Πάνω από 30 χρόνια η λιτότητα έχει χαράξει τον καθημερινό βίο των Ευρωπαίων πολιτών. Στον εργαζόμενο λαό η λιτότητα χαράζεται διαφορετικά από ότι στους τραπεζίτες, τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, τους κατόχους των ΜΜΕ, τους μεγαλοεργολάβους-κατασκευαστές αλλά και στους μεγαλοφοροφυγάδες διάφορων επαγγελμάτων. Η λιτότητα τόσα χρόνια έχει διαμορφώσει την καθημερινότητα, κάνοντας την αβεβαιότητα και τον φόβο, κυρίαρχα χαρακτηριστικά και αισθήματα της πλειοψηφίας των λαών της Ευρώπης.
Ο ευρωσκεπτικισμός γίνεται ρεύμα που επηρεάζει την πολιτική σκηνή και ανακατεύεται με την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, τους εθνικισμούς, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την...
στρατηγική της ενωμένης Ευρώπης με σοσιαλισμό. Η κριτική για τους θεσμούς και την πολιτική της Ευρώπης κατρακυλάει στην υποστήριξη ανιστόρητων πολιτικών ερμηνειών και σχεδιασμών για την οικονομία ως εθνική υπόθεση, σε περίοδο παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και των κοινωνικών σχέσεων.
Η λιτότητα ξεκίνησε αφού πρώτα έδειξε ο καπιταλισμός ότι είναι ριζοσπαστικός και η οικονομία έχει δυνατότητες. Ξεκίνησε με φιλελεύθερες, συντηρητικές κυβερνήσεις και γενικεύτηκε με τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που συμφωνήσαν πολιτικά στον τερματισμό του κράτους πρόνοιας αλλά και των κρατικών επενδύσεων. Στην Ελλάδα πρώτα διέφθειραν το Δημόσιο μοιράζοντας και κάνοντας μαζική την διαφθορά και την γραφειοκρατεία του κράτους και μετά την απαξίωση πήγαν στην διαπλοκή των λίγων και των φίλων.
Αυτή η πολιτική με τα χρόνια επηρέασε αρνητικά τον αγώνα των αριστερών δυνάμεων για εκδημοκρατισμό του δημόσιου χώρου και έτσι φτάσαμε ακόμα πιο εύκολα στην παύση των δημόσιων επενδύσεων και είδαμε να ιδιωτικοποιούνται τα κοινά αγαθά δίχως ταξική αντίσταση. Η μονόπλευρη λιτότητα στηρίχτηκε από την πλειοψηφία του πολιτικού στερεώματος και αυτό έκανε την απογοήτευση των λαών ακόμα πιο μεγάλη. Αυτή η απογοήτευση όμως τα προηγούμενα χρόνια δεν βρήκε τον πολιτικό χώρο για να δείξει την εναντίωση στην λιτότητα και έτσι κάπου να εκτονωθεί, να βρει διέξοδο για ευημερία με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και προοπτικής, αντιθέτως δυνάμωσαν οι ακροδεξιές δυνάμεις και οι ευρωσκεπτικιστές.Στην Ελλάδα το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την διαφορά γέρνοντας την πλάστιγγα προς όφελος όλων των λαών και μιας άλλης ευρωπαϊκής πολιτικής και όχι της διάλυσης της ευρωπαϊκής ένωσης. Έτσι πριν τρεις μήνες έκανε την ρωγμή αναλαμβάνοντας την κυβέρνηση μαζί με τους ΑΝ.ΕΛ.
Η ρωγμή είναι πανευρωπαϊκή γιατί η κυβέρνηση είπε τέρμα στην λιτότητα. Αυτό έχει προκαλέσει όπως βλέπουμε τις δυνάμεις που στηρίζουν την λιτότητα, κάνοντας οικονομικά δύσκολη την ζωή της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά παράλληλα δημιουργώντας και ρωγμές στους πολιτικούς συσχετισμούς. Η ελληνική συμμαχία υπέρ της λιτότητας, έχει υποστεί μεγάλη ήττα και κρατιέται από τους μαφιόζικους σχεδιασμούς της ομάδας Σαμαρά που έχει επενδύσει στην αριστερή παρένθεση. Οι χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ αρχίζουν και περιθωριοποιούνται έχοντας τον Κάμερον να αποδέχεται το πρόβλημα που ονομάζεται λιτότητα και στην χώρα του και έτσι να αναγγέλλει την ήπια πορεία της.
