ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΣΑΤΡΟΥ

Διαβάζοντας κανείς την Βόρεια Μυθολογία, δεν μπορεί παρά να διακρίνει κοινά στοιχεία με την Ελληνική. Πρόκειται για ένα κόσμο γεμάτο ήρωες, περίεργα πλάσματα και θεούς που πολεμάνε, ερωτεύονται και αλλάζουν μορφές. Πιστεύετε πως η Ελληνική σκέψη έφτασε και επηρέασε τους βόρειους λαούς ή ανεξάρτητα ο καθένας ανέπτυξε την μυθολογία του;

Ίσως φανεί εκ πρώτου ακούσματος περίεργο, όμως με το «ναι» μπορούν τελικά να απαντηθούν και οι δύο πλευρές του διαζευκτικού ερωτήματος. Όπως όλα τα έθνη, έτσι και τα ευρωπαϊκά ανέπτυξαν την δική τους ιδιαίτερη κοσμοαντίληψη (δεν χρησιμοποιώ συνειδητά τον όρο «μυθολογία», για λόγους που θ’ αναφέρω παρακάτω), ωστόσο σχεδόν όλα τους ήλθαν με τον α ή β τρόπο και σε επαφή με τον ρωμαϊκό κόσμο, που μετά την εποχή των Αντωνίνων, τον 2^ο δηλαδή αιώνα, τους έφερνε κατά προέκταση σε άμεση επαφή και με την κοσμοαντίληψη των Ελλήνων. Υπάρχει βεβαίως και το αρχαιότερο γεγονός της διασποράς αυτής της συγκεκριμένης κοσμοαντίληψης σε αρκετά ευρωπαϊκά σημεία, μέσω των γνωστών κυμάτων του ελληνικού αποικισμού, και δεν αναφέρομαι μόνο στην Μασσαλία ή το Έλτσε / Ελίκη, αλλά πολύ πιο πέρα. Ακόμα και εάν ο Πυθέας δεν έκανε πραγματικά ή στο σύνολό της την μεγάλη διαδρομή του, η αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύει «μυκηναϊκή» παρουσία ακόμα και στο γνωστό σε όλους μας Στόουνχεντζ. 

Η κάθε επιμέρους κοσμοαντίληψη παράγει το δικό της αξιακό σύστημα και την δική της αφηγηματική κωδικοποίηση αξιών και αληθειών, που μέσα από διηγηματικό λόγο μεταδίδει σοβαρή και αιώνια φιλοσοφική, οντολογική, κοσμολογική και θεολογική γνώση. Αυτή ακριβώς η αφηγηματική κωδικοποίηση είναι η «μυθολογία». Αντίθετα από ό,τι έχει ...

φθάσει ο όρος να σημαίνει στις ημι-πρωτόγονες «δικές μας» ημέρες της Era Vulgaris και ιδίως στους αδαείς ή τους αντικειμενικά βλάκες, η «μυθολογία» δεν είναι φαντασιοπληξία και παραμύθι, αλλ’ αντιθέτως φιλοσοφική, οντολογική, κοσμολογική και θεολογική Αλήθεια, η οποία, μέσω του μυθικού λόγου, έχει καταστεί εύληπτη και μεταδόσιμη. Τα ευρωπαϊκά έθνη λοιπόν, δημιουργήματα του ευρωπαϊκού τοπίου, αφού -όπως συνηθίζω να λέω- ο τόπος κατέχει τους ανθρώπους και όχι το αντίθετο, πέραν ενός ευρωπαϊκού αξιακού συστήματος που εστίαζε κυρίως στην αξιοπρέπεια και την ελευθερία, ανέπτυξαν και μία ευρωπαϊκή μυθολογία, που, παρά τις ανά έθνος και περιοχή διαφοροποιήσεις της, έχει έναν όμοιο στερεό κορμό.

