Γιατί οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τους τζιχαντιστές; [Σχόλιο: Zbigniew Brzezinski «Η μεγάλη σκακιέρα» («The Grand Chessboard»), με υπότιτλο «η αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές» ]

Αρκετοί Έλληνες, ευρωπαίοι και αμερικανοί απορούν με την στάση του Ομπάμα επειδή υποστηρίζει ανοιχτά τους τζιχαντιστές και την Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Σχετικό:
 «Η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι δημιούργημα των Βρετανικών υπηρεσιών» John Coleman

Γράφει ο Ιφικράτης Αμυράς

 Πρόκειται για μία ετεροχρονισμένη στρατηγική των δυτικών συμμάχων με καταστροφικές συνέπειες για το παρόν και το μέλλον.
Η γνώση της ιστορίας και της γεωπολιτικής θα βοηθήσει να λυθεί κάπως η απορία. Ο Ομπάμα σίγουρα δεν είναι μεγάλος ηγέτης. Επιπλέον τα οικονομικά προβλήματα της Αμερικής και η ασταθής πολιτισμική της ταυτότητα δεν επιτρέπουν στην αμερικανική κυβέρνηση την χάραξη μίας μακροπρόθεσμης στρατηγικής.
Eδώ στην Ελλάδα, με την γνωστή ευκολία, ανάγουμε σε μεγάλους ηγέτες τον κάθε ημιμαθή αμερικανό πολιτικό. Ή για την ακριβεία τον κάθε πολωνοαμερικανό πολιτικό όπως ο Zbigniew Brzezinski. Λίγοι θυμούνται ότι όταν ήταν σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ ζήτησε από την κυβέρνησή του να ενισχύσει το πολιτικό ισλάμ στην κεντρική Ασία ως ανάχωμα στην Σοβιετική Ένωση. ...
Αλλά ο Brzezinski δεν ήταν ο πρώτος διδάξας. Άγγλοι, Γερμανοί, και Γάλλοι, από τον 18ο και 19ο αιώνα, έβλεπαν την Οθωμανική αυτοκρατορία ως αντίβαρο στην Ρωσσική αυτοκρατορία, αδιαφορώντας για το θρησκευτικό, φυλετικό, και πολιτικό περιεχόμενο του Ισλάμ. Αντί να σταματούν την κάθοδο της Ρωσσίας στην Μεσόγειο, βοηθούσαν την άνοδο του Ισλάμ στην Ευρώπη.
Σήμερα οι δυτικοί σύμμαχοι κάνουν ακριβώς τα ίδια. Υποστηρίζουν μία buffer zone (ουδέτερη ζώνη) μεταξύ Ρωσσίας, Κίνας, και Ιράν, ομογενοποιώντας λαούς υπό το σουνιτικό Ισλάμ.

