Τέλος το "πιτσιρίκος" (*): Κάθε ιστολόγιο που κλείνει είναι ένα βαρύ κτύπημα στη δημοκρατία, κάθε νέο ιστολόγιο την ενισχύει και ελέγχει την εξουσία

Τέλος

7 Μαΐ, ’16, 12:20 ΜΜ

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να σταματήσω.

Γράφω 11 χρόνια στο μπλογκ και κουράστηκα.

Αν η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν διαφορετική, θα συνέχιζα.

Δεν βλέπω πια το νόημα να γράφω τα ίδια και τα ίδια πράγματα, και οι Έλληνες να μην αντιδρούν.

Άλλωστε, δεν ζω πια στην Ελλάδα και μπορώ να πω πως -κάθε μέρα που περνάει- τα θέματα της Ελλάδας με αγγίζουν όλο και λιγότερο.

Είναι σαν να μην συμβαίνει τίποτα στην Ελλάδα. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπω εγώ από εδώ.

Κάνω μαθήματα γαλλικών σε παιδιά και είναι αρκετά ενδιαφέρον. Επίσης, είναι ξεκούραστο και ευχάριστο.

Σκέψη για μόνιμη επιστροφή στην Ελλάδα δεν υπάρχει.

Αν οι Έλληνες αποφασίσουν να ενωθούν για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας, θα επιστρέψω.

Καλή συνέχεια

Σας ευχαριστώ πολύ για όλα

Την αγάπη μου

π.

Και η Τελευταία προ "Τέλους" Ανάρτησης του:

Ο τελευταίος Έλληνας

Η ανακοίνωση ήταν ξαφνική αλλά κανείς δεν είχε πια το κουράγιο να αντιδράσει:
«Αφαιρείται η ιθαγένεια από όλους τους Έλληνες, εκτός ενός. Στο εξής, οι κάτοικοι της χώρας που ονομάζεται ακόμα Ελλάδα δεν θα έχουν το δικαίωμα να αποκαλούνται Έλληνες. Το όνομα του προσώπου που θα συνεχίσει να είναι Έλληνας δεν θα ανακοινωθεί.».
Βέβαια, κάποιες συζητήσεις έγιναν. Κρυφά, γιατί οι ποινές ήταν εξοντωτικές.
Κάποιοι πρότειναν να υπάρξει αντίδραση όλου του πληθυσμού της χώρας αλλά ήξεραν πως αυτό ήταν αδύνατο. Οι ρουφιάνοι ήταν πάντα πολλοί.
Κάποιοι άλλοι ένιωσαν ένα βάρος να φεύγει από πάνω τους. Δεν μπορούσαν πια να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες, οπότε η ζωή τους θα ήταν πιο απλή. Χωρίς τις διαρκείς συγκρίσεις με τους ένδοξους προγόνους, χωρίς τους ατελείωτους εθνικούς μύθους.
Γρήγορα, οι συζητήσεις μετατοπίστηκαν στο ποιος είναι ο ένας Έλληνας που απέμεινε.
Τα ερωτήματα πολλά:

