MAI 68, demain… - Ο Μάης του '68 σήμερα...

Vassia Karabelias - FaceBook

MAI 68, demain…
Οι ανθρωποι,χαμενοι μεσα στην αγωνια,εγκαταλειμμενοι στη εξαθλιωση και τον αφανισμο.πραγματα που δεν μπορουν να καταλαβουν αλλωστε,θα ξεσηκωθουν μια μερα για τα καλα και θα ολοκληρωσουν την καταστροφη του απαρχαιωμενου πατριαρχικου τριπτυχου. �Θα οικοδομησουν την αδελφικη κοινωνια των συντροφων της εργασιας,την κοινωνια της δυναμης και της ανθρωπινης αλληλεγγυης.
Μανιφεστο των υπερεαλιστών, 1936
Bάσια Καρκαγιάννη , Φοιτήτρια στο Παρίσι τον Μάη του 68.
Αδύνατο ν’ αποφασίσω πως να γράψω γι αυτή την περίοδο..Πως να μαζέψω σε μια γραμμική διήγηση γεγονότα κι εικόνες που τριγυρίζουν ακατάστατα μα με απόλυτη διαύγεια και χωρίς σταματημό εδώ και 40 χρόνια μέσα μου, κοχλάζουν κυριολεχτικά κάποτε, εμποδίζοντάς μιαν απολύτως αντικειμενική αντιμετώπιση,..Γι αυτο και, κάποτε πάλι, οργίζομαι, όταν η μνήμη μου, η μνήμη μας, η ιστορία όλων όσων ζήσαμε τις ίδιες εμπειρίες και αντιδράσαμε με ανάλογους τρόπους παραχαράζεται απο ανθρώπους ποικίλων προελεύσεων η ηλικιών, άλλοτε για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, άλλοτε καθαρά και απλά άγνοιας η παραπληροφόρησης. Οπως συνέβη πέρισυ σε μια ‘αναμνηστική’συγκέντρωση στην Fondation Hellénique της Cité Universitaire όπου κανείς απ' όσους είχαν μείνει στην Ελληνική Εστία και αναπτύξει δράση ενάντια στη δικτατορία κατα την επταετία 1967-1974 δεν είχε κληθει΄να μιλήσει, ενώ δύο νεαροί σύνεδροι που δεν είχαν καν γεννηθεί τότε, ''περιγραφανε'' γεγονότα της εποχής ( την κατάληψη του σπιτού το Μάη του 68 ιδιαίτερα ) κατα τρόπο τελείως εξωπραγματικό! Λες κι ο σκοπός ήταν ακριβώς η παραγωγή μιας ‘ψευδούς μνήμης’ που να καλύπτει και αναιρεί την πραγματικότητα. Πιό πιθανό, όμως, να είχαν πάρει τις πληροφοριές τους απο ανθρώπους που δεν παραβρέθηκαν, η ήταν απο τότε, ή τότε, αντίθετοι με την εξέγερση: ήταν η περίπτωση του συνόλου περίπου των ‘παραδοσιακών’ κομμάτων της αριστεράς, αρχίζοντας απο το κουμουνιστικό κόμμα (και το γαλλικό, και το ελληνικό). Φυσικό. Ηταν, ο Μάης, ένα κίνημα ‘αριστερό’ μεν, ‘αναρχίζον’ όμως, που ξέφευγε επικίνδυνα απο τα δογματικά πλαίσια και την κομματική πειθαρχία, που η προέλευσή του ήταν απροσδιόριστη, παρέμενε ανεξέλεγκτο, αμφισβητούσε κάθε ιεραρχία και πρόσταγμα, ακόμα δε ή κυρίως κι αυτή τη ( σωτήρια για τα απανταχού συστήματα εξουσίας) ‘κοινωνία του θεάματος’:
Ouvrez les yeux et fermez la télé. Ανοίξτε τα ματια και κλειστε την τηλεόραση!
Ni dieu, ni maitre..
Χρόνια τόλεγα σε φίλους εκεινων των χρόνων, να μαζευτούμε να σημειώσουμε όσα θυμόμαστε, πριν ο μύθος αντικαταστήσει την ιστόρηση, τη φωνή.
.Η στιγμή, ίσως, ήρθε...

