Η βόμβα των τραπεζών [Η Ελλάδα χρειάζεται ένα δικό της σχέδιο εξόδου από την κρίση... μία κυβέρνηση που να ενώνει και να μην διχάζει τους Έλληνες, τοποθετώντας στο στόχαστρο την μία και μοναδική εγκληματική συμμορία του πλανήτη: τους διεθνείς τοκογλύφους και τους υπηρέτες τους]

Γράφει  ο  κ. Β. Βιλιάρδος

Το μέλος της ΕΚΤ κ.J.Asmussen, ο «παίκτης, ο ακροβάτης ή ο ζογκλέρ των αγορών» κατά πολλούς, δεν μας είναι ιδιαίτερα συμπαθές – μεταξύ άλλων, λόγω του ότι γνωρίζουμε πως έχει «κατηγορηθεί» επανειλημμένα για σύγκρουση συμφερόντων στη χώρα του. Η αιτία ήταν το ότι, ως πολιτικός με αντικείμενο οικονομικά θέματα, κατείχε ταυτόχρονα διάφορες ελεγκτικές και εποπτικές θέσεις, αλληλοσυγκρουόμενες μεταξύ τους.

Αναλυτικότερα, ασχολήθηκε με χρηματιστηριακές κερδοσκοπικές πράξεις για λογαριασμό επενδυτικών κεφαλαίων (hedge funds), ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα η σύζυγός του ήταν μέλος της ανώτατης διοίκησης του γερμανικού χρηματιστηρίου – με το οποίο ο ίδιος συναλλασσόταν (σήμερα έχει παραιτηθεί).

Εκτός αυτού, παρά το ότι ήταν διευθυντής της ομοσπονδιακής υπηρεσίας για την εποπτεία των γερμανικών τραπεζών (Bafin), με αντικείμενο τον έλεγχο των χρηματαγορών, ήταν ταυτόχρονα μέλος του εποπτικού συμβουλίου μίας τράπεζας – της IKB, η οποία αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της γερμανικής κυβέρνησης (αφού έχασε τεράστια ποσά από την αμερικανική κρίση ακινήτων, οπότε έπρεπε να διασωθεί από το δημόσιο – μία  αρκετά «σκανδαλώδης» υπόθεση).

Παράλληλα, ήταν ενεργός σύμβουλος μεγάλων κερδοσκοπικών «ιδρυμάτων» (TSI) – οπότε απασχολούταν σε τρεις διαφορετικούς τομείς μαζί, έχοντας εκ των πραγμάτων τεράστια εσωτερική πληροφόρηση. Η διαπλοκή και οι πιθανές ίντριγκες λοιπόν που χαρακτηρίζουν την καριέρα του οικονομολόγου, δεν αφήνουν αμφιβολίες, σχετικά με το ότι υπηρετεί αποκλειστικά και...

μόνο το αχόρταγο χρηματοπιστωτικό κτήνος – μάλλον χωρίς περιττούς ηθικούς ενδοιασμούς.

Όταν τώρα η ΙΚΒ κινδύνευε να χρεοκοπήσει, έχοντας επενδύσει σε επικίνδυνα προϊόντα, ακολουθώντας «λανθασμένες συμβουλές», διασώθηκε από την γνωστή κρατική επενδυτική τράπεζα KfW – μέλος του εποπτικού συμβουλίου της οποίας ήταν ξανά ο κ. J. Asmussen (η συγκεκριμένη τράπεζα ήθελε να δανείσει περί τα 100 εκ. € στις ελληνικές επιχειρήσεις).

Περαιτέρω, ήταν ένθερμος οπαδός της «απορρύθμισης», της ασυδοσίας δηλαδή των χρηματαγορών, ενώ ήταν βασικός υποστηρικτής των δομημένων χρηματοπιστωτικών προϊόντων (ABS), καθώς επίσης των υπολοίπων οικονομικών προϊόντων μαζικής καταστροφής (παράγωγα κλπ.)  – ανήκοντας στο τραπεζικό λόμπι, το οποίο τα προωθούσε.

Για πολλούς λοιπόν ήταν εντελώς ακατανόητος ο διορισμός του στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ, με στόχο την αντιμετώπιση εκείνης της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στην πρόκληση της οποίας είχε ο ίδιος συμβάλλει – κατέχοντας πολλές θέσεις ταυτόχρονα και αμειβόμενος όσο κανένας άλλος. Όπως έλεγαν, «ήταν σαν να βάζεις το λύκο να φυλάει τα πρόβατα», αντί να τον οδηγείς στη Δικαιοσύνη.

Θεωρείται δε ότι, επειδή δεν είναι μόνο φιλόδοξος αλλά και μισαλλόδοξος, «εποφθαλμιά» τη θέση του διοικητή της ΕΚΤ (M.Draghi) – εκτός εάν τελικά αναλάβει το αξίωμα του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας, στην πολύ πιθανή περίπτωση που θα συγκυβερνήσει το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, του οποίου είναι μέλος.

Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, όπως επίσης ανεξάρτητα από το ότι δεν μας είναι ιδιαίτερα συμπαθής ο αξιότιμος κ.Asmussen, η χθεσινή του τοποθέτηση απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση ήταν απολύτως σωστή – αφού δεν είπε τίποτα περισσότερο, από το αυτονόητο.

«Η Ελλάδα πρέπει να αναλάβει μόνη της τις ευθύνες της», είπε χαρακτηριστικά, κάνοντας μας να νοιώσουμε ντροπή όταν τον ακούσαμε. Ντροπή για το πόσο μας έχει εξευτελίσει διεθνώς μία ακόμη κυβέρνηση η οποία, όπως και η προηγούμενη, επιδίδεται σε μία «ασύδοτη», διεθνή επαιτεία, σε μία εξαιρετικά προσβλητική ζητιανιά – επειδή δεν θέλει ή είναι ανίκανη να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν (παρά το ότι διεκδίκησε και πήρε την εξουσία, γνωρίζοντας ακριβώς τα προβλήματα και χωρίς κανένας να την παρακαλέσει).

Το θέμα μας βέβαια δεν είναι ο κ.Asmussen ή η ελληνική κυβέρνηση, αλλά τα τεράστια προβλήματα του τραπεζικού κλάδου της Ευρωζώνης – τόσο της ΕΚΤ, όσο και των εμπορικών τραπεζών. Ειδικότερα τα εξής:

 .

ΟΙ ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ο τρόπος δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά, εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών, έχει αναλυθεί στο κείμενο μας «Στρεβλές εικόνες» (τρίτη σελίδα). Σε γενικές γραμμές πάντως και όσο πιο απλοποιημένα γίνεται, η εκτύπωση των νέων χρημάτων γίνεται από δύο «τυπογραφεία» – από το μεγάλο κεντρικό (ΕΚΤ, Fed κλπ.), καθώς επίσης από τα πολλά, μικρά τυπογραφεία (εμπορικές τράπεζες).

(α) Η κεντρική τράπεζα: Η «εκτύπωση» εδώ είναι συνώνυμη με την αγορά ομολόγων του δημοσίου, καθώς επίσης με τα «δάνεια διευκόλυνσης» προς τις εμπορικές τράπεζες – έναντι εγγυήσεων εκ μέρους τους (ομόλογα, πάγια, δάνεια κλπ.).

Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται νέα χρήματα από το πουθενά, οπότε μιλάμε για αύξηση του ισολογισμού της κεντρικής τράπεζας – χρήματα όμως που δεν «παράγουν» απαραίτητα πληθωρισμό, εάν δεν διατεθούν από τις εμπορικές τράπεζες προς την πραγματική οικονομία. Εάν βέβαια χρησιμοποιηθούν για κερδοσκοπικούς σκοπούς, τοποθετούμενα από τις εμπορικές τράπεζες στα χρηματιστήρια, τότε παράγουν εκεί πληθωρισμό – λόγω της αυξημένης, αλλά στην ουσία πλασματικής ζήτησης.

Ο Ισολογισμός της ΕΚΤ υπολογίζεται στα 3,74 τρις $ (2,77 τρις €), ενώ της FED στα 3,72 τρις $ – γεγονός που σημαίνει ότι, από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία οι δύο περιοχές, οι Η.Π.Α. και η Ευρωζώνη, έχουν πλέον σχεδόν εξισωθεί (διάγραμμα).

(β) Οι εμπορικές τράπεζες: Η εκτύπωση εδώ είναι συνδεδεμένη με την παροχή δανείων προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Ο συνολικός ισολογισμός των εμπορικών τραπεζών της Ευρωζώνης υπολογίζεται στα 33 τρις € (περί τα 44 τρις $) – είναι δηλαδή τριπλάσιος του ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Ο αντίστοιχος στις Η.Π.Α. έχει περιορισθεί κάτω από τα 17 τρις $ – ίσος περίπου με το ΑΕΠ της υπερδύναμης (αν και άλλα τόσα τρις $ ευρίσκονται εκτός των Η.Π.Α.).

Στην προκειμένη περίπτωση, οι κίνδυνοι για το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης είναι πολύ μεγάλοι – με αποτέλεσμα να μειώνονται συνεχώς οι πιστώσεις προς την πραγματική οικονομία εκ μέρους των περισσοτέρων κρατών, ακόμη και των πλεονασματικών (Γερμανία, Ολλανδία κλπ.).

Η μείωση αυτή έχει σαν αποτέλεσμα την εξισορρόπηση των πληθωριστικών πιέσεων, τις οποίες θα δημιουργούσε η αυξημένη εκτύπωση χρημάτων εκ μέρους της ΕΚΤ – αφού το μεγάλο τυπογραφείο δουλεύει μεν, αλλά τα μικρά δεν δουλεύουν. Αντίθετα, στα μικρά τυπογραφεία «καίγονται» χρήματα, αφού προσπαθούν να εισπράξουν τα υφιστάμενα δάνεια τους, περιορίζοντας συνεχώς τα καινούργια.

