Σύγκλιση με τα αστικά κόμματα ενάντια στη Χρυσή Αυγή;

Μπορεί να τεθεί το ερώτη­μα: Αφού τα μέτρα που λαμβάνει ή θα λάβει η κυβέρνηση περιορίζουν τη βία και την αντι­δημοκρατική δράση της Χρυσής Αυγής, για­τί να μην τα στηρίξει και η Αριστερά;

 

Όπως έγραφε και η Αυγή (22/9, σελ. 64): «Χρει­άζεται να μαζευτούν κάποιες αστοιχείωτες ταυτίσεις ανάμεσα σε νεοναζί και νεοφιλε­λεύθερους, ανάμεσα στο φασισμό και τον αστικό συντηρητισμό».

 

Όμως συχνά οι φω­νές που μέμφονται τη ριζοσπαστική Αριστε­ρά για μονολιθικότητα, διαπράττουν το αντί­στροφο αμάρτημα: Απολυτοποιούν τη δια­φορά και αγνοούν την κοινή καπιταλιστική βάση αστικού νεοφιλελευθερισμού και νεο­φασισμού. Γι' αυτό, ευελπιστούν ότι κάποια μορφή σύγκλισης με τις αστικοδημοκρατικές δυνάμεις υπό την ηγεμονία της Αριστε­ράς, θα συμβάλει στην προάσπιση της δημο­κρατίας και θα φέρει στην εξουσία την Αρι­στερά ως την κατ' εξοχήν δύναμη της ομαλό­τητας και της δημοκρατικής εγγύησης.

Οπωσδήποτε, μέτρα που περιορίζουν την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, έστω κι αν λαμβάνονται από μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, πρέπει να επιδοκιμάζονται. Άλλο όμως αυτό και άλλο η έστω άτυπη σύγκλι­ση και η με οποιαδήποτε έννοια κοινή με τα αστικά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) αντιμετώπι­ση της Χρυσής Αυγής. ...

Όποτε όμως η Αρι­στερά δεν αρκείται στην επιδοκιμασία μέ­τρων υπέρ της (αστικής) δημοκρατίας, αλ­λά προσηλώνει συνολικά την πολιτική της στην υπεράσπιση της, απεμπολεί την πολι­τική αποστολή της, μετατρέπεται σε υποζύ­γιο της αστικής πολιτικής, αλλά ούτε και τη δημοκρατική ομαλότητα διασώζει και διευ­ρύνει.

Η στήριξη της Ένωσης Κέντρου από την προδικτατορική ΕΛΑ στο όνομα της δη­μοκρατικής ομαλότητας και της διεύρυνσης της, ωφέλησε μονόπλευρα την Ένωση Κέ­ντρου, χωρίς να αποτρέψει τη στρατιωτική δικτατορία.

Παρόμοια, η πολιτική της ΕΑΔΕ από το ΚΚΕ εσ. (πρόγονο του ΣΥΡΙΖΑ) για την αποτροπή επανόδου του στρα­τιωτικού καθεστώτος, απλώς συνέβαλε στην εγκαθίδρυση της αυταρχικής καραμανλικής δημοκρατίας, περιορίζοντας και το ίδιο το ΚΚΕ εσ. σε ρόλο ουραγού της αστικής πο­λιτικής.

Η προσάρτηση της Αριστεράς στην αστική πολιτική σωτηρίας της δημοκρατικής ομαλότητας και αποτροπής της όποιας μορ­φής εκτροπής, αν δεν ενταχθεί σ' ένα πρό­γραμμα ριζοσπαστικών τομών, εκφυλίζεται αναπόφευκτα σε αστική πολιτική, που αξιο­ποιείται από την άρχουσα τάξη και τους πο­λιτικούς της εκπροσώπους για την αναστο­λή της κινηματικής ανάπτυξης και της ρι­ζοσπαστικής αλλαγής με επίκληση του φό­βου της «δημοκρατικής αποσταθεροποίη­σης» από τις κοινωνικές και πολιτικές εντά­σεις.

Ιδιαίτερα σήμερα είναι δυνατόν η Αρι­στερά να προσβλέπει και σε αστικά κόμμα­τα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, που με τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική τους οδήγησαν στην άνδρωσή της;

Έπειτα, ποια δημοκρατική ομαλότητα να υπο­στηρίξει κανείς από κοινού με τα νεοφιλελεύ­θερα κυβερνώντα κόμματα;

Η νεοφιλελεύθε­ρη μνημονιακή πολιτική με τη βάρβαρη αντιλαϊκότητά της και τον άκρο αυταρχισμό της είναι από το χαρακτήρα της αστείρευτη πηγή τρο­φοδοσίας της όποιας μορφής ακροδεξιάς.

Αυ­τή η πολιτική έχει καταστήσει την αστική δημο­κρατία (που από τη φύση της δεν είναι και το απαύγασμα της δημοκρατίας) ένα «πουκάμισο αδειανό»: Παροπλισμό ουσιαστικά του κοινο­βουλίου, ακόμη και του υπουργικού συμβουλί­ου, καρατόμηση προ δεκαετιών κατακτημένων εργασιακών δικαιωμάτων, οργάνωση της εργα­σίας με τον εργοδοτικό εκβιασμό, επικυριαρχία των Βρυξελλών και απεμπόληση της δυνατότη­τας, έστω τυπικής, του ελληνικού λαού να κα­θορίζει την πολιτική πορεία της χώρας, διακυ­βέρνηση με πρωτεύοντα ρόλο της καταστολής και της τρομολαγνείας, υιοθέτηση της κρατικής βίας κατά των μεταναστών και δημιουργία νεο­ναζιστικού τύπου στρατοπέδων συγκέντρωσης, με κατάργηση κάθε έννοιας ανθρωπίνων δικαι­ωμάτων. Αυτά είναι τα ρετάλια της αστικής δη­μοκρατίας υπό την κυριαρχία της νεοφιλελεύ­θερης πολιτικής.

