ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δηλώνουν Παρόν στον παγκόσμιο (αντι-)Τρομοκρατικό Πόλεμο της Νέας Τάξης Πραγμάτων

Ενάντια σε μετανάστες και όλους τους εκμεταλλευόμενους

«Οι σύγχρονες γεωπολιτικές εξελίξεις […] καταδεικνύουν ότι η έννοια της ασφάλειας δεν μπορεί να διαχωριστεί απολύτως μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής. Η αστάθεια, που εκτείνεται σήμερα από την Ουκρανία ως τις ακτές της Β. Αφρικής, που κυκλώνει την Ευρώπη, συνιστά απειλή για το εμπόριο, τις ενεργειακές οδούς, τον τουρισμό, την προσπάθεια για βιώσιμη ανάπτυξη. Αστάθεια, που μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο με απρόβλεπτες συνέπειες στην εσωτερική ασφάλεια […] και κατ” επέκταση την τόσο απαραίτητη, για τους καιρούς μας, κοινωνική συνοχή».

Οι ομιλίες των Υπουργών Άμυνας Καμμένου και Ήσυχου στο 3ο ετήσιο συνέδριο Άμυνας & Ασφάλειας του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου (5/5/2015)[1] ήταν αποκαλυπτικές για τους σχεδιασμούς και στόχους του ελληνικού αστικού κατεστημένου. Για να πούμε την αλήθεια, οι δύο αυτές τοποθετήσεις επιβεβαίωσαν με εντυπωσιακό κυνισμό τις αναλύσεις της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης, διαλύοντας οποιαδήποτε αυταπάτη για τον πραγματικό ρόλο αυτή της κυβέρνησης. Μπορεί κανείς να διακρίνει ακόμα και στον καταμερισμό των τοποθετήσεών τους το πραγματικό περιεχόμενο της ενότητας των ...

αντιλήψεων σχετικά με την διακυβέρνηση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛΛ. Αποδεικνύεται ότι αυτή η κυβέρνηση δεν ήταν μια τυχαία ή αναγκαστική επιλογή αλλά μια βαθιά δουλεμένη διαδικασία.

Αποδεικνύεται, ακόμα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σέρνεται από τους ακροδεξιούς, δεν υποχωρεί για χάρη της κυβερνητικής σταθερότητας. Πρόκειται για κοινή πολιτική που εντοπίζεται εξίσου στις δημόσιες παρεμβάσεις του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, αλλά και στις θέσεις του ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά. Συνδέεται τόσο με τη δημόσια στάση της διαπραγματευτικής ομάδας στο Eurogroupόσο και με το πραγματικό περιεχόμενό της, όπως τόσο εύστοχα το είχε θέσει ο Κοτζιάς πριν λίγο καιρό (ανάμεσα στα διαλείμματα από το να υποδύεται τον Michael Jackson του USA for Africa με τον Τούρκο ομόλογό του στα φόρα του ΝΑΤΟ): «η επίτευξη μιας νέας συμφωνίας με τους δανειστές θα ενισχύσει τη θέση και τον ρόλο της χώρας μας στην περιοχή, γεγονός που αναμφίβολα θα συμβάλει στην ενίσχυση της ασφάλειας και της σταθερότητας σε μια ευρύτερη περιοχή από τα Βαλκάνια μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο»[2].

