κατοχής και του ξενοκίνητου εμφυλίου με την ικανοποίηση ότι δεν πρόδωσε, όπως έκαναν οι ηγέτες του πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο. Συνέχισε με την ακράδαντη ελπίδα ότι θα είναι αυτός τελικά ο νικητής. Ακόμη κι όταν κατά χιλιάδες αναγκάζονταν να φύγουν για δουλειά στα κάτεργα της Γερμανίας, του Βελγίου, των ΗΠΑ και αλλού, διατηρούσαν πολύτιμη παρακαταθήκη την αδούλωτη ελληνική ψυχή. Ήξεραν πολύ καλά ότι τούτος εδώ ο τόπος είναι η πατρίδα τους και κανείς, μα κανείς δεν πρόκειται να τους την στερήσει ακόμη κι αν τους αναγκάσει να πεθάνουν σε ξένα χώματα μετανάστες, ή πρόσφυγες από ανάγκη.

Ήταν ένας αδούλωτος λαός, ακόμη κι όταν τον υποχρέωναν προδομένο να φορέσει τα χειρότερα δεσμά. Όταν η βασίλισσα Άτοσσα, η μητέρα του Ξέρξη στους Πέρσες του Αισχύλου ρωτά τον Χορό για τους Έλληνες, της απαντούν: οὔτινος δοῦλοι κέκληνται φωτὸς οὐδ᾽ ὑπήκοοι. Κανενός άνδρα δεν ονομάζονται δούλοι ούτε υπήκοοι. Κι όταν ο αγγελιοφόρος της έφερε το μαύρο μαντάτο για τον περσικό στόλο στη Σαλαμίνα, ο αρχαίος ποιητής καταγράφει στους αιώνες την ιαχή των Ελλήνων, που δεν υπήρξαν ποτέ κανενός δούλοι, ούτε υπήκοοι: «Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών». Παιδιά της Ελλάδας προχωράτε, λευτερώστε την Πατρίδα. Λευτερώστε τα παιδιά, τις γυναίκες, τους βωμούς των πατρώων θεών, και των προγόνων τους τάφους. Τώρα ο Αγώνας για όλα!

Αυτού του είδους την ελευθερία υπεράσπισαν πάντα οι Έλληνες, ή τουλάχιστον όσοι είχαν και έχουν ελληνική ψυχή. Όχι την ελευθερία των αγορών, ούτε την ελευθερία να πατώ επί πτωμάτων, η να εκμεταλλεύομαι τις καταστάσεις και τους αδύναμους. Η προσωπική ελευθερία συνδεόταν πάντα με την ελευθερία της πατρίδας, με την ελευθερία της αυτοδιάθεσης, με την ελευθερία ενός λαού να μην είναι δούλος, μήτε υπήκοος κανενός. Με την ελευθερία να είναι ο ίδιος ο λαός, ο εργαζόμενος λαός, ο δημιουργός λαός αφεντικό στον τόπο του. Να γιατί οι «διευκολύνσεις» προς τις ξένες δυνάμεις, όσο κι αν αυτές εγγυώνται το καλό της Ελλάδας, σήμαιναν ανέκαθεν για τον αδούλωτο ελληνικό λαό και αυτονόητα πόλεμο. Πόλεμο απελευθερωτικό. Πόλεμο «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Πόλεμο για της ελευθερία.

Σήμερα μας λένε ανοιχτά ότι μας θυσίασαν για τα συμφέροντα του ευρώ και του τραπεζικού καρτέλ της Ευρώπης και θεωρούν φυσικό ότι θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια και θα ασπαστούμε την μοίρα μας καρτερικά. Μας λένε ότι δουλεύουν για «λογαριασμό της Ευρώπης» κι ότι «υπέρτατο εθνικό συμφέρον» είναι να γίνουμε δούλοι των ευρωτραπεζών και υπήκοοι της Ευρώπης. Μας λένε ότι θα εκχωρήσουν το σύνολο της εθνικής επικράτειας ώστε να εξυπηρετηθούν τα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα ξένων δυνάμεων και δεν φοβούνται μην ξανακούσουν την τρομερή ιαχή που κάποτε τρομοκρατούσε κάθε βάρβαρο επιδρομέα και κάθε επίδοξο προδότη: «Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών.»

