Ενα άρθρο του Jacques Sapir, για την Ελλάδα, που πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί και να προβληματίσει: Les trois victoires du gouvernement grec Par Jacques Sapir · 20 juin 2015 - (μετάφραση GOOGLE) το κείμενο στα ελληνικά:

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβανη

Les trois victoires du gouvernement grec

Par Jacques Sapir · 20 juin 2015

Quel que soit le résultat de l’Eurogroupe qui doit se réunir le 22 juin, lundi prochain, il est désormais clair que le gouvernement grec, abusivement appelé « gouvernement de la gauche radicale » ou « gouvernement de SYRIZA », mais en réalité gouvernement d’union (et le fait que cette union ait été faite avec le parti souverainiste ANEL est significatif), a remporté des succès spectaculaire. Ces succès concernent tant la Grèce, où le peuple a retrouvé sa dignité, que les pays européen, ou l’exemple donné par ce gouvernement montre désormais la marche à suivre. Mais, et c’est le plus important, ce gouvernement – dans la lutte sans merci qu’il a mené contre ce que l’on appelle par euphémisme les « institutions », c’est à dire pour l’essentiel l’appareil politico-économique de l’Union européenne, l’Eurogroupe, la Commission européenne et la Banque Centrale Européenne – a démontré que le « roi est nu ». L’ensemble de la structure, complexe et peu transparente de cet appareil politico-économique a été mis au défi de répondre à une demande politique, et c’est avéré incapable de le faire. L’image de l’Union européenne en a été fondamentalement altérée. Quoi qu’il sorte de la réunion de lundi prochain, qu’elle se solde par un constat d’échec ou par une capitulation de l’Allemagne et du courant « austéritaire », ou même, ce que l’on ne peut exclure, par une défaite du gouvernement grec, l’appareil politico-économique de l’UE aura fait au grand jour la preuve de sa nocivité, de son incompétence et de sa rapacité. Les peuples des pays européens savent désormais où se trouve leur pire ennemi.

L’union européenne sans stratégie.

Le gouvernement grec, dans le cours de la négociation qui a commencé dès la fin du mois de janvier dernier, a été confronté à la position inflexible de ces « institutions ». Mais, cette inflexibilité a traduit bien plus un manque tragique de stratégie, et la poursuite d’objectif contradictoire, qu’une réelle volonté. En effet, on a ainsi compris que ces « institutions » n’entendaient nullement céder sur le principe de l’Euro-austérité, une ...
politique d’austérité à l’échelle européenne mise en place au prétexte de « sauver l’Euro ». C’est pourquoi, elles ont adressé une fin de non recevoir au gouvernement grec dont les propositions étaient raisonnables, comme de nombreux économistes l’ont souligné[1]. Les propositions faites par ces « institutions » ont été qualifiées d’équivalent économique de l’invasion de l’Irak en 2003 par un éditorialiste qui n’est nullement classé sur la gauche de l’échiquier politique[2]. Il faut comprendre cela comme un terrible aveu d’échec. Une position a été publiquement défendue par les représentants de l’Union européenne, alors qu’elle n’était nullement fondée sur la réalité, et qu’elle n’avait pour sa seule défense que l’idéologie la plus étroite. Ces représentants ont été incapables de faire évoluer leurs positions et se sont enferrés dans un argumentaire très souvent mensonger tout comme le gouvernement américain s’était enferré sur la question des armes de destruction massive attribuées à Saddam Hussein.
Dans le même temps, ces « institutions » ont toujours proclamé leur volonté de garder la Grèce au sein de la zone Euro. Il faut ici comprendre l’immensité du paradoxe : on prétend une chose alors que l’on fait tout pour que son contraire survienne. Car, si les pays de l’Eurogroupe voulait réellement que la Grèce reste au sein de la zone Euro, ils devaient reconnaître que le pays avait besoin d’une effort d’investissement important sur plusieurs années, et qu’il fallait donc que l’Eurogroupe finance ce plan d’investissement. Poursuivant ainsi deux objectifs contradictoires, à la fois l’austérité et la volonté de grader la Grèce dans la zone Euro, il est plus que probable que les « institutions » vont perdre sur les deux tableaux. La Grèce va sortir dans les faits de la zone Euro, et la politique d’Euro-austérité sera mise en échec, avec des conséquences politiques tant en Espagne qu’en Italie.
Le gouvernement grec, en tenant bon jusqu’à présent aux demandes des « institutions » européennes, fait éclater au grand jour la contradiction de la politique de l’Union européenne. Par son attitude, il en souligne l’incohérence. Mais, il met aussi en évidence une autre chose : la malformation congénitale de la zone Euro.

