Η Ελλάδα δεν πρέπει να υποκύψει στον εκφοβισμό της Γερμανίας - Δεν είναι μόνο ζήτημα του να είναι ηθικά σωστό - είναι υγιές οικονομικά. Και η Αθήνα έχει πολύ περισσότερη δύναμη από ό, τι πιστεύει ο καθένας...

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, υπάρχει η ελπίδα ότι η νεκρό χέρι του Merkelism μπορεί να ξεκούμπωσε, όχι μόνο ο φόβος των συνεπειών και των εθνικιστικών απέχθεια.

(μεταφρασμένο κείμενο από google)

Από την εποχή της αρχικής διαπραγμάτευσης για το 1950 μεταξύ των μετα-ναζιστική Δυτική Γερμανία και εν καιρώ πολέμου θύματα της, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει οικοδομηθεί πάνω σε συμβιβασμό. Έτσι, υπάρχει τεράστια πίεση στη νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα να είναι «καλοί Ευρωπαίοι» και συμβιβασμό σχετικά με τα αιτήματά τους για δικαιοσύνη χρέους από τους Ευρωπαίους εταίρους τους - επίσης γνωστό ως πιστωτές. Αλλά μερικές φορές ο συμβιβασμός είναι το λάθος πορεία δράσης. Μερικές φορές χρειάζεται να πάρει θέση.

Ας το παραδεχτούμε: δεν προηγμένες οικονομίες στη μνήμη διαβίωσης έχουν ως καταστροφικά κακοδιαχείριση και η ευρωζώνη έχει τα τελευταία χρόνια, όπως έχω τεκμηριώσει στο μήκος στο βιβλίο μου, εαρινό Ευρωπαϊκό . Επτά χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, η οικονομία της ...
ευρωζώνης έχει κάνει πολύ χειρότερα από ό, τι στις Ηνωμένες Πολιτείες, χειρότερη από την Ιαπωνία κατά τη χαμένη δεκαετία του στη δεκαετία του 1990 και ακόμα χειρότερα από ό, τι στην Ευρώπη στη δεκαετία του 1930: το ΑΕΠ εξακολουθεί να είναι 2 τοις εκατό χαμηλότερο από ό, τι πριν από επτά χρόνια και η ανεργία ποσοστό είναι σε διψήφια ποσοστά. Η πολιτική αυτή στάση ορίζονται από την κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο, που υλοποιείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, και μερικές φορές μετριάζεται - αλλά πιο συχνά επιβάλλονται - από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στη Φρανκφούρτη, παραμένει καταστροφική. Συνεχίζοντας με τις τρέχουσες πολιτικές - λιτότητας και οι περικοπές των μισθών, ανεκτικότητα για τις τράπεζες, όχι αναδιάρθρωση του χρέους ή προσαρμογή μερκαντιλισμός της Γερμανίας - οδηγεί την Ευρώπη στην τάφρο? η έναρξη της ποσοτικής χαλάρωσης είναι απίθανο να αλλάξει αυτό. Έτσι διευθέτηση για ένα «συμβιβασμό» που μετατοπίζει γραμμή Μέρκελ από ένα χιλιοστό θα ήταν ένα λάθος? πρέπει να αμφισβητηθεί και να διαλυθούν.

Ενώ το μόνο η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι σε θέση να αλλάξει το σύνολο της νομισματικής ένωσης, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης για την αυξανόμενη πολιτική αντίδραση ενάντια στις πολιτικές στασιμότητα της ευρωζώνης.Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, υπάρχει η ελπίδα ότι η νεκρό χέρι του Merkelism μπορεί να ξεκούμπωσε, όχι μόνο ο φόβος των συνεπειών και των εθνικιστικών απέχθεια.Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, υπάρχει η ελπίδα ότι η νεκρό χέρι του Merkelism μπορεί να ξεκούμπωσε, όχι μόνο ο φόβος των συνεπειών και των εθνικιστικών απέχθεια.

