Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός στην εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ

[Οι επικίνδυνες απόψεις του υπουργού κ.Αμανατίδη]

Οι ‘Pussy Riot’ στο γυάλινο δικαστικό κλουβί της ρωσικής Ορθοδοξίας

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Δ

ιαβάζω σε άρθρο του Υφυπουργού Εξωτερικών Γιάννη Αμανατίδη στην ευλαβική Romfea: “Ο Νίκος Εγγονόπουλος είχε πει κάποτε: ‘Δεν ξέρω αν είμαι χριστιανός, Ορθόδοξος όμως είμαι οπωσδήποτε’, αφήνοντας να εννοηθεί, ότι ακόμα και η απουσία θρησκευτικότητας δεν απαλείφει την πολιτιστική σύνδεση του Έλληνα με τη θρησκευτική του παράδοση….Ο δικέφαλος αετός, εθνικό σύμβολο των περισσοτέρων κρατών της Βαλκανικής Χερσονήσου και της Ανατολικής Ευρώπης, δείχνει την αφομοίωση της βυζαντινής θρησκευτικότητας ως εθνικής συνείδησης από τους βόρειους λαούς και την πολιτιστική τους συγγένεια με τον Ελληνισμό….Αλλά και η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα δώδεκα αστέρια αποτελεί μία σαφή αναφορά στο χωρίο της Αποκάλυψης, όπου η Παναγία εμφανίζεται να φέρει «επί της κεφαλής αυτής στέφανον αστέρων δώδεκα», όπως υποστήριξε και ο δημιουργός της, Arsène Heitz….Ακόμα πιο πρόσφατα στον σχεδιασμό των χαρτονομισμάτων του ευρώ κυριάρχησαν οι καθεδρικοί ναοί της κεντροδυτικής Ευρώπης. Ο προηγούμενος αιώνας αποτέλεσε για την Ελλάδα το πέρασμα από το σύστημα της ‘νόμω κρατούσης Πολιτείας’ στη συναλληλία και αργότερα τη συνεργασία με την Ορθόδοξη Εκκλησία….Βασικό σημείο στον καθορισμό των σχέσεων αποτελεί το άρθρο 2 του Καταστατικού Χάρτη, όπου ορίζεται ο τρόπος αλληλεπίδρασης: ‘Η Εκκλησία της Ελλάδος συνεργάζεται με την Πολιτεία σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος, όπως αυτά της χριστιανικής αγωγής της νεότητας, της θρησκευτικής υπηρεσίας του στρατεύματος, της εξύψωσης του θεσμού του γάμου και της οικογένειας, της φροντίδας για την περίθαλψη όσων ζητούν προστασία, της διαφύλαξης των ιερών κειμηλίων και εκκλησιαστικών και χριστιανικών μνημείων, της καθιέρωσης νέων Θρησκευτικών εορτών, ζητεί δε την προστασία της Πολιτείας όταν προσβάλλεται η θρησκεία’…. Ένα άλλο πεδίο συνεργασίας μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας είναι η Θρησκευτική Διπλωματία. Η θρησκεία αποτελεί καθοριστικής σημασίας διπλωματικό πόρο, ως πηγή μείζονος επιρροής. …Μία τέτοια αισιόδοξη πρωτοβουλία αξιοποίησης της θρησκευτικής διπλωματίας είναι η διοργάνωση από το Υπουργείο Εξωτερικών στην Αθήνα διεθνούς συνδιάσκεψης για τον θρησκευτικό και πολιτιστικό πλουραλισμό και την ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή…».

Όποιος θέλει να διαβάσει όλο το άρθρο που όσο προσχηματικά και προσεκτικά κι αν έχει διατυπωθεί διαπνέεται από την καθαρά υπερσυντηρητική βυζαντινή αντίληψη μιας κρατικής θρησκείας και Εκκλησίας, μπορεί να το κάνει.

