Το ανατολίτικο παζάρι και η τουρκική επιθετική «έξαψη» στην ΑΟΖ της Κύπρου

Του Όθωνα Κουμαρέλλα

Τη στιγμή που στην Ελλάδα, οι «μονομάχοι» γύρω από μια παράλυτη εξουσία, παραδομένη απολύτως στους ξένους επικυρίαρχους και δανειστές της χώρας, που όπως σωστά επισημάνθηκε, ασκούνται στο κοινοβούλιο σε πρόζες με προκαθορισμένους τους ρόλους σκέτου αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά διακυβεύματα. Και με προφανή σκοπό να ρίξουν κι άλλη στάχτη στα μάτια του χειμαζόμενου λαού, υποβαθμίζουν γεγονότα και εξελίξεις που θα μας φέρουν προ νέων τετελεσμένων. Αυτή ακριβώς τη στιγμή, οι προκλήσεις της Τουρκίας λαμβάνουν νέες εξαιρετικά κρίσιμες για τη σταθερότητα της περιοχής διαστάσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων κατ’ αρχήν της Κύπρου, αλλά ευρύτερα του Ελληνισμού. ...

Συγκεκριμένα, η απόφαση της Άγκυρας, επαναφέροντας σκηνικό Ιμίων, να εκδώσει οδηγία προς ναυτιλλομένους (NAVTEX) με την οποία δεσμεύει περιοχές στο νότιο τμήμα της Κύπρου και εντός της κυπριακής ΑΟΖ, σε συνδυασμό με την αποστολή του ερευνητικού σκάφος «Μπαρμπαρός», με συνοδεία πολεμικών σκαφών, επιζητώντας ακόμα και θερμό επεισόδιο, καθιστά σαφές ότι η τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα έχει ξεπεράσει κάθε όριο, στην προσπάθειά της να παραμείνει ενεργός και κυρίαρχος «παίχτης» στις εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής.

Με τις τελευταίες αυτές προκλητικές ενέργειες της η Τουρκία, που καθόλου τυχαίες δεν είναι, ως προς τη χρονική στιγμή, που η ίδια επέλεξε να δρομολογήσει, επιδιώκει:

1. Να επεκτείνει την κατοχή του κυπριακού εδάφους και στη νότια θαλάσσια περιοχή της Κύπρου, καθιστάμενη συνεκδικήτρια και τελικά συνεκμεταλλεύτρια των κοιτασμάτων υδρογοναθράκων στα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ.

2. Με τις μονομερείς ενέργειές της η Άγκυρα επιδιώκει επίσης, να καταστεί ξανά προνομιακός συνομιλητής των ΗΠΑ και των άλλων δυνάμεων που επιχειρούν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, με πρόσχημα την επέκταση του Ισλαμικού κράτους, αυτή τη φορά, και την ανάγκη για περιορισμό, αν όχι για το πλήρες «ξερίζωμά» του. Μια προνομία, που για χρόνια απολάμβανε και που φαίνεται σταδιακά να χάνει η Τουρκία σήμερα. Όχι μόνο εξ αιτίας της επαμφοτερίζουσας στάσης της απέναντι στους τζιχαντιστές. Αλλά ταυτόχρονα με την ενίσχυση του άξονα Ισραήλ - Κύπρου και Ελλάδας με αφορμή και ευκαιρία τα αποθέματα φυσικού αερίου στη θάλασσα στα νότια της μεγαλονήσου. Πληθαίνουν όντως οι φωνές που θέλουν την Τουρκία παράγοντα αποσταθεροποίησης και ενδεχομένως καθιστούν τα τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο, εν μέρει τουλάχιστον, άχρηστα στη δυτική συμμαχία, στο μέτρο που διατηρεί βαθμούς ανεξαρτησίας σε σχέση με τις επιδιώξεις της Δύσης στην ευρύτερη περιοχή. Από την άλλη και ταυτόχρονα, να πείσει έμπρακτα, ότι χωρίς τη δική της συμμετοχή τίποτα δεν μπορεί να δρομολογηθεί θετικά για τον άξονα των δυτικών συμφερόντων, όπως αυτά εκφράζονται στην ολότητα της Εγγύς Ανατολής.

3. Να εξάγει την εσωτερική της κρίση και να αποπροσανατολίσει από το κουρδικό ζήτημα, που ήδη προσλαμβάνει εξαιρετικά επικίνδυνες διαστάσεις για τη συνοχή της τουρκικής επικράτειας.