*
Ανοιξη 1968.
Στην Ελλάδα, απο τον απρίλη του 67- έκλεινε ένας χρόνος ήδη - φασιστική δικτατορία. Φυλακές, βασανιστήρια, καταπίεση.
Εμεις, εδώ, στο Παρίσι, αποκλεισμενοι απο τη χώρα μας. Φοιτητές, εργαζόμενοι, εξόριστοι η αυτοεξόριστοι. Και να μην ξέρουμε ακόμα πως θα πέρναγαν άλλα έξι ατέλειωτα χρόνια πριν μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω.
Γύρω μας, η άνοιξη. Μιά άνοιξη μοναδική – έτσι προσωπικά την έζησα.
Είχε αρχίσει αρκετά νωρις, γύρω στο φλεβάρη . Ανεπαίσθητα σχεδόν στην αρχή: σε μερικά πανεπιστήμια ξεκίνησαν ταραχές απο φοιτητές που διεκδικούσαν το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης.Υστερα, συνεχίστηκαν με όλο και ταχύτερους ρυθμούς και περισσότερες, άλλου επιπέδου διεκδικήσεις.. Στις 22 του μάρτη, στη Ναντερ, 150 φοιτητες κατέλαβαν ένα διοικητικό κτίριο, μ’ αποτέλεσμα την διακοπή των μαθημάτων ως την 1η του απριλη. Ανάλογες ταραχές και κινητοποιήσεις γίνονταν στη Σορβόννη, συγκεντρώσεις στ’ αμφιθέατρα, στους γύρω δρόμους. και πλατείες. Στις 12 του μηνός η επίθεση ενάντια στο Rudi Dutschke και ο τραυματισμός του στη Γερμανία, όπου επίσης ειχαν ξεσηκωθεί οι φοιτητές, προκάλεσε σειρά διαδηλώσεων υποστήριξης στη Γαλλία, που όλο και παίρνανε γενικότερο, πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα, και καταστέλονταν με όλο και μεγαλύτερη βία απ’ την αστυνομία.. Στις 27 του απρίλη πιάσανε τον ( γερμανοεβραικής καταγωγής ) Cohn Bendit, ηγετικό μέλος του κινήματος στη Ναντέρ. Αλλες διαδηλώσεις: Nous sommes tous des juifs Allemands..
Αρχισαν κι απεργίες στα εργοστάσια. Παράλληλα, κάτι ομάδες θεατρικές και καποια – όλο και πιο πολλα΄- μουσικά συγκροτήματα αρχισαν να βγαινουνε σε κήπους και πλατείες. Ολο και πιό πολλοί καλλιτέχνες και σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου και του κινηματογράφου ( Vitez, Godart, π.χ.) ή της κουλτούρας παίρνανε θέσεις ενάντια στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα και στον αντιδραστικό συντηρητισμό ( αρχίζοντας απ’ την καταγγελία των αισθητικών ή γλωσσολογικών θεωριών οι οποίες τους χρησίμευαν σαν ιδεολογικό υπόβαθρο - όπως οι Pierre Boulez, Hubert Damish, Marc Devade, Julia Kristeva, Denis Roche, Marcelin Pleynet, Philippe Sollers και άλλοι στοTel Quel ),ενώ άλλα περιοδικά και μπροσούρες ( οπως των Situationnistes ) δημοσίευαν κείμενα ανατρεπτικά, ιδιαίτερα του Guy Debord.
