Σκύλος- αράχνη σπέρνει τον πανικό - Δείτε το βίντεο

Σκύλος-αράχνη σπέρνει τον πανικό-
Δείτε το σχετικό βίντεο : 

Ο Πολωνός ηθοποιός και σκηνοθέτης Sylwester Adam Wardega, χρησιμοποιώντας ένα απίστευτο κοστούμι, μεταμόρφωσε ένα χαριτωμένο μικρό μαύρο σκυλί σε μία γιγαντιαία, οκτάποδη αράχνη. Μαζί με το «τέρας» λοιπόν βγήκε στους δρόμους και κατέγραψε τις αντιδράσεις των ανυποψίαστων περαστικών.

Mutant Giant Spider Dog (SA Wardega)-parapolitika.gr

Μόνο ένας δειλός τολμάει να υπερηφανεύεται ότι δεν έχει νοιώσει ποτέ του φόβο:
Όσο μεγαλύτερη η προσκόλληση και η αγκίστρωση με οτιδήποτε έχομε ή δημιουργούμε, τόσο ενδυναμώνονται οι έμφυτοι φόβοι ή δημιουργούνται  νέοι παράλογοι ή φανταστικοί. Οι  αρχέγονες αιτίες του φόβου περιγράφονται ιδιαίτερα περιεκτικά και βαθύτατα στο απόσπασμα …

 

«Ο φόβος είναι συνυφασμένος με το γεγονός αυτής της ίδιας της ύλης και με τη συνάντηση των ζευγών των αντιθέτων –ψυχής και ύλης. Οι αισθαντικές ψυχές των ζώων και των ανθρώπων έχουν υποσυνείδητα επίγνωση παραγόντων όπως: Η απεραντοσύνη και συνεπώς η αισθητή καταπίεση του Όλου. Η πίεση όλων των άλλων ζωών και υπάρξεων.
Η λειτουργία ενός Νόμου αδυσώπητου. Η αίσθηση της αιχμαλωσίας, του περιορισμού και της συνεπακόλουθης ανεπάρκειας. Στους παράγοντες αυτούς, που προκύπτουν από τη διαδικασία της ίδιας της εκδηλώσεως και που διαρκούν και αυξάνονται σε δύναμη στο διάστημα των αιώνων, βρίσκονται τα αίτια κάθε σύγχρονου φόβου και η βάση όλου του τρόμου, έξω από καθετί που είναι καθαρά ψυχολογικά και όχι απλώς ο ενστικτώδης φόβος του ζώου».