Στις προσπάθειες αυτές της Τουρκίας, οι δυτικοί «σύμμαχοί» μας, φαίνεται να μην έχουν ακόμα επιλέξει με «ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν» σε αυτή τη νέα μεγάλη τους «σταυροφορία» στη Μέση Ανατολή. Αυτή επείγει και με βάση αυτή θα προχωρήσουν τις κινήσεις τους, θυσιάζοντας «φίλους», «συμμάχους» και «πρόθυμους» υποστηρικτές. Βέβαια και την Τουρκία δεν εμπιστεύονται, λόγω της στάσης της, και θα έβλεπαν με καλό μάτι ένα «κούρεμα» του μεγαλοϊδεατισμού της, αλλά και χωρίς αυτήν δυσκολεύονται να προχωρήσουν. Ενώ, το κουρδικό ζήτημα μέλει να εξελιχθεί ως ο καταλύτης των απ’ εδώ και εμπρός εξελίξεων.

Έτσι, φαντάζει ως πιο εύκολο το «ξεπούλημα» στην Άγκυρα ακόμα και ολόκληρης της Κύπρου, σε αντιστάθμισμα μιας ενδεχόμενης λελογισμένης «υποχώρησής» της στο κουρδικό και προκειμένου να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της σε βάρος του Ισλαμικού κράτους, διευκολύνοντας τους νέους «σταυροφόρους». Ενώ το Αιγαίο μπορεί να ακολουθήσει σε ένα επόμενο αλισβερίσι μεταξύ κυρίως των ΗΠΑ και της Τουρκίας.

Έτσι εξηγούνται και τα «ήξεις - αφήξεις» των Αμερικανών, αλλά και του ίδιου του ΟΗΕ στον ρόλο του «επιτήδειου» ουδέτερου, σε σχέση με το πρόβλημα που προέκυψε με τις τουρκικές επιθετικές ενέργειες και τις προκλήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου.

Η Τουρκία αντιλαμβάνεται πολύ καλά τους κινδύνους που δημιουργούνται για την ίδια και τις βλέψεις της με την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή και φαίνεται, ότι αποφάσισε να παίξει πολύ σκληρά το παιγνίδι, προσπαθώντας να αντιστρέψει τους όρους προς όφελός της και δεν φαίνεται προς το παρόν να αποτυγχάνει.

Έτσι, παραμένει λειτουργικά αμέτοχη στις επιθετικές ενέργειες εναντίον των τζιχαντιστών, αν δεν τους υποστηρίζει κιόλας στο παρασκήνιο, αφήνοντας να καταληφθεί από αυτούς το μαρτυρικό κουρδικό Κομπάνι στα σύνορά της με τη Συρία, εξαπολύοντας ανελέητο πόλεμο καταστολής σε βάρος των Κούρδων στο εσωτερικό της με πάνω από 40 νεκρούς μέχρι τώρα.

Το μήνυμα που στέλνει στη Δύση είναι σαφές. Χωρίς την Τουρκία ο πόλεμος για τον έλεγχο της περιοχής και των ενεργειακών της πηγών, από το Ιράν και το Ιράκ μέχρι τη Συρία, με προεκτάσεις σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολος και πανάκριβος για τους δυτικούς. Πολύ περισσότερο όσο οι τελευταίοι θα στηρίζουν την παρέμβασή τους στη συμμαχία τους με τους Κούρδους.

Παράλληλα με τις επιθετικές της ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ δείχνει, ότι μια πιο «ευέλικτη» στάση απέναντι στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων, από την πλευρά της «Δύσης» και την έστω μερική αποδοχή των θέσεών της εκεί, μπορεί και να την οδηγήσει να πάρει μια πιο ξεκάθαρη στάση απέναντι στο Ισλαμικό κράτος, διευκολύνοντας τη «σταυροφορία», αφού ταυτόχρονα «στεγανοποιηθεί» απέναντι στην απειλή της διαφαινόμενης δημιουργίας κουρδικού κράτους.

Κανονικό ανατολίτικο παζάρι, απούσης της χώρας μας, αλλά πάντα παζάρι σε βάρος, όχι μόνο των Κούρδων, αλλά κυρίως των ελληνικών και των κυπριακών εθνικών συμφερόντων.

Ένα παζάρι που οι δυτικοί «σταυροφόροι» δεν φαίνονται καθόλου διατεθειμένοι να απόσχουν, με την ελληνική και κυπριακή πλευρά στην «κοσμάρα» τους, ενώ η Άγκυρα δίνει ρεσιτάλ υποδείγματος εξωτερικής πολιτικής προς διασφάλιση των συμφερόντων της.

Οι μέχρι τώρα χλιαρές ελληνικές αντιδράσεις -και μόνο για τα μάτια του κόσμου-, δεν προοιωνίζουν σε τίποτα καλό και όσο παραμένουμε, τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος, στο ρόλο των «προκεχωρημένων φυλακίων» του δυτικού ιμπεριαλισμού, τόσο οι «σφαλιάρες» θα ακολουθούν η μια μετά την άλλη.

Αλλά, φωνή βοώντος…
Τώρα άλλες είναι οι προτεραιότητες.
Πως θα μαζέψουμε στα κομματικά μαντριά τους… απολωλότες…

kostasxan

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"