Πολύ σύντομα όμως θα χρειαστεί ο κάθε Έλληνας, o καθένας από εμάς και όλοι μαζί να επιλέξουμε: ήρωας, ή προδότης;
Κι από την απάντηση που θα δώσουμε θα εξαρτηθεί αν θα υπάρχουμε εμείς και η Ελλάδα αύριο.

Σχετικό: Κυνική ομολογία ΔΝΤ: Μας κατέστρεψαν για να σώσουν τράπεζες και ευρώ! 

Σημαντικά λάθη στη διαχείριση του προγράμματος της Ελλάδας, αλλά και παράκαμψη των κανόνων του κατά τα τελευταία τρία χρόνια, φέρεται να παραδέχεται το ΔΝΤ, όπως προκύπτει από τα συμπεράσματα έκθεσής του, η οποία διέρρευσε πρώτα στην Wall Street Journal και κατόπιν μέρος της δημοσιοποιήθηκε.

Ειδικότερα, σε ρεπορτάζ της εφημερίδας WSJ, επισημαίνεται ότι σε εσωτερικό έγγραφο του ΔΝΤ το οποίο χαρακτηρίζεται ως «αυστηρά εμπιστευτικό», το Ταμείο αναγνωρίζει ότι υποτίμησε τον αρνητικό αντίκτυπο που οι συνταγές της λιτότητας θα είχαν στην ελληνική οικονομία. Ωστόσο επισημαίνει ότι η συντονισμένη με την Ε.Ε. απάντηση στην κρίση αγόρασε χρόνο έτσι ώστε να περιοριστεί ο αρνητικός αντίκτυπος στην υπόλοιπη ευρωζώνη των 17 χωρών-μελών!

Μάλιστα ειδική μνεία γίνεται στην ανάγκη για αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Το ΔΝΤ ισχυρίζεται ότι κανονικά θα έπρεπε να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» με την απαρχή του προγράμματος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, αλλά τόσο οι εταίροι της ευρωζώνης, όσο και η τότε κυβέρνηση το απέκλεισαν εξαρχής. Να τι αναφέρει συγκεκριμένα η έκθεση του ΔΝΤ:

«Ένας τρόπος για να γίνει η προοπτική του χρέους πιο βιώσιμη θα ήταν να επιχειρήσουμε την αναδιάρθρωση του χρέους από την αρχή. Ωστόσο, το PSI δεν ήταν μέρος του αρχικού προγράμματος. Αυτό ερχόταν σε αντίθεση με το πρόγραμμα του Ταμείου στην Ουρουγουάη το 2002 και την Τζαμάικα το 2011, όπου το PSI είχε ανακοινωθεί εκ των προτέρων… Ωστόσο, στην Ελλάδα, στις παραμονές του προγράμματος, οι αρχές απέρριψαν την αναδιάρθρωση του χρέους ως «κόκκινη γραμμή» και αποκλείστηκε από το τραπέζι για την ελληνική κυβέρνηση και έτσι δεν προτάθηκε από το Ταμείο. Στην πραγματικότητα, η αναδιάρθρωση του χρέους είχε συζητηθεί από τα μέρη της

διαπραγμάτευσης, αλλά είχε αποκλειστεί από τη ζώνη του ευρώ. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι’ αυτό:

• Ορισμένοι εταίροι στην ευρωζώνη έθεσαν ζητήματα ηθικής τάξης κατά της αναδιάρθρωσης. Ένα πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα με πρόβλεψη για αναδιάρθρωση του χρέους θα ήταν πιθανόν δύσκολο να εγκριθεί, όπως θα ήταν απαραίτητο, από όλα τα κοινοβούλια της ζώνης του ευρώ.

• Η αναδιάρθρωση του χρέους θα έπληττε άμεσα τους ισολογισμούς των ελληνικών τραπεζών. Αυτό θα συνεπαγόταν μια πρόσθετη χρηματοδότηση του προγράμματος που θα υπέρβαινε το ποσό που προοριζόταν για την τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση βάσει του ΤΧΣ.

