"Επόμενη στάση’" … εκτελεστικό απόσπασμα;

Πολλές φορές μπαίνοντας στο λεωφορείο παρατηρώ τους ανθρώπους. Αυτή τη φορά, όλοι ήταν διαφορετικοί. Δεν έβλεπες ούτε ένα χαμόγελο. Και δεν εννοώ μόνο στα χείλη. Τα πρόσωπα ήταν

θλιμμένα, προβληματισμένα, άλλα κοιτούσαν το κενό, άλλα ήταν σκυφτά, όλοι κάτι θα σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή.

Και πως αλλιώς να μην παίρνει αυτή τη μορφή το πρόσωπο όταν σκέφτεσαι πως θα πληρώσεις χιλιάδες λογαριασμούς, όταν σκέφτεσαι πως ίσως αύριο δεν θα έχεις πια τη δουλεία σου ή αν θα έχεις να πάρεις γάλα στα μικρά παιδιά σου. Όταν οι νέοι σκέφτονται αν αξίζει που σπουδάζουν και παλεύουν ή αν είναι από τώρα με το ένα πόδι σε άλλη χώρα. Όταν οι γονείς σκέφτονται πως θα πάρουν ένα δώρο στα παιδιά τους για τα Χριστούγεννα, όταν οι μεγάλοι άνθρωποι μετράν ξανά και ξανά τη σύνταξη τους. Και σίγουρα αν μπορούσε κανείς να διαβάσει τη σκέψη όλων αυτών, δεν θα ήταν παρά μόνο λογαριασμοί και άγχος. ...

Η σιωπή κυριαρχούσε. Μόνο καμιά φορά άκουσα ‘’ορίστε καθίστε’’ και ένα ‘’να ’στε καλά’’. Αυτό σου δίνει λίγο κουράγιο ότι ακόμα υπάρχει ανθρωπιά και αλληλεγγύη.

Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, η κυρία στο λεωφορείο να ενημερώνει για την επόμενη στάση. Σε κάποια στιγμή, βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους να “ναι σκυθρωποί και σκεπτικοί, χωρίς χαμόγελο και να κοιτούν στο κενό σκεφτικά… ‘’επόμενη στάση’’… εκτελεστικό απόσπασμα.

Μάλλον θα ένιωθαν όλοι πως, προς τα εκεί πάμε και από εκεί ερχόμαστε. Αλλά νομίζω, πως δεν θα είναι η επόμενη στάση, αλλά ο τερματικός σταθμός.

Νίκος Σ. Τινός

 newsfilter

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"