Ήταν άνδρας ή γυναίκα;
Ήταν νέος ή γέρος;
Ήταν γεννημένος στην Ελλάδα, ήταν ξένος, ή πρόσφυγας;
Γιατί επελέγη αυτός και όχι κάποιος άλλος; Αυτό το ερώτημα βασάνισε πολύ τους πρώην Έλληνες.
Ποιος τον επέλεξε;
Τι μέσο είχε για να τον επιλέξουν; Κι αυτό το ερώτημα τους βασάνισε πολύ.
Το πρόσωπο που επελέγη ως ο τελευταίος Έλληνας γνώριζε πως είχε αυτό το προνόμιο;
Καθώς δεν υπήρχε κάποια απάντηση στα ερωτήματά τους -και οι θεωρίες συνωμοσίας τους είχαν πια κουράσει-, σταμάτησαν να ασχολούνται και με αυτά τα ερωτήματα.
Το πήραν απόφαση πως έχει μείνει ένας τελευταίος Έλληνας, ο οποίος ζει ανάμεσά τους.
Και συνέχισαν τη ζωή τους.
Αλλά κάτι είχε αλλάξει.
Μη γνωρίζοντας ποιος είναι ο τελευταίος Έλληνας, άρχισαν να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον με σεβασμό, σαν να είναι ο καθένας από αυτούς ο τελευταίος Έλληνας.
Κανείς δεν ήθελε να κάνει κακό στον τελευταίο Έλληνα.
Κανείς δεν ήθελε να μιλήσει άσχημα στον τελευταίο Έλληνα.
Κανείς δεν ήθελε να εκμεταλλευτεί τον τελευταίο Έλληνα.
Κανείς δεν ήθελε να εξαπατήσει τον τελευταίο Έλληνα.
Οι δάσκαλοι αντιμετώπιζαν τον κάθε μαθητή σαν να ήταν ο τελευταίος Έλληνας.
Οι μαθητές αντιμετώπιζαν τον κάθε δάσκαλο σαν να ήταν ο τελευταίος Έλληνας.
Οι γονείς τα παιδιά, οι άνδρες τις γυναίκες, οι ντόπιοι τους αλλοδαπούς, όλοι όλους.
Το ίδιο συνέβαινε με τους γιατρούς και τους ασθενείς. Κανένας γιατρός δεν ήθελε να είναι αυτός που θα «έχανε» μέσα από τα χέρια του τον τελευταίο Έλληνα.
Κανένας δικαστής δεν ήθελε να αδικήσει τον τελευταίο Έλληνα.
Η αλληλεγγύη, η ευγένεια, η ευθύνη και η εντιμότητα απλώθηκαν σε όλη τη χώρα.
Η αξιοπρέπεια, η ισότητα και η δικαιοσύνη κυριάρχησαν παντού, χωρίς να ακουστεί ούτε ένα σύνθημα, χωρίς να υπάρξει ούτε μια βίαιη σύγκρουση.
Δεν υπήρχε ούτε μια λακκούβα στους δρόμους, ούτε ένα σπασμένο πεζοδρόμιο, από φόβο μήπως πάθει ατύχημα ο τελευταίος Έλληνας.
Στη προσπάθειά τους να σώσουν τον τελευταίο Έλληνα, ο ένας βοηθούσε τον άλλο και η χώρα έγινε υπόδειγμα σε όλο τον πλανήτη.
Η ζωή κυλούσε ήρεμα, μέχρι που ένα πρωινό ανακοινώθηκε πως ο τελευταίος Έλληνας δεν ζει πια.
Την αρχική σιωπή διαδέχτηκε ο θρήνος.
Όλοι έκλαιγαν απαρηγόρητοι.
Είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να διασώσουν τον τελευταίο Έλληνα αλλά δεν τα κατάφεραν.
Όταν ανακοινώθηκε πως υπάρχει ένα σημείωμα του τελευταίου Έλληνα για αυτούς, όλοι ήταν περίεργοι να μάθουν τα λόγια του.
Το πλήθος συγκεντρώθηκε, οι κάμερες στήθηκαν για να μεταφέρουν το μήνυμα σε όλη την χώρα.
Ένα παιδί άνοιξε ένα λευκό φάκελο, έβγαλε ένα χαρτί, το κοίταξε, και μετά το γύρισε προς το μέρος τους:
«Τώρα είστε όλοι Έλληνες»
(Στον θείο Βαγγέλη που ήταν για μένα ο πιο αγνός, ο πιο ευγενικός και ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο, και με άφησε στα εφτά μου χρόνια να πουλήσω στο γήπεδο τις πορτοκαλάδες που ήταν στο ξύλινο καφάσι, χαρίζοντάς μου μια από τις πιο όμορφες μέρες στη ζωή μου.)

 Read more: http://pitsirikos.net/

Για την αιτιολόγηση του τίτλου η σταθερή μας πεποίθηση (*): 

Η Δύναμη μας είναι η αγάπη των αναγνωστών μας

Η φωνή μας είναι η ενεργή δημοσιογραφία των πολιτών.

Στείλτε μας και τις δικές σας απόψεις - κριτικές.

Δια δώστε την ιδέα της δημοσιογραφίας των πολιτών και ας παλέψουμε όλοι μαζί ενώνοντας την φωνή όλων μας, χωρίς παρωπίδες, κομματισμούς ή ιδιοτελείς σκοπούς.

Ενθαρρύνατε την ανάδειξη και άλλων φωνών με τη δημιουργία νέων ιστολογίων.