Το σουνιτικό Ισλάμ για τους Αγγλο-Αμερικανούς είναι η αντίρροπη δύναμη κατά της Ρωσσίας, της Κίνας, και του σιιτικού Ιράν. Αργότερα και κατά της Ινδίας, καθότι η Ινδία αργά αλλά σταθερά κάνει γεωπολιτική στροφή, απομακρυνόμενη από τον έλεγχο της Δύσεως.
Το ρεύμα τουρκοφιλίας και ισλαμοφιλίας που υπάρχει σε ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια στην Δύση είναι μεν αποτέλεσμα του ρωσσικού, κινεζικού, και ιρανικού φόβου, αλλά και μίας λανθασμένης ιστορικής αναλογίας.
Όταν τον 19ο αιώνα οι Άγγλοι υποστήριζαν τους θρησκευτικούς πολέμους των ισλαμιστών του Καυκάσου εις βάρος του ρωσσικού επεκτατισμού, δεν κινδύνευαν από το Ισλάμ. Τότε οι ισλαμιστές δεν διέθεταν την οικονομική και τεχνολογική δύναμη που κατέχουν σήμερα για να πλήξουν την Δύση.
Σήμερα όμως η Δύση φθίνει δημογραφικώς, οικονομικώς, και στρατιωτικώς σε σχέση με τους μουσουλμάνους. Το σουνιτικό Ισλάμ σήμερα απαιτεί δημοσίως κατάκτηση της Δύσεως, κάτι που στον 19ο αιώνα δεν μπορούσε να πράξει.
Η ιστορική αναλογία έχει ως εξής: «αφού το κάναμε με επιτυχία τον 18ο και 19ο αιώνα, θα το κάνουμε και σήμερα». Αυτός ο ετεροχρονισμός φαίνεται ξεκάθαρα στο βιβλίο του Brzezinski «Η μεγάλη σκακιέρα». Εκεί ο Brzezinski αναλύει το μέλλον της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ με όρους κρατικής ισχύος και γεωπολιτικής ισορροπίας. Παράγοντες όπως μεταναστευτικά ρεύματα, φυλή, πολιτισμός, και θρησκεία, δεν υπεισέρχονται στην ανάλυσή του.
Τις τελευταίες δεκαετίες οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν ικανούς συμβούλους εθνικής ασφαλείας. Παρά την διαφήμιση που του έχει γίνει ο Brzezinski στέκεται στο ίδιο σκαλοπάτι με την σημερινή σύμβουλο εθνικής ασφαλείας Susan Rice, η οποία είναι παντελώς ανίκανη να αντιληφθεί τον ισλαμικό κίνδυνο.
Η πνευματική απόσταση αυτών των δύο από τον Samuel Huntington είναι εμφανής. Ο Samuel Huntington, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας, στο έργο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών» εξ αρχής μας εισάγει στην έννοια των πολιτισμικών συνόρων, τα οποία διαφέρουν από τα κρατικά σύνορα. Παροιμιώδης έμεινε η φράση του, «Islam has bloody borders», (τα ισλαμικά σύνορα είναι αιματηρά).
Οι περισσότεροι Αμερικανοί ιθύνοντες σκέπτονται με απλό και μηχανικό τρόπο. Τί να αντιτάξουμε στην Ρωσσία, στο Ιράν, και στην Κίνα; Το σουνιτικό Ισλάμ. Έτσι κάναμε τον 19ο αιώνα, έτσι ας πράξουμε και τώρα. Και μετά ό,τι βρέξει ας κατεβάσει...
Το βασικό πρόβλημα των Αμερικανών πολιτικών δεν είναι ηθικής φύσεως, ήτοι το αν πρέπει να υποστηρίξουν τους τζιχαντιστές. Το μόνο που τους απασχολεί είναι να μην στραφούν οι τζιχαντιστές εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Αν στραφούν εναντίον άλλων εθνών, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν στραφούν κατά της Κίνας, της Ρωσσίας, του Ιράν, και της Συρίας, τόσο το καλύτερο για τους Αμερικανούς πολιτικούς.

Σημείωση ιστολογίου:  Το παρακάτω σχετικό άρθρο δημοσιεύτηκε στις 7-6-1998 στο ΒΗΜΑ
με τίτλο "Το άγχος της υπερδύναμης"

Το βιβλίο του Zbigniew Brzezinski «Η μεγάλη σκακιέρα» («The Grand Chessboard»), με υπότιτλο «η αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές» είναι μεγαλεπήβολο, πολυσχιδές, φιλόδοξο. Δικαιώνει τη φήμη του πρώην συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου Carter, ως ενός από τους μεγάλους γεωπολιτικούς της εποχής μας. Αποτελεί καρπό επίπονης διανοητικής εργασίας και σοβαρού διαλογισμού.

Ποια είναι η σκακιέρα; Η Ευρασία, δηλαδή η πρώην Σοβιετική Ενωση με τις γειτονικές της ασιατικές χώρες (Κίνα, ινδική υποήπειρος, Ινδοκίνα) και Ευρώπη. Ο Brzezinski είναι πιστός στην αντίληψη του Mackinder, ο οποίος πριν από έναν αιώνα υποστήριζε πως όποιος ελέγχει το κέντρο της Ευρασίας (Ρωσία) ελέγχει τρεις ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Αφρική), ελέγχει τον κόσμο. Ο Mackinder έγραφε ως εκπρόσωπος κράτους, των ΗΠΑ, διαδόχου της Βρετανίας στη θαλασσοκρατία. Εξέφραζε την ανησυχία των θαλάσσιων δυνάμεων έναντι των ηπειρωτικών.