Ο σύγχρονος κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός, ως μέρος αλλά και τομή της ανάδυσης του Κράτους Άμυνας-Ασφάλειας,συνιστά τον πολιτικό πυρήνα του σύγχρονου κράτους για την εμπέδωση της κυριαρχίας της αστικής τάξης και την διαχείριση της παρατεταμένης κρίσης, που μαίνεται από το 1970. Μέσα σε συνθήκες αδύνατης επιστροφής του έθνους-κράτους τόσο στο φιλελεύθερο όσο και στο κεϋνσιανό μοντέλο, Ανάπτυξη και Ασφάλεια, είναι οι αξεδιάλυτοι πολιτικοί και οικονομικοί όροι, θεμελιώδεις για την ανάδυση του πολιτικού ως υπόθεση των ειδικών και την καθυπόταξη του κοινωνικού ως μοίρα των φτωχών στο σύγχρονο καπιταλισμό, την αποπολιτοκοποίηση και τη διαρκή επιχείρηση αφανισμού κάθε αμφισβήτησης απέναντι στους νόμους της αγοράς και της αστικής δημοκρατίας. Το μοντέλο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ διέπεται από όλες τις κεντρικές αξίες των σύγχρονων μοντέλων διακυβέρνησης και αστικής κυριαρχίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στρατηγική επιλογή, γιατί η κυριαρχία του έθνους-κράτους δεν βρίσκεται στην αυτοτέλειά του από τους διεθνείς θεσμούς. Αντίθετα, εντοπίζεται στην στενή σύνδεση μαζί τους γιατί εγγυάται την κυριαρχία του επί του «εσωτερικού εχθρού» του ως μέτρο της ισχύος του στο διεθνές επίπεδο.

Το δόγμα Νόμος και Τάξη αποτελεί την μεταϊδεολογική συμφωνία του «συνταγματικού τόξου» απέναντι σε όσους το αποσταθεροποιούν είτε «από μέσα» είτε «απ’ έξω» (τρομοκράτες, κομμουνιστές, τζιχαντιστές, μετανάστες, απεργούς, εγκληματίες). Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός εχθρός (πχ: οι μετανάστες, οι απεργοί και ο «εξ ανατολάς» κίνδυνος) αντιμετωπίζονται ως ενιαία απειλή. Αστυνομία και στρατός ενοποιούνται και η στρατιωτικοποίηση, ως παραδειγματική αρχή,διαπερνά όλες τις σφαίρες τη ζωής (από τους μισθοφόρους ως τους μετανάστες στη βιομηχανική και γεωργική παραγωγή και από τους υπαλλήλους των ΟΤΑ ως τους καταναλωτές των κυριακάτικων εκπτώσεων).

Ανάμεσα στις συμπληγάδες του φορολογικού ανταγωνισμού και των ελλειμμάτων, ό,τι απομένει από το περίφημο Κράτος Πρόνοιας, ό,τι έχει να υποσχεθεί η σημερινή κυβέρνηση, δεν είναι παρά μια πολιτική επιδομάτων κι ελάχιστων παροχών, στο πλαίσιο αυτού που οι νεοφιλελεύθεροι ονομάζουν Δίκτυ Κοινωνικής Ασφάλειας (society safety net). Έτσι, η ασφάλεια αποκτά ένα πολυδιάστατο κεντρικό μεταπολιτικό περιεχόμενο. Είναι ταυτόχρονα, ολικός πόλεμος και δημοκρατικός έλεγχος, κοινωνική καταστολή και κρατική φιλανθρωπία. Είχε δίκιο ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης όταν έλεγε, πριν τις δημοτικές εκλογές, ότι «η Ασφάλεια δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή»[3], απευθυνόμενος στον μέσο νοικοκυραίο, στον κυνικό φοιτητή ή τον αγανακτισμένο που καλεί τα ΜΑΤ να καθαρίσουν τον τόπο.

Στις ομιλίες των δύο Υπουργών Άμυνας, λοιπόν, συναντούμε το πραγματικό περιεχόμενο της σημερινής διακυβέρνησης. Συναντούμε τους πραγματικούς λόγους και τους προσανατολισμούς της ανασυγκρότησης των Ενόπλων Δυνάμεων, των πολεμικών εξοπλισμών και της πρόσληψης νέων Μισθοφόρων-ΟΒΑ, τις συμμαχίες που χτίζονται και τα αληθινά επίδικα των πολεμικών προετοιμασιών. Συναντούμε την ουσία των δηλώσεων και των πρακτικών του Υπουργού Δημόσιας Τάξης Γ. Πανούση αλλά και του κυνισμού του Α. Μπαλτά. Όλα αυτά βρίσκονται στον πυρήνα τόσο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης όσο και στην πρακτική της, όσο κι αν θέλουν πολλοί τίμιοι αριστεροί να την ονομάζουν «προδοσία».