Κάθε ιστολόγιο που κλείνει είναι ένα βαρύ κτύπημα στη δημοκρατία, κάθε νέο ιστολόγιο την ενισχύει και ελέγχει την εξουσία.

Εάν θεωρείται τη φωνή μας έγκυρη, ελεύθερη και αξιόλογη αναρτήστε το σύνδεσμό μας και στο δικό σας ιστοχώρο.

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - Νάσος Ζαγγογιάννης.

Επικοινωνήστε μαζί μας : nasosgr.zangi@gmail.com

Ο «pitsirikos.gr», ο πιο διάσημος Έλληνας blogger, αποκαλύπτεται 
«Η διασημότητα είναι δυστυχία» 
Δεν ήθελε να συναντηθούμε στο σπίτι του, ούτε στο γραφείο του. Και μάλλον θα πρέπει να ήμουν ευχαριστημένος και μόνο που δέχθηκε να συναντηθούμε. Όλες οι προηγούμενες επαφές του με δημοσιογράφους ήταν μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν κείμενα αλλά δεν ξέρουν το όνομά του. Κανείς δεν το ξέρει. Συναντηθήκαμε λοιπόν στην Στοά του Βιβλίου, «να πιούμε καφέ και να μιλήσουμε». Κοψιά λογιστή ή άντε εκπαιδευτικού (επετηρίδας). Κόκκινο μπουφάν, πουλόβερ ανοιχτόχρωμο, μπλουτζίν, καφέ παπούτσια για περπάτημα, μακρύ μαλλί. Καθόλου γιάπης, καθόλου «τρέντι», καθόλου «μοντερνουά». Το τονίζω αυτό γιατί θα νόμιζε κανείς ότι οι άνθρωποι που είναι όλη μέρα πάνω από έναν υπολογιστή ντύνονται σαν μικροί Ρουσόπουλοι ή σαν ράπερ του Κολεγίου. 
Παραγγέλνει καφέ με γάλα, ανάβει τσιγάρο, παραμερίζει το κινητό του (την παλιά ωραία κλασική «παντόφλα» της Νόκια) και αρχίζει να μου εξηγεί γιατί έχει κακή γνώμη για τους δημοσιογράφους. Τον ακούω και αφαιρούμαι. Όχι ότι δεν έχει δίκιο, αλλά ξέρω περισσότερα. Κι αν δεν υπήρχε το Ίντερνετ; Κι εάν ήμασταν 20 χρόνια πριν; Αυτός ο άνθρωπος τι ζωή θα είχε; Μάλλον θα στόλιζε το βράδυ τους τοίχους με τους μαρκαδόρους τους. Ή θα αφισοκολλούσε όλη την Αθήνα με τις απόψεις του. Τις θυμάστε αλήθεια τις εφημερίδες τοίχου της δεκαετίας του '80; Άλλωστε αυτό δεν κάνει και σήμερα; Γράφει τα βράδια και εκεί προς το ξημέρωμα, με ένα κλικ σκορπάει τις απόψεις του στο Ίντερνετ. Δίνοντας πολλές φορές «μασημένη τροφή» στους «ρουτινιασμένους λειτουργούς» της ενημέρωσης. Ένα καυστικό σχόλιο από τον «pitsiriko», ένα αποκλειστικό από το «Press-GR», λίγα αντιεξουσιαστικά από το «Indymedia» και βγήκε η σελίδα ή η εκπομπή; Τέλος πάντων. Αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα ο 40άρης «pitsirikos», θα ήταν σήμερα στέλεχος σε κάποιο ΜΜΕ. Αλλά το ψώνιο της γραφής το ανακάλυψε αργά, με τον θάνατο του πατέρα του. 
Πού γεννηθήκατε; 
- Στην Αθήνα γεννήθηκα, αλλά τη Ζάκυνθο θεωρώ πατρίδα μου. 
Πριν από πόσα χρόνια; 
