ΑΠΟ ΤΟΝ περασμένο Μάρτιο, είναι σαν να επιβιβαστήκαμε σε ένα τρενάκι τρόμου.Θα καταρρεύσει η οικονομία, θα κηρύξουμε πτώχευση, θα τα καταφέρουμε, θα χάσουμε τη δουλειά μας, θα σώσουμε το γραφείο μας, θα κλείσει η εταιρεία μας, θα κλείσει η τράπεζα και μαζί πολλά άλλα, θα υπάρξει κι άλλο κούρεμα, θα εξέλθουμε σύντομα από αυτή την κατάσταση, θα μας σώσει το αέριο, θα μας καταστρέψει η ανακάλυψή του, θα μας δώσει η Τρόικα τη δόση μας, μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τη δόση μας εδώ που φτάσαμε;... Καμία βεβαιότητα δεν υπάρχει πια για τίποτα και για κανέναν.
Καμία απάντηση δεν είναι η σωστή, αν και έχει δημιουργηθεί -ξανά- ένα κλίμα φανατισμού με πολλούς να πιστεύουν πως ξέρουν τη σωστή απάντηση.
Η οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από τη σωστή απάντηση του άλλου.
Λες και δεν βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι.
Σε μια τέτοια συναισθηματικά πιεσμένη κατάσταση, με την αγωνία για το μέλλον, το πολύ κοντινό μέλλον, να ανεβάζει την αδρεναλίνη σε ύψη που ο άνθρωπος δύσκολα το αντέχει χωρίς να τρελαθεί, μπαίνει σφήνα και το Κυπριακό και τα ερωτηματικά πολλαπλασιάζονται: Θα λυθεί το Κυπριακό, τι είδους λύση θα προκύψει, αν λυθεί, θα λειτουργήσει η νέα κατάσταση, είναι παγίδα που πρέπει να την αποφύγουμε, θα έλθουν χειρότερα δεινά, θα είναι προς το καλό μας, μπορούμε να ορίσουμε το μέλλον μας ή άλλοι το ορίζουν, ποια περιθώρια αντίδρασης έχουμε, θα έχουμε άλλες ευκαιρίες ή πιαστήκαμε στο δίχτυ χωρίς διέξοδο;...
Και το τρενάκι ταξιδεύει με ιλλιγιώδη ταχύτητα χωρίς να μας αφήνει περιθώριο να δούμε τι κρύβεται στην επόμενη στροφή ή έστω να σκεφτούμε τι πιθανόν να κρύβεται και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος διαφυγής.
Εκεί που βαδίζαμε για χρόνια σε μια ευθεία βλέποντας καθαρά ώς πέρα μακριά (έτσι τουλάχιστον νομίζαμε), ούτε λίγα μέτρα πιο κάτω, μια βδομάδα μετά, δεν μπορούμε να διακρίνουμε. Ψάχνουμε απαντήσεις, αλλά οι απαντήσεις διαφέρουν ανάλογα με ποιον έχεις απέναντι.
Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον.
Ποιον να πιστέψεις; Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί;
Εκεί που βαδίζαμε για χρόνια σε μια ευθεία βλέποντας καθαρά ώς πέρα μακριά (έτσι τουλάχιστον νομίζαμε), ούτε λίγα μέτρα πιο κάτω, μια βδομάδα μετά, δεν μπορούμε να διακρίνουμε. Ψάχνουμε απαντήσεις, αλλά οι απαντήσεις διαφέρουν ανάλογα με ποιον έχεις απέναντι.
Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον.
Ποιον να πιστέψεις; Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί;
Έχουν απομείνει έντιμοι, με καθαρή ψυχή και καθαρή σκέψη;
Κι αρχίζουμε άλλοι να τρελαινόμαστε κι άλλοι να πέφτουμε σε αδράνεια πιστεύοντας πως τα γεγονότα μας έχουν προσπεράσει. Στον άμεσα προσωπικό μας χώρο, στον ευρύτερο κοινωνικό, στον πολιτικό.
Για αυτό δεν αντιδράμε σε τίποτα πια.
Για αυτό παρακολουθούμε σαν θεατές το έργο της ζωής μας.
Κι αρχίζουμε άλλοι να τρελαινόμαστε κι άλλοι να πέφτουμε σε αδράνεια πιστεύοντας πως τα γεγονότα μας έχουν προσπεράσει. Στον άμεσα προσωπικό μας χώρο, στον ευρύτερο κοινωνικό, στον πολιτικό.
Για αυτό δεν αντιδράμε σε τίποτα πια.
Για αυτό παρακολουθούμε σαν θεατές το έργο της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.