Είπε συγκεκριμένα: «Τα έσοδα είναι μόλις στο 38% του ΑΕΠ. Οφείλουμε να αυξήσουμε τα φορολογικά έσοδα στα 43%. Η τρύπα είναι στο 6% σε σχέση με Γερμανία στα φυσικά και νομικά πρόσωπα. Για τον ΣΥΡΙΖΑ το μίγμα είναι δεδομένο: 40% φόροι προσώπων νομικών προσώπων, 40% έμμεσοι, 20% εισφορές».
Εκ πρώτης όψεως τα πράγματα μοιάζουν εύκολα για τη λύση του ελληνικού προβλήματος. Είναι όμως;
Μετά τον κ. Στουρνάρα και ο κ. Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πως οι Έλληνες υποφέρουν από λίγους φόρους. Αντιθέτως ο κ. Σαμαράς πιστεύει σε ένα ενιαίο χαμηλό φορολογικό συντελεστή για όλους, αλλά επί κυβέρνησής του οι Έλληνες επλήγησαν με τα μεγαλύτερα φορολογικά βάρη, προκειμένου να παρουσιάσει ο κρατικός προϋπολογισμός πρωτογενές πλεόνασμα και να μην απολυθεί, πέραν τις προσωρινής απόλυσης του υπεράριθμου και υποαπασχαλούμενου προσωπικού της ΕΡΤ, κανένας υπάλληλος του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου. ...Δεν ξέρω αν ο Σαμαράς προτίθεται να μειώσει τους φόρους, γιατί αυτό είναι κάτι που έπρεπε να είχε κάνει αν ήθελε να μειώσει τα κρατικά ελλείμματα και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις προσέλκυσης επενδύσεων και υγιούς ανάπτυξης.
Αντιλαμβάνομαι όμως πως ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να αυξήσει τους φόρους ακόμη περισσότερο. Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι νεοκομμουνιστές που έχουν την πεποίθηση πως το κεφάλαιο μοιάζει με την πισίνα του γέρο Σκρουτζ που είναι γεμάτη με χρυσές λίρες και δολάρια, τα οποία έχουν συσσωρευτεί από την εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργατικής τάξης.
Η άγνοια βασικών οικονομικών μεγεθών τους έχει δημιουργήσει την πεποίθηση πως τα κέρδη που αποκομίζει ο κεφαλαιοκράτης είναι πολλαπλάσια από τον τζίρο που εμφανίζει. Αλλιώς δεν εξηγείται η λανθασμένη εντύπωση πως με τη φορολόγηση των κερδών του κεφαλαίου μπορεί να λυθεί κάθε πρόβλημα στην οικουμένη και να ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα...
Ο κ. Σταθάκης πιστεύει πως οι Έλληνες φορολογούνται λίγο και αυτό είναι απλό να το συμπεράνει και ένας πρωτοετής φοιτητής των οικονομικών αν συγκρίνει τα κρατικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Όντως στην Ελλάδα παρουσιάζεται μια υστέρηση, η οποία έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια επειδή μειώθηκε το ΑΕΠ κυρίως, η οποία αν δεν υπήρχε την περασμένη δεκαετία θα σήμαινε επιπλέον κρατικά έσοδα της τάξης των 10 δισ. ευρώ το χρόνο.
Το 2009 που χρεοκοπήσαμε π.χ. θα είχαμε έσοδα αντί για 49 περί τα 59 δισ. ευρώ και το έλλειμμα αντί για 36,6 δισ. ευρώ θα ήταν 26,6 δισ. ευρώ.
Το 2008 θα είχαμε 16 δισ. ευρώ έλλειμμα... και πάει λέγοντας... Και εκ πρώτης όψεως τα ελλείμματα θα συσσώρευαν χρέος.
Η αύξηση του χρέους μέχρι τη χρεοκοπία τη δεκαετία που πέρασε είναι αποτέλεσμα μιας πιο περίπλοκης εξέλιξης.
Από το 2001 μέχρι το 2009 τα κρατικά έσοδα αυξήθηκαν κατά 41,5% ενώ οι κρατικές δαπάνες κατά 135,2%. Οι δαπάνες του δημοσίου για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου αυξήθηκαν κατά 87%, οι δαπάνες για τόκους κατά 26%, οι πρωτογενείς δαπάνες κατά 122% το ΑΕΠ κατά 80% με βάση τη αναθεώρηση Αλογοσκούφη και κατά 35,4% χωρίς την αναθεώρηση. Αυτό σημαίνει πως η χρεοκοπία την περασμένη δεκαετία προήλθε γιατί οι δαπάνες αυξήθηκαν ταχύτερα από κάθε άλλο μέγεθος.
