Ο φαύλος κύκλος ενός φαύλου πολιτικού:
Διαβάστε εδώ: "Γιατί θα ξανα-ψηφίσω το ΚΙΝΗΜΑ" και θα καταλάβετε!!!
Στη συνέχεια δείτε και το video για να το εμπεδώσετε:
Δυστυχώς ή έχουμε "μνήμη χρυσόψαρου" ή και τα "λεφτά υπάρχουν" για να μας εξασθενούν περαιτέρω την όντως επιβαρυμένη πολιτική μας μνήμη.
Νάσος
Ακολουθεί το "καλαμπούρι":
Του Γιώργου Σπυριδάκη
Η ίδρυση ενός πολιτικού σχηματισμού ουδέποτε αποτέλεσε μονοσήμαντο γεγονός. Ποτέ μια πολιτική πρωτοβουλία τέτοιου μεγέθους, ακόμη και αν δεν μιλάμε πια για το κυβερνήσιμο ΠΑΣΟΚ, δε λαμβάνεται για να εξυπηρετηθούν αποκλειστικά μονοδιάστατοι στόχοι και μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Οι αφετηρίες μπορεί να είναι και ιδιοτελείς. Αλλά όχι μόνον τέτοιες. Η ερμηνεία που εμφανίζει τον Γιώργο Παπανδρέου να προχωρά στην ίδρυση αυτού του κόμματος κινούμενος σε μια παρόμοια λογική χωλαίνουν. Ωστόσο, ακόμη και όταν δεν δίνει έμφαση σε καθαρά μικροπολιτικά ή ιδιοτελή κριτήρια, καμία επιμέρους ανάλυση δεν καταφέρνει να αιτιολογήσει την ξαφνική εμφάνιση ενός κομματικού σχηματισμού. Ας βάλουμε τα κομμάτια του παζλ μαζί συνδυάζοντας συμπληρωματικές μεταξύ τους ερμηνείες.
Οι μέχρι σήμερα αναλύσεις αναφέρονται στα στενά υλικά συμφέροντα, τα μικροπολιτικά κριτήρια, τη διεκδίκηση της "οικογενειακής πολιτικής κληρονομιάς", την υπεράσπιση της πολιτικής τιμής μιας ιστορικής πολιτικής οικογένειας, την προσπάθεια να υψωθεί ανάχωμα σε μια ευρεία νίκη του...
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή/και να ανεβεί ο πήχης της αυτοδυναμίας για το σχηματισμό κυβέρνησης μέσω της εισόδου περισσότερων κομμάτων στη βουλή. Είναι περισσότερο από προφανής η προσπάθεια του νεοπαγούς παπανδρεϊκού κόμματος να περιορίσει το δημοσκοπικό και πραγματικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε θα έκανε κάθε συστημικός πολιτικός σχηματισμός που σέβεται τον εαυτό του. Αρκεί όμως για να εξηγήσει την εμφάνιση του "Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών" όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος να αφήσει το αποδυναμωμένο εκλογικά ΠΑΣΟΚ έξω από το νέο Κοινοβούλιο; Η απάντηση που δίνεται σ' αυτό το άρθρο είναι αρνητική στηριζόμενη στην υπόθεση ότι η χρησιμότητά και η αποστολή του νεοπαγούς κόμματος δεν εξαντλείται στην προεκλογική περίοδο.
Οι αποσπασματικές ερμηνείες και αναγνώσεις που διατυπώθηκαν παραπάνω, διακριτές μεταξύ τους, προσφέρονται σαν μέσα διεκδίκησης μιας πολιτικής ηγεμονίας στο χώρο του κέντρου. Όταν, δε, συγκλίνουν οι ατομικές / ομαδικές επιδιώξεις μικρών αλλά επιδέξιων πολιτικών ομάδων με ευρύτερες επιδιώξεις φορέων πραγματικής εξουσίας, τότε τα κόμματα που δημιουργούνται έχουν μονιμότερα χαρακτηριστικά και γίνεται ευκολότερη η εξασφάλιση ισχυρότερης υποστήριξης σε μια σειρά πολιτικών ενεργειών και πρωτοβουλιών. Βασικό επιχείρημα στην υπόθεση που διατυπώνεται είναι η παρατήρηση ότι η αμερικανική πολιτική ηγεμονία στην Ελλάδα διέρχεται μια γκρίζα περίοδο λόγω διαφόρων παραγόντων. Ας τους αναφέρουμε:
Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει επισημάνει το κενό πολιτικής εκπροσώπησης της αμερικάνικής ισχύος και προσπαθεί να το καλύψει εκφωνώντας πολιτικό λόγο που βρίσκεται σε αντιστοιχία μαζί της. Το "Ποτάμι", όμως, αποτελεί ένα κόμμα με ορίζοντα μιας ή δύο εκλογικών αναμετρήσεων, αφού αναγκαστικά θα λάβει ξεκάθαρη θέση στη νέα βουλή η οποία θα δημιουργήσει συγκρουσιακές καταστάσεις και πολλές διαφωνίες ανάμεσα στους υποστηρικτές του "χαρισματικού" αρχηγού του. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν θα μπορεί να κρύβεται πια πίσω από το δάκτυλό του, ούτε να εξηγήσει γιατί συντάσσεται με το παλιό, την ολιγαρχία, και όχι με το νέο, μια πολιτική δύναμη όπως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. η οποία αποδίδει και πάλι αξιοπρέπεια σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ο βασικός κίνδυνος όμως που απειλεί το "Ποτάμι" είναι η οικονομική κατάρρευση και οι γενικότεροι κλυδωνισμοί των συγκροτημάτων τύπου τα οποία χρηματοδοτούν, προβάλλουν και υποθάλπουν αυτό το φαινομενικά ανεξάρτητο πολιτικό μόρφωμα. Το αναλώσιμο του πολιτικού εγχειρήματος του "Ποταμιού" το εμποδίζει να καταλάβει σημαντικότερη θέση μέσα στους ορατούς και αόρατους συσχετισμούς εξουσίας.