Κυρίως, όμως, αποδεικνύεται ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός της κυβέρνησης και του αστικού κόσμου, ποιος στοχοποιείται από τα σύγχρονα δόγματα άμυνας/ασφάλειας:  και δεν είναι άλλος από τον ταξικό ανταγωνιστή – τον εχθρό λαό – εναντίον του οποίου στρέφονται διεκδικώντας την απόσπαση σημαντικού μεριδίου από τον παγκόσμιο καταμερισμό παραγωγής υπεραξίας και τα κράτη που ανταγωνίζονται με το ελληνικό για τον έλεγχο πηγών και δρόμων ενέργειας-εμπορίου. Η εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας και των αποκλεισμένων, εντός κι εκτός συνόρων (εκεί που φτάνει η δικαιοδοσία του κάθε επιχειρηματικού συμπλέγματος ανάλογα με τη διεθνή θέση του και τις εταιρικές συμμαχίες), είναι το τρόπαιο που διεκδικούν οι αστικές τάξεις σε όλο τον πλανήτη κι αυτή είναι η ουσία των εθνικών τους στόχων.

Ο Ήσυχος τόνισε ότι «είναι ευχερώς αντιληπτή η κρισιμότητα και σπουδαιότητα της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας στη Μεσόγειο και στον Ευρωπαϊκό Νότο εν γένει», για να καταλήξει να υπενθυμίσει το ρόλο της Ελλάδας στον πόλεμο κατά των μεταναστών και στην υπεράσπιση της Ευρώπης Φρούριο:  «η αμυντική πολιτική της Ελλάδας οφείλει να είναι μην είναι μονοδιάστατη, καθότι δεν υπερασπίζεται μόνο σύνορα δικά της αλλά και της κοινωνίας κρατών, στην οποία ως κυρίαρχο κράτος συμμετέχει, αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Στην ομιλία του απαρίθμησε, με αυστηρό τεχνοκρατισμό, όλα τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και τα κριτήρια παραγωγικότητας, για την αναζωογόνηση της κρατικής πολεμικής βιομηχανίας αλλά και τα κριτήρια της σύμπραξης δημόσιου-ιδιωτικού τομέα που μπορεί κανείς να βρει σε όλα τα συνεπή χρηματοοικονομικά εγχειρίδια των διεθνών οργανισμών.

Ίσως εντυπωσιάζονται αρκετοί από το γεγονός ότι ένας αναπληρωτής υπουργός άμυνας λειτουργεί με όρους μάνατζερ της κρατικής πολεμικής βιομηχανίας. Αυτή είναι όμως η ουσία της πολιτικής που διαχειρίζεται το Κράτος Άμυνας-Ασφάλειας. Η παραγωγική ανασυγκρότηση, η πολεμική προετοιμασία και η καταστολή του κόσμου της εργασίας είναι πλευρές της ίδιας πολιτικής. Η «διάσωση της χώρας» απαιτεί την υποταγή μας στον «λιτό βίο» ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, με ατμομηχανή την πολεμική βιομηχανία και τις νέες τεχνολογίες. Εκεί θα εργάζονται όσοι έχουν εμπεδώσει τις νέες εργασιακές σχέσεις ως αντικειμενική πραγματικότητα, όσοι έχουν εμπεδώσει ότι ο μετανάστης εργάτης δίπλα τους είναι πρόβλημα ασφάλειας.

Η ομιλία του ΥΕΘΑ Π. Καμμένου ήταν πιο εύκολα διαφωτιστική και ωμή. Επαναλαμβάνοντας δουλεμένες αντιδραστικές πολιτικές θέσεις, που είχε διατυπώσει πρόσφατα και μπροστά σε ρωσικό ακροατήριο[4], τόνισε ότι  «η ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής έχουν μετατραπεί σε μία πηγή αστάθειας και ανασφάλειας […] Η παγκόσμια κοινότητα περνά μια βαθιά, πολυεπίπεδη δομική κρίση που δημιουργεί ανασφάλεια στους πολίτες. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, διαμορφώνονται οι συνθήκες ενός νέου, εξαιρετικά αβέβαιου, διεθνούς περιβάλλοντος, το οποίο χαρακτηρίζεται από την ανάκαμψη παλαιών και την ανάδυση νέων απειλών».