Βέβαια, με εξαίρεση την διαστροφή του λεγόμενου μονοθεϊσμού, όλη η ανθρωπότητα, ανέπτυξε συγγενείς κοσμοαντιλήψεις, αξιακά συστήματα και μυθολογήσεις. Εδώ θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για ένα «προϋπάρχον και πανανθρώπινο αρχέτυπο», αν και απλούστερη και αρκετά πιο εύστοχη διατύπωση είναι ότι ο φυσιολογικός άνθρωπος, αυτό το υπέροχο έλλογο ον που οι μονοθεϊστές τόσο πολύ έχουν υποτιμήσει και καθυβρίσει, όπου και όποτε έθεσε ερωτήματα για την φύση του και για τον Κόσμο, αργά η γρήγορα κατέληξε στα ίδια συμπεράσματα. Με την α ή β γλώσσα, με το α ή β σύμβολο, με την α ή β θεογονία και κοσμογονία. Πουθενά δεν βλέπουμε εκ μηδενός κοσμογένεση, πόσω μάλλον δημιουργία, πουθενά δεν βλέπουμε γραμμικό χρόνο ή την δήθεν προϋπάρξασα και επέκεινα θεότητα που αυθαίρετα εφηύραν σε ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό και γεωγραφικό σημείο οι προπάτορες όλων των «εξ αποκαλύψεως» (που πάει να πει κατασκευασμένων) θρησκειών.  Όπως επίσης, στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, πουθενά δεν βρίσκουμε, ούτε καν ως διανοητική σύλληψη, την έννοια της απολυταρχίας ή του ολοκληρωτισμού. Ο σύγχρονος Γάλλος διανοητής Μισέλ Ονφρέ επέδειξε μεγάλη οξυδέρκεια όταν προ ολίγων ετών υπογράμμισε πως, ιστορικά, ο ολοκληρωτισμός εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη όταν ο λεγόμενος «Μέγας» Κωνσταντίνος τής επέβαλε το χριστιανικό κράτος του.  

Ποιες κατά την γνώμη σας είναι οι κυριότερες διαφορές ανάμεσα στην μυθολογία του Ολύμπου (δηλαδή των Ελλήνων) και αυτή της Άσγκαρντ (δηλαδή των «Βορείων»);

Οι ομοιότητες είναι πάμπολλες, συνεπώς οι διαφορές ελάχιστες και μάλιστα έχουν να κάνουν με την ιδιοσυγκρασία και το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον αναφοράς τής κάθε μιας από τις δύο «πλευρές», και χρησιμοποιώ τον όρο «πλευρά» επειδή οι λεγόμενοι «Βόρειοι» αποτελούνται από περισσότερα του ενός έθνη: Σάξονες, Τεύτονες, Σκανδιναβοί, κ.ο.κ. Η κυριότερη διαφορά είναι ότι στην Ελληνορωμαϊκή μυθολογία κυριαρχεί το πολιτικό στοιχείο, καθώς στους τόπους της αυτοχθονίας της το κλίμα ευνοεί το συνέρχεσθαι, ενώ στην «Βόρεια» μυθολογία κυριαρχεί το πολεμικό. Ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος οργάνωσε την σκέψη του γύρω από την ιδέα της ευνομίας και ανέδειξε ως ανώτατη αρετή την Δικαιοσύνη, ο «Βόρειος» οργάνωσε την σκέψη του γύρω από την ιδέα της αποτελεσματικότητας και ανέδειξε ως ανώτατη αρετή την Ανδρεία, αν και το ηρωϊκό στοιχείο υπήρξε κυρίαρχο και στις δύο «πλευρές», όπως άλλωστε και σε όλα τα έθνη της Ευρώπης. Στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο ένας όμορφος επιβλητικός και ένθρονος Ολύμπιος Ζευς, με παραστάτη του τον ηλιακό αετό, εγγυάται την αιώνια συνοχή, διάταξη και αρμονία του Κόσμου, στον «Βόρειο» ένας μονόφθαλμος Όντιν / Βόνταν, με παραστάτες του δύο λύκους και δύο κοράκια, συγκεντρώνει την ψυχική αριστεία των θνητών στην Βαλχάλα για να βοηθηθεί το είδος του στην μέλλουσα σύγκρουση με τις διασαλευτικές δυνάμεις. Ο  «Βόρειος» μυθολόγος αποτολμά έναν «άσχημο» Θεό, στην πρόθεσή του να σημάνει ότι το κάθε τι έχει το τίμημά του: ο Όντιν / Βόνταν σταυρώνεται στο Δένδρο της Ζωής και προσφέρει το δεξί του μάτι για ν’ αποκτήσει την γνώση, η οποία ωστόσο για τους Έλληνες λ.χ. ήταν μία αυτονόητη ιδιότητα των Θεών. 