Συμπερασματικά, η αμερικανική επιρροή στην Ελλάδα βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα οι Η.Π.Α. θα βρίσκονται μπροστά σε μια μη φιλο-αμερικανική κυβέρνηση και σε μια αντιπολίτευση η οποία εκτός όλων των άλλων της προβλημάτων δεν είναι προνομιακά συνδεδεμένη μόνο με τα αμερικανικά συμφέροντα, αλλά και με τα γερμανικά. Εδώ είναι που κερδίζει έδαφος η υπόθεση ότι η ίδρυση του "Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών" εντάσσεται σε ευρύτερους σχεδιασμούς των Η.Π.Α.
Γιατί τώρα;
Το "Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών" δημιουργείται δίνοντάς σε όλους μια αίσθηση κατεπείγοντος. Δικαιολογούν τα διακυβεύματα της αμέσως επόμενης, μετεκλογικής περιόδου μια τέτοια βιασύνη εκ μέρους του Παπανδρέου και των επιτελών του;
Μετεκλογικά με την κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αρχίζουν άμεσα συζητήσεις και πραγματική διαπραγμάτευση για το χρέος και η πλευρά του Δ.Ν.Τ. μένει χωρίς σύμμαχο πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα. Το στρατόπεδο των δανειστών δεν είναι ενιαίο και αρραγές. Όσο κοντοσιμώνει η διαπραγμάτευση και η ώρα της απόδοσης ευθυνών, τόσο θα προκύπτουν εσωτερικές τριβές στο εσωτερικό της Τρόικας.
Ανεξάρτητα από το θέμα του χρέους, με μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση στην Ελλάδα επίκειται αναπροσδιορισμός της στρατηγικής της Ελλάδας στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και στον κόσμο, ο οποίος θα αποτυπωθεί σε όλο το φάσμα των ανοικτών και κλειστών θεμάτων: ενεργειακοί δρόμοι, Α.Ο.Ζ., εξωτερική πολιτική της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία και το Ισραήλ, στρατιωτικοί εξοπλισμοί, σχηματισμός νέων πολιτικών και οικονομικών συμμαχιών στον ευρωπαϊκό νότο αλλά και έξω από την Ευρώπη, αμφισβήτηση του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού, διωγμός του Δ.Ν.Τ. και της τρόικας και αντιπαράθεση με τους δανειστές.
Στην πιο καίρια στιγμή οι Η.Π.Α. έχουν μείνει χωρίς κλασικό εκφραστή των δικών τους προτεραιοτήτων στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ένα κόμμα που θα κωδικοποιεί τα αμερικάνικά συμφέροντα και τα συμφέροντα του Δ.Ν.Τ. σε πολιτικό λόγο για εσωτερική κατανάλωση είναι απαραίτητο.
Γιατί ο Παπανδρέου;
Ας μην ξεχνάμε ποιος είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Ένας πολιτικός με βαθιές ρίζες στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Ισχύει και το αντίστροφο, η αμερικανική πολιτική σκηνή έχει βαθιές ρίζες σε αυτόν. Τι άλλο "είναι" ο Γιώργος: ο ανακαινιστής, ο εισαγωγέας του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ενός οργανισμού κατεξοχήν αμερικανικών συμφερόντων, ενός αποικιοκρατικού οικονομικού θεσμού του σκληρού τραπεζικού κεφαλαίου. Ο οικονομικός δολοφόνος της ίδιας του της χώρας, πιθανόν και gambler που κατηγορείται ότι κερδοσκόπησε πάνω στη δυσφήμιση και τη χρεοκοπία της από τα ασφάλιστρα κινδύνου (CdS). Ο τρίτος κατά σειρά Παπανδρέου σε μια γενιά πολιτικών που συγκαθόρισαν το παρελθόν και το παρόν. Ένας θιασώτης της ονομαστικής δημοκρατίας των δικαιωμάτων που όμως παραμένει ακραία νεοφιλελεύθερη στο οικονομικό κομμάτι, με μια καθαρά αμερικανική οπτική πάνω στον κόσμο.
Ο Παπανδρέου είναι, επίσης, σε διεθνές επίπεδο ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς αμερικανικών συμφερόντων. Δεν είναι δυνατόν να αφεθεί ανενεργός στην χώρα την οποία πολιτεύεται, σε μια συγκυρία που διακυβεύονται πολιτικά και εκλογικά εξελίξεις με παγκόσμιο αποτύπωμα και αντίκτυπο.
Εύλογο είναι το ερώτημα: γιατί προκρίνεται ο Γιώργος Παπανδρέου από τη στιγμή που έχει και αυτός ανοικτούς λογαριασμούς με τη δικαιοσύνη και την πρόσφατη ιστορία του τόπου; Η έλλειψη εναλλακτικών λύσεων είναι μέρος της απάντησης. Δεν πρέπει, ακόμα, να ξεχνάμε ότι για τους επαγγελματίες της πολιτικής απουσία 2,5 χρόνων από την κεντρική πολιτική σκηνή ισοδυναμεί με αυτό-αμνήστευσή τους στο πεδίο των πολιτικών συμβολισμών. Εκεί δίνεται άλλωστε και η επικοινωνιακή μάχη από το επιτελείο του Παπανδρέου. Η οπισθοφυλακή πολιτικών απολογητών του ΓΑΠ έχει πιάσει ήδη δουλειά για να αποκρούει τις δύσκολες ερωτήσεις. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί σιγή ασυρμάτου επενδύοντας στα χρόνια της απουσίας του Παπανδρέου από τις πολιτικές εξελίξεις, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο τελευταίος ως απλός βουλευτής συμμετείχε νομοθετικά στην επίρρωση των μνημονιακών πολιτικών μέχρι προχθές. Όποιος θίγει το προφανές, τις ποινικές ευθύνες του ΓΑΠ για τα χρόνια της πρωθυπουργίας του, πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Όπως λέει και το τραγούδι, "φταίνε πάντα οι πρώην και οι επόμενοι". Στις τηλεοπτικές εμφανίσεις μελών του νεοπαγούς κόμματος αναδεικνύονται με τα μελανότερα χρώματα οι κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπαδήμου και η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, ενώ την ίδια στιγμή ο Παπανδρέου αγιογραφείται σαν ο "αδικημένος" της ιστορίας, σαν το "καλό παιδί" που σήκωσε βάρος το οποίο δεν του αναλογούσε, σαν σωτήρας που με την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. (με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά με τα οποία έγινε) έσωσε την Ελλάδα.
