The return on the US table of the Taiwan issue gives us an inkling of what Trump's foreign policy priorities might be.
Ο Donald Trump τουητάρει για την Κίνα και την Ταϊβάν και τρέμει η κοινότητα των think tank. 45 χρόνια σταθερών σχέσεων των ΗΠΑ με και για την Κίνα –ενασχόληση και κριτική μαζί- φαίνεται ότι είναι έτοιμα να καταρρεύσουν.
Τα tweets του Trump ανέτρεψαν σε ένα λεπτό την μακροχρόνια αμερικανική πολιτική της "μίας Κίνας", η οποία αντιμετωπίζει την Ταϊβάν ως μέρος της Κίνας, προκαλώντας οργή στο Πεκίνο και ανησυχία σε πολλούς στην Ουάσιγκτον για τις πιθανές επιπτώσεις. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η αρχή της "Μιας Κίνας" παραμένει φιλόδοξη για την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, και σε μεγάλο βαθμό ανεπιθύμητη, από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Για δεκαετίες, ήταν κάτι σαν άσκηση που είχε επιβληθεί στους εταίρους της Κίνας να επαναλαμβάνουν ότι η Ταϊβάν ήταν μέρος της Κίνας.
Ο Donald Trump, η Κίνα και η παγκόσμια τάξη
Η υποκρισία είναι ασφαλώς προνόμιο των διακρατικών σχέσεων, και το έργο της "Μίας Κίνας" έχει εξυπηρετήσει τον σκοπό της –διατηρώντας την ειρήνη γύρω από την Ταϊβάν και επιτρέποντας στο νησί να λειτουργεί ως μια πλήρη δημοκρατία με όλα τα χαρακτηριστικά ενός κράτους, εκτός της διεθνούς αναγνώρισης. Αλλά είναι σωστό ο Trump να θέτει το ερώτημα: "τι έχει να δώσει η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως αντάλλαγμα";
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Κίνας στο νησί έχουν αυξηθεί πάρα πολύ, όπως και οι ικανότητές της στην περιοχή του δυτικού Ειρηνικού. Έχει προκαλέσει όλους τους γείτονές της από θαλάσσης, όχι μόνο με εδαφικές διεκδικήσεις, αλλά με πραγματική πρόκληση. Αυτά συνδυάζουν τις υβριδικές ικανότητες με τη δημιουργία νέων γεγονότων επί τόπου μέσω τεχνητών και στρατιωτικοποιήμενων νησιών. Η διάκριση μεταξύ του επίσημου ναυτικού της Κίνας και των...
παραστρατιωτικών ναυτικών δυνάμεων, ήταν πάντα λεπτή, αλλά ακόμη και αυτή η γραμμή έχει παραβιαστεί σήμερα γύρω από τα νησιά Senkaku/Diaoyu στην Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας.
Οι ελπίδες της Δύσης στο τέλος του 20ου αιώνα για ένταξη της Κίνας σε ένα σύστημα βασισμένο σε κανόνες, έχουν διαψευστεί από τις πρόσφατες εξελίξεις. Το πολιτικό σύστημα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας έχει σκληρύνει και την ίδια στιγμή η Κίνα έχει αναπτύξει ορισμένες από τις κορυφαίες ικανότητες παγκοσμίως για τον έλεγχο των πολιτών της και για διεθνείς παρεμβάσεις.
Πολλά ελέχθησαν για τις κινήσεις της Κίνας προς τη συνεργασία για την κλιματική αλλαγή πριν από τη σύνοδο COP 21, όπου οι Κίνα και ΗΠΑ επέβαλλαν μόνες τους νέους στόχους για την μείωση των εκπομπών ρύπων. Αλλά εκείνοι που είναι έτοιμοι να επικρίνουν τις ενεργειακές πολιτικές του Donald Trump (οι οποίες είναι στ αλήθεια πιθανό να είναι καταστροφικές) σε σχέση με το ό,τι ανατρέπουν αυτό το επίτευγμα, θα πρέπει να παρατηρήσουν πως η Κίνα είχε ξεκινήσει εκ νέου την αύξηση της παραγωγής χάλυβα και των εισαγωγών, προτού καν ο Trump λάβει την υποψηφιότητα.
