Ο διάσημος νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς σχολιάζει για μία ακόμη φορά τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, με άρθρο του στο περιοδικό time.
Joseph E. Stiglitz: The U.S. Must Save Greece
If Greece continues with austerity, it would be depression without end
As the Greek saga continues, many have marveled at Germany’s chutzpah. It received, in real terms, one of the largest bailout and debt reduction in history and unconditional aid from the U.S. in the Marshall Plan. And yet it refuses even to discuss debt relief. Many, too, have marveled at how Germany has done so well in the propaganda game, selling an image of a long-failed state that refuses to go along with the minimal conditions demanded in return for generous aid.
The facts prove otherwise: From the mid-90’s to the beginning of the crisis, the Greek economy was growing at a faster rate than the EU average (3.9% vs 2.4%). The Greeks took austerity to heart, slashing expenditures and increasing taxes. They even achieved a primary surplus (that is, tax revenues exceeded expenditures excluding interest payments), and their fiscal position would have been truly impressive had they not gone into depression. Their depression—25% decline in GDP and 25% unemployment, with youth unemployment twice that—is because they did what was demanded of them, not because of their failure to do so. It was the predictable and predicted response to the austerity. ...
The question now is: What’s next, assuming (as seems ever more likely) they are effectively thrown out of the euro? It’s likely that the European Central Bank will refuse to do its job—as the Central Bank for Greece, it should do what every central bank is supposed to do, act as a lender of last resort. And if it refuses to do that, Greece will have no option but to create a parallel currency. The ECB has already begun tightening the screws, making access to funds more and more difficult.
This is not the end of the world: Currencies come and go. The euro is just a 16-year-old experiment, poorly designed and engineered not to work—in a crisis money flows from the weak country’s banks to the strong, leading to divergence. GDP today is more than 17% below where it would have been had the relatively modest growth trajectory of Europe before the euro just continued. I believe the euro has much to do with this disappointing performance.
Managing the transition from the euro to the Greek euro may not be easy, but Argentina and others have shown how it can be done. The government would recapitalize the banks in the new currency, continue with capital controls, restrict bank withdrawals, and facilitate the transfer of money within the banking system from one party to another. The money inside the banking system would be slightly discounted (i.e. worth slightly less than cash—in the case of Argentina, the discount was a few percentage points for ordinary transactions). Pensioners would need to get special treatment.
Meanwhile, Greece would begin the process of debt restructuring: Even the IMF says that it’s absolutely necessary. The Greeks might take a page from Argentina, exchanging current bonds for GDP-linked bonds, where payments increase with Greece’s prosperity. Such bonds align the incentives of debtors and creditors (unlike the current system, where Germany benefits from the weaknesses in Greece).
Greece can easily survive without the funds from the IMF and the eurozone. Greece has done such a good job of adjusting its economy that, apart from what it’s paying to service the debt, it has a surplus. It isn’t even dependent on the IMF and the eurozone for foreign exchange: At least before the most recent stranglehold that Greece’s creditors had imposed, it was running a current account surplus of 1%—5% if we exclude oil exports. (What it was buying abroad in imports was 1% less than what it was selling in exports.) Especially if oil prices remain low, and if its lower “new” exchange rate attracts more tourists and encourages exports, it can weather the storm.
After Argentina restructured its debt and devalued, it grew rapidly—the fastest rate of growth around the world except for China—from its crisis until the global financial crisis of 2008. Every country is different. Economists debate about how responsive exports and imports are to changes in exchange rates. Argentina benefited from a large increase in exports as a result of the commodity boom. There are, however, some striking similarities: Both countries were being strangled by austerity. Both countries under the IMF programs saw rising unemployment, poverty, and immense suffering. Had Argentina continued with austerity, there would have just been more of the same. The Argentina people rose up and said no. So, too, for Greece: If Greece continues with austerity, it would be depression without end.
