Του Γ. Λακόπουλου
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του. Ο πιο ευνοημένος από τη Μεταπολίτευση. Αλλά μόλις στην αρχή της πέμπτης δεκαετίας της ζωής του σήμερα έχει ήδη εγγράψει υποθήκη να γίνει για την ελληνική Αριστερά πιο μοιραίος και από τον Νίκο Ζαχαριάδη.
Το κίνημα που πλαισίωσε το ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση οδηγήθηκε στον εμφύλιο και από εκεί στο περιθώριο για εβδομήντα χρόνια, λόγω των ολέθριων εκτιμήσεων και συμπεριφορών του τότε γραμματέα του ΚΚΕ.
Το κίνημα που αντέδρασε στον εκφυλισμό του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, με την ψήφο στην Αριστερά, οδηγείται στην ιστορική απαξίωση από τον άνθρωπο που την οδήγησε στην κυβέρνηση.
Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε σημαδεμένος από τη μοίρα. Η ιστορία του χαμογέλασε και στα σαράντα του ηγήθηκε της πρώτης Αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Κανείς άλλος δεν είχε τέτοιο αστέρι…
Είχε την τύχη να μαθητεύσει σε έναν ακέραιο πολιτικό της Αριστεράς σαν τον Αλέκο Αλαβάνο που τον έβγαλε από τον μηρό του και τον έφερε στο προσκήνιο στην κατάλληλη στιγμή και με τον κατάλληλο τρόπο –αλλά σήμερα ντρέπεται γι’ αυτό.
Πλαισιώθηκε με ότι πιο συμβολικό διαθέτει η Αριστερά από τον Μίκη Θεοδωράκη ως τον Μανόλη Γλέζο -που σήμερα τον σιχτιρίζουν. Συνέπεσε με την πιο πολιτική φάση της οικονομικής κρίσης και σήμερα την ανακυκλώνει.
Ενέσκηψε θυελλωδώς για να εκπροσωπήσει το καινούργιο και το προοδευτικό. Αλλά ο μύθος ανασκευάζεται από τον δημιουργό του. Μέρα με τη μέρα τον καταπίνει το εγχείρημά του.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός αποδεικνύεται ο άνθρωπος των χαμένων ευκαιριών. Των ευκαιριών της Αριστεράς να αποδείξει ότι διαφέρει και ότι μπορεί…
Όταν πήρε την κυβέρνηση είχε την ευκαιρία να συνομολογήσει με τους Ευρωπαίους μια ήπια συμφωνία περαιτέρω προσαρμογής – ακόμη και αν χρειάζονταν να πάει αμέσως σε νέες εκλογές για να απαλλαγεί από τα αντιευρωπαϊκά βαρίδια που τον συνόδευσαν ως το καλοκαίρι του 2015- ώστε να ριχτεί απερίσπαστος στην εξυγίανση και την ανασυγκρότηση.
Αντί γι’ αυτό εναγκαλίσθηκε την ακροδεξιά του Καμμένου, μπαινόβγαινε στις θεωρίες αποχώρησης από την Ευρωζώνη σχημάτισε τις χειρότερες δυνατές κυβέρνησης και ανατίναξε τις γέφυρες προς τις πολιτικές που θα απομάκρυναν τη χώρα από τις πηγές της κακοδαιμονίας της.
Είχε όλες τις προϋποθέσεις να αναβαθμίσει τη διοίκηση, την εκπαίδευση τον πολιτισμό και τα παρέδωσε στα χειρότερα χέρια.
Μπορούσε να συσπείρωσε τα καλύτερα μυαλά της προοδευτικής παράταξης και να τα αλλάξει όλα και κατέληξε να μην αντέχει ούτε την ανεξαρτησία της παρουσίας του Γιάννη Πανούση.
Μπορούσε να απομακρύνει το μακρύ χέρι στης διαπλοκής από τους δημόσιους πόρους και τις κρατικές προμήθειες και απλώς διαπραγματεύεται την αναδιανομή τους δια των ημετέρων της δικής του πλευράς.
Χαρισματικός, ευπρεπής, φρέσκος, αλλά ταυτόχρονα αυτοκαταστροφικός και αυτοαναιρούμενος.