- Την δεκαετία του '60. 
Τι σπουδές κάνατε; 
- Οικονομικά, φιλόλογος ήθελα να γίνω. 
Θέλατε να γίνετε φιλόλογος, αλλά κάνατε οικονομικά; 
- Ναι, άκουσα τη γνώμη της οικογενείας μου. Ήταν της εποχής, εγώ φταίω, δεν φταίει η οικογένειά μου. Καλύτερα ίσως. Οι φιλόλογοι φιλολογούν. 
Ενώ εσείς βάλατε και λίγο μαθηματικά. 
- Είναι αυτό που λέει ο Ελύτης, «Αν δεν έχεις κάνει ποτέ σου έρωτα με τα μαθηματικά, δεν θα μπορέσεις ν' αποδείξεις ότι τα γραφτά σου τους μοιάζουν». 
Και πώς ξεκινήσατε λοιπόν; 
- Αρρώστησε ο πατέρας μου. Έλειωνε ο άνθρωπος και η οικογένεια έπεσε σε κατάθλιψη. Και εγώ από αντίδραση άρχισα να γράφω. 
Όταν λέτε «γράφω»; 
- Οτιδήποτε. Ήμουν με μια φίλη μου και σηκωνόμουν 4.30, το πρωί άυπνος, να έχω κοιμηθεί 2 ώρες και να γράφω. Σατιρικά, αστεία, για να ισοσκελίσω μέσα μου την στενοχώρια. Αλλά δεν είχα ιδέα τι να κάνω τα γραπτά μου. Μια μέρα διάβασα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ένα άρθρο για τα blogs και τον τρόπο που επηρέασαν τις αμερικανικές εκλογές και σκέφτηκα να φτιάξω κι εγώ ένα blog. Φυσικά, δεν είχα ιδέα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. 
Έχουν δύναμη τα blogs στην Αμερική. 
- Υπάρχουν μπλόγκερ στην Αμερική, που θα έγραφαν άνετα στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Τους διαβάζουν 1 εκατομμύριο άνθρωποι την ημέρα! Η κατάρτισή τους είναι εκπληκτική, μένεις άναυδος, ανεξάρτητα αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους. Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι δηλαδή. Στη Γαλλία επίσης υπάρχουν καταπληκτικοί μπλόγκερς. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 55 εκατομμύρια μπλόγκερς στον κόσμο. Ελεύθεροι άνθρωποι που έρχονται από την κοινωνία. 
Όλοι από την κοινωνία ερχόμαστε. 
- Ναι αλλά εσείς γράφετε και πληρώνεστε. Εγώ γράφω γιατί το ευχαριστιέμαι. Οι δημοσιογράφοι έχουν χάσει τη χαρά της γραφής, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Οι μπλόγκερς δεν είναι δημοσιογράφοι. Γράφουν ένα μυθιστόρημα, σχολιάζουν την επικαιρότητα, ξεκατινιάζονται, σατιρίζουν, κάνουν δηλαδή το κέφι τους. 
«Κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι υπάρχει μόνο η Ελλάδα της μιζέριας, η Ελλάδα που δεν πάει μπροστά. Διαφωνώ σε πολλά με τον Σημίτη, αλλά είχε δίκιο: Δεν είναι αυτό η Ελλάδα. Υπάρχει μια Ελλάδα που κάνει πράγματα, αναπνέει, δεν ντρέπεται, δεν σταματάει πουθενά, προχωράει, αναπτύσσεται», λέει ο ζωηρότερος «pitsirikos» του Διαδικτύου 
Στην Ελλάδα πόσοι είναι; 
