Κέβιν Κάρτερ - Η ιστορία μιας φωτογραφίας

Η φωτογραφία αυτή, του γνωστού φωτορεπόρτερ Κέβιν Κάρτερ,   γνωστή με τον τίτλο"Stricken child crawling towards a food camp" κέρδισε το 1994 το βραβείο Πούλιτζερ:Pulitzer Prize for Feature Photography .

Την άνοιξη του 1993 ο Κέβιν Κάρτερ, ταξίδεψε στο Νότιο Σουδάν,  για να καλύψει την τοπική εξέγερση. 

Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης που αποθανάτισε με το φωτογραφικό του φακό, ετοίμαζε ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που καθημερινά έχαναν τη ζωή τους.

Στο χωριό Αγιόντ συνάντησε το μικρό κορίτσι εξαντλημένο από την πείνα λίγο πριν φτάσει στο σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ.

Ακολουθώντας τις γενικές οδηγίες της μη επαφής με τα θύματα ο Κάρτερ φωτογράφισε το μικρό κορίτσι, προσθέτοντας στο θέμα και το αρπαχτικό πουλί που προσγειώθηκε λίγο πίσω του περιμένοντας το θάνατο του.

«Έξω από ένα βρώμικο δωμάτιο είδα ένα παιδί, ένα κοριτσάκι γυμνό, να κείτεται στο έδαφος», όπως εξομολογείται ο ίδιος.

«Το φωτογράφιζα, όταν ξαφνικά είδα ένα όρνιο να στέκεται πίσω του και να περιμένει το θάνατο του.

Σταμάτησα για 20 λεπτά, αλλά το πουλί παρέμενε εκεί. ...

Το καταδίωξα, κάθισα σε ένα δέντρο και άρχισα να κλαίω...»

Οι  New York Times αγόρασαν τα δικαιώματα της φωτογραφίας του Κάρτερ και την
δημοσίευσαν στο φύλλο της 26ης Μαρτίου 1993.

Αυτό ήταν. Εκατοντάδες άνθρωποι επικοινώνησαν με τα γραφεία της εφημερίδας για να μάθουν για την τύχη του μικρού κοριτσιού. Όμως κανείς δεν ήξερε.

Κανείς δεν έμαθε. Πολλοί υποστηρίζουν πως το κοριτσάκι έφτασε τελικά στον καταυλισμό του ΟΗΕ αλλά το τι απέγινε μετά, άγνωστο.

Επίσης έχει γραφτεί πως ο Κάρτερ μετά τη λήψη της φωτογραφίας έδιωξε το αρπαχτικό και απλά έφυγε. Αλλού πως ο Κάρτερ το σήκωσε και το πήγε στους γιατρούς, στο κέντρο της UNICEF. Όταν κάποια στιγμή ο Κάρτερ ρωτήθηκε το μόνο που απάντησε ήταν «το πήραν». Τίποτε άλλο. Και κανείς δεν έμαθε ποτέ.

Η δημοσίευση της φωτογραφίας προκάλεσε σημαντικές διαμαρτυρίες και ξεσήκωσεκατηγορίες εναντίον του φωτογράφου.

Γιατί δεν είχε βοηθήσει το κοριτσάκι;

Γιατί προτίμησε να περιμένει και να βγάλει τη φωτογραφία;

Ωστόσο επέφερε ως αποτέλεσμα την αύξηση της βοήθειας στα πληγέντα χωριά του Σουδάν.

Μετά από 14 μήνες, στις 23 Μαΐου 1994, ήρθε η επιβράβευση για τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Ο Κέβιν Κάρτερ ανέβηκε στη σκηνή του Low Memorial Library του Πανεπιστημίου της Columbia και  παρέλαβε το Pulitzer Prize for Feature Photography.

Μαζί με τη βράβευση ήρθαν και οι επικρίσεις των συναδέρφων του από όλο τον  κόσμο.

Κατηγόρησαν την φωτογραφία του ως «ψεύτικη» και σχεδόν όλοι  σχολίασαν το γεγονός ότι αντί να βοηθήσει το παιδί καθόταν εκεί υπομονετικά περιμένοντας το κατάλληλο καρέ.

Φυσικά ο στόχος των σχολίων δεν ήταν μόνο ο Κάρτερ αλλά όλοι οι άνθρωποι των ΜΜΕ που για να πετύχουν ένα καλό θέμα και για το πρωτοσέλιδο κάνουν και δίνουν τα πάντα και προπαντός την ανθρωπιά τους.

(Δυο μήνες μετά 27 Ιουλίου 1994 ο Κάρτερ οδήγησε το φορτηγάκι του μέχρι τις όχθες του ποταμού Braamfonteinspruit, το χώρο που έπαιζε μικρός πίσω από το πατρικό του σπίτιστο Parkmore, στο Γιοχάνσμπουργκ. Συνέδεσε ένα λάστιχο με την εξάτμισηκαι το τοποθέτησε στο εσωτερικό του αυτοκινήτου, έκλεισε τα παράθυρακαι λίγη ώρα μετά ήταν νεκρός.)

Ήταν μόλις 33 ετών, αφήνοντας πίσω εκτός από τη διάσημη φωτογραφία και μια κόρημόλις  επτά ετών.

Πολλοί βιάστηκαν να πουν και να γράψουν ότι η αυτοκτονία του Κάρτερ ήταν αποτέλεσμα του αντίκτυπου της φωτογραφίας του όχι μόνο στον κόσμο αλλά κυρίως στον ίδιο.

