Η παγίδα των γενοσήμων: "Ανοίξτε τα σύνορα σας στους εντολοδόχους μας, για να μπορέσουν να αρπάξουν και να λεηλατήσουν ότι βρουν – ιδιωτικά ακίνητα, δημόσια περιουσιακά στοιχεία, επιχειρήσεις, μερίδια αγοράς κοκ..."

Γράφει  ο  κ. Β. Βιλιάρδος, 

Η «απελευθέρωση των αγορών», την οποία επιβάλλει δικτατορικά το ΔΝΤ στις χώρες που εισβάλλει, σημαίνει απλά το εξής: «Ανοίξτε τα σύνορα σας στους εντολοδόχους μας, για να μπορέσουν να αρπάξουν και να λεηλατήσουν ότι βρουν – ιδιωτικά ακίνητα, δημόσια περιουσιακά στοιχεία, επιχειρήσεις, μερίδια αγοράς κοκ.»

Αυτό γίνεται αφενός μεν με τη βοήθεια της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ, η οποία «φιλοδοξεί» να γίνει ο τοποτηρητής των εισβολέων στη χώρα της, αφετέρου με τη συνδρομή της διεφθαρμένης πολιτικής εξουσίας – η οποία επιβάλλει «νομοθετικά διατάγματα» που δεν απαιτείται η έγκριση τους από τη Βουλή, ενώ διευκολύνει επικοινωνιακά την άλωση της εκάστοτε χώρας.

Η «διασπάθιση» της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), επιτυγχάνεται πολύ απλά, με τη βοήθεια της υπερβολικής φορολόγησης – επίσης με τη συνδρομή των τραπεζών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους τις υποθήκες (άρθρο).

Η μέθοδος επηρεασμού της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να μην αντιδράσει, είναι οι κατηγορίες για φοροδιαφυγή, για διαφθορά ή για οτιδήποτε άλλο ατόμων ή ομάδων του πληθυσμού – στα πλαίσια του «μαζί τα φάγαμε» ή της τοποθέτησης της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης.

Η «απελευθέρωση των αγορών», την οποία επιβάλλει δικτατορικά το ΔΝΤ στις χώρες που εισβάλλει, σημαίνει απλά το εξής: «Ανοίξτε τα σύνορα σας στους εντολοδόχους μας, για να μπορέσουν να αρπάξουν και να λεηλατήσουν ότι βρουν – ιδιωτικά ακίνητα, δημόσια περιουσιακά στοιχεία, επιχειρήσεις, μερίδια αγοράς κοκ.»

Αυτό γίνεται αφενός μεν με τη βοήθεια της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ, η οποία «φιλοδοξεί» να γίνει ο τοποτηρητής των εισβολέων στη χώρα της, αφετέρου με τη συνδρομή της πολιτικής εξουσίας – η οποία επιβάλλει «νομοθετικά διατάγματα» που δεν απαιτείται η έγκριση τους από τη Βουλή, ενώ διευκολύνει επικοινωνιακά την άλωση της εκάστοτε χώρας.

Η «διασπάθιση» της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), επιτυγχάνεται πολύ απλά, με τη βοήθεια της υπερβολικής φορολόγησης – επίσης με τη συνδρομή των τραπεζών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους τις υποθήκες (άρθρο).

Η μέθοδος επηρεασμού της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να μην αντιδράσει, είναι οι κατηγορίες για φοροδιαφυγή, για διαφθορά ή για οτιδήποτε άλλο ατόμων ή ομάδων του πληθυσμού – στα πλαίσια του «μαζί τα φάγαμε» ή της τοποθέτησης της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης.

Από την άλλη πλευρά, η αφανής ακίνητη περιουσία του δημοσίου εκποιείται με την ίδρυση εταιριών, στις οποίες μεταβιβάζονται κρυφά τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Στη συνέχεια, πωλούνται οι μετοχές των εταιρειών αυτών, οπότε δεν γίνεται αντιληπτό σχεδόν τίποτα από τους πολίτες. Όσον αφορά τις δημόσιες επιχειρήσεις, όπου τα «φιλέτα» είναι οι κοινωφελείς (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ), οι κερδοφόρες μονοπωλιακές (ΟΠΑΠ) και οι στρατηγικές (ΟΤΕ κλπ.), ακολουθείται συνήθως η παρακάτω διαδικασία:

(α) Καταγγέλλεται η διαφθορά των συνδικαλιστών και του υπόλοιπου προσωπικού τους, μέσω των διατεταγμένων ΜΜΕ, έτσι ώστε να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη και να μην φέρει αντίρρηση στην εκποίηση τους.

(β) Απολύεται το δήθεν υπεράριθμο ή ακριβό προσωπικό τους – ιδίως αυτοί που αντιδρούν στην όλη διαδικασία. Προσλαμβάνονται είτε οι ίδιοι, είτε καινούργιοι, με τους νέους όμως βασικούς μισθούς «πείνας».