Υπάρχει επίσης στους «Βόρειους», τουλάχιστον κατά την καταγεγραμμένη μετά τον εκχριστιανισμό τους έμμετρη «Προφητεία της Βόλβα» («Völuspá»), η εκκρεμότητα του «Ράγκναροκ», δηλαδή της μάχης του τέλους του τωρινού κόσμου. Το «Ράγκναροκ», το οποίο πολλοί περισπούδαστοι μονοθεϊστές μελετητές παρουσιάζουν μέσα στην ασχετοσύνη τους και τις «γραμμικές» αγκυλώσεις τους σαν δήθεν θεολογική ήττα των «παγανιστών», αφού υποτίθεται πως σαφώς παραδέχονται μέσα από αυτή την μυθολογική αναφορά ότι… «πεθαίνουν οι Θεοί τους». Μία χονδροειδής ανοησία, σαν να έλεγε λ.χ. κάποιος ότι «πεθαίνουν» και οι Έλληνες Θεοί επειδή «κατασπαράχθηκε» ο Διόνυσος Ζαγρεύς ή «εναλλάσσονται» οι Διόσκουροι. Όλοι αυτοί οι τυφλωμένοι από την μονοθεϊστική ανοησία άνθρωποι απλώς δεν κατανοούν την έννοια του κυκλικού χρόνου, όπως ακριβώς άλλοι όμοιοί τους διάβασαν ένα υποτιθέμενο «τέλος» του σύμπαντος στο χειμερινό ηλιοστάσιο του «2012» των χριστιανών επάνω σε μία πλάκα των Μάγιας, την πολυσυζητημένη «λίθινη πλάκα του Τορτουγκέρο». «Διάβασαν» κάτι που υπάρχει μόνο στο μυαλό τους, αφού οι ίδιοι οι Μάγιας φυσικά αντιλαμβάνονταν τον χρόνο όχι όπως οι χριστιανοί αλλά κυκλικά και δεν τους απασχολούσε καμία απολύτως «συντέλεια» του κόσμου, απλώς η πλάκα αφηγείτο την ιστορία ενός ηγεμόνα τους, του Μπαχλάμ Ατζάου. Αρρώστια! Για να επιστρέψουμε πάντως στο «Ράγκναροκ», θα τονίσουμε ότι στον επόμενο, και μάλιστα ειδυλλιακό, κόσμο που θα αναδυθεί από τον προηγούμενο θα άρχουν κανονικά οι «επιζήσαντες» Θεοί, Βίνταρ, Βάλι, Φορσέτι, Χούνιρ, Μάγκνι, Μόντι, Ουλρ, οι «αναστηθέντες εκ νεκρών» Χοντ και Μπάλντερ, καθώς και όλες οι Θεές της πρώην Άσγκαρντ.   

Είπατε ότι οι διαφορές των δύο «πλευρών», όπως τις περιγράψατε, καθρεπτίζουν την ιδιοσυγκρασία τής καθεμιάς τους. Τι επομένως χαρακτηρίζει την Ελληνική ψυχή και τι την «Βόρεια»; Και πως ακριβώς αυτό φαίνεται μέσα από την μυθολογία τους;

