Η μεγάλη συναίνεση γύρω από το ευρώ, την οποία συναπαρτίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει αποκτήσει εδώ και καιρό, για όσους δεν το γνωρίζουν, και ένα νέο ιδιόμορφο μέλος: το ΚΚΕ. (Αναδημοσίευση, με προσθήκη εκόνων, από το iskra)
Αντιγράφω με ειλικρινή έκπληξη αυτούσιο το απόσπασμα από την ομιλία της Γ.Γ της ΚΕ του ΚΚΕ στο Πνευματικό Κέντρο της Ερμούπολης της Σύρου (Πέμπτη 23/7/15).
«Είμαστε επίσης κάθετα αντίθετοι, και δεν είναι αντίφαση αυτό, με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ αυτή τη στιγμή και να επιστρέψει σε ένα εθνικό νόμισμα. Διότι ξεκάθαρα λέμε στον ελληνικό λαό, σε όλους τους τόνους, ότι αυτή τη στιγμή έτσι όπως είναι η κατάσταση, με αυτούς τους συσχετισμούς δυνάμεων, όντας στο καπιταλιστικό σύστημα, όντας στην ΕΕ, όντας στην εξουσία που την έχουν συγκεκριμένοι, εάν πας σε δραχμή ή σε ένα άλλο νόμισμα όπως κι αν ονομαστεί αυτό, η κρατική χρεοκοπία και οι επιπτώσεις στο λαό μας θα είναι εξίσου μεγάλες όπως και με τη συμφωνία - μνημόνιο που υπογράφεται τώρα. Μπορεί να είναι και χειρότερες για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, που δε θα είναι μόνο έξι μήνες, όπως λέει ο κύριος Λαπαβίτσας ή διάφοροι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων κομμάτων. Διότι μπορεί να μην παίρνονται σε αυτή την περίπτωση τέτοια μέτρα όπως θα παρθούν ...
Ο Δ. Κουτσούμπας δεν εντυπωσιάζει μόνο με την παραπάνω παντελώς άστοχη θέση του αυτή καθ’ εαυτή αλλά κυρίως με το ότι υιοθετεί πλήρως και επαυξάνει την καταστροφολογία των μνημονιακών κομμάτων, των καναλιών και της ολιγαρχίας σχετικά με μια ενδεχόμενη έξοδο από την ευρωζώνη. Όλοι αυτοί βρίσκουν στα πρόσωπα της ηγεσίας του ΚΚΕ ένα ανέλπιστο σύμμαχο στην εκστρατεία τους περί “ λησταρχών ”, “δραχμοσυμμοριτών”, “ συνωμοτών της δραχμής”. Ελάχιστα απασχολεί την ηγεσία του ΚΚΕ ότι η εμετική καμπάνια ενάντια στους “δραχμοσυμμορίτες” φέρνει στο προσκήνιο, σχεδόν με την ίδια ορολογία, τις χειρότερες μέρες του αντικομμουνιστικού οχετού της μεταπολεμικής καιεμφυλιακής περιόδου.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας μια φοβική και «οικοπεδική» αντίληψη της πολιτικής, διακατέχεται από την έμμονη ιδέα της σώνει και καλά πολεμικής αντιπαράθεσης με την πιο «αριστερή» πλευρά του ΣΎΡΙΖΑ, γεγονός που την εξωθεί σε τραγικά λανθασμένες θέσεις.
ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΑ ΛΑΘΗ
Πρώτο λάθος: To KKE «αγνοεί» ότι όσο η χώρα παραμένει στην ερωζώνη είναι σχεδόν αδύνατον να ξεφύγει από τη μνημονιακή κηδεμονία. Το «ευρώ» δεν είναι ένα απλό νόμισμα αλλά πρώτα απ’ όλαμονεταριστικό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα λιτότητας. Η έξοδος από την ευρωζώνη διεκδικείται τώρα μόνο από ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, με απέναντι όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και τη μιντιοκρατία, ενώ ακόμα και η νεοφασιστική «Χρυσή Αυγή» αποφεύγει να θέσει θέμα ευρώ. Αυτή η έξοδος από την ευρωζώνη δεν μπορεί να γίνει «έτσι όπως είναι η κατάσταση, με αυτούς τους συσχετισμούς», που λέει ο Κουτσούμπας. Η έξοδος με όρους Αριστεράς σημαίνει πρώτα απ’ όλα αλλαγή συσχετισμών, ανάπτυξη λαϊκών αγώνων και παράλληλη εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού προοδευτικού προγράμματος αλλαγών και μετασχηματισμών με πρώτο και κύριο στόχο την εθνικοποίηση των τραπεζών, των στρατηγικών επιχειρήσεων και τον κοινωνικό τους έλεγχο για ένα διαφορετικό αναπτυξιακό τους ρόλο. Αυτά φυσικά δεν σημαίνουν ανατροπή του καπιταλισμού αλλά εγκαινιάζουν μια περίοδο μετάβασης και συγκρούσεων που μπορεί να ανοίξει σοσιαλιστικούς ορίζοντες.
Δεύτερο λάθος: O Κουτσούμπας παραπέμπει τα πάντα στην επαναστατική στιγμή της ανατροπής του καπιταλισμού όπου ταυτόχρονα(!) η «εργατική τάξη θα πάρει την εξουσία» και θα «αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ». Μέχρι τότε όλα κατά την ηγεσία του ΚΚΕ θα βαδίζουν από το κακό στο χειρότερo, ενώ και η έξοδος ακόμη από την ΕΕ με μια προοδευτική κυβέρνηση, εφ’ όσον δεν συνοδεύονται με την ταυτόχρονη ανατροπή του καπιταλισμού, δεν μπορεί παρά να είναι οπισθοδρομική αλλαγή,χειρότερη από την παραμονή στην ΕΕ. Η στιγμή της επανάστασης έτσι αποκτά μεταφυσικάχαρακτηριστικά. Απορρίπτονται μεταβατικοί ριζοσπαστικοί στόχοι και ριζοσπαστικά προγράμματαμετάβασης. Και μέχρι να έρθει η στιγμή της επανάστασης, η οποία με αυτήν την τακτική δεν θα έρθει ποτέ, όπως δεν συνέβη στο παρελθόν εγχώριως και διεθνώς, το ΚΚΕ θα καταγγέλλει όσους επιχειρούν να αμφισβητήσουν την παρούσα τάξη πραγμάτων, όσους επιχειρούν να απαντήσουν σε ώριμααιτήματα και να ανοίξουν μεταβατικούς δρόμους, που μπορεί να συσπειρώσουν ευρείες αγωνιστικές πλειοψηφίες και να συγκροτήσουν πλατιά συμμαχικά κοινωνικά μπλοκ με στρατηγική την καπιταλιστική ανατροπή.