Πιο άμεσα, η Ελλάδα μπορεί να σωθεί. Αριστερά στα νύχια των δανειστών της ΕΕ, δεν προορίζονται για τα ηλιόλουστα υψίπεδα της ανάκαμψης, αλλά για τη διαρκή δυστυχία του δουλεία για χρέη . Έτσι, το σχέδιο τεσσάρων σημείων που προέβαλε τολμηρός νέος υπουργός Οικονομικών της, Γιάννης Βαρουφάκης, είναι κατ 'εξοχήν λογικό. Αυτό περιλαμβάνει τρέχει ένα μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα - που είναι το πλεόνασμα του προϋπολογισμού, με εξαίρεση τις πληρωμές τόκων - 1,5 τοις εκατό του ΑΕΠ ετησίως, αντί των 3 ​​τοις εκατό αυτό το έτος και 4,5 τοις εκατό στη συνέχεια. Μερικά από τα επιπλέον κεφάλαια θα χρησιμοποιηθούν για την ανακούφιση στην Ελλάδα ανθρωπιστικής έκτακτης ανάγκης . Οι σύνθλιψη χρέη άνω των 175 τοις εκατό του ΑΕΠ, θα πρέπει να απαλλαγεί από την εναλλαγή των δανείων από τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης για λιγότερο επαχθείς υποχρεώσεις με τις πληρωμές συνδέονται με αύξηση του ΑΕΠ στην Ελλάδα. Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μεταρρυθμίσει πραγματικά την οικονομία, με τη βοήθεια του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), κυρίως με την αντιμετώπιση του διεφθαρμένο, πελατειακό πολιτικό σύστημα, πάταξη της φοροδιαφυγής, και το σπάσιμο της ισχύος του ολιγάρχες που έχουν μια ασφυκτική πίεση πάνω από την ελληνική οικονομία.

Αν το σχέδιο Βαρουφάκης προταθεί από την τράπεζα επενδύσεων, θα γίνει αντιληπτή ως απολύτως λογικό. Ωστόσο, στο παράλληλο σύμπαν που κατοικείται από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι εν λόγω απαιτήσεις θεωρούνται ως " ανεύθυνη ": Η Ελλάδα πρέπει να απομυζήσει να εξυπηρετήσει τους ξένους πιστωτές της, στο όνομα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Ενώ η ελληνική κυβέρνηση είναι σίγουρα προς τη σωστή, εξακολουθεί να υπάρχει ο φόβος ότι η δύναμη της γερμανικής κυβέρνησης θα επικρατήσει. Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ξεμείνει από μετρητά - ίσως το συντομότερο τον επόμενο μήνα. Αντιμέτωποι με ένα τρέξιμο για τις ελληνικές τράπεζες, η ΕΚΤ θα μπορούσε να αρνηθεί την κεντρική τράπεζα της χώρας το δικαίωμα να τους παρέχει τη ρευστότητα έκτακτης ανάγκης που χρειάζονται για να επιβιώσουν. Σε εκείνο το σημείο, ο συμβιβασμός - παράδοση - θα μπορούσε η ίδια να επιβάλει.

Ή όχι. Η πεποίθηση ότι η Ελλάδα έχει μικρή επιρροή στις διαπραγματεύσεις της με τις αρχές της ευρωζώνης είναι ψευδής. Εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία και η Ελλάδα είναι παράνομα αναγκαστεί να βγει από το ευρώ από το Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη, θα ήταν ίσως προεπιλογή για όλα τα χρέη της τόσο οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης και της ΕΚΤ, καθώς και της Τράπεζας της Ελλάδα του Target 2 υποχρεώσεις . Η κερδοσκοπία θα αρχίσει σύντομα σχετικά με το ποια χώρα θα μπορούσε να είναι δίπλα στην έξοδο από το ευρώ - Πορτογαλία; - Και το ενιαίο νόμισμα θα δούμε ξαφνικά κατ 'εξοχήν ανακλητή.

