Η οβιδιακή μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα: ως Δρ Τζέκυλ- κύριος Χάυντ: το πρωί καλός Σαμαρείτης στο κρεβάτι των χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων, το βράδυ κοινωνικός καταστροφέας κατ' εντολήν των Μέρκελ- Σόιμπλε. Έλεος!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ*

Δεν είχα τη διάθεση να παρακολουθήσω όλες τις
προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα. Η μετάλλαξη των ανθρώπων, που έστω και με ερωτηματικά πίστεψες, και της πολιτικής, που έστω και κριτικά στήριξες, πονά. Θυμήθηκα με πόσο ενδιαφέρον τον περασμένο Ιανουάριο περίμενα να ακούσω τους βασικούς άξονες που επρόκειτο να υλοποιήσει η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας. Οκτώ μήνες μετά ο ίδιος πρωθυπουργός ανέγνωσε στη Βουλή των Ελλήνων ένα εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα, το οποίο είδα την επομένη στην εφημερίδα ΑΥΓΗ. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα με αριστερό περιτύλιγμα.

Η ομιλία του στο κοινοβούλιο είχε απ όλα:
ρητορική ρήξης με το ολιγαρχικό καθεστώς, προοδευτικές λύσεις προς όφελος των πολλών σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία, καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής, επιστροφή στην ανάπτυξη. Επιπλέον αναδιανομή των φορολογικών βαρών, μέτρα υπέρ των αγροτών και μάχες, πολλές και επικές μάχες, για την ελάφρυνση του χρέους, για τα κόκκινα δάνεια, τις συλλογικές συμβάσεις, τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ κα. Θυμήθηκε ακόμη ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και την ξεχασμένη από την εποχή του κραταιού ΠΑΣΟΚ ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα(!) και κάλεσε σε μέτωπο εναντίον του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Έφτασε μέχρι και την αναθεώρηση του Συντάγματος. Τέλος παραδέχτηκε, βέβαια, ότι η συμφωνία περιλαμβάνει δύσκολα σημεία, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε «ταυτόχρονα εγγράφει και την αντίσταση του ελληνικού λαού και της ελληνικής κυβέρνησης».

Ως πολίτης αυτής της χώρας αρχικά αναρωτήθηκα αν ο κ. Τσίπρας απευθύνεται στο λαό άλλου κράτους. Στη συνέχεια σκέφτηκα με πόση ευκολία μπορεί κανείς να αλλάζει μάσκες και να δημαγωγεί ανάλογα με τους συνομιλητές και το ακροατήριο του. Τέλος κατέληξα στην εκτίμηση ότι συνειδητά και κατ εξακολούθηση ο πρωθυπουργός εξαπατά τον ελληνικό λαό, όταν του υπόσχεται ότι θα υλοποιήσει ένα πρόγραμμα παράλληλο του μνημονίου. Γιατί αυτό που «ξέχασε» να αναφέρει ο Αλέξης Τσίπρας είναι η πολιτική του επιγαμία με τις συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης. Αυτό που απέκρυψε είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα εφαρμόσει, τάχα μου, τις υποσχέσεις του. Και αυτός δεν είναι άλλος από εκείνον της λιτότητας, του νεοφιλελευθερισμού και του τρίτου μνημονίου, το οποίο δεν επιτρέπει καμία παρατιμονιά. Αποσιώπησε, σκοπίμως, ότι το επόμενο διάστημα τα χαμηλά, κυρίως , στρώματα θα πληγούν για μια ακόμη φορά από τη φορολογική καταιγίδα( να μην ξεχάσουμε και το συριζαϊκό ΕΝΦΙΑ), ότι η νέα συμφωνία θα ισοπεδώσει ό, τι άφησαν όρθιο οι προηγούμενες, ότι θα ευνουχιστεί ακόμη περισσότερο η ανάπηρη δημοκρατία μας, αφού θεωρείται πιθανόν τα 48 προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της επόμενης δόσης θα ψηφιστούν σε ένα άρθρο(!) (άραγε αυτό θυμίζει κάτι στον πρωθυπουργό;) από την ελληνική Βουλή, η οποία μετατρέπεται σε πειθήνιο σώμα ταχείας επικύρωσης εφαρμοστικών νόμων.

Ο Αλέξης Τσίπρας, όσο περνά ο καιρός, δυστυχώς, άλλοτε μου θυμίζει τον Ανδρέα Παπανδρέου και άλλοτε τον Αντώνη Σαμαρά. Η δημαγωγία, η συνθηματολογία, η μίμηση της φωνής και των κινήσεων παραπέμπουν στον πρώτο. Το μείγμα πολιτικής που ακολουθεί, η μνημονιακή κωλοτούμπα και οι φτηνές δικαιολογίες συνδέονται με τον δεύτερο. Όλα μαζί οριοθετούν το πλαίσιο της πολιτικής απάτης και της παραπλάνησης του λαού. Ο νυν πρωθυπουργός θα επιχειρήσει τον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει τα νέα τζάκια της αστικής εξουσίας και τους καινούργιους παίκτες στη νομή του πλούτου και των αξιωμάτων, αλλά γρήγορα θα καταλάβει ότι ο πολιτικός του χρόνος παρά τις πρόσφατες εκλογές δεν είναι ατελείωτος. Το ξήλωμα του πουλόβερ έχει ήδη αρχίσει και οι εξελίξεις στο επόμενο διάστημα, οι οποίες αναμένονται πυκνές, θα καθορίσουν την πολιτική του επιβίωση. Μέχρι τότε αλλάζοντας μάσκες μπορεί να μεταμορφώνεται και να καμαρώνει πάνω στο μεγάλο μνημονιακό ικρίωμα, που έχει ανεβεί, θεωρώντας ότι θα στεφθεί βασιλιάς. Αλλά σαν πιθανότερο φαίνεται να κυλήσει και αυτός στο καλάθι των αποκεφαλισμένων μνημονιακών προκατόχων του.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο λύκειο Καλαμάτας.


Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 29-8-2015

Έναν αγνώριστο Αλέξη Τσίπρα αντίκρισαν οι πολίτες στην τελευταία συνέντευξη του.Πέρα από τη σημειολογία της συνέντευξης- πληθώρα όρων και εκφράσεων στα αγγλικά, αμηχανία και πολλαπλές αντιφάσεις- ο απερχόμενος πρωθυπουργός εμφανίστηκε, ουσιαστικά, ως ηγέτης ενός νέου, ακραιφνώς «ευρωπαϊκού», Κεντροαριστερού κόμματος, που έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τις προγραμματικές θέσεις και τις κινηματικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ.

Εντυπωσιάζει η αποκάλυψη- ομολογία του πρωθυπουργού ότι αποφάσισε τις εκλογές στις12 Ιουλίου, δηλαδή την ίδια ημέρα που συνομολογούσε με τους «εταίρους» το τρίτο Μνημόνιο. Δεν γνωρίζουμε αν την απόφασή του αυτή την επέβαλαν οι ίδιοι οι δανειστές, ως προϋπόθεση για να εξοστρακίσει από το κόμμα του την αριστερή πτέρυγα και να το μεταμορφώσει σε μια «αξιόπιστη», απολύτως συστημική δύναμη. Γνωρίζουμε όμως ότι η κ. Μέρκελ ευλόγησε δημοσίως τις εκλογές- εξπρές ως «μέρος της λύσης και όχι της κρίσης», ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν οι κ.κ. Γιούνκερ, Ντάιζελμπλουμ και Μοσκοβισί.

Σε κάθε περίπτωση, η ομολογία του Αλέξη Τσίπρα σημαίνει, απλούστατα, ότι εξαπατούσε το ίδιο το κόμμα του- ακόμη και τους πιο στενούς του συνεργάτες- όταν προφασιζόταν ότι θα συζητούσε τα κρίσιμα ζητήματα σε έκτακτο συνέδριο. Την ίδια στιγμή που υπέγραφε την ταπεινωτική συνθηκολόγηση με τους δανειστές, προωθούσε ο ίδιος τη ρήξη με την αριστερή αντιπολίτευση του κόμματός του ώστε να έχει λυτά τα χέρια για την εφαρμογή των μνημονιακών του δεσμεύσεων.

Η δεύτερη αποκάλυψη του Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι ο ίδιος μεν δεν θα ηγηθεί κυβέρνησης συνεργασίας με ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- Ποτάμι, αλλά και δεν θα προκαλέσει νέες εκλογές εάν δεν έχει αυτοδυναμία στη νέα Βουλή. Με αυτό τον τρόπο, αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για μια συγκυβέρνηση συνεργασίας του κόμματός του με τα «παραδοσιακά» μνημονιακά κόμματα, έστω και με άλλον πρωθυπουργό.

Φυσικά, το μέγαρο Μαξίμου θα χρησιμοποιήσει αυτό το ενδεχόμενο για να εκβιάσει αριστερούς ψηφοφόρους να ψηφίσουν, έστω και σιχτιρίζοντας, το κόμμα του κ. Τσίπρα. Για ποιο σκοπό και με τι πρόγραμμα, άραγε; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής στην πρόθεσή του να δώσει στις εκλογές χαρακτήρα λαϊκής νομιμοποίησης στο επαίσχυντο μνημόνιο. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, το γεγονός δηλαδή ότι μετέτρεψε το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ της κυβέρνησής του, δήλωσε: «Το ΟΧΙ σε μια κακή συμφωνία το έκανα ΝΑΙ σε μια συμφωνία με προοπτική». Και σ' αυτή του την Οβιδιακή μεταμόρφωση, θέλει να έχει συνένοχους τους αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ και τη λαϊκή πλειοψηφία. Ελπίζουμε ότι δεν θα το πετύχει.

Όσο για το τελευταίο εύρημα του Μαξίμου, ότι δηλαδή, παράλληλα με το Μνημόνιο που επέβαλε στον ελληνικό λαό, θα έχει και ένα «παράλληλο πρόγραμμα», αντίβαρο στις ολέθριες κοινωνικές επιπτώσεις του Μνημονίου, αυτό πια αποτελεί επιτομή πολιτικής σχιζοφρένειας. Καλούν, δηλαδή, τον κόσμο να ψηφίσει ένα κόμμα που θα εμφανίζεται ως Δρ Τζέκυλ- κύριος Χάυντ: το πρωί καλός Σαμαρείτης στο κρεβάτι των χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων, το βράδυ κοινωνικός καταστροφέας κατ' εντολήν των Μέρκελ- Σόιμπλε. Έλεος!

Αν κάτι θα μείνει από αυτή την αποκαρδιωτική συνέντευξη ήταν η αποστροφή του κ. Τσίπρα ότι αισθάνεται «υπερήφανος» για το μνημόνιο που υπέγραψε, χαρακτηρίζοντάς το πράξη ευθύνης. Οι αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι που πίστεψαν σ' αυτόν δεν αισθάνθηκαν καμία περηφάνεια, μόνο οδύνη και ντροπή. Ζητούμενο είναι αυτή η ντροπή να μην απλωθεί σε ολόκληρη την Αριστερά. Να μείνει μόνο σ' αυτούς που την αξίζουν.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"