Συμπερασματικά λοιπόν, η λύση του προβλήματος της υπερχρέωσης με το «κόψιμο χρημάτων», όπως αποκαλείται από πολλούς η «εκτύπωση», δεν είναι τόσο εύκολη, όσο ακούγεται – αφού κανένας δεν μπορεί να υποχρεώσει τα μικρά «τυπογραφεία» να «κόψουν χρήμα».

.

Η ΚΡΙΣΗ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Οι τράπεζες τώρα του ευρωπαϊκού νότου είναι απόλυτα εξαρτημένες από τα δάνεια της ΕΚΤ – έχοντας ήδη λάβει δύο πακέτα διευκόλυνσης (LTRO 1 και 2), ύψους 2 τρις €, με επιτόκιο 1%. Εν τούτοις, τα χρήματα αυτά δεν δόθηκαν στην πραγματική οικονομία, αλλά χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για την αγορά των ομολόγων, τα οποία εξέδιδαν τα κράτη για να χρηματοδοτήσουν τα τεράστια ελλείμματα και χρέη τους. Ειδικότερα τα εξής:

(α) Οι ισπανικές τράπεζες έλαβαν από την ΕΚΤ 300 δις €, εκ των οποίων τα 225 δις € δεν έχουν επιστραφεί ακόμη.

(β)  Οι ιταλικές τράπεζες έλαβαν 255 δις €, εκ των οποίων τα 233 δις € παραμένουν ακόμη ανεξόφλητα. Σε αντίθεση τώρα με τις ισπανικές, οι οποίες έχουν δημιουργήσει προβλέψεις για επισφάλειες ύψους 59%, οι προβλέψεις των ιταλικών τραπεζών είναι μόλις 44% – παρά το ότι πολλοί αναφέρονται σε μία ωρολογιακή βόμβα, σε «σκελετούς» καλύτερα, οι οποίοι κρύβονται στους ισολογισμούς τους.

(γ) Οι γαλλικές τράπεζες οφείλουν στην ΕΚΤ 87 δις €, οι ελληνικές 64 δις €, οι γερμανικές 10 δις €, οι ιρλανδικές 35 δις € και οι πορτογαλικές 45 δις €.

Περαιτέρω υπολογίζεται ότι, η ανάγκη νέων κεφαλαίων των τραπεζών της Ευρωζώνης, λόγω των τεράστιων επισφαλειών τους, είναι της τάξης των 720 δις € - τα οποία θα έπρεπε να αναλάβει το ESM, έτσι ώστε να μην επιβαρυνθούν οι προϋπολογισμοί των κρατών και, κατ’ επέκταση, τα δημόσια χρέη τους.

Στο σημείο αυτό, παρά το ότι η Γερμανία δεν τοποθετήθηκε αρνητικά απέναντι στο ΔΝΤ, φαίνεται είτε να θέλει να κερδίσει χρόνο, είτε απλά να διστάζει – πιθανότατα επειδή δεν γνωρίζει το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Το συμπέρασμα μας στηρίζεται στην αρνητική στάση του γερμανού προέδρου του ESM, καθώς επίσης στην αντίστοιχη των εκπροσώπων των γερμανικών εμπορικών τραπεζών.

Προφανώς βέβαια, αυτός που γνωρίζει πολύ περισσότερα, έχοντας ως συνήθως εσωτερική πληροφόρηση, είναι ο Γερμανός κ. Asmussen – ο οποίος όμως ποτέ δεν χαρίζει τις γνώσεις του, πουλώντας τες όσο το δυνατόν ακριβότερα.

.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα δικό της σχέδιο εξόδου από την κρίση, στηριζόμενο αποκλειστικά και μόνο στις δικές της δυνάμεις – ακόμη και αν τυχόν απαιτηθεί η βραχυπρόθεσμη αναστολή πληρωμών ή οτιδήποτε άλλο. Προηγείται ασφαλώς η άμεση εκδίωξη της Τρόικας, του ΔΝΤ και των Γερμανών Επάρχων που έχουν τοποθετηθεί στα διάφορα υπουργεία – όσο υπάρχει καιρός.

Χρειάζεται επίσης μία υπερήφανη και θαρραλέα κυβέρνηση, η οποία να μην ανέχεται κανενός είδους προσβολές – προστατεύοντας ως οφείλει, την εθνική ανεξαρτησία, καθώς επίσης την αξιοπρέπεια των πολιτών της χώρας της. Σε κάθε περίπτωση, μία κυβέρνηση που να ενώνει και να μην διχάζει τους Έλληνες, τοποθετώντας στο στόχαστρο την μία και μοναδική εγκληματική συμμορία του πλανήτη: τους διεθνείς τοκογλύφους και τους υπηρέτες τους.

 http://www.analyst.gr/2013/10/15/3096/2/

 Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"