Ποιον σκοτώνει αυτός που αυτοκτονεί (ψυχαναλυτική τοποθέτηση επί της πολιτικής θέσης)

Τελευταία ακούμε πολλά για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα, τόσο από επιστημονικούς όσο και από μη επιστημονικούς φορείς, όπως είναι οι πολιτικοί. Οι τελευταίοι, με την βεβαιότητα που χαρακτηρίζει την άγνοιά τους και υπονοεί τις προθέσεις τους, αποδίδουν το φαινόμενο στην λεγόμενη οικονομική κρίση, την υπαιτιότητα ασφαλώς στους αντιπάλους τους, και τη λύση στους ίδιους. Με αυτό το σκεπτικό η αυτοκτονία κατατάσσεται σαν ένα φαινόμενο σχεδόν φυσικής συνέπειας εξωτερικών δυσκολιών, στα οποία βεβαίως αρμοδιότητα και λόγο έχει το σύστημα που τις διαχειρίζεται, δηλαδή το πολιτικό. Η διάθεση για πολιτική εκμετάλλευση αποτελεί λοιπόν πιο σίγουρο στατιστικό στοιχείο από αυτό της αύξησης των αυτοκτονιών.  

Να θυμίσουμε ότι οι άνθρωποι πάντα αυτοκτονούσαν σε όλες τις εποχές ανεξαρτήτως εξωτερικών συνθηκών. Επίσης ακόμα και σήμερα αυτοί που αυτοκτονούν δεν βρέθηκαν σε χειρότερη θέση από άλλους που όχι μόνο δεν το επιχειρούν, αλλά στρέφονται πιο έντονα στη ζωή.  ...

 

Αυτός που αυτοκτονεί, ασφαλώς από φυσική άποψη χάνει τη ζωή του. Πρόκειται για ενέργεια που όχι μόνο για την επιστήμη αλλά και για τον κοινό νου, ανήκει στο χώρο του παράλογου και όχι για διαβάθμιση προς τα κάτω του φυσιολογικού. Με απλά λόγια πρόκειται για ψυχοπαθολογία, για μια τρελή πράξη.

Από ψυχική άποψη όμως πρόκειται για ενέργεια που υπακούει σε μια εσωτερική αιτιοκρατία που έχει μια άλλη λογική. Ο αυτοκτονικός δεν σκοτώνει ψυχικά τον εαυτό του, αλλά κάποιον άλλον μέσα του, με τον οποίο έχει ταυτιστεί παθολογικά, από τον οποίο με απλά λόγια δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να απεξαρτηθεί, και με τον οποίο έχει συνδέσει άρρηκτα τη μοίρα του. Το εγώ και ο άλλος ψυχικά συμπίπτουν. Δολοφονώντας ψυχικά τον μισητό άλλο, σκοτώνει από φυσικής άποψης τον ίδιο του τον εαυτό. Η αυτοκτονία είναι μια ετεροκτονία στην ουσία, όταν ο άλλος κάποια στιγμή δεν εκπληρώνει τις ναρκισσιστικές («όλοι είμαι εγώ») απαιτήσεις του υποκειμένου. Ο μισητός «άλλος», είναι ο ίδιος που πριν ήταν ο πιο αγαπητός, σαν τον ίδιο τον εαυτό.

Η ποινή είναι ακραία, διότι στο ασυνείδητο δεν υπάρχει διαβάθμιση της τιμωρίας η οποία είναι μόνον ο θάνατος. Είναι κάτι που και εμείς οι λεγόμενοι «φυσιολογικοί», κάνουμε στα όνειρά μας και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε.

Η αυτοκτονία ως «κρίση» λοιπόν είναι το τελικό επιστέγασμα μόνον, της πραγματικής κρίσης, που ήταν ο άκρως παθολογικός τρόπος σύνδεσης του ανθρώπου με τον κόσμο του. Πρότυπο αυτής της σύνδεσης αποτελεί η παθολογική σύνδεση με τους γονείς.

Σε πολιτικό επίπεδο, αν θέλουμε να δώσουμε μια τέτοια διάσταση, μπορούμε να δούμε την αντιστοιχία στον παθολογικό τρόπο σύνδεσης του κράτους ως γονέα με τον πολίτη. Η προαγωγή και υπερτροφοδότηση της εξαρτητικής και απομυζητικής σχέσης των δύο αποτελεί την «αληθινή κρίση» που είναι μόνον θέμα χρόνου πότε θα ξεσπάσει ως «απλή» φαινομενολογία της.