L’Euro, dangereux avorton monétaire.

La question cependant se pose alors de comprendre pourquoi les « institutions », et en leur sein des personnalités politiques comme Angela Merkel, Jean-Claude Juncker, François Hollande, ont-ils été incapables de voir que, faute de ce grand plan d’investissement qui permettrait à l’appareil productif grec de retrouver sa compétitivité d’avant la mise en place de l’Euro, la Grèce ne pouvait pas survivre au sein de la zone Euro. La réponse est assez simple : c’est la fragilité intrinsèque de la zone Euro elle-même, à laquelle s’additionne l’investissement tant politique que symbolique que ces dirigeants ont consenti dans sa mise en place.
L’Euro se présente comme une « monnaie unique » pour les pays qui l’utilisent. Cela se reflète dans la structure technique de l’Euro. L’existence des comptestarget2 et de la compensation entre l’Euro « allemand », « français », « italien » ou « grec », montre bien que nous ne sommes pas en présence d’une véritable « monnaie unique » mais d’un système établissant une règle de fer quant à la parité relative des monnaies[3]. En réalité, l’Euro est un régime de change fixe (comme l’était l’étalon-Or) déguisé en monnaie unique car il n’y a pas de fédéralisme budgétaire, fiscal ou social. La construction de ce fédéralisme économique est une des conditions nécessaires pour qu’une monnaie unique puisse fonctionner sur des territoires très hétérogènes[4].
L’idée que la mise en place de l’Euro allait, en raison même de ces absences d’institutions fédérales, provoquer le mouvement politique qui conduirait à leur construction s’est avérée fausse. J’ai le plus grand respect pour ceux qui, au sein des économistes, continuent de plaider pour la mise en place de ces institutions fédérales, mais c’est un respect qui est bien plus justifié par leur obstination que pour leur intelligence. Ils sont obstinés, en effet, mais la réalité a tranché. Il n’y aura pas de construction fédérale, et l’Euro sera condamné à n’être qu’un avorton monétaire, dont la survie n’engendre que des crises à répétition. Et cette démonstration nous la devons au gouvernement grec.

L’Euro, fausse « monnaie unique ».