(γ) Εξυγιαίνονται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών και στη συνέχεια πωλούνται «καθαρές» στους εισβολείς – μισοτιμής προφανώς, αφού στην υπό κατάληψη χώρα οι τιμές έχουν καταρρεύσει.

Ότι δεν μπορούν να αγοράσουν οι εισβολείς σε τιμές ευκαιρίας, φροντίζουν να το κλείσουν – με τη μέθοδο του damping (σημαίνει ότι, κερδίζω στη δική μου χώρα, οπότε μπορώ να πουλάω κάτω από το κόστος σε μία άλλη, μέχρι να κλείσω τους ανταγωνιστές μου, αυξάνοντας μετά τις τιμές).

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, μειώνουν τις τιμές πώλησης τους κάτω από το κόστος, με αποτέλεσμα οι τοπικές βιομηχανίες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τον ανταγωνισμό. Επομένως, είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές στους εντολοδόχους του ΔΝΤ (ή της Γερμανίας, στην περίπτωση της Ελλάδας).

Όσον αφορά ορισμένους ευαίσθητους και εξαιρετικά κερδοφόρους κλάδους, όπως τις τοπικές φαρμακοβιομηχανίες, η συνταγή είναι ελαφρά διαφορετική:

(α)  Οι πολιτικοί επιβάλλουν θεσμικά τιμές πώλησης κάτω του κόστους στην τοπική βιομηχανία, η οποία παράγει συνήθως γενόσημα – υποχρεώνοντας ταυτόχρονα τους ασφαλισμένους πολίτες να επιλέγουν τα συγκεκριμένα φάρμακα.

Αυτό επιτυγχάνεται είτε αυξάνοντας τις τιμές των πρωτοτύπων, είτε μειώνοντας τη συμμετοχή του κράτους, όσον αφορά την αγορά των πρωτοτύπων φαρμάκων, είτε προσφέροντας ειδικά κίνητρα για την αγορά των γενοσήμων.

(β) Στη συνέχεια, οι πολιτικοί «δημαγωγούν», ισχυριζόμενοι ότι ωφελούν τους πολίτες, καταπολεμώντας θαρραλέα τα συμφέροντα – οπότε κερδίζουν με το μέρος τους την κοινή γνώμη, η οποία νομίζει ανόητα πως ωφελείται από τις χαμηλές τιμές, ενώ χαίρεται με την τιμωρία του «εγχώριου κατεστημένου» (μισαλλοδοξία).

(γ)  Οι τοπικές φαρμακοβιομηχανίες είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται μισοτιμής στους ξένους.

(δ)  Αργότερα, σταδιακά, οι τιμές των γενοσήμων αυξάνονται, τα κίνητρα για την αγορά τους, η επιδότηση τους ουσιαστικά από το κράτος σταματάει και οι εισβολείς έχουν στη διάθεση τους μονοπωλιακά ολόκληρη την αγορά – κερδίζοντας πλουσιοπάροχα.

Περαιτέρω οι δαπάνες υγείας, για τις οποίες κατηγορείται η Ελλάδα από την ίδια την κυβέρνηση της, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι οι υψηλότερες παγκοσμίως, φαίνονται από τον πίνακα που ακολουθεί:

.

Δαπάνες υγείας ανά χώρα του κόσμου.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Στην πρώτη στήλη είναι οι δαπάνες υγείας ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, στη δεύτερη οι κατά κεφαλήν δαπάνες, στην τρίτη το προσδόκιμο ζωής (από το οποίο φαίνεται η σχέση του με τις δαπάνες υγείας), ενώ στην τέταρτη τα νοσοκομειακά κρεβάτια ανά 1.000 κατοίκους. Με σκούρο κόκκινο είναι οι δημόσιες δαπάνες και με ανοιχτό οι ιδιωτικές – όπου φαίνεται καθαρά πόσο υψηλές είναι οι ιδιωτικές δαπάνες των Ελλήνων, σε σχέση με άλλες χώρες.

Ο πίνακας αφορά το 2007 (έκτοτε οι δαπάνες υγείας στην Ελλάδα έχουν περιορισθεί σημαντικά), ενώ στην τελευταία στήλη γίνεται σύγκριση με το 1995.

Σε κάθε περίπτωση, όταν υλοποιηθεί η μνημονιακή δέσμευση, σύμφωνα με την οποία οι δαπάνες φαρμάκων στην Ελλάδα θα πρέπει να περιορισθούν στο 1% του ΑΕΠ, το οποίο συνεχώς μειώνεται (από 240 δις € στα 190 δις € περίπου), η υγεία στην πατρίδα μας θα καταρρεύσει – πόσο μάλλον όταν τα φάρμακα θα αυξηθούν κατακόρυφα, αφού κλείσουν οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες.