• Η αναδιάρθρωση του χρέους έθετε τον κίνδυνο μετάδοσης του προβλήματος σε άλλα μέλη της Ευρωζώνης και, ενδεχομένως, εκδήλωσης τύπου Lehman, ενώ το EFSF δεν ήταν ακόμη στη θέση του. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν μεγάλα αποθεματικά σε ελληνικά ομόλογα – όπως επίσης είχαν και μεγαλύτερη ανησυχία δεδομένου του μεγέθους της έκθεσής τους, πολλά περισσότερα ομόλογα των άλλων ευρωπαϊκών κρατών που θα έχαναν σε αξία αν οι Έλληνες πιστωτές επρόκειτο να διασωθούν…

Παρ' όλα αυτά, πολλοί σχολιαστές θεώρησαν την αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτη. Με την αναδιάρθρωση του χρέους εκτός του τραπεζιού, η Ελλάδα αντιμετώπιζε δύο εναλλακτικές λύσεις: Να πτωχεύσει αμέσως, ή να προχωρήσει μπροστά σαν να μπορούσε να αποφευχθεί η αναδιάρθρωση του χρέους. Η τελευταία στρατηγική εγκρίθηκε, αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτή χρησίμευσε μόνο για να καθυστερήσει την αναδιάρθρωση του χρέους και επέτρεψε σε πολλούς ιδιώτες πιστωτές να ξεφύγουν.

Από τη θετική πλευρά, η προώθηση του ελληνικού προγράμματος έδωσε στη ζώνη του ευρώ αρκετό χρόνο για να χτίσει ένα τείχος προστασίας για να προστατεύσει άλλα ευάλωτα μέλη και απέτρεψε δυνητικά σοβαρές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Ωστόσο, η μη αντιμετώπιση του προβλήματος του δημόσιου χρέους με αποφασιστικό τρόπο από την αρχή ή νωρίς στο πρόγραμμα δημιουργήθηκε αβεβαιότητα σχετικά με την ικανότητα της ζώνης του ευρώ να επιλύσει την κρίση και είναι πιθανόν να επιδείνωσε την συρρίκνωση της οικονομίας. Μια αναδιάρθρωση του χρέους εκ των προτέρων θα ήταν καλύτερα για την Ελλάδα, αν και αυτό δεν ήταν αποδεκτό από τους εταίρους του ευρώ. Μια καθυστερημένη αναδιάρθρωση του χρέους έδωσε ένα παράθυρο ευκαιρίας για τους ιδιώτες πιστωτές για μείωση της έκθεσης και να μεταφέρουν το χρέος σε επίσημα χέρια. Ως είδαμε και προηγουμένως, αυτή η στροφή έγινε σε μεγάλη κλίμακα και περιόρισε τις ζημιές των πιστωτών, όταν PSI τελικά πραγματοποιήθηκε, αφήνοντας τους φορολογούμενους και το δημόσιο τομέα να φορτωθεί τις ζημιές.»

Τι μας λέει το ΔΝΤ; Κάτι που φωνάζαμε από την αρχή: Ότι το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε από την τρόικα δεν έγινε με γνώμονα την διάσωση της Ελλάδας – όπως κι αν την εννοεί κανείς – από το υπερβολικό δημόσιο χρέος που την οδηγούσε σε πτώχευση, αλλά για την διάσωση του ευρώ και των ευρωπαϊκών τραπεζών. Μάλιστα, το ΔΝΤ καρφώνει την ευρωζώνη λέγοντας ότι δεν αποδεχόταν να συζητήσει ούτε καν μια αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας με «κούρεμα» στις αρχές του προγράμματος γιατί αυτό έθετε σε κίνδυνο την αρτιότητα του ευρώ και τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Κι όχι μόνο αυτό. Όταν τελικά έγινε το PSI, δηλαδή η αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα», αυτό ήταν δώρο, άδωρο, γιατί τους μόνους που βοήθησε ήταν τους ιδιώτες πιστωτές – δηλαδή τις ευρωπαϊκές τράπεζες που είχαν προλάβει να ξεσκαρτάρουν από τον μεγάλο όγκο ελληνικών ομολόγων που διέθεταν – να φορτώσουν τις ζημιές τους στον φορολογούμενο και στο δημόσιο ταμείο.