Ο Αριστοτέλης και άλλοι φιλόσοφοι  όπως ο Κίρκεγκωρ και ο Χάιντεγκερ έχουν εστιάσει σε αυτές τις ιδέες με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο. Ο Δανός φιλόσοφος Κίρκεγκωρ (1813-1855) συναισθάνεται πως η θρησκευτική εμπειρία δεν εξαλείφει τον υπαρξιακό τρόμο, του δίνει όμως ένα μυστικό πρόσωπο και τον μετατρέπει σε μια ασκητική ζωής.  Ενώπιον του Θεού ολόκληρη η δημιουργία σείεται από μια ανείπωτη προσδοκία και φρίκη μαζί.
Αργότερα το Dasein (υπάρχον εγώ)  ενός άλλου φιλοσόφου εξορκίζει τον υπέρτατο φόβο του θανάτου. Ο Χάιντεγκερ (1889-1976) αντιλαμβάνεται το υπαρκτικό είναι  ως ένα «είναι-προς-θάνατον». Υπάρχω σημαίνει ότι ζω ανά πάσα στιγμή με την επίγνωση του θανάτου και ακριβώς αυτή η σκέψη είναι που ξυπνάει εντός της υπαρκτικής συνείδησης την ορμή για δημιουργία, το μένος της γνήσιας πράξης. Η αυθεντική συνείδηση  χαρακτηρίζεται από τη διαρκή μέριμνα και το θεμελιακό τρόμο μπροστά στο αδυσώπητο μηδέν που την περισφίγγει.
Ο τρόμος της, όπως το είχε δει και ο Κίρκεγκωρ, δεν έχει συγκεκριμένο αντικείμενο. Ο υπαρξιακός άνθρωπος δεν φοβάται αυτό ή εκείνο το εμπειρικό πράγμα. Στην πραγματικότητα δεν φοβάται τίποτε. Ο φόβος του δε έρχεται από τα έξω, βγαίνει από τα μέσα χωρίς εξωτερική αιτία. Είναι εκδήλωση του εσωτερικού βάθους του υπαρκτικού Εγώ, σύμπτωμα της επαφής του με την απουσία που είναι στην καρδιά του κόσμου.
Ο Αριστοτέλης, αναφέρεται στον φόβο (δέος) που αισθάνεται ακόμα και ο ανδρείος προς τον «θεό» – Άπειρο, και στον φόβο που αισθάνεται αυτός που αδικεί (εσωτερικό ένστικτο για την ύπαρξη του «αδυσώπητου Νόμου», της συμπαντικής νομοτελειακής ανταπόδοσης).
Η επιστήμη της σύγχρονης ψυχολογίας έχει δώσει σε ικανοποιητικό βαθμό τρόπους αντιμετώπισης ψυχολογικών φόβων –φοβιών και καταστάσεων έντονου άγχους. Η τάση αποφυγής καταστάσεων που μπορούν να διεγείρουν φόβο (φόβος για τον φόβο) συντηρούν και αυξάνουν φοβικές συμπεριφορές. Μόνο όταν οι φόβοι αντιμετωπίζονται και εξοικειώνεται κανείς μαζί τους μπορούν να ξεπερασθούν. Η δράση φαίνεται να είναι η θεραπεία για κάθε είδους φόβο –ψυχολογικό, επίκτητο ή ενστικτώδη. Όπου ως δράση εννοούμε την  Κίνηση προς το αντικείμενο του φόβου. Αυτή η κίνηση περιλαμβάνει αρχικά παρατήρηση, γνώση και κατανόηση της κατάστασης που προκαλεί φόβο, και εν συνεχεία σταδιακή εξοικείωση με αυτήν.
Όπως είδαμε και στις παραθέσεις του Αριστοτέλη, ανδρείος είναι αυτός που ενώ  έρχεται αντιμέτωπος με συνθήκες που προκαλούν φόβο, στέκει ψύχραιμος με νηφαλιότητα και δρα σε πείσμα του φόβου.
Η ελπίδα να δημιουργήσουμε μια ιδανική πόλη πάνω στη Γη ναυάγησε μαζί με τις ιδεολογίες. Τώρα μας μένει να μαστορέψουμε μια κάποια ευτυχία. Ο καθένας ας κάνει ό,τι μπορεί. Όσο για τις θρησκείες, που ζητούν από τους ανθρώπους να πιστέψουν σε μιαν άλλη, μετά θάνατον ζωή, όχι μόνο έχουν ακόμη πρόβατα να τις ακολουθούν, αλλά γίνονται όλο και περισσότερο επικίνδυνες.
Ο φόβος είναι όντως ένας τρόπος να κάνεις τους ανθρώπους υπάκουους, ακόμη και να τους εξευτελίσεις, και είναι φυσικά ένα σημαντικό ουσιαστικό βοήθημα ολιγαρχικών καθεστώτων. Θυμάμαι ένα σημείο του «1984″, του Οργουελ, που οι φυλακισμένοι, για να ομολογήσουν και να αλλάξουν συμπεριφορά, τίθενται αντιμέτωποι με αυτό που φοβούνται περισσότερο. Για τον ήρωα του βιβλίου, αυτό που τον φοβίζει είναι οι αρουραίοι και επίσης υπάρχει η εικόνα του σκλάβου στον Χέγκελ.
Όποιος φοβάται, συμπεριφέρεται σαν σκλάβος. Στην «Φαινομενολογία του Πνεύματος», κύριος του εαυτού του είναι εκείνος που δεν φοβάται να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του, είναι πρόθυμος να πεθάνει για την ελευθερία του. Αντίθετα, ο σκλάβος τρέμει για τη ζωή του και δέχεται, προκειμένου να παραμείνει ζωντανός, το καθεστώς του δούλου. Αυτό έχει μια πολιτική έννοια, αλλά και ψυχική. Ο φόβος ταπεινώνει, υποτάσσει, ελέγχει κατευθύνει, οριοθετεί.
Διανοητές όπως Δον Χουάν Μάτους αλλά και ο Καζαντζάκης υμνούν με την γραφή τους την στάση αυτή που συνιστά τον δρόμο του Πολεμιστή. Του Πολεμιστή αυτού που δεν παραδίδεται στις αντιξοότητες, που δεν λιποψυχά, που θαρραλέα αναλαμβάνει την ευθύνη για τα δρώμενα του κόσμου τούτου
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.» Καζαντζάκης
«Αυτός ο Πολεμιστής  γνωρίζει πως ο «εχθρός» δεν είναι μόνο κάπου εκεί έξω… Ο φόβος, οι έγνοιες και το άγχος είναι η μοίρα κάθε ανθρώπου και δεν μπορούν ούτε και πρόκειται να αντισταθμιστούν ή να κατανικηθούν από κανένα παράγοντα μικρότερο από την ίδια την ψυχή».
Η δειλία και η ακαμψία είναι ο εχθρός μας. Δεν είναι λογικό να πιστεύεις ότι τα φτερά είναι το μόνο μέσο για να πετάξεις. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Ψάξε να τους βρεις. Ρώτα ένα πλάσμα που πρόκειται να πεθάνει. Ρώτα τον καθρέφτη. Ψάξε. Κάτι θα συμβεί.
Ο φόβος σηματοδοτεί τις αντοχές και τα όρια μας. Τα όρια όμως, αν και απολύτως απαραίτητα για την καθημερινότητα, έχουν προσωρινή μόνον αξία και μόνον για κάποιον συγκεκριμένο σκοπό. και οφείλουμε ολοένα να τα επεκτείνουμε. Η Πνευματική μας υπόσταση και καταγωγή μας επιτρέπει και μας υποχρεώνει να το κάνουμε. Μέχρι την απελευθέρωση από τον κόσμο της ψευδαίσθησης της ύλης