Μέσα στο ίδιο επικοινωνιακό πλαίσιο υποβαθμίζονται τα πραγματικά δεδομένα (στοχεύσεις, αιτίες και αποτελέσματα) γύρω από την πρόσκληση του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα και της προηγηθείσας πρωθυπουργικής εκστρατείας διεθνούς δυσφήμισής της και αναδεικνύεται σε υπερθετικό βαθμό το ψέλλισμα του Παπανδρέου για δημοψήφισμα. Η συγκεκριμένη πολιτική αφήγηση δεν είναι πρωτότυπη, αντιστοιχίζεται όμως σε έναν πολιτικό που μέχρι πρότινος όλοι θεωρούσαν "καμένο χαρτί".
Γιατί το εγχείρημα του "Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών" ενδιαφέρει περισσότερους από τον Παπανδρέου μέσα στο ΠΑΣΟΚ;
Η εκλογική αναμέτρηση είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, αφορμή, δικαιολογία για να δημιουργηθεί ένα δεύτερο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με άλλο όνομα και ΑΦΜ το οποίο θα χρησιμεύσει σαν "γέφυρα" ανάμεσα στο παλιό και φθαρμένο και το νέο, πιο ευοίωνο συγκριτικά με το πρώτο για επαγγελματίες της πολιτικής. Κυρίαρχο ζητούμενο είναι η πολιτική επιβίωση πλείστων όσων πολιτικών καριέρας. Ένα ΠΑΣΟΚ του 3 με 4% με τραπεζικά όμως ανοίγματα και χρέη που αντιστοιχούν σε ένα διεφθαρμένο κόμμα του 45% εμφανίζεται όλο και λιγότερο ελκυστικό για το πολιτικό προσωπικό. Οι στενές παραταξιακές ανάγκες μπορούν, λοιπόν, να εξυπηρετηθούν με αυτό το κόμμα - γέφυρα κατά τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα καλής και κακής τράπεζας. Έχουμε ήδη αναφερθεί στην αναμενόμενη πολιτική εξαφάνιση Βενιζέλου λόγω και των ποινικών του ευθυνών σε μια σειρά υποθέσεων.
Γιατί ενδιαφέρει τον Παπανδρέου;
Ας εξετάσουμε τις στενές πολιτικές του ανάγκες: ο ΓΑΠ οχυρώνεται πίσω από ένα κόμμα που ελέγχει απόλυτα στον αγώνα να υπερασπιστεί τους δικούς του χειρισμούς σχετικά με τον ερχομό του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα. Από την έκβαση αυτής της δημόσιας αντιπαράθεσης θα εξαρτηθεί μεσομακροπρόθεσμα το πολιτικό του μέλλον. Διαθέτοντας λοιπόν ως αρχηγός ένα βαρύ πολιτικό επώνυμο στήνει ένα αρχηγικό κόμμα χωρίς φτιασιδώματα. Όποιος μπαίνει υποτάσσεται, υπογράφοντας σύμφωνο πίστης στον νεο-παπανδρεϊσμό. Σε ένα κομματικό περιβάλλον με μια λεγεώνα πολιτικών που υπάγονται απόλυτα στη δική του δικαιοδοσία είναι εξαιρετικά απίθανο να αμφισβητηθεί έσωθεν. Στον εσωπαραταξιακό ανταγωνισμό με το βενιζελικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. διαθέτει στρατηγικό πλεονέκτημα, ελέγχοντας με απόλυτο τρόπο το κόμμα του.
Ο Γιώργος Παπανδρέου φέρει εγκληματικές ευθύνες για την είσοδο του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα και είναι πολύ πιθανόν να έχει νταραβέρια με το νόμο. Ο Παπακωνσταντίνου θεωρείται ήδη προφυλακισμένος. Ο Πορτογάλος πρώην πρωθυπουργός του μνημονίου αντιμετωπίζει και αυτός τη δικαιοσύνη. Ένα προσωποπαγές, αρχηγικό κόμμα, δημοκρατικοφανές και ονομαστικά σοσιαλιστικό, μπορεί να σταθεί εμπόδιο ή/και να καθυστερήσει το δρόμο προς τη δικαιοσύνη και τη φυλακή.
Γιατί ενδιαφέρει ευρύτερα το πολιτικό προσωπικό που κινείται στον "κεντρώο" ή ενδιάμεσο χώρο (με τα παραπάνω χαρακτηριστικά);
Έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες να ανασυνταχθεί ο ενδιάμεσος χώρος με Ελιές, Ποτάμια, κ.ά. Κοινά χαρακτηριστικά: το ίδιο πολιτικό προσωπικό με το αποτυχημένο πολιτικό φορτίο μιας σοσιαλδημοκρατίας με ρητορικό περιτύλιγμα και χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα, με τις ίδιες πάνω κάτω στοχεύσεις και προτιμήσεις προς τη μια πλευρά του πολιτικού χάρτη, προσπαθεί εναγωνίως να δημιουργήσει την αίσθηση του ξεκινήματος. Φυσικό επακόλουθο είναι να αποτυγχάνουν όλα τα συναφή εγχειρήματα μετά από βραχύβιες αναμετρήσεις με την αλήθεια και την υπομονή των ψηφοφόρων.