Mais, le gouvernement grec a fait une troisième démonstration, celle de la fragilité intrinsèque de l’Euro. S’il y a bien quelqu’un qui a conscience de l’extrême fragilité de la zone Euro, un point que j’avais souligné dans un article datant de 2006[5], c’est le Président de la Banque Centrale Européenne lui même, M. Mario Draghi. Il faut écouter, et lire, ce qu’il a dit dans la conférence de presse qu’il a donné en novembre 2014 : « So it should be clear that the success of monetary union anywhere depends on its success everywhere. The Euro is – and has to be – irrevocable in all its member states, not just because the Treaties say so, but because without this there cannot be a truly single money ». (Il doit être clair que le succès de l’Union monétaire dans n’importe quel pays dépend de son succès dans tous les pays. L’Euro est – et doit être – irrévocable dans tous les Etats membres, non pas parce que ainsi le disent les Traités, mais parce que sans cela il ne peut y avoir véritablement de monnaie unique).
C’est une déclaration d’une extrême importance. Draghi affirme qu’un échec local de l’Euro impliquerait un échec global. Or, rien dans la théorie économique ne va dans son sens. Hier, quand l’Etat libre d’Irlande s’est séparé du Royaume-Uni, cela n’a pas provoqué de crise de la Livre Sterling. Si, demain, la Cachemire sortait de l’Union Indienne et adoptait sa propre monnaie, cela ne remettrait pas en cause la Roupie pour les autres Etats de l’Union indienne. Mais, ce que dit Draghi, si ce n’est pas conforme à la théorie et à la pratique des unions monétaires, est effectivement exact dans le cas de l’Euro. Il en est ainsi parce que l’Euro n’est pas une union monétaire complète, et ne peut pas l’être dans le monde réel, et qu’il n’est qu’un subterfuge pour faire adopter aux pays européens une règle de stabilité des parités monétaires dont l’Allemagne avait le plus grand besoin pour développer son commerce et son économie. Faute des mécanismes assurant la plénitude de l’Union monétaire, et l’on sait que cela impliquerait des transferts très importants des pays d’Europe du Nord (et dans l’essentiel de l’Allemagne) vers les pays de l’Europe du Sud, l’Euro restera incomplet, et dans les faits un avorton monétaire. Telle est la raison pourquoi les dirigeants européens sont tellement affolés devant la perspective du « Grexit ». Cette perspective n’est pas celle d’une apocalypse comme le prétend le Président de la Banque Centrale de Grèce dont on ne lit que trop bien le jeu politique malsain. Des voix, aujourd’hui toujours plus nombreuses, commencent à dire que la sortie de la zone Euro pourrait être pour la Grèce un moindre mal[6]. Là encore, nous devons cette démonstration au gouvernement grec, auquel nous serons largement redevable dans les années qui viennent.

Sur ces trois points, il est donc clair que le gouvernement grec a déjà remporté des victoires essentielles. Ces victoires, et l’exemple qu’il a donné tant en interne avec la décision des dirigeants de Syriza de s’allier aux souverainistes de l’ANEL qu’en externe dans son comportement vis-à-vis des « institutions », seront les acquis les plus précieux de la crise grecque, et ceci quel qu’en soit son dénouement.

[1] A. Sen, « The economic consequances of austerity », The New Statesman, 8 juin 2015, http://www.newstatesman.com/politics/2015/06/amartya-sen-economic-consequences-austerity, Galbraith J., 16 juin 2015,http://www.project-syndicate.org/commentary/imf-greece-debt-restructuring-by-james-k-galbraith-2015-06

[2] Evans-Pritchard A., « Greek debt crisis is the Iraq War of finance », The Telegraph, 19 juin 2015,http://www.telegraph.co.uk/finance/economics/11687229/Greek-debt-crisis-is-the-Iraq-War-of-finance.html

[3] Voir Coppola F., « Mario Draghi and the Holy Grail », 18 juin 2015,http://coppolacomment.blogspot.co.uk/2015/06/mario-draghi-and-holy-grail.html

[4] Sapir J., “Différenciation régionale et fédéralisme budgétaire en Russie” inCritique Internationale n°11, avril 2001, pp. 161-178.

[5] Sapir J.,  La Crise de l’Euro : erreurs et impasses de l’Européisme » inPerspectives Républicaines, n°2, Juin 2006, pp. 69-84.

[6] Munchau W., « Greece has nothing to lose by saying no to creditors »,Financial Times, 14 juin 2015, http://www.ft.com/intl/cms/s/0/5e38f1be-1116-11e5-9bf8-00144feabdc0.html#axzz3d3G2O5Is

---------------------------------------

Με την επιφύλαξη της ΜΗ σωστής απόδοσης (μετάφραση GOOGLE) το κείμενο στα ελληνικά:

Οι τρεις νίκες της Ελληνικής Κυβέρνησης

Με Jacques Sapir · 20 του Ιουνίου, 2015

Όποια και αν είναι η έκβαση του Eurogroup που θα πραγματοποιηθεί στις 22 Ιουνίου την προσεχή Δευτέρα, είναι πλέον σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση, εσφαλμένα ονομάζεται «κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς» ή «κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά στην πραγματικότητα κυβέρνηση Ένωση (και το γεγονός ότι αυτή η ένωση έγινε με την υπέρμαχων της κρατικής κυριαρχίας κόμματος ANEL είναι σημαντική), κέρδισε θεαματική επιτυχία. Οι επιτυχίες αυτές αφορούν, όπως η Ελλάδα, όπου οι άνθρωποι έχουν ανακτήσει την αξιοπρέπειά τους, λόγω ευρωπαϊκή χώρα, ή το παράδειγμα που έθεσε η κυβέρνηση είναι τώρα δείχνει το δρόμο προς τα εμπρός. Αλλά, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, αυτή η κυβέρνηση - όχι ευχαριστώ στον αγώνα οδήγησε ενάντια σε αυτό που κατ 'ευφημισμό ονομάζεται «ιδρύματα», δηλαδή κυρίως το πολιτικό μηχανισμό -Οικονομική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Eurogroup, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - έχει δείξει ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός". Η όλη δομή, πολύπλοκο και αδιαφανές αυτής της πολιτικο-οικονομικός μηχανισμός ήταν πρόκληση να ανταποκριθεί σε ένα πολιτικό αίτημα, και δεν ήταν σε θέση να το πράξουν. Η εικόνα της ΕΕ έχει αλλάξει θεμελιωδώς. Ανεξάρτητα από το είδος της επόμενης συνεδρίασης της Δευτέρας, αυτό οδηγεί σε μια αποτυχία ή μια συνθηκολόγηση της Γερμανίας και νυν "austéritaire» ή ακόμη, αυτό που δεν μπορεί να αποκλείσει, στην ήττα της ελληνικής κυβέρνησης, πολιτική και οικονομική συσκευή της ΕΕ έχει αποδειχθεί ανοιχτά βλαπτικότητα, την ανικανότητα και απληστία του. Οι λαοί των ευρωπαϊκών χωρών ξέρετε τώρα, όπου ο χειρότερος εχθρός τους.

Η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ελληνική κυβέρνηση, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων που άρχισαν στα τέλη του Ιανουαρίου, βρέθηκε αντιμέτωπος με την άκαμπτη θέση αυτών των «ιδρυμάτων». Αλλά αυτή η ακαμψία έχει περισσότερα αντανακλά μια τραγική έλλειψη στρατηγικής, και επιδιώκουν συγκρουόμενους στόχους, μια πραγματική βούληση. Πράγματι, ήταν καλά κατανοητό ότι αυτά τα "όργανα" δεν είχε καμία πρόθεση να δώσουν στην αρχή της ευρω-λιτότητας, μια πολιτική λιτότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που έχει συσταθεί με το πρόσχημα της «διάσωση του ευρώ».Ως εκ τούτου, έχουν αποσταλεί έκκληση στην ελληνική κυβέρνηση, της οποίας οι προτάσεις ήταν λογικό, όπως πολλοί οικονομολόγοι τόνισαν [1] . Οι προτάσεις που έγιναν από αυτά τα "θεσμοί" έχουν περιγραφεί ως το οικονομικό ισοδύναμο με την εισβολή στο Ιράκ το 2003, από έναν αρθρογράφο ο οποίος δεν περιλαμβάνεται στη λίστα στα αριστερά του πολιτικού φάσματος [2] . Πρέπει να καταλάβουμε αυτό ως μια φοβερή αποδοχή της αποτυχίας. Μια θέση δημοσίως υπερασπίστηκε από τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ δεν ήταν σε καμία περίπτωση δεν βασίζεται στην πραγματικότητα, και ότι είχε μόνο για την υπεράσπισή της το στενό ιδεολογία. Οι αντιπρόσωποι αυτοί δεν ήταν σε θέση να αλλάξουν τις θέσεις τους και συχνά οι ίδιοι που αλιεύονται σε μια ψευδές επιχείρημα, καθώς η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε αλυσοδεμένα για το θέμα των όπλων μαζικής καταστροφής που αποδίδεται στον Σαντάμ Χουσεΐν.
Την ίδια στιγμή, αυτά τα "όργανα "έχουν διακηρύξει πάντα την επιθυμία τους να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη. Εδώ πρέπει να κατανοήσουμε την απεραντοσύνη του παραδόξου: λένε ένα πράγμα και να κάνουμε τα πάντα έτσι ώστε να συμβαίνει το αντίθετο. Για το αν οι χώρες του Eurogroup ήθελε πραγματικά ότι η Ελλάδα παραμένει στη ζώνη του ευρώ, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η χώρα χρειάζεται μια σημαντική επένδυση κατά τη διάρκεια αρκετών ετών, και ότι, επομένως, ήταν αναγκαίο η Eurogroup χρηματοδότηση αυτού του επενδυτικού σχεδίου. Έτσι, επιδιώκει δύο αντιφατικούς στόχους, τόσο η λιτότητα και θα γκρέιντερ Ελλάδα στη ζώνη του Ευρώ, είναι περισσότερο από πιθανό ότι τα «όργανα» θα χάσει και τους δύο τρόπους. Η Ελλάδα θα βγει στα πραγματικά περιστατικά της Ευρωζώνης και της πολιτικής ευρω-λιτότητας θα τεθεί υπό έλεγχο, με πολιτικές συνέπειες τόσο στην Ισπανία όσο και στην Ιταλία.
Η ελληνική κυβέρνηση, λαμβάνοντας καλή μέχρι στιγμής οι αιτήσεις "ιδρύματα" ευρωπαϊκό, εκρήξεις στην ανοιχτή την αντίφαση της πολιτικής της ΕΕ. Με τη στάση του, υπογραμμίζει την ασυνέπεια. Όμως τονίζεται επίσης και κάτι άλλο: συγγενή δυσπλασία της ζώνης του ευρώ.