Και για να ολοκληρωθεί ο κύκλος γύρω από την Ταϊβάν, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είχε εγκαινιάσει τις κυρώσεις και διέκοψε τις επίσημες επαφές με το νησί το Μάιο, μετά από την εκλογή ενός προέδρου του οποίοι οι πολιτικές πεποιθήσεις δυσαρεστούν την Κίνα. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνο από την πλευρά της Κίνας.
Δεν μπορούμε ακόμη να ξέρουμε πόσο συνεπής και συντονισμένη θα είναι η εξωτερική πολιτική του Trump. Είναι σαφές ότι θα συνεχίσει να προκαλεί εκπλήξεις, συχνά μέσω του twitter. Αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το τι δεν έχει τουητάρει: η Ρωσία (εκτός από το να απορρίπτει την έκθεση της CIA για την ρωσική παρέμβαση στις προεδρικές εκλογές) και η Μέση Ανατολή, όπου διεξάγεται πόλεμος. Αυτό μας λέει κάτι για την προσέγγισή του στους συμμάχους: ενδιαφέρεται λιγότερο στο να συνεχίσει αυτό που θεωρεί ως μια παράλογη διαμάχη με τη Μόσχα ή για τα προβλήματα στη γειτονιά της Ευρώπης, από ό,τι οι προηγούμενοι πρόεδροι.
Εάν η Αμερική κάνει στροφή από τους παραδοσιακούς Ευρωπαίους τους συμμάχους, θα βρει πρόθυμους αντικαταστάτες στην Ασία, πρόθυμους να αποκαταστήσουν την ισορροπία σε μια περιοχή που κυριαρχείται από την Κίνα. Ο Ιάπωνας Shinzo Abe έχει κάνει την επαφή του με τον νέο πρόεδρο, και ενδιαφέρεται σαφώς λιγότερο από την πιθανή εξαφάνιση της ΤΡΡ παρά για την υπαρκτή απειλή από την Κίνα, ενώ ο Modi της Ινδίας δε έχει καμία προκατάληψη εναντίον συμμάχων με έγχρωμους ισχυρούς ηγέτες. Η προθυμία του Putin να συνεργαστεί με τον Trump είναι ασφαλώς γνωστή.
Η Ευρώπη εξακολουθεί να έχει σημασία για τις ΗΠΑ, αλλά πολύ λιγότερη για τον εαυτό της από ό,τι η Ασία, σε ό,τι αφορά την ασφάλεια, έχοντας αφήσει όλη τη βαριά δουλειά για τις ΗΠΑ τις προηγούμενες δεκαετίες. Στερείται μιας συνεκτικής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, και έχει φρικτές σχέσεις με τις δύο περιφερειακές δυνάμεις της Ρωσίας και της Τουρκίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η δημιουργία μια συμμαχία με τη Ρωσία, την Ινδία και την Ιαπωνία προκειμένου να περιορίσει τις φιλοδοξίες της Κίνας, θα μπορούσε να είναι πιο σημαντική για τις ΗΠΑ του Trump από το να επιβάλλει δασμούς για πάντα στη Ρωσία, κάνοντας τη χάρη της Ευρώπης.
Η επιστροφή του ζητήματος της Ταϊβάν μας δίνει μια ιδέα για το τι θα μπορούσε να έρθει. Αλλά προτού θρηνήσουμε ότι ο Trump σηματοδοτεί το τέλος της τάξης του ελεύθερου κόσμου, η Ευρώπη θα πρέπει να καθίσει και να σκεφτεί ότι έχει κάνει λίγα για να την υπερασπιστεί. Η μεταπολεμική εποχή ήταν πραγματικά μια χρυσή εποχή για την Ευρώπη. Αλλά ήταν ήδη σε παρακμή πριν από τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου. Ο Trump, με το μοναδικό του στυλ, απλώς υπογραμμίζει ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.capital.gr/story/3177531
http://www.ecfr.eu/article/commentary_donald_trump_one_china_and_the_global_order
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Του Francois Godement
Ο Donald Trump τουητάρει για την Κίνα και την Ταϊβάν και τρέμει η κοινότητα των think tank. 45 χρόνια σταθερών σχέσεων των ΗΠΑ με και για την Κίνα –ενασχόληση και κριτική μαζί- φαίνεται ότι είναι έτοιμα να καταρρεύσουν.