Όλοι και καθένας/μια χωριστά ας βγάλουν τα συμπεράσματα τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΕΡΠΗΣ
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
«Πολλές επιλογές έχει κάνει αυτά τα χρόνια ο λαός μας. Πότε με τους προηγούμενους, πότε με τους επόμενους. Ζήσαμε πολλά χρόνια τώρα τη διακυβέρνηση της ΝΔ, τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, είτε ως δικομματικό σύστημα που πάλευαν και κοκκορομαχούσαν μεταξύ τους στη Βουλή και στα προεκλογικά μπαλκόνια, είτε ως συγκυβερνώντες τα τελευταία χρόνια. Κάτι που πριν μια δεκαετία, πριν μια δεκαπενταετία, όταν τους το λέγαμε, ότι έχετε ίδια στρατηγική και θα βρεθείτε από τη μια μπάντα ενάντια στο λαό, κόντευαν να μας φάνε. Έβγαιναν στα μπαλκόνια, κυρίως οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ τότε, και λέγανε τι λέει το ΚΚΕ, ταυτίζεται με τη δεξιά, μας ταυτίζει με τη ΝΔ. Εμείς δεν ταυτίζουμε κανέναν με τον άλλο. Μόνοι τους αντικειμενικά ταυτίζονται. Και βεβαίως έρχονται άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Ο λαός μας επένδυσε στο ΣΥΡΙΖΑ, πίστεψε ότι όλα αυτά που έζησε με συγκυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κάτι θα άλλαζε και έδωσε τον προηγούμενο Γενάρη, πριν έξι μήνες δηλαδή, μια μεγάλη πλειοψηφία, εντάξει, όχι πολύ μεγάλη, αυτό που έδωσε πάντως, ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτη δύναμη, από αξιωματική αντιπολίτευση που ήταν από το 2012 και μετά, σε κυβέρνηση αυτού του τόπου, σε συγκυβέρνηση μαζί με τους ΑΝΕΛ, έχοντας ελπίδα ότι κάτι προς το καλύτερο θα αλλάξει. Και βρισκόμαστε τώρα δυστυχώς, έξι μήνες μετά από αυτή την εκλογική νίκη και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, στην ίδια και από μια άποψη χειρότερη κατάσταση που βρισκόμασταν πριν το Γενάρη. Δηλαδή, να έχουμε και τα δύο μνημόνια και τους περίπου 500 εφαρμοστικούς νόμους που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενοι να είναι σε πλήρη ισχύ, ενώ η υπόσχεση ήταν ότι τουλάχιστον θα άρχιζαν να τους γκρεμίζουν. Δε λέω για τα συνθήματα που έλεγαν με ένα άρθρο θα τους ξεπαστρέψουμε ή ότι θα σκίσουμε τα μνημόνια, γιατί αυτά ήταν προεκλογικά συνθήματα. Ισχύουν λοιπόν όλα αυτά και έρχεται ένα τρίτο μνημόνιο τώρα. Είναι χειρότερο γιατί ακριβώς ισχύουν και τα δύο προηγούμενα και έρχονται καινούργια μέτρα - φωτιά, τα οποία ως προαπαιτούμενα ψηφίστηκαν και την προηγούμενη εβδομάδα και χτες στη Βουλή και έπεται συνέχεια. Και αυτά είναι προαπαιτούμενα για να ξεκινήσει η συζήτηση για τη συμφωνία.
Η νέα συμφωνία μετά τις 20 του Αυγούστου θα μπει στο τραπέζι της συζήτησης με τους εταίρους, με την τρόικα, έτσι ώστε να καταληχθεί. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε ξανά και νέα μέτρα, όπως η ίδια η κυβέρνηση, άλλωστε ομολόγησε. Και φυσικά όταν όλα αυτά ντύνονται με ένα σκεπτικό που λέει «εξαντλήσαμε όλα τα περιθώρια, κάναμε μια σκληρή διαπραγμάτευση αυτούς τους μήνες, η τρόικα, οι εταίροι είναι ανένδοτοι, μας οδηγούν σε οικονομική ασφυξία, κάναμε κάποιους χειρισμούς». Εμείς απλά λέμε ότι δεν δικαιούνται να τα λένε όλα αυτά. Δεν δικαιούνται να τα λένε διότι τα ξέρανε και τα αποκρύψανε από τον ελληνικό λαό. Κι όταν αποκρύβεις κάτι προεκλογικά και μετεκλογικά, σημαίνει ότι συνειδητά δε θες να προετοιμάσεις τον ελληνικό λαό, τη νεολαία, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τέλος πάντων την πρωτοπορία ενός λαού, που αγανακτεί, που παλεύει, που είναι μαζί σου, που θέλει εδώ και τώρα την κατάργηση των μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων. Και βεβαίως, δεν προετοιμάζεις το λαό, του λες μισές αλήθειες, του λες επίσης αρκετά ψέματα, για να μπορέσεις να κερδίσεις μια κυβερνητική πλειοψηφία και να κυβερνήσεις. Λοιπόν, εμείς θεωρούμε ότι αυτά τα ζητήματα είναι απαράδεκτα, όχι μόνο δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, αλλά οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς, σε επικίνδυνα μονοπάτια, την πολιτική ζωή του τόπου, κάτι που ήδη τα ζούμε.
Για παράδειγμα, εμείς λέμε, και επιμένουμε σε αυτό, το λέγαμε και πριν τις εκλογές θα το λέμε συνέχεια: Η ΕΕ είναι γνωστή. Δεν υπήρξε ποτέ φιλολαϊκή, ούτε όταν πρωτοφτιάχτηκε ως ΕΟΚ, ούτε όταν μετεξελίχθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ως ΕΕ, ούτε όταν έγινε η Οικονομική Νομισματική Ένωση, το ευρώ, και εντάχθηκε η Ελλάδα και οι άλλες χώρες. Ποτέ καμία στιγμή στην ιστορία της δεν υπήρξε ένωση δημοκρατίας, ειρήνης, ισότιμων κρατών, κοινωνικής δικαιοσύνης, λαϊκής κυριαρχίας. Πάντα ήταν λυκοσυμμαχία, ήταν λυκοφωλιά. Το έχουμε πει με τον πιο γλαφυρό τρόπο πάρα πολλά χρόνια. Ακόμα και πριν τη δικτατορία, πριν το '67, η τότε αριστερά, η ΕΔΑ έλεγε λάκκο των λεόντων, την τότε ΕΟΚ. Γιατί τέτοια ήταν πάντα.
Δεν μπορεί μια ένωση ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών κρατών, πέστε όποιον επιθετικό προσδιορισμό θέλετε, δε θα διαφωνήσουμε εκεί, να είναι και υπέρ της ειρήνης και υπέρ της ισοτιμίας και υπέρ των λαών της και ταυτόχρονα να είναι και υπέρ των μονοπωλιακών ομίλων, υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Ουσιαστικά υπέρ των συμφερόντων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το πώς ο ένας θα φάει τον άλλο, πως το ένα μονοπώλιο θα εξαγοράσει το άλλο, πως θα καταπιέσουν περισσότερο τους λαούς στις ξεχωριστές χώρες. Άρα λοιπόν ξέρεις αυτή την ΕΕ.