The U.S. was generous with Germany as we defeated it. Now, it is time for the U.S. to be generous with our friends in Greece in their time of need, as they have been crushed for the second time in a century by Germany, this time with the support of the troika. At a technical level, the Federal Reserve needs to create a swap line with Greece’s central bank, which—as a result of the default of the ECB in fulfilling its responsibilities—will have to take on once again the role of lender of last resort. Greece needs unconditional humanitarian aid; it needs Americans to buy its products, take vacations there, and show a solidarity with Greece and a humanity that its European partners were not able to display.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι αυτό που έχει αποτύχει όλα αυτά τα χρόνια είναι η πολιτική της λιτότητας την οποία εφάρμοσε η Ελλάδα και όχι η αποτυχία της να εφαρμόσει αυτά που της ζητούσαν οι δανειστές της.
Ο Στίγλιτς καυτηριάζει τη στάση της Γερμανίας η οποία έλαβε ένα από τα μεγαλύτερα προγράμματα διάσωσης και μείωσης τους χρέους της και άνευ όρων βοήθεια από τις ΗΠΑ, χωρίς όμως να συζητάει καν κούρεμα στο ελληνικό χρέος.Προπαγάνδα της Γερμανίας η «αποτυχημένη» Ελλάδα. Συνεχίζοντας δεν διστάζει να χαρακτηρίσει «προπαγάνδα της Γερμανίας» την εικόνα μιας χώρας που αποτυγχάνει να... συμμορφωθεί εδώ και χρόνια στις ελάχιστες προϋποθέσεις που τις θέτουν οι δανειστές της.
Αυτή η εικόνα για τον Στίγκλιτς είναι ψεύτικη και σύμμαχό του έχει τα ίδια τα νούμερα της κρίσης τα οποία και παραθέτει. Από τα μέσα της δεκαετίας του 90, στην αρχή της κρίσης, η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ταχύτερο ρυθμό από το μέσο όρο της ΕΕ (3,9% έναντι 2,4%).
Στη συνέχεια όμως οι Έλληνες βούτηξαν για τα καλά μέσα στη λιτότητα, μειώνοντας τις δαπάνες και αυξάνοντας τους φόρους.
Μπόρεσαν να πετύχουν ακόμη και πρωτογενές πλεόνασμα (δηλαδή, τα φορολογικά έσοδα υπερέβησαν τις δαπάνες με εξαίρεση τις πληρωμές τόκων).
Ο Στίγκλιτς χαρακτηρίζει τη δημοσιονομική αυτή επίδοση ως εντυπωσιακή σημειώνοντας όμως παράλληλα την ύφεση που βούλιαξε την ελληνική οικονομία: «Ύφεση με μείωση 25% του ΑΕΠ και αύξηση της ανεργίας στο 25%, έχοντας την ανεργία των νέων στο διπλάσιο ποσοστό από αυτό», σημειώνει χαρακτηρίζοντας αυτή την εξέλιξη προβλέψιμη.
Προσθέτει μάλιστα ότι όσο συνεχίζεται η λιτότητα τόσο και θα πέφτει σε πιο βαθιά ύφεση η χώρα.
Το ευρώ απέτυχε.
Ο νομπελίστας οικονομολόγος που έχει κάνει δεκάδες αναφορές στο ελληνικό ζήτημα χαρακτηρίζει το ευρώ ως ένα αποτυχημένο πείραμα 16 χρόνων που λόγω του φτωχού σχεδιασμού του δεν μπορεί να λειτουργήσει άλλο. «Τα νομίσματα έρχονται και παρέρχονται», θα σχολιάσει στο twitter, ενώ προτρέπει με άλλο άρθρο του στο Time την Αμερικανική Κυβέρνηση να σώσει αυτή την Ελλάδα. .
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Joseph E. Stiglitz: The U.S. Must Save Greece
If Greece continues with austerity, it would be depression without end
As the Greek saga continues, many have marveled at Germany’s chutzpah. It received, in real terms, one of the largest bailout and debt reduction in history and unconditional aid from the U.S. in the Marshall Plan. And yet it refuses even to discuss debt relief. Many, too, have marveled at how Germany has done so well in the propaganda game, selling an image of a long-failed state that refuses to go along with the minimal conditions demanded in return for generous aid.