Στα δυο χρόνια σχεδόν που κυβερνάει έχασε όλες τις συγκυρίες και αφήνει πίσω του μια σκοτεινή σειρά σαν τα σβησμένα κεριά του Καβάφη: ο Βαρουφάκης, η Ζωή, ο Λαφαζάνης, ο Φίλης, ο Δρίτσας, ο Μπαλτάς. Αλλά και όσοι μένουν ακόμη στο παιχνίδι μετρήθηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς. Ο Παπάς, ο Σκουρλέτης, ο Σπίρτζης, ο Κουρουμπλής, ο Κατρούγκαλος, ο Πολάκης…
Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν κατηγορεί τον Τσίπρα για τα μέτρα που παίρνει στα πλαίσια του Μνημονίου, για τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές. Το αντίθετο, αν έχει να επιδείξει κάτι είναι ότι από τη στιγμή που αποδέχθηκε το Μνημόνιο είναι αποτελεσματικότερος από τους προηγούμενους.
Δεν είναι αυτό που κατεδαφίζει την Αριστερά που πλήττει το ήθος της και αναιρεί την πρωτοπορία της. Είναι οι λάθος άνθρωποι στις λάθος θέσεις, η αδυναμία να λειτουργήσει το κράτος υπέρ του πολίτη, η έλλειψη ευπρέπειας, σοβαρότητας και καλλιέργειας, οι προβληματικές συμπεριφορές, ο ευτελισμός των εννοιών και των ιδεών της Αριστεράς και η αντίληψη της πολιτικής ως παιχνίδι εξουσίας που αμφισβητεί ακόμη και τη θεσμική υποστύλωση της χώρας, ή περιορίζει τον κοινοβουλευτισμό σε τυπική διαδικασία.
Ο Τσίπρας θα μπορούσε να μείνει στην Ιστορία σαν μεταρρυθμιστής και θα μείνει σαν ένα επεισόδιο κακοδιοίκησης της χώρας. Θα μπορούσε να δικαιώσει την Αριστερά σε ολόκληρη της Ευρώπη και θα τη κάνει παράδειγμα προς αποφυγή.
Ήταν στο χέρι του να κυλήσει μπροστά τον τροχό και αναζητά τρόπους να τον γυρίσει πίσω. Μπορούσε να έχει κάνει ήδη την Αριστερά πολιτικό υπόδειγμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την έκανε χλεύη των ηττημένων.
Τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία την πολιτική και την ενημέρωση, λαμόγια, θαλαμηπόλοι και αυλόδουλοι των διαπλεκόμενων, ασελγούν στην Αριστερά και το ιστορικό βάρος της εξ αιτίας της ελαφρότητας του αριστερού Πρωθυπουργού που αδελφοποιήθηκε με τον Καμμένο και των ανισόρροπων που ασκούν διακυβέρνηση με επιλογή του.
Ασφαλώς δεν δημιούργησε αυτός την κρίση, αλλά αποδείχθηκε ανίκανος να την αντιμετωπίσει. Δεν ευθύνεται για το κατάντημα της χώρας, αλλά γιατί δεν την σήκωσε ψηλά εκεί που μπορούσε -πέρα από τα Μνημόνια: τον καθαρό λόγο, τις αρχές, το αποτέλεσμα.
Αντί για ανάταξη παρέδωσε στην εξουσία στους ανίκανους, τους ιδεοληπτικούς και τα σούργελα. Οι λίγοι άνθρωποι που ξεχωρίζουν στις κυβερνήσεις του είναι σαν μύγες στο γάλα.
Αν οι άνθρωποι δεν μακαρίζουν σήμερα την αριστερή διακυβέρνηση δεν είναι για τους φόρους και τους οικονομικούς περιορισμούς. Είναι γιατί υπάρχει χάσμα εμπιστοσύνης προς τα πρόσωπα, αποστροφή στις συμπεριφορές, υπόνοια για τις φιγούρες που έβγαλε μπροστά ο Τσίπρας δίπλα του, αντί να αναζητήσει τον αφρό της προοδευτικής κοινωνίας.
Όπως και ο Ζαχαριάδης στον καιρό του δεν κατάλαβε ότι ο θρίαμβος απέχει μια ανάσα από την τραγωδία.==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.