Εξαίρετοι εικαστικοί καλλιτέχνες σαν τους Julio le Parc( που έπαιρνε ενεργό μέρος σ’ όλες τις κινητοποιήσεις και θα εκδιώκετο αργότερα απο τη Γαλλία γι αυτό το λόγο ), Degotex, Arroyo, C. Xenakis, G.Fromanger και πολλοι άλλοι, συνετέλεσαν τα μέγιστα στην οργάνωση και στη λειτουργία του Atelier des Beaux Art όπου τυπώθηκαν χιλιάδες αφίσες . Η Ιρις Κλερτ, η ( διάσημη έκτοτε) ελληνίδα γκαλερίστα, που είχε ‘ανακαλύψει’ τον Τακη, αλλα και τον Yves Klein κι εξέθετε όλη την πρωτοπορεία της εποχής, μετέτρεψε ενα μικρό διαφανές πούλμαν σε περιφερόμενη γκαλερί και περιέφερε τα έργα των νεωτερικών καλλιτεχνών της στο κέντρο της πόλης. Ο καθένας κάτι εύρισκε για να συμμετάσχει σ’ αυτό που πίστευε αλλαγη των νοοτροπιων, αμφισβήτηση των καθιερωμενων, ανανέωση. Με μια γεναιοδωρία χωρίς όρια.
Μετά τις 3 του Μάη, που η αστυνομία μπήκε στην αυλη της Σορβόννης και το βράδυ επιδόθηκε σε μια πρωτοφανη επιδειξη βίας στο Quartier Latin ( όπου υπήρξαν κάπου 100 πληγωμένοι και γυρω στις 600 συλλήψεις ) όλα τα μαθήματα σταμάτησαν και η UNEF( Εθνική ένωση φοιτητών Γαλλίας ) καθώς και το Snesup (Εθνικό Συνδικάτο της Ανώτατης Εκπαίδευσης ) κάλεσαν σε απεργία..
Η συνοικία του 5ου διαμερίσματος ειχε αλλάξει όψη. Σ’ όλο το μήκος του Boulevard St Michel, γεματο κόσμο που συζητούσε παθιασμένα μεταξύ κομμένων ( απο τους εξεγερμένους ) δέντρων και μισοκαμμένων αυτοκινήτων που θα χρησίμευαν για οδοφράγματα, μια ατμόσφαιρα τέλους του κόσμου, ανάτασης συγχρόνως..Ολο το λιθοστρωμα είχε ξυλωθεί, καθώς οι πέτρες, τα pavés, χρησίμευαν σαν επιλεκτικό όπλο ενάντια στους πάνοπλους αστυνομικούς. Και στις 10 του μάη, με οδοφράγματα να κλείνουν όλες τις προσβασεις προς την κατειλημμενη Σορβόννη ( όπου κι εμείς, οι Ελληνες φοιτητές, είχαμε συγκέντρωση εκείνο το βράδυ ), νυχτα αποκάλυψης. Η αστυνομία (CRS ) επιτέθηκε με ακραία αγριότητα, δακρυγόνα αέρια και matraques, ‘κατέλαβε’ 60 οδοφράγματα, έκανε εκατοντάδες συλλήψεις , ενω τα νοσοκομιακα΄, ανάμεσα στις φλόγες των πυρπολημένων αυτοκινήτων , στα ουρλιαχτά πόνου και στις καπνογόνες αυτοσχέδιες βόμβες των διαδηλωτών, μετέφεραν εκατοντάδες βαρεια΄πληγωμένους στα νοσοκομεία..
Την επόμενη μέρα, τα μεγάλα εργατικά συνδικάτα κάλεσαν σε γενική απεργία για τις 13..
*
Ημουν πρωτοετής στο Institut d’art et d’Archιologie, rue Michelet. Είχα φτάσει μόλις τον γεννάρη του 68 στο Παρίσι, λόγω καποιων ‘περιπετειών’ με τις ελληνικές αρχές (Βολιώτικη σφάλεια) κι έμενα στη Fondation Hellénique της Cité..Μαθήματα, βιβλιοθήκη, κι ολονύκτιες συγκεντρώσεις στο Σύλλογο Ελλήνων Φοιτητών να συζητάμε για το ελληνικό πρόβλημα.
.Στο πανεπιστήμιο λοιπόν, εκει που κανένας σχεδόν δεν έδινε σημασία στο διπλανό του, άρχισαν κάποια στιγμή να μαζεύονται μικρές ομάδες και να συζητούν, να σου ζητούν τη γνώμη, να σε καλούν σπίτια τους, να συνεργάζονται μαζί σου, να σου δινουν τις σημειώσεις όταν έλειπες απ’ το μάθημα, ν’ αναρωτιούνται για την ποιότητα του ενός η αλλου δασκάλου, ν’ αμφισβητούν μερικές αγέρωχες στάσεις και γενικότερα τις ιεραρχίες και την αυταρχικότητα . Μεχρις υπερβολής..