The facts prove otherwise: From the mid-90’s to the beginning of the crisis, the Greek economy was growing at a faster rate than the EU average (3.9% vs 2.4%). The Greeks took austerity to heart, slashing expenditures and increasing taxes. They even achieved a primary surplus (that is, tax revenues exceeded expenditures excluding interest payments), and their fiscal position would have been truly impressive had they not gone into depression. Their depression—25% decline in GDP and 25% unemployment, with youth unemployment twice that—is because they did what was demanded of them, not because of their failure to do so. It was the predictable and predicted response to the austerity. ...
The question now is: What’s next, assuming (as seems ever more likely) they are effectively thrown out of the euro? It’s likely that the European Central Bank will refuse to do its job—as the Central Bank for Greece, it should do what every central bank is supposed to do, act as a lender of last resort. And if it refuses to do that, Greece will have no option but to create a parallel currency. The ECB has already begun tightening the screws, making access to funds more and more difficult.
This is not the end of the world: Currencies come and go. The euro is just a 16-year-old experiment, poorly designed and engineered not to work—in a crisis money flows from the weak country’s banks to the strong, leading to divergence. GDP today is more than 17% below where it would have been had the relatively modest growth trajectory of Europe before the euro just continued. I believe the euro has much to do with this disappointing performance.
Managing the transition from the euro to the Greek euro may not be easy, but Argentina and others have shown how it can be done. The government would recapitalize the banks in the new currency, continue with capital controls, restrict bank withdrawals, and facilitate the transfer of money within the banking system from one party to another. The money inside the banking system would be slightly discounted (i.e. worth slightly less than cash—in the case of Argentina, the discount was a few percentage points for ordinary transactions). Pensioners would need to get special treatment.
Meanwhile, Greece would begin the process of debt restructuring: Even the IMF says that it’s absolutely necessary. The Greeks might take a page from Argentina, exchanging current bonds for GDP-linked bonds, where payments increase with Greece’s prosperity. Such bonds align the incentives of debtors and creditors (unlike the current system, where Germany benefits from the weaknesses in Greece).
Greece can easily survive without the funds from the IMF and the eurozone. Greece has done such a good job of adjusting its economy that, apart from what it’s paying to service the debt, it has a surplus. It isn’t even dependent on the IMF and the eurozone for foreign exchange: At least before the most recent stranglehold that Greece’s creditors had imposed, it was running a current account surplus of 1%—5% if we exclude oil exports. (What it was buying abroad in imports was 1% less than what it was selling in exports.) Especially if oil prices remain low, and if its lower “new” exchange rate attracts more tourists and encourages exports, it can weather the storm.
After Argentina restructured its debt and devalued, it grew rapidly—the fastest rate of growth around the world except for China—from its crisis until the global financial crisis of 2008. Every country is different. Economists debate about how responsive exports and imports are to changes in exchange rates. Argentina benefited from a large increase in exports as a result of the commodity boom. There are, however, some striking similarities: Both countries were being strangled by austerity. Both countries under the IMF programs saw rising unemployment, poverty, and immense suffering. Had Argentina continued with austerity, there would have just been more of the same. The Argentina people rose up and said no. So, too, for Greece: If Greece continues with austerity, it would be depression without end.
The U.S. was generous with Germany as we defeated it. Now, it is time for the U.S. to be generous with our friends in Greece in their time of need, as they have been crushed for the second time in a century by Germany, this time with the support of the troika. At a technical level, the Federal Reserve needs to create a swap line with Greece’s central bank, which—as a result of the default of the ECB in fulfilling its responsibilities—will have to take on once again the role of lender of last resort. Greece needs unconditional humanitarian aid; it needs Americans to buy its products, take vacations there, and show a solidarity with Greece and a humanity that its European partners were not able to display.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι αυτό που έχει αποτύχει όλα αυτά τα χρόνια είναι η πολιτική της λιτότητας την οποία εφάρμοσε η Ελλάδα και όχι η αποτυχία της να εφαρμόσει αυτά που της ζητούσαν οι δανειστές της.