Πέρα από την υπό ευρεία έννοια ευρωπαϊκή ψυχή, που χαρακτηρίζεται από ελευθεροπρέπεια, αξιοπρέπεια, ευθύτητα και ισχυρό αίσθημα τιμής, η Ελληνική ψυχή χαρακτηρίζεται επιπρόσθετα από ανοικτότητα, φιλοπεριέργεια, παρρησία, πολιτικό προσανατολισμό (οι Έλληνες γέννησαν τον «πολιτικό άνθρωπο») και γαλήνια αποδοχή της θνητότητας του ανθρώπου. Γι’ αυτό και ανέδειξε την Φιλοσοφία, τις επιστήμες, τους θαυμαστούς ελληνικούς πολιτικούς θεσμούς και την Τραγωδία. Οι «Βόρειοι» από την άλλη, χαρακτηρίζονται από αυξημένη οργανικότητα, κάτι που τους κάνει πειθαρχημένους και αποτελεσματικούς. Η μυθολογία των Ελλήνων αφηγείται διαδρομές θνητών για κατάκτηση της Αρετής, κοσμογονικές αλληγορίες ή πράξεις των Θεών κάτω από τις αυστηρές απαιτήσεις του Νόμου ή της Ανάγκης. Η μυθολογία των «Βορείων» από την άλλη αφηγείται αγώνες, ηρωϊσμούς, συγκρούσεις, τόσο σε επίπεδο θνητών όσο και σε επίπεδο Θεών, με ένα πανταχού παρόν άρωμα όμορφων Βαλκυριών: μάχη, έρωτας, σοφία, θάνατος.

Διακρίνετε στις σημερινές κοινωνικοπολιτικές κινήσεις των Γερμανών στοιχεία παρόμοια με εκείνα τα οποία οι πρόγονοι τους χρωμάτιζαν την μυθολογία τους; Αντίστοιχα, διακρίνετε στοιχεία της ελληνικής μυθολογίας στην σύγχρονη ελληνική ψυχή;

Επειδή οι «Βόρειοι», όπως προείπαμε, δεν είναι μόνο οι Γερμανοί, θα έλεγα ότι εγγύτερα στους παλαιούς ανθρώπους της «Βόρειας» παράδοσης είναι οι σημερινοί Σκανδιναβοί, παρά την μεγάλη βλάβη που έχει προκαλέσει στον εσωτερικό κόσμο τους και τις αξιακές ιεραρχήσεις τους η εδώ και 8 – 9 αιώνες επικράτηση του Χριστιανισμού, ρωμαιοκαθολικού αρχικά και προτεσταντικού εν συνεχεία. Η έμφυτη πειθαρχία και αποτελεσματικότητα των προγόνων τους, τους έχει βοηθήσει να οργανώσουν σήμερα αυτά τα θαυμαστά «κοινωνικά κράτη» του λεγόμενου «σκανδιναβικού μοντέλου». Οι Γερμανοί από την άλλη, καθώς και οι Αγγλοσάξονες, έχοντας εκχριστιανιστεί πολύ νωρίτερα και έχοντας εν συνεχεία εκχριστιανίσει σταυροφορικά τα γύρω τους έθνη, έχουν απορροφήσει στο γονίδιό τους τον ολοκληρωτισμό και την κάθε είδους αντιδημοκρατικότητα, ενώ ταυτόχρονα δείχνουν να έχουν ένα σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα απέναντι στην ιστορική πραγματικότητα τού ότι στον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό εκείνοι αποτελούσαν τους εκτός συνόρων πρωτόγονους. Λειτουργώντας ήδη φορτωμένοι με την ψυχολογία του βλαχαδερού σαν θρησκόληπτοι ή έστω ως μύωπες ηθικολόγοι στην εκκοσμικευμένη εκδοχή, το μόνο που συνεισέφεραν εν τέλει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό είναι η απεγνωσμένη απόπειρά τους να ψηλώσουν με εξωτερικά μοναρχικά μπιχλιμπίδια, αποικιοκρατίες, «ράϊχ» και όλα τα σχετικά. Εάν δεν υπήρχαν οι Γάλλοι με τον Διαφωτισμό αρχικά και τις γκιλοτίνες τους στην συνέχεια, ακόμα και σήμερα και παρά την εξέλιξη της τεχνολογίας, θα καίγονταν κανονικότατα «βέβηλα» συγγράμματα και έργα τέχνης αλλά και ζωντανοί άνθρωποι. Ο χριστιανός Γερμανός και Άγγλος, με μοναδικό του υπόβαθρο τον φθόνο, όπως τολμηρά κατήγγειλε ο Νίτσε, απλώς παράγει αέναα άκαμπτα σχήματα πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος.