Καταλάβαμε τι έγινε; Η Ελλάδα και ο λαός της θυσιάστηκε για το ευρώ και τις τράπεζες. Τι θα γινόταν αν η Ελλάδα τότε, το 2010, προχωρούσε σε επίσημη κήρυξη παύσης πληρωμών, που το ΔΝΤ ονομάζει default; Θα χρεοκοπούσαν αρκετές ευρωπαϊκές τράπεζες και το ντόμινο που θα προκαλούσε η κίνηση της Ελλάδας θα έριχνε το ευρώ στα τάρταρα. Μαζί με τις ευρωπαϊκές θα χρεοκοπούσαν και οι εγχώριες τράπεζες. Και λοιπόν; Τι θα πάθαινε η Ελλάδα και ο λαός της; Απλά δεν θα μπορούσε να δανειστεί από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, αλλά χωρίς την ανάγκη εξυπηρέτησης του χρέους της δεν θα είχε ανάγκη να το κάνει. Και επίσης θα χρειαζόταν να εισάγει δικό της νόμισμα, εθνικό νόμισμα, προκειμένου να χρηματοδοτήσει την οικονομία της. Ενώ η χρεοκοπία των τραπεζών θα έδινε την δυνατότητα – χωρίς να χαθούν οι αποταμιεύσεις, τις οποίες εγγυάται το κράτος – να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικών δανείων και να ανοικοδομηθεί το πιστωτικό σύστημα από μηδενική βάση ώστε να σταματήσει να αποτελεί μια τεράστια καταβόθρα χρήματος, όπως είναι σήμερα. Σκέφτεται κανείς τι θα είχε γλυτώσει η χώρα και ο λαός της;

Το ΔΝΤ με την έκθεση αυτή προσπαθεί, αφενός, να αποποιηθεί τις ευθύνες του για την τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και, αφετέρου, να ενισχύσει τη θέση του έναντι της ευρωζώνης. Θα ήταν καλύτερα με μια αναδιάρθρωση χρέους στην αρχή του προγράμματος; Ούτε να το σκεφτεί κανείς. Η ελληνική οικονομία, καθώς είναι εγκλωβισμένη στο ευρώ, μια αναδιάρθρωση χρέους στην αρχή όχι μόνο δεν θα έσωζε τίποτε, αλλά θα επιδείνωνε δραματικά την κατάσταση των τραπεζών και του ευρωσυστήματος με τα ίδια τραγικά αποτελέσματα. Για να έχει μια αναδιάρθρωση χρέους έστω και προσωρινά αποτελέσματα αποσυμφόρησης του χρέους – όπως στις περιπτώσεις που αναφέρει το ίδιο το ΔΝΤ στην Ουρουγουάη και στην Τζαμάικα – είναι απαραίτητη η νομισματική ελευθερία της χώρας που προχωρά σε κάτι τέτοιο. Με την Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα του ευρώ και το τραπεζικό της σύστημα ενταγμένο στο ευρωσύστημα, καμιά αναδιάρθρωση χρέους δεν θα είχε διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτή που επιβλήθηκε στην χώρα το 2012. Όλα τα άλλα είναι ανοησίες.

Σύμφωνα πάντα με το ΔΝΤ, στην έκθεση του αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι:

• το ΔΝΤ παρέκαμψε τους κανόνες του ώστε να παρουσιαστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο, καθώς και ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε τα τρία από τα τέσσερα κριτήρια που απαιτούνται ώστε μια χώρα να δικαιούται την βοήθεια του Ταμείου.

• το Ταμείο υπήρξε υπερβολικά αισιόδοξο για τις προοπτικές της ελληνικής κυβέρνησης να επιστρέψει σε χρηματοδότηση από τις αγορές αλλά και την πολιτικής της ικανότητα να εφαρμόσει τους όρους του προγράμματος διάσωσης.

• το μεγαλύτερο όφελος από το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης του 2010 δεν το είχε η Ελλάδα αλλά ευρύτερα η Ευρωζώνη.