- Πρέπει να είναι 4.000 - 5.000. Ανάμεσά τους και πολλοί δημοσιογράφοι. Και πολιτικοί, Βενιζέλος, Ανδρουλάκης, Παπανδρέου. Οι δημοσιογράφοι που έκαναν μπλογκς, περίμεναν απήχηση και δεν ήρθε. Δηλαδή βγήκαν στο Διαδίκτυο, να ανοιχτούν σε ένα κοινό, το ανακοίνωσαν και κατέληξαν να μη διαβάζονται. Άρα μήπως στην εφημερίδα «πουλάνε» επειδή πάνε πακέτο με την Εμμανουέλλα ή την εγκυκλοπαίδεια; 
Το πόσοι σε διαβάζουν είναι το πιο σημαντικό; 
- Όχι. Δεν λέω ότι μια στήλη που δεν διαβάζεται είναι απαραίτητα κακή. Υπάρχουν στήλες διαμάντια με πολύ μικρή αναγνωσιμότητα και υπάρχουν στήλες σκουπίδια με μεγάλη αναγνωσιμότητα. Τα ίδια συμβαίνουν και στα μπλογκς. 
Εσείς πώς ζείτε; 
- Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος. Λιτοδίαιτος άνθρωπος. Αλλά τώρα πρέπει να σταματήσω να εργάζομαι, γιατί έχω ξεκινήσει να γράφω δύο πονήματα. 
Ήσασταν «κομπιουτεράς»; 
- Καθόλου. Δεν μου άρεσαν τα κομπιούτερ. Πολλοί μπλόγκερς γράφουν, «το '98 έγραφα σε εκείνο το φόρουμ». Εγώ το '98 δεν είχα ούτε υπολογιστή. Δεν έχω παίξει ποτέ παιχνίδι στον υπολογιστή. Δεν τον αγαπάω, αλλά είναι επικοινωνία, είναι δημοκρατία. Ο Παπανδρέου έχει δίκιο σε αυτό. Μπορεί να είναι πριν από τον καιρό του, αλλά έχει δίκιο. 
Αγαπούσατε τις εφημερίδες, την τηλεόραση όταν ήσασταν μικρός; 
- Η τηλεόραση ήταν η κρατική. Όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ έπαιξε όλες τις ταινίες του Χίτσκοκ στο πλαίσιο εκείνης της πρώτης 4ετίας του πολιτισμού, του Μπέργκμαν, του Τριφό, του Αγγελόπουλου. Είχε πολλή αναπηρία μέσα, αλλά καλό ήταν. 
Εφημερίδες; 
- Διάβαζα «ΤΑ ΝΕΑ». Ο μπαμπάς μια εποχή έφερνε κρυμμένο και τον «Ριζοσπάστη». Κάποτε κρύβαμε τον «Ριζοσπάστη» μέσα στα «ΝΕΑ», ενώ τώρα αν συνεχιστεί αυτός ο έρωτας της δεξιάς με την αριστερά τελικά θα κρύβουμε «ΤΑ ΝΕΑ» μέσα στον «Ριζοσπάστη». Και διάβαζα και πολλά βιβλία. Σήμερα υπάρχουν παιδιά που νομίζουν ότι ο Καζαντζάκης είναι σέντερ φορ του ΟΦΗ. Πολλοί μπλόγκερς λένε ότι δεν διαβάζουν για να μην επηρεαστούν, είναι τραγικές βλακείες αυτές. Είμαστε ό,τι διαβάσαμε, είμαστε ό,τι είδαμε, είμαστε ό,τι αγαπήσαμε. Κανείς δεν φύτρωσε. 
Εκτός από το διάβασμα και το γράψιμο σάς αρέσει κάτι άλλο; 
- Το ποδόσφαιρο, μου αρέσει να βλέπω αλλά και να παίζω μπάλα, τρελαίνομαι, αυτό. 
Θα συνεχίσετε να μην πληρώνεστε για αυτά που γράφετε στα έντυπα; 
- Δεν με αφορά αυτό. Εγώ γράφω γιατί χαίρομαι να γράφω. 
Πρέπει να βάλουμε κάποιους κανόνες στους μπλόγκερς; 