Ο Brzezinski, ακαταπόνητος και με επιρροή διανοητής, στα 20 χρόνια που βρίσκεται εκτός Administration, ελαύνεται άραγε από την ανησυχία, τον φόβο, της Βρετανικής Αυτοκρατορίας έναντι της Αγίας Πετρούπολης, που κράτησε ως το 1907; Ασφαλώς και όχι. Για τον Mackinder ήταν φόβος, για τον Brzezinski είναι ευκαιρία. Ηδη ο τίτλος του βιβλίου είναι σαφής: σκακιέρα, αντικείμενο επομένως η «Ευρασία». Σκακιστής ποιος; «Δομική βία» η ονομασία που έδιναν πριν από 20 χρόνια οι Johann Galtung - Dieter Sengaas. Οσμή διανομής σφαιρών επιρροής. Οι μελετητές της Ιστορίας της Εγγύς και Μέσης Ανατολής θα θυμίσουν τις μυστικές συμφωνίες Sykes - Picot (1916).

Τι ακριβώς λέγει ο Brzezinski στο βιβλίο του; Χωρίς ψιμύθια και περιστροφές, τάσσεται υπέρ της τριχοτόμησης της σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας, σε μια Συνομοσπονδία που θα αποτελείται από τη «Ρωσία», τη «Σιβηρία» και τη «Δημοκρατία της Απω Ανατολής». Με την ειλικρίνεια ενός καθολικού Πολωνού, ο οποίος δεν λησμονεί τη συμβολή της Αγίας Πετρούπολης στους διαμελισμούς της πατρίδας του, πριν από 200 χρόνια, σχεδιάζει τον επί της χειρουργικής κλίνης ακρωτηριασμό της Ρωσίας. Αυτό είναι και το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου του Brzezinski. Η διαφορά του με τη Ρωσία δεν είναι ιδεολογική με την τρέχουσα αντίληψη του όρου. Είναι διαφορά κυρίως ιστορική, ίσως διαφορά γεωπολιτική. Δεν είναι τυχαίο ότι ο καθηγητής αυτός είναι ο κύριος εισηγητής της ιδέας της κατά προτεραιότητα προσδέσεως της Ουκρανίας στη Δύση. Είναι όμως σωστή η προσδοκία του αμερικανού αναλυτή για περαιτέρω αποσάθρωση της Ρωσίας; Μήπως είναι περισσότερο ευχή παρά τίμια ανάλυση; Μήπως βιάζεται κανείς να διαμοιράσει τα ιμάτια της ευρασιατικής αυτοκρατίας; Στην Ουάσιγκτον δεν είναι λίγοι αυτοί (αμερικανοί επιχειρηματίες, διεθνείς επενδυτικοί τραπεζίτες) που προβλέπουν ότι η Ρωσία σε 10 - 15 χρόνια θα είναι μια άκρως σημαντική οικονομική δύναμη.

Ο Brzenzinski λοιπόν τι επιδιώκει; Να υποδείξει στα κέντρα λήψεως αποφάσων των ΗΠΑ ότι πρέπει να βιασθούν προτού είναι αργά; Οι απόψεις του προκαλούν αλλά δεν φαίνεται να γίνονται απόλυτα αποδεκτές ως βάση πολιτικής των ΗΠΑ. Υπάρχουν πολλοί που προειδοποιούν ότι η Ουάσιγκτον δεν πρέπει να διαπράξει έναντι της Μόσχας το θανάσιμο σφάλμα στο οποίο υπέπεσαν οι Σύμμαχοι έναντι της Γερμανίας, με τη Συνθήκη των Βερσαλιών, του 1919, οι ταπεινωτικοί όροι της οποίας έθρεψαν τον ρεβανσισμό του Χίτλερ.

Το βιβλίο του Brzezinski περιέχει όμως πληθώρα άλλων απόψεων υψηλού ενδιαφέροντος. Η αύξουσα σημασία της Ινδίας, ως υποστυλώματος της αμερικανικής πολιτικής στη Νότιο Ασία. Η αγωνία του σήμερα είναι τα πετρέλαια της Κασπίας. Η ανησυχία του αύριο, η δύναμη της Κίνας.