Ο Α.Chastel ετούτο ( ήταν ωστοσο ενας εξαίρετος καθηγητης και μεγάλος επιστημονας ), ο Demargne εκείνο, ο Julliand ή η Thoubert το άλλο. Μονο ο Β.Teyssedre, που μας δι΄δασκε εκείνη τη χρονιά εικονολογία κατα τον Panofsky αλλα συμμετείχε και στις συνελεύσεις μας, ο Revault d’Allonnes ( που ήδη μας είχε, εμάς τους Ελληνες που κινητοποιούμασταν ενάντια στη δικτατορία, βοηθήσει με χιλιους τρόπους ) καθως και δυό τρεις αλλοι, βοηθοί ιδιαίτερα ( όπως ο Alain Schnapp) που ήτανε ‘μαζί μας’, γλύτωναν την κριτική. Αυτοί ήτανε συχνά συνδικαλισμένοι, πρωτοστατούσαν μάλλιστα στο κίνημα, τύπωναν αφίσες και μοιράζανε τράκτ, οργάνωναν συγκεντρώσεις - μας μοίραζαν όμως και πολυγραφημένα τα μαθήματα, για να περάσουμε τις εξετάσεις..
Είμασταν πολλοί που τρέχαμε απο αμφιθέατρο σ’αμφιθέατρο, απ’ τη Σορβόννη στο Jussieu να δούμε και ν’ ακουσουμε για παράδειγμα τον μεγάλο βιολόγο Jacques Monod: μια μέρα παραβρέθηκα θυμάμαι σε μια παθιασμένη συζήτηση μαζί του, αναφορικα΄με τα αναπτυσόμενα φοιτητικά κινήματα και με τους στόχους τους, σ΄ενα αμφιθέατρο κατάμεστο, όπου πήρε μέρος o Cohn Bendit -που πρώτη φορά έβλεπα- αλλα κι ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος που γνώριζα ήδη απ’ τον ελληνικό Σύλλογο). Η πάλι απ’ τη Nanterre στην Ecole Speciale d’Architecture και στη Beaux Arts, στην Ecole Pratique να παρακολουθήσουμε τον Francastel· στη Νομική να δούμε τον Λακάν· τον Vernant,τον Vidal- Nacquet, τον Jankelevits, τον Foucault τον Badiou και τον Levis- Straus δεν ξέρω που ... Μια ακατάσβεστη διψα για όλα μας διακατείχε, ένας αδιάπτωτος ζήλος για μάθηση, για κατανόηση του κόσμου – αυτού ακριβώς που θέλαμε ν΄αλλάξουμε .. [Ολα όσα λεν τελευταία μερικοί δεξιοί και ‘νοεφιλελεύθεροι’στη Γαλλία - συμπεριλαμβανομένων κάποιων παλιων ‘μαοικών’ εκείνης της εποχης, όπως ο σιονιστής και σαρκοζικος Γκλουκσμάν, η οι διαφοροι καμποτίνοι ( ο Καστοριάδης πρώτος τους αποκάλεσε ετσι ) του είδους Μπερνάρ Ανρι Λεβι, Κουσνερ, Στρως Καν, Φινκελκροτ και Σια που προσπαθούν να θάψουν οριστικά το μάη ] οτι θελαμε να ποδοπατήσουμε τη γνώση και να διαλύσουμε την ευρωπαική παιδεία και τον πολιτισμό, είναι απλώς ηλιθιότητες .Την ασφυκτική, απηρχαιωμένη παιδεία θέλαμε, μεταξύ άλλων, να αλλαξουμε και την ταξική της διαστρωμάτωση και μετάδωση, σε μια κοινωνία ασφυκτική .Αυτοί οι παραπάνω, κι άλλοι όμοιοί τους, συνεργάστηκαν αργότερα με την αντίδραση ( υπο ‘σοσιαλιστική’ δορά κατα το πλείστον αλλα και πρόσφατα ανοιχτά με την δεξια) κι επωφελήθηκαν τα μέγιστα απ΄τα οφίτσια τα οποία τους προσφέρθηκαν για να ανέβουν κοινωνικά, και, το χειρότερο, να διαστρέψουν απόλυτα τους πολιτικους, κοινωνικούς στόχους της εξέγερσης του Μάη...
Οι Lang, Αttali, Serge Julie κλπ., σ’ αυτούς συγκαταλέγονται. Ακόμα κι ο Cohn Bendit, που τον είδαμε σ’ όλα τα παράθυρα να διαφημίζει το εβρω, την ‘ενωμένη Ευρώπη’, την λεγόμενη ‘Ευρωπαική Συνταγματική Συνήκη’, τη διεθνοποίηση..
