Σε μια από τις τελευταίες πρόβες της ομάδας των Ταχυδρομικών, αντικατέστησα τον τεχνικό και κάθισα στο ηλεκτρολογείο για να συντονίσω τα ηχητικά μέρη της παράστασης μαζί με τον φωτισμό.
Σε κάποιες φάσεις στην αρχή του έργου, έδινα με τον χαρακτηριστικό τρόπο που συνηθίζω, τις αναγκαίες παρατηρήσεις.
Σιγά - σιγά όμως αφέθηκα, ώσπου φτάσαμε στην σπουδαία σκηνή του Δικαστηρίου, κατά την οποία υπάρχει κορύφωση του έργου. Με μιας, ένιωσα θεατής που τον είχε συνεπάρει η υπόθεση και ...
αισθάνθηκα ότι έβλεπα το έργο σαν να ήταν η πρώτη μου φορά. Μόλις το συνειδητοποίησα, άφησα να βουρκώσουν λίγο τα μάτια μου. Ήταν πολύ όμορφο συναίσθημα. Έζησα για λίγο, τον ίδιο τον θάνατο του δάσκαλου, σαν πάρουν και συνεχίσουν να προσθέτουν οι άλλοι πάνω στις σκέψεις του.
Αισθάνθηκα στο έργο που παρακολουθούσα, όλους τους σπουδαίους Δασκάλους που συνάντησα στη ζωή μου, μια και ένα κομμάτι τους το αναγνώριζα τώρα σε αυτούς τους όμορφους ανθρώπους που έπασχαν δημιουργικά στην σκηνή. Σκέφτηκα, πόσο σπουδαίο είναι να αφήνεις τη δημιουργία σου ελεύθερη χωρίς να σκέφτεσαι ηλίθιες ιδιοκτησίες… Αυτό που μένει στο τέλος μιας ζωής, σ’ όσους συνεχίζουν τη θύμηση, είναι η γεύση μιας ανθρώπινης όσμωσης που κάποιοι την ονομάζουν και πολιτισμό.
Έφτασε ο καιρός λοιπόν να κοινωνήσουμε στους θεατές το δρόμο που τραβήξαμε. Μια παρέα ανθρώπων, που σε κόντρα της ζωής τους, έβρισκαν χρόνο να κάνουν Τέχνη έστω και αν ξυπνούσαν στις 6 το πρωί για να μοιράσουν γράμματα ή για να συντονίσουν το έργο ενός τεράστιου οργανισμού όπως είναι τα ΕΛΤΑ.
Σχεδόν όλα έγιναν με δυνάμεις της ομάδας κάτω από ένα όραμα, του οποίου ανέλαβα την ευθύνη, αποδελτιώνοντας την σημειολογία αυτού του σπουδαίου έργου του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Δουλέψαμε με επαγγελματισμό και δεν αφήσαμε τίποτε να πάει στην τύχη…
Οι ευχαριστίες μου σε συνεργάτες και τους ηθοποιούς θα υπάρξουν αναλυτικά κάποια στιγμή μόλις ετοιμαστεί το πρόγραμμα από το Πολιτιστικό Κέντρο που οργανώνει με επαγγελματική ακρίβεια τέτοιες παραγωγές.
Προς το παρόν βρισκόμαστε αυτές τις τελευταίες ημέρες, όλοι μας κάτω από το τρίπτυχο πρόσταγμα που χρειάζεται το θέατρο, με τις ίδιες (;) δύσκολες λέξεις: δουλειά, δουλειά, δουλειά!
Επεξήγηση του ερωτηματικού: (;)
Δουλειά προς τον Λογικό Νου μου, δουλειά προς το συναίσθημά μου και υποχρεωτικά δουλειά "προς" και "με" τους άλλους, με τους οποίους μοιραζόμαστε την συν-χώρεση της θεατρικής ιερουργίας.
Κώστας Ζωγραφόπουλος
http://kostaszografopoulos.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.