Δεν θέλω να σταθώ στον καθαρά αντιευαγγελικό χαρακτήρα αυτού του άρθρου, που προσπαθεί να δικαιολογήσει την συναλληλία της κρατικής Εκκλησίας με τον Καίσαρα, στον απόηχο μιας παράδοσης του ανατριχιαστικού βυζαντινού της παρελθόντος και της μετέπειτα σύμπλευσής της με ότι πιο αυταρχικό, οπισθοδρομικό, αντιδημοκρατικό, ολοκληρωτικό και κοινωνικά άδικο έχει να επιδείξει η πολιτική ζωή του νεοελληνικού Κράτους. Αυτό πρέπει να το κάνουν τα μέλη αυτής της Εκκλησίας που σέβονται τον Χριστό και τη διδασκαλία του. Θα αποπειραθώ μια σύντομη εξέταση αυτών των αντιλήψεων κάτω από το φως της λογικής, της ιστορικής πείρας και των ευρωπαϊκών δημοκρατικών αντιλήψεων.

Ποτέ και πουθενά οι οργανωμένες χριστιανικές Εκκλησίες και γενικά οι κρατικές θρησκείες (Ισλάμ, Ορθοδοξία κλπ) δεν συνέβαλαν στην Ειρήνη και στη συναδέλφωση των λαών. Η παγκόσμια Ιστορία είναι γεμάτη από αιμοσταγείς θρησκευτικούς πολέμους, ακόμη και μεταξύ ομόθρησκων διαφορετικών δογμάτων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έδρασε ούτε ως ενοποιητικός παράγων μεταξύ των ίδιων των ορθόδοξων λαών. Η εκατέρωθεν συμμετοχή της στην υποδαύλιση του θανάσιμου και εξοντωτικού μίσους μεταξύ Βούλγαρων και Ελλήνων ομόδοξων στο λεγόμενο Μακεδονικό αγώνα, η σημερινή της συμμετοχή στην εχθρότητα μεταξύ Νεοελλήνων και Σλαβομακεδόνων Ορθόδοξων, οι άγριες διαμάχες μεταξύ σχεδόν όλων των Ορθόδοξων αυτοκέφαλων Εκκλησιών για τις ζώνες της θρησκευτικής τους επιρροής, πιστοποιούν αυτή μας τη θέση. Συστηματικά άλλωστε η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στη Ρωσία, λειτούργησε ως το δεκανίκι της πιο άγριας κοσμικής εξουσίας, ακόμη και της οθωμανικής, ως πολέμιος του Διαφωτισμού, των Επιστημών, της Τέχνης και των δημοκρατικών ελευθεριών.

Η ανάμιξη της Εκκλησίας σε αυτά που απαριθμεί ο κ.Αμανατίδης, στα της εξωτερικής πολιτικής, της νεότητας, του γάμου, στο στρατό, στα της πολιτικής επιρροής, στο κρίσιμο ζήτημα των ατομικών δικαιωμάτων όπου ο ρόλος της είναι απόλυτα αρνητικός και πολύ επικίνδυνος, δεν έχει θέση σε ένα κοσμικό Κράτος. Όμως ειδικά στην εξωτερική πολιτική, την έχουν κατά καιρούς εισηγηθεί εκτός από τον κ.Αμανατίδη και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Ρ.Δούρου στο φιλοχρυσαυγίτικο ‘Αγιορείτικο Βήμα’ (20.3.2014). Αλλά και ο κ.Τσίπρας έχει εκδηλώσει τέτοιες διαθέσεις, συμφωνώντας να χρηματοδοτούνται πατριαρχεία του εξωτερικού επειδή: «…είναι και κάποια κονδύλια που δεν έχουν τόσο να κάνουν με την θρησκεία ή την Εκκλησία, αλλά με την ανάγκη να στηριχθούν οι πρωτοβουλίες και οι παρεμβάσεις του ελληνισμού και της χώρας σε κρίσιμες περιοχές» (Αmen.gr, Γ.Φερδής 21.3.2010). Ο ίδιος αργότερα έκανε κάποια ανοίγματα στο αυταρχικό και σκληρά καπιταλιστικό ρωσικό καθεστώς, αποκαλυπτικά των πιο ανομολόγητων διαθέσεών του να αποσπαστεί η Ελλάδα από τον δυτικό κόσμο, στη βάση κάποιας φαντασιακής θρησκευτικής συγγένειας και ομογενοποίησης, οι οποίες αγνοούν τις συνειδησιακές διαφορετικότητες των ανθρώπων, που όλο και διευρύνονται στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες, που αναζητούν ουσιαστικότερους ενοποιητικούς άξονες πανανθρώπινων αρχών, πολύ στερεότερους από κάποια φολκλορικά θρησκευτικά έθιμα: «…δεν ανήκουμε στη Δύση, παραδοθήκαμε στη Δύση…..Έχουμε κοινό ορθόδοξο πολιτισμό» (ρωσικό τηλεοπτικό δίκτυο Vesti-28.5.2012). Αυτή λοιπόν η αντίληψη της θρησκευτικής διπλωματίας, είναι καθαρά αντιευρωπαϊκή, διχαστική, ανορθολογική και άκρως επικίνδυνη για την Ειρήνη. Μπορεί να κρύβεται πίσω από ωραιοποιήσεις και προσεκτικές διατυπώσεις, ή από γελοίες σημειολογικές φαντασιώσεις για τα 12 αστέρια της σημαίας της Ε.Ε. που τάχα παραπέμπουν στην «Αποκάλυψη», αλλά στη βάση της λίγο διαφέρει, ακόμη και αν της αποδώσουμε αγαθές και όχι φτηνές προθέσεις, από τη συγγενή, πολύ χυδαία και καπηλευτική οπτική των ΑΝΕΞΕΛ και της Χ.Α.