• το ΔΝΤ επικρίνει την καθυστέρηση στην αναδιάρθρωση του υπέρογκου ελληνικού χρέους, η οποία έγινε τελικά το Μάρτιο του 2012, δύο χρόνια μετά το αρχικό πακέτο διάσωσης, ωστόσο αναγνωρίζει ότι ήταν «πολιτικά δύσκολη» μια μείωση του χρέους νωρίτερα.

• το Ταμείο αναγνωρίζει ακόμη ότι η ανάλυσή του ως προς τη μελλοντική ανάπτυξη ήταν λανθασμένη «σε μεγάλο βαθμό».

• σφοδρή κριτική δέχεται και η Κομισιόν, η οποία «είχε την τάση να διαμορφώνει πολιτικές θέσεις δια της συναίνεσης, είχε μικρή επιτυχία στην εφαρμογή (δημοσιονομικών κανόνων) και δεν είχε καμία εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων».

• το Ταμείο είχε αρχικά προβλέψει ότι η Ελλάδα θα έχανε το 5,5% της οικονομίας του μεταξύ 2009 και 2012 ενώ η χώρα έχασε το 17% του πραγματικού ΑΕΠ της και το πρόγραμμα διάσωσης έκανε λόγο για ανεργία σε ποσοστό 15% το 2012 ενώ το πραγματικό ποσοστό της ανεργίας ανήλθε στο 25%.

Τι θα περίμενε κανείς μετά από μια τέτοια έκθεση; Να απολογηθούν όλοι αυτοί που θεωρούσαν μονόδρομο την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς της τρόικας. Φυσικά το υπουργείο οικονομικών αρνήθηκε να σχολιάσει επίσημα την έκθεση του ΔΝΤ. Ούτε φυσικά βρήκε κάτι να πει για όλα αυτά ο πρώην υπουργός Παπακωνσταντίνου μαζί με τον τυχάρπαστο πρώην πρωθυπουργό Παπανδρέου που το ΔΝΤ τους καταλογίζει ευθέως ότι δεν θέλησαν να συζητήσουν ούτε καν μια αναδιάρθρωση χρέους από την αρχή της κρίσης. Ούτε βρήκε να πει κάτι ο μέγας και πολύς Βενιζέλος που έστησε το παιχνίδι της αναδιάρθρωσης μαζί με τον Παπαδήμο και τον Σαμαρά μόνο και μόνο για να διασώσουν τους ιδιώτες πιστωτές της χώρας και να φορτώσουν τις ζημιές του «κουρέματος» σε φορολογούμενους και δημόσιο ταμείο.

Όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις που επέβαλαν το καθεστώς των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, του ξεπουλήματος της χώρας και της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, είχαν σαν πρώτιστο μέλημα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ευρώ και του ευρωσυστήματος των τραπεζών. Προτίμησαν να διαλύσουν την χώρα και να εξοντώσουν τον λαό αντί να υποστεί ζημιές το ευρώ και οι ευρωπαϊκό τραπεζικό καρτέλ. Πόσο θα χρειαστεί ακόμη να το αντιληφθούμε;

Όσο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης τι να πει κανείς; «Κάθε θαύμα κρατάει τρεις μέρες» λέει η λαϊκή παροιμία, τόσο κράτησε και το δήθεν success story του κ. Σαμαρά, καθώς σύμφωνα με το ΔΝΤ, αντί για ανάπτυξη έρχονται νέο μνημόνιο και νέα σκληρά μέτρα σε βάρος του φτωχοποιημένου ελληνικού λαού, σχολίασε ο κοινοβολευτικός εκπρόσωπος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Νότης Μαριάς για την έκθεση του Ταμείου για την Ελλάδα. Κουβέντα για το γεγονός ότι η Ελλάδα θυσιάστηκε για το ευρώ. Βλέπετε ο κ. Νότης Μαριάς και οι ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου ανήκουν ακραιφνώς στη συμμορία του ευρώ και δεν θέλουν με κανένα τρόπο να αναδειχθεί το προφανές, ότι το πρόβλημα ξεκινά πρώτα και κύρια από το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει θυσιαστεί προς όφελος του ευρωσυστήματος.