Τα δάκρυα των «πολιτικών» μας είναι κροκοδείλια, διότι επιχειρούν να συντηρήσουν αντί να ανατρέψουν την ίδια διαστροφική σχέση, για αποκλειστικά ιδιοτελείς σκοπούς. Ισχυρίζονται ότι τώρα έχουμε πρόβλημα, σε αντιστοιχία με την φυσική αυτοκτονία, ενώ το πραγματικό πρόβλημα ήταν η παθολογική σύνδεση κράτους και πολίτη που οι ίδιοι υπηρέτησαν και πριμοδότησαν τόσα χρόνια από όποια θέση και αν βρέθηκαν. Λειτούργησαν όπως στην περίπτωση της μητέρας που ισχυρίζεται ότι κρατά στην αγκαλιά για πάντα το παιδί της, επειδή το αγαπά και θέλει να το προστατέψει, αλλά στην πραγματικότητα το κάνει για να το χειραγωγεί και να το έχει υποχείριό της, για τις δικές της ματαιοδοξίες. Ο αποχωρισμός και η αυτονομία του παιδιού καθίστανται έτσι αδύνατα. Όταν η μητέρα αφήσει απότομα το ενήλικο παιδί της, αυτό θα της επιτεθεί μέσα του.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα υποσχέθηκε και έδωσε αυτή την ψεύτικη επάρκεια. Όταν αποδείχτηκε το ψεύδος, οι πιο ευάλωτοι, που νοιώθουν συνταυτισμένοι με το κρατικό σύστημα αισθάνθηκαν προδομένοι και το μίσησαν. Το μίσος τους οδηγεί στο φόνο του συστήματος δηλαδή του εαυτού τους.  Ο αυτοκτονικός άρρωστος λοιπόν, αν θέλουμε να το δούμε πολιτικά, σκοτώνει αυτόν τον ίδιο τον πολιτικό που ρίχνει κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τον τάφο του, εφόσον αυτός ο δεύτερος του τάζει την ίδια απατηλή «αγκαλιά». Τα θέματα αυτά επειδή αγγίζουν πολύ ευαίσθητες πλευρές των ανθρώπων, αντενδείκνυνται κάθετα για οποιαδήποτε παραταξιακή χρήση στην Ελλάδα, όπου η άγνοια και ο καιροσκοπισμός κυριαρχούν.  Κάποτε όμως το υποκείμενο διαχωρίζει τη θέση του και στρέφει το θυμό του επί του πραγματικού εξωτερικού αντικειμένου όταν αισθάνεται ότι του δίνει και πάλι ψεύτικες ελπίδες. Αυτό πρέπει να το λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν τους όσοι σπεύδουν ασθμαίνοντας να αρπάξουν την σκυτάλη του παλιάς παθολογίας, βλέποντας σε αυτήν κοντόφθαλμα το θρόνο του τυράννου των Συρακουσών  Διονυσίου.

Σχετικό: Αυτοκτονίες στην Ελλάδα της Κρίσης

Η αυτοκτονία δεν είναι η λύση… Για τους κατακτητές, αυτό σημαίνει ένας αντιδραστικός λιγότερος…

Της Μαρίνας Παππά

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή αυτόν τον καιρό, τα πράγματα τα έχουν κάνει πάρα πολύ δύσκολα έως απελπιστικά…

Το να αυτοκτονούν δύο ΕΛΛΗΝΕΣ την ημέρα όπως δείχνουν και οι στατιστικές, σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη λύση… δεν συμφωνείτε; Σκεφτείτε το… ΜΑ ΗΔΗ θέλουν να μας σκοτώσουν, στην αρχή το κάνανε με πλαγίους μεθόδους και τώρα μας δείχνουν τις προθέσεις τους καθαρά…
Εμείς τι θα κάνουμε γι αυτό; Θα τους ελαφρύνουμε, θα τους δώσουμε έτοιμο στο πιάτο το κεφάλι μας; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ; Ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που θα στείλει τον ίδιο του τον εαυτό στον θάνατο χωρίς να παλέψει γι αυτόν, για την ζωή του και τα δικαιώματά του;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ; ΠΟΙΟΣ MΑΣ ΤΑ ΕΜΑΘΕ; ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ MΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ;
Δεν είναι ήρωας αυτός που αυτοκτονεί, είναι δειλός… πριν καταδικάσει και κρεμάσει τον ίδιο του τον εαυτό, την ίδια του την ζωή και βάλει τέλος σε αυτήν, αναλογιστείτε όλοι και καταλάβετέ το… ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε τα πάντα ενωμένοι… ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ θα αλλάξουμε τα δεδομένα της ζωής μας… Να βοηθάμε ο ένας τον άλλον όσο μπορούμε…
Εκλιπαρώ όλους τους ΕΛΛΗΝΕΣ να αφήσουν στην άκρη τις όποιες διαφορές τους χωρίζουν, συναισθηματικές, κομματικές, κοινωνικές, ποδοσφαιρικές, θρησκευτικές και να ενωθούμε όλοι σαν μια γροθιά να πετάξουμε έξω από την Ελλάδα όλους τους πουλημένους ηγέτες μας… Θέλουμε την ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ μας, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας και την ΖΩΗ μας πίσω… Είναι δικά μας…
Μην εγκαταλείπετε… Μην παραιτήστε από αυτά που δικαιωματικά σας ανήκουν!

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"