Αυτή η κατάντια εθνών που έχουν απαρνηθεί την φυσική, προγονική τους κοσμοαντίληψη και αξιακό σύστημα, αφορά βεβαίως και τους σύγχρονους κατά την υπηκοότητα Έλληνες ή, ορθότερα, Ρωμιούς. Ένα έθνος που από φωτοδότης της ανθρωπότητας κατήντησε σήμερα ένα πλήθος θεοφοβούμενων, καημενούληδων, εθελόδουλων, αλλά ταυτόχρονα και φιλοτομαριστών, φιλοχρήματων και απατεώνων, ο τέλειος ανθρώπινος πολτός για να βγάζουν το άχτι τους οι συμπλεγματικοί «πολιτισμένοι» του ευρωπαϊκού Βορρά. Από τα αρχαία στοιχεία είχε τουλάχιστον διασωθεί μέχρι πρόσφατα η αξιοπρέπεια, που μεταδιδόταν από πατέρα σε παιδί με την ονομασία «φιλότιμο», μία αποκλειστικά ελληνική λέξη. Έχει όμως πια και αυτή χαθεί. Στον καιρό της σπάνης όπου ήδη εισήλθαμε, ο Ρωμιός είναι έτοιμος να εκπορνευτεί κυριολεκτικά ή μεταφορικά, όπως ήδη το έπραξαν με άνεση κατά το πρόσφατο παρελθόν οι ομόδοξοί του τού σλαβικού κόσμου.       

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε την άνοδο μιας συγκεκριμένης παράταξης που αν και φέρει ελληνική κρούστα, έχει σαφείς γερμανικές επιρροές, ένα (ψευδό;)παγανιστικό παρελθόν και μια σύγχρονη φιλεκκλησιαστική συμπεριφορά! Θα θέλατε να σχολιάσετε αυτό το σύγχρονο ελληνικό παράδοξο;

Δεν είναι το μόνο παράδοξο σε αυτή την χώρα. Ο «Ελληνοχριστιανισμός» είναι το πρώτο από μία ατελείωτη σειρά όχι μόνο παραδόξων αλλά, θα τολμούσα να πω, κραυγαλέων γελοιοτήτων. Όπως προανέφερα, ο ολοκληρωτισμός, ο ολοκληρωτισμός σε κάθε μορφή του, είναι δημιούργημα του Χριστιανισμού, όπως ακριβώς η πολυαρχία και η δημοκρατικότητα είναι δημιούργημα των διαφόρων ειδών του ευρωπαϊκού Πολυθεϊσμού, με πρώτο και κύριο τον Ελληνικό. Η πολυαρχία πάει χέρι – χέρι με την πολυθεϊα, τον «Παγανισμό» όπως την αποκαλούν κάποιοι, και αυτό άλλωστε το διατυμπάνιζαν οι ίδιοι οι χριστιανοί την εποχή που μόλις είχαν επικρατήσει. Η δημοκρατία ήταν «πολίτευμα του Διαβόλου», «civitas diaboli», ο δε Ευσέβιος Καισαρείας μάς ενημέρωνε ότι πρέπει να υπάρχει μόνον ένας Θεός στον ουρανό και μόνον ένας μονάρχης στην γη. Γι΄ αυτό και η Δημοκρατία εξαφανίστηκε για όλους τους αιώνες της χριστιανικής πραγμάτωσης και επανήλθε μόνο μέσα από τις γκιλοτίνες, για αυτό και όλοι οι ολοκληρωτισμοί αγκαλιάστηκαν σφιχτότατα και αγαπητικότατα με την Εκκλησία.

