Από τα τάγματα εργασίας των νεοΤούρκων στα τάγματα εργασίας... των_νεοΕλλήνων

Του Στέλιου Ελληνιάδη _ "Δρόμος της Αριστεράς"

Η Δεξιά ήτανε μαύρη, κατάμαυρη. Απ' όπου κι αν την έπιανες, λέρωνες τα χέρια σου. Μετά την οριστική κατίσχυση της, το 1949, συνέχισε για πολλά χρόνια τη βία και την τρομοκρατία που εφάρμοσε από τον αιματοβαμμένο Δεκέμβρη του 1944.

Στο Μακρονήσι συνεχίστηκαν τα φριχτά βασανιστήρια και οι εκτελέσεις των κομμουνιστών δεν σταμάτησαν με τη διεθνή κατακραυγή για τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ενώ δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές ήταν φυλακισμένοι, εξορισμένοι στο εσωτερικό ή εκδιωγμένοι στο εξωτερικό και χιλιάδες άλλοι άταφοι στα πεδία των μαχών και στους τόπους εκτέλεσης τους από τις συμμορίες των δοσίλογων, των Γερμανοτσολιάδων και των ταγματασφαλιτών. 

Οι πρωθυπουργοί και οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί διορίζονταν από τον εν Αθήναις πρέσβη των ΗΠΑ και ο ξένος βασιλιάς ήταν ο τοποτηρητής του καθεστώτος και αρχιστράτηγος του στρατού. Ενός στρατού που πολεμούσε στη μακρινή και άγνωστη Κορέα για χάρη των Αμερικάνων, αλλά δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό όταν η τούρκικη κυβέρνηση οργάνωσε το πογκρόμ του ξεριζωμού εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και οι Εγγλέζοι απαγχόνιζαν και έκαιγαν ζωντανούς με φλογοβόλα τους αγωνιστές της κυπριακής ανεξαρτησίας.

Στα χρόνια που σε όλο τον κόσμο οι λαοί, συμπεριλαμβανομένου του κυπριακού, πάλευαν για την κατάργηση της αποικιοκρατίας και την εθνική τους απελευθέρωση, η ελληνική άρχουσα τάξη κρατούσε την εξουσία υπηρετώντας δουλικά τους ξένους και καταπιέζοντας φασιστικά τους γηγενείς. Μέσα σε 214 λέξεις εμπεριέχεται σε αδρές γραμμές όλη η ελληνική μεταπολεμική πολιτική πραγματικότητα. ...

Κράτος υποτέλειας

Όμως, μέσα σ' αυτή την καταχνιά, έφεγγε όχι μόνο η λαϊκή αντίσταση και ο αριστερός πολιτισμός, αλλά και η παρουσία μιας μερίδας αστών, κυρίως διανοουμένων, που ούτε ξενόδουλοι, ούτε αμόρφωτοι, ούτε θιασώτες της ωμής βίας ήταν.

 Αντιθέτως, τα οράματα και τα έργα τους εφάπτονταν με τα οράματα και τα έργα των διανοουμένων της Αριστεράς. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Ελύτης, Λεοντής, Τσαρούχης, Ρίτσος, Κουν, Αναγνωστάκης, Γκάτσος, Μποστ, Πικιώνης και πολλοί άλλοι, αστοί και κομμουνιστές διανοούμενοι, πάλευαν σαν ένα αδιαχώριστο σύμπλεγμα για μια Ελλάδα πιο κοντά στην ένδοξη ιστορία της και το ευφάνταστο ιδανικό τους.

Και στο οικονομικό επίπεδο, οι ελληνικές επιχειρήσεις δέσποζαν στην αγορά. Στο εμπόριο, τη βιομηχανία, την αγροτική παραγωγή, τη μεταποίηση, τις θαλάσσιες και εναέριες μεταφορές, αλλά και στον τομέα των υπηρεσιών, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι δημόσιοι οργανισμοί ήταν ελληνικών συμφερόντων. Κάτω από την ασφυκτική πίεση των «συμμάχων» και την απομόνωση της Ελλάδας από τους γείτονες της, λόγω της υποχρεωτικής υπαγωγής της χώρας στον Ψυχρό Πόλεμο, οι εντόπιες ενσυνείδητες και ασυνείδητες προοδευτικές δυνάμεις, εξ αριστερών και εκ δεξιών, προσπαθούσαν να διαμορφώσουν μία σύγχρονη κοσμοπολίτικη εθνική ταυτότητα, ένα πολιτισμό αντάξιο της μεγάλης έντεχνης και λαϊκής κληρονομιάς του Ελληνισμού και ανοιχτό στον έξω κόσμο, ένα κράτος με αυτοδιάθεση που θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του και να στηρίζεται πρωτίστως στις δικές του δυνάμεις.