Στο συγκεκριμένο χώρο δεν υπάρχει πραγματικά κάτι νέο: είτε μιλάμε για προβεβλημένους επαγγελματίες πολιτικούς είτε για άλλους που έχουν εκτεθεί λιγότερο στο κοινό και την πολιτική σκηνή. Κατ' επάγγελμα και καθ' έξιν πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ συναγελάζονται με μετριοπαθείς μνημονιακούς "αριστερούς" που διαφώνησαν με τα κόμματά τους, με αριβίστες χωρίς ουσιαστική πολιτική παιδεία και συγκρότηση, με ορκισμένους νεο-φιλελεύθερους που επαγγέλλονται μια κοινωνία δικαιωμάτων αλλά και γενικευμένης φτώχειας, με ακροδεξιούς και αντικοινωνικούς γιάπηδες που εχθρεύονται οτιδήποτε συλλογικό και μαχητικό. Σε όλους αυτούς ας προσθέσουμε πολίτες συγκροτημένους πολιτικά που έλκονται παροδικά και εφήμερα από τις ουδέτερες, αφηρημένες, τεχνοκρατικές έννοιες "ύφανσης" του εκπεμπόμενου πολιτικού λόγου και την μηχανιστική επίκληση στον κοινό νου.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες πλήρους απαξίωσης, η αυτόνομη κάθοδος των παπανδρεϊκών στις εκλογές καταγράφεται ως εγχείρημα ανασύνθεσης και νέας αφετηρίας με τα ίδια υλικά στο χώρο του νεοφιλελεύθερου κέντρου. Προς το παρόν λειτουργεί συμπληρωματικά και υπακούει στη γενική νόρμα αυτού του χώρου: να καταφέρει την επανεκκίνηση χωρίς ιδεολογική αποστασιοποίηση από τις παλιές ιδέες. Η διαφορά του είναι όμως ότι το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. αποφεύγει να χρησιμοποιήσει ως "συγκολλητική ύλη", αποκλειστικά και προνομιακά, μια σειρά από πιασάρικα συνθήματα όπως "η εσωτερική δημοκρατία", η "κοινωνία των πολιτών", η "αποδοτικότητα", ή να χρησιμοποιήσει με έντεχνο τρόπο την απέχθεια της κοινής γνώμης προς τους επαγγελματίες πολιτικούς. Προλαμβάνει, έτσι, τον κίνδυνο να θεωρηθεί ανακόλουθο, κάτι που συμβαίνει ήδη με το "Ποτάμι" και το Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος ήδη παρουσιάζει τα πρώτα σημάδια ανακοπής της όποιας δυναμικής του. Σε όλα τα επίπεδα, αλλά κυρίως συμβολικό, είναι μια επιστροφή στο παρελθόν. Μέσω της προσωπολατρίας και της οικογενειοκρατίας, η εγγύηση ενός Παπανδρέου σε έναν νέο κομματικό σχηματισμό ενεργοποιεί τα θετικά αντανακλαστικά ενός διόλου ευκαταφρόνητου τμήματος παραδοσιακών, ηλικιωμένων, ψηφοφόρων. Η ανάσυρση παλαιών συμβολισμών του νικηφόρου ΠΑΣΟΚ του 1980, ισχυρών στη συλλογική μνήμη, παίζει και αυτή το ρόλο της. Ακόμη και η γραμματοσειρά που επιλέχθηκε ανακαλεί με τους τυπογραφικούς χαρακτήρες των αφισών του ΠΑΣΟΚ όλη τη δεκαετία του 80 και του 90 πριν από το Σημίτη. Το ΠΑΣΟΚ της χρυσής εποχής για κρατικοδίαιτους σοσιαλιστές επανακάμπτει ως σάτιρα του εαυτού του και ως κομματικό σωσίβιο τελευταίας διαφυγής. Μια "κιβωτός" για τους εναπομείναντες ΠΑΣΟΚους αφού προηγηθεί το απαραίτητο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ τους.
Είναι πιθανόν το κόμμα του Παπανδρέου να υπερισχύσει στα σημεία ανάμεσα σε άλλες προτάσεις για την "ανασύνθεση" αυτού του χώρου. Η μικρή αλλά φορτισμένη προεκλογική περίοδος ευνοεί το εγχείρημα κατάληψης του μικρού σε εκλογική απήχηση μεσαίου πολιτικού χώρου από αυτό. Το ερώτημα "κίβδηλο ανεξάρτητο κόμμα" ή "προσωποπαγές αρχηγικό κόμμα", περιμένει την απάντηση των ψηφοφόρων. Καμία από τις εναλλακτικές δεν διεκδικεί δάφνες για την πολιτική της καθαρότητα και συνέπεια. Ο κόσμος ενδέχεται όμως να επιλέξει τον αυθεντικό εκφραστή, το παλαιοκομματικό μοντέλο που πρεσβεύει τώρα ο Παπανδρέου.
Βιώνουμε ένα ακραία νεοφιλελεύθερο πείραμα που συνοδεύεται σε επίπεδο πολιτειακό από ένα εγχείρημα μεταδημοκρατίας και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Η επανεμφάνιση του Παπανδρέου ενδέχεται να εμπίπτει στα τελευταία σκέλη αυτού του πειραματισμού. Αν και πως, δηλαδή, επαγγελματίες πολιτικοί με βαριές, πολιτικές και ποινικές, ευθύνες απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και τη χώρα μπορούν να "επιβιώσουν" με αξιώσεις στην πολιτική σκηνή, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατή διαδικασία πειθούς.
*Ο Γιώργος Σπυριδάκης είναι δάσκαλος και μέλος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (candianews)
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Διαβάστε εδώ: "Γιατί θα ξανα-ψηφίσω το ΚΙΝΗΜΑ" και θα καταλάβετε!!!
Στη συνέχεια δείτε και το video για να το εμπεδώσετε:
Δυστυχώς ή έχουμε "μνήμη χρυσόψαρου" ή και τα "λεφτά υπάρχουν" για να μας εξασθενούν περαιτέρω την όντως επιβαρυμένη πολιτική μας μνήμη.