Δεν μπορεί να σπέρνεις αυταπάτες σε έναν ολόκληρο λαό ο οποίος αγανακτεί με τις πολιτικές της ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια λόγω κρίσης, και να του λες ότι είναι το κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι. Ότι θα παλέψουμε να είμαστε μέσα εκεί. Δεν μπορεί να λες στον ελληνικό λαό ότι δεν ήξερες ότι υπάρχει εδώ και χρόνια και εντείνεται το τελευταίο διάστημα, η λογική της εξόδου χωρών από το ευρώ, ότι υπάρχει στο τραπέζι και αυτό το σενάριο, της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Αυτό είναι πασίγνωστο, το γράφουν οι εφημερίδες, το λένε τα κανάλια, το λένε οικονομολόγοι, το λένε οι ίδιοι οι οικονομολόγοι της σημερινής κυβέρνησης και της προηγούμενης, οι υπουργοί. Ο Σόιμπλε ο ίδιος το έχει πει επανειλημμένα πει ότι: «κοιτάξτε να δείτε, εδώ η Ελλάδα ή κάποιες άλλες χώρες πρέπει να φύγουν από το ευρώ, δεν κάνουν για την οικονομική - νομισματική ένωση της Ευρώπης». Είναι πασίγνωστο σε όλους και δεν μπορεί να το κρύβεις εσύ ως κόμμα. Εμείς δεν το κρύψαμε ποτέ από τον ελληνικό λαό, ότι για παράδειγμα σήμερα στην ΕΕ γίνεται διαπάλη ανάμεσα σε κράτη μέλη και χώρες, ανάμεσα σε διαφορετικούς μονοπωλιακούς ομίλους και συμφέροντα. Οι μεν λένε να ισχυροποιηθεί η ΕΕ και η Ευρωζώνη έτσι ως έχει, να προχωρήσει δηλαδή παραπέρα η νομισματική, οικονομική, πολιτική ενοποίησή της και με περισσότερες χώρες, και από την άλλη μεριά η άποψη ότι στην ΕΕ και στην ευρωζώνη πρέπει να μείνει μόνο ένας σκληρός πυρήνας ισχυρών οικονομιών και να αποπεμφθούν από τη ζώνη του ευρώ, άλλες χώρες με πιο αδύνατες οικονομίες, όπως είναι η Ελλάδα, μένοντας όμως στην ΕΕ, με ένα δικό τους νόμισμα ή με ένα διπλό νόμισμα ή αυτό το IOU όπως το λένε. Αυτά είναι ζητήματα τα οποία δεν μπορείς να μην τα ανοίξεις στον ελληνικό λαό. Δεν μπορεί να του λες ψέματα και να του βάζεις διλήμματα, είτε στις εκλογές, είτε στο δημοψήφισμα αυτό πάλι το fast – track μέσα σε πέντε μέρες, που έγινε δήθεν για να ισχυροποιηθεί το “όχι” που στην ουσία κατέληξε να είναι “ναι”, και μάλιστα χειρότερο “ναι” από ό,τι ξεκίνησε με την αρχική πρόταση Γιούνκερ. Να τα δώσει όλα δηλαδή και με τα χέρια ψηλά και κολλημένος στον τοίχο.
Αυτό το ζήτημα το οποίο είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, πρέπει να συζητηθεί στο λαό, να υπάρχει πλήρης επίγνωση για το τι πρόκειται να συμβεί και βεβαίως να χαραχτούν αντίστοιχες πολιτικές. Σ’ αυτό το ζήτημα γίνεται πολλή δημαγωγία και διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ. Εμείς ξεκάθαρα είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε συμφωνία - μνημόνιο υπογραφεί, όπως και η τελευταία, αλλά και οι προηγούμενες. Θεωρούμε ότι πρέπει εδώ και τώρα -έχουμε καταθέσει και πρόταση νόμου στη Βουλή, που έξι μήνες τώρα η κυβέρνηση δεν την έφερε για ψηφοφορία, έστω για συζήτηση- να προχωρήσουμε στην κατάργηση όλων των μνημονίων, όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων που έχουν περάσει με τα προηγούμενα μνημόνια, και βεβαίως να μην περάσει νέο μνημόνιο. Αυτό είναι ένα το κρατούμενο, είμαστε κάθετα αντίθετοι. Είμαστε επίσης κάθετα αντίθετοι, και δεν είναι αντίφαση αυτό, με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ αυτή τη στιγμή και να επιστρέψει σε ένα εθνικό νόμισμα. Διότι ξεκάθαρα λέμε στον ελληνικό λαό, σε όλους τους τόνους, ότι αυτή τη στιγμή έτσι όπως είναι η κατάσταση, με αυτούς τους συσχετισμούς δυνάμεων, όντας στο καπιταλιστικό σύστημα, όντας στην ΕΕ, όντας στην εξουσία που την έχουν συγκεκριμένοι, εάν πας σε δραχμή ή σε ένα άλλο νόμισμα όπως κι αν ονομαστεί αυτό, η κρατική χρεοκοπία και οι επιπτώσεις στο λαό μας θα είναι εξίσου μεγάλες όπως και με τη συμφωνία - μνημόνιο που υπογράφεται τώρα. Μπορεί να είναι και χειρότερες για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, που δε θα είναι μόνο έξι μήνες, όπως λέει ο κύριος Λαπαβίτσας ή διάφοροι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων κομμάτων. Διότι μπορεί να μην παίρνονται σε αυτή την περίπτωση τέτοια μέτρα όπως θα παρθούν τώρα για μισθούς, συντάξεις, μείωση του λαϊκού εισοδήματος και λοιπά, όμως η ίδια η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος που θα επέλθει, η οποία θα είναι πάνω από 50%, θα οδηγήσει σε πραγματική μείωση πάλι του λαϊκού εισοδήματος. Δηλαδή θα παίρνει ο εργαζόμενος 1.000 ευρώ, 600, 800 όσα παίρνει στη δουλειά του για παράδειγμα, τα οποία θα αντιστοιχούν στο μισό, σαν να παίρνει 300 ή 500 ευρώ από 1.000. Άρα έτσι θα ψωνίζει, έτσι θα αγοράζει υπηρεσίες, έτσι θα αγοράζει προϊόντα, έτσι θα ζει. Άρα κάθετη μείωση του λαϊκού εισοδήματος. Και δε λέω για όλα τα υπόλοιπα, ο πληθωρισμός, η μαύρη αγορά, οι αυξήσεις στις τιμές των εισαγόμενων προϊόντων που θα επέλθουν.