Ο δε κ. Μηλιός, μέγας οικονομικός σύμβουλος του μέλλοντος – ελέω Ουάσιγκτον – πρωθυπουργού Τσίπρα υπογράμμισε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από το 2010 είχε τονίσει με σαφήνεια και επιμονή ότι ο ακολουθούμενος δρόμος θα ήταν αδιέξοδος και καταστροφικός για τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Από πολύ νωρίς είχε προτείνει την αναγκαιότητα δραστικής μείωσης του χρέους και αντικατάστασης των μνημονίων από ένα πρόγραμμα οικονομικής ανασυγκρότησης με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες… Η ιδιαίτερα σκληρή πραγματικότητα της ύφεσης, των λουκέτων, της ανεργίας, της ανασφάλειας, της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους, της μετανάστευσης των νέων, της ανθρωπιστικής κρίσης είναι όμως πολύ πιο σημαντικά ζητήματα από την πικρή δικαίωση των αρχικών προβλέψεων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.» 

Καταλήγοντας στη δήλωσή του, τονίζει ότι «σήμερα η δημοκρατική ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής αποτελεί μονόδρομο για την άμεση διακοπή της κατηφορικής πορείας της κοινωνίας και της χώρας. Μοναδική λύση αποτελεί ο σχηματισμός κυβέρνησης της Αριστεράς που άμεσα θα προχωρήσει στην κατάργηση του μνημονίου της καταστροφής, για τη δημοκρατική αναγέννηση και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».

Δεν θα μπω στον πειρασμό να σχολιάσω σε τι ακριβώς επιβεβαιώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και προπαντός ο ίδιος ο κ. Μηλιός, ο οποίος με το πρώτο πακέτο του 2010 πίστευε ότι θα αντιμετωπιζόταν η επιβάρυνση του δημόσιου χρέους με την χρηματοδότηση από την τρόικα. Χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να αντιληφθεί αυτός και οι σύντροφοί του ότι το χρέος δεν βγαίνει. Παρ’ όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν κι αυτοί. Σε τι; Στο γεγονός ότι ζήταγαν, λέει, «δραστική μείωση του χρέους». Πώς, βρε αδέρφια; Πότε μας είπατε με ποιον τρόπο διεκδικείτε την «δραστική μείωση του χρέους»; Με τον τρόπο που υπαινίσσεται το ΔΝΤ, όπως δηλαδή έπραξε στην Λατινική Αμερική; Με ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη τύπου Λονδίνο 1953, όπως μας λέτε προσφάτως; Μα η ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη τότε έγινε για να νομιμοποιηθεί το καθεστώς κατοχής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη τότε Δυτική Γερμανία. Αυτό επιζητάτε και σήμερα; Και πώς μπορεί να γίνει «δραστική μείωση του χρέους» μέσα σ’ ένα ευρωσύστημα που δεν διστάζει να θυσιάσει χώρες και λαούς προκειμένου να μην θιχτεί το τραπεζικό καρτέλ; Θα μας το πείτε κάποτε, ή απλά θα συνεχίσετε να εμπαίζετε τον κόσμο και να πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες;

Το μόνο μέλημα σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αντικαταστήσει την καταρρέουσα πόλωση του λαού από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό με την πρόταση για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» έναντι προφανώς μιας «κυβέρνησης της Δεξιάς». Κι έτσι να συνεχιστεί το παιχνίδι της εναλλαγής σε βάρος του λαού και της χώρας με τον κόσμο μοιρασμένο ανάμεσα σε μια δοτή Δεξιά και σε μια εξίσου δοτή Αριστερά. 