Νάσος
Ακολουθεί το "καλαμπούρι":
Του Γιώργου Σπυριδάκη
Η ίδρυση ενός πολιτικού σχηματισμού ουδέποτε αποτέλεσε μονοσήμαντο γεγονός. Ποτέ μια πολιτική πρωτοβουλία τέτοιου μεγέθους, ακόμη και αν δεν μιλάμε πια για το κυβερνήσιμο ΠΑΣΟΚ, δε λαμβάνεται για να εξυπηρετηθούν αποκλειστικά μονοδιάστατοι στόχοι και μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Οι αφετηρίες μπορεί να είναι και ιδιοτελείς. Αλλά όχι μόνον τέτοιες. Η ερμηνεία που εμφανίζει τον Γιώργο Παπανδρέου να προχωρά στην ίδρυση αυτού του κόμματος κινούμενος σε μια παρόμοια λογική χωλαίνουν. Ωστόσο, ακόμη και όταν δεν δίνει έμφαση σε καθαρά μικροπολιτικά ή ιδιοτελή κριτήρια, καμία επιμέρους ανάλυση δεν καταφέρνει να αιτιολογήσει την ξαφνική εμφάνιση ενός κομματικού σχηματισμού. Ας βάλουμε τα κομμάτια του παζλ μαζί συνδυάζοντας συμπληρωματικές μεταξύ τους ερμηνείες.Οι μέχρι σήμερα αναλύσεις αναφέρονται στα στενά υλικά συμφέροντα, τα μικροπολιτικά κριτήρια, τη διεκδίκηση της "οικογενειακής πολιτικής κληρονομιάς", την υπεράσπιση της πολιτικής τιμής μιας ιστορικής πολιτικής οικογένειας, την προσπάθεια να υψωθεί ανάχωμα σε μια ευρεία νίκη του...
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή/και να ανεβεί ο πήχης της αυτοδυναμίας για το σχηματισμό κυβέρνησης μέσω της εισόδου περισσότερων κομμάτων στη βουλή. Είναι περισσότερο από προφανής η προσπάθεια του νεοπαγούς παπανδρεϊκού κόμματος να περιορίσει το δημοσκοπικό και πραγματικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε θα έκανε κάθε συστημικός πολιτικός σχηματισμός που σέβεται τον εαυτό του. Αρκεί όμως για να εξηγήσει την εμφάνιση του "Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών" όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος να αφήσει το αποδυναμωμένο εκλογικά ΠΑΣΟΚ έξω από το νέο Κοινοβούλιο; Η απάντηση που δίνεται σ' αυτό το άρθρο είναι αρνητική στηριζόμενη στην υπόθεση ότι η χρησιμότητά και η αποστολή του νεοπαγούς κόμματος δεν εξαντλείται στην προεκλογική περίοδο.
Οι αποσπασματικές ερμηνείες και αναγνώσεις που διατυπώθηκαν παραπάνω, διακριτές μεταξύ τους, προσφέρονται σαν μέσα διεκδίκησης μιας πολιτικής ηγεμονίας στο χώρο του κέντρου. Όταν, δε, συγκλίνουν οι ατομικές / ομαδικές επιδιώξεις μικρών αλλά επιδέξιων πολιτικών ομάδων με ευρύτερες επιδιώξεις φορέων πραγματικής εξουσίας, τότε τα κόμματα που δημιουργούνται έχουν μονιμότερα χαρακτηριστικά και γίνεται ευκολότερη η εξασφάλιση ισχυρότερης υποστήριξης σε μια σειρά πολιτικών ενεργειών και πρωτοβουλιών. Βασικό επιχείρημα στην υπόθεση που διατυπώνεται είναι η παρατήρηση ότι η αμερικανική πολιτική ηγεμονία στην Ελλάδα διέρχεται μια γκρίζα περίοδο λόγω διαφόρων παραγόντων. Ας τους αναφέρουμε:
- η ανάδειξη της Γερμανίας σε ηγεμονεύουσα οικονομική δύναμη μέσα στην Ευρώπη και η πρόσδεση χωρών στο άρμα της, αλλά και η πρόσδεση στα γερμανικά αστικά κόμματα μιας σειράς από συστημικά κόμματα της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η γερμανική αστική τάξη δημιουργεί το πολιτικό της αντίγραφο μέσα σε κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία.
- η διολίσθηση της Νέας Δημοκρατίας η οποία δεν παλινδρομεί – όπως παλιά – ανάμεσα σε ένα ήπιο νεοφιλελευθερισμό και σε μια λαϊκή δεξιά πολιτική, αλλά γύρω από έναν άτεγκτο και επιθετικό νεοφιλελευθερισμό συνοδευόμενο σε επίπεδο πολιτειακό από ακροδεξιές εκφωνήσεις, από τις οποίες δεν υπάρχει ορατό ενδεχόμενο απεμπλοκής. Ο ρόλος και η θέση της οικογένειας Μητσοτάκη μέσα στη Ν.Δ. βαίνει μειούμενος, ο δε Καραμανλής δεν ήταν ποτέ πολιτικός αμερικανικών συμφερόντων με την πλήρη σημασία του όρου.
- ο κατακερματισμός του χώρου του, απροκάλυπτα πια νεοφιλελεύθερου και ενίοτε φιλοακροδεξιού, πολιτικού κέντρου ο οποίος ασφυκτιά από άποψη πολιτικής απήχησης, έχει ένδεια δικού του ιδεολογικού προσανατολισμού σε συνθήκες πολιτικού διπολισμού και δυσκολεύεται να ανασυνταχθεί σε επίπεδο προσώπων και μηχανισμών.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει επισημάνει το κενό πολιτικής εκπροσώπησης της αμερικάνικής ισχύος και προσπαθεί να το καλύψει εκφωνώντας πολιτικό λόγο που βρίσκεται σε αντιστοιχία μαζί της. Το "Ποτάμι", όμως, αποτελεί ένα κόμμα με ορίζοντα μιας ή δύο εκλογικών αναμετρήσεων, αφού αναγκαστικά θα λάβει ξεκάθαρη θέση στη νέα βουλή η οποία θα δημιουργήσει συγκρουσιακές καταστάσεις και πολλές διαφωνίες ανάμεσα στους υποστηρικτές του "χαρισματικού" αρχηγού του. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν θα μπορεί να κρύβεται πια πίσω από το δάκτυλό του, ούτε να εξηγήσει γιατί συντάσσεται με το παλιό, την ολιγαρχία, και όχι με το νέο, μια πολιτική δύναμη όπως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. η οποία αποδίδει και πάλι αξιοπρέπεια σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ο βασικός κίνδυνος όμως που απειλεί το "Ποτάμι" είναι η οικονομική κατάρρευση και οι γενικότεροι κλυδωνισμοί των συγκροτημάτων τύπου τα οποία χρηματοδοτούν, προβάλλουν και υποθάλπουν αυτό το φαινομενικά ανεξάρτητο πολιτικό μόρφωμα. Το αναλώσιμο του πολιτικού εγχειρήματος του "Ποταμιού" το εμποδίζει να καταλάβει σημαντικότερη θέση μέσα στους ορατούς και αόρατους συσχετισμούς εξουσίας.