Ο Στίγλιτς καυτηριάζει τη στάση της Γερμανίας η οποία έλαβε ένα από τα μεγαλύτερα προγράμματα διάσωσης και μείωσης τους χρέους της και άνευ όρων βοήθεια από τις ΗΠΑ, χωρίς όμως να συζητάει καν κούρεμα στο ελληνικό χρέος.Προπαγάνδα της Γερμανίας η «αποτυχημένη» Ελλάδα. Συνεχίζοντας δεν διστάζει να χαρακτηρίσει «προπαγάνδα της Γερμανίας» την εικόνα μιας χώρας που αποτυγχάνει να... συμμορφωθεί εδώ και χρόνια στις ελάχιστες προϋποθέσεις που τις θέτουν οι δανειστές της.
Αυτή η εικόνα για τον Στίγκλιτς είναι ψεύτικη και σύμμαχό του έχει τα ίδια τα νούμερα της κρίσης τα οποία και παραθέτει. Από τα μέσα της δεκαετίας του 90, στην αρχή της κρίσης, η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ταχύτερο ρυθμό από το μέσο όρο της ΕΕ (3,9% έναντι 2,4%).
Στη συνέχεια όμως οι Έλληνες βούτηξαν για τα καλά μέσα στη λιτότητα, μειώνοντας τις δαπάνες και αυξάνοντας τους φόρους.
Μπόρεσαν να πετύχουν ακόμη και πρωτογενές πλεόνασμα (δηλαδή, τα φορολογικά έσοδα υπερέβησαν τις δαπάνες με εξαίρεση τις πληρωμές τόκων).
Ο Στίγκλιτς χαρακτηρίζει τη δημοσιονομική αυτή επίδοση ως εντυπωσιακή σημειώνοντας όμως παράλληλα την ύφεση που βούλιαξε την ελληνική οικονομία: «Ύφεση με μείωση 25% του ΑΕΠ και αύξηση της ανεργίας στο 25%, έχοντας την ανεργία των νέων στο διπλάσιο ποσοστό από αυτό», σημειώνει χαρακτηρίζοντας αυτή την εξέλιξη προβλέψιμη.
Προσθέτει μάλιστα ότι όσο συνεχίζεται η λιτότητα τόσο και θα πέφτει σε πιο βαθιά ύφεση η χώρα.
Το ευρώ απέτυχε.
Ο νομπελίστας οικονομολόγος που έχει κάνει δεκάδες αναφορές στο ελληνικό ζήτημα χαρακτηρίζει το ευρώ ως ένα αποτυχημένο πείραμα 16 χρόνων που λόγω του φτωχού σχεδιασμού του δεν μπορεί να λειτουργήσει άλλο. «Τα νομίσματα έρχονται και παρέρχονται», θα σχολιάσει στο twitter, ενώ προτρέπει με άλλο άρθρο του στο Time την Αμερικανική Κυβέρνηση να σώσει αυτή την Ελλάδα. .
Μετάφραση αγγλικού κειμένου:Joseph E. Stiglitz: Ο Η.Π.Α. Πρέπει να σώσουμε την Ελλάδα
Εάν η Ελλάδα συνεχίζει με λιτότητα, θα είναι κατάθλιψη χωρίς τέλος
Δεδομένου ότι η ελληνική ιστορία συνεχίζεται, πολλοί θαύμασαν την chutzpah της Γερμανίας. Έλαβε, σε πραγματικούς όρους, ένα από τα μεγαλύτερα διάσωσης και μείωση του χρέους στην ιστορία και άνευ όρων βοήθειας από τις ΗΠΑ στο σχέδιο Μάρσαλ. Και όμως αρνείται ακόμα και να συζητήσει την ελάφρυνση του χρέους. Πολλοί, επίσης, έχουν θαυμάζω το πώς η Γερμανία έχει κάνει τόσο καλά στο παιχνίδι της προπαγάνδας, πουλώντας μια εικόνα μιας μακράς αποτυχημένο κράτος που αρνείται να πάει μαζί με τις ελάχιστες προϋποθέσεις που απαιτούνται σε αντάλλαγμα για τη γενναιόδωρη βοήθεια.