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Επειδή το ΚΚΕ λέει όχι στη μία όχι και στην άλλη λύση, ότι δεν έχουμε εναλλακτική λύση. Μόνο που αυτή η εναλλακτική λύση σημαίνει άλλη κοινωνική οργάνωση, άλλη οικονομία. Και πρέπει σε αυτό το ζήτημα να πειστεί ο ελληνικός λαός και να αποφασίσει να παλέψει και να το επιλέξει. Με πλήρη συνείδηση. Όχι με κοροϊδίες και ψεύτικα προεκλογικά διλήμματα ή εκβιαστικά διλήμματα, αλλά καθαρά και ντόμπρα. Κι αυτή την πρόταση φέρνει για συζήτηση στο λαό το ΚΚΕ. Σημαίνει ότι ο λαός στην εξουσία, ενισχύοντας το ΚΚΕ, δυνάμεις εργατικές - λαϊκές, τη λαϊκή συμμαχία που θα έρθει στην εξουσία, δεν θα κάνει διαπραγμάτευση με την τρόικα. Θα πει στοπ. Διότι, το πρώτο, καταργώ όλα τα μνημόνια, όλος τους εφαρμοστικούς νόμους. Αυτό σημαίνει ότι έρχομαι σε ρήξη, σε σύγκρουση με την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Δεν σημαίνει ότι φεύγω μόνο από το ευρώ ή την ευρωζώνη και μένω στην ΕΕ. Αποδεσμεύομαι από την ΕΕ, την ίδια στιγμή όμως που προχωρώ σε κοινωνικοποίηση ως λαϊκή εξουσία, ως κυβέρνηση, ως κράτος -πέστε το όπως θέλετε. Προχωρώ σε κοινωνικοποίηση του πλούτου που παράγει ο λαός μου, δηλαδή του ορυκτού πλούτου, των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, παίρνω την αγροτική οικονομία στα χέρια μου, αποδεσμεύομαι από ό,τι αλυσίδες και εξαρτήσεις έχω από την ΕΕ. Γιατί η ΕΕ βάζει δεσμεύσεις, το ζούμε και στα ναυπηγεία εδώ, το ζούμε και στην αγροτική οικονομία, το ζήσαμε πολλά χρόνια με τις ποσοστώσεις, και σε μια σειρά άλλους τομείς της οικονομίας. Άρα κοινωνικοποιώ αυτά, αποδεσμεύομαι, οργανώνω με βάση έναν πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό, επιστημονικά οργανωμένο για όλη τη χώρα, την προώθηση της ανάπτυξης του τόπου, της αξιοποίησης δηλαδή των παραγωγικών δυνατοτήτων που έχει η Ελλάδα, η πατρίδα μας. Και έχει πάρα πολλές τέτοιες παραγωγικές δυνατότητες, που είναι αναξιοποίητες στις συνθήκες του καπιταλισμού, το οποίο είναι ένα σύστημα που πλέον έχει φθαρεί, έχει διαφθαρεί, έχει σαπίσει, δεν μερεμετίζεται, δε διορθώνεται με επιμέρους μέτρα και με επιμέρους νομοθετήματα. Θέλει συνολική ανατροπή ως οικονομία, και στις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής. Και από αυτή την άποψη, προχωράω με άξονα μόνο τη λαϊκή ευημερία, το πως θα ικανοποιήσω δηλαδή λαϊκές ανάγκες. Αυτό σημαίνει ότι έχω προτεραιότητα την υγεία, την εργασία για όλους και όλες, τη σταθερή και μόνιμη δουλειά, την παιδεία, δημόσια δωρεάν, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, με αξιοποίηση και υπεράσπιση των γυναικών, της μητρότητας, των νέων παιδιών κυρίως και των υπερηλίκων, των συνταξιούχων.
Αυτό σημαίνει νέα κοινωνική οργάνωση. Αυτό πρέπει να το αποφασίσει ο λαός, πρέπει να το πεις καθαρά στον ελληνικό λαό. Εμείς το λέμε. Δεν έχουμε πείσει ακόμα, και δεν είναι πιστεύουμε ο τρόπος που το λέμε. Μα πόσο πιο απλά να το πεις. Το ζήτημα είναι ότι συνολικά, σε όλους μας, πρέπει να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και ο τρόπος που έχουμε μάθει μέχρι σήμερα να βλέπουμε την κοινωνία, την οικονομία, τις σχέσεις παραγωγής, να βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Και δεν είναι επιχείρημα το γεγονός ότι αυτά δε γίνονται πουθενά, το ότι δηλαδή η κατάσταση είναι δύσκολη και αρνητική σε όλο τον κόσμο, όπου επικρατεί το καπιταλιστικό σύστημα σε όλες τις χώρες, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι δεσμεύσεις και η κυριαρχία ιμπεριαλιστικών κέντρων και διακρατικών ενώσεων που ματώνουν τους λαούς, και τον ελληνικό λαό. Δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να το δοκιμάσουμε, που πρέπει να το τολμήσουμε, που αξίζει και τις θυσίες και τις δυσκολίες που θα έχει να αντιμετωπίσει ο λαός. Γιατί και σε αυτή την περίπτωση θα υπάρχουν δυσκολίες, θα υπάρχουν εμπόδια. Το θέμα είναι ότι ο αποφασισμένος λαός μπορεί να δείξει και να επιβάλει τη δύναμή του. Και από αυτή την άποψη θεωρούμε ότι πρέπει αυτά τα ζητήματα να ανοίξουν. Αλλιώς θα συνεχίζονται οι κάλπικες υποσχέσεις, οι ψεύτικες ελπίδες».
H Σαπίλα και ο Δωσιλογισμός ΟΛΩΝ των Κομμάτων στην ΕποχήτουΔΝΤ και η Ανάγκη Υπέρβασης τους
από BLACKBATMARX 26/10/2011 12:12 πμ., http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/
Ζούμε ακόμη τα μεθεόρτια της 20 Οκτώβρη. Όλο και περισσοτερο κόσμος αντιλαμβάνεται τον δωσιλογισμό όλων των κομμάτων και αναζητά την υπερβάση τους με νέα εξεγερσιακά κινήματα που βάζουν τον άνθρωπο πάνω από τα κόμματα και τις σκοπιμότητες τους.Οι επόμενες βδομάδες με αποκορύφωμα την 17 Νοέμβρη είναι κρίσιμες...
Τελικά όντως το διήμερο 19-20 Οκτώβρη στέκεται μοναδικά στην Ελληνική ιστορία και της δημιουργεί ένα τρομερό σχίσμα τις συνέπειες του οποίου θα της βιώσουμε στο επόμενο διάστημα.
Η πιο πετυχημένη γενική απεργία, οι πολύωρες συγκρούσεις στις 19 Οκτώβρη και η πρώτη απόπειρα μετά τις 5 Μάη 2010 για έφοδο στην βουλή, η εμβληματική γιαγιά που πέταγε πέτρες στα ΜΑΤ και περισσότερο η άθλια τραμπούκικη στάση των δυνάμεων του ΚΚΕ που προστάτευσαν την χουντοβουλή με κάθε τίμημα από την οργή του κόσμου, αποκάλυψαν και φανέρωσαν πολλά που κρύβονταν στα παρασκήνια.