Συμπερασματικά, η αμερικανική επιρροή στην Ελλάδα βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα οι Η.Π.Α. θα βρίσκονται μπροστά σε μια μη φιλο-αμερικανική κυβέρνηση και σε μια αντιπολίτευση η οποία εκτός όλων των άλλων της προβλημάτων δεν είναι προνομιακά συνδεδεμένη μόνο με τα αμερικανικά συμφέροντα, αλλά και με τα γερμανικά. Εδώ είναι που κερδίζει έδαφος η υπόθεση ότι η ίδρυση του "Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών" εντάσσεται σε ευρύτερους σχεδιασμούς των Η.Π.Α.
Γιατί τώρα;
Το "Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών" δημιουργείται δίνοντάς σε όλους μια αίσθηση κατεπείγοντος. Δικαιολογούν τα διακυβεύματα της αμέσως επόμενης, μετεκλογικής περιόδου μια τέτοια βιασύνη εκ μέρους του Παπανδρέου και των επιτελών του;
Μετεκλογικά με την κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αρχίζουν άμεσα συζητήσεις και πραγματική διαπραγμάτευση για το χρέος και η πλευρά του Δ.Ν.Τ. μένει χωρίς σύμμαχο πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα. Το στρατόπεδο των δανειστών δεν είναι ενιαίο και αρραγές. Όσο κοντοσιμώνει η διαπραγμάτευση και η ώρα της απόδοσης ευθυνών, τόσο θα προκύπτουν εσωτερικές τριβές στο εσωτερικό της Τρόικας.
Ανεξάρτητα από το θέμα του χρέους, με μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση στην Ελλάδα επίκειται αναπροσδιορισμός της στρατηγικής της Ελλάδας στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και στον κόσμο, ο οποίος θα αποτυπωθεί σε όλο το φάσμα των ανοικτών και κλειστών θεμάτων: ενεργειακοί δρόμοι, Α.Ο.Ζ., εξωτερική πολιτική της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία και το Ισραήλ, στρατιωτικοί εξοπλισμοί, σχηματισμός νέων πολιτικών και οικονομικών συμμαχιών στον ευρωπαϊκό νότο αλλά και έξω από την Ευρώπη, αμφισβήτηση του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού, διωγμός του Δ.Ν.Τ. και της τρόικας και αντιπαράθεση με τους δανειστές.
Στην πιο καίρια στιγμή οι Η.Π.Α. έχουν μείνει χωρίς κλασικό εκφραστή των δικών τους προτεραιοτήτων στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ένα κόμμα που θα κωδικοποιεί τα αμερικάνικά συμφέροντα και τα συμφέροντα του Δ.Ν.Τ. σε πολιτικό λόγο για εσωτερική κατανάλωση είναι απαραίτητο.
Γιατί ο Παπανδρέου;
Ας μην ξεχνάμε ποιος είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Ένας πολιτικός με βαθιές ρίζες στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Ισχύει και το αντίστροφο, η αμερικανική πολιτική σκηνή έχει βαθιές ρίζες σε αυτόν. Τι άλλο "είναι" ο Γιώργος: ο ανακαινιστής, ο εισαγωγέας του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ενός οργανισμού κατεξοχήν αμερικανικών συμφερόντων, ενός αποικιοκρατικού οικονομικού θεσμού του σκληρού τραπεζικού κεφαλαίου. Ο οικονομικός δολοφόνος της ίδιας του της χώρας, πιθανόν και gambler που κατηγορείται ότι κερδοσκόπησε πάνω στη δυσφήμιση και τη χρεοκοπία της από τα ασφάλιστρα κινδύνου (CdS). Ο τρίτος κατά σειρά Παπανδρέου σε μια γενιά πολιτικών που συγκαθόρισαν το παρελθόν και το παρόν. Ένας θιασώτης της ονομαστικής δημοκρατίας των δικαιωμάτων που όμως παραμένει ακραία νεοφιλελεύθερη στο οικονομικό κομμάτι, με μια καθαρά αμερικανική οπτική πάνω στον κόσμο.
Ο Παπανδρέου είναι, επίσης, σε διεθνές επίπεδο ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς αμερικανικών συμφερόντων. Δεν είναι δυνατόν να αφεθεί ανενεργός στην χώρα την οποία πολιτεύεται, σε μια συγκυρία που διακυβεύονται πολιτικά και εκλογικά εξελίξεις με παγκόσμιο αποτύπωμα και αντίκτυπο.