Ο κ. Σταθάκης δεν είναι δυνατόν να το αγνοεί αυτό, αλλά είναι προφανές πως οι πολιτικές πελατειακές δεσμεύσεις από ευρύτερους κύκλους που παρασιτούν στο δημόσιο τον αναγκάζουν να παριστάνει πως το παραβλέπει.
Ο κ. Σταθάκης είναι αδύνατο να παραγνωρίζει πως στην Ελλάδα δεν πληρώνουν όλοι τους ίδιους φόρους, πως μια μεγάλη μερίδα φοροδιαφεύγει και αυτό αναγκάζει τη μερίδα των Ελλήνων που δεν μπορεί να φοροδιαφύγει, να πληρώνει περισσότερους φόρους από το μέσο Ευρωπαίο.
Τα βασικά αίτια της φοροδιαφυγής
Στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη φοροδιαφυγή για δύο κυρίως λόγους: Ο ένας είναι η υψηλή διαφθορά του φοροεισπρακτικού μηχανισμού ο οποίος ελεγχόταν και συνεχίζει να ελέγχεται από ένα κομματικό συνδικαλιστικό παρακράτος, στο οποίο έχει μερίδιο το κόμμα του κ. Σταθάκη και εκ παραδόσεως και εν μετάστασης του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ. Στηρίζεται σε αυτό το μηχανισμό ή θέλει να το αναδιοργανώσει εκ του μηδενός το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Ο δεύτερος είναι η δομή της ελληνικής οικονομίας όπου λόγω της οθωμανικής παράδοσης της προστασίας των μικροϊδιοκτητών σε αντίθεση με την φεουδαρχική Δύση (της πρωτογενούς συσσώρευσης με μαρξιστικούς όρους που αρέσκεται να βαυκαλίζεται ως αριστερός...) έχουμε αφύσικα μεγάλο αριθμό μικρών επιχειρήσεων και αυτοαπασχολουμένων οι οποίοι εργάζονται με οριακό περιθώριο κέρδους και αυτό όταν φοροδιαφεύγουν.
Για την ακρίβεια τα στοιχεία που παραθέτει ο κ. Αρίστος Δοξιάδης στο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα «Το αόρατο ρήγμα» είναι ενδεικτικά:
«Στην Ελλάδα, το 57% όσων απασχολούνται στη «μη χρηματοοικονομική επιχειρηματική οικονομία» (ΜΧΕΟ) είναι είτε αυτοαπασχολούμενοι είτε σε επιχειρήσεις με λιγότερους από 10 απασχολούμενους. Στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης των «27» ο δείκτης είναι 30%. Η Ιταλία έρχεται δεύτερη με 47%, η Πορτογαλία τρίτη με 42%. Η Γαλλία είναι στο 27%, η Μ. Βρετανία στο 21%, η Γερμανία στο 18%. Το νέο μας πρότυπο, η Δανία, στο 20%.
Εξίσου κατακερματισμένη είναι και η γεωργία, που δεν περιλαμβάνεται στα παραπάνω. Στην αμπελοπαραγωγό Κορινθία, ο μέσος εξαγωγικός αμπελώνας είναι κάτω από 30 στρέμματα και ο μεγαλύτερος κάτω από 200. Οι ανταγωνιστές της Κορινθίας στη Μούρθια της Ισπανίας έχουν πάνω από 1.000 στρέμματα ο καθένας. Το ίδιο και στην Καλιφόρνια, στη Νότια Αφρική, στη Χιλή, στην Αίγυπτο.
Στο σύνολο της οικονομίας, οι απασχολούμενοι σε επιχειρήσεις άνω των 250 εργαζομένων δεν ξεπερνούν το 9% του εργατικού δυναμικού...».
Συγκριτικά μεγαλύτερο πλήθος των αυτοαπασχολούμενων συμβάλει στην αύξηση της φοροδιαφυγής. Αν ενταθούν οι έλεγχοι το αποτέλεσμα σε είσπραξη εσόδων θα είναι αμφίβολο αφού εργάζονται με οριακό κέρδος (φυτοζωούν επί της ουσίας χάρη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής). Αν ενταθούν οι έλεγχοι είναι βέβαιη η εμπέδωση ενός καθεστώτος ανελευθερίας αφού κρατικοί υπάλληλοι θα παρακολουθούν όλες τις συναλλαγές των πολιτών και θα έχουν πρόσβαση, εκτός των τραπεζικών λογαριασμών και σε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα όπως το που ξοδεύει κάποιος το εισόδημά του...