Μην το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη θέλουν πραγματικά να ωθήσει την Αθήνα πάνω από το χείλος του γκρεμού; Αμφιβάλλω. Ειδικά δεδομένου ότι, απελευθερώθηκαν από το εξωτερικό χρέος της και μια υπερτιμημένη συναλλαγματική ισοτιμία, η Ελλάδα θα αναμφίβολα να αυξάνεται και πάλι μόλις η άμεση χάος υποχωρήσει. Μετά από όλα, ακόμα και μια οικονομία τόσο άσχημα διαχειρίζεται η Αργεντινή άρχισε να αυξάνεται και πάλι μόλις ένα χρόνο μετά η κυβέρνηση αθετήσει και junked σύνδεση με το δολάριο το 2002.

Φυσικά, οι αρχές της ευρωζώνης μπορεί να υπολογίσει σωστά, ή να επιτρέπουν τα συναισθήματά τους να ατού οικονομική λογική. Και καθώς η Αθήνα δεν θέλει να φύγει από το ευρώ, έχει επίσης μια εναλλακτική επιλογή, όπως ο Willem Buiter, επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup, και ο John Cochrane του Πανεπιστημίου του Σικάγο έχουν επισημάνει. Η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να καλύψει την εγχώρια υποχρεώσεις της, όπως πληρωμές συντάξεων, με την έκδοση διαπραγματεύσιμη IOUs που θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για να κάνει πληρωμές φόρων - στην πραγματικότητα, δημιουργώντας ένα παράλληλο νόμισμα. Αυτό εικονικά χρήματα θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για άλλους σκοπούς: για παράδειγμα, για την ανακεφαλαιοποίηση προβληματικές τράπεζες. Αυτό θα επιτρέψει στην ελληνική κυβέρνηση να αθετήσει τις πιστωτές της ΕΕ σχετικά ανώδυνα, παραμένοντας εντός του ευρώ.

Η δημιουργία της ευρωζώνης και ένα μεγάλο μέρος των μέσων ενημέρωσης ότι η Ελλάδα είναι ανόητο να σταθεί στη Γερμανία. Αλλά τι θα ήταν πραγματικά ανόητο δίνει σε. Αυτό θα αφήσει μόνο τα νεοναζί της Χρυσής Αυγής στο στρατόπεδο αντι-Merkelism, η οποία θα μπορούσε να προμηνύει κακή πολιτική οιωνούς. Εφ 'όσον η ελληνική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να σταθεί σταθερή - όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και πολλοί Ευρωπαίοι προτρέπει να - μπορεί να αποκτήσει μια πιο δίκαιη συμφωνία για τον ελληνικό λαό και, με λίγη τύχη, από την ευρωζώνη.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ DUNAND / AFP / Getty Images

For the first time in years, there is hope that the dead hand of Merkelism can be unclasped, not just fear of the consequences and nationalist loathing.

Διαβάστε το πρωτότυπο κείμενο από
 https://foreignpolicy.com/2015/02/19/greece-should-not-give-in-to-germanys-bullying-euro-syriza-merkel-varoufakis/
ARGUMENT
Greece Should Not Give In to Germany’s Bullying
It’s not just a question of being morally right -- it’s sound economics. And Athens has a lot more leverage than anyone thinks.
er since the initial bargain in the 1950s between post-Nazi West Germany and its wartime victims, European integration has been built on compromise. So there is huge pressure on Greece’s new Syriza government to be “good Europeans” and compromise on their demands for debt justice from their European partners — also known as creditors. But sometimes compromise is the wrong course of action. Sometimes you need to take a stand.

Let’s face it: no advanced economies in living memory have been as catastrophically mismanaged as the eurozone has been in recent years, as I document at length in my book, European Spring. Seven years into the crisis, the eurozone economy is doing much worse than the United States, worse than Japan during its lost decade in the 1990s and worse even than Europe in the 1930s: GDP is still 2 percent lower than seven years ago and the unemployment rate is in double digits. The policy stance set by Angela Merkel’s government in Berlin, implemented by the European Commission in Brussels, and sometimes tempered — but more often enforced — by the European Central Bank (ECB) in Frankfurt, remains disastrous. Continuing with current policies — austerity and wage cuts, forbearance for banks, no debt restructuring or adjustment to Germany’s mercantilism — is leading Europe into the ditch; the launch of quantitative easing is unlikely to change that. So settling for a “compromise” that shifts Merkel’s line by a millimeter would be a mistake; it must be challenged and dismantled.