Είναι ίσως σκόπιμο να σημειωθεί ότι, στη Νότια Αφρική, στην οποία εισέβαλλε το ΔΝΤ καταλύοντας τα πάντα, τόσο οι ιδιωτικές, όσο και οι δημόσιες ασφαλιστικές εταιρείες, αναλαμβάνουν το κόστος μόνο των γενοσήμων φαρμάκων – ενώ στις αναπτυσσόμενες (BRIC) οικονομίες τα γενόσημα έχουν μερίδιο αγοράς της τάξης του 80%. Ο μεγαλύτερος παραγωγός γενοσήμων είναι η Ινδία, ενώ οι δέκα πρώτες εταιρείες παραγωγής είναι οι εξής:

 .

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγαλύτεροι παραγωγοί γενοσήμων το 2011, σε δις $

Α/Α	Εταιρεία	Έδρα	Τζίρος
1	Teva	Ισραήλ	18,31
2	Sandoz (Ανήκει στη Novartis)	Γερμανία	9,47
3	Mylan	Η.Π.Α.	6,13
4	Watson	Η.Π.Α.	4,58
5	Hospira	Η.Π.Α.	3,07
6	Actavis (Αγοράσθηκε από τηWatson)	Ελβετία	2,65
7	Zentiva (Ανήκει στη Sanofi)	Τσεχία	2,04
8	Stada	Γερμανία	2,39

 .

Ολοκληρώνοντας έχουμε την εντύπωση ότι, όπως το χρηματιστήριο μας έπαψε να ανήκει στις αναπτυγμένες οικονομίες (μοναδική χώρα της Ευρωζώνης), έτσι θα συμβεί και με όλα τα υπόλοιπα – ξεκινώντας από τα φάρμακα, στα οποία ήδη κατατασσόμαστε στις αναπτυσσόμενες οικονομίες. Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί φαίνεται το ποσοστό κατανάλωσης των γενοσήμων φαρμάκων, σε ορισμένες χώρες, σε τιμές παραγωγού (2010).

 .
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μερίδιο του τζίρου των γενοσήμων, με κριτήριο την τιμή παραγωγού (2010)

Χώρα	Μερίδιο
Βέλγιο	12,6%
Βουλγαρία	42,5%
Δανία	24,2%
Γερμανία	30,2%
Γαλλία	13,1%
Ελλάδα	17,0%
Ιρλανδία	10,7%
Ολλανδία	11,5%
Αυστρία	22,4%
Πολωνία	56,4%
Πορτογαλία	20,8%
Σερβία	55,0%
Ισπανία	8,4%
Σουηδία	14,6%
Ελβετία	9,7%

Σημείωση: Με διάφορα κριτήρια ανά χώρα (φαρμακεία, συνολική αγορά κλπ.). Όπως φαίνεται το μερίδιο στην Ελβετία, χώρα παραγωγής φαρμάκων (Novartis), όπως και στη Γαλλία (Sanofi-Aventis) είναι πολύ χαμηλό. Στις φτωχότερες χώρες (Βουλγαρία, Σερβία κλπ.), το μερίδιο είναι πολύ υψηλό. 

.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι, θα παραμείνουμε κράτος-μέλος της Ευρωζώνης. Ελπίζουμε δε να γίνει κατανοητό από τους υποστηρικτές της επιστροφής στη δραχμή οι οποίοι, χωρίς φυσικά να το θέλουν, «παίζουν το παιχνίδι» των εισβολέων.

Σημείωση: Φυσικά δεν εγκρίνουμε κανενός είδους «ατασθαλίες» από όπου και αν προέρχονται (γιατροί, ασθενείς, εμπόριο/φαρμακεία, κράτος, εγχώρια και ξένη βιομηχανία).

Analyst.gr Team

* Η ιστορία των φαρμάκων είναι πολύ απλή – θα ισχύσει δε για όλες τις ελληνικές βιομηχανίες, όπως έχει συμβεί παντού όπου εισέβαλλε το ΔΝΤ.

Ότι δεν μπορούν να αγοράσουν οι εισβολείς σε τιμή ευκαιρίας, θα το κλείσουν, χαμηλώνοντας εν πρώτοις τις τιμές πώλησης τους κάτω του κόστους. Προφανώς με τη βοήθεια των πολιτικών και την ενίσχυση του πλήθους – το οποίο θα χαίρεται ανόητα, πιστεύοντας ότι ωφελείται.

Στη συνέχεια, αφού κλείσουν ή εξαγοραστούν «μισοτιμής» οι βιομηχανίες, θα αυξηθούν οι τιμές – οπότε θα κερδίσουν αυτά που έχασαν οι ξένοι, παραμένοντας μονοπωλιακά κυρίαρχοι.

 ==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"