Ομως τα 10 εκατομμύρια των ανθρώπων που κατέβηκαν σε γενική απεργία τον Μαη ζητώντας αλλαγή των σχέσεων παραγωγής, αλλαγή των συνθηκών εργασίας και των ανθρώπινων σχέσεων. Το εκατομμύριο που διαδήλωσε στο Παρίσι ζητώντας την κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και της αλλοτρίωσης., όλοι εκείνοι, ανωνυμοι, που δεν άλλάξαν το ‘σακάκι’ τους κι έμειναν πιστοί στα ιδανικά τους, υπάρχουν ακόμα. Και δεν ξέχασαν..
*
Ηταν μια έξαρση σχεδόν ερωτική, μια τεράστια συλλογική τρέλλα! : Αδύνατο να το νοιώσουν αυτό όσοι νεοσυντηρητικοί και ‘νεοφιλελεύθεροι’, ‘παγκοσμιακοι’, υψηλόμισθοι, άσχετοι ή απλώς συναισθηματικά στερημένοι σκέφτονται τον Μαη – κι όλα τα ανάλογα κινήματα στον κόσμο την ίδια εποχή - σαν μια εξέγερση άρρωστων κι ανεύθυνων παιδιών της ‘αστικής τάξης’, με ιδιαίτερη μαλλιστα κλίση στην ακολασία.!..Εκείνο που τους είναι δύσκολο να ενοήσουν ειναι πως, αν η απελευθέρωση απο τα ταμπού ήταν πραγματική, το πιό σημαντικό απ’ όλα ήταν αυτή η θαυμασια κι ανιδιοτελής συνάντηση με τους άλλους. ‘Πανερωτισμός’, σκεφτόμουν: και πράγματι, όλοι γύρω μου αισθανόμασταν ερωτευμένοι με όλα, να θέλουμε να δοθούμε και να δώσουμε τα πάντα για τους άλλους. Γεναιοδωρία, πάντα. Το ιδιωτικό που γίνεται συλλογικό. Το σημείο μηδεν της ατομικής ιδιοκτησίας: στο δρόμο, το ωτοστοπ ειχε γενικευτεί. Μοιραζόμασταν τα πάντα.
Δεν επρόκειτο καθόλου για συναισθηματισμούς μυστικιστικού τύπου. Διότι συνάμα αυξάνονταν η έλλογη αντιμετώπιση της πραγματικότητας, και παγιωνόταν η συνείδηση ως προς την ανάγκαιότητα αλλαγής στούς τρόπους και στα μέσα παραγωγής και διάδοσης της γνώσης, και ως προς τον ρόλο της εκπαίδευσης, της κουλτούρας, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, για την αλλαγή των συνειδήσεων και των ανθρώπινων σχέσεων, αλλαγή των υλικών συνθηκών της ζωής του κοινωνικού συνόλου.
Το πιστεύαμε .Θα την αλλαζαμε τη ζωή, θ’ αλλαζαμε τον κόσμο.Τώρα..Ζούσαμε την απολυτη ουτοπία.
*
Απ’ τις αρχές του απρίλη , είχαν βαλθεί κι οι τοιχοι να ‘παίρνουν το λόγο’, κι ως την πρωτομαγιά γεμισαν όλους τους δρόμους του Quartier Latin, ιδιαίτερα μετά την κατάληψη της Σορβόννης
Dιfense d’interdire . Απαγορευεται η απαγόρευση
Prenez vos dιsirs pour des rιalitιs,. Παίρνετε τις επιθυμιες σας για πραγματικοτητα!
La marchandise est l’opium du peuple, Το εμπόρευμα είναι το όπιο του λαού.
Liberez l’expression,Ελευθερωστε την εκφραση!
Soyez solidaires et non solitaires, Αλληλεγγύη κι οχι απομονωση
L’imagination prend le pouvoir, Η φαντασια καταλαμβανει την εξουσία
Cours camarade-le vieux monde est derrre toi..Τρεχα, σύντροφε, ο παλιός κόσμος ειναι πίσω σου!( η΄, ο παλιός κόσμος θα σε προλάβει!)
Στούς δρόμους, στις πλατείες, στο Μετρό, οι άνθρωποι – αδιάφοροι ως τοτε για τον διπλανό τους – βάλθηκαν να μιλούν μεταξύ τους, να τραγουδούν μαλιστα!