Η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας έχει αποστηθίσει το λυσάρι του ΝΑΤΟ για τις ασύμμετρες απειλές: Μετανάστες, εργαζόμενοι, απεργοί και κινήματα. «Η έννοια της κλασικής απειλής μεταλλάσσεται και συμπεριλαμβάνει, πλέον, ασύμμετρες και υβριδικές απειλές. Το περιβάλλον ασφαλείας επιδεινώνεται από την εμφάνιση «μη κρατικών δρώντων», την έξαρση της τρομοκρατίας και τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που δημιουργούν η παράνομη μετανάστευση, η ανισότητα στην κατανομή του πλούτου και η οικονομική κρίση». Αν το αστικό κατεστημένο ανησυχεί για κάτι, αυτό είναι η οργή και αγανάκτηση που έχει φωλιάσει στην καρδιά του κόσμου της εργασίας, ο τρόμος των αστικών επιτελείων μπροστά στις κοινωνικές εξεγέρσεις που εγκυμονεί η τρομερή όξυνση του κοινωνικού ζητήματος, ανεξάρτητα από το σε ποια κατεύθυνση να ενσωματωθεί.

Για αυτό λοιπόν και οι αναφορές στα ζητήματα Άμυνας, όσον αφορά τους κρατικούς/ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς,  υποβιβάζονται μπροστά στους κινδύνους για την Ασφάλεια του αστικού καθεστώτος εξουσίας και την Νέα Τάξη Πραγμάτων,  που εγκυμονεί ο ταξικός ανταγωνισμός.  Μπορεί «[τ]α παραδοσιακά προβλήματα ασφαλείας […] να βρίσκουν βαλβίδες εκτόνωσης μέσα από το ισχύον θεσμικό πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας». Όμως, υπάρχει «δεύτερη […] κατηγορία προβλημάτων που μέχρι πρόσφατα δεν αποτελούσαν μέρος του παραδοσιακού ορισμού των απειλών ασφαλείας. Στην κατηγορία των απειλών αυτών εντάσσονται σαφώς οι εθνοτικές και θρησκευτικές συγκρούσεις, οι επιθέσεις φανατικών ισλαμιστών που εκδηλώνονται πλέον μέσω οργανωμένων στρατών, οι μαζικές μεταναστευτικές ροές […], η διασπορά μεγάλων ποσοτήτων οπλισμού και πυρομαχικών σε μη κυβερνητικές δυνάμεις […] και η δημιουργία θυλάκων ανομίας σε περιοχές των χωρών της ευρύτερης περιοχής, που ευνοούν τον εξτρεμισμό, την τρομοκρατία και την πειρατεία».

Αλήθεια, ποιος και γιατί έσπρωξε τους φτωχούς Σομαλούς ψαράδες στην πειρατεία; Πώς γίνεται το λαθρεμπόριο -σημαντικό τμήμα της λειτουργίας του σύγχρονου καπιταλισμού- και ποιος ο ρόλος του ελληνικού εφοπλισμού; Πώς καταστράφηκε η Λιβύη, ποιος ο ρόλος του ανταγωνισμού της Κίνας και των αμερικανικών-ευρωπαϊκών πολυεθνικών, ποια η πολεμική συμμετοχή της Ελλάδας και τα κέρδη μερίδων του κεφαλαίου; Ποιος ο ρόλος των ΗΠΑ, της Ε.Ε., των ντόπιων καθεστώτων στην άνθιση του ισλαμικού φονταμενταλισμού και του ISIS; Ποια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα βουλιάζουν τη Μ. Ανατολή και την Αφρική στις επεμβάσεις, τον εμφύλιο, τη γενοκτονία και την προσφυγιά;