Ο κ.Τσίπρας έχει αναθέσει το κρίσιμο υπουργείο των Εξωτερικών στον πολιτικώς περιοδεύοντα από το ΚΚΕ στον ΓΑΠ και από εκεί στον κ.Φαήλο Κρανιδιώτη κ.Κοτζιά, που οι επιστημονικές του ανησυχίες τον έφεραν να συνομιλεί με το Ρώσο Ναζιστή και συνομιλητή της Χ.Α. και της Κου Κλουξ Κλαν, Ντούγκιν, γεγονός που (από σεμνότητα) αρχικά διέψευσε με τη γνωστή ευκολία που διαψεύδουν στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μετά στριμωγμένος από τις αποδείξεις αναγκάστηκε να ομολογήσει στο πιεστικό Spiegel (9.2.2015). Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα κανένα κόμμα από την κεντροδεξιά και το φιλελεύθερο κέντρο πολύ δε περισσότερο αριστερότερα, δεν θα διανοείτο να θέσει τον Καθολικισμό, τον Προτεσταντισμό, ή το Ισλάμ, ως εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής. Η Ευρώπη έχει υποφέρει τόσο πολύ από το αβυσσαλέο μίσος που κάποτε κυριάρχησε μεταξύ των χριστιανικών ομολογιών, αλλά και από την φρικαλέα Καθολική, Προτεσταντική και Ορθόδοξη Ιερά Εξέταση (με την πρώτη ασφαλώς απείρως χειρότερη και εκτενέστερη), σήμερα απειλείται από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, που μόνο παρανοϊκοί θα έφερναν τη θρησκεία στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Επιπλέον οι εκτεταμένες αποκαλύψεις των φαινομένων της ιερής παιδεραστίας, που πλέον δεν συγκαλύπτονται αλλά έρχονται στην επιφάνεια, έχουν αποκαλύψει απόλυτα τι κρύβει σε μεγάλο ποσοστό το επαγγελματικό μαύρο ράσο και τα χρυσοποίκιλτα κοσμήματα των ιερέων. Ακόμη και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, όπως αυτό της κόρης του ανθρωπιστή πάστορα κας Μέρκελ, δεν έχουν διανοηθεί να αναμίξουν την εξωτερική πολιτική της πατρίδας τους με τις όποιες ειλικρινείς ή τυπικές θρησκευτικές εντάξεις των πολιτών της, οι οποίες κατά τις ευρωπαϊκές αντιλήψεις εντάσσονται στον αυστηρά ιδιωτικό χώρο των ανθρωπίνων συνειδήσεων και έχουν κάθε δικαίωμα διαρκούς αναστοχασμού και αναθεώρησης. Η κατάταξη των ανθρώπων με βάση το τυπικό τους δόγμα ή τις πολιτισμικές παραδόσεις που απορρέουν από αυτό, αν ιδεολογικοποιηθεί ή πολιτικοποιηθεί (και αυτό είναι περίπου αναπόφευκτο σε βάθος χρόνου), είναι αυταπόδεικτα μόνιμη απειλητική θρυαλλίδα για την Ειρήνη και για τα δημοκρατικά δικαιώματα, ενώ ακόμη κι αν μείνει (πράγμα πρακτικά αδύνατο ειδικά σε μακροχρόνια διάρκεια) σε ένα αθώο επίπεδο γραφικών παραδόσεων και ανώδυνων συνηθειών, θα έχει την ίδια αξία σε επίπεδο παραγωγής θετικών πολιτικών αποτελεσμάτων, με την κατάταξη των ανθρώπων σε χορτοφάγους, ή σε παίχτες του μπριτζ. Οι άνθρωποι ακόμη και κατά την ευαγγελική αντίληψη δεν χωρίζονται σε Χριστιανούς και μη, ούτε σε χριστιανικές αιρέσεις, χωρίζονται σε δίκαιους και άδικους κατά την κρίση του μόνου Δικαιοκρίτη και λυπάμαι να πω πως τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εντάσσονται με την μέχρι τώρα αλλοπρόσαλλη, υποκριτική, ψευδεπίγραφη, παρανοϊκή και καταστροφική πολιτική τους στους δεύτερους. Αν ο κ.