Τα tweets του Trump ανέτρεψαν σε ένα λεπτό την μακροχρόνια αμερικανική πολιτική της "μίας Κίνας", η οποία αντιμετωπίζει την Ταϊβάν ως μέρος της Κίνας, προκαλώντας οργή στο Πεκίνο και ανησυχία σε πολλούς στην Ουάσιγκτον για τις πιθανές επιπτώσεις. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η αρχή της "Μιας Κίνας" παραμένει φιλόδοξη για την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, και σε μεγάλο βαθμό ανεπιθύμητη, από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Για δεκαετίες, ήταν κάτι σαν άσκηση που είχε επιβληθεί στους εταίρους της Κίνας να επαναλαμβάνουν ότι η Ταϊβάν ήταν μέρος της Κίνας.Ο Donald Trump, η Κίνα και η παγκόσμια τάξη
Η υποκρισία είναι ασφαλώς προνόμιο των διακρατικών σχέσεων, και το έργο της "Μίας Κίνας" έχει εξυπηρετήσει τον σκοπό της –διατηρώντας την ειρήνη γύρω από την Ταϊβάν και επιτρέποντας στο νησί να λειτουργεί ως μια πλήρη δημοκρατία με όλα τα χαρακτηριστικά ενός κράτους, εκτός της διεθνούς αναγνώρισης. Αλλά είναι σωστό ο Trump να θέτει το ερώτημα: "τι έχει να δώσει η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως αντάλλαγμα";
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Κίνας στο νησί έχουν αυξηθεί πάρα πολύ, όπως και οι ικανότητές της στην περιοχή του δυτικού Ειρηνικού. Έχει προκαλέσει όλους τους γείτονές της από θαλάσσης, όχι μόνο με εδαφικές διεκδικήσεις, αλλά με πραγματική πρόκληση. Αυτά συνδυάζουν τις υβριδικές ικανότητες με τη δημιουργία νέων γεγονότων επί τόπου μέσω τεχνητών και στρατιωτικοποιήμενων νησιών. Η διάκριση μεταξύ του επίσημου ναυτικού της Κίνας και των...
παραστρατιωτικών ναυτικών δυνάμεων, ήταν πάντα λεπτή, αλλά ακόμη και αυτή η γραμμή έχει παραβιαστεί σήμερα γύρω από τα νησιά Senkaku/Diaoyu στην Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας.
Οι ελπίδες της Δύσης στο τέλος του 20ου αιώνα για ένταξη της Κίνας σε ένα σύστημα βασισμένο σε κανόνες, έχουν διαψευστεί από τις πρόσφατες εξελίξεις. Το πολιτικό σύστημα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας έχει σκληρύνει και την ίδια στιγμή η Κίνα έχει αναπτύξει ορισμένες από τις κορυφαίες ικανότητες παγκοσμίως για τον έλεγχο των πολιτών της και για διεθνείς παρεμβάσεις.
Πολλά ελέχθησαν για τις κινήσεις της Κίνας προς τη συνεργασία για την κλιματική αλλαγή πριν από τη σύνοδο COP 21, όπου οι Κίνα και ΗΠΑ επέβαλλαν μόνες τους νέους στόχους για την μείωση των εκπομπών ρύπων. Αλλά εκείνοι που είναι έτοιμοι να επικρίνουν τις ενεργειακές πολιτικές του Donald Trump (οι οποίες είναι στ αλήθεια πιθανό να είναι καταστροφικές) σε σχέση με το ό,τι ανατρέπουν αυτό το επίτευγμα, θα πρέπει να παρατηρήσουν πως η Κίνα είχε ξεκινήσει εκ νέου την αύξηση της παραγωγής χάλυβα και των εισαγωγών, προτού καν ο Trump λάβει την υποψηφιότητα.