Ατμόσφαιρα υπερεαλιστική.
Ο Σαρτρ μοιραζε την Cause du peuple στη οδο St Germain και St. Michel ως στο Λουξεμβούργο, ακολουθούμενος απο πλήθη... Ηρθε και στη Cité Universitaire μια μερα, σε μια κατάμεστη αίθουσα του Deutch de la Meurthe, και μιλούσε για την ανάγκη ενότητας όλων των εργαζομένων, οπότε εκει έγινε χαμός όταν ο ‘δικός’ μας ο Θόδωρος Σταυρόπουλος σηκώθηκε και ειπε: Moi, je suis pour l’union des ιtudiants et des ouvriéres! ( Ειμαι υπερ της ένωσης φοιτητών και εργατριών..). Πανδαιμόνιο! Μιάν άλλη φορα, αρχές Μάη, στο αμφιθέατρο Richeleu, στη Σορβόνη, γεμάτο μέχρι και τα σκαλια΄και τα υπερώα, όπου εναλλασσονταν νυχθημερον στην έδρα αντιπροσωπείες εργαζομένων και φοιτητών απ’ όλη τη Γαλλία , ο Θοδωρος που, παρ’ όλο που κούτσαινε ήταν πανταχού παρών και πάντα έπαιρνε το λόγο, ανέβηκε κι αυτός κι άρχισε να μιλάει. Ωρα. Δεν ηταν δυνατό ν’ ακούσω τιποτα, ήμουν πολύ ψηλά, όμως η επεμβασή του προκάλεσε τόσα χειροκροτήματα – μου φαίνεται πως χειροκροτούσαμε τους πάντες, και μόνο γιατί ήσαν εκει - που ο Θ.στον ενθουσιασμό του πήγε να πηδήσει απ’ την έδρα, 2 μέτρα ψηλά, κι ολο το αμφιθέατρο σηκώθηκε έντρομο να τον πιασει!
Εμείς οι έλληνες βέβαια – όπως σίγουρα κι όλοι οι ξένοι που βρισκονταν στη Γαλλία για πολιτικούς λόγους, οι Ισπανοί για παράδειγμα - είμασταν μέχρις αρρώστιας ευαίσθητοι και δεκτικοί σε τέτοιες καταστάσεις και μυνήματα, λόγω των προεκτάσεων που δίναμε στη φαντασία μας στα γεγονότα, στίς ελπίδες που τρέφαμε για πιθανες επιπτώσεις στα ελληνικα πράγματα. Ονειρευόμασταν κι όλας την πτώση της δικτατορίας. Κάθε φορά που συμμετείχαμε σε μιαν εκδήλωση ή διαδήλωση, κάθε που γράφαμε ένα κείμενο η σχεδιάζαμε ένα τρακτ, ήταν και για την Ελλάδα που υποσυνείδητα αγωνιζόμασταν. Οποτε τρέχαμε κυνηγημένοι απ τη Γαλλική αστυνομία ή όταν ‘τρώγαμε’ ξύλο ή καμμιά στο κεφάλι, ήταν σαν να συμπάσχαμε κι εμείς λίγο με τους δικούς μας, κάτω..Ενα είδος παράνοιας. Το εδώ ήταν και παντού.
Στις 10 μαίου, μια ομαδα ελληνων φοιτητων που ειχανε συγκεντρωθει στην υπο καταληψη Σορβοννη ( εχω κρατησει και καποια σκιτσακια απο εκεινη τη βραδυα σ’ ενα μικρο μπλοκ , μαζι μ’ ενα σχεδιακι του Αλεκου Φασιανου που καθοταν τοτε διπλα μου και μουκανε κορτε!.), αποφασισαμε να ‘καταλαβουμε’ το ελληνικο περιπτερο της Cité..Σχεδόν όλα τα περίπτερα είχαν καταληφθεί απο τους ενοίκους τους, με την ‘ενίσχηση’εξωτερικών φοιτητών ή εργαζομένων.