Η συγκυβέρνηση εργάζεται σκληρά για την αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή, κι αυτό μόνο μετράει. Στρατηγικός στόχος γίνεται η χάραξη ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων. Για αυτό οι αποστολές εκτός συνόρων, οι συμμαχίες με ΗΠΑ-Κύπρο-Ισραήλ-Αίγυπτο, η επέκταση των δογμάτων άμυνας ασφάλειας. Με κοινό παρονομαστή την λεηλασία των εργαζομένων ως βασικό στοιχείο εξόδου από την καπιταλιστική κρίση. ΑΟΖ, κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, δρόμοι ενέργειας και εμπορίου από τη μια μεριά, με την Ελλάδα να διεκδικεί αναβάθμιση του ρόλου της, και από την άλλη μεριά ο μπαμπούλας της τρομοκρατίας. Στο όνομα της απαιτείται υπακοή του κόσμου της εργασίας στην εθνική ενότητα, συμμαχία με το κράτος-δολοφόνο Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η μετατροπή της νεολαίας σε Μισθοφόρο και κρέας στα κανόνια τους. Η αστική Ελλάδα θέλει να παίξει ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Και θα κάνει ότι απαιτείται. Κοροϊδεύουν τους φαντάρους, τους συνταξιούχους, τους γιατρούς και τους φοιτητές, αλλά η μοναδική μονομερής ενέργεια της κυβέρνησης έναντι «των Θεσμών» ήταν τα 500 εκατομμύρια δολάρια για τα παμπάλαια αμερικανικά αεροσκάφη P-3 ORION, για τις επιχειρήσεις  στην Αν. Μεσόγειο, τόσο για τον ανταγωνισμό με την Τουρκία όσο και για έλεγχο-εποπτεία-αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ρευμάτων μαζί με τη Frontex.

Το σκεπτικό του Ήσυχου για την Ευρώπη Φρούριο βρίσκει συνέχεια στην στρατιωτικοποίηση της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος από τον Καμμένο: «Το κυριότερο είναι ότι οι συνεργασίες αυτές […] έχουν και οφέλη σε τομείς όπως η ανταλλαγή πληροφοριών, η αναβάθμιση του τομέα επιτήρησης σε έναν ευρύτερο γεωγραφικό χώρο, η ανταλλαγή αναγνωρισμένης θαλάσσιας εικόνας με το ό,τι συνεπάγεται αυτό για το θέμα της παράνομης μετανάστευσης, για την έρευνα και τη διάσωση». Κυβέρνηση, κράτος και ένοπλες δυνάμεις δηλώνουν παρόν στον νέο γύρο της επίθεσης κατά των λαών. Είναι ζήτημα στρατηγικής επιλογής του αστικού κατεστημένου που δηλώνει έτοιμο να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του με κάθε κόστος, θυσιάζοντας εργαζόμενους και νεολαία: «Η Ελλάδα είναι έτοιμη να αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία στο νότιο τομέα του ΝΑΤΟ. Είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε εγκαταστάσεις, τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, αλλά και μεγάλες βάσεις στην περιοχή του νοτίου Αιγαίου, προκειμένου να διευκολύνουμε τις δυνάμεις της Συμμαχίας να αναπτύξουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας […] Εμείς δεν θέλουμε την ένταση στην περιοχή, αλλά θα προασπίσουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας με οποιοδήποτε κόστος».