Το ίδιο έπραξε ο Μουσολίνι, το ίδιο έπραξε ο Φράνκο, το ίδιο έπραξε ο Χίτλερ, ακόμα και ο Στάλιν από ένα σημείο και έπειτα. Κι όμως, επειδή κάποιοι ολοκληρωτισμοί ιδιοποιήθηκαν κάποια σύμβολα του ηττημένου και ακόμα και σήμερα καταδιωκόμενου «Παγανισμού», οι ομόθρησκοί τους αντίπαλοί τους βγήκαν να τους παρουσιάσουν σαν… «παγανιστές». Δύο γάϊδαροι μαλώνανε σε ξένον αχυρώνα, δηλαδή. Αλλά πού να το καταγγείλει κανείς αυτό και να ακουστεί; Πόσοι γνωρίζουν λ.χ. ότι τους ηγέτες των Γερμανών «παγανιστών» τους έκλεισαν οι Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Προσωπικά θα κάνω μάλιστα και ειδική επ’ αυτού του ιστορικού ζητήματος ομιλία στο «Φιλοσοφικό Αθήναιο Εκατηβόλος» στις 8 Δεκεμβρίου. Ε, και; Το μονοθεϊστικό κύκλωμα θα συνεχίσει ν’ αναπαράγει την ίδια κερδοφόρα γι’ αυτό παλαβομάρα, ότι δήθεν οι αυτοδηλούμενοι ως «θετικοχριστιανοί» Ναζί ήσαν… «παγανιστές». Το ίδιο κάνει άλλωστε απτόητο και τώρα, στην περίπτωση της βυζαντινορθόδοξης «Χρυσής Αυγής», την οποία μια σειρά από φερέφωνα, «προοδευτικάριοι» αλλά και συστημικοί «ελληναράδες», επιμένουν να την καταγγέλλουν ως δήθεν… «παγανιστική». Και οι δύο δήθεν αντιμαχόμενες πλευρές, οι «κακοί του έργου» και οι τάχα καταγγέλλοντες τους «κακούς», πετυχαίνουν να εμφανίζεται ο «Παγανισμός», επί του προκειμένου η Ελληνική Θρησκεία, σαν κάτι χειρότερο από την ούτως ή άλλως απεχθή ιδεολογία της «Χρυσής Αυγής». 

Όσον αφορά τέλος την σύγχρονη οργανωμένη κίνηση του Οντινισμού στον Βορρά, υπάρχουν σημεία ιδεολογικής συνάντησης όπως και προσπάθεια συνεργασίας ανάμεσα στους Έλληνες πολυθεϊστές και το «Asatru»;

Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, μέσω του κανονικού φορέα της, δηλαδή του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών, συνεργάζεται επίσημα με τους κανονικούς φορείς της θρησκείας «Ασατρού» ήδη από την ίδρυση του Παγκόσμιου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (WCER, νυν Ευρωπαϊκό Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών, ECER) το 1998 στην Βίλνα της Λιθουανίας, αν και η μεταξύ μας ανεπίσημη επικοινωνία ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν, στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το σημαντικό με τους φορείς της θρησκείας «Ασατρού» που συμμετέχουν στο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών είναι ότι όλοι δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία στο να εμποδιστεί κάθε είδους καπηλεία της θρησκείας τους από βαλτά άτομα ή μαϊμού οργανώσεις που στην πραγματικότητα ανήκουν στον νεο-Ναζισμό ή την λεγόμενη «Αρειοσοφία». Πολλά μέλη μάλιστα ενός από αυτούς τους «Ασατρού» φορείς, και συγκεκριμένα της «Germanische Glaubens Gemeinschaft» (GGG) που έχει ιδρυθεί στις αρχές του περασμένου αιώνα, το 1916, είχαν κλειστεί στις φυλακές ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζιστών. 

Ποιο πιστεύετε πως είναι το μέλλον των πολυθεϊστικών κινημάτων; Χαρακτηριστικά αναφέρω πως το περασμένο καλοκαίρι, η πολυθεϊστική ένωση Asatruarfelagid της Ισλανδίας (που είναι αναγνωρισμένη από το κράτος ως κανονική θρησκεία) γιόρτασε 40 χρόνια ύπαρξης. Επίσης πώς είναι τα πράγματα στην χώρα μας σήμερα, και πώς πιστεύετε θα εξελιχθούν;