Τα γεγονότα αποδεικνύουν το αντίθετο: Από τα μέσα της δεκαετίας του 90, στην αρχή της κρίσης, η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ταχύτερο ρυθμό από το μέσο όρο της ΕΕ (3,9% έναντι 2,4%). Οι Έλληνες πήραν λιτότητας στην καρδιά, μειώνοντας τις δαπάνες και αυξάνοντας τους φόρους. Έχουν επιτευχθεί ακόμη και πρωτογενές πλεόνασμα (δηλαδή, τα φορολογικά έσοδα υπερέβησαν τις δαπάνες με εξαίρεση τις πληρωμές τόκων), καθώς και τη δημοσιονομική τους θέση θα ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, αν δεν είχαν πάει σε κατάθλιψη. Κατάθλιψη, 25% μείωση του ΑΕΠ και το 25% της ανεργίας, με την ανεργία των νέων διπλάσιο από αυτό-είναι επειδή έκαναν ό, τι ζητήθηκε από αυτούς, όχι λόγω της αποτυχίας τους να το πράξουν. Ήταν η προβλέψιμη και προέβλεψε την αντιμετώπιση της λιτότητας.
Το ερώτημα τώρα είναι: Ποιο είναι το επόμενο, θεωρώντας (όπως φαίνεται όλο και πιο πιθανό) είναι ουσιαστικά πέταξαν έξω από το ευρώ; Είναι πιθανό ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αρνηθεί να κάνει τη δουλειά, όπως της Κεντρικής Τράπεζας για την Ελλάδα, θα πρέπει να κάνει αυτό που κάθε κεντρική τράπεζα πρόκειται να κάνει, να ενεργεί ως δανειστής έσχατης ανάγκης. Και αν αρνηθεί να το κάνουμε αυτό, η Ελλάδα θα έχει άλλη επιλογή από το να δημιουργήσουν ένα παράλληλο νόμισμα. Η ΕΚΤ έχει ήδη αρχίσει σφίξιμο των βιδών, καθιστώντας την πρόσβαση σε κεφάλαια όλο και πιο δύσκολη.
Αυτό δεν είναι το τέλος του κόσμου: Νομίσματα έρχονται και παρέρχονται. Το ευρώ είναι απλά ένα 16-year-old πείραμα, κακώς σχεδιασμένο και κατασκευασμένο για να μην εργάζονται, σε χρήματα κρίσης ροές από τις τράπεζες της χώρας αδύναμη στην ισχυρή, που οδηγεί σε απόκλιση. ΑΕΠ είναι σήμερα περισσότερο από 17% χαμηλότερο από εκείνο που θα είχε καταβληθεί αν η σχετικά μέτρια πορεία ανάπτυξης της Ευρώπης πριν από το ευρώ απλά συνέχισε. Πιστεύω ότι το ευρώ έχει πολλά να κάνει με αυτό το απογοητευτικές επιδόσεις.
Η διαχείριση της μετάβασης από το ευρώ στο ελληνικό ευρώ μπορεί να μην είναι εύκολη, αλλά η Αργεντινή και άλλοι έχουν δείξει πως μπορεί να γίνει. Η κυβέρνηση θα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στο νέο νόμισμα, να συνεχίσει με τους ελέγχους κεφαλαίων, να περιορίσουν τράπεζα αναλήψεις, και να διευκολύνουν τη μεταφορά χρημάτων εντός του τραπεζικού συστήματος από το ένα κόμμα στο άλλο. Τα χρήματα μέσα στο τραπεζικό σύστημα θα πρέπει να προεξοφλούνται ελαφρά (δηλαδή αξίζει ελαφρώς λιγότερο από ό, τι σε μετρητά στην περίπτωση της Αργεντινής, η έκπτωση ήταν μερικές ποσοστιαίες μονάδες για τις συνήθεις συναλλαγές). Οι συνταξιούχοι θα πρέπει να πάρει ειδική μεταχείριση.
Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα θα ξεκινήσει η διαδικασία της αναδιάρθρωσης του χρέους: Ακόμα και το ΔΝΤ λέει ότι είναι απολύτως απαραίτητο. Οι Έλληνες θα μπορούσε να λάβει μια σελίδα από την Αργεντινή, την ανταλλαγή τρέχουσα ομόλογα για ΑΕΠ ομολόγων, όπου οι πληρωμές αυξάνουν με την ευημερία στην Ελλάδα. Τέτοιοι δεσμοί ευθυγραμμίσει τα κίνητρα των οφειλετών και των πιστωτών (σε αντίθεση με το ισχύον σύστημα, όπου η Γερμανία επωφελείται από τις αδυναμίες στην Ελλάδα).