Να τι προσφέρουμε: «Διαθέτουμε εξαιρετικά σημαντικές εγκαταστάσεις, οι οποίες δίνουν ένα μοναδικό πλεονέκτημα στην ανάπτυξη σημαντικών ναυτικών και εναέριων δυνάμεων, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Και να οι σύμμαχοι μας: «Είμαστε αυτοί που λέμε ότι σε θέματα όπως η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στην περιοχή,δεν μπορούμε να μη συνεργαζόμαστε με τη Ρωσία […]Λαμβάνουμε πρωτοβουλίες για διεθνείς συνεργασίες με το Ισραήλ. Πριν από λίγες ημέρες, ολοκληρώθηκε η άσκηση «ΗΝΙΟΧΟΣ» σε συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το Ισραήλ […] Χθες, στην Κρήτη, είχαμε κοινή εκπαίδευση Μονάδων Ειδικών Δυνάμεων του Ισραήλ και του Πολεμικού Ναυτικού. Θα συνεχίσουμε τις ασκήσεις αυτές με χώρες οι οποίες βρίσκονται στο ευρύτερο δημοκρατικό τόξο (σ.σ.: δημοκρατική χώρα η Αίγυπτος;) και χώρες οι οποίες αυτή τη στιγμή δέχονται επίθεση από την πλευρά του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Για εμάς το Ισραήλ, η Αίγυπτος, είναι γείτονες με τους οποίους θα προχωρήσουμε σε κοινές ασκήσεις, σε αμυντική συνεργασία και σε συνεργασία ανταλλαγής πληροφοριών για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας».

Φυσικά, Άμυνα και Ασφάλεια σημαίνουν πρώτα απ’ όλα κέρδη: «Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να μιλάει την ίδια στιγμή με το Ισραήλ και με χώρες του αραβικού κόσμου. Προχωράμε σε συνεργασίες και σε σχέση με την αμυντική μας βιομηχανία. […]Θα προωθήσουμε τις συνέργειες, θα προχωρήσουμε σε joint venture με την κρατική βιομηχανία, αλλά και σε συνεργασίες με ξένες χώρες και συμμάχους χώρες[…]Είμαστε ανοιχτοί σε συνεργασίες στον αμυντικό τομέα, με όλες τις σύμμαχες χώρες και πιστεύουμε ότι η αμυντική βιομηχανία, θα αποτελέσει έναν κύριο κορμό για να ξεφύγουμε από την κρίση».

Αλήθεια, ποια σχέση έχουν οι εργατικές και λαϊκές ανάγκες, η προσπάθεια της κοινωνίας και των αποκλεισμένων να επιβιώσει από την καταστροφή που τις έχουν επιβάλλει οι μεταρρυθμίσεις, τα μέτρα, οι περικοπές και η καταστολή την τελευταία δεκαετία, με τις τοποθετήσεις Ήσυχου και Καμμένου; Τι σχέση έχει η πραγματική κοινωνική κατάσταση, όπως διαμορφώνεται σήμερα για τον κόσμο της εργασίας και το προλεταριάτο στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή, με την ανασυγκρότηση της πολεμικής βιομηχανίας, τις συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού και τις ιδιωτικοποιήσεις, την επιθετική ανασυγκρότηση του στρατού και τους νέους μισθοφόρους.

Η μόνη σχέση που μπορούμε να δούμε είναι αυτή της καταστατικής επιλογής που έχει κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να συνεχίσει με νέα μέσα και νέες μεθόδους τον πόλεμο ενάντια στον κόσμο της εργασίας που μαίνεται παγκόσμια σαν ένας διαρκής εμφύλιος πόλεμος του κεφαλαίου κατά της εργασίας. Κομμάτι αυτού είναι και οι πολιτικές επιλογές της. Γι’ αυτό στρατηγικοί εταίροι (είτε οικονομικά, είτε πολιτικά, είτε στρατιωτικά) είναι το Ισραήλ και η Αίγυπτος, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ, η τουρκική κυβέρνηση κλπ. Υπάρχει μια έντονη διεθνής αλληλεγγύη ανάμεσα στις κυβερνήσεις όλων των κρατών της περιοχής, από τη Βοσνία ως την Ελλάδα και από την Τουρκία ως το Ισραήλ, ασχέτως αν αυτά τα κράτη συγκρούονται στο πλαίσιο της επιβολής της δικής τους εθνικής κυριαρχίας: Αυτή η αλληλεγγύη συνίσταται στην αντιμετώπιση αυτών που περισσεύουν από τους αστικούς σχεδιασμούς των νέων γύρων ανάπτυξης και κρίσης.