Η στάση των υπολοίπων κομματιών της αριστεράς και των γραφειοκρατικών μηχανισμών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να δώσουν άνευ όρων στήριξη στον δωσιλογικό μηχανισμό του ΚΚΕ ξεμπρόστιασαν και τον δικό τους ρόλο στην σημερινή τραγική πραγματικότητα του ΔΝΤ και της μαζικής εξαθλίωσης.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά τους.
19 Οκτώβρη
Η τεράστια συμμετοχή του κόσμου στις διαδηλώσεις και η ανοχή-κατανόηση-υποστήριξη που έδειξε η πλειοψηφία του στους συγκρουόμενους μπροστά από την βουλή φανέρωσε ότι τα πράγματα εδώ είχαν φτάσει στο σημείο τήξης τους. Η κοινωνική δυσαρέσκεια που υπόβοσκε για μήνες έδειχνε πως θα ξεχυνόταν ασυγκράτητη και τα αστυνομικά σχέδια καταστολής βρίσκονταν σε αδυναμία υλοποίησης τους. Η τύχη του καθεστώτος κρεμόταν από μια κλωστή και για τις 20 Οκτώβρη έπρεπε να αναλάβουν οι από μηχανής θεοί του. Τέτοιος από μηχανής θεός βρέθηκε στο ΚΚΕ.
20 Οκτώβρη. Το ΚΚΕ αναλαμβάνει την προστασία του καθεστώτος από την οργή του κόσμου.
Το κόμμα του Στάλιν προχώρησε στην πιο βρώμικη συμπαιγνία της ιστορίας του. Κατεβάζοντας από πολύ πρωί οπλισμένα μέλη του, επιφορτισμένα να αποκλείσουν οργισμένους διαδηλωτές από το να προσεγγίσουν τον χώρο της χουντοβουλής, διάλεξε πλευρά. Τα συγχαρητήρια που δέχτηκε για αυτή την στάση του από ΜΜΕ, αστυνομία και ακροδεξιούς θα το κυνηγάνε μέχρι το τέλος του.
Η σύγκρουση που έγινε μεταξύ διαδηλωτών και του τραμπούκικου μηχανισμού αυτού του κόμματος ήταν περισσότερο από αναμενόμενη. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η λύσσα που θα έδειχναν οι κόκκινοι φασίστες προκειμένου να φυλάξουν τον χώρο της βουλής. Αυτό το κόμμα όλα αυτά τα χρόνια καθόταν παναγία μπροστά στις αστυνομικές δυνάμεις με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα των μελών του σε μια πρόωρη σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις. Δεν είχε όμως κανένα πρόβλημα να θέσει σε κίνδυνο την σωματική τους ακεραιότητα προστατεύοντας με πλάτη τα ΜΑΤ μια βουλή που ο λαός μισεί παθιασμένα! Αποκαλύφτηκε έτσι ότι αν πρόκειται να προστατεύσει το καθεστώς το κόμμα του λαού δεν φείδεται σε σπασμένα κεφάλια μελών του και δεν διστάζει να θέσει αυτά τα μέλη στον μεγαλύτερο κίνδυνο.
Για τις 2 μολότωφ που έπεσαν σε μέλη της περιφρούρησης του ΚΚΕ και για άλλα παραλειπόμενα της σύγκρουσης.
Πολλοί που αηδίασαν με τον ρόλο του ΚΚΕ στις 20 Οκτώβρη στάθηκαν στο γεγονός ότι από την μεριά των διαδηλωτών ρίχτηκαν μολότωφ που ήταν αχρείαστες και έκριναν ότι τελικά θα έπρεπε πάση θυσία να αποφύγουμε την σύγκρουση καθώς όποια κι αν ήταν η έκβαση της δεν θα έφερνε ποτέ κάτι θετικό.
Ξεχνούν ότι αυτή η σύγκρουση δεν ήταν δική μας επιλογή αλλά κάτι μου μας επιβλήθηκε εκ των πραγμάτων. Κι ότι αφότου ξεκίνησε θα συνιστούσε μέγιστη αναξιοπρέπεια να μην εμπλακούμε σε αυτή την στιγμή που τα κόκκινα ρόπαλα ξεσπούσαν εναντίον δικαίων και αδίκων και οι ορδές των κόκκινων φασιστών καταδίωκαν άσχετο κόσμο όταν δεν τον πέταγαν από τα 5 μέτρα και δεν έριχναν πέτρες στην ίδια την πλατεία.
Η σύγκρουση εξ αρχής ήταν ασύμμετρη και άνιση.
Η μια πλευρά (των κόκκινων φασιστών του ΚΚΕ) ήταν συμπαγής, οργανωμένη, έτοιμη, εξοπλισμένη και λειτουργούσε με σχέδιο, αρχηγούς και εντολοδόχους. Η άλλη πλευρά ήταν ετερόκλητη, χωρίς σχέδιο και αρχηγούς με μόνες κινητήριες δυνάμεις της το αυθόρμητο και την οργή.
Σε μια τέτοια ασύμμετρη σύγκρουση θα βρίσκονταν από την μεριά μας άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν “τα μεγάλα όπλα” που προορίζονταν για τους μπάτσους. Ας τονιστεί όμως ότι σε σχέση με τα πολεμοφόδια που είχαν στα χέρια τους οι διαδηλωτές ελάχιστα χρησιμοποιήθηκαν κατά των κομματικών μπράβων και οι ελάχιστες μολότωφ που έπεσαν, ρίχτηκαν την στιγμή που το συμπαγές μπλοκ των ΚΚΕδων ετοιμαζόταν να ξανακάνει έφοδο στον κόσμο.Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη βαραίνει αυτούς που τις έριξαν αλλά σε αυτό το σημείο ας αναρωτηθούμε: Αν τον ρόλο του ΚΚΕ να προστατεύσει αυτή την βουλή τον αναλάμβανε οποιοσδήποτε άλλος μηχανισμός, είτε πληρωμένοι μπράβοι είτε φαίστες της χρυσής αυγής είτε μαντρόσκυλα της ΓΣΕΕ κι αν αυτός ο άλλος μηχανισμός επιδείκνυε την ίδια δολοφονικότητα με αυτή του ΚΚΕ, τι θα δικαιολογούταν και τι όχι σαν αυτονόητη αυτοάμυνα;
Το επιχειρήμα κάποιων αριστερών ότι το ΚΚΕ είχε κάθε δικαίωμα να περιφρουρήσει την συγκέντρωση του είναι και αστείο και θρασύτατο.