Τότε, ενας θερμοκεφαλος ( λιγο.. περιεργος , Σωχος το ονομα, εχει πεθανει προ χρονων ) ηθελε πασει θυσια να κοψουμε πριν μπουμε στο περιπτερο ολα τα καλωδια του τηλεφωνου, καθως και το ηλεκτρικο, να σπασουμε τις κλειδαριες, και τελικα να πεταξουμε βιαιως εξω το Γιωργουλη μ’ ολα του τα πραγματα ( κυριολεκτικα απ’ το παραθυρο..) γιατι ητανε λεει ‘χουντικος’και χαφιές...Οντας το ένα απο τα δυο ατομα της συνελευσης – και επειτα της ομαδας καταληψης - που μεναμε στο ελληνικο σπιτι ( αδυνατο να θυμηθω τον αλλο, ο ιδιος θα το πει φαντάζομαι προσεχως ) σηκώθηκα και είπα οτι αυτο δεν ήταν αλήθεια, κι οτι ο Γιωργουλης ηταν ανθρωπος προφανώς δημοκρατικος ( λιγο προσκοπος και μανδαρινος ισως αλλα σιγουρα δημοκρατικος ), κι οτι ειχα προσωπικα την αποδειξη της συμπεριφορας του, δεν ημουν δε η μονη. Μας ειχε πραγματι βοηθησει οσο μπορουσε ο Γιωργουλης,,πιστευώ, και μεχρι τοτε και μετα, καθ’ ολη την επταετεία..Ο Σοφοκλής Θεοδωριδης ( προεδρος τοτε του Commité des étudiants · την επομενη χρονια ανελαβα εγω ) αλλα κι ολοι οσοι , καποιες εκατονταδες, ζησανε στο ελληνικο σπιτι το αναγνωρίζουν. Οσους υποπτευόταν σαν χαβιέδες, κοιταζε να τους στέλνει σε άλλα περίπτερα. Αυτο΄δεν εμπόδιζε βέβαια αυτούς τους τελευταίους, που κατα το πλείστον γνωρίζαμε - και θυμούμαστε ακόμα- να μας παρακολουθουν με όλους τους τρόπους, να κρύβουν συστήματα παρακολουθησης έξω απ΄τα παράθυρά μας τα οποία ο φίλος Κ.Σ..ανακάλυψε κάποτε ( η Vodaphone και τα κινητά δεν υπήρχανε ακόμα ) η να μας πετάνε, καθ’ όλη την περίοδο της κατάληψης, coctails Molotof απο τα παράθυρα του Μαροκινου σπιτιου, απεναντι απ’ το Ελληνικο, ή του Provinces de France..
.. Οσο για τα καλωδια κλπ, ειπα οτι ολ’ αυτα του Σωχου ηταν βλακειες, κι οτι σιγουρα θα βρισκαμε τις πορτες ανοιχτες – η περιπου - όπως κι εγινε. Θυμαμαι πως οταν φτασαμε ( ειμασταν πολλοι, μεταξυ αλλων ο Βεργοπουλος κι ο Ελεφαντης κι ο Μακης ο Καβουριαδης ) στις 5 ή 6 το πρωι ερχομενοι απο την Porte d’Orléans, βγηκε ο καυμενος ο θυρωρος, τρεμοντας σχεδον, και μας εδωσε τα κλειδια. Ετσι δεν χρειαστηκε να σπασουμε απολύτως τιποτα... Ο Σωχος βεβαια κατι βρηκε τελικά να σπασει τις επομενες μερες : ειχε μαζεψει μια μερα εξω στον κηπο ενα μεγαλο λιθαρι, τοφερε στο σαλονι, χαραξε επανω ‘ πρωτο ελευθερο ελληνικο εδαφος’ κι ανεβασμενος σε μια ψηλη σκαλα τρύπαγε με θορυβο αλλ’επιμελως και μ’ ενα τεραστιο σφυρι τον τοιχο πανω απ’την πορτα που οδηγει στα διαμερισματα του διευθυντη, για να την τοποθετησει!.Πηγα τοτε απο κατω και του ειπα , σιγα ρε Σωχο! μην μας σπας τον τοιχο, τι ελευθερο εδαφος κι αηδιες, στη Γαλλια ειμαστε! Εκανε τότε ο Σωχος μια κινηση να μου φερει την πετρα στο κεφαλι, πραγμα που σιγουρα δεν θα εκανε, δεν ηταν βιαιος παρα στα λογια, ομως ο Βασιλης Βασιλικος με την πρωτη του γυναικα τη Μιμή που καθοντουσαν, οπως συχνα εκεινο τον καιρο, σ’ ενα καναπε και διαβαζανε η γραφανε ολημερίς, σηκωθηκαν να τον εμποδισουν, μην και μου τη φερει...
(……………………………………………………………………………..)
Σαραντα χρονια περασαν. Και μα το θεο, δεν ξερω καθολου τι θα πει, σαραντα.
Ηταν μολις χθες.
Ισως κι αυριο..

