Με τους περισσότερους μαθητές και μαθήτριές μου αγαπηθήκαμε. Εξάλλου η γνώση και τα συναισθήματα, όσο και να μοιράζονται, δεν τελειώνουν ποτέ! Κι όχι μόνο δεν τελειώνουν αλλά, όσο μοιράζονται, τόσο ανατροφοδοτούνται.
Στο σχολείο, με τους ξεφλουδισμένους τοίχους, τα άβολα θρανία, το χειμωνιάτικο κρύο κι εκείνο το μαυροπίνακα - ουρανό, τρέχουν υπόγεια ζεστά ρεύματα, άπιαστα στους "απ' έξω".
Με κάποια παιδιά αγαπηθήκαμε πολύ. Σε μια εκδήλωση για το Πολυτεχνείο, μου λέει η Καιτούλα η Κουλλιά, "δασκάλα, να βάλουμε κι αυτό το τραγούδι;"
Η Καιτούλα είχε από τότε,στην πρώτη εφηβεία, τα ίδια βαθιά, στοχαστικά μάτια που έχει και τώρα. Την ίδια γλύκα! Καθόταν πάντα, κάπου στην άκρη. Δε σήκωνε το χέρι και ήξερε. Ήξερε πώς γυρνάει ο κόσμος, πώς παλεύει και πώς παλεύεται. αλλά δεν ήθελε ποτέ να τραβάει την προσοχή.
Της λέω, "για τραγούδησέ το λίγο, Καιτούλα" Και ανοίγει μπροστά μου μια απεραντοσύνη. Είχε στεριές και πλατείες γεμάτες και θάλασσα και ουρανό! "Δε θέλω όμως να το τραγουδήσω εγώ στην εκδήλωση. Ντρέπομαι: Καλύτερα να το τραγουδήσει η Μίκη.".
Από τότε μέχρι σήμερα, ταξιδεύει με τις ίδιες αποσκευές. ...
Το στοχασμό στα μάτια της και τη γλύκα στη φωνή της!
Σε κάποιες σκέψεις που βγάζω εδώ στον πάγκο μου της λαϊκής αγοράς του φβ, η Καιτούλα κάνει κάποιες φορές ένα σχόλιο, όπως στην προηγούμενη ανάρτηση. Το σχόλιο της είναι πάντα, όπως και η ίδια. Μια κουταλιά καλύμνικο μέλι θυμαρίσιο! Κάτι σαν υπόμνηση, Μην τον πίνεις σκέτο τον καφέ, είναι πικρός.
http://www.alfavita.gr/apopsin/mia-koytalia-meli#ixzz5Hoz6Iufy
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Στο σχολείο, με τους ξεφλουδισμένους τοίχους, τα άβολα θρανία, το χειμωνιάτικο κρύο κι εκείνο το μαυροπίνακα - ουρανό, τρέχουν υπόγεια ζεστά ρεύματα, άπιαστα στους "απ' έξω".
Με κάποια παιδιά αγαπηθήκαμε πολύ. Σε μια εκδήλωση για το Πολυτεχνείο, μου λέει η Καιτούλα η Κουλλιά, "δασκάλα, να βάλουμε κι αυτό το τραγούδι;"
Η Καιτούλα είχε από τότε,στην πρώτη εφηβεία, τα ίδια βαθιά, στοχαστικά μάτια που έχει και τώρα. Την ίδια γλύκα! Καθόταν πάντα, κάπου στην άκρη. Δε σήκωνε το χέρι και ήξερε. Ήξερε πώς γυρνάει ο κόσμος, πώς παλεύει και πώς παλεύεται. αλλά δεν ήθελε ποτέ να τραβάει την προσοχή.
Της λέω, "για τραγούδησέ το λίγο, Καιτούλα" Και ανοίγει μπροστά μου μια απεραντοσύνη. Είχε στεριές και πλατείες γεμάτες και θάλασσα και ουρανό! "Δε θέλω όμως να το τραγουδήσω εγώ στην εκδήλωση. Ντρέπομαι: Καλύτερα να το τραγουδήσει η Μίκη.".
Από τότε μέχρι σήμερα, ταξιδεύει με τις ίδιες αποσκευές. ...
Το στοχασμό στα μάτια της και τη γλύκα στη φωνή της!
Σε κάποιες σκέψεις που βγάζω εδώ στον πάγκο μου της λαϊκής αγοράς του φβ, η Καιτούλα κάνει κάποιες φορές ένα σχόλιο, όπως στην προηγούμενη ανάρτηση. Το σχόλιο της είναι πάντα, όπως και η ίδια. Μια κουταλιά καλύμνικο μέλι θυμαρίσιο! Κάτι σαν υπόμνηση, Μην τον πίνεις σκέτο τον καφέ, είναι πικρός.
http://www.alfavita.gr/apopsin/mia-koytalia-meli#ixzz5Hoz6Iufy
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.