Εύλογο είναι το ερώτημα: γιατί προκρίνεται ο Γιώργος Παπανδρέου από τη στιγμή που έχει και αυτός ανοικτούς λογαριασμούς με τη δικαιοσύνη και την πρόσφατη ιστορία του τόπου; Η έλλειψη εναλλακτικών λύσεων είναι μέρος της απάντησης. Δεν πρέπει, ακόμα, να ξεχνάμε ότι για τους επαγγελματίες της πολιτικής απουσία 2,5 χρόνων από την κεντρική πολιτική σκηνή ισοδυναμεί με αυτό-αμνήστευσή τους στο πεδίο των πολιτικών συμβολισμών. Εκεί δίνεται άλλωστε και η επικοινωνιακή μάχη από το επιτελείο του Παπανδρέου. Η οπισθοφυλακή πολιτικών απολογητών του ΓΑΠ έχει πιάσει ήδη δουλειά για να αποκρούει τις δύσκολες ερωτήσεις. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί σιγή ασυρμάτου επενδύοντας στα χρόνια της απουσίας του Παπανδρέου από τις πολιτικές εξελίξεις, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο τελευταίος ως απλός βουλευτής συμμετείχε νομοθετικά στην επίρρωση των μνημονιακών πολιτικών μέχρι προχθές. Όποιος θίγει το προφανές, τις ποινικές ευθύνες του ΓΑΠ για τα χρόνια της πρωθυπουργίας του, πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Όπως λέει και το τραγούδι, "φταίνε πάντα οι πρώην και οι επόμενοι". Στις τηλεοπτικές εμφανίσεις μελών του νεοπαγούς κόμματος αναδεικνύονται με τα μελανότερα χρώματα οι κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπαδήμου και η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, ενώ την ίδια στιγμή ο Παπανδρέου αγιογραφείται σαν ο "αδικημένος" της ιστορίας, σαν το "καλό παιδί" που σήκωσε βάρος το οποίο δεν του αναλογούσε, σαν σωτήρας που με την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. (με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά με τα οποία έγινε) έσωσε την Ελλάδα.
Μέσα στο ίδιο επικοινωνιακό πλαίσιο υποβαθμίζονται τα πραγματικά δεδομένα (στοχεύσεις, αιτίες και αποτελέσματα) γύρω από την πρόσκληση του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα και της προηγηθείσας πρωθυπουργικής εκστρατείας διεθνούς δυσφήμισής της και αναδεικνύεται σε υπερθετικό βαθμό το ψέλλισμα του Παπανδρέου για δημοψήφισμα. Η συγκεκριμένη πολιτική αφήγηση δεν είναι πρωτότυπη, αντιστοιχίζεται όμως σε έναν πολιτικό που μέχρι πρότινος όλοι θεωρούσαν "καμένο χαρτί".
Γιατί το εγχείρημα του "Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών" ενδιαφέρει περισσότερους από τον Παπανδρέου μέσα στο ΠΑΣΟΚ;
Η εκλογική αναμέτρηση είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, αφορμή, δικαιολογία για να δημιουργηθεί ένα δεύτερο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με άλλο όνομα και ΑΦΜ το οποίο θα χρησιμεύσει σαν "γέφυρα" ανάμεσα στο παλιό και φθαρμένο και το νέο, πιο ευοίωνο συγκριτικά με το πρώτο για επαγγελματίες της πολιτικής. Κυρίαρχο ζητούμενο είναι η πολιτική επιβίωση πλείστων όσων πολιτικών καριέρας. Ένα ΠΑΣΟΚ του 3 με 4% με τραπεζικά όμως ανοίγματα και χρέη που αντιστοιχούν σε ένα διεφθαρμένο κόμμα του 45% εμφανίζεται όλο και λιγότερο ελκυστικό για το πολιτικό προσωπικό. Οι στενές παραταξιακές ανάγκες μπορούν, λοιπόν, να εξυπηρετηθούν με αυτό το κόμμα - γέφυρα κατά τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα καλής και κακής τράπεζας. Έχουμε ήδη αναφερθεί στην αναμενόμενη πολιτική εξαφάνιση Βενιζέλου λόγω και των ποινικών του ευθυνών σε μια σειρά υποθέσεων.
Γιατί ενδιαφέρει τον Παπανδρέου;
Ας εξετάσουμε τις στενές πολιτικές του ανάγκες: ο ΓΑΠ οχυρώνεται πίσω από ένα κόμμα που ελέγχει απόλυτα στον αγώνα να υπερασπιστεί τους δικούς του χειρισμούς σχετικά με τον ερχομό του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα. Από την έκβαση αυτής της δημόσιας αντιπαράθεσης θα εξαρτηθεί μεσομακροπρόθεσμα το πολιτικό του μέλλον. Διαθέτοντας λοιπόν ως αρχηγός ένα βαρύ πολιτικό επώνυμο στήνει ένα αρχηγικό κόμμα χωρίς φτιασιδώματα. Όποιος μπαίνει υποτάσσεται, υπογράφοντας σύμφωνο πίστης στον νεο-παπανδρεϊσμό. Σε ένα κομματικό περιβάλλον με μια λεγεώνα πολιτικών που υπάγονται απόλυτα στη δική του δικαιοδοσία είναι εξαιρετικά απίθανο να αμφισβητηθεί έσωθεν. Στον εσωπαραταξιακό ανταγωνισμό με το βενιζελικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. διαθέτει στρατηγικό πλεονέκτημα, ελέγχοντας με απόλυτο τρόπο το κόμμα του.
Ο Γιώργος Παπανδρέου φέρει εγκληματικές ευθύνες για την είσοδο του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα και είναι πολύ πιθανόν να έχει νταραβέρια με το νόμο. Ο Παπακωνσταντίνου θεωρείται ήδη προφυλακισμένος. Ο Πορτογάλος πρώην πρωθυπουργός του μνημονίου αντιμετωπίζει και αυτός τη δικαιοσύνη. Ένα προσωποπαγές, αρχηγικό κόμμα, δημοκρατικοφανές και ονομαστικά σοσιαλιστικό, μπορεί να σταθεί εμπόδιο ή/και να καθυστερήσει το δρόμο προς τη δικαιοσύνη και τη φυλακή.
Γιατί ενδιαφέρει ευρύτερα το πολιτικό προσωπικό που κινείται στον "κεντρώο" ή ενδιάμεσο χώρο (με τα παραπάνω χαρακτηριστικά);
Έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες να ανασυνταχθεί ο ενδιάμεσος χώρος με Ελιές, Ποτάμια, κ.ά. Κοινά χαρακτηριστικά: το ίδιο πολιτικό προσωπικό με το αποτυχημένο πολιτικό φορτίο μιας σοσιαλδημοκρατίας με ρητορικό περιτύλιγμα και χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα, με τις ίδιες πάνω κάτω στοχεύσεις και προτιμήσεις προς τη μια πλευρά του πολιτικού χάρτη, προσπαθεί εναγωνίως να δημιουργήσει την αίσθηση του ξεκινήματος. Φυσικό επακόλουθο είναι να αποτυγχάνουν όλα τα συναφή εγχειρήματα μετά από βραχύβιες αναμετρήσεις με την αλήθεια και την υπομονή των ψηφοφόρων.