Το ερώτημα που πρέπει να θέσει ο κ. Σταθάκης στο εαυτό του είναι αν τα μεγέθη της ιδιωτικής οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα είναι ίδια με αυτά του μέσου όρου στην Ε.Ε. και άρα να αιτιολογείται το ίδιο ποσοστό κρατικών εσόδων με την Ε.Ε.;
Αν υποφορολογείται ο ιδιωτικός τομέας όπως πιστεύει, γιατί το ελληνικό και διεθνές κεφάλαιο δεν έρχεται να επενδύσει στην Ελλάδα;
Γιατί οι πλέον αξιόλογοι από τους νέους Έλληνες με επαγγελματικές δεξιότητες ανταγωνιστικές των Ευρωπαίων, αντί να εργαστούν στην Ελλάδα προτιμούν να μεταναστεύσουν και να εργαστούν στο εξωτερικό, όπου (σύμφωνα με τον κ. Σταθάκη) φορολογούνται υψηλότερα;
Αντί να έρχονται νέες επενδύσεις στην Ελλάδα να εκμεταλλευτούν τη φορολογική υστέρηση, φεύγουν και οι ελάχιστες παραγωγικές επιχειρήσεις που έχουν απομείνει. Στην πράξη συμβαίνουν τα αντίθετα από αυτά που υποστηρίζει.
Ο κ. Σταθάκης αν και λογίζεται σαν η φωνή του ρεαλισμού στο χώρο του ιδεολογικού αχταρμά νεοκομμουνιστών και παρωχημένης σοσιαλδημοκρατίας, αναμασά τις προκαταλήψεις του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που είναι και η βασική αιτία της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας της Ελλάδας. Ητοι, ευημερία όχι μέσω της ανταγωνιστικής οικονομικής ανάπτυξης, αλλά μέσω της αναδιανομής πλούτου που δεν υπάρχει και δανεικών που δεν μας δίνουν πλέον.
Πιστεύει δηλαδή στο μύθο της πισίνας του Σκρουτζ, όπου υπάρχει αμύθητος πλούτος που περιμένει τους καλοζωισμένους από τις επιδοτήσεις και τα δανεικά της καπιταλιστικής Ευρώπης μπολσεβίκους του καναπέ, να κάνουν αναδιανομή πλούτου και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...
Δεν υπάρχει πλούτος, αυτό που χρειάζεται πριν συμφωνήσουμε πως πρέπει να γίνει η αναδιανομή είναι να δημιουργήσουμε πλούτο και η μείωση του κράτους, των δαπανών του και των φόρων είναι το πρώτο βήμα που μπορεί να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση.
Το ελληνικό πρόβλημα...
Η Ελλάδα είχε την ατυχία να κυβερνηθεί για δεκαετίες από κόμματα που είχαν σαν άξονα της οικονομικής του πολιτικής την πεποίθηση πως το κράτος πρέπει να παίζει το βασικό ρόλο στην οικονομική δραστηριότητα και ο ιδιωτικός τομέας συμπληρωματικό.
Είτε δεξιά προμετωπίδα είχαν τα κόμματα αυτά είτε αριστερή ο παρονομαστής της οικονομικής πολιτικής ήταν ίδιος.
Η βασική αυτή πεποίθηση σε συνδυασμό με τις πελατειακές σχέσεις, τον ασύδοτο συνδικαλισμό στο δημόσιο, τον παρασιτισμό και τη διαφθορά συνέβαλαν στην ευρεία εμπέδωση της εντύπωσης πως:
Ο μισθός είναι κάτι που το φέρνει ο πελαργός στο τέλος του μήνα
Η σύνταξη είναι κάτι που την εξασφαλίζει το κράτος μετά τα 50
Η υγεία είναι κάτι που ο καθείς δικαιούται δωρεάν
Τα έσοδα από φόρους προέρχονται από αστείρευτες πηγές
Ο μισθός είναι κάτι που εγγυάται το κράτος με συμβάσεις ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα...
κλπ κλπ.
Όταν καταρριφθούν αυτοί οι μύθοι η Ελλάδα θα πάψει να είναι χρεοκοπημένη και υποψήφια για κατάρρευση αν την αποσωληνώσουν οι Ευρωπαίοι.
Κώστας Στούπας capital.gr
=========================="O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.