Το ευρώ, η νομισματική επικίνδυνη άμβλωση.

Ωστόσο, τίθεται το ερώτημα γιατί τα "όργανα", εντός και πολιτικοί όπως ο Άνγκελα Μέρκελ, Γιούνκερ, Φρανσουά Ολάντ, ήταν αυτοί αδυνατούν να δουν ότι χωρίς αυτό το μεγάλο επενδυτικό σχέδιο ότι θα επιτρέψει το ελληνικό παραγωγικό σύστημα να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της, πριν από την εισαγωγή του ευρώ, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει στην Ευρωζώνη. Η απάντηση είναι πολύ απλή: είναι η εγγενής ευθραυστότητα της ίδιας της Ευρωζώνης, στην οποία προστίθεται το πολιτικό όσο και συμβολική επένδυση που αυτοί οι ηγέτες έχουν κάνει στην εφαρμογή του.
Το ευρώ είναι ως ένα «ενιαίο νόμισμα» για τις χώρες που το χρησιμοποιούν.Αυτό αντικατοπτρίζεται στην τεχνική δομή του ευρώ. Η ύπαρξη των λογαριασμών του TARGET2 και αποζημίωση μεταξύ του ευρώ "γερμανικό", "γαλλικά", "Ιταλική" ή "Ελληνική", δείχνει ότι δεν είμαστε στην παρουσία ενός αληθινού «ενιαίο νόμισμα», αλλά να ένα σύστημα για τη θέσπιση ενός κανόνα του σιδήρου στη σχετική ισοτιμία των νομισμάτων [3] . Στην πραγματικότητα, το ευρώ είναι ένα σταθερό καθεστώς συναλλαγματικών ισοτιμιών (όπως ήταν η τυπική Gold) που μεταμφιέζεται ως ένα ενιαίο νόμισμα, καθώς δεν υπάρχει δημοσιονομικού φεντεραλισμού, φορολογικές ή κοινωνικές. Η κατασκευή αυτού του οικονομικού φεντεραλισμού είναι μία από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για ένα ενιαίο νόμισμα να λειτουργεί σε πολύ ετερογενή εδάφη [4] .
Η ιδέα ότι η εισαγωγή του ευρώ θα συνεπαγόταν, λόγω αυτών των απουσιών ομοσπονδιακούς θεσμούς, να προκαλέσει το πολιτικό κίνημα που θα οδηγήσει στην κατασκευή τους αποδείχτηκαν ψευδείς. Τρέφω μεγάλο σεβασμό για εκείνους που, μεταξύ των οικονομολόγων συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε για την εφαρμογή αυτών των ομοσπονδιακών οργάνων, αλλά είναι μια σχέση η οποία είναι περισσότερο από ό, τι δικαιολογείται από το πείσμα τους για την ευφυΐα τους. Είναι πεισματάρης, πράγματι, αλλά η πραγματικότητα έχει αποκλειστεί.Δεν θα υπάρξει ομοσπονδιακή δομή, και το Ευρώ θα καταδικαστεί σε μια απλή νομισματική runt η επιβίωση των οποίων παράγει μόνο επανειλημμένες κρίσεις.Και αυτή η επίδειξη οφείλουμε προς την ελληνική κυβέρνηση.