Στις 20 Οκτώβρη δεν ήταν προγραμματισμένη κάποια τυπική συγκέντρωση του ΚΚΕ.Η 20 ΟΚτώβρη ήταν η κορύφωση μιας ιστορικής 48ωρης γενικής απεργίας και αυτό που περιφρουρούσε το ΚΚΕ με πλάτη τα ΜΑΤ δεν ήταν η συγκέντρωση του αλλά η ίδια η βουλή. Όσοι κάνουν πως αυτό δεν το καταλαβαίνουν αποδεικνύονται πολιτικοί κρετίνοι του χειρότερου είδους.
Προσωπικά όταν ξεκίνησε η σύγκρουση βρισκόμουν στην πλατεία συντάγματος μαζί με χιλίαδες άλλο κόσμο που είχε αγανακτήσει με τον ρόλο του ΚΚΕ και την περιφρούρηση του. Βρέθηκα στο πεδίο μάχης πάλι μαζί με χιλιάδες άλλου κόσμου όταν κυκλοφόρησε σαν καταιγίδα η είδηση ότι το ΚΚΕ χτυπάει κόσμο και δεν τον αφήνει να πλησιάσει την βουλή και η πρώτη εικόνα μου ήταν να δω διαδηλωτές να καταδιώκονται και να ξυλοφορτώνονται από τα ΚΝΑΤ. Εκεί είδα ότι οι περισσότεροι είμασταν χωρίς κουκούλα και εξοπλισμό και τρέξαμε τα ΚΝΑΤ μόνο με την δύναμη των αριθμών μας για να καταδιωχτούμε αργότερα από αυτά σε αντεπίθεση τους ακριβώς γιατί στερούμασταν τον εξοπλισμό τους που θα μας προστάτευε από την βίαιη δολοφονική εφόρμηση τους.
Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΜΜΕ, ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ-ΔΕΞΙΑ
Όταν ο Καρλ Λήμπνεχτ (μια προσωπικότητα του επαναστατικού μαρξισμού που δολοφονήθηκε άγρια το 1919 μαζί με την Ρόζα Λούξεμπουργκ στο εξεγερμένο τότε Βερολίνο) χειροκροτήθηκε κάποτε στο Γερμανικό κοινοβούλιο από πολιτικούς του αντιπάλους απάντησε:” Αποσύρω ό,τι είπα.Σίγουρα είπα κάτι λάθος που ευχαρίστησε τους πολιτικούς μου εχθρούς χωρίς να το καταλάβω“
Το ΚΚΕ αντίθετα όχι μόνο δεν θα αποσύρει ό,τι είπε και έκανε παίρνοντας χειροκρότημα από ΜΜΕ, γραφειοκράτες ΑΔΕΔΥ, καθεστωτικά κόμματα και όλους τους υπόλοιπους που το ίδιο περιέγραφε μέχρι πρόσφατα σαν πουλημένους αντικομμουνιστές αλλά δείχνει και να καλοπιάνεται από μια τέτοια ανίερη υποστήριξη όταν δεν την ενορχυστρώνει το ίδιο.
Η ΑΔΕΔΥ στην ανακοίνωση της είδε αναρχοφασισταριά με διακρυγόνα αλλά δεν είδε πουθενά τους μπράβους του ΚΚΕ να χτυπάνε κόσμο και να τον πετάνε από τα 5 μέτρα. Τα κανάλια περιέγραψαν την σύγκρουση σαν να ήταν μεταξύ άοπλων οπαδών του ΠΑΜΕ και εξοπλισμένων κουκουλοφόρων και έκαναν πως δεν είδαν τα ρόπαλα και τα κράνη του ΚΚΕ ούτε την συμπεριφορά λυνταρίσματος που έδειξαν οι τραμπούκοι του σε άοπλο κόσμο.
Αν όμως ήταν αναμενόμενη η στήριξη στο ΚΚΕ από ΜΜΕ, καθεστωτικά κόμματα, αστυνομία (που έσωσε τα κόκκινα καθάρματα όταν αυτά δεν μπορούσαν πια να τα βγάλουν πέρα) και γραφειοκράτες του εργατικού κινήματος, ήταν η στήριξη που πήρε από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ που έβγαλε τον κόσμο από τα ρούχα του.
Νομίζαν οι κομματικές μούμιες της αριστεράς ότι στηρίζοντας το ΚΚΕ στην πιο δύσκολη στιγμή του θα προωθούσαν την ενότητα της αριστεράς και θα άνοιγαν δίαυλο στνεργασίας μαζί του.
Στην πραγματικότητα έχασαν κάθε υπόλειμμα αξιοπιστίας και παρασύρθηκαν αμετάκλητα μαζί του στον όλεθρο του δωσιλογισμού.
Έτσι η μοναδική ευκαιρία να απομονωθεί το ΚΚΕ σύσσωμα από την αριστερά και να στηλιτευτούν οι μέθοδοι και οι πρακτικές του σπαταλήθηκε για να γίνει ακριβώς το αντίθετο:να παρουσιαστεί η υπόλοιπη αριστερά σαν δεκανίκι κόκκινων τραμπούκων που φυλάνε την βουλή.
Αν νομίζουν ότι αυτή η στήριξη τους θα οδηγήσει σε ενότητα της αριστεράς με το ΚΚΕ τότε είναι γελασμένοι.
Το ΚΚΕ πάλι στοχοποίησε το ΣΥΡΙΖΑ γιατί στο ραδιόφωνο του είπε το αυτονόητο ότι το σύνταγμα δεν είναι ιδιοκτησία του ΚΚΕ. Όσον αφορά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Μόλις πριν λίγο καιρό το ΚΚΕ κατηγορούσε τους φοιτητές της σαν νέους ΕΚΟΦίτες ενώ τώρα στοχοποιεί τα πρωτοβάθμια σωματεία ότι φιλοξενούν ασφαλίτες και συνεχίζει να αποκαλεί συλλήβδην τις δυνάμεις του σαν αντικομμουνιστικές.
Ακόμη όμως κι αν γινόταν το απίθανο και το ΚΚΕ καλωσόριζε συνεργασία μαζί τους μετά τις 20 Οκτώβρη, αυτή η συνεργασία θα ήταν σφραγισμένη με τα σπασμένα κεφάλια αντικαθεστωτικών διαδηλωτών και δεν θα είχε καμιά νομιμοποίηση στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου.
Στην πραγματικότητα η 20 Οκτώβρη συνιστά το τέλος όλης της αριστεράς στην Ελλάδα. Όχι τυχαία πολλά μέλη αριστερών ομάδων νιώθων τώρα το ηθικό τους εξαιρετικά πεσμένο και προβληματίζονται για την συμμετοχή τους σε αυτές. Είναι καιρός για όλο τον υγιή κόσμο που επανδρώνει τις γραμμές της αριστεράς να την εγκαταλέιψει και να στελεχώσει κινήματα που δεν έχουν αριστερό καπέλο και έλεγχο.Γιατί ούτως ή άλλως ήρθε ο:
ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΟΜΜΑΤΩΝ
Στις 25 Μάη και για δύο μήνες διαδραματίστηκε στην Ελλάδα κάτι μοναδικό και πρωτόγνωρα ακηδεμόνευτο.