Στο συγκεκριμένο χώρο δεν υπάρχει πραγματικά κάτι νέο: είτε μιλάμε για προβεβλημένους επαγγελματίες πολιτικούς είτε για άλλους που έχουν εκτεθεί λιγότερο στο κοινό και την πολιτική σκηνή. Κατ' επάγγελμα και καθ' έξιν πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ συναγελάζονται με μετριοπαθείς μνημονιακούς "αριστερούς" που διαφώνησαν με τα κόμματά τους, με αριβίστες χωρίς ουσιαστική πολιτική παιδεία και συγκρότηση, με ορκισμένους νεο-φιλελεύθερους που επαγγέλλονται μια κοινωνία δικαιωμάτων αλλά και γενικευμένης φτώχειας, με ακροδεξιούς και αντικοινωνικούς γιάπηδες που εχθρεύονται οτιδήποτε συλλογικό και μαχητικό. Σε όλους αυτούς ας προσθέσουμε πολίτες συγκροτημένους πολιτικά που έλκονται παροδικά και εφήμερα από τις ουδέτερες, αφηρημένες, τεχνοκρατικές έννοιες "ύφανσης" του εκπεμπόμενου πολιτικού λόγου και την μηχανιστική επίκληση στον κοινό νου.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες πλήρους απαξίωσης, η αυτόνομη κάθοδος των παπανδρεϊκών στις εκλογές καταγράφεται ως εγχείρημα ανασύνθεσης και νέας αφετηρίας με τα ίδια υλικά στο χώρο του νεοφιλελεύθερου κέντρου. Προς το παρόν λειτουργεί συμπληρωματικά και υπακούει στη γενική νόρμα αυτού του χώρου: να καταφέρει την επανεκκίνηση χωρίς ιδεολογική αποστασιοποίηση από τις παλιές ιδέες. Η διαφορά του είναι όμως ότι το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. αποφεύγει να χρησιμοποιήσει ως "συγκολλητική ύλη", αποκλειστικά και προνομιακά, μια σειρά από πιασάρικα συνθήματα όπως "η εσωτερική δημοκρατία", η "κοινωνία των πολιτών", η "αποδοτικότητα", ή να χρησιμοποιήσει με έντεχνο τρόπο την απέχθεια της κοινής γνώμης προς τους επαγγελματίες πολιτικούς. Προλαμβάνει, έτσι, τον κίνδυνο να θεωρηθεί ανακόλουθο, κάτι που συμβαίνει ήδη με το "Ποτάμι" και το Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος ήδη παρουσιάζει τα πρώτα σημάδια ανακοπής της όποιας δυναμικής του. Σε όλα τα επίπεδα, αλλά κυρίως συμβολικό, είναι μια επιστροφή στο παρελθόν. Μέσω της προσωπολατρίας και της οικογενειοκρατίας, η εγγύηση ενός Παπανδρέου σε έναν νέο κομματικό σχηματισμό ενεργοποιεί τα θετικά αντανακλαστικά ενός διόλου ευκαταφρόνητου τμήματος παραδοσιακών, ηλικιωμένων, ψηφοφόρων. Η ανάσυρση παλαιών συμβολισμών του νικηφόρου ΠΑΣΟΚ του 1980, ισχυρών στη συλλογική μνήμη, παίζει και αυτή το ρόλο της. Ακόμη και η γραμματοσειρά που επιλέχθηκε ανακαλεί με τους τυπογραφικούς χαρακτήρες των αφισών του ΠΑΣΟΚ όλη τη δεκαετία του 80 και του 90 πριν από το Σημίτη. Το ΠΑΣΟΚ της χρυσής εποχής για κρατικοδίαιτους σοσιαλιστές επανακάμπτει ως σάτιρα του εαυτού του και ως κομματικό σωσίβιο τελευταίας διαφυγής. Μια "κιβωτός" για τους εναπομείναντες ΠΑΣΟΚους αφού προηγηθεί το απαραίτητο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ τους.
Είναι πιθανόν το κόμμα του Παπανδρέου να υπερισχύσει στα σημεία ανάμεσα σε άλλες προτάσεις για την "ανασύνθεση" αυτού του χώρου. Η μικρή αλλά φορτισμένη προεκλογική περίοδος ευνοεί το εγχείρημα κατάληψης του μικρού σε εκλογική απήχηση μεσαίου πολιτικού χώρου από αυτό. Το ερώτημα "κίβδηλο ανεξάρτητο κόμμα" ή "προσωποπαγές αρχηγικό κόμμα", περιμένει την απάντηση των ψηφοφόρων. Καμία από τις εναλλακτικές δεν διεκδικεί δάφνες για την πολιτική της καθαρότητα και συνέπεια. Ο κόσμος ενδέχεται όμως να επιλέξει τον αυθεντικό εκφραστή, το παλαιοκομματικό μοντέλο που πρεσβεύει τώρα ο Παπανδρέου.
Βιώνουμε ένα ακραία νεοφιλελεύθερο πείραμα που συνοδεύεται σε επίπεδο πολιτειακό από ένα εγχείρημα μεταδημοκρατίας και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Η επανεμφάνιση του Παπανδρέου ενδέχεται να εμπίπτει στα τελευταία σκέλη αυτού του πειραματισμού. Αν και πως, δηλαδή, επαγγελματίες πολιτικοί με βαριές, πολιτικές και ποινικές, ευθύνες απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και τη χώρα μπορούν να "επιβιώσουν" με αξιώσεις στην πολιτική σκηνή, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατή διαδικασία πειθούς.
*Ο Γιώργος Σπυριδάκης είναι δάσκαλος και μέλος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (candianews)
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.