Γιώργος Σαρρής–Χρήστος Παπαδόπουλος: Μια μουσική συνάντηση με κάτι απ’ τα παλιά και το βλέμμα στο μέλλον - VIDEO

Οι δρόμοι ανοίγονται για να οδηγούν σε συναντήσεις. Μια γραμμή που το σχήμα της  αλλάζει μορφές αναλόγως την πορεία, είναι ο μοναχικός δρόμος του καλλιτέχνη. Όταν οι δρόμοι δυο καταξιωμένων καλλιτεχνών σμίξουν η «συνάντηση» που προκύπτει έχει πολλά να πει στους κοινωνούς της τέχνης τους. Ειδικά όταν πρόκειται για δυο αγαπημένους καλλιτέχνες, μουσικούς, τραγουδοποιούς και ερμηνευτές, όπως ο Γιώργος Σαρρής και ο Χρήστος Παπαδόπουλος.

«Τα παιδιά από την Πάτρα» ξεκίνησαν δισκογραφικά το 1983,  διασκευάζοντας καλά παλιά λαϊκά τραγούδια που είχαν σχεδόν ξεχαστεί, επαναφέροντάς τα στο προσκήνιο με μεγάλη επιτυχία.  Ο διαφορετικός  «ηλεκτρικός» ήχος του μπουζουκιού του Χρήστου Παπαδόπουλου ήταν αυτό που ξεχώριζες από το  πρώτο κιόλας άκουσμα των νέων ενορχηστρώσεων. Το συγκρότημα έλαμψε για πολλά χρόνια. Εκτός από τις επανεκτελέσεις παλιών τραγουδιών κυκλοφόρησε πολλά δικά του τραγούδια που  αγαπήθηκαν από τον κόσμο και έγιναν μεγάλες επιτυχίες. ...
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος εκτός από βιρτουόζος μουσικός και συνθέτης πολλών γνωστών τραγουδιών που ερμήνευσαν μερικοί από τους καλύτερους τραγουδιστές και τραγουδίστριες, ήταν και ο δημιουργός και παρουσιαστής της  μουσικής εκπομπής «Χάριν Ευφωνίας» στο παλιό τηλεοπτικό κανάλι «Seven» που δεν υπάρχει πια. Μια πολύ «ψαγμένη» εκπομπή, που στα εφτά χρόνια προβολής της πρόλαβε να παρουσιάσει με ουσιαστικό τρόπο μερικούς από τους σημαντικότερους στιχουργούς, συνθέτες, τραγουδιστές και σολίστες, αλλά  και συγκροτήματα της ελληνικής και της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.

Την ίδια εποχή, στην ίδια πόλη, γινόταν γνωστό ένα άλλο μουσικό συγκρότημα, οι «Ζιγκ Ζαγκ». Εμφανίστηκαν στη δισκογραφία το 1986, και πρωταγωνίστησαν για πολλά χρόνια  χαρίζοντάς μας μερικά πολύ αγαπημένα τραγούδια. Ο Γιώργος Σαρρής ήταν ο κιθαρίστας και βασικός τραγουδιστής των «Ζιγκ Ζαγκ», ενώ έγραψε τη μουσική και τους στίχους πολλών από τις επιτυχίες του συγκροτήματος και αργότερα δικά του. Ο πάντα χαμογελαστός  Γιώργος που εκτός από τα τραγούδια του ξεχωρίζει και για την στάση του στα κοινά. Για τον  ουσιαστικό πολιτικό του λόγο  -που οι αναγνώστες του έχουμε την ευκαιρία να μοιραζόμαστε και διαδικτυακά στη μπλογκόσφαιρα- και την  έντονη στρατευμένη παρουσία του στους δρόμους του αγώνα των εργαζόμενων και του λαού για ψωμί και για δίκιο. Ο σύντροφος Γιώργος με την κιθάρα του δίνει συχνά  το παρόν  σε συναυλίες κοινωνικών φορέων, εκφράζοντας με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα, την συμμετοχή και την αλληλεγγύη του στους κοινωνικούς αγώνες.

«Πέρασαν χρόνια χαρούμενα με φώτα και απονομές χρυσών δίσκων, με γέλια και χορούς, με ταξίδια στην Ελλάδα και περιοδείες στο εξωτερικό, και με αγάπη, απ’ τον κόσμο που μας έδινε συνέχεια κι εμείς λέγαμε ευχαριστώ σα χαμένοι με τραγούδια. Πήραμε πολλά από απλούς ανθρώπους με έννοιες και προβλήματα, από αγόρια και κορίτσια με υπέροχα χαμόγελα, πήραμε πάρα πολλά. Δύσκολο να πεις πόσα μπορέσαμε να δώσουμε πίσω.

Και τώρα μαζί οι δυο μας, για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή! Με τον καιρό να ‘χει φουσκώσει κι άλλο και να ‘χει φέρει συννεφιά και κρύο για όλους αυτούς που μας κρατούσαν ζωντανούς τόσα χρόνια. Κι εμείς να του χρωστάμε τόσα, και να πρέπει κάτι να κάνουμε. Για τη χαρά. Βρεθήκαμε πάλι εδώ, Αγ. Λαύρας 13 στο Διπλόχορδο, ανεβαίνεις τη σκάλα, κοιτάζεις τις φωτογραφίες, μπαίνεις απ’ την ξύλινη πόρτα και μας βλέπεις μπροστά σου στο πάλκο. Και γύρω δίψα για λίγο χαμόγελο, για λίγο φευγιό απ’ τη μαυρίλα.

Κι εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει για πες. Πόσα τραγούδια να θέλει ένα βλέμμα θλιμμένο για να γυρίσει στο γέλιο; Πόσο Τσιτσάνη και πόσο Καλδάρα, πόσο Μίκη και πόσο Άκη Πάνου. Πόσα παλιά και πόσα δικά μας; Αυτή είναι η εξίσωση που έχουμε να λύσουμε. Κι ας κρατήσει λίγο. Έστω λίγες ώρες, όσο κρατάει ένα μπουκάλι κρασί. Όσο παίρνει μια Παρασκευή ή ένα Σαββάτο βράδυ, όσο κρατήσει η χαρά ... που κρατάει λίγο, η ζωή που κρατάει λίγο κι ό,τι προλάβεις, όσο κρατάνε τα τραγούδια με αρχή και φινάλε, αλλά με 3 λεπτά δυνατή αλήθεια που σκαλίζει βαθιά να ξεριζώσει ό,τι πονάει», γράφει στο μπλογκ του ο Γιώργος Σαρρής για τη συνεργασία του με τον Χρήστο Παπαδόπουλο:

Δεν μας δόθηκε -ακόμα- η ευκαιρία να τους απολαύσουμε με τα μάτια και τα αυτιά μας. Εκτός από τις εντυπώσεις φίλων που έφυγαν από το "Διπλόχορδο" ενθουσιασμένοι και με την ψυχή γεμάτη νότες και αισιοδοξία, σας μεταφέρουμε μια μικρή μόνο γεύση της όμορφης αυτής μουσικής συνεύρεσης, από  διαδικτυακή εκπομπή που προβλήθηκε πριν  λίγες μέρες. Ο Χρήστος και ο Γιώργος παίζουν και τραγουδούν αγαπημένα τραγούδια και στο ενδιάμεσο συζητούν για μουσική αλλά και για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Γιατί ο λαϊκός καλλιτέχνης δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αποκομμένος από την κοινωνία και τα προβλήματα των δοκιμαζόμενων στρωμάτων της, και ο Γιώργος με τον Χρήστο είναι καλλιτέχνες δικοί μας, του λαού.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"