Αμανατίδης με τον τερατώδη δικέφαλο αετό του, θέλει να είναι Χριστιανός (ο αυτάρεσκος και διχαστικός χαρακτηρισμός Ορθόδοξος δεν υπάρχει πουθενά στα ευαγγελικά κείμενα), ας πάψει να ενδιαφέρεται για την προστασία του Θεού από το δικαστή και τον αστυνόμο και για την «καθιέρωση νέων θρησκευτικών εορτών»-έχουμε υπερπληθώρα, ας μετανοήσει με ειλικρίνεια, μοιράζοντας για παράδειγμα τις καταθέσεις του στους φτωχούς και ενδιαφερόμενος περισσότερο γα την τύχη παιδιών που βρίσκονται σε κάποια σχέση με ιερείς της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, ο «αριστερός» και «αντιμνημονιακός», αρχικά πολιτικός φίλος (αυτομολήσας την κρίσιμη ώρα) του Λαφαζάνη της Σρεμπρένιτσα, κ.Αμανατίδης, αεροσυνοδός φακιρικών μηχανουργιών, που οι κοινές του μεταφυσικές ανησυχίες με τον χρυσοφόρο και μιτροφόρο Μακεδονομάχο Άνθιμο («μαύρισε ο τόπος από ξένους» κλπ), του εξασφάλισαν (στις υπ.αριθμ.1 εκλογές του 2015) την αναπάντεχη πρωτιά σε σταυρούς στη Θεσσαλονίκη, ας ενδιαφερθεί για μια αυτάρκη, με τη στήριξη των πιστών της, οικονομικά Εκκλησία, φορολογούμενη και διαφανή, με ακτήμονες επισκόπους που θα ελέγχονται αυτοί και τα συγγενολόγια τους από το ΣΔΟΕ και δεν θα καλύπτονται πίσω από τις αντιμνημονιακές συνευρέσεις τους με τον κ.Βίτσα ή με άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζουν σοβαρότατα προβλήματα όρασης και ακοής ακόμη και απέναντι στα πιο προκλητικά, ακόμη και δημοσιοποιημένα, ιερά σκάνδαλα. Νομίζω πως αν ο κ.Αμανατίδης ήταν πράγματι πιστός Χριστιανός, δεν θα αποτολμούσε να υποβιβάσει τη θρησκεία του σε πολιτισμικό γεγονός και σε εργαλείο μιας κοσμικής εξουσίας, που παραπαίει μάλιστα μέσα στις αντιφάσεις της και στις ανομολόγητες σκοπιμότητές της.

https://roides.wordpress.com/2015/10/16/16oct15/#more-25541

ΥΓ

Τα οικονομικά του κ.Αμανατιδη, όπως ήλθαν στην επιφάνεια με το θεσμοθετημένο «Τι έσχες» των βουλευτών, δεν φαίνονται να συμβαδίζουν απόλυτα με τις «χριστιανικές» του αντιλήψεις: “…. η περιουσιακή κατάσταση του συναδέλφου του στην Α’ Θεσσαλονίκης, κ. Γιάννη Αμανατίδη, ως συνδικαιούχου με τη σύζυγό του σε επενδυτικό χαρτοφυλάκιο με αξία κτήσης 463.410 ευρώ και οικογενειακές καταθέσεις 56.600 ευρώ..” («Οι αριστεροί… με τις δεξιές τσέπες – Βουλευτές, εκατομμυριούχοι και… υποψήφιοι σωτήρες»-mikrometoxos.gr, 9.1.2015 10:09, βλ. φωτ.2).

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"