Η προσπάθεια αυτή πολεμήθηκε με νύχια και με δόντια από τους Αμερικάνους, το παλάτι, τους γόνους της ακροδεξιάς και τον μητσοτακισμό. Η δημοκρατία καταπατήθηκε και ο στρατός, με τη συνενοχή μιας οπισθοδρομικής θρησκόληπτης και προγονόπληκτης κοινωνικής μερίδας, ανέλαβε την ανακοπή οποιασδήποτε διαφυγής από την καθυστέρηση και την εξάρτηση. Το πάγωμα των αστικών πολιτικών δικαιωμάτων και η ανατροπή του Μακαρίου με τη συνδρομή των Αγγλοαμερικάνων και η παράδοση της μισής Κύπρου στους Τούρκους, αποτελούν σήμα κατατεθέν του αναχρονισμού και της υποτέλειας.

Το τέλος της μεταπολίτευσης

Σήμερα, ζούμε το τέλος της μεταπολίτευσης. Σε μια Ευρώπη που παραπαίει και απομακρύνεται από τις δημοκρατικές αρχές και κοινωνικές αξίες που αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά, η μαύρη μαυρίλα του αναχρονισμού και της υποτέλειας βρήκε εύφορο έδαφος για να αναβιώσει.
Η Χρυσή Αυγή είναι η πιο κραυγαλέα παραφυάδα της, αλλά η συγκυβέρνηση είναι ο κορμός της. Όσο κι αν ξεγελούν τον κόσμο οι λέξεις εξυγίανση, εκσυγχρονισμός και ανάπτυξη, η αλήθεια βιώνεται, οδυνηρά και άνισα, αλλά βιώνεται.

Σήμερα, η άρχουσα τάξη είναι ρακένδυτη. Δεν έχει πια αστούς. Ούτε Ωνάσηδες ούτε Χατζιδάκιδες. Είναι πιο κοντά στον Μεταξά και τους Γερμανοτσολιάδες. Γι' αυτό και αισθάνονται τόσο άνετα με τους Χρυσαυγίτες ο Πολύδωρας και η Μπακογιάννη.
Φτωχιά και κομπλεξικιά απέναντι στους καλλιεργημένους, αριστερούς και δεξιούς. Γι' αυτό ενισχύει τα πιο καθυστερημένα πολιτισμικά ανακλαστικά της κοινωνίας. Γι' αυτό έκλεισε την ΕΡΤ, γι' αυτό κλείνει κατά προτεραιότητα τα σχολεία, τις πανεπιστημιακές σχολές, τους πολιτιστικούς οργανισμούς των δήμων, τα ερευνητικά κέντρα του τόπου. Γι' αυτό κάνει αθρόες μεταγραφές από την άκρα Δεξιά. Γι' αυτό ενισχύει μόνο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Πιο κοντά στη χούντα αισθάνεται ασφαλής. 

Αυτό που ζούμε σήμερα, είναι η θλιβερή κατάληξη αυτής της μακριάς πορείας προς την υποτέλεια. Από τα τάγματα εργασίας των νεοΤούρκων φτάσαμε στα τάγματα εργασίας των νεοΕλλήνων. Αυτά τα οποία δημιουργούνται από τους υποτελείς πολιτικούς, καθ' υπόδειξιν των νεοΓερμανών, των οποίων οι πρόγονοι καθοδηγούσαν τους νεόΤουρκους. Εκατομμύρια άνεργοι, πείνα και δυστυχία μέχρι θανάτου, χιλιάδες άστεγοι και αυτόχειρες, χιλιάδες νέοι εργάτες στη Γερμανία και το Ντουμπάι. Από τα ανθρακωρυχεία του Βελγίου στα νοσοκομεία της Αγγλίας και από την έρημο της Μικρασίας στην έρημο της Αραβίας. Με πτυχία και κλιματιστικά αυτή την φορά.

Δεξιά διολίσθηση

Όπως πάντα. Όταν η άρχουσα τάξη αισθάνεται ότι τα συμφέροντα της κινδυνεύουν, η δημοκρατία γίνεται περιττή πολυτέλεια για την κοινωνία. Οι κυβερνώντες αρχίζουν να τη μαζεύουν, να τη φέρνουν περισσότερο στα μέτρα τους, να τη στενεύουν. Το know how το έχουν. Έχουν εμπειρίες από το παρελθόν, το όχι και τόσο μακρινό, στην Ευρώπη, αλλά και μεγάλη ποικιλία από εφαρμογές σε όλο τον κόσμο. Από «ειδικές νομοθεσίες», π.χ.
«Πατριωτικός νόμος» του 2001 στις ΗΠΑ, μαζικές παρακολουθήσεις όλων ανεξαιρέτως των πολιτών στην Αμερική και την Ευρώπη, καθεστωτικές ανατροπές και απόπειρες ανατροπών με υπονομεύσεις, αποκλεισμούς, πραξικοπήματα, εμφυλίους και στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως στη Βενεζουέλα, το Ιράν, την Ονδούρα, την Παλαιστίνη, το Λίβανο κ.λπ., αλλά και ανοχή έως και νομιμοποίηση του νεο-φασισμού.