- Δεν μπορούν να μπουν κανόνες. Κανόνες βάζει ο αναγνώστης. Αν εγώ γίνω χυδαίος δεν θα με διαβάζει, είναι απλό. 
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν μπλογκς για να δημιουργήσουν και άνθρωποι που κάνουν μπλογκς για να καταστρέψουν. Πάντα συνέβαινε αυτό. 
Τα blog είναι η δημοσιογραφία του μέλλοντος; 
- Όχι, τα μπλογης θα συνυπάρχουν με τη δημοσιογραφία. Βέβαια στην διαδικτυακή έκδοση της «Guardian» μπορείς να παρέμβεις. Μπορείς κάτω από το κείμενο του Θεοδωράκη ή του Δανίκα να γράψεις το σχόλιό σου. Στην προ - μπλογκ περίοδο δεν συνέβαινε ποτέ. Θα ήταν αδιανόητο. Αυτό θα επεκταθεί, θα γίνει και στην Ελλάδα κάποια στιγμή. «ΤΑ ΝΕΑ» θα κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο και με τις απόψεις των αναγνωστών τους. 
Προς το παρόν πάντως λίγοι μόνο Έλληνες ασχολούνται με το Ίντερνετ. 
- Ναι είναι μικρή η διείσδυση του Διαδικτύου στην Ελλάδα. Θα ξυπνήσουμε όμως μια μέρα, η Ελλάδα και τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Γιατί όλοι αυτοί που βλέπουν τηλεόραση, τα παιχνίδια, τα δελτία, τα κουτσομπολιά, ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, δεν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα συνειδητοποιήσουν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει. 
Πιστεύετε και εσείς ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες; 
- Ναι, κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι υπάρχει μόνο η Ελλάδα της μιζέριας, η Ελλάδα που δεν πάει μπροστά. Διαφωνώ σε πολλά με τον Σημίτη, αλλά είχε δίκιο: Δεν είναι αυτό η Ελλάδα. Υπάρχει μια Ελλάδα που κάνει πράγματα, αναπνέει, δεν ντρέπεται, δεν σταματάει πουθενά, προχωράει, αναπτύσσεται. Δεν είναι μια κακομοιριά η Ελλάδα, έλεος δηλαδή. 
Δέχεσται διαμαρτυρίες για την κριτική που κάνετε; 
- Παίρνω συνεχώς mail από δημοσιογράφους. Ενώ περίμενα αποδοχή από αριστερούς δημοσιογράφους, συνειδητοποιώ ότι οι φιλελεύθεροι είναι πιο ανεκτικοί. Στην αρχή έπαθα σοκ γιατί τους σατίριζα σκληρά. Η αριστερά έχει ένα πρόβλημα με το χιούμορ. 
Έχετε σκεφθεί ποτέ τη στιγμή που θα βγείτε από την ανωνυμία και θα πείτε «εγώ είμαι»; 
- Κανείς δεν ψάχνει έναν «διάσημο» ακόμα, ενώ παράλληλα βρίσκω εξαιρετικό το στοίχημα να σε διαβάζουν άνθρωποι χωρίς να έχει καμιά σημασία αν είσαι ψηλός, όμορφος, χοντρός ή καραφλός. 
Η αποθέωση της εικόνας θα μας οδηγήσει όλους στην ανοησία. Μου αρέσει να γράφω, αλλά η διασημότητα ούτε καλύτερο άνθρωπο θα με κάνει, ούτε θα με βοηθήσει να γράφω καλύτερα. Η διασημότητα είναι δυστυχία. 