Σημείωση Ιστοχώρου:
1. Vassia Karabelias Δημοσιεύτηκε ολόκληρο στο περιοδικό ''ΟΥΤΟΠΊΑ'', Νο 79, μαρτιος-απρίλιος 2008, αφιερωμα στον Μάη του '68, σελ. 37-50.
2. Vassia Karabelias Βλέπω τωρα καποια ορθογραφικά λαθη, στα γαλλικά κυρίως, που δεν είχαν εντοπιστεί.Π.x. ''Défense d'interdire'' Συγχωρέστε τα!

3. Ο Μάης του '68 σήμερα... http://www.u-topia.gr/issues/79/37

ΑπόκρυψηΣτοιχεία άρθρου 

Συγγραφέας: 

Βάσια Καρκαγιάννη-Καραμπελιά

Τεύχος: 

Τεύχος 79

Σελίδα: 

37

Διάθεση κειμένου: 

Αρχικές παράγραφοι

Αφιερώματα: 

Αδύνατο ν’ αποφασίσω πώς να γράψω γι αυτή την περίοδο. Αδύνατο να μαζέψω σε μια γραμμική διήγηση γεγονότα κι εικόνες που τριγυρίζουν ακατάστατα μα με απόλυτη διαύγεια και χωρίς σταματημό εδώ και 40 χρόνια μέσα μου, κοχλάζουν κυριολεχτικά κάποτε, εμποδίζοντάς μιαν απολύτως αντικειμενική αντιμετώπιση. Γι αυτο και, κάποτε πάλι, οργίζομαι, όταν η μνήμη μου, η μνήμη μας, η ιστορία όλων όσων ζήσαμε τις ίδιες εμπειρίες και αντιδράσαμε με ανάλογους τρόπους παραχαράζεται απο ανθρώπους ποικίλων προελεύσεων η ηλικιών, άλλοτε για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, άλλοτε καθαρά και απλά άγνοιας η κακής πληροφόρησης. Οπως συνέβη πέρισυ σε μια ‘αναμνηστική’συγκέντρωση στην Fondation Hellénique της Cité Universitaire όπου κανείς ουσιαστικα΄απ' όσους είχαν μείνει στην Ελληνική Εστία και αναπτύξει δράση ενάντια στη δικτατορία κατα την επταετία 1967-1974 δεν είχε κληθει΄να μιλήσει, ενώ δύο νεαροί σύνεδροι που δεν είχαν καν γεννηθεί τότε, ''περιέγραφαν'' γεγονότα της εποχής ( την κατάληψη του σπιτού το Μάη του 68 ιδιαίτερα ) κατα τρόπο τελείως εξωπραγματικό! Λες κι ο σκοπός ήταν ακριβώς η παραγωγή μιας ‘ψευδούς μνήμης’ που να καλύπτει και αναιρεί την πραγματικότητα. Πιό πιθανό, όμως, να είχαν πάρει τις πληροφοριές τους απο ανθρώπους που δεν παραβρέθηκαν, δεν θυμούνται καλά ( έχω την σιγουριά για μερικούς ), η ήταν απο τότε, ή τότε, αντίθετοι με την εξέγερση: ήταν η περίπτωση του συνόλου περίπου των ‘παραδοσιακών’ κομμάτων της αριστεράς, αρχίζοντας απο το κουμουνιστικό κόμμα (και το γαλλικό, και το ελληνικό). Φυσικό. Ηταν, ο Μάης, ένα κίνημα ‘αριστερό’ μεν, αριστερίζον καλύτερα, ‘αναρχίζον’ μάλλον, που ξέφευγε επικίνδυνα απο τα δογματικά πλαίσια και την κομματική πειθαρχία, που η προέλευσή του ήταν απροσδιόριστη, παρέμενε ανεξέλεγκτο, αμφισβητούσε κάθε ιεραρχία και πρόσταγμα, ακόμα δε ή κυρίως κατήγγειλε κι αυτή τη ( σωτήρια για τα απανταχού συστήματα εξουσίας) σύγχρονη ‘κοινωνία του θεάματος’:
Ouvrez les yeux et fermez la télé! Ανοίξτε τα ματια και κλειστε την τηλεόραση!
Ni dieu, ni maitre.

Χρόνια τόλεγα σε συντρόφους εκεινων των χρόνων, να μαζευτούμε και να σημειώσουμε όσα θυμόμαστε, να προσδιορίσουμε χρονολογίες, τοπους και ‘οπτικές γωνίες’ ( ο καθένας έζησε διαφορετικά τα γεγονότα σε σχέση με το που ήταν, ποιός ήταν και τί έκανε ) πριν ο μύθος αντικαταστήσει οριστικά την ιστόρηση, τη φωνή.
Η στιγμή, ίσως, ήρθε... Ισως.

Ανοιξη 1968.
Στην Ελλάδα, απο τον απρίλη του 67- έκλεινε ένας χρόνος ήδη - φασιστική δικτατορία. Φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια, καταπίεση.
Εμεις, εδώ, στο Παρίσι, αποκλεισμενοι απο τη χώρα μας. Φοιτητές, εργαζόμενοι, εξόριστοι η αυτοεξόριστοι, όλων τών ηλικιών και των πολιτικών προσανατολισμών. Συγκεντρωνόμασταν, διαδηλώναμε, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να συμβάλουμε, απο εδώ, στην αντίσταση κατά των συνταγματαρχών και των αφεντικών τους.. Και δεν ξέραμε, ευτυχώς, ακόμα, πως θα πέρναγαν άλλα έξι ατέλειωτα χρόνια πριν μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω.
Γύρω μας, η άνοιξη. Μιά άνοιξη μοναδική – έτσι προσωπικά την έζησα. Ο,τι έζησα, κι όπως το έζησα και ξέρω προσπαθώ να διηγηθώ.

Αφιερώματα: 

• Μάης 1968

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"