Η Ευρώπη σείεται απο την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης που μάχεται να σταματήσει η λιτότητα σ όλη την Ευρώπη, γιατί έχει καταστρέψει όλη την Ευρώπη. Αυτή η πολιτική κερδίζει συνεχώς έδαφος δείχνοντας πιο μέλλον είναι βιώσιμο. Αυτή η αντίσταση της ελληνικής κυβέρνησης, όσο και αν λοιδορείται από τα διεθνή και ελληνικά μμε, επηρεάζει τους λαούς της Ευρώπης, βγάζοντας στους δρόμους και σε απεργίες τους εργαζόμενους, ενάντια στην λιτότητα. Αυτό που συντελείται ξεπερνάει την Ελλάδα που ούτως ή άλλως χρειάζεται και τις άλλες χώρες της Ευρώπης για να νικήσει και έτσι αγγίζει όλο τον κόσμο.
Είναι μεγάλη ευκαιρία για εμάς στην Ελλάδα και την Ευρώπη να αλλάξουν οι συσχετισμοί και σε λίγα χρόνια, στο άμεσο μέλλον να έχει δημιουργηθεί ένα πανευρωπαϊκό κίνημα που οι συσχετισμοί θα ευνοήσουν μια πολιτική προς όφελος των λαών για ευημερία, με όρια την κοινωνική δικαιοσύνη και το περιβάλλον, για τον σοσιαλισμό της εποχής μας. Αν λειτουργήσουμε με το βλέμμα στην στρατηγική και δεν μας τυφλώσει η ταχύτητα των προσδοκιών, δεν μας μπερδέψουν οι τακτικές κινήσεις και οι ελιγμοί που δεν γίνονται κατανοητοί, αν κινηθούμε με την δυναμική της κατάστασης και όχι με την γραφειοκρατεία των αρχών, αν υπερασπιστούμε τον λαό και όχι το κεφάλαιο ή τις ιδεοληψίες και τις προσωπικές στρατηγικές, τότε η πιθανότητα να νικήσουμε είναι μεγάλη. Όλα αυτά τα »αν», εξαρτώνται από την ενότητα που εκφράζουμε και δείχνουμε στην πολιτική της κυβέρνησης και από την μαζική υπεράσπιση της πολιτικής για σταμάτημα της λιτότητας.
Για να εκφραστεί αυτή η λαϊκή στήριξη στον αγώνα που δίνει η η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβουμε ότι η μάχη αυτή δεν πρέπει να χαθεί στο μικροσκοπικό πεδίο της ιδεολογίας που γιγαντώνει την αλήθεια και αδιαφορεί για την δυναμική ή την δυνατότητα να αλλάξουν τα δεδομένα όχι δια μαγείας επαναστατικής αλλά μέσα από από νίκες που φωτίζουν τον δρόμο που πρέπει να πάρουμε και γιαυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι επίμονοι και υπομονετικοί. Να καταλάβουμε ότι στους πολέμους δεν ακολουθούμε πιστά τους σχεδιασμούς και τα προγράμματα γιατί απλά υπάγονται στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται συνεχώς και δεν είναι στατική, προβλέψιμη δογματικά. Αυτό που ακολουθούμε είναι τις δυνάμεις μας και τις δυνατότητες, τις δυναμικές που δημιουργούνται καθώς αγωνιζόμαστε για να νικήσουμε. Το μόνο σίγουρο που έχουμε τώρα, είναι μια ενωμένη και αποφασισμένη κυβέρνηση με τον πρωθυπουργό συλλογικά να υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα και είναι η διάθεση και η δύναμη της κυβέρνησης που από την μια, διαπραγματεύεται στους ευρωπαϊκούς θεσμούς για μια συμφωνία αποδοχής της Ελληνικής πραγματικότητας για σταμάτημα της λιτότητας και από την άλλη στην Ελλάδα να δίνει μια μια μάχη για μεταρρυθμίσεις υπέρ του λαού και των εργαζομένων και ενάντια στην πολυμήχανη διαφθορά του ελληνικού κεφαλαίου και της κρατικής γραφειοκρατίας.
Η κυβέρνηση υπερασπίζεται τον λαό, τους εργαζόμενους, την πλειοψηφία, αλλά προτεραιότητα έχει τον φτωχό άνθρωπο, τον άνεργο, τον κοινωνικά αποκλεισμένο, τις οικογένειες και τα σπίτια που κατέρρευσαν και αφού σηκωθούμε όλοι και όλες όρθιοι τότε θα προχωρήσουμε και σε νέες επαναδιατυπώσεις και προτεραιότητες. Πρώτα να σταματήσουμε την ανθρωπιστική κρίση και αν γιαυτό, χρειαστεί να κάνουμε θυσίες στους προγραμματισμούς τότε να τις κάνουμε. Να μην ιεραρχήσουμε την αλήθεια της παρέας, να μην κοιτάμε κοντόφθαλμα ούτε να μας καθοδηγεί η ταχύτητα της πρωτοπορίας και ο βερμπαλισμός.