Η Ασατρού στην Ισλανδία, την Δανία και την Νορβηγία, καθώς και η Ρόμουβα στην Λιθουανία απολαμβάνουν ένα καθεστώς αναγνωρισμένης θρησκείας, ωστόσο στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης οι πολυθεϊστικές Θρησκείες είναι σε καθεστώς στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων, αφού δεν τους αναγνωρίζεται από τα χριστιανοκρατούμενα κράτη το στοιχειώδες συλλογικό θρησκευτικό δικαίωμα τού να έχουν νομικό πρόσωπο κανονικής Θρησκείας και όχι «φιλανθρωπικού» ή «μη κερδοσκοπικού» οργανισμού. Το χειρότερο νομικό καθεστώς υπάρχει στις ορθόδοξες χώρες, όπως σε εκείνες του πρώην «ανατολικού μπλοκ», αλλά και στην δική μας χώρα η οποία παρ’ όλο που αυταποκαλείται «Ελλάδα» δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη της Ελληνικής Θρησκείας. Ορθότερα, δεν προβλέπει καν διαδικασία αναγνώρισης θρησκειών στην νομολογία της, πράγμα εξωφρενικό όσο και γελοίο. Πέραν των τριών «βυζαντινών» θρησκειών, δηλαδή της Ορθοδοξίας, του «τουρκικού» Μωαμεθανισμού και του Ιουδαϊσμού, το «Ελληνικό» Κράτος δεν αναγνωρίζει άλλη θρησκεία, ούτε καν την αυτόχθονα, ιστορικά προϋπάρξασα και εθνική.

Στην Ευρώπη βεβαίως ίσως τα πράγματα βελτιωθούν με την οικονομική πίεση που μάλλον αναπόφευκτα θα δεχθεί η ήπειρος στα χρόνια που έρχονται από ασιατικές ανερχόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ινδία. Αυτή η πίεση αναγκαστικά θα συμπαρασύρει και θα κάνει να τρίξει το ιουδαιοχριστιανικό θεμέλιο που τώρα μάλιστα προσπαθεί να ενισχυθεί και με «νέο» αίμα εκ του Ισλάμ ασχέτως εάν στις αδαείς μάζες πλασάρεται το παραμύθι ότι οι τρεις μορφές του μονοθεϊσμού δήθεν αποτελούν αντιμαχόμενες οντότητες. Με τον Κομφούκιο και τον Σίβα ήδη εντός των τειχών τους, οι ευρωπαίοι μονοθεϊστές θεοκράτες θα αντιμετωπίζουν ολοένα και πιο αυξανόμενες δυσκολίες στην προσπάθειά τους να βάζουν τα υπόδουλα σε αυτούς κράτη να κρατούν επ’ άπειρον σε νομική ανυπαρξία τις αυτόχθονες, ιστορικά προϋπάρξασες και εθνικές θρησκείες της ηπείρου.

Στην χώρα μας βεβαίως, όπως και στις άλλες χώρες, τις σλαβορθόδοξες, όπου η πολιτική εξουσία δεν έχει εκκοσμικευτεί, οι Εθνικές Θρησκείες θα είναι οι τελευταίες που θα δουν την εναντίον τους τυραννία να υποχωρεί. Αυτό που βλέπει κανείς άλλωστε, τόσο στην χώρα μας όπου οι πολιτικοί κατευθύνονται ευθέως από «πνευματικούς» και ο λαός -με τις γυναίκες δυστυχώς να πλειοψηφούν- σταυροκοπιέται παντού, έξω στους δρόμους και μέσα στα μέσα μεταφοράς, όσο και στην χώρα του Πούτιν και του Κύριλλου όπου κλείνονται στις φυλακές με πολυετείς καταδίκες εικοσάχρονες κοπέλες με την ανατριχιαστική όσο και αόριστη κατηγορία της «βλασφημίας», δεν είναι ενθαρρυντικό. Όμως καμία τυραννία δεν μένει αιώνια. Απλώς όσο πιο πηχτό είναι το σκοτάδι τόσο πιο πολύ φως χρειάζεται για να διαπεραστεί.

 

(Συνέντευξη του Βλάση Γ. Ρασσιά στο περιοδικό «Mystery», τ. 88, Ιανουάριος 2013)

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"