Οι πλατείες της χώρας με πρώτη την πλατεία Συντάγματος γέμισαν από κόσμο που ήθελε να εκφραστεί αδιαμεσολάβητα και χωρίς την παρουσία κομμάτων.
Στο Σύνταγμα απαγορεύτηκε ρητά η λειτουργία τους. Χωρίς την φανερή ύπαρξη κομματικών μηχανισμών στήθηκε ένα νέο κίνημα που για πολύ καιρό κινητοποίησε εκατομμύρια ανθρώπους και έδωσε λόγο σε όλους όσους ήθελαν να ρίξουν αυτό το καθεστώς και να φέρουν ένα πολύ καλύτερο. Προμετωπίδα του ήταν η άμεση δημοκρατία. Αυτό το κίνημα τελικά έσβησε αφού πρώτα οι ομάδες αυτοοργανώσης του αλώθηκαν από μεταμφιεσμένους κομματικούς και αφού κυριάρχησε στις τάξεις του ένας αφελής ειρηνισμός που το παρόπλισε στην καταστολή του καθεστώτος.
Εκείνο το κίνημα είχε καταγγελθεί ανοιχτά από το ΚΚΕ που όμως δεν είχε τολμήσει τότε να αναμετρηθεί στρατιωτικά μαζί του. Αυτό το έκανε στις 20 Οκτώβρη καθώς περισσότερο κι από τους αναρχικούς ήταν ο κόσμος της πλατείας που στοχοποίησαν και χτύπησαν οι τραμπούκοι του κι έτσι φυσιολογικά η συνέλευση του Συντάγματος κατείγγειλε αυτή την δράση του ΚΚΕ.
Το κίνημα της 25 Μάη με τις αδυναμίες, τις αντιφάσεις και τα ελαττώματα του παραμένει ένα κίνημα που έρχεται από το μέλλον και είναι τμήμα μιας παγκόσμιας νέας τάσης ανάλογων κινημάτων που πρωτοέδρασαν στις αραβικές χώρες.
Όταν εκείνο το κίνημα ήταν στα φόρτε του, πολλοί το κατηγόρησαν για την κομματοφοβία του.
Τα γεγονότα της 20 Οκτώβρη 2011 και η άθλια στάση όλης της αριστεράς δικαίωσαν όμως όσο τίποτα άλλο την κομματοφοβία του κινήματος της 25 Μάη.
Τα κόμματα, όλα τα κόμματα από το ΚΚΕ ως την Χρυσή Αυγή, αποδεικνύονται μηχανισμοί που ενδιαφέρονται μόνο να διαιωνίσουν την ύπαρξη τους εις βάρος του λαού και προς όφελος του σημερινού καθεστώτος.
Η διαφορά βρίσκεται στο στυλ και στο θράσος τους. Η Χρυσή αυγή θα χτυπάει θρασύτατα μετανάστες σε συνεγασία με τους μπάτσους.Το ΚΚΕ θα χτυπάει θρασύτατα εξεγερμένους διαδηλωτές σε συνεργασία με τους μπάτσους. Η υπόλοιπη αριστερά θα χειροκροτεί το ΚΚΕ και θα το δικαιώνει ενώ η υπόλοιπη δεξιά θα χειροκροτεί την χρυσή αυγή και θα την δικαιώνει.
Κανείς όμως από αυτούς δεν χειροκροτεί και δεν δικαιώνει διαδηλωτές που θέλουν να εισβάλουν στην βουλή. Όλοι τους κατηγορούν σαν ανεύθυνους μπαχαλάκηδες αν δεν τους συκοφαντούν σαν ασφαλίτες.
Η αριστερά με την πολιτική της ατιμία να δώσει δικαιόλογηση σε κομματικούς μπράβους που υπεράσπιζαν την βουλή ας λουστεί τώρα το ανάθεμα του λαού που θέλει να βλέπει όλα τα κόμματα σαν το ίδιο πουλημένα και στηρίγματα του καθεστώτος. Αν κάποιοι από μας αντιστέκονταν στην ισοπέδωση που παρουσίαζε όλα τα κόμματα σαν το ίδιο. τώρα και μετά τις 20 Οκτώβρη είμαστε οι ίδιοι που θα συνηγορούμε σε αυτή την ισοπέδωση.
Ο αναρχικός κόσμος ευτυχώς βρίσκεται όσο ποτέ ενωμένος μετά τα γεγονότα. Οι ανακοινώσεις τόσο της ΑΚ όσο και της αναρχικής συσπείρωσης (που στο πρόσφατο παρελθόν δίχαζαν τους αναρχικούς) είναι απόλυτα σωστές και όσοι με περισσό θράσος εξισώνουν τις 2 μολότωφ που έφαγε η περιφρούρηση του ΚΚΕ με το γεγονός στην Μαρφίν προφανώς δεν βρέθηκαν μπροστά στον τρόμο να έχουν να αντιμετωπίσουν οργανωμένο μπουλοόυκι κόκκινων παρακρατικών. Αν είχαν αυτή την εμπειρία θα έβλεπαν σε άλλο πλαίσιο την ρίψη αυτών των μολότωφ και θα είχαν άλλους συνειρμούς…
Η επερχόμενη εξέγερση κατά του καθεστώτος θα είναι αναγκαστικά και μοιραία εξέγερση ενάντια και σε όλα τα κόμματα που το καθένα με το τρόπο και το στυλ του το στηρίζει.
Η νέα κοινωνία ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και ελευθερίας δεν θα χωρά γραφειοκρατικά μορφώματα με επαγγελματικά στελέχη που αποφασίζουν σε κλειστές πόρτες το μέλλον μας.
ΕΡΓΑΣΙΑ VS ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Όμως πως θα έρθει αυτή η κοινωνία και μάλιστα πώς θα λειτουργεί χωρίς κόμματα;
Οι περισσότερος κόσμος δυσκολεύεται ακόμη να καταλαβεί το προφανές: ότι αυτό που κινεί μια κοινωνία δεν είναι η πολιτική αλλά η ίδια η εργασία του.
Αν μια κοινωνία έχει τροφή, στέγη, επικοινωνίες και μεταφορές αυτό δεν γίνεται γιατί το αποφασίσζουν κάποιοι πολιτικοί αλλά αντίθετα γιατί υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται για να δημιουργήσουν τροφή, στέγη, επικοινωνίες και μεεταφορές. Οι πολιτικοί στέκονται πάντα σαν παράσιτα πάνω στις δυνάμεις της εργασίας και παριστάνουν τους σπουδαίους μεσολαβητές που αποφασίζουν για τους ανθωπους του μόχθου.