Να στηρίξουμε την κυβερνητική πολιτική γιατί είναι το μόνο όπλο που έχει η κυβέρνηση απέναντι στις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις που επιμένουν στην λιτότητα. Να σκεφτούμε όλη την Ευρώπη γιατί οι λαοί της έχουν το βλέμμα στραμμένο σε εμάς και εμείς δεν πρέπει να τους απογοητεύσουμε με τις παραφωνίες και τις διαφοροποιήσεις. Να σκεφτούμε ότι πήραμε 36% και για όλη την τετραετία και όχι για να υλοποιήσουμε το πρόγραμμα σε ένα τετράμηνο. Αυτό τουλάχιστον το καταλαβαίνει ο λαός και γιαυτό στηρίζει την κυβέρνηση πιο θερμά από ότι κάποιες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούν και θέλουν εκ του ασφαλούς να αυτοπαρουσιάζονται με αυτόν τον τρόπο ως περισσότερο αριστεροί από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό αδιαφορώντας αν κάνουν κακό και δυσκολεύουν τον αγώνα για να σταματήσει η λιτότητα και η φτώχεια.
Κινδυνεύουμε από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και της διαφθοράς, κινδυνεύουμε όμως και από τον μικροαστικό βερμπαλισμό των τάσεων του αριστερισμού εντός του ΣΥΡΙΖΑ που δεν καταλαβαίνουν από προτεραιότητες και νίκες των κινήσεων, και θυσιάζοντας την προοπτική σε αναλύσεις γραφείου και φράξιας μικροσυμφερόντων, μιλούνε για δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ. Βουλευτές και στελέχη που δεν εναρμονίζονται με την μάχη που δίνει η κυβέρνηση ας παραιτηθούν από τ αξιώματα που παρέχουν οικονομική και πολιτική άνεση και ας μιλήσουν με τον λαό για το σταμάτημα της λιτότητας και της φτώχειας, ζώντας και απαντώντας στα πραγματικά διλήμματα.
Αγωνιζόμαστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί και αυτό δεν γίνεται πατώντας τα κουμπιά της ρητορείας και του βερμπαλισμού με τις αοριστίες για ταξική μεροληψία. Γίνεται με κινήσεις που προκαλούν την στατική και αρνητική πορεία αλλάζοντας το ειδικό βάρος προς όφελος του λαού με προτεραιότητα τους φτωχούς και κοινωνικά αποκλεισμένους . Ο αγώνας που δίνει η κυβέρνηση είναι σημαντικός γιατί μεγαλώνει την ρωγμή σ όλη την Ευρώπη υπέρ των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων. Ας μην τα καταστρέψουμε όλα στο όνομα μιας ταυτότητας που την ξεπερνάει όμως η ανάγκη και ο αγώνας για επιβίωση και την καταστεί ένα άδειο πουκάμισο που το σκίζει ο αέρας των αλλαγών. Η ανατροπή δεν είναι σύνθημα και διατάξεις, αλλά η πολιτική κίνηση που αλλάζει συνεχώς τους συσχετισμούς υπέρ μας.
Νίκος Καρανίκας
υ.γ.
Θέλω να θυμίσω ότι το 1917 έγινε η επανάσταση αλλά κράτησαν τους διευθυντές των τραστ τα πρώτα χρόνια μέχρι να καταφέρουν από μόνα τους τα Σοβιέτ να διαχειριστούν τα εργοστάσια και την τότε παγκόσμια αγορά. Επίσης το οκτάωρο θεσμοθετήθηκε και έγινε πραγματικότητα στην ΕΣΣΔ αφού πέθανε ο Λένιν, 10 χρόνια περίπου μετά το 1917 και δεν έγινε η αιτία για πτώση και καταγγελία του Λένιν και της κυβέρνησης.
Ο Λένιν έγραψε το περιβόητο ΄Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού’ γιατί οι μικροαστοί του κόμματός του, τα στελέχη του που αυτοτοποθετούνταν πιο αριστερά από τον Λενιν, δεν καταλάβαιναν ότι η συγκυρία έχει ειδικό βάρος και ανάλαφρα διεκδικούσαν την αλλαγή των συσχετισμών προσκολλημένοι σε δόγματα και αδιαφορώντας για τον πόλεμο των κινήσεων και των θέσεων.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.