Ίσως και ο ίδιος να μην μπόρεσε να διαχειριστεί την όλη κατάσταση. Όμως πριν βγάλει κανείς το οποιοδήποτε συμπέρασμα σχετικά με το θάνατο του Κάρτερ να ρίξει μια ματιά στην ζωή του. Όλοι οι ρεπόρτερ και φωτορεπόρτερ που ασχολούνται με πολέμους, τρέχοντας πίσω από αιματοβαμμένα γεγονότα και καταστάσεις είναι φυσικό να κουβαλάνε μέσα τους διάφορα. Δεν είναι εύκολο πάντα να ξεπερνάς το θάνατο δίπλα σου και να συνεχίζεις να τραβάς φωτογραφίες ή να γράφεις κείμενα.

Και μην ξεχνάτε πόσοι και πόσοι έχουν βρεθεί στην θέση του Κάρτερ ως αυτόπτες μάρτυρες καταστροφικών γεγονότων και αφού έκαναν την δουλειά τους (φώτο, βίντεο, ανταπόκριση κλπ)
έστρεψαν (και στρέφουν) αλλού το κεφάλι τους ψάχνοντας το επόμενο θέμα τους.

Ο Κάρτερ, ήταν μέλος του Bang-Bang Club. Ενός Club που δραστηριοποιήθηκε την περίοδο 1990-1994 του Απαρτχάιντ  και αποτελούταν κυρίως από τέσσερις
φωτογράφους:

Kevin Carter, Greg Αarinovich, Ken Oosterbroek και Joao Silva.

Η «φιλοσοφία» τους ήταν «take the picture in any cost». Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ «The death of Kevin Carter: Casualty of the Bang Bang Club».

Το συγκρότημα Manic Street Preachers έγραψε το παρακάτω τραγούδι με τίτλο Kevin Carter:

http://www.youtube.com/watch?v=hLDr0QNCUd4

Τμήμα του σημειώματος αυτοκτονίας που άφησε:

«Έχω κατάθλιψη... χωρίς τηλέφωνο.. λεφτά για νοίκι.. λεφτά για υποστήριξη παιδιών.. λεφτά για χρέη.. λεφτά!!!... Με στοιχειώνουν οι  ζωντανές αναμνήσεις θανάτων και πτωμάτων,  θυμού και πόνου... αναμνήσεις παιδιών που λιμοκτονούνή είναι τραυματισμένα, τρελών πολεμάρχων, δολοφόνων εκτελεστών...Πάω να συναντήσω τον Κεν (πρόσφατα εκλιπών συνάδερφός του, Ken Oosterbroek)αν
είμαι τόσο τυχερός».

Ως τελευταίο σχολιασμό με αφορμή την φωτογραφία του Κέβιν είναι πως οι κατηγορίες κακώς αποδόθηκαν στον φωτογράφο. Η φωτογραφία του Κάρτερ αλλά και κάθε φωτορεπόρτερ φέρνει στο φως  συγκλονιστικά στοιχεία για τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών του τρίτου κόσμου.

Πάνω από 1.5 δισεκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως στη Νότια Αμερική, στην Αφρικήκαι στην Ασία  υποφέρουν από την πείνα. Δεν έχουν πόσιμο νερό. Δεν έχουν ούτε καν την υποτυπώδη, τη στοιχειώδη φροντίδα σε θέματα υγείας και παιδείας.

Φτωχά παιδιά πηγαίνουν σε αποξηραμένους αγρούς και ψάχνουν να βρουν λίγα σπόρια που έτυχε να απομείνουν εκεί και έτσι να χορτάσουν την πείνα τους. Λείπουν απ' αυτά τα ρούχα, τα παπούτσια και ότι άλλο είναι απαραίτητο για την καθημερινή τους ζωή.

Τα μέσα μεταφοράς -  τραίνα, αεροπλάνα είναι άγνωστα σ' αυτές τις χώρες.

Δεν υπάρχουν νοσοκομεία, σχολεία κ.λπ.  Η παιδική θνησιμότητα είναι στα ύψη.

Συγκεκριμένα, για παιδάκια κάτω του ενός έτους, η θνησιμότητα είναι τρομακτική:

Κάθε 5 λεπτά πεθαίνει ένα παιδί, ή κάθε ημέραπεθαίνουν γύρω στις 18 χιλιάδες παιδιάπου σημαίνει ότι κάθε χρόνο πεθαίνουν 6 εκατομμύρια παιδιά.

Τα παιδιά στη Αφρική και γενικά στις  χώρες του τρίτου κόσμου είναι θύματα παγκόσμιας αδιαφορίας. Παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Λαοί αφημένοι στο έλεος και την αδιαφορία των «πλουσίων» και των «μεγάλων» του κόσμου.

Εκτιμάται φέτος ότι:

Θα πεθάνουν από πείνα 7.615.360 άτομα, ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα σε δυο θανάτους λόγω έλλειψης τροφίμων είναι 3,6 δευτερόλεπτα,

1,5 εκ. παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν από ασιτία κάθε έτος και τέλος στις 5-7-2013 πέθαναν από την  ίδια αιτία  μόνο σε μια ημέρα, 20.864 άτομα!

(Πηγή:World Food Programme)

Αυτή η κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Τώρα.

Μαρία Πετροπούλου

Πηγές: wikipedia,  Διαδίκτυο.

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"