Για να μην παρεξηγούμαστε: Και τα ρετά­λια της αστικής δημοκρατίας είναι προτιμότερα από ένα καθεστώς εκτροπής. Είναι όμως αδια­νόητο για ένα τέτοιο πολιτικό status να ευνουχί­ζει η Αριστερά την ανατρεπτική πολιτική της. Η αντιμετώπιση του προβλήματος της δημοκρατί­ας από τη διάσωση της όποιας αστικής δημο­κρατίας ως την κατάκτηση ανώτερων δημοκρα­τικών δικαιωμάτων, όπως ο εργατικός έλεγχος, δεν είναι δυνατόν βέβαια να εξασφαλιστούν από το νεοφιλελευθερισμό (και την όποια «σύγκλιση» με αυτόν), αφού ο νεοφιλελευθερισμός καταρ­ρακώνει την ίδια την αστική δημοκρατία και το σύνταγμα της.

Το ζήτημα της δημοκρατίας μόνο στα πλαίσια μιας ριζοσπαστικής αριστερής πο­λιτικής μπορεί να αντιμετωπιστεί. Μόνο με ριζι­κές τομές αντιμετωπίζεται. Η «κατάργηση» του Μνημονίου δεν οδηγεί περίπου αυτόματα στην ανάταση της δημοκρατίας, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε βέβαια αρκεί η αποκατάσταση κα­ταργημένων δικαιωμάτων. Το εργατικό λαϊκό κί­νημα με τη συνειδητοποίηση της δύναμης του, αλλά και με το θεσμικό εξοπλισμό του θα πρέ­πει να αναδειχτεί σε πρωταγωνιστή μιας δημο­κρατικής λαϊκής διακυβέρνησης. Η ενεργοποί­ηση των λαϊκών στρωμάτων στην κατεύθυνση μιας πολιτικής που αποδειγμένα θα υπηρετεί τα συμφέροντα τους θα οδηγεί σε ανώτερες δημο­κρατικές κατακτήσεις και θα ξεριζώνει τη σπο­ρά του νεοναζισμού στις λαϊκές μάζες.

Η νεοφιλελεύθερη διαχείριση οξύνει στο έπα­κρο τις κοινωνικές αντιθέσεις.

Το κεφάλαιο στην επίθεση του κατά της εργατικής τάξης αξιοποι­εί, εκτός των άλλων, και τη Χρυσή Αυγή, που πα­ρά τη σχετική της αυτοτέλεια, είναι σαφώς συστημική δύναμη. Η κοινωνική ένταση, με την πα­ρουσία μάλιστα μιας ενισχυμένης Χρυσής Αυ­γής, ασφαλώς συνεπάγεται κινδύνους.

Όμως σε αυτήν την καμπή, τι πρέπει να πράξει η Αρι­στερά;

Να αναλάβει το ρόλο του προστάτη της δημοκρατικής ομαλότητας, όπως διατείνεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, να επιδοθεί στην περιστολή των αγώνων, ώστε με την «υπεύθυνη» διαχείρι­ση ήσυχα κι ωραία να αναλάβει τη διακυβέρνη­ση;

Ή, απεναντίας, να κλιμακώσει τους κοινω­νικούς και πολιτικούς αγώνες, ώστε να ανατρα­πεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική, που υποστηρί­ζουν τα αστικά κόμματα και ιδιόμορφα και το νε­οναζιστικό παρακλάδι;

Η πάλη για τη δημοκρα­τία και η αντιφασισπκή πάλη, πρέπει να διεξά­γεται και αυτόνομα, αλλά και στα πλαίσια του γε­νικού αγώνα κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτι­κής. Δεν είναι ώρα για φοβική αναδίπλωση του κινήματος αλλά για αντεπίθεση.

Αν η Αριστερά ενωμένη και αποφασιστική αντιμετωπίσει δυ­ναμικά το νεοφιλελευθερισμό, αν προστατεύει ανυποχώρητα τα δικαιώματα των εργαζομένων, αν αντιδρά αποτελεσματικά στο νεοφιλελεύθε­ρο αυταρχισμό, υπερασπίζει την εθνική ανεξαρ­τησία, απαιτεί την εξυγίανση της πολιτικής ζω­ής, θα ανατρέψει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά θα αφαιρέσει και το έδαφος, όπου γονι­μοποιεί την «αντισυστημική» δημαγωγία της η Χρυσή Αυγή...

*Το κείμενο βασίζεται σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ στις 22/9/13 με τίτλο ''Το φόβητρο της Χρυσής Αυγής''

Σύντομη Περιγραφή: 

Δημήτρης Γρηγορόπουλος

Ιδιαίτερα σήμερα είναι δυνατόν η Αρι­στερά να προσβλέπει και σε αστικά κόμμα­τα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, που με τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική τους οδήγησαν στην άνδρωσή της;Έπειτα, ποια δημοκρατική ομαλότητα να υπο­στηρίξει κανείς από κοινού με τα νεοφιλελεύ­θερα κυβερνώντα κόμματα;Η νεοφιλελεύθε­ρη μνημονιακή πολιτική με τη βάρβαρη αντιλαϊκότητά της και τον άκρο αυταρχισμό της είναι από το χαρακτήρα της αστείρευτη πηγή τρο­φοδοσίας της όποιας μορφής ακροδεξιάς. 

 

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"