Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Ζητάμε την παραίτηση του Υπουργού Ν. Φίλη για την γενοκτονία των Ποντίων

Οργή της Ομοσπονδίας Ποντιακών Συλλόγων

Φίλης: Αναγνωρίζουμε τον πόνο των Ποντίων αλλά δεν ήταν γενοκτονία

Έναν νέο κύκλο συζητήσεων και αντιπαράθεσης αναμένεται να ανοίξει η τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη, για τη γενοκτονία των Ποντίων, την οποία χαρακτήρισε αιματηρή εθνοκάθαρση, αλλά όχι γενοκτονία με την αυστηρά επιστημονική έννοια του όρου. 

Ο υπουργός Παιδείας, σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Star, δήλωσε: «Πριν από χρόνια ως δημοσιογράφος, έκανα τη δήλωση, συμμεριζόμενος απόψεις πολλών ιστορικών και πολλών διεθνολόγων. Κάναμε διάκριση ανάμεσα στην εθνοκάθαρση την αιματηρή και το φαινόμενο της γενοκτονίας». 


Ο υπουργός συμπλήρωσε πως «αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το αίμα, τον πόνο, όσα έχουν υποστεί οι Πόντιοι, από τη θηριωδία των Τούρκων. Αυτό είναι άλλο πράγμα και άλλο πράγμα η γενοκτονία, με αυστηρή επιστημονική έννοια». 


Ενώ συνέχισε, λέγοντας πως «αν γίνει η συζήτηση ψύχραιμα και επαναλαμβάνω, επί επιστημονικού επιπέδου, είναι άλλο πράγμα η εθνοκάθαρση, όσο αιματηρή και αν είναι, και άλλο πράγμα η γενοκτονία και το ολοκαύτωμα». 


Για ήδη εκπεφρασμένη, προσωπική άποψη του Νίκου Φίλη, αναφορικά με το ζήτημα της Γενοκτονίας των ...

Ποντίων, που πάντως δεν αμφισβητεί την επίσημη θέση της Ελλάδας στο ζήτημα αυτό, κάνουν λόγο πηγές που πρόσκεινται στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
      



Αμανατίδης: Ελευθερία στην έκφραση επιστημονικών προσεγγίσεων
 


Οι επιστημονικές προσεγγίσεις μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα σε μία Δημοκρατία» τόνισε ο υφυπουργός Εξωτερικών Γιάνης Αμανατίδης σε δήλωσή του στο περιστύλιο της Βουλής σχετικά με τη δήλωση του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη.


«Η θέση της κυβέρνησης είναι γνωστή και δημόσια εκφρασμένη τόσο με δήλωση του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου στις 19.5.2015, όσο και στους χαιρετισμούς στις αντίστοιχες ημέρες μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων κατά το παρελθόν» συνέχισε.


Ο υφυπουργός αναφέρθηκε και στις επιθέσεις που δέχθηκε ο κ. Φίλης από τη ΝΔ: «Η εσωτερική μάχη για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να γίνεται με όρους πατριδοκαπηλίας. Θα βοηθούσε την πολιτική ζωή της χώρας αυτή να γίνεται με πολιτικούς όρους και θέσεις, γεγονός που δεν έχουμε δει να συμβαίνει.»


Αποστολίδης: «Είναι η νέα Ρεπούση»


Η δήλωση του κ. Φίλη προκάλεσε την αντίδραση του προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Συλλόγων, Χαράλαμπου Αποστολίδη, ο οποίος συνέκρινε τον υπουργό Παιδείας με την ιστορικό Μαρία Ρεπούση. 


Μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus Θεσσαλονίκης 103,6, ο κ. Αποστολίδης χαρακτήρισε με βαριές εκφράσεις τον υπουργό Παιδείας «προσωποποίηση της Κερκόπορτας και του Εφιάλτη», συμπληρώνοντας ότι «έλειψε από τη Βουλή η κ. Ρεπούση και μάλλον ο κ. Φίλης έσπευσε να συμπληρώσει το κενό». . 


Υποστήριξε ακόμη ότι ο Νίκος Φίλης «είναι η νέα Ρεπούση» και πως «κινείται στα όρια της εθνικής προδοσίας».

           


Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.








Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.


==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.