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα νεοφασιστικά κόμματα, με μάσκα ή άνευ, είναι στα κοινοβούλια. Οι πολιτικές των μνημονίων εφαρμόζονται επειδή έχουμε μία άρχουσα τάξη που δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στην ιστορική της αποστολή. Να δημιουργήσει ένα καπιταλιστικό καθεστώς αντάξιο των καλύτερων ευρωπαϊκών μοντέλων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο τελευταίος αξιόλογος πολιτικός της εκσυγχρονιστικής Δεξιάς, προσπάθησε και ο Αντρέας Παπανδρέου επίσης, αλλά γρήγορα έμεινε από λάστιχο. Η νέα άρχουσα τάξη αναπτύχθηκε εντελώς παρασιτικά. Κάθε προσπάθεια που έγινε στο παρελθόν προς αυτή την κατεύθυνση εγκαταλείφτηκε ή κατέρρευσε.

Μέσα σε λίγες δεκαετίες η βιομηχανία συρρικνώθηκε, το εμπόριο διαλύθηκε, η αγροτική παραγωγή μειώθηκε, οι εισαγωγές αυξήθηκαν, ο αστικός πολιτισμός ξεφούσκωσε, το αστικό κράτος χρεοκόπησε.

Πού είναι οι εθνικοί επιχειρηματίες και οι αστοί διανοούμενοι με δημοκρατικά και πατριωτικά αισθήματα, που θα αντισταθούν, όπως έκαναν στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, κόντρα στην ακαλαισθησία της Δεξιάς και κόντρα στη δικτατορία των συνταγματαρχών;

Η άρχουσα τάξη κυριαρχείται πλέον από λαθρέμπορους πετρελαίου, μεσάζοντες στο εμπόριο όπλων, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, βδέλες του δημόσιου τομέα, τσάτσες των ξένων «οίκων», τζογαδόρους με το προσωπείο του τραπεζίτη, γκάνγκστερ του κοινού ποινικού δικαίου και λαδωμένους πολιτικούς. 

Σε μια κανονική χώρα, οι μισοί θα ήταν στη φυλακή. Πού είναι οι αντίστοιχοι Αλέκος Πατσιφάς, Μίνως Μάτσας και Τάκης Β. Λαμπρόπουλος, για να χρησιμοποιήσω τρεις δημιουργικούς επιχειρηματίες από την υγιή τότε βιομηχανία της μουσικής;

Υπάρχουν αστοί;

Με ποιους θα συμμαχήσουμε, λοιπόν, για να σώσουμε την Ελλάδα; Όσοι αστοί με ανεξαρτησία πνεύματος έχουν παραμείνει, με δημοκρατική και πατριωτική συνείδηση, είναι τρομαγμένοι, λουφαγμένοι, ηττημένοι, απογοητευμένοι. Πολιτικά δεν εκφράζονται από τα ρετάλια του αστισμού. Ο αστισμός ηττήθηκε κατά κράτος από τους κατσαπλιάδες που ανέκαθεν εμπόδιζαν την πορεία για την πρόοδο. Αυτούς που δολοφονούσαν τον Καποδίστρια και έγλειφαν τους Βαυαρούς, τους κάθε Βαυαρούς, και παρέδιδαν λάφυρο τη χώρα στις μεγάλες δυνάμεις. Αυτούς που γλείφουν σήμερα τους Γερμανούς, όπως έγλειφαν χτες τους Αμερικάνους και προχτές τους Εγγλέζους. Υπάρχουν, άραγε, αστοί διασωθέντες από το ναυάγιο της άρχουσας τάξης που θα συμπράξουν μαζί μας για να απαλλαγούμε από τους λαθροκαπετάνιους και να διασώσουμε το πλοίο μαζί με τους επιβάτες του;

Είναι πάρα πολύ απογοητευτικό, χαρακτηριστικό σημείο του μεγέθους της παρακμής και της πολιτισμικής καταστροφής, ότι μερίδα της διανόησης προσχώρησε στο μπλοκ των ρεταλιών που καταστρέφουν την Ελλάδα. Όχι μόνο για τα τριάντα αργύρια. Πέρα από το κατακάθι του ευνοημένου από τη διαφθορά μικροαστισμού που εκφράζει το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ και το πιο εξαρτημένο από το λάιφστάιλ κομμάτι της Αριστεράς που εκφράζει η ΔΗΜΑΡ, ξέμεινε κι ο αστισμός από φωτισμένους διανοούμενους με αρχές, ανεξαρτησία, ποιότητα και σθένος.

Μικροαστοί δημοσιογράφοι στην υπηρεσία των εργολάβων, πανεπιστημιακοί που ευνοήθηκαν από την κομματοκρατία και διανοούμενοι που αναδείχτηκαν από τις φυλλάδες και τα εκδοτικά συγκροτήματα, ευνοημένοι όλοι από τη φτηνή κουλτούρα που διαπότισε την κοινωνία, προσπαθούν να καλλωπίσουν το τέρας του αστισμού για να διασώσουν τα τζιπ τους. Υπάρχουν, άραγε, αστοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες και διανοούμενοι, που έστω από ντροπή θα πάψουν να ανέχονται να τους εκπροσωπεί ένας αυτοαποκαλείται μαλάκας;  

ΒΑΘΥ

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"