While Greece alone may not be able to change the entire monetary union, it could act as a catalyst for the growing political backlash against the eurozone’s stagnation policies. For the first time in years, there is hope that the dead hand of Merkelism can be unclasped, not just fear of the consequences and nationalist loathing.For the first time in years, there is hope that the dead hand of Merkelism can be unclasped, not just fear of the consequences and nationalist loathing.

More immediately, Greece can save itself. Left in the clutches of its EU creditors, it is not destined for the sunlit uplands of recovery, but for the enduring misery of debt bondage. So the four-point plan put forward by its dashing new finance minister, Yanis Varoufakis, is eminently sensible. This involves running a smaller primary surplus — that is a budget surplus, excluding interest payments — of 1.5 percent of GDP a year, instead of 3 percent this year and 4.5 percent thereafter. Some of the spare funds would be used to alleviate Greece’s humanitarian emergency. The crushing debts of more than 175 percent of GDP would be relieved by swapping the loans from eurozone governments for less burdensome obligations with payments tied to Greece’s GDP growth. Last but not least, Syriza wants to genuinely reform the economy, with the help of the Organization for Economic Cooperation and Development (OECD), notably by tackling the corrupt, clientelist political system, cracking down on tax evasion, and breaking the power of the oligarchs who have a stranglehold over the Greek economy.

Had the Varoufakis plan been put forward by an investment banker, it would have been perceived as perfectly reasonable. Yet in the parallel universe inhabited by Germany’s Finance Minister Wolfgang Schäuble, such demands are seen as “irresponsible”: Greece must be bled dry to service its foreign creditors in the name of European solidarity.

While the Greek government is certainly in the right, there is still fear that the might of the German government will prevail. The Greek government may run out of cash — perhaps as soon as next month. Faced with a run on Greek banks, the ECB could deny the country’s central bank the right to provide them with the emergency liquidity that they need to survive. At that point, compromise — surrender — could impose itself.

Or not. The belief that Greece has little leverage in its negotiations with eurozone authorities is false. If no agreement is reached and Greece is illegally forced out of the euro by Berlin and Frankfurt, it would doubtless default on all its debts to both eurozone governments and the ECB, as well as the Bank of Greece’s Target 2 liabilities. Speculation would soon start about which country might be next to exit the euro — Portugal? — and the single currency would suddenly look eminently revocable.

Do Berlin and Frankfurt really want to push Athens over the brink? I doubt it. Especially since, freed of its external debt and an overvalued exchange rate, Greece would doubtless be growing again once the immediate chaos subsided. After all, even an economy as badly managed as Argentina started growing again only a year after the government defaulted and junked its dollar peg in 2002.

Of course, eurozone authorities may miscalculate, or allow their emotions to trump economic logic. And since Athens does not want to leave the euro, it also has a fallback option, as Willem Buiter, chief economist of Citigroup, and John Cochrane of the University of Chicago have pointed out. The Greek government could meet its domestic obligations, such as pension payments, by issuing tradeable IOUs that could also be used to make tax payments — in effect, creating a parallel currency. This virtual money could also be used for other purposes: for instance, to recapitalize ailing banks. That would enable the Greek government to default on its EU creditors relatively painlessly, while remaining within the euro.

The eurozone establishment and much of the media think Greece is foolish to stand up to Germany. But what would be truly foolish is giving in. That would leave only the neo-Nazis of Golden Dawn in the anti-Merkelism camp, which might portend ill political omens. So long as the Greek government is willing to stand firm — as a vast majority of Greeks and many Europeans are urging it to — it can obtain a fairer deal for the Greek people and, with luck, the eurozone.

EMMANUEL DUNAND/AFP/Getty Images

==========================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"