Θα μιλάνε αόριστα και γενικά για όλα αυτά που είναι ορισμένα και συγκεκριμένα αερολογώντας για νέες κοινωνίες που θα έρθουν όταν αυτοί γίνουν ισχυροί την στιγμή που το κλειδί για την νέα κοινωνία το κρατούν χωρίς να το ξέρουν όλοι οι απλοί θρωποι που η εργασία τους εξασφαλίζει την επιβίωση και την προκοπή όλης της κοινωνίας.
Είναι καιρός να δωθεί προτεραιότητα στις δυνάμεις της εργασίας κόντρα σε όλα τα πολιτικά παράσιτα που μιλάνε εξ ονόματος της.
Ειδικά στην εποχή μας, πολλές από αυτές τις δυνάμεις πετιούνται στον δρόμο και μένει αναξιοποίητο το δυναμικό τους από τις δυνάμεις του χρήματος που έχουν κηρύξει από κοινού με τις πολιτικές δυνάμεις πόλεμο στις τάξεις της εργασίας.
Είναι καιρός να αξιοποιηθεί όλο το τεχνολογικό δυναμικό που διευκολύνει την παραγωγικότητα της εργασίας μαζί με μια νέα εργοδημοκρατία που θα βασίζεται στην συνεργασία των ανθρώπων του μόχθου προς όφελος όλης της κοινωνίας και χωρίς την αλλοτριωτική ανάγκη του χρήματος.Τώρα μάλιστα που:
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΧΕΙ ΣΥΓΧΩΝΕΥΤΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΕΝΗ ΠΛΗΡΩΣ ΣΤΙΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ
Όταν το ΚΚΕ απολύει εργαζόμενους του δικαιολογώντας αυτές τις απολύσεις με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί μια χρεωκοπημένη ανώνυμη εταιρεία τότε καταλαβαίνουμε ως πιο σημείο η λογική του χρήματος διαπερνά όλους τους κομματικούς μηχανισμούς.
Η συζήτηση που γίνεται σε όλη την αριστερά στηρίζεται στην προκείμενη αν υπάρχουν λεφτά ή όχι και πως μπορούν να βρεθούν χρήματα για τον λαό και άλλα συναφή που de facto αποδέχονται την λογική του χρήματος και δεν θέτουν καν σε αμφισβήτηση την ανάγκη να υπάρχει το χρήμα σαν βασικός τρόπος διακανονισμού των ανθρώπινων σχέσων και αναγκών.
Γι’αυτούς είναι ξεχασμένο ότι όλο το έργο του Μαρξ κατευθυνόταν ενάντια στο χρήμα και στον φετιχιστικό και αλλοτριωτικό του χαρακτήρα. Ότι η ξεφτίλα του καπιταλισμού δηλαδή είναι ότι μετέτρεψε την ζωντανή εργασία σε ένα ιδιότυπο εμπόρευμα ανυψώνοντας το άψυχο εμπόρευμα πάνω από την ζωή.
Η πρεμούρα όλων αυτών των κομμάτων είναι ίδια με αυτή των καπιταλιστικών επιχειρήσεων: να μην χρεοκοπήσουν και τότε πώς θα συντηρούν τα επαγγελματικά στελέχη-κηφήνες που όλη η ζωή τους είναι η υλοποίηση της γραμμής του κόμματος;
Έτσι η σαπίλα και ο δωσιλογισμός όλων των κομματικών μηχανισμών στην εποχή του ΔΝΤ δεν είναι άσχετος από την προηγούμενη αλλοτρίωση τους από τις δυνάμεις του χρήματος. Ως ένα βαθμό αυτά τα κόμματα είναι δημιουργήματα του χρήματος και τώρα που το χρήμα βρίσκεται πιο δύσκολα τα έχει καταβάλει η αγωνία για το πώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Κανένα από αυτά δεν μιλάει για την ανάγκη να οργανωθεί η κοινωνία σε άλλες μη χρηματικές βάσεις και για το πώς αυτό είναι σήμερα εφικτό και ας έχουν οι παραγωγικές δυνάμεις (για να χρησιμοποιήσουμε μια φθαρμένη μαρξιστική ορολογία) παγκόσμια υπερωριμάσει για μια τέτοια προοπτική.
Μετά τα γεγονότα της 20 Οκτώβρη πάντως:
Οι επόμενες βδομάδες είναι εξαιρετικά κρίσιμες για το μέλλον και τις προοπτικές της εξέγερσης.
Όλη η συζήτηση γίνεται με φόντο την συνεχιζόμενη εξαθλίωση του λαού, το κούρεμα του χρέους που θα συνοδεύεται από νέες βάρβαρες επιθέσεις, την αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι χρειαζόμαστε μια σαρωτική εξέγερση που θα βάλει στην θέση τους όλους όσους τώρα μας δυναστεύουν.
Ο αποδεδειγμένος ρόλος της αριστεράς να σταθεί σαν μπράβος αυτού του καθεστώτος και να συκοφαντήσει τους εξεγερμένους σαν παρακρατικούς κάνει περισσότερο από ποτέ επιτακτική την ανάγκη να δημιουργήσουμε αυτοοργανωμένα δίκτυα αλληλεγγύης και κοινωνικής αντεπίθεσης.
Τώρα ξέρουμε ότι για να ρίξουμε αυτό το σύστημα και για να φέρουμε κάτι άλλο θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους αλλά και τις οργανώσεις της αριστεράς που έχουν ανταλλάξει την νομιμότητα που τους δίνει το καθεστώς με την μετατροπή των μελών τους σε μπράβους υποστήριξης του.
Ας μην μας σοκάρει αυτή η νέα συνειδητοποίηση αλλά ας μας οπλίζει με περισσότερο πείσμα και ευθύνη.
Η 20 Οκτώβρη ας στέκεται σαν φάρος της νέας εξεγερμένης δυναμικής μας.
Μαζί μας έχουμε όλο τον λαό που θέλει να δει αυτό που είδε η λαός της Χιλής πριν λίγες μέρες:Την εισβολή του κόσμου στο κοινοβούλιο. Κι ας ξέρουν οι κομματικοί γραφειοκράτες της αριστεράς ότι την επόμενη φορά που θα εμποδίσουν μια τέτοια εισβολή θα τους πάρει ο διάολος μαζί με τους μπάτσους.
Δεν ξεχνάμε ότι ως τις 17 Νοέμβρη πιθανά θα προκύψουν πολλά γεγονότα που θα δείξουν την εξεγερσιακή ετοιμότητα του λαού.Η συνεχιζόμενη επίθεση του καθεστώτος στο βιοτικό επίπεδο και στις ελευθερίες μας εγγυάται σε ένα μεγάλο βαθμό για αυτή την προοπτική.
Για τις 17 Νοέμβρη έχουμε χρέος και ευθύνη να πάρουμε πίσω την σπουδαιότητα και τον συμβολισμό αυτής της μέρας από αυτούς που την χρέωσαν σε προβοκάτορες και ασφαλίτες.
Επιτέλους!
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.