«Τα blogs δεν είναι δημόσιες σχέσεις, είναι Δημοκρατία» 
Ο «πιτσιρίκος» κατακτά και τα βιβλιοπωλεία 
Ο «πιτσιρίκος» αφηγείται πως τον Ιανουάριο του 2005 άρχισε η «περιπέτεια» του γραψίματος και πως τον Απρίλιο του ίδιου έτους, ξεκινά την ακόμη μεγαλύτερη περιπέτεια του blogger. 
Τις πρώτες μέρες είχα την εντύπωση πως δεν με διαβάζει κανείς. Δεν με ενοχλούσε αυτό, γιατί δεν έγραφα για να με διαβάζουν, αλλά για να αποφεύγω τις στενόχωρες σκέψεις. Άρχισα να λαμβάνω mail από γυναίκες κυρίως, που με παρότρυναν να συνεχίσω να γράφω. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, αλλά ένα γενναιόδωρο σχόλιο της κ. Έλενας Ακρίτα με έκανε να σκεφτώ πως, όσα έγραφα, ίσως να μην ήταν για πέταμα. Πήρα φόρα και άρχισα να γράφω ασταμάτητα. Μια μέρα άκουσα στο ραδιόφωνο ένα κείμενό μου, ενώ οι φίλοι μου με διαβεβαίωναν πως αυτό συνέβαινε συχνά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι φίλοι μού έστελναν με mail τα κείμενά μου για να τα διαβάσω, επειδή δεν ήξεραν πως εγώ είμαι ο «πιτσιρίκος». Τις ίδιες μέρες, ο κ. Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, τον οποίο είχα σατιρίσει άγρια, με χαρακτήρισε «σταρ». Μου φαίνονταν διασκεδαστικά όλα αυτά, ώσπου έλαβα ένα mail. Ο Κυριάκος Αθανασιάδης μού πρότεινε να γράψω οπωσδήποτε ένα μυθιστόρημα. Την επόμενη μέρα ένα έντυπο μου ζήτησε συνεργασία. Όλα αυτά συνέβησαν σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών από την ημέρα που έφτιαξα το blog. 
Τα έχασα λίγο γιατί τίποτα από όσα συνέβαιναν δεν ήταν στις προθέσεις μου. Μου άρεσε όλη αυτή η κατάσταση, αλλά δεν ήξερα πώς να τη χειριστώ. Ο κύριος από τον εκδοτικό οίκο αποδείχτηκε μάλαμα. Ακολούθησε μια πρόταση από έναν άλλον εκδοτικό οίκο και νέες προτάσεις από έντυπα. Ήμουν πια πολύ επιφυλακτικός και έφτασα πολύ νωρίς σε ένα συμπέρασμα: μου ταίριαζαν οι άνθρωποι του βιβλίου και όχι οι δημοσιογράφοι - τουλάχιστον αυτοί που είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Συνέχισα και συνεχίζω με τους ανθρώπους που πίστεψαν απλώς σε μένα. Με την κυρία Ελένη Ξένου από τον «Φιλελεύθερο» της Κύπρου, που ήταν από τις πρώτες που ενδιαφέρθηκαν όπως και ο Χρήστος Χωμενίδης που έδωσε συμβουλές. 
Ο Διονύσης Μαραθιάς μού πρότεινε να εκδώσει τα καλύτερα κείμενα του blog μου. «Και ποιος θα αγοράσει ένα τέτοιο βιβλίο;», ρώτησα έκπληκτος. Αποδέχτηκα την πρότασή του για έναν, κυρίως, λόγο: ήταν μια ευκαιρία να αφιερώσω κάτι στον πατέρα μου. Τίποτα απ' όσα μου συνέβησαν αυτά τα δύο χρόνια δεν θα είχαν γίνει, αν δεν είχε φύγει ο πατέρας μου. Μια φίλη μου πιστεύει πως ο δεσμός μου μαζί του είναι πολύ δυνατός και πως από εκεί που βρίσκεται μου δίνει δύναμη. 
Πριν κλείσει ένας χρόνος από τη δημιουργία του blog, είχα την τύχη να βλέπω το βιβλίο μου στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Μια μέρα, είδα σ' ένα βιβλιοπωλείο δύο κοπέλες να το αγοράζουν. Ντρεπόμουν αλλά ήθελα να τις φιλήσω. Η συνεργασία μου με το free press «LiFO» μού δίνει τη δυνατότητα να βλέπω συχνά ανθρώπους να διαβάζουν τα κείμενά μου. Μου αρέσει να πετάγομαι και να λέω «μα πώς διαβάζετε αυτόν τον ανόητο;». Μια μέρα κάποιος μου είπε: «Τον κατηγορείς επειδή τον ζηλεύεις». 
Η δημιουργία blog από διανοούμενους όπως ο κ. Νίκος Δήμου και σπουδαίους συγγραφείς όπως ο κ. Αλέξης Σταμάτης έδωσε μεγάλη ώθηση στα blogs στην Ελλάδα, και πολλοί νέοι άνθρωποι τους μιμήθηκαν. Στην Ελλάδα που όλα σχεδόν γίνονται με «μέσο», τα blogs δίνουν τη δυνατότητα σε ανθρώπους που γράφουν, φωτογραφίζουν, ζωγραφίζουν ή συνθέτουν μουσική να επικοινωνήσουν την τέχνη τους. 
Τα πράγματα είναι απλά: στα blogs σε διαβάζουν, σε βλέπουν, μόνο αν έχεις κάτι να πεις. Δεν μπορεί να σε επιβάλει κανένας εκδότης, καμία παρέα, κανένα κύκλωμα. Τα blogs δεν είναι δημόσιες σχέσεις. Τα blogs είναι Δημοκρατία. Εμένα με βοήθησαν και να μη σκάσω από στενοχώρια. 


ΤΑ ΝΕΑ , 18/11/2006 , Σελ.: N20 Κωδικός άρθρου: A18694N201 ID: 545770  - http://www.freestuff.gr/forums/viewtopic.php?t=25459

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"