Το ευρώ, ψευδή "ενιαίου νομίσματος".

Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει ένα τρίτο απόδειξη, ότι της εγγενούς αστάθειας του ευρώ. Αν έχει κάποιος που γνωρίζει την εξαιρετικά ευαίσθητος χαρακτήρας της ζώνης του ευρώ, ένα σημείο τόνισα σε ένα άρθρο από το 2006[5] , ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τον Ομοίως, ο κ Mario Draghi. Πρέπει να ακούσετε και να διαβάσετε τι είπε στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε τον Νοέμβριο του 2014: «  Έτσι shoulds είναι σαφές que le επιτυχία της νομισματικής ένωσης εξαρτάται από οπουδήποτε ΤΠΕ επιτυχία παντού. Το ευρώ είναι - και πρέπει να είναι - αμετάκλητη σε όλα τα κράτη μέλη των ΤΠΕ, οι Συνθήκες Μόνο και μόνο επειδή δεν το πω έτσι, στοχεύουν Διότι χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει μια πραγματικά ενιαία χρήματα  ". (Θα πρέπει να είναι σαφές ότι η επιτυχία της νομισματικής ένωσης σε κάθε χώρα εξαρτάται από την επιτυχία της σε όλες τις χώρες το ευρώ -. Και πρέπει να είναι - αμετάκλητη σε όλα τα κράτη μέλη, και όχι επειδή το Συνθήκες πω, αλλά γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ενιαίο νόμισμα). 
Πρόκειται για μια δήλωση εξαιρετικής σημασίας. Draghi λέει ότι ένα τοπικό αποτυχία του ευρώ θα σήμαινε μια συνολική αποτυχία. Δεν υπάρχει τίποτα στην οικονομική θεωρία αυτή στην κατεύθυνσή του. Χθες, όταν το Ιρλανδικό ελεύθερο κράτος είχε χωριστεί από το Ηνωμένο Βασίλειο, αυτό δεν έχει δημιουργήσει μια κρίση της βρετανικής λίρας. Αν αύριο το Κασμίρ από την ινδική Ένωση και ενέκρινε το δικό της νόμισμα, αυτό δεν θέτει υπό αμφισβήτηση τη ρουπία για άλλες χώρες της Ινδικής Ένωσης. Αλλά αυτό που είπε ο Ντράγκι, εάν δεν είναι συνεπής με τη θεωρία και την πρακτική των νομισματικών ενώσεων, είναι στην πραγματικότητα αλήθεια στην περίπτωση του Ευρώ. Αυτό συμβαίνει επειδή το ευρώ δεν είναι μια πλήρης νομισματική ένωση, και δεν μπορεί να είναι στον πραγματικό κόσμο, και αυτό είναι μόνο ένα τέχνασμα για να περάσει σε έναν κανόνα των ευρωπαϊκών χωρών της σταθερότητας των συναλλαγματικών ισοτιμιών τα οποία η Γερμανία είχε τη μεγαλύτερη ανάγκη για την ανάπτυξη του εμπορίου και της οικονομίας της. Χωρίς μηχανισμούς για να διασφαλίσει την εκπλήρωση της νομισματικής ένωσης, και ξέρουμε ότι θα συνεπαγόταν πολύ σημαντική μεταφορές χώρες της Βόρειας Ευρώπης (και στις περισσότερες της Γερμανίας) προς τις χώρες της Ευρώπης Νότια, το ευρώ θα παραμείνει ατελής, και μάλιστα μια νομισματική runt. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι τρελός με την προοπτική της "Grexit". Αυτή η προοπτική δεν είναι εκείνη ενός Αποκάλυψης είναι σύμφωνα με τον πρόεδρο της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδα, η οποία μπορεί κανείς να διαβάσει πολύ καλά το νοσηρό πολιτικό παιχνίδι. Ψηφίστε, σήμερα όλο και πιο πολλά, αρχίζουν να λένε ότι η έξοδος από τη ζώνη του ευρώ για την Ελλάδα θα μπορούσε να είναι το μικρότερο κακό, [6] . Και πάλι, έχουμε αυτήν την επίδειξη στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα είναι σε μεγάλο βαθμό χρεωμένες κατά τα προσεχή έτη. Σε αυτά τα τρία σημεία, είναι σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει κερδίσει κλειδί νίκες.Αυτές οι νίκες, και το παράδειγμα που έδωσε τόσο στο εσωτερικό με την απόφαση των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ να συμμαχήσει με εθνική κυριαρχία ANEL και εξωτερικά του έναντι των αναληφθεισών συμπεριφορά "ιδρύματα" είναι Το πιο πολύτιμο επιτεύγματα της ελληνικής κρίσης, και αυτό ανεξάρτητα από την έκβασή της. 