Το βασικό διακύβευμα της εποχής, για το εργατικό κίνημα και τους καταπιεσμένους, είναι η μετατροπή της εθνικής ενότητας εργοδοτών-εργαζομένων, κράτους-κοινωνίας και κυβέρνησης-λαού σε όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού και σε ταξικό εμφύλιο. Όχι, δεν μιλάμε για «φανατικούς τρομοκράτες με RPG και όπλα». Αυτό τον τίτλο τον έχει κερδίσει επάξια ο διεθνής ιμπεριαλισμός, τα κράτη και οι στρατοί τους, οι ανθρωπιστικές αποστολές και οι μισθοφόροι τους. Εμείς, εννοούμε τη μακρά και επίπονη διαδικασία, κατά την οποία σπάει η εθνική συναίνεση και αναδεικνύονται οι διαχωριστικές γραμμές των ταξικών συμφερόντων. Τη διαδικασία, όπου η ανθρωπιστική κρίση, αντί να γίνεται εργαλείο κυβερνητικής ή επιχειρηματικής πολιτικής, θα μετακυλύεται στο αστικό στρατόπεδο ως κρίση διαχείρισης των εκμεταλλευτών. Για να μπορέσει να αναπνεύσει η κοινωνία που ασφυκτιά, αυτοί που δεν χωρούν στον σημερινό κόσμο. Αν και εδώ δύο κόσμοι συγκρούονται, και ο ένας είναι το «έθνος» της αστικής κυριαρχίας, της ΕΕ και των θεσμών, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ και των ΜΚΟ, τότε πρέπει να βρούμε τις μορφές πολιτικής και κοινωνικής συγκρότησης του «έθνους» των καταπιεσμένων. Μέσα από αυτή τη διαδικασία να συγκροτούμε πρωτοβουλίες, συντονισμούς, όργανα εργατικής πολιτικής και όργανα του αντιπολεμικού κινήματος.

Γι’ αυτό πιστεύουμε πως χρειάζεται αναβάθμιση της δράσης μέσα κι έξω από το στρατό, νέες μορφές του αντιπολεμικού κινήματος μαζί με νέες και παλιές μορφές του εργατικού κινήματος. Χρειάζεται ενότητα του κόσμου της εργασίας και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, σε όλη την περιοχή που μαστίζεται από εμφύλιες συγκρούσεις, κοινωνικές καταστροφές, πολέμους του ΝΑΤΟ, των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και της νέας τάξης πραγμάτων

Είναι ανάγκη να βρει κοινούς τόπους δράσης και κινήματα ο Φαντάρος-Πολίτης Με Στολή και ο Πολίτης-Εργαζόμενος με Στολή-Εργασίας. Να συγκρουστούμε με τον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό και την στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, τη μετατροπή της σε ένα γιγαντιαίο στρατόπεδο συγκέντρωσης που θα χτίζεται διαρκώς πάνω στους μετανάστες και τους αποκλεισμένους και θα καταλήγει σε όλους. Χρειάζεται ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα αποτελεί οργανικό κομμάτι των αγώνων των εργαζόμενων, των μεταναστών και των ανέργων, όπως χρειάζεται ένα εργατικό κίνημα που θα συγκρούεται με τα δόγματα άμυνας-ασφάλειας ως το κυρίαρχο και τελικό μέτρο καθυπόταξης της κοινωνικής αμφισβήτησης.

Πιστεύουμε ότι τα υλικά για αυτό το άλμα υπάρχουν ήδη, διαμορφώνονται κάθε μέρα στις μικρές και μεγάλες συγκρούσεις, από το Κομπάνι και την Ανατολική Ουκρανία ως το Πάρκο Γκεζί και τη Βοσνία, από τους καταπιεσμένους της Αιγύπτου και τους Παλαιστίνιους που αγωνίζονται ενάντια στο κράτος του Ισραήλ ως την Ελλάδα και τους μετανάστες που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου και συντρίβονται στο φράχτη του Έβρου.

Να μπλοκάρουμε την μηχανή της εκμετάλλευσης, του πολέμου και της ομαλότητας στην ίδια μας τη χώρα. Αυτό είναι το καθήκον της διεθνιστικής, της ταξικής και της κοινωνικής αλληλεγγύης μας.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Τηλ: 6932 955437

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"