Όσο για το ΚΚΕ, το γραφείο τύπου σχολίασε: «Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να πιστέψει στα ψέματα της συγκυβέρνησης, αλλά και των άλλων κομμάτων, ότι δήθεν η καπιταλιστική ανάκαμψη θα οδηγήσει σε βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού.» Τρία πουλάκια κάθονταν στου Διάκου το ταμπούρι… Σε μια κατάσταση όπου η ελληνική οικονομία βουλιάζει αναφανδόν με ολόκληρη την κοινωνία να διαλύεται, οι αξιωματούχοι του ΚΚΕ τσακώνονται με τους άλλους για τι σόι ανάκαμψη θα έρθει! Κουβέντα για την έκθεση του ΔΝΤ και για την ομολογία ότι η Ελλάδα θυσιάστηκε για το ευρώ. Βλέπετε, δεν ταιριάζει στην απολογητική του ΚΚΕ που θέλει την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα να είναι σε ισότιμη βάση με την κρατικομονοπωλιακή ολιγαρχία της ευρωζώνης. Ένα κόμμα που σκίζεται να μας πείσει ότι οι κυβερνήσεις της χώρας δεν είναι προδοτικές, ούτε δωσίλογες, πώς να σχολιάσει μια τέτοια έκθεση; Απλά ακολουθεί την γνωστή πολιτική: τουμπεκί ψιλοκομμένο. 

Όπως ακριβώς κάνει και με τις δανειακές συμβάσεις και γενικά με οτιδήποτε προδίδει εξόφθαλμα το καθεστώς κατοχής και ολοκληρωτικής αποικιοποίησης στο οποίο έχει τεθεί η χώρα. Η ηγεσία του ΚΚΕ σήμερα έχει αναλάβει να διασώσει τους προδότες αυτής της χώρας από ένα μαζικό παλλαϊκό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, από ένα νέο ΕΑΜ, το μόνο ικανό να ενώσει τον λαό και να τον γλυτώσει από τον εξανδραποδισμό του ίδιου και της πατρίδας του.

Αν διαβάσει κανείς με προσοχή την έκθεση του ΔΝΤ θα διαπιστώσει ότι οι εκτιμήσεις του για την ελληνική οικονομία του 2012 έχουν αναθεωρηθεί προς το χειρότερο. Κι έτσι κάνουν τις προβλέψεις για το 2013 ακόμη πιο αίολες και εντελώς αβάσιμες. Έτσι, π.χ., η εκτίμηση για την ύφεση του 2012 διαμορφώνεται στο -6,4% πτώση του πραγματικού ΑΕΠ, από -6,0% που ήταν η αρχική εκτίμηση. Η πτώση της παραγωγής θα διαμορφωθεί τελικά στο -7,7% για το 2012 και -10,6% για το 2013! Οι επενδύσεις στην ελληνική οικονομία εκτιμάται ότι τελικά έπεσαν κατά 19,2% το 2012 αντί για 14,4% που αρχικά εκτιμηθεί, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο το 2013 θα πέσουν μόλις κατά 4,0%, ενώ το 2014 θα αυξηθούν με μαγικό τρόπο κατά 8,4%. Δηλαδή σε ποσοστό που δεν έχει πιάσει η ελληνική οικονομία ούτε την εποχή που ετοιμαζόταν η Ολυμπιάδα του 2004. Η συνολική εγχώρια ζήτηση εκτιμάται τελικά ότι υποχώρησε το 2012 κατά 10,4% έναντι 8,7% που ήταν η αρχική εκτίμηση. Και παρά την συνεχιζόμενη οριζόντια δραστική περικοπή εισοδημάτων και δαπανών η συνολική εγχώρια ζήτηση προβλέπεται να υποχωρήσει το 2013 μόνο κατά 5,6%, ενώ το 2014 θα υποχωρήσει μόλις κατά -1,1%. Πώς θα γίνει αυτό το θαύμα; Με τον γνωστό τρόπο: στα χαρτιά. 

Στην πράξη ετοιμαστείτε για τα χειρότερα. Κι αν έχετε την δύναμη να βρείτε την χαμένη σας αξιοπρέπεια και δεν επιτρέπετε στον εαυτό σας να σας ξεγελάσει κανένας επαγγελματίας απατεώνας της πολιτικής, τότε ενωθείτε με αυτούς που από την αρχή της κρίσης ξέρουν για τι μιλάνε και τι προτείνουν. Ενωθείτε στη βάση της μόνης δυνατής διεξόδου: του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία του λαού στην πατρίδα του στη βάση της μονομερούς διαγραφής του χρέους, της άμεσης εξόδου από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία κατάλυσης των εθνικών κρατών. Την μόνη πρόταση που είναι αληθινά δημοκρατική και πατριωτική ικανή να ενώσει όλο τον λαό.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 9/6/2013.

dimitriskazakis

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"