[1] Α Sen, "Οι οικονομικές consequances της λιτότητας», The NewStatesman, 8 Ιουνίου, 2015,http://www.newstatesman.com/politics/2015/06/amartya-sen-economic-consequences-austerity , 

J. Galbraith, 16 Ιούνη Α "ελληνική κρίση χρέους είναι το πόλεμο στο Ιράκ Οικονομικών", The Telegraph , 19 Ιουνίου ΣΤ Κόπολα, "Mario Draghi και το Άγιο Δισκοπότηρο", 

18 Ιουνίου, 2015,http://coppolacomment.blogspot.co.uk/2015/06/mario-draghi-and-holy-grail.html 

[4] J. Sapir «Περιφερειακή διαφοροποίηση και δημοσιονομικού φεντεραλισμού στη Ρωσία" στο Διεθνές κριτική Νο 11, Απρίλιος 2001, σελ. 161 - 178. 

[5] J. Sapir, η κρίση του ευρώ: τα λάθη και αδιέξοδα των Europeism "στοOutlook Ρεπουμπλικάνων , Νο 2, Ιούνιος 2006, σελ. 69-84. 

[6] W. Munchau, «η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει, λέγοντας όχι σε πιστωτές," Financial Times , 14 Ιουνίου 2015, http://www.ft.com/intl/cms/s/0/5e38f1be -1116-11e5-9bf8-00144feabdc0.html # axzz3d3G2O5Is

Jacques Sapir

Το ερευνητικό του έργο ήταν προσανατολισμένο σε τρεις διαστάσεις, τη μελέτη της ρωσικής οικονομίας και τη μετάβαση, η ανάλυση των οικονομικών κρίσεων και η θεωρητική έρευνα για οικονομικούς θεσμούς και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των επιμέρους συμπεριφορά. Συνέχισε την έρευνά του από το 2000 σχετικά με την αλληλεπίδραση μεταξύ των καθεστώτων των συναλλαγματικών ισοτιμιών, τη διάρθρωση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων και της μακροοικονομικής αστάθειας. Από το 2007 έχει συμμετάσχει στην ανάλυση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα στην κρίση της ζώνης του ευρώ.

http://russeurope.hypotheses.org/3978

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"