Και για να ολοκληρωθεί ο κύκλος γύρω από την Ταϊβάν, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είχε εγκαινιάσει τις κυρώσεις και διέκοψε τις επίσημες επαφές με το νησί το Μάιο, μετά από την εκλογή ενός προέδρου του οποίοι οι πολιτικές πεποιθήσεις δυσαρεστούν την Κίνα. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνο από την πλευρά της Κίνας.
Δεν μπορούμε ακόμη να ξέρουμε πόσο συνεπής και συντονισμένη θα είναι η εξωτερική πολιτική του Trump. Είναι σαφές ότι θα συνεχίσει να προκαλεί εκπλήξεις, συχνά μέσω του twitter. Αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το τι δεν έχει τουητάρει: η Ρωσία (εκτός από το να απορρίπτει την έκθεση της CIA για την ρωσική παρέμβαση στις προεδρικές εκλογές) και η Μέση Ανατολή, όπου διεξάγεται πόλεμος. Αυτό μας λέει κάτι για την προσέγγισή του στους συμμάχους: ενδιαφέρεται λιγότερο στο να συνεχίσει αυτό που θεωρεί ως μια παράλογη διαμάχη με τη Μόσχα ή για τα προβλήματα στη γειτονιά της Ευρώπης, από ό,τι οι προηγούμενοι πρόεδροι.
Εάν η Αμερική κάνει στροφή από τους παραδοσιακούς Ευρωπαίους τους συμμάχους, θα βρει πρόθυμους αντικαταστάτες στην Ασία, πρόθυμους να αποκαταστήσουν την ισορροπία σε μια περιοχή που κυριαρχείται από την Κίνα. Ο Ιάπωνας Shinzo Abe έχει κάνει την επαφή του με τον νέο πρόεδρο, και ενδιαφέρεται σαφώς λιγότερο από την πιθανή εξαφάνιση της ΤΡΡ παρά για την υπαρκτή απειλή από την Κίνα, ενώ ο Modi της Ινδίας δε έχει καμία προκατάληψη εναντίον συμμάχων με έγχρωμους ισχυρούς ηγέτες. Η προθυμία του Putin να συνεργαστεί με τον Trump είναι ασφαλώς γνωστή.
Η Ευρώπη εξακολουθεί να έχει σημασία για τις ΗΠΑ, αλλά πολύ λιγότερη για τον εαυτό της από ό,τι η Ασία, σε ό,τι αφορά την ασφάλεια, έχοντας αφήσει όλη τη βαριά δουλειά για τις ΗΠΑ τις προηγούμενες δεκαετίες. Στερείται μιας συνεκτικής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, και έχει φρικτές σχέσεις με τις δύο περιφερειακές δυνάμεις της Ρωσίας και της Τουρκίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η δημιουργία μια συμμαχία με τη Ρωσία, την Ινδία και την Ιαπωνία προκειμένου να περιορίσει τις φιλοδοξίες της Κίνας, θα μπορούσε να είναι πιο σημαντική για τις ΗΠΑ του Trump από το να επιβάλλει δασμούς για πάντα στη Ρωσία, κάνοντας τη χάρη της Ευρώπης.
Η επιστροφή του ζητήματος της Ταϊβάν μας δίνει μια ιδέα για το τι θα μπορούσε να έρθει. Αλλά προτού θρηνήσουμε ότι ο Trump σηματοδοτεί το τέλος της τάξης του ελεύθερου κόσμου, η Ευρώπη θα πρέπει να καθίσει και να σκεφτεί ότι έχει κάνει λίγα για να την υπερασπιστεί. Η μεταπολεμική εποχή ήταν πραγματικά μια χρυσή εποχή για την Ευρώπη. Αλλά ήταν ήδη σε παρακμή πριν από τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου. Ο Trump, με το μοναδικό του στυλ, απλώς υπογραμμίζει ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.capital.gr/story/3177531
http://www.ecfr.eu/article/commentary_donald_trump_one_china_and_the_global_order
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.