Η σημασία του Ιράν και η ανάγκη επανενσωμάτωσής του στη διεθνή κοινότητα. Ο Brzezinski είναι, σε αντίθεση αίφνης με τον Henry Kissinger, υπέρ του προσεταιρισμού του περσικού κράτους. Με το μάτι στους ενεργειακούς πόρους της Κασπίας αντιλαμβάνεται ότι το συμφέρον των ΗΠΑ δεν εξυπηρετείται από τη διαιώνιση της εχθρότητας με το Ιράν. Οι ΗΠΑ δεν πρέπει να αποξενώσουν την Τουρκία, υποστηρίζει, τουλάχιστον ώσπου να εξομαλυνθούν οι σχέσεις Ουάσιγκτον - Τεχεράνης. Μέσα από τις γραμμές του βιβλίου του είναι φανερό ότι αποδίδει μεγαλύτερη σημασία στην Τεχεράνη παρά στην Αγκυρα. Θεωρεί όμως ότι η αποτελεσματική εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και στην Κεντρική Ασία επιβάλλει τη συνέργεια των δύο. Κατανοώντας ότι, αν υποτεθεί πως Τουρκία και Ιράν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν ως ζεύγος, τούτο θα συμβεί εις βάρος της σημασίας της πρώτης, ψάχνει, όχι πολύ πειστικά, να σχεδιάσει τρόπους στερεώσεως της μεταξύ τους σχέσεως (πετρελαιοαγωγοί Κασπίας - Ιράν - Τουρκίας κλπ.). Ολα αυτά έχουν μια γεύση από CENTO και ίσως ανομολόγητα προεξοφλούν μια μεταξέλιξη της εσωτερικής κατάστασης στην Τουρκία. Πρόκειται για ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα σημεία του βιβλίου.

Αλλά στο βιβλίο του Brzezinski διατυπώνονται και άλλες ενδιαφέρουσες και εποικοδομητικές απόψεις. Η γόνιμη εμπειρία του, από την ηγετική συμμετοχή του στην κάποτε περίφημη Τριμερή Επιτροπή (Trilateral Commission) είναι φανερή: με ικανή δόση θάρρους ­ και ρεαλισμού ­ υποστηρίζει τη διαδικασία τής ολοένα βαθύτερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πολύ ώριμα, διατείνεται ότι η μη προώθηση της ενοποίησης της Ευρώπης, με πυρήνα τις Γαλλία - Γερμανία, θα επιφέρει συμφορές στη σταθερότητα της Ευρασίας και στα αμερικανικά συμφέροντα. Υποστηρίζει ότι η εγκαθίδρυση διατλαντικής ζώνης ελεύθερου εμπορίου θα περιορίσει τον κίνδυνο οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Το ερώτημα είναι αν οι προτάσεις του sir Leo Brittan για την ίδρυση «Διατλαντικής Αγοράς» με την άρση κάθε φραγμού στις υπηρεσίες, στις βιομηχανικές επενδύσεις και στις κρατικές προμήθειες από το 2005, θα ικανοποιήσουν τις αμερικανικές απαιτήσεις.

Υπάρχουν όμως και άλλα ενδιαφέροντα, και στασιαζόμενα, στοιχεία στο βιβλίο του πολωνοαμερικανού καθηγητή. Η αντίληψη για τις τρεις αξονικές περιοχές του κόσμου (Β. Αμερική, Δ. Ευρώπη, ΝΑ Ασία). Από την περιοχή της Δ. Ευρώπης αποκλείει την Ελλάδα, μόνη από τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ενώ βεβαίως περιλαμβάνει την Πολωνία, τις τρεις βαλτικές δημοκρατίες και τα αψβουργικά εδάφη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Με άλλο κριτήριο, όχι λιγότερο αυθαίρετο, ομιλεί για την «Ατλαντική Ευρώπη», την οποία θεωρεί ως το δημοκρατικό προγεφύρωμα στην Ευρασία. Εδώ περιλαμβάνονται η Ελλάς, η Τουρκία, οι τρεις δημοκρατίες του Νοτίου Καυκάσου, ακόμη η Λευκορωσία και η Ουκρανία και, τι άλλο, αποκλείεται η Ρωσία. Ως φαίνεται ο Προκρούστης πέρασε και από την Πολωνία.

Πάντως η «Μεγάλη Σκακιέρα» είναι ένα γλαφυρό ανάγνωσμα, χρήσιμο σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις των παγκόσμιων πραγμάτων και εξαιρετικά επίκαιρο.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"