Η Ελλάδα μπορεί εύκολα να επιβιώσει χωρίς τα κεφάλαια από το ΔΝΤ και την ευρωζώνη. Η Ελλάδα έχει κάνει τόσο καλή δουλειά για την προσαρμογή της οικονομίας της, που, πέρα από αυτό που θα πληρώνουν για την εξυπηρέτηση του χρέους, που έχει πλεόνασμα. Δεν είναι καν εξαρτάται από το ΔΝΤ και την Ευρωζώνη για το συνάλλαγμα: Τουλάχιστον πριν από την πιο πρόσφατη ασφυκτικό κλοιό που είχε επιβάλει πιστωτές στην Ελλάδα, θα έτρεχε ένα πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών 1% -5% αν εξαιρέσουμε τις εξαγωγές πετρελαίου. (Ό, τι ήταν για την αγορά στο εξωτερικό των εισαγωγών ήταν 1% λιγότερο από ό, τι πωλούσε σε εξαγωγές.) Ιδίως εάν οι τιμές του πετρελαίου παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα, και εφόσον είναι χαμηλότερο "νέα" συναλλαγματική ισοτιμία του προσελκύει περισσότερους τουρίστες και ενθαρρύνει τις εξαγωγές, που μπορεί να ξεπεράσει την καταιγίδα.
Μετά την Αργεντινή αναδιάρθρωσε το χρέος της και να υποτιμήσει, αυξήθηκε ραγδαία τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξης σε όλο τον κόσμο εκτός από την Κίνα, από την κρίση του μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008. Κάθε χώρα είναι διαφορετική. Οι οικονομολόγοι συζητούν για το πώς ανταποκρίνονται οι εξαγωγές και οι εισαγωγές στις μεταβολές των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Αργεντινή επωφελήθηκε από μεγάλη αύξηση των εξαγωγών λόγω της θεαματικής αύξησης των βασικών προϊόντων. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες εντυπωσιακές ομοιότητες: οι δύο χώρες είχαν στραγγαλιστεί από λιτότητα. Και οι δύο χώρες στο πλαίσιο των προγραμμάτων του ΔΝΤ είδε αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, και τεράστιο πόνο. Είχε Αργεντινή συνέχισε με λιτότητα, δεν θα είχε μόνο ήταν περισσότερα από τα ίδια. Οι άνθρωποι της Αργεντινής σηκώθηκε και είπε όχι. Έτσι, επίσης, για την Ελλάδα: Αν η Ελλάδα συνεχίζει με λιτότητα, θα είναι κατάθλιψη χωρίς τέλος.
Οι ΗΠΑ ήταν γενναιόδωρη με τη Γερμανία, όπως το νίκησε. Τώρα, ήρθε η ώρα για τις ΗΠΑ να είναι γενναιόδωροι με τους φίλους μας στην Ελλάδα στην ώρα της ανάγκης, όπως έχουν συνθλιβεί για δεύτερη φορά μέσα σε έναν αιώνα από τη Γερμανία, αυτή τη φορά με τη στήριξη της τρόικας. Σε τεχνικό επίπεδο, η Federal Reserve θα πρέπει να δημιουργήσετε μια γραμμή swap με την κεντρική τράπεζα στην Ελλάδα, η οποία, ως αποτέλεσμα της αθέτησης της ΕΚΤ στην εκπλήρωση της ευθύνες, θα πρέπει να αναλάβει και πάλι το ρόλο του δανειστή έσχατης ανάγκης. Η Ελλάδα χρειάζεται άνευ όρων την ανθρωπιστική βοήθεια? πρέπει Αμερικανούς να αγοράσουν τα προϊόντα της, να λάβει διακοπές εκεί, και δείχνουν μια αλληλεγγύη με την Ελλάδα και την ανθρωπότητα που τους Ευρωπαίους εταίρους της, δεν ήταν σε θέση να εμφανιστεί.
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.