Ο Φόβος στην Φιλοσοφία

http://www.terrapapers.com/?p=17816

"ἔστω δὴ ὁ φόβος λύπη τις ἢ ταραχὴ ἐκ φαντασίας
μέλλοντος κακοῦ φθαρτικοῦ ἢ λυπηροῦ." Αριστοτέλης

«Ο φόβος είναι ένα είδος λύπης ή μια μορφή αναστάτωσης, που προκαλεί η ιδέα κάποιου καταστρεπτικού ή οδυνηρού κακού που πρόκειται να συμβεί». Πλάτων

Στα Ηθικά Νικομάχεια, προσπαθώντας να ορίσει την αρετή περιγράφει σε αντιθετικά ζεύγη διάφορα είδη «κακιών» που χαρακτηρίζονται από την «υπερβολή» ή τη «έλλειψη», παραθέτοντας σε αυτά την αντίστοιχη αρετή που αποτελεί μεσότητα.

Ο φιλόσοφος θεωρεί τον φόβο ως μορφή κακίας από την πλευρά της έλλειψης σε σχέση με το αλόγιστο θάρρος που αποτελεί κακία από την πλευρά της υπερβολής. Ως μεσότητά τους ορίζει την Ανδρεία.

Ο ανδρείος αποτελεί το «μέσον» ανάμεσα στον θρασύ και το δειλό.  Αναφέρει ο Αριστοτέλης, ότι και οι δειλοί και οι θρασείς βρίσκονται μόνιμα σε πλάνη, καθώς ο μεν δειλός θεωρεί φοβερά όσα δεν είναι, ενώ ο θρασύς περιφρονεί τα φοβερά είτε από άγνοια είτε σε παροξυσμό τρέλας. Σε άλλο σημείο στα Ηθικά Μεγάλα (1.5.3.1–1.5.5.7) τονίζει  ότι αν κάποιος είναι τόσο άφοβος (εδώ αναφέρεται στο δέος και όχι στον φόβο) ώστε να μην φοβάται ούτε τους θεούς, τότε αυτός δεν θεωρείται ανδρείος αλλά μανιακός. Επομένως και οι πολλές φοβίες φθείρουν, αλλά και η παντελής απουσία τους.
Οι άνθρωποι κατά τον φιλόσοφο γίνονται άφοβοι με δύο τρόπους: είτε γιατί δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ κίνδυνο, είτε γιατί έχουν την αναγκαία βοήθεια.
Επίσης, νιώθουν θάρρος:
1)   αν πιστεύουν ότι έχουν πολλά πλεονεκτήματα, όπως αφθονία χρημάτων, σωματική δύναμη, δυνατούς φίλους, ισχυρή χώρα,
2)   αν δεν έχουν αδικήσει κανέναν ή τουλάχιστον όχι πολλούς,
3)αν έχουν καλές σχέσεις με τους θεούς,
4)   όσοι πιστεύουν ότι αν επιχειρήσουν κάτι ή θα το πετύχουν  ή δεν πρόκειται να πάθουν τίποτε (Ρητ. 2.5. 1383a31).
Η Ανδρεία, όπως αναφέρει, σχετίζεται βέβαια με το θάρρος και το φόβο, αλλά περισσότερο με πράγματα που προκαλούν φόβο. Αυτός για τον οποίο δεν υπάρχει τίποτε φοβερό δεν μπορεί να θεωρηθεί ανδρείος.
Ανδρείος για τον φιλόσοφο είναι εκείνος που παραμένει ατάραχος και τηρεί σωστή στάση απέναντι στα φοβερά κι όχι απέναντι σε εκείνα που δίνουν θάρρος.

Στο περί αρετών και κακιών αναφέρει ότι ανδρεία είναι να μην αποκαρδιώνεται κανείς από το φόβο του θανάτου, να είναι θαρραλέος στις συμφορές και τολμηρός στους κινδύνους και να προτιμά να πεθάνει καλά από το να επιβιώσει ποταπά. Αντίθετα, γνώρισμα της δειλίας είναι η εύκολη αναστάτωση και ανησυχία από τυχαίους φόβους και κυρίως λόγω του φόβου του θανάτου ή της σωματικής αναπηρίας, όπως και το να θεωρεί κανείς καλύτερο να επιζήσει όπως-όπως από το να πεθάνει αξιοπρεπώς.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"